Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2014 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa R. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej

w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 13 grudnia 2013 r. sygn. akt I C 849/13

1. oddala apelację;

2. zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 1 800zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I ACa 295/14

UZASADNIENIE

Powód R. K. domagał się zasądzenia na swoją rzecz od strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 85 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 13 lipca 2012 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z uszkodzenia ciała w związku z wypadkiem komunikacyjnym w dniu 24 marca 2012 roku. Ponadto żądał ustalenia odpowiedzialności pozwanej za szkody mogące powstać w przyszłości w związku z wypadkiem z dnia 24 marca 2012 roku. Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego radcy prawnego w wysokości podwójnej stawki minimalnej.

Wskazał, że na skutek tego zdarzenia doznał obrażeń ciała w postaci rozerwania ścięgna barku prawego, urazu łokcia, klatki piersiowej, kolana i stawu skokowego. Korzystał ze świadczeń medycznych w Szpitalu Wojewódzkim w T., Szpitalu i Klinice św. Ł. w B. oraz Sanatorium (...) w P. i nadal kontynuuje rehabilitację. Ubezpieczyciel, na etapie postępowania likwidacji szkody, wypłacił powodowi kwotę 15 000 zł tytułem zadośćuczynienia. W ocenie powoda przyznane kwota zadośćuczynienia jest nieadekwatna do okoliczności sprawy.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W ocenie strony pozwanej wypłacona kwota zaspokajała uzasadnione roszczenia powoda i była odpowiednia do doznanej krzywdy.

Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2013r. sygn. akt I C 849/13 Sąd Okręgowy w Tarnowie zasądzil od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda R. K. kwotę 10.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 13 lipca 2012 r. do dnia zapłaty, ustalił odpowiedzialność strony pozwanej za szkody mogące powstać w przyszłości a w pozostałym zakresie powództwo oddalił. Sąd zasądził także od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 2650 zł tytułem kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy ustalił, że :

W dniu 24 marca 2012 roku w T. przy ul. (...), doszło do wypadku drogowego, w którym A. S. – kierujący samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) – doprowadził do zderzenia z motocyklem. W wypadku tym poszkodowany został kierowca motocykla – R. K.. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony w ramach odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego w (...) S.A. z siedzibą w W.. Ubezpieczyciel przeprowadził postępowanie szkodowe i w jego ramach wypłacił powodowi łącznie kwotę 15 000 zł tytułem zadośćuczynienia. Po wypadku powód nie utracił przytomności. Został przyjęty na Szpitalny Oddział Ratunkowy Szpitala Wojewódzkiego w T., gdzie wykonano mu badania (laboratoryjne oraz serię zdjęć RTG) i jeszcze w ten sam dzień został wypisany do domu . Powód skarżył się lekarzom na bóle barku prawego, łokcia prawego, klatki piersiowej po stronie prawej, kolana i stawu skokowego prawego. W wykonanych badaniach nie stwierdzono u poszkodowanego złamań i uszkodzeń narządów wewnętrznych. Lekarze nie znajdowali podstaw do hospitalizacji powoda. Na skutek odczuwanych dolegliwości bólowych barku powód podjął leczenie w gabinecie internistycznym oraz leczenie ortopedyczne w Poradni (...) Urazowej i Ortopedii Zespołu Przychodni (...) w T. u lekarza specjalisty ortopedy i traumatologii narządu ruchu - D. N.. W konsekwencji podjętego leczenia został zakwalifikowany do rekonstrukcji stożka rotatorów barku prawego. U powoda zdiagnozowano urazowe uszkodzenie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego barku prawego w zakresie warstwy wewnętrznej, niestabilność tylna ścięgna głowy długiej bicepsa, urazowe uszkodzenie górnego obrąbka i chrząstki panewki, wtórny zespół ciasnoty podbarkowej. W okresie od 4 lipca do 5 lipca 2012 roku powód był hospitalizowany w Klinice św. Ł. w B., gdzie przeszedł zabieg operacyjny rekonstrukcji przyczepu ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego prawego i tenodezę ścięgna głowy długiej bicepsa za pomocą dwóch implantów F., zabieg artroskopii braku prawego oraz akromioplastykę. Po zabiegu powód pozostawał pod stałą kontrolą Poradni Urazowo – Ortopedycznej Szpitala im. (...). Ł. w B.. Powód korzystał również ze świadczeń zdrowotnych w niepublicznej placówce – Pracowni Fizjoterapii R. M. T.. Fizjoterapia polegała na zabiegach laserem, krioterapii i magnoterapii. W okresie od 27 maja do 19 czerwca 2013 roku powód przeszedł leczenie rehabilitacyjne w Sanatorium (...) w P., które polegało na zabiegach fizykoterapii oraz kinezoterapii. Po zakończeniu pobytu w karcie w karcie informacyjnej wpisano, że uzyskano u powoda niewielką poprawę subiektywną. W badaniu fizykalnym stwierdzono ruchomość stawu barkowego ograniczoną w zgięciu i odwodzeniu. Pacjent został wypisany do domu w stanie ogólnym dobrym. Ze względu na doznane w wypadku urazy powód otrzymał zwolnienia lekarskie w okresach od 26 marca do 17 kwietnia 2012 roku oraz po zabiegu operacyjnym barku od 4 lipca do 15 września 2012 roku. Od dnia 2 października 2012 roku na kolejne 10 miesięcy powodowi zostało ustalone prawo do świadczenia rehabilitacyjnego przez lekarza orzecznika ZUS. Przy czym każdorazowo lekarz stwierdzał, że stan zdrowia powoda rokuje na odzyskanie zdolności do pracy. Powód przed wypadkiem pracował jako menedżer w firmie (...). Po wypadku nie podjął ponownie tej pracy, lecz założył własną działalność gospodarczą i obecnie prowadzi sklepy z alkoholem w K., co jednak nie pozostaje w związku przyczynowym z wypadkiem. Sąd Okręgowy ustalił też, że pasją powoda była jazda na motorze. Od czasu wypadku nie naprawił swojego motocykla i całkowicie zaprzestał jazdy. Obawia się, że znowu mógłby ulec wypadkowi. Powód powrócił po wypadku do prowadzenia samochodu, jednakże nie czuje się pewnie uczestnicząc w ruchu drogowym, zachowuje dużą ostrożność. W ocenie żony powoda, stał się on po zdarzeniu z dnia 24 marca 2012 roku, osobą zamkniętą w sobie. Nie chce brać udziału we wspólnych rodzinnych wycieczkach rowerowych. Powód w wieku lat 17 doznał urazu prawej ręki i przeszedł operację. Nie wyleczył w pełni ręki i nie może jej do końca wyprostować. Po wypadku powód odczuwa bóle prawej ręki podczas zmian pogody, związane jest to z koniecznością zażywania leków przeciwbólowych. Rehabilitacja powoda nie została zakończona.

