Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie, I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSA Andrzej Żelazowski

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2024 r. w Krakowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko Skarbowi Państwa - Wojewodzie (...)

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 29 listopada 2021 r., sygn. akt I C 132/18

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 4.050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych
za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia zasądzającego koszty postępowania apelacyjnego, do dnia zapłaty.

Sygn. akt I ACa 210/22

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 25 kwietnia 2024 r.

Powódka A. K. w pozwie skierowanym przeciwko Skarbowi Państwa – Wojewodzie (...) domagała się zasądzenia od pozwanego na jej rzecz kwoty 140.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za szkodę wyrządzoną wydaniem prawomocnego orzeczenia Prezydium (...)w R. z dnia 6 czerwca 1963 roku, znak (...) oraz utrzymanego nim w mocy orzeczenia Prezydium (...)w G. z dnia 6 marca 1963 roku, znak (...), zatwierdzającego projekt wymiany gruntów położonych we wsi (...), pow. (...) w części dotyczącej gruntów będących własnością M. J., z domu S., oznaczonych przed wymianą jako działki nr: (...) o łącznej pow. 0,4743 ha, w związku ze stwierdzeniem wydania powyższej decyzji z naruszeniem prawa, oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Jako podstawę roszczenia wskazała przepis art. 417 k.c.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 listopada 2021 r. Sąd Okręgowy w Krakowie zasądził na rzecz powódki A. K. od strony pozwanej Skarbu Państwa reprezentowanego przez Wojewodę (...) kwotę 139.769 z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 listopada 2021 r. do dnia zapłaty, w pozostałej części powództwo oddalił, zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 14.417 tytułem kosztów procesu oraz nakazał ściągnąć od strony pozwanej Skarbu Państwa – Wojewody (...) na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Krakowie kwotę 4.007,88 zł (cztery tysiące siedem 88/100) złotych tytułem zwrotu wydatków.

Sąd Okręgowy w Krakowie ustalił, że w dniu 6 marca 1963 r. Prezydium(...)w G. wydało decyzję, którą zatwierdziło projekt wymiany gruntów we wsi (...), pow. (...), oznaczony na planie i w dowodach pomiarowych sporządzonych przez geodetę F. Ś.. Decyzja objęła między innymi parcele nr (...), stanowiące własność M. J. z domu S.. W postępowaniu administracyjnym M. J. nie brała udziału, organ administracji przyjął błędnie, że w dacie wydawania decyzji już nie żyła. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Prezydium (...) w R. decyzją z dnia 6 czerwca 1963 r.

Decyzją z dnia 26 października 2004 r., znak: (...) Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 i art. 158 § 1 i 2 k.p.a. w zw. z art. 156 § 2 k.p.a. stwierdził nieważność decyzji Prezydium (...)w R. Nr (...) z dnia 6 czerwca 1963 r. oraz utrzymanej nią w mocy decyzji (...) w G. z dnia 6 marca 1963 r. Nr (...) zatwierdzającej projekt wymiany gruntów położonych we wsi (...), w części dotyczącej gruntów M. J., oznaczonych przed wymianą jako parcele nr (...) o pow. 3,9921 ha oraz stwierdził, że orzeczenie Prezydium (...) w R. z dnia 6 czerwca 1963 r. oraz utrzymana nią w mocy decyzja (...)Rady(...) w G. z dnia 6 marca 1963 r. została wydana z naruszeniem prawa w części dotyczącej gruntów M. J., oznaczonych przed wymianą jako parcele (...)o pow. 0,4743 ha, lecz z uwagi na nieodwracalne skutki prawne nie stwierdził jej nieważności. Powyższa decyzja została utrzymana w mocy decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. z dnia 21 stycznia 2015 r., znak (...)(wydaną na skutek wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy).

