Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Teresa Rak
Sędziowie:	SSA Grzegorz Krężołek (spr.) SSA Sławomir Jamróg
Protokolant:	sekr. sądowy Katarzyna Rogowska

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2017 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa J. S. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Zakładu Karnego w T.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 27 września 2016 r. sygn. akt I C 577/15

1.  prostuje oczywistą niedokładność w komparycji zaskarżonego wyroku poprzez oznaczenie strony pozwanej jako Skarb Państwa - Dyrektor Zakładu Karnego w T.;

2.  oddala apelację;

3.  zasądza od powoda na rzecz Prokuratorii Generalnej Rzeczpospolitej Polskiej kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

4.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Tarnowie na rzecz adwokata P. S. kwotę 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych 20/100) w tym 55,20 zł podatku od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

SSA Grzegorz Krężołek SSA Teresa Rak SSA Sławomir Jamróg

Sygn. akt: I Ca 1743/16

UZASADNIENIE

Uznając za bezzasadne roszczenie powoda J. S. (1) , domagającego się od Skarbu Państwa - Dyrektora Zakładu Karnego w T. , kwoty 100 000 złotych , tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę , spowodowaną naruszeniem jego dóbr osobistych, w postaci godności , prawa do intymności oraz humanitarnego traktowania osób pozbawionych wolności przez organy państwa , Sąd Okręgowy w Tarnowie , wyrokiem z dnia 27 września 2016r :

- oddalił powództwo [ pkt 1 ],

- przyznał ze środków budżetowych Skarbu Państwa , na rzecz adwokata A. B. , kwotę brutto 147, 60 zł , tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną , udzieloną powodowi z urzędu [ pkt 2] oraz

- zasądził od J. S. (1) na rzecz Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, kwotę 120 złotych , tytułem zwrotu kosztów procesu [ pkt 3 sentencji wyroku ]

Sąd I instancji ustalił następujące fakty istotne dla rozstrzygnięcia :

Powód J. S. (1) przebywał w Zakładzie Karnym w T. w okresie od 16 czerwca 2014 r. do 22 stycznia 2015 r.

W tym okresie umieszczany był łącznie w 9 celach, na oddziałach(...) W żadnej z nich nie był osadzony w warunkach przeludnienia i nie były wydawane w stosunku do niego decyzje o tymczasowym umieszczeniu w warunkach, w których powierzchnia celi na jedną osobę wynosiła mniej niż 3 m ².

Podczas tego pobytu warunki bytowe w celach mieszkalnych były zgodne z obowiązującymi normami. W latach 2004 -2009 r. w Zakładzie przeprowadzono remont pawilonu A, gdzie znajdowały się wskazane pomieszczenia .

Podczas tego remontu we wszystkich celach wymieniono armaturę ( ubikację, zlew, krany) uzupełniono tynki, wymalowano ściany, wymieniono okna, instalację elektryczną i domofony, a także instalację wodno-kanalizacyjną.

W lutym 2015 r. była przeprowadzona inspekcja podczas której biegły z zakresu budownictwa nie stwierdził w celach śladów zagrzybienia .

Były one wyposażone w wyodrębniony, zabudowany kącik sanitarny, w środki higieniczne i sprzęt kwaterunkowy zapewniający zarówno indywidualne miejsce do spania, jak też miejsce do spożywania posiłków. Miały w okresach pobytu w nich powoda i nadal mają odpowiednie oświetlenie jarzeniowe i żarowe wykonane zgodnie z projektem instalacji elektrycznej. Osadzeni mają również nieograniczony dostęp do zimnej wody, a co najmniej raz w tygodniu, zapewnioną ciepłą kąpiel.

Od 1 listopada 2014 r. do cel mieszkalnych została również doprowadzona ciepła woda, która jest włączana co najmniej dwa razy dziennie. Powód miał również do dyspozycji czajnik elektryczny.

Ze względu na warunki architektoniczne budynku Zakładu Karnego w T. (budynek wybudowany na początku XX wieku), pomieszczenia w których przebywają osadzeni jak też funkcjonariusze, nie są wyposażone w wentylację grawitacyjną. Wymiana powietrza odbywa się przez mikrowentylację w oknach, a przede wszystkim poprzez wietrzenie cel podczas pobytu więźniów poza pomieszczeniem mieszkalnym. O konieczności wietrzenia cel przypomina się im w komunikatach.