Ustalenia te doprowadziły do przyjęcia jedynie częściowej zasadności powództwa. Odwołując się do przepisów art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 § 1 kc) Sąd pierwszej instancji wskazał, że powód odczuwał dolegliwości bólowe, a leczenie i rehabilitacja wymagały od niego zaangażowania, siły i energii na doprowadzenie do właściwej diagnoz. Pomimo podjętego leczenia i rehabilitacji nie odzyskał pełnej ruchomości w zakresie barku prawego. Na skutek wypadku odczuwa lęk przed podróżowaniem samochodami, a z powodu traumatycznych przeżyć musiał zrezygnować ze swojej pasji, jaką była jazda na motorze. Skutki powypadkowe czasowo uniemożliwiły mu wykonywanie pracy zarobkowej. Powód nie jest jednak całkowicie i trwale niezdolny do pracy a konsekwencje zdarzenia nie wyłączyły powoda z życia towarzyskiego, społecznego i rodzinnego. Dolegliwości powypadkowe w chwili obecnej nie ograniczają zawodowego życia powoda. R. K. założył własną działalność gospodarczą –prowadzi sklepy z alkoholami w K.. Również w życiu codziennym powód nie doznaje istotnych ograniczeń, Powrócił on do aktywności fizycznej – chodzi na basen, nie odczuwa dolegliwości bólowych przy jeździe samochodem. Ponadto ujemne skutki w psychice powoda nie są aż takie silne, aby uniemożliwiały mu uczestniczenie w ruchu drogowym, w tym prowadzenie samochodu. Sąd zauważył też również, że u powoda nie występowała potrzeba dłuższej hospitalizacji, nawet po operacji przebywał w szpitalu tylko jedną dobę.

Określając wysokość zadośćuczynienia za doznaną przez powoda krzywdę Sąd Okręgowy przyjął, że negatywne skutki wypadku rekompensuje kwota 25 000 zł. Przy uwzględnieniu, że powód w fazie przedprocesowej otrzymał już 15 000 zł to zasądzeniu podlegała pozostała do zapłaty kwota 10 000 zł. Za zasadne Sąd uznał roszczenie o ustalenie odpowiedzialności na przyszłość. Powód bowiem nie zakończył jeszcze leczenia - nadal pozostaje pod opieką lekarską i kontynuuje leczenie rehabilitacyjne i ortopedyczne. W chwili obecnej nie można przewidzieć wszystkich skutków dla zdrowia powoda . Jako podstawę orzeczenia o kosztach procesu Sąd powołał art. 100 k.p.c .

Apelację od tego wyroku wniósł powód zarzucając naruszenie art. 233§1 k.p.c. poprzez abstrakcyjne zwaloryzowanie kwoty zadośćuczynienia, a przez to znaczne zmniejszenie jego wymiaru a nadto uchybienie zasadom logicznej oceny dowodów zaoferowanych przez powoda z jego zeznań i świadków a w konsekwencji tylko częściowe zasądzenie roszczenia mimo, że pełna ocena dowodów winna spowodować uwzględnienie powództwa w całości. Powód zarzucił także naruszenie art. 445§1 k.c. polegające na nieuprawnionym pominięciu aktualnego poczucia krzywdy powoda , błędnej oceny i nadaniu nieuprawnionego znaczenia jego przyszłej i aktualnej sytuacji życiowej co w konsekwencji spowodowalo obniżenie sumy zadośćuczynienia a nadto art. 6 k.c. poprzez przyjecie , że powództwo udowodniono tylko co do kwoty 35000zł. Powód zakwestionował także podstawy do zastosowania art. 100 k.p.c.

