Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lipca 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Jerzy Bess
Sędziowie:	SSA Grzegorz Krężołek (spr.) SSA Robert Jurga
Protokolant:	st. sekr. sądowy Beata Zaczyk

po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2020 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa K. M. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 17 grudnia 2018 r. sygn. akt I C 1980/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

3.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie na rzecz adwokata A. W. kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych 60/100) w tym 27,60 zł podatku od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu w postepowaniu apelacyjnym.

SSA Grzegorz Krężołek SSA Jerzy Bess SSA Robert Jurga

Sygn. akt: I ACa 297/20

UZASADNIENIE

W uznaniu , że żądanie powoda K. M. (1) domagającego się zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 250 000 , wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu, wobec krzywdy której doznał na skutek naruszenia dóbr osobistych , spowodowanego sposobem zachowania funkcjonariuszy pozwanego Skarbu Państwa – Zakładu Karnego w W. i współwięźniów , w czasie kiedy w tej placówce penitencjarnej powód odbywał kare pozbawienia wolności , jest nieuzasadnione , Sąd Okręgowy w Krakowie , wyrokiem z dnia 17 grudnia 2018r:

-oddalił powództwo[ pkt I ];

- zasądził od powoda K. M. (1) na rzecz Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 240 zł, tytułem zwrotu kosztów postępowania[ pkt II ] oraz ;

- przyznał ze Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Krakowie adwokatowi A. W. kwotę 299,71 zł. , w tym podatek VAT 27,60 zł., tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu[ pkt III sentencji wyroku ]

Sąd I instancji ustalił następujące fakty istotne dla rozstrzygnięcia :

Powód jest osobą posiadającą orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności.

W okresie od dnia 9 lutego 2015 r. do dnia 25 lutego 2015 r., przebywał w Zakładzie Karnym w W., w którym odbywał karę pozbawienia wolności. Zakład ten jest placówką typu zamkniętego dla recydywistów.

Przed przyjęciem do tej jednostki penitencjarnej odbył rozmowę wstępną z P. M. (1), pełniącym w niej funkcję wychowawcy. Po jej zakończeniu wychowawca podjął decyzję o skierowaniu powoda na rozmowę z psychologiem , celem ustalenia czy poradzi sobie w zakładzie karnym typu półotwartego, gdzie wymagana jest od skazanych większa samodyscyplina niż w zakładzie typu zamkniętego.

Psycholog więzienny po tej rozmowie stwierdził, że K. M. (1) powinien odbywać karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym typu zamkniętego. Wychowawca , wspólnie z psychologiem zawnioskowali do Komisji Penitencjarnej, aby powód dalszą część kary odbywał w zakładzie karnym typu zamkniętego, gdyż zachodziła wątpliwość czy nie stanie się w zakładzie karnym typu półotwartego typem ofiary.

Do dnia 12 lutego 2015 roku K. M. (1) przebywał w celi przejściowej, natomiast od 12 do 25 lutego 2015 roku w celi ogólnej, trzyosobowej. Z uwagi na fakt, iż miał orzeczony stopień niepełnosprawności, został umieszczony w celi, w której znajdowali się odpowiednio dobrani współwięźniowie tj.tacy , którzy nie wykazywali znacznego stopnia zdemoralizowania, osoby spokojne, które miały nie wykorzystywać faktu, że powód jest osobą niepełnosprawną. Takie same kryteria zostały zastosowane przy doborze powodowi grupy spacerowej.

K. M. (1) został odseparowany od możliwości kontaktu z osobami należących do nieformalnych struktur więziennych. Miał zagwarantowany częsty kontakt z wychowawcą i psychologiem.

Jak wynika z dalszej części ustaleń, w trakcie pobytu w Zakładzie Karnym w W. powód nie był źle traktowany przez współwięźniów, personel czy też funkcjonariuszy Służby Więziennej.

