Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Sławomir Jamróg (spr.)
Sędziowie:	SSA Robert Jurga SSO del. Barbara Baran
Protokolant:	st.sekr.sądowy Urszula Kłosińska

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2015 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. w W. przeciwko P. H. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 27 października 2014 r. sygn. akt I C 21/12

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że kwotę 57 259,96 CHF obniża do kwoty 56 707,47 CHF (pięćdziesiąt sześć tysięcy siedemset siedem CHF), oddalając powództwo także co do skapitalizowanych odsetek w wysokości 552,49 CHF i dalszych odsetek od tej kwoty ;

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 5 400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I ACa 404/15

UZASADNIENIE

Bank (...) Spółka Akcyjna w W. wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty, że pozwany P. H. (1) ma zapłacić na rzecz strony powodowej kwotę 58.915,32 CHF wraz z odsetkami umownymi w wysokości 1,8 X stopa odsetek ustawowych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, zastrzegając pozwanemu prawo do powoływania się na jego ograniczoną odpowiedzialność do należącej do niego własności nieruchomości - lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość położonego w K., przy ul. (...) nr lokalu (...), objętego księgą wieczystą (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie, IV Wydział Ksiąg Wieczystych. Strona powodowa wniosła również o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na uzasadnienie swoich roszczeń strona powodowa podała, iż jest następcą prawnym Banku (...) S.A Oddział w K., który udzielił K. N. kredytu hipotecznego w kwocie 56 150,00 CHF. Pozwany jako dłużnik rzeczowy odpowiada za dług wynikający z postawienia w stan wymagalności całego kredytu wobec zaległości w spłacie.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 29 listopada 2011 roku sygn. akt. I Nc 414/11 Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział I Cywilny orzekł, iż pozwany ma zapłacić stronie powodowej kwotę żądaną pozwem w terminie 2 tygodni od doręczenia nakazu zapłaty albo wnieść w tym terminie do tut. Sądu sprzeciw (k. 28).

Pozwany P. H. (1) w dniu 30 grudnia 2011 r. złożył sprzeciw od nakazu zapłaty i wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od strony powodowej kosztów postępowania.

Wyrokiem z dnia 27 października 2014r. sygn. akt I C21/12 Sąd Okręgowy w Krakowie zasądził od pozwanego P. H. (1) na rzecz strony powodowej Banku (...) SA z siedzibą w W. kwotę 57.259,96 CHF ( wraz z odsetkami umownymi w wysokości 1,8 krotności stopy odsetek ustawowych liczonych od dnia 8 listopada 2011 roku do dnia zapłaty zastrzegając pozwanemu prawo do powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na jego ograniczoną odpowiedzialność do należącej do pozwanego własności nieruchomości – lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość położonego w K., przy ul. (...) numer lokalu (...) objętego księgą wieczystą (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy dla Krakowa - Podgórza w Krakowie IV Wydział Ksiąg Wieczystych (pkt I), w pozostałym zakresie powództwo oddalił (pktII) i zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej B 17.562,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt III).

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiło ustalenie, że :