Postanowieniem Sądu Rejonowego (...) w Ł. z dnia 27 stycznia 2009 r., sygn. akt (...) stwierdzono, że spadek po M. J. z domu S., córce A. i J., zmarłej w dniu 25 września 2008 roku w Ł., nabyła na postawie testamentu notarialnego w całości powódka A. K. z domu S..

Na podstawie opinii biegłego geodety Sąd Okręgowy ustalił, że działka oznaczona w 1963 roku jako parcela (...). kat. (...), stanowiąca wówczas własność M. S. odpowiada obecnym działkom o numerach ewidencyjnych (...) w całości oraz części działki (...). Działka oznaczona w 1963 roku jako parcela (...). kat. (...), stanowiąca wówczas własność M. S. odpowiada obecnym działkom o numerach ewidencyjnych (...) w całości oraz części działki (...).

Na podsawie opinii biegłego ds. szacowania wartości nieruchomości ustalił Sąd, że działki wchodzące w skład dawnych parceli (...) oraz (...) w aktualnie obowiązującym planie zagospodarowania zostały zaklasyfikowane jako tereny zabudowy mieszkaniowej o niskiej intensywności, natomiast działka nr (...) wchodząca w skład parceli (...) jako tereny komunikacji – drogi powiatowe klasy Z. Działki te są uzbrojone w sieci energii elektrycznej, gminnej kanalizacji sanitarnej i gazową (oprócz działki nr (...)). Obszar działek jest zurbanizowany. Działki tworzą pas gruntu biorący początek od drogi powiatowej i ciągnący się w kierunku północno- zachodnim. Grunt jest przeznaczony pod zabudowę komercyjną, ale jako użytek stanowi również rolę, pastwisko i łąkę. Wieś (...), na terenie której znajdują się ww. działki, od lat sześćdziesiątych uważana jest za miejsce rekreacyjne. W 1963 roku dla nieruchomości tych nie było sporządzonego planu zagospodarowania przestrzennego. Działki stanowiły użytek rolny, ale nie było przeszkód, by je zabudować. Wartość rynkowa nieruchomości położonej we wsi (...), gmina (...), według stanu z daty decyzji scaleniowej, a wartości z chwili obecnej wynosi: parcela nr (...) – 70.127 złotych, parcela nr (...)– 69.642 zł.

Pismem z dnia 21 listopada 2017 r. pełnomocnik powódki wezwał pozwanego do zapłaty odszkodowania w kwocie 140.000 zł za szkodę wywołaną wydaniem orzeczenia Prezydium (...) w R. z dnia 6 czerwca 1963 r.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd okręgowy zważył, że powództwo było usprawiedliwione w znacznej części. Sąd wskazał, że do roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej ostateczną decyzją administracyjną wydaną przed dniem 1 września 2004 r., której nieważność lub wydanie z naruszeniem art. 156 § 1 k.p.a. stwierdzono po tym dniu, ma zastosowanie art. 160 § 1, 2, 3 i 6 k.p.a. (zob. uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2011 r., sygn. akt III CZP 112/10, publ. OSNC 2011/7-8/75). Nie uwzględnia się w tym przypadku regulacji z § 4 i 5 powołanego art. 160 k.p.a. wymagającej uprzedniego wyczerpania administracyjnej drogi dochodzenia odszkodowania. Przepis art. 160 § 2 k.p.a. nakazuje odpowiednie stosowanie przepisów Kodeksu cywilnego do odszkodowania za szkodę będącą następstwem wadliwej decyzji administracyjnej, której niezgodność z prawem została stwierdzona decyzją nadzorczą.

Sąd wskazał nadto, że jakkolwiek wskazane stanowisko przesądza o niestosowaniu w niniejszej sprawie art. 417 ¹ k.c. podnieść należy, że zarówno na gruncie art. 160 k.p.a. i poprzez odesłanie z tego przepisu do art. 361 k.c., jak i na gruncie art. 417 ¹ § 2 k.c., warunkiem dochodzenia roszczeń odszkodowawczych jest wydanie ostatecznej decyzji administracyjnej nieważnej lub niezgodnej z prawem, wydanie ostatecznej decyzji nadzorczej stwierdzającej taką niezgodność z prawem lub nieważność, wystąpienie szkody w wyniku wydania wadliwej decyzji oraz wykazanie związku przyczynowego między tą decyzją a doznaną szkodą.

