Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:

SSA Grzegorz Krężołek

po rozpoznaniu w dniu 7 września 2022 r. w Krakowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Ł. A. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Zakładu Karnego w T.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 8 grudnia 2020 r. sygn. akt I C 1067/19

1. oddala apelację;

2. zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

3. przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Tarnowie na rzecz adwokata K. D. kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych), w tym podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

SSA Grzegorz Krężołek

Sygn. akt : I ACa 65/21

UZASADNIENIE

Powód - Ł. A. (1) w pozwie skierowanym przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w T., domagał się zasądzenia kwoty 100.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po doręczeniu stronie pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych: godności, prawa do ochrony zdrowia oraz prawa do utrzymywania relacji z bliskimi.

Wniósł także o obciążenie strony przeciwnej kosztami procesu.

Uzasadniając żądanie sformułował szereg zarzutów dotyczących nie zapewnienia mu w czasie pobytu w zakładzie karnym od stycznia 2019r właściwych warunków bytowych i dotyczących ochrony zdrowia , podnosząc m. in. brak zachowania wymaganego metrażu w celach, w których przebywał, złą jakość sprzętu kwatermistrzowskiego, w tym łóżek niezapewniających żadnego komfortu, zawilgoconych szafek do przetrzymywania żywności, powyginanych krzeseł, fatalną jakość koców, materacy, ręczników, pościeli, odzieży, robactwo w celach i w toalecie, nieprawidłową temperaturę w celach mieszkalnych, jedzenie nie spełniające norm kalorycznych i jakościowych, zwłaszcza w zakresie witamin oraz brak zapewnienia odpowiedniej opieki medycznej, w tym brak konsultacji z lekarzem specjalistą.

Twierdził , że opisywane przezeń nieprawidłowości naruszają przepisy Europejskiej Konwencji o zapobieganiu torturom oraz nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu, oraz normy Kodeksu karnego wykonawczego, określającego warunki bytowe osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych.

Odpowiadając na pozew Skarb Państwa – Dyrektor Zakładu Karnego w T. domagał się oddalenia powództwa oraz obciążenia powoda kosztami postępowania.

W swoim stanowisku zaprzeczył zasadności wszystkich zarzutów Ł. A. (1), przedstawiając dokumenty przeczące jego twierdzeniom. Argumentował , iż powód nie wskazał na realizację przesłanek od których zależy odpowiedzialność Skarbu Państwa za doznaną przez niego krzywdę , którą miałoby wyrównywać żądane zadośćuczynienie.

Strona pozwana podniosła, że powód nie powołał żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń, a uszczerbku niemajątkowego nie można utożsamiać jedynie z samym pobytem w zakładzie karnym i wiążącym się z tym dyskomfortem. Wskazywała , że sposób działania służby więziennej z którymi powód łączył krzywdę były legalne, odpowiadając obowiązującym przepisom regulującym warunki w jakich odbywana jest przez osadzonych kara pozbawienia wolności.

Wyrokiem dnia 8 grudnia 2020r., Sąd Okręgowy w Tarnowie :

- oddalił powództwo[ pkt I ],

- zasądził od powoda Ł. A. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Dyrektora Zakładu Karnego w T. kwotę 240 zł., tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego[ pkt II ] oraz

-przyznał od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. D. kwotę 221, 40 zł., tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu [ pkt III sentencji wyroku ].

Sąd I instancji ustalił następujące fakty istotne dla rozstrzygnięcia :

Ł. A. (1) przebywał w Zakładzie Karnym w T. od dnia 16 stycznia 2019 r. Odbywanie kary pozbawienia wolności zakończył w marcu 2020 r. Przez okres swojego pobytu w pozwanej jednostce penitencjarnej , pomiędzy od dnia 16 stycznia 2019 r. do dnia 18 kwietnia 2019 r.[ tj. daty złożenia pozwu poczatkującego postępowanie w rozstrzyganej sprawie ] był zakwaterowany na oddziale I pawilonu(...); kolejno w celach mieszkalnych nr: (...) (aktualnie nr (...)), (...) (aktualnie nr (...)), (...) (aktualnie nr (...)), (...) (aktualnie nr (...)) i (...).

