Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2023 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Kamil Grzesik
Protokolant:	Iwona Mrazek

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2023 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa J. B.

przeciwko (...) S.A w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda J. B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 9 listopada 2021 r. sygn. akt I C 2046/18

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 4050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I ACa 56/22

Uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie

z 19 stycznia 2023 roku

Wyrokiem z 9 listopada 2021 r. Sąd Okręgowy w Krakowie zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda J. B. kwotę 256.000 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi w sposób szczegółowo wskazany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (pkt I); oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt II); zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.407,78 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt III); nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie kwotę 3.681,10 zł tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych (pkt IV); nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie kwotę 13.464,93 zł tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sąd pierwszej instancji poczynił ustalenia faktyczne, szczegółowo zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (k. 281-284), które to ustalenia Sąd Apelacyjny w całości podzielił i przyjął za własne.

W ustalonym przez siebie stanie faktycznym, po dokonaniu analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd Okręgowy uwzględnił powództwo częściowo przyjmując, że:

- odpowiedzialność pozwanego za skutki wypadku, którego doznał powód jest niekwestionowana i nie budzi wątpliwości;

- rozmiar krzywdy, której doznał powód uzasadniania zasądzenie od pozwanego dodatkowej kwoty 256.000 zł. Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienie należy uwzględnić wszystkie okoliczności sprawy. Wysokość tej kwoty zależy ponadto od uznania sędziowskiego. Żądanie zadośćuczynienia podlegało oddaleniu w pozostałym zakresie.

- na uwzględnienie zasługiwało roszczenie powoda w przedmiocie kosztów profesjonalnej pomocy prawnej w postępowaniu przed ubezpieczycielem o nową protezę, zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w uchwale z 13 marca 2012 r., III CZP 75/11.

Wyrok powyższy powód zaskarżył w części tj. co do punktu II, wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz powoda dalszej kwoty zadośćuczynienia w wysokości 70.000 zł ponad już wypłacono powodowi zadośćuczynienie w kwocie 250.000 zł, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wymagalności do dnia zapłaty oraz o odpowiednie rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem pierwszej instancji. Ewentualnie powód wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w zaskarżonym zakresie. W każdym wypadku powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przewidzianych.

Apelujący zarzucił: 1) naruszenie art. 445 § 1 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na nadaniu poszczególnym okolicznościom składającym się na rozmiar krzywdy doznanej przez powoda zbyt małego znaczenia, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego uznania, że przyznana powodowi tytułem zadośćuczynienia kwota stanowi kwotę odpowiednią w stosunku do rozmiaru doznanej przez niego krzywdy, podczas gdy jest to kwota rażąco zaniżona, biorąc pod uwagę całokształt okoliczności sprawy.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie oraz o zwrot kosztów procesu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy, zgodny z regułami prawa procesowego, ustalił stan faktyczny sprawy, który został przez Sąd Apelacyjny przyjęty za własny. Stan faktyczny sprawy nie został zakwestionowany przez skarżącego.

Apelujący podniósł jedynie zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 445 § 1 k.c., który to zarzut okazał się chybiony. Zdaniem powoda zasądzona przez Sąd Okręgowy kwota jest rażąco zaniżona i jedynie w części rekompensująca doznaną przez apelującą szkodę. Przystępując do analizy powyższego zarzutu, po pierwsze należy wskazać, że orzecznictwo Sądu Najwyższego przyznaje sądowi odwoławczemu uprawnienie do zmiany wysokości sumy pieniężnej przyznanej tytułem zadośćuczynienia pieniężnego (ewentualnie do przekazania sprawy do ponownego rozpoznania) jedynie wówczas, gdy sąd pierwszej instancji: 1) nie rozważył wszystkich doniosłych prawnie kryteriów ustalania wielkości (rozmiaru czy stopnia) krzywdy; lub 2) uwzględnił kryteria, które nie mają prawnego znaczenia; lub 3) mimo uwzględnienia wszystkich doniosłych prawnie kryteriów przyznał zadośćuczynienie rażąco zaniżone albo rażąco wygórowane (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 października 1999 r., I CKN 173/98, Legalis nr 348553; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2004 r., V CK283/03, Legalis nr 67905; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 lipca 2020 r., I CSK 116/20, Legalis nr 2605016; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 maja 2021 r., V CSKP 114/21, Legalis nr 2601331). Powód w apelacji zarzucił jedną z wskazanych powyżej podstaw tj,. że zasądzone zadośćuczynienie jest rażąco zaniżone. W ocenie Sądu Apelacyjnego stwierdzenie to nie jest jednak trafne. Nie kwestionując licznych cierpień, których doznał powód wskazać należy, że zasadzona kwota jest wysoka. Powód otrzymał bowiem łącznie 500.000 zł. Należy również podkreślić, że znaczną część tej kwoty tj. 250.000 zł pozwany wypłacił już w 2009 r. Realna wartość pieniądza była wtedy zdecydowanie wyższa, a przeciętny standard życia społeczeństwa niższy. Przykładowo jedynie wskazać można, że pensja minimalna była wtedy prawie trzykrotnie niższa niż w momencie orzekania, a pensja średnia dwukrotnie. Powód nie może zatem twierdzić, że otrzymał kwotę 500.000 zł, która to stanowi wartość dwupokojowego mieszkania w K., bowiem część te kwoty została wypłacona w czasie, gdy siła nabywcza pieniądza była dużo wyższa. Za samą kwotę 250.000 zł prawie czternaście lat temu powód mógłby bowiem dwupokojowe mieszkania w K. kupić. Skarżący otrzymał zatem realnie zadośćuczynienie w kwocie zdecydowanie wyższej niż wynosi obecnie 500.000 zł. Nie można zatem, w ocenie Sądu Apelacyjnego przyjąć, ażeby otrzymane przez powoda zadośćuczynienie było rażąco zaniżone. Wskazać należy ponadto, że kwota 70.000 zł w stosunku do realnej wartości całości wypłaconej powodowi kwota stanowiłaby jedynie około jej 10%. Już na tej podstawie nie można przyjąć, ażeby zadośćuczynienie było rażąco zaniżone. Sąd Okręgowy wyczerpująco, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wskazał wszystkie okoliczności sprawy i cierpienia, których doznał powód. Zostały one przez skarżącego jedynie w apelacji powtórzone. Sąd pierwszej instancji nadał im, w ocenie Sądu Apelacyjnego, właściwą wagę, co skutkowało trafnym zasadzeniem dodatkowego zadośćuczynienia w wysokości 250.000 zł. Podkreślić również należy, na co trafnie zwrócił uwagę Sąd Okręgowy, że określenie wysokości zadośćuczynienia zależy od uznania sędziowskiego. Sąd bowiem powinien uwzględnić wszystkie okoliczności sprawy i wyważyć nie tylko interesy poszkodowanego, ale i ubezpieczyciela, jak i reszty społeczeństwa. Przyznawanie zadośćuczynień w nadmiernych wysokościach prowadziłoby bowiem do niewydolności całego systemu ubezpieczeniowego, a w konsekwencji byłoby również zagrożeniem dla pozostałych osób poszkodowanych. Byłoby by to ponadto rozwiązanie niesłuszne, bo prowadziłoby do bezpodstawnego wzbogacenia powoda w stosunku do reszty społeczeństwa.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd w pkt 1 sentencji wyroku oddalił apelację powoda na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postepowania apelacyjnego Sąd odwoławczy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 6) oraz § 10 ust. 1 pkt 2) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 w sprawie opłat za czynności radów prawnych.