Osadzeni mogą korzystać ze spacerów, ze świetlicy i posługi kapłańskiej.

W trakcie pobytu w Zakładzie J. S. (1) nie składał żadnych skarg dotyczących warunków bytowych , jakie były mu zapewnione.

Już po opuszczeniu Zakładu Karnego w T., w czerwcu 2015 r. u powoda zdiagnozowano chorobę wrzodową dwunastnicy i żołądka oraz refluks żołądkowo-przełykowy.

Na wstępie rozważań prawnych, Sąd Okręgowy wskazał na to , iż naruszenie dóbr osobistych , które powód identyfikował z brakiem zagwarantowania mu przez funkcjonariuszy Skarbu Państwa należnej mu godności , prawa do intymności oraz humanitarnego traktowania , jako osoby pozbawionej wolności , wiążąc je z niedostatecznymi warunkami bytowymi w Zakładzie Karnym w T. , oraz z tym , że w następstwie tych nieprawidłowości , doznał rozstroju zdrowia pod postacią choroby wrzodowej , refluksu oraz nerwicy i zaburzeń natury psychicznej , może zostać potwierdzone przy sięgnięciu po mierniki obiektywne według których dopiero możliwym jest stwierdzenie , czy określone zdarzenie może być potraktowane jako rzeczywiście prowadzące do takiego naruszenia.

Dopiero po takiej weryfikacji , aktualną staje się ocena, czy to naruszenie wywołało skutek w postaci krzywdy ubiegającego się o zadośćuczynienie , a czy podmiotowi pozwanemu , na podstawie art. 448 kc w zw z art. 23 i 24 §1 kc , można przypisać odpowiedzialność za wyrównanie tego uszczerbku niemajątkowego.

Następnie , odnosząc się do wskazanych przez J. S. (1) w podstawie faktycznej powództwa zdarzeń , które w jego ocenie, stanowiły przejawy takiego naruszenia jego dóbr osobistych , stanął na stanowisku , że powód nie zdołał wykazać, aby zdarzenia te świadczyły o takim naruszeniu.

Sąd Okręgowy argumentował , że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do twierdzenia, iż wyposażenie cel w pozwanej placówce było zgodne z normami przewidzianymi rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 stycznia 2014 r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (Dz. U. z 2014 r., poz. 200). Nie doszło również do naruszenia przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 sierpnia 2003 r. w sprawie regulaminu organizacyjno – porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności (Dz. U. z 2003 r. nr 152, poz. 1493). Każda cela , spośród tych , w których , w okresie pobytu w ZK w T. , przebywał powód , była wyposażona w podstawowy sprzęt kwaterunkowy, a kąciki sanitarne były trwale oddzielone od reszty pomieszczenia.

Skazani mieli dostęp do bieżącej wody, zaś raz w tygodniu mogli korzystać z ciepłej kąpieli w łaźni. Od listopada 2014 r mogli korzystać z ciepłej wody w każdej celi, w okresach , jaki w ciągu dnia określało zarządzenie dyrektora placówki penitencjarnej.

J. S. (1) , dysponując , w trakcie pobytu , co sam przyznał, czajnikiem elektrycznym, mógł także, w razie potrzeby podgrzewać wodę.

Nawet , jak wskazuje Sąd Okręgowy, gdyby skazani takiej możliwości nie mieli , wymaganie to dotyczy bowiem jedynie osadzonych kobiet, to i tak nie można byłoby w takim przypadku w sposób usprawiedliwiony mówić o tym , że skazani narażeni byliby tym samym na nieludzkie warunki odbywania kary.

W odniesieniu do kolejnego zarzutu powoda - braku odpowiedniej wentylacji w celach , także uznając ów zarzut za chybiony, Sąd wskazał , iż wietrzenie cel odbywało się przez mikrowentylację w oknach oraz poprzez otwieranie okien, o potrzebie którego skazani byli na bieżąco informowani. Zależało ono tylko od nich samych. Ponadto zauważył ., że gdyby rzeczywiście brak ten był dla J. S. dolegliwy, składałby do dyrektora ZK stosowne skargi , czego jednak nie czynił. Ewentualne problemy z dostępem świeżego powietrza ,których powód w sporze nie dowiódł, były ponadto niwelowane codziennymi spacerami , możliwością korzystania ze świetlicy.

Nie został , jak wskazuje Sąd I instancji , potwierdzony wynikami postępowania dowodowego kolejny zarzut powoda, dotyczący niedostatecznego oświetlenia cel tak światłem dziennym , jak i sztucznym. Dostęp oświetlenia w pomieszczeniach mieszkalnych skazanych , odpowiadał obowiązującym w tym zakresie przepisom.

W odniesieniu do zarzutu pobytu w przeludnionych celach to także i on się nie potwierdził , skoro przez cały okres pobytu w ZK w T. tego rodzaju sytuacja, w odniesieniu do J. S. (1), nie miała miejsca. W celach w których odbywał karę , na każdego osadzonego , chociaż były to wieloosobowe pomieszczenia mieszkalne, zawsze przypadało więcej aniżeli 3 m. kw powierzchni na każdego ze współosadzonych .

Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie dostarczyło również podstaw do przyjęcia, że warunki, w jakich powód odbywał karę pozbawienia wolności miały wpływ na jego stan zdrowia, w tym aby z tymi warunkami można było wiązać w sposób usprawiedliwiony, powstanie u J. S. (1) , zdiagnozowanej u niego w czerwcu 2015r , a zatem już po opuszczeniu Zakładu , choroby wrzodowej o objawów refluksowych.

Podczas przesłuchania powód twierdził, że przyczyną powstania u niego choroby wrzodowej jest nerwica i zaburzenia psychiczne jakich nabawił się w związku z pobytem w Zakładzie Karnym i złym traktowaniem go przez funkcjonariuszy ZK. Poza twierdzeniami , w ramach których znalazły się także depozycje o pogorszeniu się wzorku powoda , w żaden sposób okoliczności tych i ich wzajemnych związków nie dowodził, w szczególności nie postulował prowadzenia dowodu z opinii biegłych z zakresu właściwych specjalności medycyny , które dla takiego potwierdzenia byłyby niezbędne.

Jakkolwiek pierwotnie wniosek o opinie biegłego lekarza był przezeń zgłoszony ale w toku postępowania powód wycofał go.

W tych okolicznościach, jak wskazywał Sąd Okręgowy, nie sposób mówić o naruszeniu dóbr osobistych powoda na skutek warunków w jakich odbywał kare izolacyjną jak również o tym , że stwarzając mu warunki jej odbywania funkcjonariusze służby więziennej Zakładu Karnego w T. , podejmowali wobec J. S. (1) działania , które można ocenić jako bezprawne.

Rozważając zarzut powoda zgodnie z którym to, w jakich warunkach przyszło mu odbywać karę pozbawienia wolności, w okresie wskazanym w podstawie faktycznej powództwa , nie da się pogodzić z zasada humanitarnego traktowania przez funkcjonariuszy państwa , osób odbywających taką karę , Sąd I instancji ocenił , że i na tej podstawie roszczenie J. S. (1) nie jest uzasadnione .

Odwołując się do art. 3 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 4 grudnia 1950 r., stanowiących, że każda osoba pozbawiona wolności będzie traktowana w sposób humanitarny i z poszanowaniem przyrodzonej godności człowieka uznał , iż warunki bytowe panujące w Zakładzie Karnym w T., chociaż odbiegały od oczekiwanych i nie były zadowalające dla powoda , to nie można zasadnie przyjąć aby warunki te były nieludzkie jak oceniał to powód .

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu była norma art. 98 §1 i 3 kpc i wynikająca z niej , dla wzajemnego rozliczenia stron z tego tytułu, zasada odpowiedzialności za wynik sprawy.

W apelacji od tego wyroku , zaskarżając go w całości , powód , domagał się, w pierwszej kolejności wydania orzeczenia reformatoryjngo i uwzględnienia żądania pozwu w całości oraz przyznania na rzecz skarżącego kosztów postępowania za obydwie instancje.

Jako wniosek ewentualny, sformułował żądanie uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Środek odwoławczy został oparty na następujących zarzutach :

- naruszenia przepisów formalnych , w sposób mający istotny wpływ na treść wyroku , a to :

- art. 217 §1 kpc w zw z art. 227 i 278 §1 kpc , jako konsekwencji nieprawidłowej decyzji o oddaleniu wniosku skarżącego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa i urządzeń sanitarnych , mającej określić rzeczywistą powierzchnię oraz stopień wilgotności i natężenia oświetlenia, w celach w których , w okresie wskazanym w podstawie faktycznej powództwa , przebywał skarżący . Wada ta miała także polegać na nieoprawnym , bo sprzecznym z faktami , wskazaniu przez Sąd I instancji przyczyn z których wniosek te został oddalony.

- art. 233 §1 kpc , jako konsekwencji zastąpienia przez Sąd Okręgowy, swobodnej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów , oceną dowolną , w ramach której Sąd niezgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, nie dostrzegł , że z relacji wskazanych przez powoda świadków M. P. i M. K. jednoznacznie wynikało , że warunki socjalno - bytowe w celach na ternie ZK w T. , w których kare odbywał powód były złe. Depozycje świadków zatem , czego nie dostrzegł Sąd, weryfikowały pozytywnie taką samą ocenę , którą, na ten temat , wyrażał w swoim przesłuchaniu , powód.

Nieprawidłowość odnosząca się do oceny dowodów dotyczy także, zdaniem skarżącego, sposobu weryfikacji przez Sąd Okręgowy zeznań samego powoda , w odniesieniu do warunków w celach , nieprawidłowego z punktu widzenia obowiązujących przepisów , traktowania go przez funkcjonariuszy służby więziennej oraz służby medycznej Zakładu , wobec zgłaszanych przez niego dolegliwości zdrowotnych , jak również przyczyn dla których nie decydował się na składanie formalnych skarg do administracji zakładu karnego,

- sprzeczności istotnych ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wobec :

- uznania , że strony nie kwestionowały dokumentów składanych podczas postępowania, w sytuacji gdy było przeciwnie , a skarżący negował , ze względu na jego nieaktualność „ wykaz pomieszczeń „ w budynkach mieszkalnych zakładu , przedłożony przez drugą stronę,

- nietrafnego przyjęcia , że kontrola tych pomieszczeń nie potwierdziła zagrzybienia w celach , w sytuacji gdy dotyczyła okresu nie objętego podstawą faktyczną powództwa , a okresu późniejszego ,

- niepoprawnego uznania , iż powód nie dowiódł skutków zdrowotnych swojego pobytu w celach mimo , że w swoim zeznaniu szczegółowo opisał te negatywne następstwa tak somatyczne jak i psychiczne,

- nie uwzględnienia przyczyn z których skarżący nie decydował się na składania skarg do administracji.

W ramach tego zarzutu powód zakwestionował także sposób rozliczenia pomiędzy stronami kosztów procesu , podnosząc , iż jego sytuacja osobista i majątkowa powinna była być dostateczną podstawą do nieobciążania go tymi kosztami wobec strony przeciwnej , w warunkach przegranego procesu.

Ponadto apelujący domagał się uzupełnienia postępowania i przeprowadzenia przed Sądem II instancji dowodu z akt postępowania przygotowawczego, prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w T. , sygn.2 PR Ds. 925/ 2016r , w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa znęcania się nad powodem przez funkcjonariuszy ZK, w trakcie odbywania kary w Zakładzie Karnym w T..

Odpowiadając na apelację strona pozwana domagała się jej oddalenia , jako pozbawionej usprawiedliwionych podstaw oraz obciążenia J. S. (1) kosztami postępowania apelacyjnego, należnymi Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa.

Rozpoznając apelację , Sąd Apelacyjny rozważył :

Środek odwoławczy powoda nie jest uzasadniony i podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy ,że brak jest dostatecznych podstaw , aby na etapie postępowania przed Sądem II instancji , rozszerzać jego zakres o dowód z akt postępowania przygotowawczego , prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w T. [PR 2 Ds.935/ 2016 ] z dwóch, niezależnych od siebie , przyczyn.

Po pierwsze dlatego , że wniosek o jego przeprowadzenie , zważywszy na datę wszczęcia tego postępowania , porównaną z data zakończenia postępowania dowodowego przed Sądem Okręgowym , każe ocenić ten wniosek jako spóźniony w rozumieniu art. 381 kpc , tym bardziej ,że jak trafnie zwraca na to uwagę strona pozwana w odpowiedzi na apelację , zastępowany profesjonalnie powód, nie wskazał wraz z tym żądaniem dowodowym na żadne przyczyny , które uniemożliwiały powołanie tego wniosku przed Sądem I instancji.

Po wtóre , nawet gdyby opisana przyczyna nie dyskwalifikowała żądania powoda, przeciwko uwzględnieniu jego wniosku przemawiał brak precyzji w określeniu przedmiotu dowodu jak również tezy faktycznej , której potwierdzeniu , bliżej nieoznaczone dokumenty z tego postępowania prokuratorskiego miałyby posłużyć.