Nigdy nie był umieszczony w celi mieszkalnej, która nie spełniałaby normy powierzchni mieszkalnej minimum 3 m ² na jednego skazanego. Wobec niego nie były również wydawane decyzje o osadzeniu w warunkach przeludnienia.

Zakład Karny w T. znajduje się w budynku przy ul. (...). Budynek został wybudowany na początku XX wieku. Cele mieszkalne są wyposażone w sprzęt kwaterunkowy, który odpowiada normom ustalonym na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 stycznia 2014 r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych. Sprzęt kwaterunkowy będący na wyposażeniu cel, w tym łóżka są w dobrym stanie technicznym, natomiast w przypadku zgłoszenia usterki przez osadzonego, naprawy wykonywane są w dniu zgłoszenia.

Zgodnie z porządkiem wewnętrznym Zakładu z dnia 9 stycznia 2017r., środki do utrzymywania czystości i dezynfekcji cel mieszkalnych są wydawane wg potrzeb, nie częściej niż raz w tygodniu.

Wszystkie cele posiadają sprawną instalację centralnego ogrzewania. Temperatura w nich, w tym tych w których przebywał powód, nie odbiegała od temperatur panujących w pozostałych pomieszczeniach mieszkalnych zakładu i była zgodna obowiązującymi przepisami. Łóżka w celach są w odpowiednim stanie technicznym.

Zakład Karny w T. poddawany jest cyklicznym remontom, które przeprowadzane są w miarę posiadanych środków finansowych. W ramach realizacji projektu „Poprawa efektywności energetycznej w budynkach Zakładu Karnego w T.” rozpisanego na lata 2014 – 2020, zostało wykonanych szereg robót termoizolacyjnych. W pawilonie(...) tj. w budynku w którym przebywał powód, wykonano między innymi: docieplenie ścian zewnętrznych, ścian gruntowych oraz stropów, wymieniono stolarkę okienną i drzwiową, a także grzejniki i zawory termostatyczne. Zamontowano ogniwa fotowoltaiczne oraz system wentylacji mechanicznej. Dokonano też odnowienia wszystkich cel w tym pawilonie, jak również przebudowano węzły cieplne.

Prace remontowe na terenie pozwanej jednostki penitencjarnej były wykonywane w godzinach od 08.00 do 13.00 przez grupę osadzonych zatrudnionych w warsztacie Zakładu Karnego. Prowadzone prace nie powodowały utrudnień osadzonych w trakcie prowadzonych rozmów telefonicznych.

Sędzia Penitencjarny Sądu Okręgowego w Tarnowie, który przeprowadzał wizytację w Zakładu w grudniu 2018 r. i w drodze rozmów z osadzonymi, którzy wyrazili chęć rozmowy z nim stwierdził że więźniowie mają szerokie możliwości kontaktów telefonicznych z aparatów samoinkasujących. Według jego oceny służba więzienna podjęła skuteczne działania w zakresie znacznej poprawy warunków bytowych osadzonych. Żaden z nich nie skarżył się na nieodpowiednią temperaturę w celi mieszkalnej, na jakość posiłków , kontrola sanitarna nie stwierdziła nieprawidłowości w zakresie jakości przygotowywanych posiłków. Nie było przypadków zatruć pokarmowych.

Wyżywienie osadzonych w pozwanym Zakładzie jest realizowane zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 lutego 2016 r. w sprawie wyżywienia osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych. Przy układaniu jadłospisów zachowane są obowiązujące normy kaloryczności, białka, tłuszczów i węglowodanów oraz gramatura warzyw. Dieta więźniów jest w pełni zbilansowana, spełniając normy kaloryczne dostosowane do stanu zdrowia osadzonego.

W dokumentacji służby żywnościowej nie stwierdzono żadnych reklamacji zgłaszanych przez powoda odnośnie wyżywienia, w tym jego jakości , która jest na bieżąco kontrolowana.

