Szczegóły orzeczenia II AKz 389/22 - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

II AKz 389/22 - postanowienie z uzasadnieniem Sąd Apelacyjny w Krakowie z 2022-06-07

Tytuł:: Sąd Apelacyjny w Krakowie z 2022-06-07
Data orzeczenia:: 7 czerwca 2022
Data publikacji:: 16 sierpnia 2022
Data uprawomocnienia:: 7 czerwca 2022
Sygnatura:: II AKz 389/22
Sąd:: Sąd Apelacyjny w Krakowie
Wydział:: II Wydział Karny
Przewodniczący:: SSA Marek Długosz
Sędziowie:: SSO del. Robert Pelewicz (spr.)
SSA Lidia Haj
Protokolant:: Dariusz Kubat
Hasła tematyczne:: Tymczasowe aresztowanie
Podstawa prawna:: art. 263 § 4 k.p.k. i art. 249 § 1 k.p.k. i art. 258 § 1 pkt. 2 i § 2 k.p.k.
Teza:: Obowiązek przedstawienia dowodów świadczących o dużym prawdopodobieństwie popełnienia przez oskarżonego A. N. zarzucanych mu w akcie oskarżenia przestępstw oraz przytoczenie okoliczności wskazujących na istnienie podstaw i konieczność stosowania tymczasowego aresztowania, o których mowa w art. 251 § 3 k.p.k., odnosi się nie tylko do postanowienia o zastosowaniu tego środka zapobiegawczego, ale również do rozstrzygnięcia podejmowanego na wniosek sądu, przed którym sprawa się toczy w trybie art. 263 § 4 k.p.k. o przedłużeniu aresztu i wymusza na sądzie szczególnie wnikliwą ocenę konieczności stosowania wobec oskarżonego tymczasowego aresztowania po wydaniu pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji, przy uwzględnieniu, czy w okolicznościach konkretnej sprawy istnieje realne zagrożenie dla przebiegu postępowania, wolności i praw innych osób, jak również bezpieczeństwa publicznego. Inne rozumienie treści art. 263 § 4 k.p.k. nie spełniałoby wymaganego przez Konstytucję RP standardu jasności, kompletności i precyzji unormowania ustawowego. Zarzucając naruszenie art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. skarżący koncentruje się na twierdzeniu, że „Oskarżony w sposób aktywny bierze udział w postępowaniu i trudno zgodzić się z uzasadnieniem zaskarżonego postanowienia, że oskarżony może wykorzystać warunki wolnościowe do niedozwolonej obstrukcji procesowej.” (s. 2-3 zażalenia), zapominając, że w sytuacji, gdy oskarżony zarzucane przestępstwa miał popełnić wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, to w razie znalezienia się na wolności mogliby uzgadniać wspólną wersję wydarzeń zmierzających do uniknięcia ewentualnej odpowiedzialności karnej, jaka im grozi. W konsekwencji przynależność A. N. do zorganizowanej grupy przestępczej, ze względu na istniejące z założenia w takiej grupie powiązania, przepływ informacji, jak również istniejącą pomiędzy jej członkami swego rodzaju solidarność, sprawia, że choćby z tych względów obawa matactwa rysuje się całkiem realnie, gdyż podejrzany pozostając na wolności miałby nieograniczone możliwości podejmowania kontaktów z innymi osobami, w tym nakłonienia do składania fałszywych zeznań i wyjaśnień oraz uzgodnienia wspólnych wersji wydarzeń, korzystnych zarówno dla nich, jak i dla siebie samego. Ustawodawca nie formułuje warunku szczególnej zawiłości czynności dowodowych wymagających realizacji w toku postępowania, lecz takimi właściwościami ma się charakteryzować konkretna sprawa, jako zespół wymagających przeprowadzenia czynności procesowych warunkujących ujawnienie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia. Oznacza to, że szczególna zawiłość sprawy może być uwarunkowana wyjątkowymi trudnościami w zakresie techniczno - kryminalistycznej rekonstrukcji konkretnego zdarzenia stanowiącego przedmiot postępowania, w związku z wielością i treściową różnorodnością gromadzonego materiału dowodowego. Pojęcie to odnosi się jednak do takiego głównie układu procesowego, w którym ponadstandardowy stopień skomplikowania procesu poznawczego determinowany jest dużą liczbą złożonych czynności dowodowych wymagających realizacji poprzez czasochłonne działania wykrywcze i badawcze, a nadto poprzez konieczność równoczesnego gromadzenia materiału dowodowego wobec kilkunastu, czy kilkudziesięciu osób podejrzanych, i dokonywania ustaleń obejmujących dziesiątki lub więcej popełnionych przez te osoby czynów zabronionych. Nie powinno więc budzić wątpliwości, że przedmiotowa sprawa należy bez wątpienia do spraw obszernych o wciąż uzupełnianym materiale dowodowym. Ścisłe powiązania przestępnej działalności osób ujawnianych w toku realizacji czynności dowodowych z osobami już oskarżonymi wymaga podejmowania wielu uzupełniających czynności (w tym kolejnych przesłuchań, konfrontacji, okazania osób). Taki właśnie charakter sprawy oraz pozostałe do wykonania, a zarazem niezbędne, czynności dowodowe determinują potrzebę dalszego zabezpieczenia procesu karnego przed utrudnianiem jego przebiegu poprzez stosowanie tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego A. N. Biorąc pod uwagę powyższe nie sposób dopatrzyć się w toczącym się postępowaniu karnym oznak opieszałości bądź przewlekłości. W tych okolicznościach Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie stwierdza, że podziela ocenę Sądu Apelacyjnego zawartą w zaskarżonym postanowieniu co do zasadności uznania tej sprawy za sprawę o szczególnej zawiłości. Podziela także zawarte w tym postanowieniu przekonanie, że dalsze stosowanie tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego A. N. jest koniecznością procesową, znajdującą pełne uzasadnienie zarówno faktyczne jak też prawne. Ewentualna zamiana tymczasowego aresztowania na nieizolacyjne środki zapobiegawcze, nawet stosowane kumulatywnie, na obecnym etapie postępowania jusrysdykcyjnego, nie dawałaby niezbędnej gwarancji zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania i nie stanowiłaby dostatecznej gwarancji stawienia się podejrzanej na wezwania organów procesowych. W powyższym kontekście, biorąc pod uwagę prawo osadzonego do sądzenia w rozsądnym terminie i zwolnienia na czas postępowania, o jakim mowa w art. 5 ust. 3 EKPC, stwierdzić należy za ETPC, że mimo uprawnienia osoby tymczasowo aresztowanej do priorytetowego i szczególnie szybkiego rozpatrzenia jej sprawy, to jednak sędziowie zobowiązani są do dołożenia wszelkich starań w kwestii całkowitego wyjaśnienia okoliczności sprawy oraz do przyznania tak obronie, jak i organom Prokuratury, wszelkich niezbędnych udogodnień w celu przedstawienia swoich dowodów oraz swojego stanowiska w sprawie. W realiach konkretnej sprawy sędziowie zobowiązani są również do wydania wyroku po dokonaniu należytej analizy sprawy oraz odpowiedzi na pytanie, czy przestępstwo rzeczywiście zostało popełnione i jaka kara powinna zostać nałożona (skarga 11748/03).
Istotność:

Dodano: 16 sierpnia 2022, Opublikował(a): Jolanta Więsek
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Krakowie
Osoba, która wytworzyła informację: SSA Marek Długosz , SSO del. Robert Pelewicz (spr.) , SSA Lidia Haj
Data wytworzenia informacji: 7 czerwca 2022