W konsekwencji powód wniósł o zmianę wyroku poprzez zastąpienie kwoty 10000zł kwotą 35000zł. oraz wniósł o obciążenie pozwanej kosztami procesu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Powód zarzucił, że stosunkowo młody wiek poszkodowanego zwiększa intensywność cierpień z powodu kalectwa. Ponadto powołał się na długotrwałość leczenia i odczuwania dolegliwości fizycznych, ułomność powodująca utratę radości z życia, utratę szans na rozwój i samorealizację oraz uniemożliwienie aktywnego udziału w życiu rodzinnym i, wychowaniu potomstwa . Zdaniem skarżącego fakt, że powód powrócił on do sprawności i prowadzi dzialnośćc gospodarczą nie może być elementem dominującym. Zdaniem apelującego Sąd Okręgowy rażąco zaniżył zadośćuczynienie.

Strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji i o zasądzenie kosztów.

Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny uznał za własne ustalenia Sądu Okręgowego i zważył co następuje:

Mimo , że apelacja podnosi zarzut naruszenia art. 233§1k.p.c. to nie zawiera wskazania na czym polega naruszenie zasad logiki czy doświadczenia życiowego przy ocenie dowodów. Sąd pierwszej instancji poczynił prawidłowe ustalenia , w tym także co do lęków powoda przed prowadzeniem motocykla czy też jazdy na rowerze. Właściwie też ocenił rozmiar krzywdy powoda. Przy tej ocenie uwzględnił wszystkie okoliczności, w szczególności brał pod uwagę wiek powoda, ograniczenia ruchowości barku , warunki w jakich powód funkcjonuje, w tym ekonomiczne. Nie sposób też podważyć z punktu widzenia logiki ustaleń Sądu Okręgowego, że wypadek nie wpłynął drastycznie na życie powoda. Mimo podnoszonego w środku odwoławczym długotrwałości leczenia jego przebieg nie był bardzo dolegliwy. Pobyty w szpitalu nie były długie. Ostatecznie też ograniczenia ruchomości barku nie są tak duże by mogły wpłynąć w istotny sposób na możliwość wychowania potomstwa. Nie można też w tym przypadku wiązać odczuwania bólu tylko ze skutkami wypadku skoro powód odczuwał już wcześniej ból ręki na skutek urazu w młodości. Oczywiste jest , że powód odczuwa lęk przed jazdą motorem czy też rowerem, niemniej nie wykazano by ten lęk przybrał postać fobii czy innego urazu psychicznego a fakt, że prowadzi on nadal samochód wskazuje na sprawność do oceny sytuacji drogowych a więc także stresowych i jest on w stanie ocenić zagrożenia z tym związane. Nie jest także adekwatny zarzut odnoszący się do utraty szans samorealizacji, skoro z ustaleń wynika, że powód realizuje się w działalności gospodarczej. Brak jest podstaw do przyjęcia , że utracił on możliwość rozwoju. Zadośćuczynienie przyznane przez Sąd Okręgowy stanowi odpowiednią rekompensatę cierpień psychicznych powoda wywołanych uszkodzeniem barku. Łączna kwota 25000zł uwzględniająca wypłacone wcześniej 15000 zł stanowi odczuwalną wartość ekonomiczną. Należy uwzględnić, że określenie wysokości zadośćuczynienia pozostawione jest uznaniu sędziowskiemu. Sąd drugiej instancji jako Sąd meriti władny jest zmienić wysokość zadośćuczynienia, jeżeli przyznane jest rażąco nieodpowiednie (por. wyrok Sądu Najwyższego z 18 listopada 2004 r. I CK 219/04 nie publ. LEX nr 146356), co w tym przypadku nie występuje. Sąd pierwszej instancji właściwie zobiektywizował i ocenił rozmiar krzywdy R. K., przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności i skutków zdarzenia. Niezrozumiały jest więc zarzut nieprawidłowego zwaloryzowania kwoty , tym bardziej , że instytucji waloryzacji świadczenia Sąd Okręgowy nie stosował. Z powyższych przyczyn zarzut naruszenia prawa materialnego a to art. 445§1 k.c. nie mógł zostać uwzględniony. Nie jest także zasadny zarzut naruszenia art. 100k.p.c. Częściowe uwzględnienie żądania skutkowało stosunkowym rozdzieleniem kosztów co ipso iure znajduje oparcie w powołanej normie prawnej. Skala niezasadności roszczenia nie pozwalała na obciążenie pozwanej całością kosztów procesu. Wobec powyższego apelację jako niezasadną oddalono na podstawie art. 385k.p.c. W konsekwencji rozstrzygnięto o kosztach procesu według zasady odpowiedzialności za wynik sprawy na podstawie art. 98§1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391§1 k.p.c. przy zastosowaniu § 6 pkt 5 i § 12.1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu( Dz.U. z 2013 r. poz. 490 t.j.).