II AKp 28/22 - postanowienie z uzasadnieniem Sąd Apelacyjny w Krakowie z 2022-07-25
- Tytuł:
- Sąd Apelacyjny w Krakowie z 2022-07-25
- Data orzeczenia:
- 25 lipca 2022
- Data publikacji:
- 17 sierpnia 2022
- Data uprawomocnienia:
- 25 lipca 2022
- Sygnatura:
- II AKp 28/22
- Sąd:
- Sąd Apelacyjny w Krakowie
- Wydział:
- II Wydział Karny
- Przewodniczący:
- Sędzia Robert Pelewicz
- Protokolant:
- Luiza Borończyk-Saczka
- Hasła tematyczne:
- Tymczasowe aresztowanie
- Podstawa prawna:
- art. 463 § 4 k.p.k.
- Teza:
- I. Obowiązek przedstawienia dowodów świadczących o dużym prawdopodobieństwie popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu w akcie oskarżenia przestępstw z art. 148 § 1 k.k., art. 189 § 2 k.k., art. 262 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz przytoczenie okoliczności wskazujących na istnienie podstaw i konieczność stosowania tymczasowego aresztowania, o których mowa w art. 251 § 3 k.p.k., odnosi się nie tylko do postanowienia o zastosowaniu tego środka zapobiegawczego, ale również do rozstrzygnięcia podejmowanego na wniosek sądu, przed którym sprawa się toczy w trybie art. 263 § 4 k.p.k. i wymusza na sądzie rozpoznającym wniosek szczególnie wnikliwą ocenę konieczności dalszego stosowania/przedłużenia wobec oskarżonego tymczasowego aresztowania; II. Nie kwestionując trudnej do zaakceptowania lakoniczności Sądu Okręgowego w rozważanym zakresie – to obrońca oskarżonego zapomina, że to Sąd Apelacyjny jest/byłby właściwym adresatem takiego zarzutu, gdyby w decyzji procesowej o przedłużeniu tymczasowego aresztowania nie rozważył i nie stwierdził istnienia pozytywnej przesłanki ogólnej tymczasowego aresztowania z art. 249 § 1 k.p.k., co zresztą obrońca oskarżonego zauważa w początkowym fragmencie pisma procesowego z 20 lipca 2022 r. III. Obawa bezprawnego wpływu na przebieg postępowania dowodowego rzeczywiście realnie istnieje, jeśli się zwróci uwagę na zachowanie oskarżonego w toku postępowania, które w pełni uprawnia do takiej inferencji, skoro oskarżony próbował już różnorakich działań celem wywarcia presji, czy przekazywania szczegółów dotyczących postępowania w wysyłanej korespondencji (ujawniono w niej treści zeznań niektórych świadków oraz ich ocenę dokonaną przez oskarżonego), a także miał się powoływać się na wpływy osób publicznych oraz kierować groźby do dziennikarza śledczego. Zwolnienie z aresztu oskarżonego, posiadającego nadto takie cechy indywidualne, jak ujawnione w poszczególnych opiniach dotyczących oskarżonego, na tym etapie postępowania stanowiłoby duże zagrożenie dla prawidłowości toku rozprawy, która ma poszlakowy charakter. Samo zaś zabezpieczenie dowodów, czy przeprowadzenie ich części na rozprawie, nie stanowi przy tym jedynego celu stosowania środków zapobiegawczych, bo postępowanie karne może być utrudniane na rozmaite sposoby, w każdym jego stadium. Praktyka orzecznicza wskazuje, iż im bliżej orzeczenia grożącej surowej kary, tym aktywność oskarżonego w tym zakresie zwiększa się celem uniknięcia odpowiedzialności karnej. Nie budzi więc wątpliwości że obawa matactwa ze strony oskarżonego nie straciła na swym znaczeniu, zwłaszcza przy uwarunkowaniach osobowościowych/charakterologicznych oskarżonego wynikających z przeprowadzonych w toku przewodu sądowego opinii biegłych, przede wszystkim psychologów i psychiatrów; IV. Zgromadzone w sprawie dowody absolutnie zasadnie stanowią podstawę do przyjęcia, iż dalsze stosowanie wobec oskarżonego tymczasowego aresztowania