Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Grzegorz Krężołek (spr.)
Sędziowie:	SSA Paweł Czepiel SSA Jerzy Bess
Protokolant:	st. sekr. sądowy Beata Zaczyk

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2020 r. w Krakowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa D. W. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa – Komendzie (...) Policji w K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach

z dnia 22 października 2019 r. sygn. akt I C 345/19

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 8.100 zł (osiem tysięcy sto złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

3.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Kielcach na rzecz adwokata M. B. kwotę 6.642 zł (sześć tysięcy sześćset czterdzieści dwa złote) w tym 1.242 zł podatku od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

SSA Jerzy Bess SSA Grzegorz Krężołek SSA Paweł Czepiel

Sygn.akt: I ACa 97/20

UZASADNIENIE

D. W. (1) , w ostatecznie sprecyzowanym żądaniu pozwu skierowanego przeciwko Skarbowi Państwa – Komendzie (...) Policji w K., domagał się zasądzenia kwoty 200 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę oraz renty z tytułu zwiększonych potrzeb , w kwotach po 1900 złotych miesięcznie daty zdarzenia z którymi łączył powstałe po jego stronie uszczerbki .

W motywach żądań podnosił, iż w dniu 22 lipca 2011 roku uległ wypadkowi komunikacyjnemu na rowerze na terenie K.. Doznał poważnych obrażeń ciała m.in. stwierdzono u niego obustronne złamanie szczęki i żuchwy .

Postawiony mu został zarzut popełnienia wykroczenia narażenia innych użytkowników ruchu na niebezpieczeństwo. Został od niego uniewinniony. Natomiast w warunkach, gdy przyczyną zdarzenia i powstałych u powoda obrażeń ciała była awaria hamulców w jego rowerze ,spowodowana przez , jak twierdził D. W. (1) przez osobę trzecią, odpowiedzialność Skarbu Państwa za zaniechanie funkcjonariuszy policji wynika z faktu niewykrycia sprawcy doprowadzenia do tej niesprawności pojazdu , którym się poruszał.

Odpowiadając na pozew strona pozwana – reprezentowana przez Prokuratorię Generalną Rzeczpospolitej Polskiej ,domagała się oddalenia powództwa oraz obciążenia powoda kosztami postępowania .

W swoim stanowisku Skarb Państwa –Komenda (...) Policji w K. - argumentowała ,iż wskazał, że D. W. (1) nie wykazał postania przesłanek warunkujących jego odpowiedzialność odszkodowawczą.

Brak jest jakichkolwiek podstaw faktycznych [ w tym w szczególności takich na które powołuje się powód ] do stwierdzenia, że jakiekolwiek działania [ zaniechania ] strony pozwanej w odniesieniu do osoby powoda bądź sposobu badania okoliczności związanych ze zdarzeniem z 22 lipca 2011 , miały charakter bezprawny.

Przede wszystkim strona pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczeń ,które zgłoszone w pozwie miały swoją podstawę faktyczną w wydarzeniach mających miejsce przed dniem 14 września 2014 roku ,wobec wcześniejszego ,przed wniesieniem pozwu upływu terminu z art. 442 ¹§1 kc.

W jej ocenie D. W. (1) już w dniu 13 września 2011 roku kiedy był przesłuchiwany w charakterze podejrzanego o wykroczenie wiedział lub przynajmniej z łatwością mógł się dowiedzieć o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

Podczas tego postępowania nie ustalono, aby przyczyną obrażeń jakich doznał powód było zachowanie innych osób. Tym samym nie prowadzono postępowania w kierunku wykrycia sprawców zdarzenia, które miało charakter wypadku spowodowanego przez samego D. W. (1).

Nadto z dokumentacji zgromadzonej w K. (...) Policji w K. wynika, że w okresie od 2011 do 2013 roku nie prowadzone były żadne postępowania wyjaśniające czy też dyscyplinarne, które powiązane byłyby ze zdarzeniem z udziałem powoda w dniu 22 lipca 2011 roku.

W ocenie pozwanego Skarbu Państwa, za oddaleniem powództwa przemawia, niezależnie od trafności zarzutu przedawnienia, także brak jakiegokolwiek, dającego się uzasadnić powiązania pomiędzy wysokości dochodzonej kwoty zadośćuczynienia oraz świadczeń rentowych , a krzywdą czy szkodą jakiej miał doznać powód.