Z tych powodów wniosek dowodowy zawarty w apelacji został przez Sąd Apelacyjny oddalony.

Żaden z zarzutów na których opiera się konstrukcja apelacji nie może zostać uznany za usprawiedliwiony.

Oceniając zarzut procesowy naruszenia art 217 §1 w zw z art. 227 i 278 §1 kpc , wskazać należy, iż istota sprowadza się do kwestionowania przez skarżącego decyzji procesowej Sądu I instancji o oddaleniu wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa i instalacji sanitarnych.

Na wstępie należy powiedzieć , że instancyjna ocena tego zarzutu z przyczyn formalnych , jest , zdaniem Sądu Apelacyjnego wyłączona.

Nie uwzględnienie tego wniosku przez Sąd Okręgowy opierało się na [negatywnym z punktu widzenia J., S.] postanowieniu dowodowym , które nie podlega zaskarżeniu, w drodze odrębnie składanego środka odwoławczego. Skoro jest ono niezaskarżalne w toku instancji , to jego prawidłowość merytoryczną można poddać takiej ocenie Sądu wyższej instancji tylko wtedy , gdy strona takiej oceny i kontroli , w sposób jednoznaczny zażąda , powołując jako jej formalną podstawę - art. 380 kpc.

Nie powołanie tej normy jako jej źródła , szczególnie gdy apelujący jest w sprawie zawodowo zastępowany , wykluczać powinno dopuszczalność takiej oceny.

/Zbieżne z prezentowanym stanowiskiem zapatrywanie wyraża także Sąd Najwyższy , by wskazać jedynie dla przykładu judykaty z 11 października 2012 v , sygn. III CZ 72/12 i III CZ 73/12 z 20 lutego 2014r , sygn. I CZ 1/14 i z 15 grudnia 2016, sygn. II CZ 125/16 , wszystkie powołane za zbiorem Legalis/

W apelacji wniesionej przez J. S. (1) , norma art. 380 kpc nie została powołana, a zaniechanie to powinno być wystarczającym do sformułowania wskazanego wyżej wniosku.

Nawet jednak gdyby przyjąć , że pogląd ten , w odniesieniu do postanowienia o charakterze dowodowym , jest nadmiernie rygorystyczny [ powołane rozstrzygnięcia SN dotyczyły możliwości kontroli postanowień w przedmiocie przywrócenia terminu do dokonania czynności procesowych ] to i tak , przy podjęciu oceny tego zarzutu, należy go odeprzeć .

Zważywszy na zakres tezy dowodowej , której wykazaniu miało posłużyć opracowanie eksperckie biegłego z zakresu budownictwa i instalacji sanitarnych [ ustalenie rzeczywistej powierzchni cel , w których przebywał powód , określenie stopnia ich zawilgocenia oraz natężenia dostępnego w nich oświetlenia, oraz spełniania przez pomieszczenia mieszkalne nie innych norm ] po pierwsze należy zauważyć , że część tego zadania przynależało do specjalisty z innej dziedziny [ geodezji ], a po wtóre i przede wszystkim , tak określone zadanie biegłego , które było także nieprecyzyjne co do swojego zakresu , sprowadzać by się musiało do dokonywania przezeń ustaleń faktycznych , co jest sprzeczne z samą istotą opinii biegłego.

Biegły ma służyć Sadowi pomocą w ocenie ustalonych w sprawie faktów z punktu widzenia dziedziny wiedzy , w której jest specjalistą . W sposób oczywisty nie jest jego zadaniem dokonywanie tych ustaleń.

Z tych przyczyn decyzje procesową Sądu I instancji o oddaleniu tego wniosku powoda należy uznać za poprawna , a omawiany zarzut ocenić jako nieusprawiedliwiony.

Nie ma racji J. S. (1) , gdy podnosi zarzut naruszenia art. 233 §1 kpc i będący jego następstwem, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

Zgodnie z ugruntowanym i podzielanym przez skład Sądu Apelacyjnego rozpoznającego sprawę , stanowiskiem Sądu Najwyższego , służącym wykładni tego przepisu , skuteczne postanowienie zarzutu jego naruszenia wymaga od strony wykazania , w odniesieniu do zindywidualizowanych [ konkretnych ] dowodów , na czym polega nieprawidłowość postępowania Sądu w zakresie tak tej oceny jak i ustaleń faktycznych , opartych na wnioskach z niej wynikających.