Zdaniem sądu powódka należycie wykazała powyższe przesłanki zasądzenia odszkodowania. Szkodą dla powódki była utrata na podstawie wadliwej decyzji – nieruchomości, której właścicielką była M. J. z domu S. – jej babka i pozbawienie powódki jako spadkobierczyni uprawnień do władania i rozporządzania nieruchomością. Gdyby organ administracji nie potraktował M. S. jako osoby zmarłej, otrzymałaby ona w wyniku wymiany gruntów inną nieruchomość o zbliżonej wartości. Organy administracji nie kwestionowały bowiem prawa własności poprzedniczki prawnej powódki.

W postępowaniu sądowym dotyczącym odszkodowania za niezgodne z prawem działanie władzy publicznej polegające na wydaniu decyzji, której nieważność (wydanie z naruszeniem prawa) została stwierdzona decyzją nadzorczą, sąd jest związany prejudykatem w zakresie stwierdzenia nieważności (wydania z naruszeniem prawa). W niniejszej sprawie częściowo nieważność oraz wydanie z naruszaniem prawa decyzji Prezydium (...) w R. z dnia 6 czerwca 1963 r., znak (...) oraz utrzymanej nią w mocy decyzji Prezydium (...) w G. z 6 marca 1963 r., znak (...). zostały stwierdzone w decyzji Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 26 października 2004 r., znak(...). Zostały więc spełnione dwie pierwsze przesłanki warunkujące możliwość dochodzenia odszkodowania za naprawienie szkody wywołanej ostateczną decyzją administracyjną. Trzecia przesłanka warunkująca dochodzenie odszkodowania - istnienie adekwatnego związku przyczynowego miedzy szkodą doznaną przez powódkę, a wydaniem orzeczenia, które zostało uznane za nieważne - przejawia się zaś w tym, iż gdyby nie wydano wadliwej decyzji, majątek poprzedniczki prawnej powódki nie zostałby uszczuplony o wartość nieruchomości, otrzymałaby bowiem, jak już wskazano, w drodze wymiany gruntów inną parcelę, ewentualnie równowartość w pieniądzu. Jak stwierdził w decyzji z dnia 26 października 2004 r. Minister Rolnictwa i Rozwoju wsi, zwrot nieruchomości obejmujących dawną parcelę (...) (obecnie stanowiące działki ewidencyjne nr (...) i część działki (...)) oraz (...)(obecnie stanowiące działki nr (...) i część działki nr (...)) jest obecnie niemożliwy – na skutek zmian własnościowych powyższe nieruchomości w chwili obecnej albo znajdują się we władaniu osób fizycznych, albo zostały przeznaczone na cele publiczne w sposób uniemożliwiający oddanie ich do dyspozycji powódki. Jedyną możliwością rekompensaty szkody doznanej przez powódkę pozostaje więc zapłata odpowiedniej sumy pieniężnej, będącej równowartością nieruchomości.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 grudnia 2013 r., sygn. akt V CSK 81/13 (publ. LEX nr 1421824) wskazał, iż w okolicznościach faktycznych takich jak występujące w rozpoznawanym przypadku, podstawą ustalenia wysokości odszkodowania jest stan nieruchomości w chwili wydania wadliwej decyzji administracyjnej, obejmujący nie tylko parametry fizyczne lub geodezyjne danej nieruchomości (np. jej powierzchnię, infrastrukturę), lecz także samo jej funkcjonalne przeznaczenie społeczno-gospodarcze. Wysokość należnego stronie odszkodowania, przy uwzględnieniu tego poglądu, sąd ustalił w oparciu o wycenę zawartą w opiniach biegłej A. C.. Zgodnie z opinią biegłego, wartość nieruchomości ujętej w dawnej lwh (...), obejmującej dawną parcelę nr (...) według stanu z dnia wydania orzeczenia Prezydium (...) w G. z dnia 6 marca 1963 r. oraz cen z momentu dochodzenia odszkodowania wynosi 70.127 zł, zaś wartość nieruchomości ujętej w dawnej lwh 82, stanowiącej parcelę nr(...) wynosi 69.642 zł. Biegła prawidłowo ustaliła stan nieruchomości na datę 6 marca 1963 r., uwzględniając potencjalną możliwość zabudowy tej nieruchomości, pomimo braku planu zagospodarowania przestrzennego w tym czasie. Wartość majątku utraconego przez M. J., będąca podstawą ustalenia wysokości odszkodowania w niniejszej sprawie wynosi więc łącznie 139.769 zł i taka kwota została zasądzona przez sąd na rzecz powódki. W pozostałej części powództwo, jako zbyt wygórowane oddalono.

