Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Grzegorz Krężołek (spr.)

Sędziowie: SA Wojciech Żukowski

SA Beata Kurdziel

Protokolant: Katarzyna Kluz

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2024 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa M. M. i P. M. (1)

przeciwko Centrum Medyczne (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 7 marca 2022 r. sygn. akt I C 2237/21

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od strony pozwanej Centrum Medyczne (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na rzecz powódki M. M. kwotę 4050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, w którym je zasądzono do dnia zapłaty, tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

3.  zasądza od strony pozwanej Centrum Medyczne (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na rzecz powoda P. M. (1) kwotę 4050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, w którym je zasądzono do dnia zapłaty, tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I ACa 560/22

UZASADNIENIE

Powodowie M. M. i P. M. (1), w pozwie skierowanym przeciwko Centrum Medycznemu (...) spółce z ograniczona odpowiedzialnością w K., domagali się zasądzenia zadośćuczynień za krzywdy spowodowane śmiercią ich matki i żony M. M..

Córka zmarłej domagała się z tego tytułu kwoty 200 000 zł., a wdowiec po niej 150 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 maja 2017r do dnia zapłaty. Obydwoje domagali się także obciążenia strony przeciwnej kosztami procesu.

W uzasadnieniu żądań wskazywali , iż pozwana spółka odpowiada za błędy zatrudnionego przez siebie personelu medycznego , które dotycząc zarówno nieprawidłowości diagnozy jak i podjętej terapii wobec ich matki i żony , podczas jej pobytu w szpitalu prowadzonym przez spółkę w 2011r , doprowadziły do jej zgonu.

Odpowiadając na pozew strona pozwana domagała się oddalenia powództwa oraz przyznania na swoją rzecz od powodów kosztów procesu.

W ramach swojego stanowiska zaprzeczyła temu aby w procesie leczenia M. M. doszło do jakikolwiek błędów diagnostycznych lub terapeutycznych, których mieliby się dopuścić członkowie personelu opiekującego się naówczas pacjentką. Wszystkie świadczenia medyczne jakich jej udzielono, cechowała najwyższa staranność, a cały proces leczniczy i wszystkie procedury medyczne były zgodne ze wskazaniami ówczesnej wiedzy medycznej i sztuką lekarską.

Jak argumentowała dalej , pogarszający się – pomimo stosownego leczenia – stan zdrowia pacjentki, spowodowany był występującym u niej zakażaniem szczególnie niebezpiecznym szczepem C. D., które rozwinęło się u niej jako powikłanie przedwczesnego pęknięcia błon płodowych.

Fakty te, w połączeniu z obniżoną odpornością pacjentki , doprowadziły do rozwoju posocznicy, której nie dało się zahamować.

Zdaniem spółki brak jest związku przyczynowego pomiędzy tym, w jaki sposób realizowano wobec M. M. świadczenia medyczne a jej zgonem.

Ponadto pozwana podniosła, wobec roszczeń obydwojga powodów, zarzut przedawnienia, wskazując , że termin trzyletni. wskazany w art. 442 ¹ §1 kc, który ma dla ich oceny zastosowanie , zważywszy na to, kiedy dowiedzieli się o szkodzie /krzywdzie / oraz podmiocie odpowiedzialnym za jej wyrównanie , upłynął przed wniesieniem pozwu , co miało miejsce w dniu 19 października 2017r.

Wyrokiem z dnia 25 listopada 2019r. Sąd Okręgowy w Krakowie uwzględnił roszczenia dochodzone pozwem , a strona pozwana zastała obciążana kosztami procesu.

Na skutek apelacji Centrum Medycznego (...) - spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K., Sąd Apelacyjny wK., wyrokiem z dnia 25 czerwca 2021r., w sprawie oznaczonej sygnaturą (...), uchylił to orzeczenie i sprawę przekazał Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania .

W uzasadnieniu wyroku kasatoryjnego wskazał , iż Sąd niższej instancji nie zbadał okoliczności wskazujących na rozmiar krzywdy córki zmarłej . Nie ocenił też sformułowanego przez skarżącą zarzutu przedawnienia dochodzonych roszczeń.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy , wyrokiem z dnia 7 marca 2022r., Sąd Okręgowy w Krakowie :

- zasądził od strony pozwanej Centrum Medycznego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K., na rzecz powódki M. M. kwotę 200 000 zł z ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 maja 2017r. do dnia zapłaty [ pkt I];

-zasądził od strony pozwanej Centrum Medyczne (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na rzecz powoda P. M. (1) kwotę 150 000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 maja 2017r. do dnia zapłaty[ pkt II];

-zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki M. M. i powoda P. M. (1) kwoty po 9450 zł , tytułem kosztów procesu[ pkt III i IV ] oraz ;

-nakazał ściągnąć od strony pozwanej Centrum Medycznego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie kwotę 18 674,18 zł , tytułem kosztów sądowych.[ pkt V sentencji wyroku ].