Z dalszej części ustaleń wynika, iż Ł. A. (1) w czasie pobytu w więzieniu w T. miał zapewnioną właściwą opiekę medyczną.

Zakład Karny w T. wyposażony jest w Ambulatorium z Izbą Chorych, które obejmuje: gabinet lekarski ogólny, gabinet zabiegowy, gabinet stomatologiczny, sterylizatornię, magazyn apteczny, gabinet USG, dwa pomieszczenia ambulatoryjne. Liczebna obsada medyczna ambulatorium ZK T. jest dobra. W 2018 r. pracowało tam 3 lekarzy ogólnych, 2 stomatologów, 9 lekarzy specjalistów 7 pielęgniarek i pielęgniarzy i pomoc stomatologiczna. Jest zapewniona odpowiednia ilość środków finansowych na leczenie osadzonych, w tym na lekarstwa i badania prowadzone poza więzieniem.

W trakcie odbywania kary pozbawienia wolności w ZK T. powód był konsultowany i badany zarówno przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, jak również był konsultowany przez lekarzy specjalistów m.in. otolaryngologa, laryngologa, oczekiwał też na konsultację pulmonologiczną. Z jego dokumentacji medycznej z tego okresu wynika , że nie stosował się do zaleceń lekarskich po konsultacji pulmonologicznej. Powód otrzymywał środki farmakologiczne zgodnie z zaleceniami lekarskimi, adekwatne do stanu zdrowia pacjenta. W styczniu 2019 r. został poddany ponownej konsultacji pulmonologicznej, w wyniku której nie zalecono dalszego leczenia.

Powód starał się o przerwę w odbywaniu kary pozbawienia wolności z uwagi na stan zdrowia, podnosząc że jest pozbawiony prawa do swobodnego leczenia i że jego stan zdrowia ulega pogorszeniu. Sąd Okręgowy w Tarnowie III Wydział Penitencjarny postanowieniami z dnia 10 sierpnia 2017 r. – sygn. akt (...)i z dnia 20 lutego 2019 r. – sygn. akt (...) odmówił udzielenia przerwy w odbywaniu kary, wskazując że sytuacja zdrowotna powoda jest pod kontrolą służby więziennej pozwanego Zakładu Karnego i powód ma zapewnioną odpowiednią opiekę medyczną w warunkach izolacji. Powód zaskarżył powyższe postanowienie, lecz Sąd Apelacyjny w Krakowie II Wydział Karny postanowieniem z dnia7 maja 2019 r. utrzymał w mocy postanowienie Sądu Penitencjarnego w T. z dnia 20 lutego 2019 r., wskazując że stan zdrowia Ł. A. jest na bieżąco monitorowany w jednostce penitencjarnej , był kilkukrotnie konsultowany przez lekarzy specjalistów, ma też udzielane świadczenia zdrowotne poza zakładem karnym.

Sąd I instancji ustalił także , iż powód nie przebywał w ZK T. w tym czasie, gdy – jak twierdził – odmówiono mu konsultacji dermatologicznej, jak również wówczas, gdy w kuchni - jak twierdził w motywach pozwu – była zatrudniona osoba chora na HCV i HIV, co miało mieć miejsce w 2018r.

W czasie tego pobytu powód złożył pięć skarg na warunki związane z pobytem z których żadna nie została uznana za uzasadnioną.

