Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Marek Boniecki
Protokolant:	Michał Góral

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lutego 2022 r. w Krakowie

sprawy z powództwa R. B. jako następcy prawnego „(...)
(...)” (...) spółki jawnej w S.

przeciwko Z. W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 13 lutego 2018 r. sygn. akt IX GC 671/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.050 zł ( cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Marek Boniecki

Sygn. akt I AGa 241/20

Uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie

z 8 lutego 2022 roku

Wyrokiem z 13 lutego 2018 r. Sąd Okręgowy w Krakowie: zasądził od pozwanego Z. W. na rzecz powoda (...) (...) (...) spółki jawnej w S. kwotę 126.043,56 zł wraz z odsetkami ustawowymi obliczonymi w sposób szczegółowo wskazany w zaskarżonym wyroku (pkt I); zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.993 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II).

Sąd pierwszej instancji poczynił ustalenia faktyczne i rozważania zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (k. 54).

Wyrok powyższy zaskarżył w całości pozwany, wnosząc o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa, ewentualnie o uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Apelujący zarzucił naruszenie: 1) art. 386 §4 k.p.c. poprzez nierozpoznanie przez Sąd pierwszej instancji istoty sprawy, albowiem Sąd ten w ogóle nie przeprowadził postępowania dowodowego; 2) art. 328 §2 k.p.c. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku podstawy faktycznej i prawnej oraz przez to, że jest ogólnikowe i lakoniczne; 3) art. 233 §1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego i przyjęcie, że pozwany zobowiązany jest do zapłaty na rzecz powoda kwoty żądanej pozwem, pomimo niewykazania przez powoda istnienia
i wysokości zobowiązania do zapłaty żądanej kwoty; 3) art. 299 k.p.c. w zw. z art. 217 §1 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie i nieprzeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron, pomimo że okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy nie zostały wyjaśnione, co powodowało, że przeprowadzenie tego dowodu było niezbędne.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz o zwrot kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych.

(...) (...) (...) spółka jawna w S. na podstawie zawartej umowy sprzedaży dostarczała pozwanemu skór do produkcji galanterii skórzanej. Pozwany regulował należności objęte fakturami wystawionymi przez sprzedającego jedynie częściowo. Nie zapłacił następujących kwot za dostarczone towary: 6.275,75 zł (faktura (...); wierzytelność wymagalna w dniu 18 listopada 2014 r.; k. 20); 29.382,73 zł (faktura (...); wierzytelność wymagalna w dniu 19 listopada 2014 r.; k. 21); 1.107,05 zł (faktura (...); wierzytelność wymagalna w dniu 2 grudnia 2015 r.; k. 22); 976,41 zł (faktura (...); wierzytelność wymagalna w dniu 3 grudnia 2015 r.; k. 23); 62.425,76 zł (faktura (...); wierzytelność wymagalna w dniu 18 lutego 2015 r.; k. 24); 911,11 zł (faktura (...); wierzytelność wymagalna w dniu 8 maja 2015 r.; k. 26); 23.676,60 zł (faktura (...); wierzytelność wymagalna w dniu 11 kwietnia 2015 r.; k. 25); 1.288,15 zł (faktura (...); wierzytelność wymagalna w dniu 10 maja 2015 r.; k. 27). W dniu 12 listopada 2015 r. (...)” (...) (...) spółki jawnej w S. zawarła z pozwanym ugodę, na mocy której ten ostatni, uznając m.in. wszystkie ww. należności, zobowiązał się do ich spłaty ratalnej. Strony umowy postanowiły również, że w przypadku niedotrzymania warunków ugody, wymagalna stanie się całość objętych ugodą należności wraz z odsetkami. (dowód: ugoda – k. 30-31).