może zapobiec popełnieniu przez niego nowego, ciężkiego przestępstwa, w rozumieniu art. 258 § 3 k.p.k. Zachodzą bowiem wszelkie podstawy dla stwierdzenia, że oskarżony jest osobą agresywną, impulsywną, niekontrolującą swoich emocji oraz niebezpieczną dla otoczenia, a przy tym skłonną do podejmowania irracjonalnych zachowań. Zwłaszcza uwzględniając ujawnione u niego w toku postępowania karnego w drodze specjalistycznych opinii biegłych skłonności do agresji, w tym wobec przypadkowych osób, a także cechy osobowości z cechami psychopatycznymi i narcystycznymi niebędącymi chorobą psychiczną. Istnieje zatem obawa co do możliwości ponownego podobnego zachowania oskarżonego, jak to o które jest oskarżony, a co do czego zachodzi duże prawdopodobieństwo, że się tego dopuścił, oczywiście tylko i wyłącznie w rozumieniu art. 249 § 1 k.p.k. V. desygnaty określenia definicyjnego „wykonywania czynności dowodowych w sprawie o szczególnej zawiłości", nie zostały normatywnie dookreślone, ale nie ulega wątpliwości, że każdorazowo muszą być odnoszone do okoliczności konkretnej sytuacji procesowej. Zwłaszcza, że treść art. 263 § 4 k.p.k. nie wskazuje żadnych kryteriów oceny, a zatem jest to zwrot niedookreślony o charakterze wartościującym. Oznacza to, że pojęcie „wykonywania czynności dowodowych w sprawie o szczególnej zawiłości" stanowi swoistego rodzaju klauzulę generalną, pozostawiając sądowi rozstrzygającemu wniosek o przedłużenie tymczasowego aresztowania w tym trybie dość szeroki zakres uznaniowości. Nie ma więc zasadniczo znaczenia liczba wymagających przeprowadzenia czynności dowodowych (chyba, że chodzi o setki świadków i innych dowodów), w tym liczba wymagających zlecenia i przeprowadzenia ekspertyz, lecz o rodzaj i charakter badanych okoliczności, stopień trudności odtworzenia prawdziwych okoliczności faktycznych zdarzenia, stopień skomplikowania zdań stawianych biegłym, wartość i przydatność ujawnionych dowodów w tym, czy prowadzą one ustaleń pewnych, czy też rodzą kolejne wątpliwości i potrzebę poszukiwania dalszych dowodów, a niekiedy do powoływania kolejnych biegłych. Zasadne zatem będzie uznanie za szczególnie zawiłą taką sprawę, w toku której planowo i bez nieuzasadnionej zwłoki realizowane czynności dowodowe nie prowadzą do odtworzenia okoliczności zdarzenia w sposób pewny i nie budzący wątpliwości, zaś usunięcie utrzymujących się wątpliwości co do faktów o istotnym znaczeniu poznawczym, determinuje podejmowanie dalszych działań dowodowych, których efektem finalnym ma być przekonanie o dokonaniu prawdziwych ustaleń we wszystkich kwestiach warunkujących zakończenie śledztwa i skonkretyzowanie zarzutów aktu oskarżenia. Inaczej rzecz tę ujmując, o „szczególnej zawiłości sprawy" w rozumieniu art. 263 § 4 k.p.k. decydować też mogą i na ogół decydują, rzeczywiste trudności poznawcze w dochodzeniu do ustaleń opartych na faktach prawdziwych, a zarazem takich faktach, bez ustalenia których nie jest możliwe osiągnięcie tego stopnia pewności w kwestii sprawstwa i winy podejrzanego, które warunkuje zakończenie postępowania i jego umorzenie bądź też wniesienie aktu oskarżenia.
- Istotność:
Dodano:
,
Opublikował(a):
Jolanta Więsek
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Krakowie
Osoba, która wytworzyła informację: Sędzia Robert Pelewicz
Data wytworzenia informacji:
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Krakowie
Osoba, która wytworzyła informację: Sędzia Robert Pelewicz
Data wytworzenia informacji: