Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie, I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Grzegorz Krężołek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 lutego 2024 r. w Krakowie

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. w W.

przeciwko W. K. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 10 grudnia 2021 r., sygn. akt I C 1976/18

I.  zmienia zaskarżony w wyrok w punktach 1 i 2 w ten sposób, że :

a/ w punkcie 1 po słowach „ do dnia zapłaty” dodaje sformułowanie o treści :

„ przy czym obowiązek zapłaty tego świadczenia przez pozwanego oraz kosztów procesu co do kwoty 5 314, 38 zł (pięć tysięcy trzysta czternaście złotych trzydzieści osiem groszy) jest obowiązkiem solidarnym z obowiązkiem pozwanej W. K. (2), stwierdzonym prawomocnym wobec niej nakazem zapłaty wydanym przez Sąd Okręgowy w K. w postępowaniu upominawczym, w dniu 26 września 2017r , sygn. akt: (...)”

b/ punktowi 2 nadaje treść:

„ 2. zasądza od pozwanego W. K. (1) na rzecz strony powodowej Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 8 954, 62 zł (osiem tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt cztery złote sześćdziesiąt dwa grosze) , tytułem pozostałej części kosztów procesu „

II. w pozostałym zakresie apelację oddala,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 4050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia którym je zasądzono do dnia zapłaty, tytułem kosztów postępowania apelacyjnego,

IV.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie na rzecz adwokata Ł. C. kwotę 1992,60 zł
(tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąt dwa złote sześćdziesiąt groszy) w tym 372,60 zł podatku od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora nieznanego z miejsca pobytu pozwanego , w postępowaniu apelacyjnym,

V.  nie obciąża pozwanego W. K. (1) kosztami sądowymi związanymi z postępowaniem apelacyjnym.

Sygn. akt I ACa 387 / 22

UZASADNIENIE

Strona powodowa Bank (...) S.A. z siedzibą w W. (poprzednio (...) Bank S.A. z siedzibą w W.) , w pozwie skierowanym przeciwko W. K. (1) i W. K. (2), domagała się zasądzenia od pozwanych solidarnie na swoją rzecz kwoty 133.827,09 zł w tym 125.772,72 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz 8.054,36 tytułem odsetek umownych w tej wysokości za okres od dnia 5 sierpnia 2016 r. do dnia 27 marca 2017 r. oraz przyznania kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie bank wskazał , iż pozwanego W. K. (1), prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą, łączyła z jego poprzednikiem prawnym (...) Bank S.A. umowa z dnia 22 kwietnia 2015 r. o kredyt obrotowy w rachunku bieżącym.

Jedną z form zabezpieczenia spłaty kredytu była umowa gwarancji bankowej udzielonej przez Bank (...).

Drugą formą zabezpieczenia spłaty kredytu było poręczenie cywilne którego , na podstawie umowy z tego samego dnia, udzieliła pozwana W. K. (2).

Umowa kredytowa została zawarta z możliwością odnowienia limitu w rachunku bieżącym, z której pozwany nie skorzystał.

Tym samym roszczenie o spłatę zobowiązania kredytowego stało się wymagalne z dniem 29 kwietnia 2016 r.

Kredytobiorca nie dokonał spłaty wymagalnego zadłużenia, wobec czego zobowiązany z gwarancji (...) S.A. wypłacił stronie powodowej kwotę 125.772,73 zł. odpowiadającej 60 % zadłużenia Tym samym z chwilą wypłaty tej sumy do jej wysokości gwarant stał się wierzycielem W. K. (1).

W dniu 7 września 2016r pomiędzy obydwoma bankami doszło do zawarcia umowy przelewu tej wierzytelności , a jej nabywca - poprzednik prawny strony powodowej (...) Bank S.A. - stał się uprawnionym do jej dochodzenia wobec kredytobiorcy i poręczyciela.

Strona pozwana wezwała W. K. (1) do jej dobrowolnego zaspokojenia, które pozostało bez odpowiedzi.

Z dalszej części uzasadnienia żądania wynikało , iż na dochodzoną pozewm kwotę składa się: kapitał w wysokości 125.772,73 zł, odsetki umowne w wysokości 8.054,36 zł oraz odsetki umowne od kwoty 125.772,73 zł , naliczane od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, według stopy wynoszącej czterokrotność stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego.

Pozew został wniesiony w elektronicznym postępowaniu upominawczym ale Sąd Rejonowy (...)w L. , w sprawie o sygnaturze (...) w dniu 18 maja 2017 r., wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, postanowił przekazać sprawę do Sądu Okręgowego w Krakowie.

Sąd Okręgowy w dniu 26 września 2017 r. wydał w sprawie (...), nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym , uwzględniającym powództwo w całości wobec obydwojga pozwanych W stosunku do pozwanej W. K. (2) nakaz uprawomocnił się z dniem 9 listopada 2017 r.

Doręczenie odpisu nakazu wobec kredytobiorcy W. K. (1) nie mogło nastąpić skutecznie, gdyż okazał się być osobą nieznaną z miejsca pobytu .

Dlatego postanowieniem z dnia 19 stycznia 2018 r. Sąd Okregowy w Krakowie nakaz ten wobec niego uchylił , zawieszając postępowanie w stosunku do tego pozwanego.

Ostatecznie, na wniosek (...) S.A., Sąd ustanowił dla W. K. (1) kuratora procesowego i podjął postępowanie na podstawie orzeczeń z dnia 27 kwietnia 2021r

Pismem z dnia 6 kwietnia 2021 r. nastepca prawny (...) bank (...) SA poinformował o zmianie podmiotowej po stronie czynnej procesu , w następstwie przejęcia praw majątkowych banku poprzednika i związanych z nim zobowiązań.

Zastępowany przez kuratora W. K. (1) ,odpowiadając na pozew,domagał się oddalenia powództwa w całości oraz obciążenia strony przeciwnej kosztami procesu.

Motywując swoje stanowisko wskazał , iż nawet przyjmując , że umowa kredytowa pomiędzy nim a poprzednikiem strony powodowej została zawarta, to (...) S.A nie dowiódł , że kredytobiorca rzeczywiście otrzymał kwotę kredytu a nadto , że pozwany nie spłacił jej w całości.

Ponadto argumentował, iż w warunkach , gdy wobec pozwanej W. K. (2) nakaz zapłaty uprawomocnił się to przyjąć należy , że kredytodawca zaspokoił obecnie dochodzoną wobec niego wierzytelność czy to poprzez spłatę czy też w postępowaniu egzekucyjnym przeciwko niej, co najmniej w części.

W. K. (1) podniósł także zarzut przedawnienia roszczenia objętego żądaniem banku, a także zakwestionował skuteczność prawna umowy cesji z dnia 7 września 2016r.

Ustosunkowując do tych zarzutów i argumentacji pozwanego, strona pozwana, uznając je za nietrafne odwołała się do treści przedstawionych przez siebie dodatkowo dokumentów.

Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2021r Sąd Okręgowy w Krakowie :

- zasądził od pozwanego W. K. (1) na rzecz strony powodowej Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 133.827,09 zł z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, nie więcej niż dwukrotność ustawowych odsetek za opóźnienie, liczonymi od kwoty 125.772,73 zł liczonymi od dnia 27 marca 2017 roku do dnia zapłaty[ pkt I ];

-zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 14.269 zł, tytułem zwrotu kosztów postępowania[ pkt II ];

-przyznał kuratorowi pozwanego, adwokatowi Ł. C. , wynagrodzenie ze środków budżetowych Skarbu Państwa - kasy Sądu Okręgowego w Krakowie w kwocie 2.160 zł [ pkt III] ; oraz

- nakazał kasie Sądu Okręgowego w Krakowie wypłatę na rzecz strony powodowej kwoty 1.840 zł , tytułem niewykorzystanej zaliczki na wynagrodzenie dla kuratora pozwanego[ pkt IV sentencji wyroku ].

Sąd Okręgowy ustalił następujące fakty istotne dla rozstrzygnięcia :

W dniu 22 kwietnia 2015 r. pomiędzy (...) Bank S.A. z siedzibą w W., a W. K. (1), prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą W. K. (1) Firma Handlowo-Usługowa (...), doszło do zawarcia umowy kredytu „Kredyt Obrotowy w rachunku bieżącym” o numerze (...) (...).

Kredyt ten miał zostać wykorzystany przez kredytobiorcę na prowadzenie bieżącej działalności gospodarczej. Wysokość udzielonego kredytu ustalono na łączną kwotę 225.000 zł. Termin spłaty kredytu wynosił 12 miesięcy od dnia udostępnienia limitu w rachunku bieżącym. Okres ten mógł zostać przedłużony o kolejne 12 miesięcy.

Kredyt był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 5,04% w stosunku rocznym. Zgodnie z §5 ust. 14 części szczególnej umowy , od zadłużenia przeterminowanego bank miał prawo do naliczania odsetek w wysokości czterokrotności oprocentowania kredytu lombardowego NBP.

Zgodnie z pkt §9 lit. b części ogólnej umowy, do podstawowych obowiązków kredytobiorcy należało dokonywanie w umówionym terminie spłaty kredytu wraz z należnościami ubocznymi, jak również powiadomienie banku o każdej zmianie danych zawartych we wniosku, w szczególności adresu zamieszkania. W braku przedłużenia okresu kredytowania, z upływem w/w 12 miesięcznego okresu wierzytelność banku stawała się wymagalna.

Wraz z umową kredytu, w celu zabezpieczenia spłaty wierzytelności przysługujących bankowi z tytuły umowy, pomiędzy (...) Bank S.A., a W. K., zawarta została umowa poręczenia. Poręczycielem została W. K. (2). Ponadto spłata kredytu zabezpieczona była gwarancją de minimis udzieloną przez Bank (...) S.A., do wysokości 60% kwoty salda kapitału pozostałego do spłaty.