W czasie osadzenia nie składał ustnych jak też pisemnych skarg na złe traktowanie. Miał możliwość codziennych kontaktów z wychowawcami oraz psychologiem. Gdyby poinformował o złym zachowaniu innych osób w stosunku do niego, fakt ten zostałby odnotowany w tzw. karcie tożsamości, wówczas nie miałby kontaktu z taką osobą zarówno w celi, jak też podczas spacerów. Nie zgłaszał również wniosków o przeniesienie go do innego zakładu karnego. W rozmowach K. M. (1) z Dyrektorem Zakładu Karnego w W. uczestniczył również wychowawca.

Na podstawie decyzji Komisji Penitencjarnej z dnia 18 lutego 2015 roku, powód w dniu 25 lutego 2015 roku został przetransportowany do Zakładu Karnego w T., który jest jednostką typu zamkniętego, w której osadzeni są skazani odbywający karę pozbawienia wolności po raz pierwszy. Przyczyną przeniesienia K. M. (1) do ZK T. było to , że powód to kryterium spełniał , a ZK W. jest przeznaczony dla recydywistów.

Ocenę prawna roszczenia K. M. (1) Sąd I instancji rozpoczął od przytoczenia treści art. 23 kc oraz 448 kc. Odwołując się do poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych , ocenił roszczenie kompensacyjne złożone w pozwie jako nieuzasadnione.

Argumentował , że podstawą od której spełnienia uzależnione jest uwzględnienie takiego roszczenia , które sformułował P. M. (2) jest bezprawne naruszenie chronionego dobra osobistego pokrzywdzonego które zarazem może być kwalifikowane jako czyn niedozwolony.

Ciężar dowiedzenia okoliczności wykazujących , że doszło działaniem naruszyciela do zawinionego naruszenia takiego dobra/ dóbr / podmiotu dochodzącego zadośćuczynienia spoczywa na powodzie.

Zdaniem Sądu I instancji K. M. (1) temu ciężarowi nie podołał , a ustalone w sprawie fakty nie dają dostatecznych podstaw do potwierdzenia aby funkcjonariusze Służby Więziennej, a także współosadzeni przebywający w celi z powodem , lub mający z nim inny kontakt, dopuścili się zachowań mających prowadzić w swoich następstwach do naruszenia dób osobistych powoda , w szczególności naruszenia nietykalności cielesnej czy godności

W ocenie Sądu Okręgowego powód nie przedstawił żadnych dowodów, z których wynikałoby, iż został on w jakikolwiek sposób poszkodowany w trakcie pobytu w Zakładzie Karnym w W..

Z okoliczności ustalonych w postępowaniu wynika , iż w związku z posiadanym przez niego stopniem niepełnosprawności został umieszczony w jednej celi z odpowiednio dobranymi współwięźniami – były to osoby spokojne które nie przedstawiały stopnia zdemoralizowania. Był odseparowany od osób należących do podkultur więziennych.

W trakcie swojego szesnastodniowego pobytu w Zakładzie Karnym w W. był na rozmowach z jego Dyrektorem oraz Zastępcą Dyrektora, którym nie zgłaszał, iż stał się ofiarą przemocy czy to ze strony współwięźniów czy też funkcjonariuszy Służby Więziennej. Problemów takich nie sygnalizował również wychowawcy więziennemu .

Miał możliwość- z której nie skorzystał - zgłoszenia takich ewentualnych zachowań także psychologowi, z którymi mógł codziennie się kontaktować.

W konkluzji sformułowanej oceny Sąd stanął na stanowisku , że powód nie wykazał aby na terenie ZK W. doszło do naruszenia , zarzucanymi działaniami i zaniechaniami funkcjonariuszy czy współwięźniów do naruszenia jego dóbr osobistych. Wobec tego jako zbędne dla rozstrzygnięcia ocenił podejmowanie rozważań na temat tego czy zachowania takie , które opisuje powód , miały , czy też nie , charakter bezprawny.

Wobec takiego stanowiska, jedynie uzupełniająco Sąd Okręgowy odniósł się do tezy powoda zgodnie z którą na skutek m pobytu w więzieniu w W. konieczne było podjęcie przezeń leczenia psychiatrycznego. Uznał , że K. M. (1) okoliczności faktycznych potwierdzających taki wniosek nie dowiódł.