Ocenę prawną roszczenia powoda , które uznał za nieuzasadnione , Sąd I instancji oparł na stwierdzeniach i wnioskach , które można podsumować w następujący sposób:

a/ roszczenie powoda skierowane przeciwko Skarbowi Państwa, obejmowało żądanie zapłaty zadośćuczynienia za doznana krzywdę , wywołaną złymi warunkami w jakich odbywał w Zakładzie Karnym w T. karę pozbawienia wolności oraz z zaniedbaniami w zakresie świadczonej mu w tym okresie opieki medycznej

Wobec takiej podstawy faktycznej roszczenia, podlega ono ocenie na podstawie przepisów art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c. i art. 417 k.c.,

b/ rozważając te podstawy odpowiedzialności pozwanego Skarbu Państwa , Sąd I instancji uznał , iż Ł. A. (1) nie dowiódł w postępowaniu rozpoznawczym faktów mogących potwierdzić , że sposób w jaki służba penitencjarna ZK T. zapewniła mu warunki bytowo – socjalne oraz opiekę medyczną , może być zakwalifikowany jako naruszenie jego dóbr osobistych, a w szczególności godności w tym reguł humanitarnego traktowania oraz ochrony zdrowia , której naruszenie Ł. A. (1) także zarzucał.

Po przedstawieniu szerokiego wywodu , opartego na analizie wykładni norm konstytucyjnych , prawa europejskiego oraz przepisów prawa krajowego rangi ustawowej , dotyczących ochrony dóbr osobistych osób czasowo doznających ograniczeń wynikających z pobytu w zakładach karnych , w ramach odbywania kary pozbawienia wolności / jego przytaczanie w tym miejscu jest z przyczyn teleologicznych zbędne , przy aprobacie dla ich poprawności i kompletnością z punktu widzenia weryfikacji roszczenia zgłoszonego w pozwie przez pryzmat faktów z których powód wywodził podnoszone naruszenia dóbr osobistych / Sąd Okręgowy zaakcentował , iż powód przed wniesieniem pozwu – 18 kwietnia 2019r przebywał w więzieniu w T. tylko trzy miesiące.

Odnosząc się do dokonanych w postępowaniu ustaleń i konfrontując je z twierdzeniami faktycznymi powoda, na podstawie których formułował on zarzuty mające świadczyć o naruszeniu jego dóbr osobistych Sąd ocenił , że te depozycje są dowolne , nie zweryfikowane pozytywnie treścią zgromadzonych w postępowaniu dowodów i opartych na nich ustaleń,

c/ powtarzając ich fragmenty odnoszące się do poszczególnych zarzutów Ł. A. (1) , dotyczących wyposażenia cel , braku właściwej temperatury , higieny i wymagań sanitarnych w nich , niezapewnienia odpowiedniego metrażu na jednego osadzonego, właściwych walorów kalorycznych wyżywienia czy też nieprawidłowości po stronie służby więziennej oraz medycznej w zakresie zapewnienia opieki medycznej i leczenia uznał , że warunki te odpowiadały wymaganiom ustawowym , a depozycje z których powód wywodził krzywdę podlegającą kompensacji, okazały się w żaden sposób nie potwierdzonymi. Powoływanie tej argumentacji Sądu I instancji w tym miejscu nie jest celowe. ,

d/ taka ocena przywiodła Sąd Okręgowy do wniosku , że wskazane przez powoda dobra osobiste nie zostały sposobem postępowania funkcjonariuszy za których działanie odpowiada pozwany Skarb Państwa , naruszone.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu była norma art. 98 par. 1 i 3 kpc i wynikająca z niej zasada odpowiedzialności za wynik sprawy, która zdaniem Sadu I instancji ma zastosowanie do rozliczenia ich pomiędzy stronami sporu , także w sytuacji gdy [ jak rozstrzyganej sprawie ] Ł. A. korzystał ze zwolnienia od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych [ oraz pomocy prawnej z urzędu skutkującej przyznaniem wynagrodzenia pełnomocnikowi powoda wynagrodzenia ze środków budżetowych Skarbu Państwa].

Apelacją od tego orzeczenia powód zakwestionował wyrok Sądu Okręgowego w całości , w jej wnioskach domagając się w pierwszej kolejności jego zmiany i uwzględnienia powództwa oraz obciążenia strony przeciwnej kosztami procesu i postępowania apelacyjnego.

Jako wniosek ewentualny sformułował żądanie uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu w Tarnowie do ponownego rozpoznania.