W szczególności należy dowieść dlaczego nadanie przez Sąd jednym dowodom waloru wiarygodności, a odmowa tej cechy innym oraz unia za doniosłe jedynych, a zdeprecjonowanie znaczenia procesowego innych źródeł dowodowych , nie da się pogodzić z regułami doświadczenia życiowego lub [ i ] zasadami logicznego rozumowania.

Nie jest zatem wystarczającym wystarczy , dla skuteczności tego zarzutu, aby przeciwstawić ocenie i ustaleniom Sądu ich wersji własnych , które strona udaje za poprawne , inaczej określone dowody wartościując z punktu widzenia prawdziwości i doniosłości dla faktów relewantnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia.

O ile strona , w ramach omawianych zarzutów , swoją negację opiera jedynie na tak skonstruowanej polemice, to nie jest to wystarczające dla uznania ich za uzasadnione

/ por. bliżej w tej kwestii , także powołane jedynie przykładowo , orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 , sygn. IV CKN 970/00 i z dnia 6 lipca 2005, sygn. III CK 3/05 , obydwa powołane za zbiorem Lex/

Motywy jakim posługuje się skarżący, aby obydwa te zarzuty uzasadnić przekonują , że w istocie opierają się jedynie na przeciwstawieniu ocenie i ustaleniom Sądu oceny własnej i własnym konstatacjom faktycznym skarżącego , w ocenie J. S. (1) prawdziwym opartym na depozycjach samego powoda oraz współosadzonych z nim M. K. i M. P..

Z tych relacji miało wynikać , że warunki pobytowe w celach zajmowanych przez powoda były bardzo trudne , takie które naraziły go na pogorszenie stanu zdrowia , a służba więzienna wobec niego nie zachowywała standardów wynikających z obowiązujących przepisów.

Co więcej , apelujący, w obawie przed reakcją strażników, nie składał formalnie skarg na te warunki i sposób traktowania.

Taki sposób motywacji jest , jak już powiedziano , dowolną polemiką z ocena i ustaleniami Sądu I instancji , przy pominięciu , że ocena dowodów w tym depozycji tak powoda jak i wskazanych świadków, została przez Sąd I instancji przeprowadzona w warunkach zachowania granic i kryteriów wskazanych w art. 233 §1 kpc ,z podaniem przyczyn przyjętej ich weryfikacji.

W warunkach ich nie przekroczenia , ocena ta i wynikające z niej ustalenia, muszą zostać przez Sąd II instancji zaaprobowane.

Zatem już tylko uzupełniająco należy stwierdzić , że w świetle innych dowodów , które Sąd Okręgowy obdarzył pełną wiarygodnością , relacje tych osób , we wskazanym zakresie , jawią się jako odosobnione , intencjonalnie nakierowane na przedstawienie sytuacji , w sposób niekorzystny dla administracji Zakładu Karnego. Ponadto , w odniesieniu do konsekwencji, które w zdrowiu powoda miały przynieść warunki w jakich odbywał karę , potwierdzenie wzajemnej współzależności pomiędzy nimi nie mogło się opierać jedynie na twierdzeniach J. S. (1).

Wymagało to wiadomości specjalnych z zakresu medycyny [ gastrologii i psychiatrii ] O dowód z opinii specjalistów z tych dziedzin powód nie wnioskował [ a ściśle mówiąc zdecydował się na cofniecie wniosku pierwotnie złożonego ]

Nie wytrzymuje krytyki także argument powoda o tym , iż nie mógł właściwie reagować na stwierdzone nieprawidłowości w odniesieniu do warunków w celach jak i zachowania funkcjonariuszy służby więziennej wobec niego, obawiając się negatywnych konsekwencji dla siebie , wynikających z ich podnoszenia wobec administracji.

Opiera się on bowiem jedynie na niezweryfikowanym twierdzeniu J. S. o takim stanie rzeczy.

Apelujący podczas postępowania rozpoznawczego nie starał się nawet uwiarygodnić tych okoliczności.

Tym bardziej nie wykazywał , że ubiegał się o kontakt z Sędzią penitencjarnym , któremu mógłby przedstawić te nieprawidłowości i swoje obawy . Nie dowodził także tego , że podjęta chociażby jedna próba złożenia skargi na piśmie spotkała się z taką, niekorzystną z punktu widzenia jego praw, reakcją funkcjonariuszy.