Sąd I instancji ustalił następujące fakty istotne dla rozstrzygnięcia :

M. M., będąca w 27 tygodniu ciąży, w dniu 25 czerwca 2011r. została przyjęta na Oddział (...) (...) , Szpitala (...)w T. z powodu przedwczesnego pęknięcia błon płodowych i podciekania wód płodowych. W szpitalu tym otrzymała (...) i (...), a następnie , z powodu stanu klinicznego wymagającego leczenia w jednostce o wyższym stopniu referencyjności, została , w dniu 28 czerwca 2011r., przeniesiona do Szpitala (...) prowadzonego przez stronę pozwaną.

W dniu przyjęcia zlecono c. (B.) w dawce 3 x 1,5 g i v. który podawano pacjentce do 4 lipca 2011r. W tym samym dniu pobrano także materiał z jej dróg rodnych do badania mikrobiologicznego. W dniu przyjęcia wykonano także badania laboratoryjne i stwierdzono podwyższone CRP.

W dniu 29 czerwca 2011r odnotowano: pacjentka w stanie ogólnym dobrym, odpływają czyste wody płodowe w miernej ilości, dolegliwości nie zgłasza, regularnej czynności skurczowej nie stwierdza się. Prawidłowy zapis KTG.

Wynik badania mikrobiologicznego wydano 1 lipca 2011r. Stwierdzono w nim obecność U. u., w mianie wątpliwym.

W związku z tym wynikiem, w dniu 4 lipca 2011r. rozpoczęto podawanie (...) (N.) w dawce 1 x 0,5 g. Zaprzestano jej podawania w dniu 7 lipca 2011r , zastępując ten lek (...) (K.) , w dawce 2 x 0,5 g, podawaną do 11 lipca tego roku.

W dniu 30 czerwca 2011r u M. M. pojawiła się biegunka. W związku z tym otrzymała (...) w dawce 4 x 2 tabl., który podawano do 4 lipca 2011r.

Od 5 lipca 2011r nastąpił nawrót biegunki. W związku z tym ponowiono, od dnia następnego, podawanie (...) - w tej samej dawce , który stosowano do 11 lipca.

Z powodu utrzymywania się biegunki od 8 do 11 lipca 2011r podawano jej także (...) a od 9 lipca 2011r doraźnie podano węgiel ( C.).

W dniu 10 lipca 2011r , wobec zaobserwowanego pogarszającego się ogólnego stanu pacjentki, wykonano ciecie cesarskie. Proces znieczulenia i sam zabieg operacyjny przebiegły bez powikłań.

Tego samego dnia, po konsultacji internistycznej , rozpoczęto podawanie (...) ( 3 x 2 tabl.) i (...) ( 3 x 500 mg). Ponadto pobrano od M. W. - M. kał do badań laboratoryjnych , a ich wynik , datowany na 12 lipca 2011r. potwierdził obecność toksyn (...)

Wobec takiego wyniku , zaprzestano podawania K. , L. i N..

Z uwagi na pogarszanie się stanu ogólnego, pacjentkę umieszczono w Sali Intensywnego Nadzoru Lekarskiego.

W dniu 12 lipca 2011r rozpoczęto żywienie pozajelitowe. W następnym odnotowano , iż chora oddaje luźne stolce , opatrunek bardzo obficie przemaka treścią surowiczą. Ponieważ stan matki i żony powodów nadal się pogarszał została przewieziona do Oddziału (...) Szpitala (...) w K..

W dniu przyjęcia do tego szpitala, chora była przytomna w kontakcie, miała spadającą saturację, trudności z oddychaniem, opatrunek mocno przesiąknięty. Jej stan określono jako bardzo ciężki.

Podczas wykonanych tam badań, potwierdzono obecność toksyny C. D. w kale. Ponadto rozpoznano wstrząs septyczny.

W wykonanej laparotomii zwiadowczej, przeprowadzonej z powodu objawów ostrego zapalenia otrzewnej , stwierdzono pogrubienie ściany jelita grubego bez perforacji.W dniu 13 lipca 2011r. pobrano także materiał do badań mikrobiologicznych.