W dniu 8 grudnia 2005 roku zawarta została umowa kredytu hipotecznego nr (...)- (...) pomiędzy Bankiem (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K., a K. N.. Stosownie do §(...) umowy bank udzielił kredytobiorcy na warunkach określonych w umowie oraz w Regulaminie kredytowania osób fizycznych w Banku (...) S.A. nie objętych ustawą o kredycie konsumenckim, kredytu w wysokości 56.150,00 CHF, a kredytobiorca zobowiązał się do wykorzystania i zwrotu kredytu wraz z odsetkami zgodnie z warunkami umowy. Kredyt został udzielony na okres od dnia 8 grudnia 2005 r. do dnia 20 listopada 2025r. i został przeznaczony na zakup i remont lokalu mieszkalnego i częściowe finansowanie kosztów transakcji, położonego w K. przy ul. (...). Zgodnie z §(...)umowy kredytu strony uzgodniły że prawne zabezpieczenie spłaty udzielonego kredytu stanowi m.in. wpisana na pierwszym miejscu hipoteka zwykła w wysokości 56.150,00 CHF z tytułu udzielonego kredytu i hipoteka kaucyjna do wysokości kwoty 28.900,00 CHF z tytułu odsetek umownych kosztów udzielonego kredytu, ustanowiona na rzecz Banku na finansowanej nieruchomości położonej w K. przy ul. (...). Odnośnie postępowania w razie nieterminowej spłaty zawarto w §(...)umowy kredytu postanowienie, iż wysokość oprocentowania dla zadłużenia przeterminowanego jest zmienna i w dniu sporządzenia umowy wynosiło ono 1,8 stopy odsetek ustawowych stosunku rocznym, przy czym stosownie do § (...) umowy przez zadłużenie rozumiano – kredyt oraz inne należności, podlegające zapłacie przez kredytobiorcę, w tym odsetki i inne koszty określone w umowie. Paragraf (...) umowy kredytowej stanowił natomiast, że zawiadomienie o wypowiedzeniu umowy kredytu i wymagalności zadłużenia, wezwania do zapłaty będą wysłane przez Bank listami poleconymi za zwrotnym potwierdzeniem odbioru na adres kredytobiorcy określony w umowie lub zawiadomieniu o zmianie adresu. Odmowa przyjęcia przez kredytobiorcę lub dwukrotna adnotacja poczty „nie podjęto w terminie” (awizo) wywołuje skutki doręczenia. Skutki doręczenia wywołuje również doręczenie pisma dorosłemu domownikowi. Bank pozostawia w aktach umowy pismo ze skutkiem doręczenia, jeżeli kredytobiorca nie zawiadomi Banku o zmianie swojego adresu i nazwiska, a wysłane zawiadomienie wróci z adnotacją „adresat nieznany” lub temu podobną. Zgodnie z danymi zawartymi w umowie kredytu, jako adres zamieszkania kredytobiorcy K. N. wskazano (...)-(...) K., ul. (...). Aktualnie właścicielem nieruchomości położonej w K. przy ul. (...) dla której Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą Nr (...) jest P. H. (1), a to na podstawie umowy sprzedaży z dnia 19 maja 2006 r. Rep A Nr (...)sporządzonej przez notariusza W. D.. W dziale (...) tej księgi ujawniona jest hipoteka umowna zwykła w kwocie 56.150,00 CHF (jako wierzytelność wskazano kredyt) oraz hipoteka umowna kaucyjna na kwotę 28.900,00 CHF ( jako wierzytelność wskazano odsetki oraz koszty banku) na rzecz Bank (...) Spółka Akcyjna w W.. K. N. zmarła w dniu 17 października 2011 r. Bank (...) Spółka Akcyjna w W. jest następcą prawnym Banku (...) S.A w K. w zakresie roszczeń wynikających z umowy kredytu hipotecznego nr (...)- (...) z dnia 8 grudnia 2005 roku zawartej pomiędzy Bankiem (...) S.A. Oddział w K. przy al. (...), a K. N.. Zgodnie z listą adresów klienta Banku (...) S.A. z dnia 13 lutego 2012 r. K. N. miała przypisane dwa adresy: pierwszy oznaczony jako (...) to ul. (...), (...)-(...) K., zaś drugi (...) przy którym zapisany jest kod (...)- czyli adres do korespondencji, ul. (...), (...)-(...) K.. Oświadczeniem zawartym w piśmie z dnia 24 kwietnia 2010 r. Bank (...) S. A. rozwiązał umowę kredytu z K. N. w związku z brakiem spłat zadłużenia przeterminowanego za wypowiedzeniem, którego okres wynosił 30 dni od daty otrzymania pisma. Bank poinformował również, że z dniem upływu okresu wypowiedzenia umowa zostanie rozwiązana, a obowiązkiem dłużnika jest dokonanie natychmiastowej spłaty całości zadłużenia wobec Banku. Zgodnie z zawartą w tym piśmie informacją kwota zadłużenia przeterminowanego na dzień 24 kwietnia 2010 r. wynosiła 1.302,85 CHF w tym: kapitał 959,84 CHF, odsetki 343,01 CHF, opłaty i prowizje 0,00 CHF. Saldo zadłużenia całkowitego wynosiło 46.193,75 CHF. Pismo to zostało zaadresowane do K. N. na adres ul. (...), (...)-(...) K. i zostało w dniu 21 maja 2010 roku zwrócone z relacją poczty „zwrot nie podjęto w terminie”. Pismami z dnia 8 września 2010 roku Bank wystosował do K. N. ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty wskazując, że w związku z utrzymującym się zadłużeniem przeterminowanym z tytułu umowy kredytu hipotecznego nr (...)- (...) z dnia 8 grudnia 2005 r., wzywa ją do spłaty zadłużenia przeterminowanego, które na dzień 8 września 2010 r. wynosi sumę 47.438,05 CHF w tym 45.831,72 CHF kapitału oraz 1.606,33 CHF odsetek umownych naliczonych do dnia 7 września 2010 r. Jedno z pism zaadresowano do K. N. na adres ul. (...) (...)-(...) K., zaś drugie na adres ul. (...), (...)-(...) K. (odebrał mąż dłużniczki w dniu 14 września 2010r.).

Pismem z dnia 8 września 2010 r. Bank (...) S.A. powiadomił pozwanego, iż pismem z dnia 24 kwietnia 2010 r. Bank (...) S.A. wypowiedział umowę kredytu K. N. równocześnie wzywając ją do spłaty zadłużenia oraz wezwał P. H. (1) jako dłużnika rzeczowego do spłaty zadłużenia w kwocie 47.438,05 CHF, w tym 45.831,72 CHF kapitału oraz 1.606,33 CHF odsetek od zadłużenia przeterminowanego w terminie 7 dni od dnia wezwania. W piśmie wskazano, że w załączeniu strona powodowa przesyła kserokopię wypowiedzenia umowy z dnia 24 kwietnia 2010 r. Pismo to zostało doręczone na adres ul. (...), (...)-(...) K. w dniu 14 września 2010 r. - odbiór pisma potwierdziła Pani M. O. – pracownik spółki, której prezesem jest pozwany.

Pismem z dnia 30 listopada 2010 r. K. N. została powtórnie wezwana ostatecznym wezwaniem przedsądowym do zapłaty przeterminowanego zadłużenia, które na dzień 20 listopada 2010 r. wynosiło 49.551,40 CHF. Wezwanie odebrała osobiście dłużniczka dnia 2 grudnia 2010r. Pismem z dnia 30 listopada 2010 r. Bank (...) S.A. ponownie wezwał pozwanego jako dłużnika rzeczowego do zapłaty podając, że zadłużenie na dzień 30 listopada 2010 r. wynosi 49.551,40 CHF, w tym 45.831,72 CHF kapitału oraz 3.719,68 CHF odsetek od zadłużenia przeterminowanego. W piśmie tym ponownie wskazano, że w załączeniu strona powodowa przesyła kserokopię wypowiedzenia umowy z dnia 24 kwietnia 2010 r. Pismo to zostało doręczone P. H. (1) na adres ul. (...), (...)-(...) K. w dniu 3 grudnia 2010 r. K. N. po wypowiedzeniu umowy kredytu przyszła do siedziby strony powodowej wraz z córką i rozmawiała z głównym specjalistą w dziale (...) Banku (...) S.A. Panią D. K.. Dłużniczka oświadczyła, że wie o wypowiedzeniu umowy kredytu i tego wypowiedzenia nie kwestionowała, przyniosła także ostateczne wezwanie do zapłaty z którego wynikało, że cała należność jest wymagalna. D. K. na życzenie K. N. okazała jej także wypowiedzenie znajdujące się w aktach sprawy. Poinformowała również K. N., iż wypowiedzenie umowy kredytu jest skuteczne i cała należność podlega natychmiastowej spłacie. K. N. wiedziała jakie jest zadłużenie, a pracownik potwierdziła to na podstawie dostępnych dokumentów, a także poinformowała dłużniczkę, iż jeśli nie spłaci zadłużenia to zostanie wystawiony bankowy tytuł egzekucyjny.