Pełnomocnik skarżącego ustanowiony z urzędu domagał się także przyznania na swoją rzecz wynagrodzenia za pomoc prawną z urzędu przed Sądem II instancji , wobec jego nie pokrycia przez reprezentowanego w jakimkolwiek zakresie.

Środek odwoławczy został oparty na zarzutach :

- naruszenia prawa procesowego , w sposób mający dla treści kwestionowanego wyroku istotne znaczenie , a to :

a/ art. 233 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i zastąpienie jej oceną dowolną. Wady tej upatrywał w oparciu ustaleń faktycznych na treści dokumentu sprawozdania z wizytacji Zakładu Karnego w T. z dnia 4 lutego 2019r , obejmującej okres w którym Ł. A. (1) nie obywał w nim kary pozbawienia wolności ,

b/ art. 235 ² par. 1 pkt 3,4 i 5 kpc , jako następstwa oddalenia wniosków dowodowych skarżącego w postaci dziesięciu opinii biegłych wymienionych przez niego specjalności , które nietrafnie zostały ocenione przez Sąd jako nie prowadzące do ustaleń istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia i skutkujące , w razie ich przeprowadzania , jedynie nieuzasadnionym przedłużeniem czasu trwania postępowania ,

Zarzucane nieprawidłowości procesowe doprowadziły, zdaniem apelującego, do wad w ustaleniach faktycznych zgodnie z którymi warunki w jakich obywał karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w T. były właściwe, nie naruszając prawa i nie prowadząc do naruszenia jego dóbr osobistych.

Apelujący domagał się przeprowadzenia pominiętych nietrafnie dowodów z opinii biegłych przed Sądem II instancji.

Odpowiadając na apelację strona pozwana domagała się jej oddalenia jako pozbawionej uzasadnionych podstaw oraz obciążenia powoda kosztami postępowania apelacyjnego.

W swoim stanowisku podzieliła w szczególności stanowisko Sądu I instancji co do braku dostatecznych podstaw do prowadzenia wnioskowanych dowodów z opinii biegłych wskazując , iż Ł. A. (1) nie przedstawił w postępowaniu , na poparcie swoich twierdzeń faktycznych żadnych dowodów, poszukując dopiero w tych opiniach potwierdzenia swoich depozycji na których opierał zgłoszone roszczenie.

Rozpoznając apelację, Sąd Apelacyjny rozważył :

Środek odwoławczy powoda nie jest uzasadniony i podlega oddaleniu.

Nie można podzielić żadnego z zarzutów na których oparł jego konstrukcję.

Skuteczne postawienie zarzutu procesowego wymaga realizacji równocześnie dwóch warunków.

Strona odwołująca się do niego wykaże , że rzeczywiście sposób postępowania Sądu naruszał indywidualnie oznaczoną normę [ normy ] formalne. Jednocześnie nieprawidłowości te prowadziły do następstw , które miały istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia. Nieco inaczej kwestię tę ujmując, zarzut procesowy jest usprawiedliwiony jedynie wówczas, jeżeli zostanie dowiedzione , że gdyby nie potwierdzone błędy proceduralne Sądu niższej instancji , orzeczenie kończące spór stron miałoby inną treść.

Uwzględniając to generalium dodać także należy , iż zarzut naruszenia art. 233 par. 1 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny zgromadzonych dowodów, wymaga od strony wykazania na czym , w odniesieniu do zindywidualizowanych dowodów polegała nieprawidłowość postępowania Sądu, w zakresie ich oceny i poczynionych na jej podstawie ustaleń.

W szczególności strona ma wykazać dlaczego obdarzenie jednych dowodów wiarygodnością czy uznanie, w odróżnieniu od innych, szczególnego ich znaczenia dla dokonanych ustaleń , nie da się pogodzić z regułami doświadczenia życiowego i [lub ] zasadami logicznego rozumowania , czy też przewidzianymi przez procedurę regułami dowodzenia.

Nie oparcie stawianego zarzutu na tych zasadach , wyklucza uznanie go za usprawiedliwiony, pozostając dowolną , nie doniosłą z tego punktu widzenia, polemiką oceną i ustaleniami Sądu niższej instancji.