Sąd Apelacyjny ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dokumenty prywatne
w postaci ww. faktur oraz ugody. Apelujący nie zaoferował żadnych dowodów, które umożliwiłyby podważenie wiarygodności dokumentów przedłożonych przez powoda. Sąd Apelacyjny ustalił również, że powodowa spółka została rozwiązana, a następnie wykreślona
z rejestru bez przeprowadzenia likwidacji. Dotychczasowy wspólnik R. B. przejął wierzytelności powodowej spółki odnośnie do pozwanego (k. 177-188), stając się w tym zakresie jej sukcesorem. Z tego względu wstąpienie R. B. w przedmiotowym postępowaniu w miejsce powodowej spółki nastąpiło z mocy prawa i nie wymagało zgody pozwanego.

Nieskuteczne okazały się zarzuty apelacji.

Wbrew przekonaniu skarżącego w rozpoznawanej sprawie nie było podstaw do zastosowania art. 386 §4 k.p.c. Nierozpoznanie istoty sprawy ma miejsce w sytuacji, gdy rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, na skutek błędnego zidentyfikowania charakteru roszczenia albo zaniechania zbadania materialnej podstawy żądania lub merytorycznych zarzutów strony, w konsekwencji bezpodstawnego przyjęcia, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie. W rozpoznawanej sprawie Sąd pierwszej instancji prawidłowo zidentyfikował przedmiot żądania oraz zastosował właściwe przepisy prawa. Słusznie też dostrzegł znaczenie ugody pomiędzy powodem a pozwanym, której zawarciu oraz faktom
z niej wynikającym skarżący w żadnym piśmie procesowym nie zaprzeczył, a w apelacji wprost przyznał, że została zawarta. Zdaniem apelującego jedynym dowodem dokumentowym, na którym oparł swoje rozstrzygnięcie Sąd pierwszej instancji są faktury VAT nieopatrzone podpisem pozwanego. Stwierdzenie to nie jest prawdziwe, albowiem jak już wskazano, Sąd Okręgowy uznał roszczenie za uzasadnione przede wszystkim w oparciu o ugodę zawartą pomiędzy powodem a pozwanym.

Zarzut uchybienia art. 328 §2 k.p.c. (w brzmieniu obowiązującym w dacie wnoszenia apelacji) może okazać się skuteczny jedynie wtedy, gdy treść uzasadnienia wyroku uniemożliwia przeprowadzenie kontroli rozumowania sądu pierwszej instancji. W ocenie Sądu odwoławczego, jakkolwiek uzasadnienie Sądu Okręgowego w istocie nie spełnia wszystkich kryteriów określonych w ww. przepisie, to pozwala na odtworzenie toku rozumowania, który w ocenie Sądu Apelacyjnego był słuszny.

Nietrafne okazały się również zarzuty naruszenia art. 233 §1 k.p.c. oraz art. 299 k.p.c. w zw. z art. 217 §1 k.p.c. Skarżący nie wskazał, które dowody ocenione zostały nieprawidłowo i na czym ewentualnie nieprawidłowość ta miałaby polegać. Jak już wskazano, Sąd pierwszej instancji trafnie oparł się na ugodzie zawartej pomiędzy stronami, której zawarcia apelujący nie podważa. Nie ma istotnego znaczenie również powoływanie się przez apelującego na ewentualne wady dostarczonego przez pozwanego towaru oraz nieprzeprowadzenie przez Sąd Okręgowy dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego. Okoliczności te bowiem skarżący powołał dopiero po wydaniu wyroku i z tego względu należy uznać je za spóźnione w świetle art. 381 k.p.c. Niezależnie od tego twierdzenia o wadliwości towaru pozostały całkowicie gołosłowne. Niewątpliwie dowód z przesłuchania stron, który ma jedynie charakter subsydiarny, nie byłby adekwatny do wykazania nienależytego wykonania umowy przez stronę powodową. Brak jest także jakichkolwiek przesłanek ku temu, że pozwany skutecznie uchylił się od skutków oświadczenia złożonego przy zawieraniu ugody.

Sąd drugiej instancji nie stwierdził również, aby doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Apelacyjny orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku, na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 §1 k.p.c.
w zw. z art. 391 §1 k.p.c. oraz §2 pkt 6 w zw. z §10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 265 ze zm.).

SSA Marek Boniecki