Umowy jeszcze nie wypowiedziane są obsługiwane przez oddział banku, zaś po wypowiedzeniu sprawy te trafiają do działu (...) Banku (...) S.A., który ma obowiązek wysłać do klienta ostateczne wezwanie do zapłaty wraz z informacją, że w przypadku braku spłaty sprawa zostanie skierowana na drogę sądową. W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty P. H. (1) w dniu 17 stycznia 2011 roku złożył w Banku pismo, w którym wnioskował o wstrzymanie działań windykacyjnych prowadzonych przeciwko niemu jako dłużnikowi rzeczowemu na ok. 30-40 dni celem „zrefinansowania zobowiązań w stosunku do Państwa Banku w całości” i dokonał wpłaty kwoty 1.000 zł na poczet zaległości, która to kwota po przeliczeniu na walutę kredytu wyniosła 322,87 CHF.

W dniu 18 lutego 2011 roku Bank (...) S.A. wydał pozwanemu promesę, w której Bank zobowiązał się, że po dokonaniu spłaty całości zadłużenia z tytułu umowy kredytu hipotecznego nr (...)- (...) z dnia 08 grudnia 2005 r., w terminie 3 dni roboczych od dnia wpływu środków na spłatę zadłużenia wyrazić zgodę na wykreślenie w/w hipotek, wskazując, iż na dzień wystawienia promesy zadłużenie wynosi ogółem 51.302,42 CHF w tym 45.831,72 CHF kapitału oraz 5.470,70 CHF odsetek umownych naliczonych od dnia 20 stycznia 2010 r. do dnia 17 lutego 2011 r. Promesa ta została udzielona na okres do dnia 10 marca 2011 r.

W dniu 17 marca 2011 roku Bank wydał pozwanemu kolejną promesę o analogicznej treści, wskazując tym razem wysokość zadłużenia na kwotę 52.024,27 CHF, która została udzielona na okres do dnia 31 maja 2011 r.

Pozwany kilkukrotnie stawiał się w siedzibie strony powodowej celem negocjacji spłaty zadłużenia, twierdził, też że nosi się z zamiarem zbycia nieruchomości. Podczas jednej z rozmów z dyrektorem w pionie ryzyka kredytowego - I. P. w listopadzie/grudniu 2011 r. pozwany wnosił o umorzenie odsetek przy całkowitej spłacie zobowiązania, jednak mimo pozytywnej decyzji banku, nie stawił się już później w siedzibie strony powodowej aby dokonać dalszych czynności. Na poczet spłaty kredytu zostały dokonane trzy wpłaty: 16 lipca 2010 r. – kwota 265,71 zł, 12 sierpnia 2010 r. – 365,62 zł oraz 17 stycznia 2011 r. – 322,87 zł. W terminie od 20 stycznia 2010 do 29 czerwca 2010 stopa odsetek bieżących wynosiła 2,54%, zaś od 30 czerwca 2010 r. do 21 września 2010 r. - 2,40 %. Na dzień 22 września 2010 r. niespłacony kapitał wynosił 45 831,72 CHF. Odsetki od niespłaconego kapitału za okres od 22 września 2010 r. do 7 listopada 2011 r. wyniosły 11 428,24 CHF. Łączne zadłużenie obejmujące kwotę kapitału oraz odsetki na dzień 7 listopada 2011 r. wynosiło 57 259,96 CHF. Oceniając dowód z zeznań pozwanego P. H. (1) Sąd odmówił im waloru wiarygodności w całości, z uwagi ich wewnętrzną niespójność oraz sprzeczność z pozostałym materiałem procesowym. Sąd wskazał, że pozwany zeznał, iż w mieszkaniach przy ul. (...) w K. bywa raz na dwa lata. Jednocześnie w dalszej części podał, że w tym samym budynku znajduje się siedziba jego firmy, której pracownicy są upoważnieni do odbioru korespondencji kierowanej do pozwanego w sprawach zawodowych, mimo, że we wszystkich pismach procesowych pozwanego wystosowanych w niniejszej sprawie do Sądu, jako adres swojego zamieszkania pozwany konsekwentnie wskazywał adres ul. (...). Doręczenie wydanego w niniejszej sprawie nakazu zapłaty z dnia 29 listopada 2011 r. adresowanego do pozwanego nastąpiło pod adresem ul. (...) i zostało niezwłocznie przekazane pozwanemu, skoro pełnomocnik pozwanego zdążył sporządzić i w ustawowym terminie wnieść sprzeciw od wydanego nakazu. Z treści samego sprzeciwu wynika, iż pozwany otrzymał przesyłkę w tym samym dniu, w którym została ona doręczona jego pracownikowi. Oznacza to, że pozwany, który prowadził przy ul. (...) działalność zawodową, zmuszony był często się tam pojawiać celem chociażby odbioru korespondencji od pracowników. Za niewiarygodne Sad uznał zeznanie P. H. (1), że pracownicy nie byli upoważnieni do odbioru jego korespondencji osobistej, a jedynie kierowanej do niego w sprawach zawodowych. Zdaniem Sądu zasady doświadczenia życiowego przemawiają za uznaniem, że taka selekcja korespondencji kierowanej do pozwanego była niewykonalna a ponadto stwierdzony fakt przekazywania pozwanemu korespondencji osobistej i podawanie adresu przy ul. (...) wskazuje na istnienie upoważnienia. Niewiarygodne jest więc także oświadczenie pracownika spółki pozwanego A. R., że pracownicy są uprawnieni jedynie do odbioru przesyłek kierowanych do pozwanego wyłącznie jako kuratora spadku lub zarządcy sądowego. W ocenie Sądu wskazane pismo zostało sporządzone wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania, które było już w znacznej fazie zaawansowania i znany był już problem skuteczności doręczenia pozwanemu wypowiedzenia z dnia 8 września 2010r. Sąd zwrócił uwagę, że pełnomocnik pozwanego w sporządzonym sprzeciwie wskazał, że po otrzymaniu wezwania z dnia 30 listopada 2010 r. udał się do banku i negocjował warunki spłaty kredytu dotyczącego mieszkania przy ul. (...). Pozwany w złożonych zeznaniach próbował wycofać się z tego stanowiska wskazując, iż podjęte czynności w rzeczywistości dotyczyły mieszkania przy ul. (...). Tymczasem zgromadzone w sprawie dokumenty, w tym pismo z pozwanego z dnia 17 stycznia 2011 r., potwierdzenie wpłaty i promesy wskazują jednoznacznie, iż pozwany podjął rozmowy ze stroną powodową w związku z kredytem zaciągniętym przez K. N., którego zabezpieczenie stanowiła hipoteka na nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny przy ul. (...). Musiał być więc zawiadomiony o wypowiedzeniu.

Sąd Okręgowy odwołał się do treści art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tekst jednolity Dz. U. z 2013 poz. 707 z późn. zm.) i wskazał, że przez ustanowienie hipoteki powstaje odpowiedzialność rzeczowa, która polega na tym, że wierzyciel może dochodzić zaspokojenia swojej wierzytelności z przedmiotu zabezpieczenia w wysokości jego wartości, do tej wysokości . Dłużnik hipoteczny (rzeczowy) nie musi być jednocześnie dłużnikiem osobistym. Pozwany jest dłużnikiem hipotecznym odpowiadającym na podstawie umowy hipoteki za zobowiązanie dłużniczki osobistej K. N. z tytułu jej zobowiązania zaciągniętego wobec poprzednika prawnego strony powodowej, a wynikającego z umowy kredytu hipotecznego nr (...)- (...) z dnia 8 grudnia 2005 r.

Zgodnie z art. 69 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, hipoteka zabezpiecza mieszczące się w sumie hipoteki roszczenia o odsetki oraz o przyznane koszty postępowania, jak również inne roszczenia o świadczenia uboczne, jeżeli zostały wymienione w dokumencie stanowiącym podstawę wpisu hipoteki do księgi wieczystej. Zgodnie zaś z art. 102 u.k.w.h. hipoteka kaucyjna zabezpieczała zarówno roszczenie o odsetki za opóźnienie, jak i odsetki kapitałowe oraz koszty postępowania. Strona powodowa w sposób należyty wykazała istnienie swojej wierzytelności zabezpieczonej hipoteką. Jakkolwiek zatem zgodnie z art. 73 ustawy o księgach wieczystych i hipotece właściciel nieruchomości niebędący dłużnikiem osobistym może, niezależnie od zarzutów, które mu przysługują osobiście przeciwko wierzycielowi hipotecznemu, podnosić zarzuty przysługujące dłużnikowi oraz te, których dłużnik zrzekł się po ustanowieniu hipoteki, to jednak podnoszone przez pozwanego zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie. Stosownie do art. 78 u.k.w.h. jeżeli wymagalność wierzytelności hipotecznej zależy od wypowiedzenia przez wierzyciela, wypowiedzenie jest skuteczne względem właściciela nieruchomości niebędącego dłużnikiem osobistym, gdy było dokonane w stosunku do niego. Odnosząc się do zarzutu nieważności klauzuli z § (...) umowy kredytu Sąd Okręgowy odwołał się do przepisu art. 479 ^{( 43)} k.p.c. i wskazał, że przepis ten wprowadza tzw. rozszerzoną prawomocność materialną wyroku uwzględniającego powództwo w sprawie o uznanie wzorca umownego za niedozwolony. Omawiając rozbieżności w orzecznictwie co do skutków wpisu do rejestru postanowień uznanych za niedozwolone dla osób nie będących stroną procesu przed sądem Ochrony Konkurencji, Sąd pierwszej instancji opowiedział się za poglądem że skutki prawomocności wyroku uznającego postanowienie wzorca za niedozwolone są zawężone do postanowień stosowanych przez danego przedsiębiorcę, zaś zachowanie innego przedsiębiorcy nie narusza już zakazu z art. 479 ^{( 42)} § 1 k.p.c. w związku z art. 479 ^{( 43)} k.p.c. Wykładnia przeciwna oddziaływałaby na interesy przedsiębiorców, którzy nie brali udziału w postępowaniu sądowym i nie mieli możliwości obrony swoich praw oraz prowadziłaby do nadania orzeczeniu charakteru normy generalnej wbrew treści art. 87 Konstytucji. Ponadto pomiędzy stronami niniejszego postępowania toczyła się już analogiczna sprawa, w której pozwany kwestionował w sposób analogiczny skuteczność stosowanego przez stronę powodową wzorca umownego o tej samej treści, co w niniejszej sprawie. W postępowaniu tym Sąd Najwyższy podzielił jednak pogląd, że do postanowienia wzorca umowy, co do którego uprzednio prawomocnym wyrokiem sądu został on uznany za niedozwolony i nie obejmuje postanowienia umowy o zbliżonym brzmieniu, którym posłużył się w relacjach z konsumentami inny przedsiębiorca. Mechaniczne przenoszenie oceny abuzywności z wyroku zapadłego w odniesieniu do innego postanowienia wzorca jest trudne do zaaprobowania . W konsekwencji dla oceny zarzutu podniesionego przez pozwanego koniecznym była ocena przedmiotowej klauzuli w kontekście art. 385 ^{( 1)} § 1 k.c. Przechodząc do analizy kwestionowanego przez pozwanego postanowienia Sąd Okręgowy wskazał, że dotyczył on tzw. doręczenia zastępczego w sytuacji, gdy przesyłka adresowana do dłużnika na podany przez niego adres została dwukrotnie awizowana. Stosunek prawny wiążący stronę powodową z K. N. miał charakter ciągły i wymagał stałego komunikowania się stron. Strona powodowa umożliwiała dokonywanie zmian podanego adresu, a także wskazanie adresu do doręczeń odmiennego od adresu miejsca zamieszkania dłużniczki. Uwzględniając powyższe okoliczności w ocenie Sądu zastosowane postanowienie umowne nie naruszało rażąco interesów dłużniczki. Strona powodowa umożliwiła K. N. wskazanie najbardziej dla niej dogodnego adresu do dalszej korespondencji, określając jednocześnie skutki niepodjęcia w terminie korespondencji wysłanej na ten adres. Kwestionowane przez pozwanego postanowienie umowne w rzeczywistości wymuszało na dłużnicze rozważne i lojalne postępowanie w wykonywaniu zobowiązania poprzez odbiór kierowanej do niej korespondencji, a w razie zmiany adresu – poprzez powiadomienie o tym strony powodowej. Jednocześnie stanowiło zabezpieczenie przed nierzetelnymi działaniami konsumenta, polegającymi na celowym i świadomym unikaniu odbioru prawidłowo adresowanych przesyłek. Ostatecznie Sąd Okręgowy przyjął, że §(...)umowy kredytu nie kształtował sytuacji dłużniczki w sposób niekorzystny w stosunku do ogólnych zasad wynikających z art. 61 § 1 k.c. i z art. 139 § 1 k.p.c. W ocenie Sądu oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytowej z dnia 24 kwietnia 2010 r. doszło do dłużniczki K. N. w sposób prawidłowy. Zostało ono wysłane na podany przez nią adres do korespondencji i zostało zwrócone z adnotacją „zwrot nie podjęto w terminie”. Doręczenie takie było skuteczne zgodnie z §(...)umowy kredytowej, a dłużniczka miała realną możliwość odbioru i zapoznania się z treścią adresowanego do niej pisma. Sąd wskazał, że kolejne pisma z ostatecznym wezwaniem do zapłaty zostały doręczone dłużniczce w sposób prawidłowy, zaś sama K. N. stawiła się w siedzibie Banku i oświadczyła pracownikowi, że wie o wypowiedzeniu umowy i go nie kwestionowała. Ponadto miała ze sobą ostateczne wezwanie do zapłaty z którego wynikało, że cała należność jest wymagalna. Pracownik strony powodowej D. K. na życzenie K. N. okazała jej także wypowiedzenie znajdujące się w aktach sprawy. K. N. została również poinformowana o tym, że wypowiedzenie umowy kredytu jest skuteczne i cała należność podlega natychmiastowej spłacie. K. N. wiedziała jakie jest zadłużenie, a D. K. potwierdziła jego dokładną kwotę na podstawie dostępnych dokumentów, a także poinformowała dłużniczkę, iż jeśli nie spłaci zadłużenia to zostanie wystawiony bankowy tytuł egzekucyjny. Sąd Okręgowy wskazał, że pismo o wypowiedzeniu umowy kredytu zostało wysłane do dłużniczki osobistej na adres inny niż podany w umowie kredytu, jednak był to adres, który K. N. podała stronie powodowej jako adres do korespondencji.

W tej sytuacji Sąd przyjął, iż wypowiedzenie umowy kredytu było skuteczne z dniem 21 maja 2010 roku (data zwrotu korespondencji zawierającej pismo z dnia 24 kwietnia 2010 r. po dwukrotnym awizowaniu) co w konsekwencji oznacza, iż umowa kredytu została wypowiedziana po upływie 30 dni.

Sąd Okręgowy wskazał także , że zgodnie z art. 78 ust. 1 u.k.w.h. jeżeli wymagalność wierzytelności hipotecznej zależy od wypowiedzenia przez wierzyciela, wypowiedzenie jest skuteczne względem właściciela nieruchomości niebędącego dłużnikiem osobistym, gdy było dokonane w stosunku do niego. Termin "wypowiedzenie", o którym mowa w powoływanym art. 78 u.k.w.h., należy rozumieć szeroko. Chodzi tu o każdą jednostronną czynność, która bezpośrednio prowadzi do tego, że wierzytelność zabezpieczona hipoteką staje się wymagalna. Sąd ustalił, że pozwany pismem z dnia 8 września 2010 r. został prawidłowo zawiadomiony o wypowiedzeniu umowy kredytu K. N., a do pisma tego załączono kserokopię przedmiotowego wypowiedzenia. Ustalając, że pozwany otrzymał pismo z dnia 8 września 2010 r. W konsekwencji Sąd uznał, iż oświadczenie strony powodowej o wypowiedzeniu umowy kredytu doszło w sposób prawidłowy zarówno do dłużniczki osobistej K. N., jak i dłużnika rzeczowego pozwanego P. H. (1), wobec czego Sąd uznał je za skuteczne. Do pisma skierowanego do P. H. (1) dołączono kopię oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu wobec dłużniczki osobistej, co Sąd ustalił w oparciu o dowód z zeznań świadka D. K. oraz w oparciu o dowód z pisma z dnia 8 września 2010 r. Twierdzenie pozwanego jakoby nie wiedział on o wysłanym do dłużniczki wypowiedzeniu umowy jest nieuprawnione, gdyż zarówno z pisma z dnia 8 września 2010 r. jak i 30 listopada 2010 r. wynika, że były dołączone do nich kserokopie wypowiedzenia, a doświadczenie życiowe pozwala przyjąć, że jeśli pismo jest wskazane jako załącznik to zostaje ono doręczone wraz z pismem przewodnim. Na to, iż pozwany wiedział o wypowiedzeniu umowy wskazują także dalsze podejmowane przez niego działania w tym skierowanie pisma z dnia 17 stycznia 2011 r. do strony powodowej odnośnie odroczenia terminu spłaty, wizyty w Banku i prowadzone negocjacje odnośnie spłaty zadłużenia, w tym wpłacenie 1.000 zł na poczet długu a także wydane dwie promesy Banku.

Uwzględniając powyższe Sąd Okręgowy uznał, że zawiadomienie pozwanego przez stronę powodową, iż ta dokonała wypowiedzenia w stosunku do K. N. wraz załączoną kopią tego wypowiedzenia spełnia wymogi art. 78 ust. 1 u.k.w.h. i w rozumieniu tego przepisu należało je uznać za osobne oświadczenie wierzyciela dotyczące wypowiedzenia skierowane do pozwanego (art. 65 § 1 k.c.). Tym samym wierzytelność wobec pozwanego stała się wymagalna z upływem terminu wskazanego w piśmie z dnia 8 września 2010 r., to jest w dniu 22 września 2010 r. i dopiero od tej daty należą się stronie powodowej odsetki za opóźnienie . Pozwany nie kwestionował w istocie wysokości należności głównej, która wynosi 45.831,72 CHF, a jedynie wskazywał, iż nie jest zrozumiały dla niego sposób liczenia odsetek. Skoro jednak pismo z dnia 8 września 2010 r. było skuteczne wobec pozwanego wypowiedzenie umowy kredytu, to naliczanie odsetek w wysokości należnej od zadłużenia przeterminowanego tj. zgodnie z § (...) umowy kredytu od całej niespłaconej kwoty kredytu, począwszy od dnia 22 września 2010 roku, nie może budzić zastrzeżeń. W pozostałym zakresie żądanie zasądzenia skapitalizowanych odsetek nie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd Okręgowy nie uwzględnił zarzutu pozwanego, że naliczanie odsetek w sposób wskazany przez stronę powodową było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i naruszało art. 5 k.c. Pozwany nie wskazał jakie konkretne zasady współżycia społecznego zostały naruszone przez stronę powodową, a ponadto miał świadomość wymagalności kredytu już od dnia 14 września 2010 roku, co więcej nie kwestionując wówczas istnienia swojego zobowiązania, a nawet dokonując na jego poczet wpłaty kwoty 1000 zł, podjął negocjacje z bankiem w sprawie spłaty całości zadłużenia czego dowodem jest złożone przez niego pismo 17 stycznia 2011 roku oraz wydane przez Bank dwie promesy. Mimo wskazanych działań należność nadal nie została spłacona. Jako podstawę zastrzeżenia zawartego w wyroku wskazano art. 319 k.p.c. Wobec faktu, że strona powodowa wzywała kilkakrotnie pozwanego do spełnienia żądanego świadczenia pieniężnego, za uzasadnione uznano także żądanie zasądzenia odsetek umownych od należności głównej oraz skapitalizowanych odsetek tj. od kwoty 57.259,96 CHF od dnia wniesienia pozwu tj. 8 listopada 2011r. (data stempla pocztowego). Jako podstawę orzeczenia o kosztach procesu Sąd Okręgowy powołał art. 98 § 1 k.p.c.

Apelację od tego wyroku wniósł pozwany zarzucając:

- pominięcie dyrektywy z art. 6 k.c. poprzez zaniechanie ustaleń czy stronie powodowej przysługuje wierzytelność w stosunku do pozwanego , zważywszy na fakt, że zabezpieczeniem kredytu było ubezpieczenie w (...) . Towarzystwo (...) mogło dokonać płatności na rzecz powoda a ten nie miałby interesu w dochodzeniu roszczenia wobec zaspokojenia,

- naruszenie art. 385 ¹§1 k.c. oraz 385 ³ k.c. poprzez ich niezastosowanie i przyjęcie , że § (...) umowy kredytu nie jest niedozwolonym postanowienie umownym i wiąże strony.

Ponadto pozwany zarzucił naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść rozstrzygnięcia a to :

-art. 479 ⁴³k.p.c. w zw. z art. 365k.p.c. poprzez przyjęcie , że § umowy kredytowej pomimo zbieżności z klauzulą niedozwoloną wpisana do rejestru nie był wiążący wobec osób trzecich,

- art. 233§1 k.p.c. poprzez nierozważenie w sposób wszechstronny materiału dowodowego i przyjęcie , że doszło do zawiadomienia powoda o zmianie adresu podanego w umowie przez K. N.,

- art. 233§1 k.p.c. w zw. z art. 246 k.p.c. poprzez przyjęcie wbrew postanowieniom umowy kredytowej, że wypowiedziano K. N. skutecznie umowę kredytową,

- art. 233§1 k.p.c. poprzez nierozważenie w sposób wszechstronny materiału dowodowego i przyjęcie , że pozwany miał realna możliwość zapoznania się z treścią pisma z dnia 8 września 2010r. Pozwany wniósł o zmianę wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Pozwany wniósł ponadto o zwrócenie się do (...) S.A. czy doszło do dokonania wpłaty na rzecz strony powodowej wynikającej z zabezpieczenia kredytu.

Strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji i o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny w zasadzie uznał za własne ustalenia Sądu Okręgowego, z tą zmianą , że przyjął, że adres przy ul. (...) w K. nie był adresem korespondencyjnym dłużniczki K. N. . Odmiennie też ocenił datę wypowiedzenia kredytu. W pozostałym jednak zakresie zarzuty pozwanego kwestionujące ustalenia faktyczne nie są zasadne. Zgodnie z art. 6 k.c. i 232 k.p.c. to na pozwanym ciążył obowiązek wykazania wygaśnięcia wierzytelności poprzez spłatę dokonana przez Towarzystwo (...) S.A. w W. lub też spłatę dokonana przez dłużniczkę zgodnie z (...) Sama okoliczność, że Towarzystwo to przyjęło odpowiedzialność gwarancyjną i może odpowiadać za dług i z innego tytułu (umowy ubezpieczenia) nie zwalnia pozwanego od odpowiedzialności. Pozwana zaprzeczyła, że poza dokonanymi wpłatami wskazanymi w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia otrzymała inne wpłaty, w tym od ubezpieczyciela. Zaniechanie wypłaty przez ubezpieczyciela zgodnie z umową ubezpieczenia co najwyżej rodzi odpowiedzialność kontraktową tego Towarzystwa względem K. N.. Porwany w toku procesu mógł składać wnioski dowodowe na okoliczność spłaty. Prowadzenie dochodzenia celem poszukiwania dowodu dla ustalenia ewentualnej zapłaty nie ma uzasadnienia w przepisach o postępowaniu dowodowym. Tym bardziej nie uzasadnia tego na etapie postępowania apelacyjnego przepis art. 381 k.p.c. Także nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 233§1 k.p.c. Fakt doręczenia wypowiedzenia umowy kredytowej K. N. w taki sposób , że mogła ona zapoznać się z treścią wypowiedzenia potwierdziła świadek D. K.. Z zeznań tych wynika, że dłużnik osobisty banku nie tylko wiedział o wypowiedzeniu lecz , że okazano dłużnikowi ponownie wypowiedzenie. Bank wykazał zresztą , że K. N. odebrała osobiście ponowne przesądowe wezwanie do zapłaty . Ocena zeznań świadka była swobodna i przekonująca. Okoliczność zaś, że Sąd dał wiarę temu dowodowi a odmówił wiarygodności pozwanemu nie narusza art. 233§1 k.p.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2004r. sygn. akt III CK 410/02 Lex nr 585804). Przede wszystkim trzeba wskazać, że K. N. mogła zapoznać się z pismem z dnia 8 września 2010r. kierowanym na jej adres zamieszkania przy ul. (...), odebranym przez jej męża w dniu 14 września 2010r. Z pisma tego wynika zaś jednoznacznie postawienie w stan wymagalności także kapitału głównego co można łączyć tylko z wypowiedzeniem. Zestawiając to z zeznaniami świadka K. o wiedzy dłużniczki o wypowiedzeniu przy wizycie w banku i o ponownym okazaniu wypowiedzenia należy przyjąć , że w tym momencie dłużniczka mogła zapoznać się z treścią wypowiedzenia. Zgodnie z art. 61k.c. oświadczenie woli jest złożone w chwili kiedy mogła ona się zapoznać z jego treścią . Okoliczności ustalone w sprawie wskazują, że najpóźniej K. N. dowiedziała się o wypowiedzeniu umowy kredytowej we wrześniu 2010r. Strona powodowa nie wykazała w jaki sposób wskazano adres przy ul. (...) jako adres do korespondencji K. N.. Uznanie przez Sąd Apelacyjny, że dłużniczka faktycznie zapoznała się z treścią wypowiedzenia we wrześniu 2010r. czyni bezprzedmiotowym zarzut abuzywności klauzuli o pozostawieniu dwukrotnie awizowanej przesyłki ze skutkiem doręczenia. Tu można tylko na marginesie zwrócić uwagę, że tzw. rozszerzona prawomocność wyroku uznającego postanowienie wzorca za niedozwolone wydanego przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie obejmuje wzorca umowy o zbliżonym brzmieniu, którym posłużył się inny przedsiębiorca w relacjach z konsumentem (por. uchwałę SN z 7 października 2008 r., III CZP 80/08, i w uchwale z 13 grudnia 2013 r., III CZP 73/13 oraz wyrok z 20 września 2013 r., II CSK 708/12, w wyroku z 23 października 2013 r., IV CSK 142/13 i 30 maja 2014r. sygn. akt III CSK 204/13) . Związanie wyrokiem wpisanym do rejestru klauzul niedozwolonych dotyczy umów stosowanych w praktyce obrotu przez tego przedsiębiorcę, którego dotyczyło postępowanie. Sąd Apelacyjny uznaje jednak, że zawarcie takich klauzul w umowie nie daje podstaw kształtowania przez bank domniemania prawnego analogicznego do skutków doręczenia zastępczego według k.p.c., można co najwyżej przy takim zapisie umownym przyjąć domniemanie faktyczne , że adresat , któremu doręczono przesyłkę na adres wskazany w umowie i pozostawiono awizo ma możliwość zapoznania się z korespondencją kierowaną do niego, zakładając, że ma faktyczną możliwość odebrania pozostawionego awiza. W przypadku jednak korespondencji kierowanej do dłużnika głównego na adres przy ul. (...) takiej możliwości nie było. Sąd pierwszej instancji ustalił, że doszło do wskazania adresu do doręczeń przez K. N. przy ul. (...) co jednak nie zostało wykazane przez stronę powodową , szczególnie , że był to adres lokalu nabytego przez pozwanego od M. R. (k-237-238). Strona powodowa nie przedstawia dowodów by dłużniczka wskazywała taki adres do korespondencji. Nie można więc też przyjąć , że dłużnik przyjął na siebie ryzyko skutków wynikających z niezawiadomienia banku o zmianie miejsca zamieszkania skoro nie wykazano by dłużniczka podawała taki adres. Nie zmienia to jednak oceny , że dłużniczka mogła zapoznać się z treścią korespondencji kierowanej na adres przy ul. (...) w tym z treścią świadczenia o wypowiedzeniu bezpośrednio po odebraniu przez jej męża pisma z 8 września 2010r. co zresztą uczyniła osobiście, co wynika z zeznań świadka D. K.. Sąd pierwszej instancji także z tą datą łączył wymagalność roszczenia, przeoczył jednak, że skutki wypowiedzenia miały nastąpić 30 dni od otrzymania pisma. Skoro zaś doręczenie w kwietniu nie było skuteczne, to najwcześniej odsetki od należności głównej można było liczyć od dnia 15 października 2015r. bo dopiero po upływie terminu wypowiedzenia ta należność była wymagalna. Wcześniej wymagalna była tylko kwota zobowiązania przeterminowanego. Należność główna mogła być postawiona w stan wymagalności dopiero po wypowiedzeniu. Tym samym zasądzenie odsetek od kapitału 45831,72 CHF od dnia 22 września 2010r. zgodnie z wyliczeniem powoda k-178 nie było zasadne. Naruszało postanowienia umowy (regulaminu) i art. 481k.c. naliczenie odsetek od zobowiązań przeterminowanych od należności głównej za okres od dnia 22 września 2010r. do 14 października 2010r. Odsetki te liczone według ówczesnej stopy odsetek od zobowiązań przeterminowanych tj 20% stanowią kwotę 552,49 CHF, która powinna być odliczona od kwoty skapitalizowanych odsetek na chwilę wniesienia pozwu, od której liczono dalsze odsetki (11428,24CHF-552,49= 10875,75CHF). Sąd pierwszej instancji nie naruszył natomiast zasad logiki i doświadczenia życiowego przy ustaleniu, że pozwany miał możliwość zapoznania się z korespondencją w dniu 14 września 2010r. odebraną przez jego pracownika przy ul. (...) mającym stanowić miejsce prowadzenia jego działalności. Zwrócić należy uwagę , że z w KRS adresem firmy (...) jest (...)bez numeracji lokali. Trudno przyjąć więc by pracownicy nie byli upoważnieni do odbioru korespondencji kierowanej do P. H. (2) na adresy mieszkań skoro odbierali oni korespondencję kierowana na adres lokali nie będący adresem siedziby firmy. Ponadto niezrozumiałe byłoby odbieranie korespondencji osobistej a nie firmowej gdyby nie mieli realnej możliwości przekazania przesyłki pozwanemu , będącemu Prezesem Zarządu Firmy i to upoważnionym do reprezentacji jednoosobowej. Słusznie Sąd Okręgowy uznał, że oświadczenie A. R. zostało sporządzone na użytek postępowania , skoro odpis nakazu zapłaty pracownik pozwanego M. O. przekazała i pozwany miał możliwość wniesienia sprzeciwu. Zeznania pozwanego zaprzeczające takiej możliwości nie są wiarygodne. Twierdzenia , że pozwany nie odbierał korespondencji przy ul (...) i nie miał możliwości zapoznania się z korespondencją tamże przesyłana stoi w sprzeczności z osobistym odbiorem wezwania dłużnika rzeczowego do zapłaty z dnia 30 listopada 2010r. k-15/2, w którym poinformowano P. H. (2) o zadłużeniu przeterminowanym. Do tego pisma dołączone zaś była kserokopia wypowiedzenia z dnia 24 kwietnia 2010r. Zaprzecza to zeznaniom pozwanego , że nigdy żadnego wezwania kierowanego na adres (...) nie otrzymał. Pozwany wprawdzie w zeznaniach zaprzeczył , że to jego podpis widnieje na potwierdzeniu odbioru jednakże tej okoliczności nie udowodnił . Ponadto w sprzeciwie od nakazu zapłaty fakt odbioru potwierdził, co więcej podawał tamże (k-34), że był w banku ustalić sposób spłaty kwot z wezwania. Także treść promesy z dnia 18 lutego 2011r. świadczy jednoznacznie , że miał świadomość wypowiedzenia umowy kredytowej. Należy więc przyjąć , że doszło do wypowiedzenia o jakim mowa w art. 78 u.k.w.h. także we wrześniu 2010r. Ustalenie, że doszło do wypowiedzenia umowy kredytowej i zawiadomienia dłużnika osobistego pozwalało na zasądzenie odsetek od należności przeterminowanej. Apelacja nie podnosi żadnych zarzutów procesowych co do sposobu ustalenia wysokości wierzytelności na chwilę wniesienia pozwu . Sąd Apelacyjny brał jednak pod uwagę z urzędu przy zasądzeniu odsetek naruszenie prawa materialnego a to art. 481§1k.c. przy uwzględnieniu , że zgodnie z umową skutek wypowiedzenia był odroczony w czasie (30 dni). Zasądzenie odsetek od odsetek w tej sprawie nie narusza przepisu art. 482§2 k.c. ( przy odjęciu wskazanej wyżej kwoty skapitalizowanych odsetek o równowartości 552,49 CHF ), a dalszych od dnia wniesienia pozwu art. 482§1 k.c. Stopa odsetek od należności przeterminowanych została określona w umowie co nie narusza powołanych przepisów (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2001 r. V CKN 603/00 LEX nr 52647, M.Prawn. 2002/2/51). Umowa została zawarta przed dniem 20 lutego 2006r. , stąd ma zastosowanie art. 5ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U.2005r.157poz.1316), co zwalniało od konieczności oceny wysokości odsetek umownych względem maksymalnych. Sąd Apelacyjny oceniając jednak stosunek łączący dłużniczkę i wierzyciela w kontekście prawa materialnego a to art. 353 ^{( 1)}k.c., uznaje że określenie odsetek od należności przeterminowanych na poziomie 1,8 stopy odsetek ustawowych nie narusza swobody kontraktowej. Skoro po upływie liczonego od tej daty 30 – dniowego okresu wypowiedzenia cała należność wynikająca z pozostałego do spłaty kredytu została postawiona w stan wymagalności, ze wszystkimi tego konsekwencjami, to wynikająca z art. 65 ust. 1 ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tekst jednolity Dz. U. z 2013 poz. 707 ) oraz art. 104 tej ustawy w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw Dz.U.2009r. Nr 131 poz.1075) odpowiedzialność rzeczowa pozwanego pozwala stronie powodowej na dochodzenie zaspokojenia swojej wierzytelności z przedmiotu zabezpieczenia do wysokości zabezpieczenia. Zasądzone kwoty nie wykraczają poza zakres zabezpieczenia wynikający z wpisu hipoteki zwykłej i kaucyjnej. Czyni to apelację w zasadniczej części niezasadną. Wobec powyższego Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok na podstawie art. 386§1 k.p.c. obniżając obniżają kwotę wskazaną w wyroku do kwoty 56707,47CHF (45831,72CHF+ 10875,75CHF). Nieznaczność oddalenia powództwa nie pozwalała na zmianę rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Dalej idącą apelację oddalono na podstawie art. 385k.p.c. O kosztach za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 98§1 i3 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. według zasady odpowiedzialności za wynik sprawy, przy uznaniu nieznaczności uwzględnienia apelacji oraz treści § 6 pkt 7 i §12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn. Dz.U. 2013r. poz. 490).