/ por. w tej materii , wyrażające podobne stanowisko , powołane tylko przykładowo, orzeczenia Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001, sygn. IV CKN 970/00 i z 6 lipca 2005 , sygn. III CK 3/05 , obydwa powołane za zbiorem Lex/

Dopóty , dopóki ocena przeprowadzona przez Sąd ocena mieści się w granicach wyznaczonych przez tę normę procesową i nie doznały naruszenia wskazane tam jej kryteria , Sąd Odwoławczy obowiązany jest ocenę tę , a co za tym idzie także wnioski z niej wynikające dla ustalań faktycznych , aprobować .

To, w jaki sposób powód motywuje realizację , wyklucza uznanie go za uzasadniony.

Ł. A. (1) opiera go jedynie na twierdzeniu , iż Sąd I instancji w sposób nieuzasadniony uznał za wiarygodne , opierając na nim część ustaleń, sprawozdania z wizytacji zakładu karnego przeprowadzonej przez sędziego penitencjarnego , datowanej na 4 lutego 2019r / k. 166-174 akt / , mimo ,że jego pobyt w tej jednostce penitencjarnej miał miejsce później. [ jego zarzuty na których opierał roszczenie dotyczą okresu pomiędzy 16 stycznia 2019r , a datą wniesienia pozwu – 18 kwietnia 2019r

Tak motywowany zarzut jest nieuzasadniony skoro skarżący równocześnie nie wskazuje na okoliczności , które mogłyby świadczyć , że warunki w jakich odbywał karę były inne / gorsze - prowadzące do naruszenia jego dóbr osobistych jako osadzonego / w porównaniu z tymi , które w tym dokumencie opisane w odniesieniu do wszystkich osadzonych w zakładzie prowadziły do potwierdzenia , iż odpowiadają one , w okresie objętym wizytacją , wymaganiom wskazanym w mających zastosowanie przepisach prawa określających standardy w zakresie warunków mieszkalnych , higieniczo- sanitarnych , wyżywienia ich kontaktów z rodzinami oraz opieki medycznej zapewnionej osadzonym . Po wtóre nie stara się nawet wykazywać w jaki sposób taka ocena tego dokumentu przez Sąd , który swoje wnioski faktyczne opierał także na innych , przedstawionych nota bene tylko przez stronę pozwaną , dowodach , których oceny skarżący w środku odwoławczym nie podważa, wpłynęła ostatecznie wynik sporu wyrażony w treści sentencji zaskarżonego orzeczenia.

Dlatego tak motywowany zarzut należy uznać za nieuzasadniony.

Nie ma też racji apelujący gdy podnosi drugi z zarzutów procesowych , negując decyzję Sądu Okręgowego o nieprzeprowadzaniu wnioskowanych przezeń opinii biegłych dziesięciu różnych specjalności, w tym kilkunastu dziedzin medycyny.

W motywach tego zarzutu, który bezpośrednio łączył z postulatem przeprowadzenia tych dowodów przed Sądem II instancji , w warunkach nie powołania przez pełnomocnika powoda normy art. 380 kpc , co samo w sobie , zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego , wyklucza uprawnienie Sądu Odwoławczego do weryfikowania poprawności postanowienia dowodowego Sądu niższej instancji o odmowie ich przeprowadzenia, nie została zawarta argumentacja, która skutecznie podważałaby zasadność przyczyn tego oddalenia, które Sąd Okręgowy wskazał na stronach 6 i 7 uzasadnienia wyroku.

Bardzo szczegółowo je przy tym umotywował odnosząc je indywidulanie do każdej z wnioskowanych opinii.

Stanowisko to jest przekonujące i w warunkach braku rzeczowej polemiki z nim ze strony skarżącego , już z tej przyczyny należy je podzielić odpierając stawiany zarzut.