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. mając na uwadze, że roszczenie dotyczyło odszkodowania, a jego wysokość została ustalana według cen aktualnych na datę zamknięcia rozprawy.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

O kosztach sądowych (wydatki poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa na wydatki związane z wynagrodzeniami biegłych za sporządzenie opinii) orzekł Sąd na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Od powyższego wyroku apelację wniosła strona pozwana zarzucając Sądowi Okręgowemu naruszenie:

- norm prawa materialnego - art. 361 § 2 k.c. w zw. z art. 363 kc. przez niewłaściwe zastosowanie polegające na zasądzeniu odszkodowania, które rażąco przekracza wysokość szkody, jaką rzeczywiście poniosła powódka z tytułu utraconej nieruchomości; a to przez pominięcie okoliczności, że nieruchomość objęta postępowaniem w momencie jej wywłaszczenia miała charakter rolny - grunty rolne klasy III i IV, i w konsekwencji zasądzenie odszkodowania przez Sąd I instancji według aktualnego przeznaczenia nieruchomości, tj. jak za tereny zabudowy mieszkaniowej,

- norm prawa materialnego - art. 154 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (ugn.) poprzez przyjęcie, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania nieruchomości w momencie jej wywłaszczenia (w 1963 r.), dla ustalenia stanu nieruchomości na potrzeby jej wyceny zastosowanie znajduje aktualny miejscowy plan zagospodarowania (tereny zabudowy mieszkaniowej), podczas gdy z powołanej regulacji wynika wprost, że stan nieruchomości powinien być ustalony na podstawie faktycznego sposobu korzystania z nieruchomości (grunty rolne) w momencie zaistnienia szkody,

- norm prawa materialnego - art. 154 ust. 2 i 3 ugn. w zw. z art. 4 ust. 17 ugn. poprzez ich niezastosowanie i przyjęcie, w ślad za błędnym poglądem biegłej, że „Przeznaczenie w planie zagospodarowania nie jest elementem stanu nieruchomości" i w konsekwencji uznanie, że brak jest podstaw do ustalenia stanu nieruchomości w momencie zaistnienia szkody na podstawie faktycznego sposobu korzystania z niej, co wpłynęło na zawyżenie wartości zasądzonego odszkodowania,

- norm prawa procesowego, a to art. 233 § 1 kpc. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznanie, że wywłaszczone od poprzedniczki powódki nieruchomości miały przeznaczenie pod zabudowę mieszkaniową, podczas gdy ze sporządzonej w sprawie opinii biegłego geodety - J. J. z 14 lutego 2019 r. wynika, że wywłaszczone grunty miały charakter rolny - były to grunty rolne klasy III i IV.