Wyrokiem z dnia 22 października 2019r , Sąd Okręgowy w Kielcach :

- oddalił powództwo[ pkt I ] ;

- zasądził od D. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 1500 zł , tytułem kosztów procesu, a pozostałą ich częścią powoda nie obciążył [ pkt II ] oraz ;

- przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Kielcach na rzecz adwokata M. B. kwotę 8 856 zł tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu [pkt III sentencji] wyroku.

Sąd Okręgowy ustalił następujące fakty istotne dla rozstrzygnięcia

W dniu 22 lipca 2011 roku D. W. (1) udał się rowerem do Urzędu (...)w K., a następnie Urzędu Miasta w K.. Potem pojechał do (...) Szkoły (...) w K. przy ulicy (...). Tam zostawił rower przypięty do barierki. Potem jechał ulicą (...) w dół w kierunku ulicy (...). Jego prędkość naturalnie się zwiększała. W pewnym momencie zauważył pieszych, zaczął hamować. Starał się uniknąć zderzenia z pieszymi. Podjął hamowanie przy użyciu hamulca przedniego. Przewrócił się. W wyniku upadku doznał złamania szczęki i żuchwy. Przeszedł w szpitalu operację, a skutki wypadku odczuwa do chwili obecnej. Leczy się w K..

Policja podjęła czynności ustalające przebieg zdarzenia w wyniku których powód został obwiniony m.in. o to, że w dniu 22 lipca 2011 roku około godziny 13.50 w K. na skrzyżowaniu ulic (...) ,kierując rowerem marki A. , nie dostosował prędkości zapewniającej panowanie nad kierowanym pojazdem, w wyniku czego upadł z roweru.

Podczas tego postępowania D. W. (1) składał wyjaśnienia, z których wynikało, że hamowanie tylnym hamulcem jego roweru było słabe, choć wcześniej hamulec oceniał na sprawny. Dlatego zahamował hamulcem przednim. Uważał, że ktoś mógł „majstrować” przy hamulcach.

Wówczas została przeprowadzona ekspertyza techniczna tego pojazdu z której wynikało ,iż badania przeprowadzone w warunkach parkingowych układów: hamulcowego, kierowniczego i jezdnego roweru powoda pozwalają wnioskować, że stan techniczny pojazdu nie miał wpływu na zaistnienie wypadku.

Sąd Rejonowy w K. wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2012 r, wydanym w sprawie sygn. akt (...) , uniewinnił powoda od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Sąd stwierdził m.in. że D. W. (1) nie spowodował żadnego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla innej osoby, a jedynym poszkodowany tym zdarzeniem jest on sam.

Z dalszej części ustaleń Sądu Okręgowego wynika, iż w okresie od lipca 2011 roku do końca 2013 roku nie było prowadzone żadne postępowanie ze skargi, wniosku D. W. (1), a także postępowanie wyjaśniające, dyscyplinarne, wobec funkcjonariuszy (...) Komendy Policji w K. które powiązane byłoby ze sprawą popełnienie przez powoda wykroczenia.

D. W. (1) występował już z żądaniem zapłaty przeciwko Skarbowi Państwa – Komendzie (...) Policji m.in. złożył pozew w dniu 2 lipca 2014 roku w sprawie sygn. akt (...), a podstawa faktyczna roszczeń była tożsama z obecnie powoływaną. Pozew został prawomocnie zwrócony.

Powód nigdy nie zgłaszał zawiadomienia podejrzeniu popełnienia czynu karalnego. uszkodzenia jego roweru, które stanowiłoby podstawę do wszczęcia postępowania przygotowawczego przez organy ścigania.

/okoliczności niesporne pomiędzy stronami/

Ponadto Sąd Okręgowy ustalił, iż D. W. (1) od dziesięciu lat pozostaje bez pracy. Nie otrzymał żadnej jej oferty , pomimo ukończenia różnych kursów , a wcześniej szkoły policealnej. Od dziecka jest osobą niepełnosprawną. Otrzymuje zasiłek z pomocy społecznej w kwocie 548 zł i zasiłek pielęgnacyjny z których się utrzymuje.