Natomiast z treści złożonych przez niego do akt dokumentów wynika m. in. ,że leczył się psychiatrycznie już w 2012r , a zatem na długo przed rozpoczęciem odbywania kary izolacyjnej w ZK W.. Stąd pomiędzy twierdzonym przez żądającego kompensacji pogorszeniem stanu zdrowia, a warunkami w jakich odbywał w nim tę karę brak jest adekwatnego zawiązku przyczynowego.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu była norma art. 98 §1 kpc. Na jej podstawie Sąd w punkcie II wyroku zasądził od powoda na rzecz Prokuratorii Generalnej RP kwotę 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, która została ustalona na podstawie art. 99 k.p.c. w zw. z § 8 ust. 1 pkt 26 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Sąd Okręgowy przyznał ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie na rzecz pełnomocnika powoda ustanowionego z urzędu sumę 299,71 zł, na którą złożyły się :

- 147,60 zł - tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi przez pełnomocnika z urzędu; kwota ustalona na podstawie § 14 ust. 1 pkt 26 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej przez adwokata z urzędu; oraz

- 152,11 zł – tytułem wydatków poniesionych przez reprezentanta procesowego powoda podczas postępowania rozpoznawczego.

W apelacji od tego orzeczenia , zaskarżając je w całości , powód domagał się wydania przez Sąd II instancji rozstrzygnięcia reformatoryjnego , którym :

- powództwo zostanie uwzględnione w całości , a strona pozwana obciążona kosztami procesu za obydwie instancje, w wymiarze odpowiadającym wynagrodzeniu pełnomocnika będącego adwokatem , ustanowionym z urzędu, na podstawie §8 Rozporządzenia MS z dnia 3 października 2016r w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Jako wniosek ewentualny - w warunkach nie uwzględnienia tego wniosku apelacji- powód sformułował żądanie takiej zmiany wyroku z 17 grudnia 2018r, w wyniku której zniesiony zostanie, nałożony na niego w punkcie II sentencji , obowiązek zwrotu kosztów procesu na rzecz strony przeciwnej.

Środek odwoławczy został oparty na następujących zarzutach :

- naruszenia prawa procesowego , w sposób mający dla treści zaskarżonego wyroku istotne znaczenie , a to art. 233 §1 kpc , jako następstwa przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów.

Wady tej skarżący upatrywał w nie uwzględnieniu przez Sąd I instancji okoliczności , które wynikały z treści zeznań K. M. (1) , dotycząc rzeczywistego poczucia krzywdy i jej rozmiarów oraz pogorszenia stanu zdrowia na skutek tego jak był traktowany w czasie pobytu w Zakładzie Karnym w W..

Zdaniem apelującego, zarzucany błąd Sądu polegał także na tym , że nie obdarzył wiarygodnością relacji powoda, w części dotyczącej sposobu w jaki odnosili się do niego , podczas tego pobytu , tak współwięźniowie jak i funkcjonariusze służby więziennej.

Poza tym podnoszona nieprawidłowość miała polegać dokonaniu oceny dowodów wbrew zasadom doświadczenia życiowego skoro Sąd Okręgowy w jej ramach nie dostrzegł , iż psycholog więzienny w swojej opinii wskazał powoda jako potencjalny typ ofiary. To wskazywało , iż nie powinien odbywać kary izolacyjnej w więzieniu przeznaczonym dla recydywistów.

Nie zwrócił tez uwagi , chociaż odwołał się do faktu , że powód nie składał skarg na zachowanie innych wobec niego ,że taki sposób działania może przynosić inne , negatywne dla zgłaszającego konsekwencje.

- naruszenia prawa materialnego, poprzez niewłaściwe zastosowanie przez Sąd I instancji dla określenia wysokości wynagrodzenia dla pełnomocnika z urzędu reprezentującego powoda , §14 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia MS z dnia 3 października 2016r w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu [ jedn. tekst DZu z 2019 poz. 18 ].

Zdaniem autora apelacji, wynagrodzenie to powinno by określone w odwołaniu się do wskazanej wartości przedmiotu sporu [ 250 000 zł ] albowiem przedmiotem rozstrzygnięcia było roszczenie o zadośćuczynienie zza krzywdę spowodowaną naruszeniem dób osobistych powoda czyli, jak to zostało określone w środku o-odwoławczym orzeczeniem w „ typowej” sprawie o zadośćuczynienie, bez związku z warunkami odbywania kary pozabawiania wolności przez poszkodowanego.

Motywując wniosek sformułowany jako ewentualny, w zakresie zmiany zaskarżonego wyroku , apelujący podnosił , że zastosowanie art. 102 kpc w odniesieniu do obowiązku pokrycia kosztów procesu należnych reprezentującej wygrywającą stronę pozwaną , Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa miało swoje uzasadnienie w trudnej sytuacji majątkowej K. M. (1) i w jego subiektywnym przekonaniu o zasadności powództwa.

Odpowiadając na apelację strona pozwana domagała się jej oddalenia jako pozbawionej uzasadnionych podstaw oraz obciążenia przeciwnika procesowego kosztami postępowania apelacyjnego.

Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny rozważył :

Środek odwoławczy powoda nie jest uzasadniony i podlega oddaleniu.

Nie ma racji skarżący podnosząc zarzut procesowy naruszenia art. 233 §1 kpc wobec przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastąpienia jej ocena dowolną.

Na wstępie jego oceny przypomnieć należy , odwołując się do utrwalonego i podzielanego przez skład Sądu Apelacyjnego rozstrzygającego sprawę , stanowiska Sądu Najwyższego , wypracowanego na tle wykładni art. 233 §1 kpc , iż jego skuteczne postawienie wymaga od strony wykazania na czym , w odniesieniu do zindywidualizowanych dowodów polegała nieprawidłowość postępowania Sądu, w zakresie ich oceny i poczynionych na jej podstawie ustaleń.

W szczególności strona ma wykazać dlaczego obdarzenie jednych dowodów wiarygodnością czy uznanie, w odróżnieniu od innych, szczególnego ich znaczenia dla dokonanych ustaleń , nie da się pogodzić z regułami doświadczenia życiowego i [lub ] zasadami logicznego rozumowania , czy też przewidzianymi przez procedurę regułami dowodzenia.

Nie oparcie stawianego zarzutu na tych zasadach , wyklucza uznanie go za usprawiedliwiony, pozostając dowolną , nie doniosłą z tego punktu widzenia polemiką oceną i ustaleniami Sądu niższej instancji.

/ por. w tej materii , wyrażające podobne stanowisko , powołane tylko przykładowo, orzeczenia Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001, sygn. IV CKN 970/00 i z 6 lipca 2005 , sygn. III CK 3/05 , obydwa powołane za zbiorem Lex/

Ponadto nie można tracić z pola widzenia również , że swobodna ocena dowodów stanowi jeden z podstawowych elementów składających się na jurysdykcyjną kompetencję Sądu , który dowody bezpośrednio przeprowadza.

Ma to m. in. i takie następstwo , że nawet w sytuacji w której z treści dowodów można , w zakresie ustaleń , wyprowadzić równie logiczne , chociaż przeciwne do przyjętych przez Sąd I instancji wnioski , to zarzut naruszenia normy art. 233 §1 kpc , pomimo to , nie zostanie uznany za usprawiedliwiony.

Dopóty , dopóki ocena przeprowadzona przez Sąd ocena mieści się w granicach wyznaczonych przez tę normę procesową i nie doznały naruszenia wskazane tam jej kryteria , Sąd Odwoławczy obowiązany jest ocenę tę , a co za tym idzie także wnioski z niej wynikające dla ustalań faktycznych , aprobować .

To, w jaki sposób apelujący motywuje podniesiony zarzut, wyklucza jego podzielenie.