Tylko uzupełniająco należy zauważyć , że poza twierdzeniami Ł. A. (1) nie przedstawił żadnych dowodów dla ich poparcia, stąd opracowania eksperckie , o ile w ogóle byłyby możliwe do przeprowadzenia , musiałyby się łączyć z poszukiwaniem przez ich autorów dowodów i ustalaniem faktów , czego w sposób oczywisty nie da się pogodzić z charakterem i celem dowodu jakim jest opinia biegłego w postępowaniu cywilnym.

Niezbędnym jest także w tym kontekście dodanie , że powód przez swoje nieuzasadnione niestawiennictwo na rozprawie na której miał być przesłuchany w charakterze strony spowodował , że dowód ten nie był przeprowadzony. W ten sposób doprowadził do sytuacji w której , tym bardziej , wobec braku z jego strony jakiejkolwiek innej aktywności dowodowej , prowadzenie dowodów z takich opracowań był wykluczony.

Zaprezentowana ocena drugiego z zarzutów powoda powoduje , tym bardziej przy wskazanym wyżej nie odwołaniu się przez pełnomocnika skarżącego do art. 380 kpc, iż wniosek o uzupełnienie postępowania dowodowego przed Sądem Apelacyjnym nie mógł być uwzględniony. W tych okolicznościach jest bowiem procesowo spóźniony w rozumieniu art. 381 kpc.

Uznanie , że żaden z zarzutów procesowych nie jest trafny powoduje , że także podniesiony przez skarżącego zarzut błędu ustaleń jest chybiony , szczególnie , że bliżej nie został w uzasadnieniu apelacji uzasadniony skoro motywacja ta ograniczona została do powtórzenia twierdzeń , którymi posługiwał się w postępowaniu przed Sądem I instancji.

Odparcie ocenionych zarzutów ma tę konsekwencję , iż ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy, jako prawidłowe i kompletne dla oceny roszczenia powoda , Sąd II instancji przyjmuje za własne.

W ich świetle uzasadnioną jest ocena , że Sąd I instancji nie popełnił także błędu zastosowania relewantnych dla weryfikacji roszczenia powoda norm prawa materialnego.

Sąd Apelacyjny podziela jego stanowisko zgodnie z którym Ł. A. (1) nie dowiódł w postępowaniu , iż warunki w jakich odbywał w Zakładzie Karnym w T. karę obwinienia wolności , w tym w jaki sposób zapewniona mu była wówczas przez służbę penitencjarną i medyczną opieka zdrowotna , naruszały jego dobra osobiste.

Powtarzanie tych samych argumentów na jakie powołał się Sąd I instancji motywując takie wnioski jest zbędne.

Dlatego Sąd w uznaniu apelacji powoda za nietrafną , orzekł o jej oddaleniu na podstawie art. 385 kpc w zw. z art. 448 oraz 23 i 24 par. 1 kc .

Rozstrzygając o kosztach postępowania apelacyjnego, Sąd II instancji zastosował art. 98 par. 1 i 3 kpc w zw z art. 99 kpc i wynikającą z niego , dla wzajemnego rozliczenia stron z tego tytułu, zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy .

Kwota należna z tego tytułu od przerywającego powoda na rzecz wygrywającej strony pozwanej , odpowiadająca wynagrodzeniu zastępującego ją pełnomocnika - radcy prawnego - została ustalona na podstawie par. 8 ust. 1 pkt 26 Rozporządzenia MS z dnia 22 października 2015 w sprawie opłat za czynności radców prawnych [ jedn. tekst DzU z 2018 poz. 265].

Sąd przyznał reprezentującemu powoda w postępowaniu apelacyjnym adwokatowi z urzędu wynagrodzenie ze środków budżetowych Skarbu Państwa. Określił jego wysokość na podstawie par. 8 ust. 1 pkt 26 Rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 [ DzU z 2015 poz. 1800] - wraz z podatkiem od towarów i usług nie znajdując dostatecznych racji prawnych za zróżnicowaniem stawek tego wynagrodzenia dla zawodowych pełnomocników stron, udzielających pomocy prawnej z wyboru i z urzędu.

SSA Grzegorz Krężołek