Z podanych przyczyn także i te zarzuty nie mogą by uznane za zasadne.

Taka ich ocena ma m. in i to następstwo , że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji , jako poprawne i kompletne , zostają przyjęte przez Sąd II instancji za własne.

Nie ma racji J. S. (1) , gdy neguje stanowisko Sądu Okręgowego , który w zakresie rozliczenia pomiędzy stronami kosztów procesu , nie zastosował wobec niego art. 102 kpc.

Zgodnie z utrwalony stanowiskiem judykatury, do tego aby odstąpić w tym zakresie od reguły odpowiedzialności za wynik sprawy, wymagana jest realizacja szczególnych okoliczności faktycznych , odnoszących się łącznie, zarówno do wyjątkowej sytuacji osobistej i majątkowej podmiotu , który tym obowiązkiem miałby zostać obciążony jak i szczególnego charakteru samego sporu , który był rozstrzygany, przez pryzmat okoliczności faktycznych bądź zawiłości odnoszących się do interpretacji norm prawnych , relewantnych z punktu widzenia wydanego rozstrzygnięcia.

Tylko analizując obydwie te grupy okoliczności łącznie, można usprawiedliwić sięgnięcie do zasad słuszności , które opisane wyżej odstępstwo od zasady ogólnej , mogłyby dostatecznie usprawiedliwić .

Taka sytuacja w sporze obecnie rozstrzyganym, w sposób oczywisty nie ma miejsca. Odmienny pogląd skarżącego, eksponujący wyłącznie jego sytuacje osobistą i majątkową , determinowaną pobytem w zakładzie karnym jest z przyczyn wyżej wskazanych całkowicie nieprzekonywający.

W ramach konstrukcji środka odwoławczego , pomimo jej redakcyjnego rozbudowania , nie zostały sformułowane żadne zarzuty dotyczące sposobu zastosowania przez Sąd Okręgowy norm prawa materialnego.

To zaniechanie powoduje , że Sąd Apelacyjny może poprzestać na stwierdzeniu , iż sposób zastosowania tych norm - relewantnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia przez Sąd I instancji był poprawny.

W okolicznościach ustalonych w sprawie , trafnym jest stanowisko zgodnie z którym roszczenie J. S. (1) podlega oddaleniu w całości.

Nie potwierdzają one bowiem stanowiska prawnego powoda , iż warunki w jakich odbywał on karę pozbawiania wolności , w okresie pomiędzy 26 czerwca 2014r i 23 stycznia 2015r , w Zakładzie Karnym w T., stanowiły naruszenie jego godności , intymności , zdrowia oraz prawa do humanitarnego traktowania.

Warunki te , będąc zgodnymi z obowiązującymi w tym zakresie przepisami oraz sposób traktowania powoda przez funkcjonariuszy służby więziennej , jak wynika z ustalonych okoliczności wykluczają potwierdzenie bezprawności w działaniu osób za które odpowiada strona pozwana.

Rozstrzygając o apelacji powoda , Sąd II instancji dostrzegł w komparycji wyroku Sądu Okręgowego , mającą charakter oczywistej , niedokładność , w sposobie określenia strony pozwanej , którą sprostował z urzędu na podstawie art. 350 §3 kpc

Dlatego uznając apelację powoda za niezasadną , Sąd Apelacyjny orzekł o jej oddaleniu, na podstawie art. 385 kpc w zw z art. 448 kc i art. 23 i 24 §1 kpc.

Podstawą orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego była norma art. 98 §1 i art.99 kpc w zw z art. 108 §1 i 391 §1 kpc.

Kwota należna z tego tytułu od powoda Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej , zważywszy na datę wniesienia środka odwoławczego , została ustalona na podstawie §8 ust. 1 pkt 26 w zw z § 10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS, w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015r [ DzU z 2016 poz. 1668]

Wobec oddalenia apelacji powoda , Sad przyznał ze środków budżetowych wynagrodzenie dla , będącego adwokatem , reprezentującego go pełnomocnika z urzędu.

Kwota tego wynagrodzenia została ustalona na podstawie §14 ust. 1 pkt 26 w zw z §16 ust. 1 pkt 2 zd. ostatnie oraz §4 ust. 1 i 3 Rozporządzenia MS , w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 [ DzU z 2016 poz. 1714]

SSA Grzegorz Krężołek SSA Teresa Rak SSA Sławomir Jamróg