Środki z kredytu zostały postawione do dyspozycji W. K. (1) w dniu 30 kwietnia 2015 r. Przekazane one zostały na rachunek bieżący prowadzony przez kredytodawcę dla pozwanego o numerze (...).

Dnia 29 kwietnia 2016 r. upłynął dwunastomiesięczny miesięczny okres kredytowania, w konsekwencji czego cała, dotąd niespłacona wierzytelność stała się wymagalna. Kredytobiorca jej nie zaspokoił w jakiejkolwiek części. Dlatego bank- kredytodawca wezwał W. K. (1) do dobrowolnej spłaty długu , wysyłając do niego w dniu 16 czerwca 2016 r. ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty.

W związku z posiadanym zabezpieczeniem spłaty kredytu w postaci gwarancji de minimis udzielonej przez (...) do wysokości 60% kwoty salda kapitału pozostałego do spłaty, (...) Bank S.A wystąpił do gwaranta z żądaniem wypłaty środków tytułem udzielonej gwarancji. W dniu 5 sierpnia 2016 r. otrzymał od (...) S.A. kwotę 125.772,73 zł, która stanowiła równowartość 60% kwoty salda kapitału pozostałego do spłaty tj. 60% z kwoty 209.621,22 zł. W zakresie spełnionego świadczenia umownego udzielający gwarancji bank stał się wierzycielem pozwanego.

Z dalszej części ustaleń wynika , iż:

w dniu 7 września 2016 r. , na podstawie umowy przelewu wierzytelności , zawartej pomiędzy (...) Bank S.A. a Bankiem (...) S.A. cedent przelał na rzecz cesjonariusza wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanego o zwrot kwoty gwarancji wraz z należnościami ubocznymi, w tym roszczenie o zapłatę odsetek naliczanych od dnia wypłaty środków tytułem gwarancji w wysokości czterokrotności obowiązującej stopy kredytu lombardowego NBP oraz poniesionych przez (...) kosztów, a także przysługujące (...) zabezpieczenie wierzytelności.

W następstwie dokonanego przelewu(...) S.A., w dniu 2 listopada 2016 r. wezwał pozwanego do zapłaty wierzytelności. W. K. (1) nie zaspokoił jej w jakiejkolwiek części. Pismem z dnia 2 sierpnia 2017 r. do zapłaty tego świadczenia została wezwana poręczycielka W. K. (2).

Ponadto Sąd I instancji ustalił , że na dzień wniesienia pozwu zadłużenie kredytobiorcy odpowiadało łącznej kwocie 133.827,09 zł, na którą składały się : kapitał w kwocie 125.772,73 zł oraz

odsetki umowne za opóźnienie w kwocie 8.054,36 zł , naliczone od dnia wypłaty gwarancji przez (...) S.A. do dnia wniesienia pozwu.

Także po dniu wniesienia pozwu, na poczet zaspokojenia wierzytelności objętej sporem, nie dokonano żadnych świadczeń.

Ocenę prawną roszczenia Banku (...) S.A. , które Sąd Okręgowy uznał za usprawiedliwione w całości , oparł na stwierdzeniach i wnioskach , które można podsumować w następujący sposób:

a/ odwołując się do i powołując treść art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1896 z późn. zm.), Sąd Instancji wskazał , iż jak wynika z ustalonych w postępowaniu okoliczności faktycznych , w dniu 22 kwietnia 2015r. pozwany W. K. (1), prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą W. K. (1) Firma Handlowo-Usługowa (...), zawarł z (...) Bank S.A. w W. – poprzednikiem prawnym (...) S.A z siedzibą w W. , umowę kredytu obrotowego w rachunku bieżącym nr (...) (...).

Na jej podstawie kredytodawcy oddano do dyspozycji kwotę 225.000 zł z przeznaczeniem na finansowanie bieżącej działalności gospodarczej. Termin spłaty kredytu określono na okres 12 miesięcy od dnia udostępnienia limitu w rachunku bieżącym. W. K. (1) nie spłacił kredytu, a bank , po tym kiedy dług stał się wymagalny, wezwał go do jego zaspokojenia , pismem z dnia 16 czerwca 2016r. Wskazał przy tym , że zobowiązanie obejmuje kwotę zaległości w wysokości 212.446,17 zł i zakreślił dłużnikowi 14 dniowy termin na dobrowolną spłatę tego zadłużenia. , liczony od dnia doręczenia wezwania. Jednocześnie poinformował W. K. o możliwości zmiany warunków spłaty lub restrukturyzacji zobowiązania, w terminie 14 dni od daty otrzymania pisma.

Wobec braku uregulowania zobowiązania przez pozwanego, (...) Bank S.A wystąpił do gwaranta z żądaniem wypłaty środków tytułem udzielonej gwarancji.

W jej wykonaniu otrzymał od Banku (...) SA sumę 125.772,73 zł, która stanowiła równowartość 60% kwoty salda kapitału pozostałego do spłaty tj. 60% z kwoty 209.621,22 zł.

Na podstawie umowy przelewu z dnia 7 września 2016 r. zawartej pomiędzy obydwoma bankami ,ta wierzytelność został przelana na rzecz poprzednika prawnego strony powodowej , a W. K. (1) pomimo ciążącego na nim obowiązku dowodzenia w tym zakresie nie wykazał w postępowaniu rozpoznawczym , sformułowanego przez siebie zarzutu , że umowa ta nie wywołała skutku prawnego jej przeniesienia cesjonariusza na Wobec tego , jak argumentował Sąd, przyjąć należy , że obecnie jego następca prawny bank (...) S.A. może dochodzić jej zaspokojenia przez kredytobiorcę,

b/ strona powodowa , przedkładając dokumenty w postaci : umowy kredytu z dnia 22 kwietnia 2015 r., wyciągu z ksiąg banku, korespondencję kierowaną do pozwanego i zestawienia operacji na rachunku służącym obsłudze kredytu, dowiodła wysokości wierzytelności objętej sporem. W. K. (1) nie udowodnił swojego zarzutu zgodnie z którym została ona zasokojona chociażby w części w następstwie jej spłaty czy to przez pozwanego czy przez poręczycielkę czy inną osobę jak również w ramach postepowania egzekucyjnego.

Okoliczność, iż w stosunku do pozwanej W. K. (2) nakaz zapłaty dnia 26 września 2017r. uprawomocnił się prawnie obojętny dla uprawnienia strony powodowej aby skutecznie domagać się od kredytobiorcy spełnienia świadczenia, skoro jego odpowiedzialność za ten dług i odpowiedzialność poręczycielki ma charakter odpowiedzialności solidarnej.

Na zasądzoną od pozwanego W. K. (1) na rzecz strony powodowej należność składają się : kwota główna w wysokości 125.772,73 zł oraz odsetki umowne za opóźnienie w kwocie 8.054,36 zł., naliczone od dnia wypłaty gwarancji przez (...) S.A. do dnia wniesienia pozwu, a także odsetki umowne od kwoty 125.772,73 zł w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, nie więcej niż dwukrotność ustawowych odsetek za opóźnienie liczone od dnia 27 marca 2017 r. do dnia zapłaty,

c/ jako niezasadny Sąd Okręgowy ocenił sformułowany przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia stanowiącego przedmiot sporu stron.

Zgodnie z art. 118 k.c. termin przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. Roszczenie poddane pod osąd w rozstrzyganej sprawie jest niewątpliwe związane z prowadzeniem działalności gospodarczej bowiem pozwany zawarł z bankiem umowę kredytu obrotowego w celu finansowania takiej właśnie działalności Stało się ono wymagalne 5 sierpnia 2016 r., Ale pozew został wniesiony przez (...) Bank S.A. już dnia 27 marca 2017 r., co wyklucza zasadność tego zarzutu W. K. (1)

Odsetki od dochodzonej sumy są należne stronie powodowej od dnia wniesienia pozwu czyli 27 marca 2017r [ w warunkach wcześniejszego wezwania do dobrowolnego spełnienia świadczenia [ dodatek redakcyjny S.A.]

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu była norma art. 98 kpc oraz wynikająca z niej dla rozliczenia stron z tego tytułu , zasada odpowiedzialności za wynika sprawy. Sąd I instancji szczegółowo określił , jakie elementy składowe złożyły się na przyznaną z tego tytułu stronie powodowej od przerywającego pozwanego kwotę 14.269 zł.

Przyznał też , z zaliczki złożonej przez bank , wynagrodzenie dla reprezentującego W. K. (1) kuratora , odwołując się do treści § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 09 marca 2018r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej, a jej nadmiar polecił zwrócić.

W apelacji od tego wyroku pozwany , zaskarżając go w całości , we wniosku środka odwoławczego w pierwszej kolejności postulował wydanie przez Sąd II instancji orzeczenia reformatoryjnego , którym powództwo zostanie oddalone w całości, a strona pozwana obciążona kosztami procesu i postępowania apelacyjnego.

Jako wniosek ewentualny sformułował żądanie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania

Środek odwoławczy został oparty na zarzutach naruszenia prawa procesowego , w sposób mający dla treści orzeczenia istotne znaczenie , a to :

a/ art. 235 ² §1 pkt 2 kpc, wobec niezasadnego pominięcia przez Sąd I instancji dowodu z przesłuchania w charakterze świadka poręczycielki W. K. , która , jak to określił „ w sposób niewątpliwy „ mogła mieć wiadomości na temat dotychczasowej spłaty zadłużenia kredytowego oraz aktualnego miejsca pobytu W. K. (1).

To pozwoliłoby określić rzeczywistą wysokość długu kredytobiorcy i przedstawić dokumenty , którymi kurator nie dysponował , a mającymi znaczenie dla oceny zasadności roszczenia stanowiącego przedmiot sporu,

b/ art. 233 §1 kpc.

Naruszenia tej normy reprezentujący pozwanego kurator upatrywał w, jego zdaniem, arbitralnym przyjęciu przez Sąd niższej instancji , że bank wykazał w postępowaniu zasadność swojego roszczenia. Zdaniem skarżącego dowód z zeznań pominiętego świadka mógł doprowadzić do odmiennej oceny.

Tej nieprawidłowości ,w zakresie oceny zgromadzonych dowodów, apelujący upatrywał również w tym , że Sąd nie odniósł się w ramach oceny prawnej do zarzutu w ramach którego kredytobiorca kwestionował skuteczność umowy cesji pomiędzy bankiem (...) S.A. a poprzednikiem prawnym (...) S.A. z dnia 7 września 2016r.

Kurator w apelacji wniósł o uzupełnienie postępowania dowodowego przed Sądem II instancji poprzez przeprowadzenie dowodów z zeznań w charakterze świadków: W. K. (2) i matki pozwanego M. K. (1), dla ustalenia wysokości dotąd spłaconych należności kredytowych oraz tych , które zostały na rzecz banku wyegzekwowane. Dowody te miały posłużyć także ustaleniu aktualnego miejsca pobytu pozwanego.

Odpowiadając na apelację strona powodowa domagała się jej oddalenia jaklo pozbawionej uzasadnionych podstaw oraz zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

W swoim stanowisku odniosła się polemicznie do wszystkich argumentów powołanych w środku odwoławczym, w szczególności sprzeciwiając się prowadzeniu dowodów z przesłuchania wnioskowanych w nim świadków. Przedstawiła też argumentację kwestionującą zarzut nie odniesienia się Sądu I instancji do zagadnienia skuteczności prawnej umowy przelewu . Odwołując się do treści umowy kredytowej wskazywała , że pozwany wiedział, iż do takiej cesji pomiędzy gwarantem a beneficjentem gwarancji dojdzie i taką konsekwencję prawną spełnienia świadczenia umownego przez (...) S.A. aprobował. Stąd podnoszony zarzut oceniła jako pozbawiony uzasadnionych podstaw z punktu widzenia jego wpływu na ostateczny wynik sprawy.

Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny rozważył :

Środek odwoławczy pozwanego prowadzi do częściowej zmiany zaskarżonego orzeczenia , chociaż nie z przyczyn , które reprezentujący go kurator powołuje , formułując zarzuty apelacyjne . Te bowiem nie są usprawiedliwione.

Przypomnieć należy , że zarzut procesowy jest uzasadniony jedynie wówczas , gdy spełnione zostaną równocześnie dwa warunki.

Strona odwołująca się do niego wykaże , że rzeczywiście sposób postępowania Sądu naruszał indywidualnie oznaczoną normę [ normy ] formalne. Jednocześnie nieprawidłowości te prowadziły do następstw , które miały istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia. Nieco inaczej kwestię tę ujmując , zarzut procesowy jest usprawiedliwiony jedynie wówczas, jeżeli zostanie dowiedzione , że gdyby nie potwierdzone błędy proceduralne Sądu niższej instancji , orzeczenie kończące spór stron miałoby inną treść.

Z kolei uzasadnione powołanie zarzutu naruszenia art. 233 §1 kpc wymaga wykazania na czym , w odniesieniu do zindywidualizowanych dowodów, polegała nieprawidłowość postępowania Sądu, w zakresie ich oceny i poczynionych na jej podstawie ustaleń.

W szczególności strona ma wykazać dlaczego obdarzenie jednych dowodów wiarygodnością czy uznanie, w odróżnieniu od innych, szczególnego ich znaczenia dla dokonanych ustaleń , nie da się pogodzić z regułami doświadczenia życiowego i [lub ] zasadami logicznego rozumowania , czy też przewidzianymi przez procedurę regułami dowodzenia.

Nie oparcie stawianego zarzutu na tych zasadach , wyklucza uznanie go za usprawiedliwiony, pozostając dowolną , nie doniosłą z tego punktu widzenia polemiką oceną [ i ustaleniami Sądu niższej instancji.]

/ por. w tej materii , wyrażające podobne stanowisko , powołane tylko przykładowo, orzeczenia Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001, sygn. IV CKN 970/00 i z 6 lipca 2005, sygn. III CK 3/05 , obydwa powołane za zbiorem Lex/.

Dopóty , dopóki ocena przeprowadzona przez Sąd ocena mieści się w granicach wyznaczonych przez tę normę procesową i nie doznały naruszenia wskazane tam jej kryteria , Sąd Odwoławczy obowiązany jest ocenę tę , a co za tym idzie także wnioski z niej wynikające dla ustalań faktycznych , aprobować .

Uwzględniwszy te generialia dostrzec należy , że zarówno zarzut naruszenia art. 235 ^{( 2)} §1 pkt 2 kpc jak i 233 §1 kpc przede wszystkim opierają się na tezie , że Sąd I instancji w sposób nieuzasadniony nie przeprowadził wnioskowanego przez skarżącego dowodu z przesłuchania w charakterze świadka W. K. (2).

Analiza akt sprawy prowadzi do wniosku , że rzeczywiście taki wniosek został przez kuratora zgłoszony w odpowiedzi na pozew . Za jego pośrednictwem miało zostać wykazane jaka kwota ze zobowiązania kredytowego została spłacona w trakcie trwania umowy oraz , jaka część długu została wyegzekwowana później.

Tak sformułowana teza nie miała po pierwsze żadnego uzasadnienia w okolicznościach dotąd ustalonych w postępowaniu , w szczególności w treści dokumentów znajdujących się aktach. Nie stanowiło jej chociażby uprawdopodobnienia faktycznego dotychczasowe zachowanie W. K. (2) , która jako również pozwana w sprawie poręczycielka spłaty długu przez W. K. (1) , nie zdecydowała się na skorzystanie uprawnienia do zaskarżenia nakazu zapłaty , którym obowiązek solidarnej z kredytobiorcą zapłaty tego zobowiązania także na nią został nałożony. Co więcej , także później, świadoma prowadzenia postępowania w sprawie jako takiego , nie informowała Sądu o tym , że taka spłata w jakiejkolwiek części nastąpiła . Dodać także w tym kontekście należy , iż strona powodowa w procesie nie twierdziła , iż wszczęła postępowanie egzekucyjne przeciwko niej , na podstawie prawomocnego wobec poręczycielki tytułu jakim był nakaz z 26 września 2017r w sprawie (...).

Zasadnie na te fakty zwraca uwagę także bank w odpowiedzi na apelację.

Stąd twierdzenie apelującego , że W. K. (2) jako świadek mogła mieć informacje o fakcie oraz skali ograniczenia zobowiązania W. K. (1) wobec dokonanych spłat czy też w wyniku egzekucji świadczenia stwierdzonej nakazem wobec niej nie było nawet uprawdopodobnione przez autora wniosku dowodowego . To samo w sobie wystarczało do tego aby Sąd I instancji dowodu tego / na wskazane w tezie okoliczności / , nie przeprowadzał albowiem miał uzasadnione podstawy do oceny , że nie doprowadzi to do ustalenia okoliczności doniosłych dla rozstrzygnięcia a jedynie wydłuży czas trwania postępowania.

Co więcej i przede wszystkim pominięcie tego dowodu przez Sąd meriti nie może być skuteczną podstawą do sformułowania wniosku o naruszeniu w ten sposób art. 235 ²§1 pkt 2 kpc albowiem wobec decyzji procesowej Sądu I instancji , która w przedmiocie tego wniosku dowodowego , została podjęta na rozprawie w dniu 10 grudnia 2021r., obecny na niej kurator procesowy W. K. (1) nie podniósł zarzutu naruszenia procedury na podstawie art. 162 kpc.

Brak takiego zarzutu potwierdza zapis dźwiękowy tej rozprawy minuty 6-8 , a także zapis skrócony k. 288 v akt /

Zaniechanie to powoduje , iż zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego , które Sąd Apelacyjny , w składzie rozpoznającym środek odwoławczy podziela, zawodowo zastępowana strona nie może skutecznie podnosić tej nieprawidłowości po stronie Sądu jako podstawy zarzutu apelacyjnego

/ por. dla przykładu , spośród kilku , wyrok SN z dnia z 31 marca 2014, sygn II UK 365/13 , powołany za zbiorem Legalis /.

Ma ono też takie następstwo , że wniosek skarżącego o przesłuchanie tego świadka w postępowaniu przed Sądem II instancji należy ocenić jako spóźniony w rozumieniu art. 381 kpc.

Do tego jeszcze , dla porządku dodać trzeba , że kurator pozwanego – adwokat mimo , że neguje decyzje procesową Sądu Okręgowego i wnioskuje o kontrolę jej poprawności przez Sąd Odwoławczy nie powołał w apelacji normy art. 380 kpc jako formalnej podstawy takiej weryfikacji , co już wystarczało / pomijając powody wskazane wyżej / do tego aby Sąd II instancji nie mógł tego , z przyczyn proceduralnych, uczynić .

W związku z zaprezentowanym stanowiskiem , dodać należy , iż nieuzasadniony , jako także spóźniony, był wniosek apelanta o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania matki W. K. (1) - M. K. (1).

Został on sformułowany dopiero w apelacji a kurator nie wyjaśnił dlaczego zgłasza go dopiero na tym etapie trwania sporu oraz jakie przeszkody uniemożliwiły zgłoszenie go wcześniej, podczas postępowania rozpoznawczego przed Sądem I instancji. Tym bardziej , że jak twierdzi w motywach apelacji, ze świadkiem rozmawiał i M. K. (1)miała zapewnić wówczas kuratora , że z synem ma kontakt.

Już tylko dla porządku i ma marginesie, należy zwrócić uwagę , że z akt sprawy nie wynika aby rzeczywiście tak było tym bardziej , iż z dokumentu złożonego przez bank wynika , że działalność gospodarcza , którą pozwany prowadził , została wykreślona z rejestru we wrześniu 2016r , on sam wyjechał wówczas do Wielkiej Brytanii i z rodziną w Polsce zerwał kontakt / por . k. 167 akt /

Wobec tego, przy braku uzasadnienia dla prowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego przez Sąd II instancji, odeprzeć należy , jako nieuzasadniony , zarzut naruszenia art. 233§1 kpc przez to , że świadek B. K. nie została przesłuchana , a Sąd I instancji uznał , że złożonymi w postępowaniu dokumentami strona powodowa dostatecznie dowiodła swojego roszczenia w zakresie wysokości.

Dodać jeszcze należy , iż wprawdzie w odpowiedzi na pozew pozwany zakwestionował jego rozmiar ilościowy ale poza samym zarzutem nie poparł go żadna rzeczową argumentacją jedynie wskazując , iż na temat rzeczywistej jego wysokości być może ma wiadomości świadek B. K..

W tych warunkach, to na W. K. (1) ciążył obowiązek wykazania , że kwota dochodzona pozwem albo to w zupełności nie jest stronie powodowej należna albo jest ona niższa od dochodzonej. Mógł to uczynić za pośrednictwem opinii biegłego odpowiedniej specjalności albowiem dla ustalenia rzeczywistego rozmiaru zobowiązania kredytodawcy [ w warunkach braku dowodu , iż zostało spłacone lub wyegzekwowane w całości lub w części od poręczycielki ] tylko na tej podstawie można było stwierdzić inny jego wymiar aniżeli ten, wykazany przez bank na podstawie przedłożonych przezeń dokumentów.

Taki wniosek dowodowy nie został przez reprezentującego pozwanego kuratora złożony, a skoro tak , zarzut dotyczący wysokości długu obciążającego W. K. (1) nie może być oceniony jako trafny.

W ramach zarzutu procesowego naruszenia art. 233 §1 kpc skarżący podnosi nie odniesienie się Sądu I instancji do zarzutu nieskuteczności prawnej umowy cesji wierzytelności dla której podstawą było wypłacenie na rzecz poprzednika prawnego strony powodowej kwoty gwarancji.

Zarzut ten [ nie powiązany nota bene z żadnym zarzutem materialnym dotyczącym instytucji gwarancji bankowej czy norm regulujących przelew wierzytelności w kodeksie cywilnym ] , jest chybiony.

Trzeba bowiem zwrócić uwagę , że został podniesiony już w odpowiedzi na pozew bez powołania dla jego uzasadnienia jakiejkolwiek argumentacji / por. k. 237 akt /

W motywach wyroku rzeczywiście Sąd I instancji nie poświęcił temu zarzutowi większej uwagi , a ocenę skuteczności przelewu dokonanego pomiędzy (...) S.A (...) Bank S.A. na podstawie umowy z 7 września 2016r skwitował stwierdzeniem , że wywołała ona skutek przejścia wierzytelności na cedenta.

Tym mnie mniej tego rodzaju „ zwięzłość” Sądu Okręgowego nie może być traktowana jako nieprawidłowość skutkująca podzieleniem zarzutu ze skutkiem w postaci akceptacji wniosków środka odwoławczego.

Po pierwsze dlatego , że także w apelacji pozwany nie przedstawił zadanej argumentacji dla stanowiska , iż brak rozwinięcia stanowiska Sądu w tej kwestii miało wpływ na wynik sprawy. Nie wskazał w szczególności dlaczego, w jego ocenie umowa, cesji nie wywołała skutku przelewu jej przedmiotu. To zaniechanie samo w sobie czyni zarzut procesowy , w tej części , nietrafnym.

Zatem tylko uzupełniająco dla zapewnienia kompletności wywodu dodać trzeba, na co szczegółowo zwraca uwagę strona powodowa w treści odpowiedzi na apelację, odwołując się do postanowień umowy kredytu zawartej z W. K. (1) [ część szczególna VII ust. 19 ] , iż kredytobiorca wiedział o możliwości dokonania takiego przelewu i jego warunkach w sytuacji dokonania wypłaty kwoty gwarancji przez (...) S.A. a także , w jaki sposób ewentualne jego wpłaty na poczet zobowiązania kredytowego będą zaliczane w relacji pomiędzy obiema wierzytelnościami kredytową i z tytułu spełnionego świadczenia gwarancyjnego.

Co więcej , W. K. (1) wyraził zgodę na podane warunki rozliczeń , a nawet zrzekł się roszczeń wobec w ten sposób rozliczających się podmiotów.

Uznanie , że żaden z zarzutów procesowych podniesionych w środku odwoławczym nie jest uzasadniony ma m. in. to następstwo , iż ustalenia , które Sąd Okręgowy uczynił podstawą faktyczną zaskarżonego wyroku, jako poprawne , Sąd II instancji przyjmuje za własne.

Jak wskazano wyżej, skarżący nie sformułował w apelacji żadnego zarzutu materialnego. Jakkolwiek nie był obowiązany tego uczynić , co nie zwalniało Sądu II instancji od oceny trafnością orzeczenia przez pryzmat relewantnych dla oceny roszczenia banku norm tergo rodzaju , to jednak ich brak pozwala Sądowi Odwoławczemu na poprzestanie w tym zakresie na następujących stwierdzeniach.

Sąd I instancji nie popełnił błędu naruszenia tych przepisów uznając , że pozwany W. k. (1) jest odpowiedzialny za zapłatę na rzecz / obecnie / następcy prawnego (...) Bank S.A. świadczenia dochodzonego w pozwie w pełnej , określonej granicami żądania wysokości.

Jednak orzeczenie poddane kontroli instancyjnej podlegało częściowej zmianie dlatego , iż Sąd Okręgowy nie dostrzegł , że odpowiedzialność kredytobiorcy i poręczyciela (...) za dług zaciągnięty przez W. K. (1) , ma charakter odpowiedzialności solidarnej.

W warunkach , gdy uwzgledniający żądanie / ówcześnie (...) Bank S.A nakaz zapłaty wydany przez Sąd Okręgowy w K. w dniu 26 września 2017r w sprawie (...) / por. k. 101 akt / , uprawomocnił się wobec W. K. (2) , to w treści wyroku orzekającego o żądaniu / jego następcy prawnego (...) S.A. / wobec W. K. (1) Sąd był zobowiązany wskazać , że w zakresie należności głównej wraz z odsetkami oraz części kosztów procesu , uwzględnionymi w nakazie , odpowiedzialność pozwanego kredytobiorcy jest odpowiedzialnością solidarną wobec tej , która potwierdziło orzeczenie nakazowe wobec W. K. (2) jako poręczyciela spłaty zobowiązania kredytowego.

W sytuacji , gdy takie zastrzeżenie nie zostało uczynione , stosując prawo materialne, Sąd II instancji obowiązany był zmienić zaskarżone orzeczenie w sposób określony w punkcie I li.a/ i b/ sentencji orzeczenia zmieniającego.

Tylko w tym zakresie i wyłącznie z tej przyczyny apelacja pozwanego została oceniona jako zasadna [ a ściślej mówiąc, prowadząca w swoim wyniku do wydania orzeczenia reformatoryjnego przez Sąd Odwoławczy] , wydanego na podstawie art. 386 §1 kpc.

W pozostałej części jako niezasadna , apelacja uległa oddaleniu na podstawie art. 385 kpc.[ pkt II sentencji ].

Wskazane wyżej powody wydania orzeczenia zmieniającego decydują o tym , iż w zakresie rozliczenia pomiędzy stronami kosztów postępowania apelacyjnego, W. K. (1) został uznany za przerywającego także ten etap sporu stron.

Dlatego Sąd II instancji stosując art. 98 §1 i 3 oraz 99 kpc w zw z art. 391 §1 kpc obciążył pozwanego kosztami celowo poniesionymi przez stronę powodową .

Kwota należna (...) S.A. z tego tytułu odpowiada wynagrodzeniu zawodowego pełnomocnika - radcy prawnego , ustalonemu , jako pochodna wartości przedmiotu zaskarżenia , na podstawie §2 pkt 6 w zw. z ҏ10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności radców prawnych z 22 października 2015 [ jedn. tekst DzU z 2018 poz. 265 ]. Suma ta została przyznana wraz z odsetkami , po myśli art. 98 §1 ¹ kpc o których Sąd był obowiązany orzec z urzędu. [ pkt III sentencji].

Sąd Odwoławczy przyznał kuratorowi pozwanego wynagrodzenie za pełnienie jego funkcji w postąpowaniu apelacyjnym. Zastosował przy tym § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 09 marca 2018r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej , przy czym należną kwotę odpowiadającą iloczynowi 40 % oraz 4050 zł , powiększył o podatek od towarów i usług w stawce 23 %.[ pkt IV sentencji ].

Szczególna sytuacja pozwanego , który jest nieznany z miejsca pobytu oraz brak jakichkolwiek danych o jego majątku w Polsce, rozważone łącznie, dały Sądowi II instancji podstawę do decyzji o nieobciążaniu pozwanego kosztami sądowymi powstałymi w ramach postępowania apelacyjnego. [ pkt V sentencji wyroku ].