Wskazując na powyższe naruszenia strona pozwana wniosła o:

- przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego ds. szacowania nieruchomości z wyłączeniem biegłej A. C. na okoliczność ustalenia wartości nieruchomości przy uwzględnieniu wniosków sporządzonej w I instancji opinii biegłego geodety J. J., z której wynika, że przedmiotowe grunty w momencie wywłaszczenia miały charakter rolny – były to grunty klasy III i IV

- zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości powództwa w całości, a w przypadku gdyby Sąd nie uwzględnił wniosku o zmianę, o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi I instancji, w każdym wypadku o zasądzenie od powódki na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej RP na podstawie art. 32 ust. 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2016 r. o Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kosztów zastępstwa procesowego, oraz zasądzenie od powódki na rzecz Skarbu Państwa reprezentowanego przez Wojewodę (...) pozostałych kosztów postępowania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny stwierdza, iż zarzuty dotyczące błędu w ustaleniach stanu faktycznego przyjętego za podstawę orzeczenia nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy uwzględnił bowiem wszystkie przeprowadzone w tej sprawie dowody, wyciągnął z nich wnioski logiczne, poprawne, w sposób obiektywny, jak również wszechstronny rozważył wszystkie okoliczności ujawnione w toku tego postępowania, a także w oparciu o nie dokonał prawidłowych ustaleń, nie naruszając przepisów prawa materialnego i prawa procesowego. O poprawności tych wniosków, wbrew odmiennemu zapatrywaniu pozwanego świadczą pisemne motywy uzasadnienia skarżonego wyroku, w których przedstawione zostały wszystkie okoliczności stanowiące jego podstawę, a także omówione dowody ze wskazaniem, dlaczego dano im wiarę.

Przypomnieć należy, że z sformułowanej w treści art. 233 §1 k.p.c. zasady swobodnej oceny dowodów wynika obowiązek wyprowadzenia z zebranego materiału dowodowego wniosków logicznie poprawnych i znajdujących pokrycie w dowodach, a do kryteriów oceny wiarygodności oraz mocy dowodowej należą: doświadczenie życiowe, poprawność logiczna oraz prawdopodobieństwo wystąpienia określonych zdarzeń. Jeżeli jednak z dowodów wyprowadza się wnioski logicznie poprawne oraz zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to ocena ta musi być uznana za prawidłową, chociażby w równym stopniu z tego samego materiału można byłoby wysnuwać wnioski odmienne. Stąd zarzuty apelacji, dla swojej skuteczności, nie mogą polegać na przedstawieniu przez skarżącego własnej wersji wydarzeń i wybiórczym przedstawieniu pewnych faktów, czy okoliczności. Skarżący musi więc wykazać, że oceniając materiał dowodowy, sąd in meriti popełnił uchybienie polegające na braku logiki w wiązaniu faktów z materiałem dowodowym albo też, że wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej lub, że sąd wbrew zasadom doświadczenia życiowego w ogóle nie uwzględnił jednoznacznych związków przyczynowych i skutkowych. Powyższe oznacza, że rolą skarżącego jest obalenie wersji zdarzeń przyjętych przez sąd orzekający, nie zaś zbudowanie własnej.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I Instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne, prawidłowo opierając się na zgromadzonych w sprawie dowodach, w tym w szczególności na dowodzie z opinii biegłej ds. szacowania nieruchomości A. C., która również w ocenie Sądu Apelacyjnego jest pełna, wyczerpująca i miarodajna dla rozstrzygnięcia sprawy.