Oceniając roszczenia powoda jako niezasadne, w ramach rozważań prawnych , Sąd Okręgowy, odwołując się do norm art. 417 §1 kc oraz 442 ¹ §1 kc., w pierwszej kolejności, jako zasadny uznał podnoszony przez stronę pozwaną zarzut ich przedawnienia .

Powołując treść przepisu określającego termin przedawnienia roszczeń o podstawie deliktowej, Sąd I instancji argumentował, iż rozpoczęcie jego biegu jest niezależne od świadomości beneficjenta roszczenia kompensacyjnego, co do tego ,że takie roszczenie mu służy. Jego początek jest tożsamy z chwilą , w której dowiedział się przy zachowaniu należytej staranności powód mógł uzyskać informacje szkodzie i osobie zobowiązanej do jej naprawienia. Bieg ten rozpoczyna się już wówczas gdy poszkodowany ma świadomość doznanych uszczerbków , nawet gdyby ich rozmiar nie był w pełni ukształtowany , a pełny rodzajowy zakres negatywnych konsekwencji zdarzenia szkodzącego ostatecznie określony.

Odwołując się, do faktów ustalonych w sprawie , Sąd I instancji zwrócił uwagę, że już będąc przesłuchany w charakterze obwinionego w sprawie o wykroczenie – 13 września 2011r, powód wskazywał na uszkodzenie swojego roweru przez osobę trzecią jako przyczynę słabszego hamowania podczas zjazdu. Ponadto już w 2014r złożył pozew przeciwko temu samemu ,co obecnie pozwanemu ,domagając się, tak jak w rozpoznawanej sprawie identyfikowanej szkody. Zatem co najmniej wówczas wiedział o samych doznanych uszczerbkach i podmiocie obowiązanym do ich naprawienia.

Pozew ten został prawomocnie zwrócony i nie mógł wobec tego wywołać skutku przerwy biegu terminu przedawnienia zgodnie z art. 123 §1 pkt 1 kc.

Zatem wniesienie przezeń pozwu o kompensatę krzywdy i szkody wywodzonej z niepodjęcia przez funkcjonariuszy policji ustalenia i ściągania sprawcy uszkodzenia hamulców w rowerze, w czerwcu 2018r decyduje, zdaniem Sądu Okręgowego , o podzieleniu, jako trafnego zarzutu przedawnienia, który podniosła strona pozwana.

Nie ma przy tym dostatecznych podstaw do tego , aby ocenić powołania tego zarzutu za przejaw działania niezgodnego z zasadami współżycia społecznego.

Zdaniem Sądu I instancji Okręgowego roszczenia D. W. (1) są niezasadne także dlatego, iż żądający kompensacji nie dowiódł, że funkcjonariusze policji z (...) Komendy Policji w K., zaniechali pooszukiwania sprawcy uszkodzenia hamulców w jego rowerze. Jego twierdzenia, iż do takiego uszkodzenia działaniem osoby postronnej rzeczywiście doszło, nie znalazły jakiegokolwiek potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Rozstrzygając o kosztach procesu pomiędzy stronami, Sąd Okręgowy, odwołując się do normy art. 102 kpc ,obciążył D. W. jedynie ich częścią. Jako przyczynę swojej decyzji w tym zakresie, wskazał trudną sytuację materialną powoda oraz fakt jego niepełnosprawności, który miał uniemożliwić w pełni racjonalną w ocenę zasadności zgłaszanych pretensji finansowych.

W warunkach , gdy powództwo zostało oddalone, wynagrodzenie dla reprezentującego powoda z urzędu adwokata , zostało przyznane ze środków budżetowych Skarbu Państwa zgodnie z obowiązującymi przepisami Rozporządzenia MS z dnia 3 października 2016r

W apelacji od tego wyroku D. W. (1), zaskarżając go w całości, domagał się wydania przez Sąd II instancji orzeczenia kasatoryjnego i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu w Kielcach do ponownego rozpoznania.

Pełnomocnik skarżącego zażądał także przyznania na swoją rzecz wynagrodzenia za pomoc prawną, udzieloną z urzędu za obydwie instancje wobec ich niepokrycia przez reprezentowanego nawet w części.

Środek odwoławczy został oparty na następujących zarzutach

-naruszenia prawa procesowego ,w sposób mający dla treści rozstrzygnięcia istotne znaczenie, a to art. 233 §1 kpc poprzez :

a/ odmowę przeprowadzenia dowodu z dokumentacji medycznej leczenia uszkodzonych na skutek upadku z roweru zębów powoda jako spóźnionego ,

b/ niepoprawną ocenę relacji powoda z której wynika, iż ktoś ingerował w sposób funkcjonowania hamulców w jego rowerze ,

- błędu w ustaleniach faktycznych następstwie nietrafnego uznania, wbrew temu ,co wynika z prawidłowej analizy zgromadzonego materiału dowodowego w jego całokształcie, iż odpowiedzialność strony pozwanej za krzywdę i szkodę powoda jest wyłączona, chociaż prawidłowa ocena tego materiału powinna prowadzić do wniosku ,że odpowiedzialność taką ponosi, skoro funkcjonariusze policji nie podjęli żadnych działań zmierzających do ustalenia sprawcy usterki technicznej w rowerze skarżącego,

-naruszenia prawa materialnego, wobec nieprawidłowego zastosowania przez Sąd I instancji normy art 442 ¹§1kc i przyjęcia ,że D. (...) już we wrześniu2013r miał świadomość poniesionych szkód oraz tego, kto za ich wyrównanie odpowiada.

Zdaniem apelującego błąd ten został popełniony także przez wyrażenie niepoprawnego wniosku, że powód wiedział o tym co najmniej wówczas, gdy składał w 2014r pozew przeciwko Skarbowi Państwa-Komendzie (...) Policji w K..

Fakt wniesienia wówczas pozwu nie może być utożsamiony z rozpoczęciem biegu terminu przedawnienia roszczeń zgłoszonych w rozstrzyganej obecnie sprawie dlatego , że pozew został wówczas prawomocnie zwrócony.

Wady materialnej upatrywał autor apelacji również w nieprawidłowym , jego zdaniem, przyjęciu przez Sąd I instancji, iż nie ma adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zarzucanym zaniechaniem funkcjonariuszy policji, a powstaniem u powoda uszczerbków podlegających kompensacie mimo ,że całokształt zgromadzonego materiału dowodowego potwierdza ,że związek pomiędzy pogorszeniem stanu zdrowia powoda i zdarzeniem z 22lipca2011r istnieje, decydując odpowiedzialności Skarbu Państwa za idemnizację powstałych szkód.

Odpowiadając na apelację strona pozwana domagała się jej oddalenia jako pozbawionej usprawiedliwionych podstaw oraz obciążenia D. W. (1) kosztami postępowania apelacyjnego, należnymi Prokuratorii Generalnej Rzeczpospolitej Polskiej.

Rozpoznając apelację, Sąd Apelacyjny rozważył:

Środek odwoławczy powoda nie jest uzasadniony i podlega oddaleniu.

Nie ma racji skarżący podnosząc zarzut naruszenia art.233§1 kpc

Na wstępie jego oceny przypomnieć należy , odwołując się do utrwalonego i podzielanego przez skład Sądu Apelacyjnego rozstrzygającego sprawę , stanowiska Sądu Najwyższego , wypracowanego na tle wykładni art. 233 §1 kpc , iż jego skuteczne postawienie wymaga od strony wykazania na czym , w odniesieniu do zindywidualizowanych dowodów polegała nieprawidłowość postępowania Sądu, w zakresie ich oceny i poczynionych na jej podstawie ustaleń.

W szczególności strona ma wykazać dlaczego obdarzenie jednych dowodów wiarygodnością czy uznanie, w odróżnieniu od innych, szczególnego ich znaczenia dla dokonanych ustaleń , nie da się pogodzić z regułami doświadczenia życiowego i [lub ] zasadami logicznego rozumowania , czy też przewidzianymi przez procedurę regułami dowodzenia.

Nie oparcie stawianego zarzutu na tych zasadach , wyklucza uznanie go za usprawiedliwiony, pozostając dowolną , nie doniosłą z tego punktu widzenia polemiką oceną i ustaleniami Sądu niższej instancji.

/ por. w tej materii , wyrażające podobne stanowisko , powołane tylko przykładowo, orzeczenia Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001, sygn. IV CKN 970/00 i z 6 lipca 2005 , sygn. III CK 3/05 , obydwa powołane za zbiorem Lex/

Ponadto nie można tracić z pola widzenia również , że swobodna ocena dowodów stanowi jeden z podstawowych elementów składających się na jurysdykcyjną kompetencję Sądu , który dowody bezpośrednio przeprowadza.

Ma to m. in. i takie następstwo , że nawet w sytuacji w której z treści dowodów można , w zakresie ustaleń , wyprowadzić równie logiczne , chociaż przeciwne do przyjętych przez Sąd I instancji wnioski , to zarzut naruszenia normy art. 233 §1 kpc , pomimo to , nie zostanie uznany za usprawiedliwiony.

Dopóty , dopóki ocena przeprowadzona przez Sąd ocena mieści się w granicach wyznaczonych przez tę normę procesową i nie doznały naruszenia wskazane tam jej kryteria , Sąd Odwoławczy obowiązany jest ocenę tę , a co za tym idzie także wnioski z niej wynikające dla ustalań faktycznych , aprobować .

To, w jaki sposób skarżący motywuje ten zarzut, wyklucza jego podzielenie.

W miejsce rzeczowej, opartej na wskazanych wyżej zasadach polemiki z oceną przeprowadzoną przez Sąd oraz wynikającymi z wnioskami dla poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych ,odniesionych do konkretnych dowodów ,skarżący poprzestaje jedynie na odwoływaniu się do całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału procesowego z którego miałaby wynikać dla oceny i ustaleń wnioski przeciwne do tych, które przyjął Sąd Okręgowy.

Nie można przy tym nie dostrzec, że jakkolwiek apelujący mówi całości materiału tym nie mniej odwołuje się przy tym jedynie do własnej relacji złożonej w charterze strony . Tymczasem właśnie ze zweryfikowanego całościowo materiału procesowego zgromadzonego w postępowaniu rozpoznawczym wynika ,że po pierwsze powód nigdy formalnie nie złożył zawiadomienia o możliwości popełnienia czynu karalnego ingerencji w stan techniczny jego roweru przez osoby trzecie ,które mogłoby stanowi podstawę do podjęcia działań przez np. organy policji, nie przedsięwzięcie których jest ,według konstrukcji zgłoszonych obecnie roszczeń podstawą odpowiedzialności Skarbu Państwa.

Przeciwnie z materiału tego ,a w szczególności z akt postępowania o wykroczenie (...) Sądu Rejonowego w K. wynika ,że rower D. W. (1) był , w czasie zdarzenia drogowego w dniu 22 lipca 2011r sprawny technicznie .

W konsekwencji, nie było dostatecznych podstaw [przy równoczesnym braku aktywności powoda w tym zakresie] do podejmowania przez organy ścigania działania z urzędu, mającego na celu ewentualne potwierdzenie kwalifikowanego prawno- karnie czynu osoby trzeciej , polegającego na zabronionej ingerencji w stan tego pojazdu[który miał zdecydować o powstaniu zdarzenia z którego wyniknęły dla apelującego twierdzone przezeń krzywda i szkoda].

Nie można też zasadnie mówić o realizacji podnoszonej przez D. W. nieprawidłowości w zakresie oceny dowodów, poprzez to, iż Sąd nie dopuścił wnioskowanego przez obecnie skarżącego dowodu z dokumentacji medycznej leczenia zębów.

Po pierwsze, podzielić należy zaopatrywanie Sądu I instancji ,że wniosek ten był spóźniony w rozumieniu art 6 §2 kpc w.zw z art. 232 kpc i 6 kc.

Apelujący formułując omawiany zarzut , nie wskazuje jakie przeszkody zdecydowały o tym , iż nie został on złożony wcześniej ,w czasie gdy powoda reprezentował pierwszy z pełnomocników z urzędu. Pytanie o te przyczyny jest tym bardziej uprawnione gdy wziąć pod rozwagę ,że równocześnie skarżący nie twierdzi ,że dowód ten nie był mu już wówczas znany, czy też znając go nie mógł zeń skorzystać.

Przede wszystkim jednak odparcie tak motywowanego zarzutu wynika z faktu, iż nieprzeprowadzenie dowodu [które remonstrowane przez profesjonalnego pełnomocnika powoda w środku odwoławczym, nota bene nie było połączone z powołaniem się na art 380kpc ]nie przynależy do sfery oceny dowodów , a może stanowić o naruszeniu innej normy[ norm] formalnych , którego to zarzutu skarżący nie stawia.

Ponadto dowody w postępowaniu rozpoznawczym prowadzone są dla weryfikacji okoliczności faktycznych doniosłych dla rozstrzygnięcia.

W sytuacji , gdy powód nie dowiódł okoliczności potwierdzających odszkodowawczą przesłankę bezprawności zachowania/zaniechania/ funkcjonariuszy policji, ustalanie rozmiaru krzywdy szkody materialnej[ czemu miała posłużyć dokumentacja medyczna wnioskowana przez D. W. (1)] było, w tej sytuacji, nie uzasadnione z przyczyn nie tylko procesowych ale także teleologicznych.

Wbrew stanowisku apelującego, Sąd I instancji nie popełnił też, w sposób opisywany przez autora apelacji błędu w zakresie ustaleń przyjętych jako podstawa faktyczna kontrolowanego instancyjnie orzeczenia.

Jak już była o tym mowa wyżej, skarżący odwołuje się do całokształtu materiału procesowego jako źródła wniosków przeciwnych tym, które [ także w odniesieniu do ustaleń] przyjął Sąd niższej instancji.

Tyle tylko, że poza subiektywnym przekonaniem powoda wyrażonym w jego twierdzeniach formułowanych w ramach sporu stron, oraz w relacji złożonej w charakterze strony, pozostały materiał nie daje podstawy do ustaleń innych niż te ,które przyjął Sąd I instancji , w świetle których funkcjonariusze policji nie mieli , wobec wyników postępowania w sprawie o wykroczenie z udziałem powoda dostatecznych podstaw do wszczynania postępowania dotyczącego uszkodzenia przez osobę trzecia układu hamulcowego roweru apelującego.

Uznanie , że zarówno zarzut procesowy jak i ten dotyczący ustaleń faktycznych nie są trafne, ma to następstwo , że okoliczności , które Sąd Okręgowy uczynił podstawą faktyczną zaskarżanego orzeczenia , jako kompletne i poprawne , Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne.

Nie ma także racji autor apelacji, stawiając zarzuty natury materialnej.

Niezasadnie podnosi on zarzut naruszenia przez Sąd okręgowy art. 361 kc w zw z art. 417 §1 kc.

Wskazać należy , że podnosząc go apelujący przyjmuje nie mające w materiale dowodowym i ustaleniach faktycznych sprawy dostatecznej podstawy założenie , że sposób postępowania funkcjonariuszy Komendy (...) Policji w K. , które miało- jego zdaniem - pozostawać w adekwatnym związku przyczynowym z uszczerbkami powoda , było bezprawne. Tej przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu państwa [ o deliktowym źródle ] skarżący nie dowiódł, stąd - już tylko z tej przyczyny- omawiany zarzut jest chybiony.

Zatem już tylko na marginesie dostrzec trzeba , odwołując się do argumentacji autora apelacji , którą posłużył się aby uzasadnić ten zarzut , że nie zauważa on , iż D. W. podstawy szkody i krzywdy upatruje [ jak przyjmuje to autor apelacji ] nie w samym zdarzeniu drogowym z 22 lipca 2011 r ale w tym , że policja nie starała się ustalić sprawcy niesprawności hamulców , która zdecydowała o upadku powoda z roweru, następstwa którego oba te uszczelki wywołały.

Nieusprawiedliwionym jest również zarzut naruszenia art. 442 ¹§1 kc , w sposób wskazany przez apelującego.

Sąd II instancji podziela zapatrywanie prawne Sądu Okręgowego zgodnie z którym zarzut przedawnienia zgłoszonych roszczeń , do którego odwołał się pozwany Skarb Państwa jest zarzutem uzasadnionym.

W warunkach , gdy już uprzednio powód dochodził wobec tego samego pozwanego roszczeń natury odszkodowawczej , których podstawa faktyczną było to samo zdarzenie [ wskazywanej tożsamości skarżący w apelacji nie neguje ] to najpóźniej wówczas – w połowie 2014 r wiedział zarówno o szkodzie jak i o podmiocie zobowiązanym do jej naprawienia. Fakt , że ówcześnie pozew D. W. (1) został prawomocnie zwrócony spowodował , że nie wywołał on żadnych skutków , które ustawa wiąże z jego wniesieniem do Sądu [ argument z art. 130 §2 zd. ostanie kpc]. Wobec tego nie mógł on np. wywołać skutku przerwy biegu terminu przedawnienia z przyczyny opisanej przez art. 123 §1 pkt 1 kc.

Jednocześnie wynikający ze sformułowania pozwu , w zakresie układu podmiotowego stron, fakt , iż został on skierowany przeciwko temu samemu , co obecnie podmiotowi , jednoznacznie wskazuje , że już wówczas powód uznawał się za poszkodowanego i wskazywał kto jest odpowiedzialnym za wyrównaniu doznanego przezeń uszczerbku . W tym kontekście powiedzieć także należy , iż nie ma racji skarżący gdy ze skutkiem jaki wywołuje prawomocny zwrot pozwu łączy następstwo dotyczące biegu terminu przedawnienia roszczeń odszkodowawczych , mających deliktową podstawę.

Skutki te , jak wynika z powołanej normy procesowej , odniesione są do skutków związanych przez przepisy z wniesieniem pisma procesowego [ pozwu ] do Sądu. Norma ta nie odnosi się w żaden sposób i jakimkolwiek zakresie do zagadnienia rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia roszczenia majątkowego określonego przez art. 442 ¹ §1 kc , który ustawodawca zdecydował się powiązać ze świadomością szkody po stronie uprawnionego do odszkodowania / zadośćuczynienia / oraz identyfikacji przezeń podmiotu odpowiedzialnego za wyrównanie doznanego uszczerbku.

Z podanych przyczyn , w uznaniu apelacji za niezasadną, Sad Apelacyjni orzekł o jej oddaleniu , na podstawie art. 385 kpc w zw. z art. 417 §1 kc i 442 ¹ §1 kc.

Orzekając o kosztach postępowania apelacyjnego , Sąd II instancji zastosował art. 98 §1 i 3 oraz 99 kpc w zw z art. 108 §1 i 391 §1 kpc i wynikającą z niej , dla wzajemnego rozliczenia stron z tego tytułu , zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy.

W tym kontekście dodać trzeba , że Sąd nie znalazł podstaw do tego, aby wobec D. W. (1), także na tym etapie postępowania rozpoznawczego stosować wyjątkowe z punktu widzenia reguły takich rozliczeń , dobrodziejstwo wynikające z normy art. 102 kpc.

Pomimo , że z motywów orzeczenia Sądu Okręgowego jednoznacznie wynikało jakie są powody dla których roszczenia skarżącego ocenione zostały jako niezasadne , profesjonalnie zastępowany D. W. zdecydował się o instancyjną weryfikację tego rozstrzygnięcia .

Wobec tego powinien się był liczyć z tym , że w warunkach porażki procesowej będzie musiał zwrócić, celowo poniesione przez druga stronę koszty podjęcia obrony także na tym etapie sporu. Konsekwencji tych nie może zniweczyć - szczególnie w takich okolicznościach - sama trudna sytuacja majątkowa i osobista skarżącego.

Kwota należna Skarbowi Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa od przerywającego powoda została ustalona , zważywszy na wskazaną w apelacji wartość przedmiotu zaskarżenia , na podstawie §2 pkt 7 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015r [ DzU z 2015 poz. 1800 z późn. zm. ].

Reprezentującemu powoda z urzędu w postępowaniu apelacyjnym adwokatowi , wobec oddalenia apelacji należne jest , wypłacane ze środków budżetowych wynagrodzenie za tę pomoc. Zostało ono ustalone , przy uwzględnieniu tego samego , co uprzednio kryterium , na podstawie §8 pkt 7 w zw. z §16 ust. 1 pkt 2 i §4 ust. 3 Rozporządzenia MS w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016r [jedn. tekst DzU z 2019 poz. 18].

SSA Jerzy Bess SSA Grzegorz Krężołek SSA Paweł Czepiel