W miejsce rzeczowej , opartej na wskazanych w normie art. 233 §1 kpc kryteriach , krytyce oceny dokonanej przez Sąd, K. M. (1) poprzestaje na argumentacji, która opiera się jedynie na odwołaniu do złożonej przez niego relacji na temat tego , w jaki sposób był traktowany podczas pobytu w zakładzie karnym oraz jaki to miało wpływ na jego stan zdrowia , w tym zdrowia psychicznego.

Nie dostrzega , w ramach tak motywowanej krytyki sposobu postępowania Sądu , która w istocie sprowadza się do negacji nie obdarzenia jego depozycji w pełni walorem wiarygodności, że w motywach orzeczenia Sąd wskazał dlaczego walor taki nadaje jedynie części jego zeznań.

Po wtóre nie bierze uwagę , że pozostała ich część jest na tle innych dowodów zgromadzonych w sprawie [których mocy dowodowej apelujący w środku odwoławczym nie podważa ] jest odosobniona albowiem żaden inny nie potwierdza , chociażby w części , że rzeczywiście powód był źle traktowany, a tym bardziej , że w wyniku opisywanych przezeń zdarzeń mających o tym świadczyć doszło do pogorszenia jego stanu zdrowia.

Już tylko na marginesie należy dostrzec , że takie następstwo i jego przyczynowe powiązanie z warunkami odbywania kary pozbawienia wolności mógł stwierdzić jedynie biegły z właściwej dziedziny medycyny. Przeprowadzenia takiego dowodu K. M. (1) nie wnioskował.

Chybiona jest argumentacja skarżącego , który w ramach tego zarzutu odwołuje się do, jego zdaniem , niepoprawnej oceny przez Sąd wniosków psychologa więziennego , który wskazywał , że powód może być , w warunkach dalszego pobytu w więzieniu w W. , typem ofiary , co stanowi przeciwskazanie dla dalszego w nim przebywania.

Wnioski te nie dawały podstawy do stwierdzenia , iż na skutek sposobu zachowania współwięźniów i służby więziennej ZK , doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda , nietykalności cielesnej , godności czy zdrowia, a na braku takiego wnioskowania po stronie Sądu Okręgowego, apelujący opiera swój zarzut.

Wystarczy wskazać , że jak wynika z ustaleń , to właśnie wnioski psychologa poparte przez wychowawcę stały się podstawą dla decyzji Komisji Penitencjarnej o przeniesieniu K. M. (1) do innego zakładu karnego [ po stosunkowo krótkim pobycie w ZK W. ].

Odparcie tego zarzutu ma to następstwo , że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji , jako w świetle zgromadzonego materiału dowodowego poprawne i kompletne dla oceny roszczenia zgłoszonego w pozwie , Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne.

Nie ma racji powód , gdy stawiając zarzut naruszenia prawa materialnego upatrując dla niego podstaw w określeniu podstawy dla ustalenia wysokości wynagrodzenia należnego pełnomocnikowi procesowemu [ adwokatowi ] reprezentującemu powoda z urzędu.

Wbrew argumentacji powołanej dla jego uzasadnienia , zdaniem Sądu II instancji , Sąd Okręgowy nie popełnił błędu , uznając , że podstawą określenia stawki minimalnej tego wynagrodzenia [ i w tej właśnie stawce określając wysokość tegoż ] , jest norma §14 ust. 1 pkt 26 Rozporządzenia MS z dnia 3 października 2016r [ jedn. tekst DzU z 2019 poz. 18 ].

Z treści podstawy faktycznej żądania powoda , który domagał się zasądzenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, wywołaną zawinionym naruszeniem jego dóbr osobistych , jednoznacznie wynikało , że źródła odpowiedzialności pozwanego Skarbu Państwa – Zakładu Karnego w W. upatrywał w tym jakie warunki były mu tam stworzone w związku z odbywaniem przezeń kary pozbawienia wolności oraz w jaki sposób zachowywali się w stosunku do niego , w tym czasie funkcjonariusze służby więziennej i inni więźniowie.

Zatem nietrafny jest pogląd skarżącego , w którym w istocie wyczerpuje się argumentacja wspierająca omawiany zarzut , zgodnie z którym rozstrzygana sprawa jest „ zwykłą „ sprawą o zadośćuczynienie krzywdy , mającej swoją podstawę w delikcie naruszenia dóbr osobistych.

Uznać zatem należy stawiany zarzut za chybiony .

Sąd Apelacyjny nie znajduje tez podstaw do tego, aby ocenić , że oddalając powództwo Sąd I instancji popełnił błąd w zakresie sposobu wykładni czy zastosowania innych norm materialnych, relewantnych z punktu widzenia oceny roszczenia zgłoszonego przez K. M. (1).

Powtarzanie w tym miejscu tych samych lub bardzo zbliżonych treściowo argumentów do tych , którymi Sąd Okręgowy posłużył się dla jego oceny jako niezasadnego , nie jest celowe.

Sąd II instancji nie znalazł także dostatecznych racji ku temu aby zmienić zaskarżony wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o kosztach procesu , zgodnie z postulatem skarżącego , sformułowanym poprzez wniosek zgłoszony jako ewentualny.

Sięgniecie po normę art. 102 kpc , stanowiącą odstępstwo od ogólnej reguły odpowiedzialności za wynik sprawy, jako określającej , którą spośród stron sporu obowiązek taki obciąża , musi mieć rzeczywiste , szczególne usprawiedliwienie nie tylko w sytuacji osobistej i majątkowej strony , która miałaby z dobrodziejstwa jej zastosowania skorzystać ale także w charakterze samej rozstrzyganej sprawy , która jest podstawą dla rozliczania kosztów pomiędzy jej stronami.

W przypadku K. M. (1) samo odwołanie się do jego sytuacji jest z rozważanego punktu widzenia nie wystarczające, szczególnie gdy weźmie się pod rozwagę , że skala obciążających go kosztów nie jest znaczna , a nie dostarczył on argumentów dla potwierdzenia , iż za zastosowaniem art. 102 kpc przemawiają dostatecznie okoliczności dotyczące istoty sporu.

Samo twierdzenie o subiektywnym jego przekonaniu, iż żądanie jest usprawiedliwione nie wystarcza. Zwłaszcza gdy rozmiar ilościowy zgłoszonego żądania należy ocenić jako oznaczony zupełnie woluntarystycznie , biorąc pod rozwagę jego podstawę faktyczną, w tym m. in. czasokres pobytu powoda w więzieniu w W..

Z podanych przyczyn , w uznaniu apelacji za niezasadną , Sąd Apelacyjny orzekł o jej oddaleniu , na podstawie art. 385 kpc w zw z art. 23 i 24 oraz 448 kc.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego była norma art. 98 §1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc oraz 108 §1 i 391 §1 kpc i wynikająca z niej, dla wzajemnego rozliczenia stron z tego tytułu , zasada odpowiedzialności za wynik sprawy.

Kwota należna Skarbowi Państwa - Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej od przegrywającego powoda została ustalona na podstawie §8 ust. pkt 26 w zw z §10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 [ DzU z 2015 poz. 1800].

Należy dla porządku dodać , że z przyczyn o których była już mowa , Sąd Apelacyjny, tym bardziej nie znalazł podstaw do tego, aby skarżącego nie obciążać kosztami postępowania przed Sądem II instancji , celowo poniesionymi przez procesowego reprezentanta Skarbu Państwa.

Wynagrodzenie należne ze środków budżetowych pełnomocnikowi ustanowionemu z urzędu , reprezentującemu powoda w postępowaniu apelacyjnym , zostało określone na podstawie §14 ust. 1 pkt 26 w zw z §16 ust. 1 pkt 2 oraz §4 ust. 3 Rozporządzenia MS w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016r [ jedn. tekst DzU z 2019 poz. 18 ].

SSA Grzegorz Krężołek SSA Jerzy Bess SSA Robert Jurga