Odnosząc się do podniesionych w apelacji zarzutów naruszenia przez Sąd Okręgowy wskazać należy, że "Stanu nieruchomości" (o którym mowa w art. 4 pkt 17 u.g.n.) koniecznego do stwierdzenia w celu oszacowania jej wartości nie tworzą tylko okoliczności determinowane prawem, bo równie silnie wpływają na niego czynniki faktycznie decydujące o jej atrakcyjności rynkowej oraz cechy otoczenia, w jakim nieruchomość się znajduje, i to zarówno prawne, jak i faktyczne. Skoro w art. 154 ust. 1 u.g.n. "przeznaczenie nieruchomości w planie miejscowym" wymieniane jest obok "stanu nieruchomości", to przyjąć trzeba, że (wbrew zarzutom apelacji) nie są to synonimy, a na potrzeby stosowania tego przepisu treść obu tych pojęć trzeba ustalać rozłącznie, chociaż niewątpliwie przeznaczenie nieruchomości w planie zagospodarowania przestrzennego, zwłaszcza ustalone od lat, odgrywa znaczącą rolę w zdeterminowaniu sposobu jej zagospodarowania i zagospodarowania jej otoczenia. I odwrotnie, krótki okres obowiązywania planu zagospodarowania przestrzennego dla nieruchomości poddawanej ocenie nie jest czynnikiem, który by zdeterminował stwierdzany sposób jej zagospodarowania i korzystania z niej. O ile przeznaczenie nieruchomości w planie zagospodarowania przestrzennego ma być - jako czynnik kształtujący wartość nieruchomości - rozważane odrębnie od jej "stanu", to tenże "stan" trzeba opisywać z odwołaniem się do prawa do nieruchomości i ustanowionych na niej obciążeń. Oznaczenie "przeznaczenia nieruchomości" - zgodnie z art. 154 ust. 2 u.g.n. - powinno natomiast nastąpić na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w jego braku - na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W przypadku braku studium lub decyzji, uwzględnia się faktyczny sposób użytkowania nieruchomości (art. 154 ust. 2 i 3 u.g.n.) – wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2014 r., VCSK 1/14, LEX nr 1552154.

Wskazać należy, że opinia biegłej A. C. wyraźnie odnosi się do powołanych pojęć i je rozgranicza, uwzględniając prawidłowo wszystkie okoliczności odnoszące się do stanu nieruchomości w wyżej wskazanym rozumieniu tego pojęcia. Biegła w opinii jednoznacznie wskazuje, że w dacie wydania decyzji wywłaszczeniowej sporne działki nie były objęte planem zagospodarowania przestrzennego, natomiast ich położenie i sąsiedztwo - bliskość drogi powiatowej, sąsiadująca istniejąca wówczas już zabudowa na działkach o podobnym charakterze, a zatem uwzględniając takie elementy stanu nieruchomości wskazane w art. 4 pkt 17 u.g.n. jak stan otoczenia nieruchomości, w tym stopień zurbanizowania miejscowości, w której nieruchomość jest położona, determinowały możliwość ich zabudowy bez żadnych przeszkód na gruncie obowiązujących wówczas przepisów ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o planowaniu przestrzennym (vide: opinia z dnia 22 stycznia 2021 r. pkt 2., k. 203-204 oraz opinia uzupełniająca z dnia 16 czerwca 2021 r., k. 271-274 ). Sprawia to, że winny zostać wycenione przy uwzględnieniu tej okoliczności, nie zaś jedynie przy uwzględnieniu faktycznego sposobu ich wykorzystania jako działki rolne. Biegła prawidłowo z tej przyczyny ustalając aktualną wartość nieruchomości zgodnie z regułami art. 363 k.c. określa ich wartość przy uwzględnieniu, że obecnie objęte zostały one planem zagospodarowania przestrzennego, określającym ich przeznaczenie jako tereny przeznaczone pod zabudowę (z zastrzeżeniem części działki nr (...) wchodzącej w skład pasa drogi powiatowej), położone w terenie zurbanizowanym. W ocenie Sądu Apelacyjnego przyjęta przez biegłą metodologia jest prawidłowa co sprawia, że brak podstaw do stwierdzenia zasadności podnoszonych w apelacji zarzutów naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 154 ust. 2 i 3 u.g.n. w zw. z art. 4 ust. 17 u.g.n.

Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny, na zasadzie art. 385 k.p.c., apelację oddalił.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzekł Sąd Apelacyjny na zasadzie art. 98 § 1, §1 ¹, §3 k.p.c. w zw. z §2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.