W związku ze wstrząsem septycznym, rozpoczęto empiryczną szerokospektralną antybitykoterapię oraz włączono białko C – reaktywne (X.). W dniu następnym odnotowano że stan chorej jest skrajnie ciężki a 15 lipca 2011r – stan krytyczny. Pomimo intensywnego leczenia, stan pacjentki pogarszał się tak, że 16 lipca 2011r. o 15:10 została uznana za zmarłą.

W dniu 19 lipca 2011r. wykonano badanie sekcyjne M. M.. W badaniu mikroskopowym błony jelit stwierdzono krwotoczne zapalanie śluzówki z naciekiem przechodzącym częściowo na ścianę jelita aż do jej powierzchni. Jako przyczynę zgonu uznano niewydolność wielonarządową z następową martwicą ich tkanek , w przebiegu uogólnionego stanu zapalnego.

Z dalszej części ustaleń wynika , iż :

w wyniku zawiadomienia powoda P. M. (1) z dnia 29 lipca 2011r., zostało wszczęte najpierw postepowanie przygotowawcze , a następnie postępowanie karne, prowadzone przez Sąd Rejonowy (...) w K.w sprawie o sygnaturze akt (...) przeciwko M. P. (1) – lekarzowi ze specjalizacją w zakresie położnictwa i ginekologii, zatrudnionemu, w dacie śmierci poszkodowanej przez Centrum Medyczne (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w K. o przestępstwo z art. 160 § 2 kk w zw. z art. 160 § 3 kk.

Zakończyło się ono uznaniem M. P. (1) za winną popełnienia czynu polegającego na tym, że w dniach 7 i 8 lipca 2011r. w K., będąc lekarzem medycyny – specjalistą ginekologiem położnikiem- posiadającym prawo wykonywania zawodu nr (...), wydane przez Okręgową Izbę Lekarską w K. oraz pełniąc obowiązki starszego asystenta Oddziału(...) szpitala (...) w K., na której – obok sześciu innych lekarzy- którzy w dniach 6 lipca 2011r. w godzinach popołudniowych, 7 lipca 2011r. i 8 lipca 2011r. opiekowali się pacjentką M. M., na oddziale (...) szpitala prowadzonego przez stronę pozwaną – z racji wykonywanego zawodu, pełnionej funkcji oraz sprawowanych obowiązków, ciążył obowiązek opieki nad pacjentką M. M., nieumyślnie naraziła ją na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, dopuszczając się na jej szkodę błędu w sztuce lekarskiej, polegającego na zaniechaniu podjęcia terapii przyczynowej, obserwowanej patologii przewodu pokarmowego i skoncentrowaniu się na leczeniu objawowym, bez zlecenia badań mikrobiologicznych kału w kierunku zakażenia C. D., a to wobec wystąpienia u pacjentki biegunki w dniu 6 lica 2011r. i jej dalszego utrzymywania się w dniach 7 lipca 2011r. i 8 lipca 2011r. oraz zaniechanie podania (...) oraz (...)

stanowiącego występek z art. 160 § 2 kk w związku z art. 160 § 3 kk i wobec oskarżonej warunkowo umorzono postępowanie. Wyrok stał się prawomocny z dniem 20 marca 2021r.

W toku postępowania przygotowawczego, poprzedzającego sądowe postępowanie karne, celem oceny prawidłowości opieki medycznej nad M. M. zgromadzono opinię biegłych: dr hab. med. M. B., prof. (...)wydanej dla Okręgowej Izby Lekarskiej w K. , prof. dr hab. n. med. A. S. oraz zespołu biegłych z (...) w B. – dr med. Z. A. – specjalisty medycyny sądowej, lek. med. J. P. (1) – specjalisty anestezjologa oraz dr med. J. P. (2) – specjalisty ginekologii.

Sąd Okręgowy n ustalił , iż:

Z wniosków tych opracowań wynikało , że w trakcie leczenia w Centrum Medycznym (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K., doszło do popełnienia błędów diagnostycznych i błędów leczenia.

Pierwszy błąd diagnostyczny to zaniechanie wykonania badania kardiotokograficznego, ale on nie miał wpływu na dalszy rozwój powikłań związanych z ciążą i prowadzeniem procesu terapeutyczno-diagnostycznego u M. M..

W dniu 30 czerwca 2011r. pacjentka zgłosiła luźne stolce w godzinach popołudniowych. W dniu 11 lipca 2011r. wysłano do badań laboratoryjnych kał pacjentki dla zweryfikowania występowania u niej C. D.. Wykonanie tych badań było prawidłowe, ale było to działanie spóźnione, a przez to wadliwe , z punktu widzenia aktualnej wiedzy medycznej.

Badania takie powinny być zlecone już w dniu 30 czerwca 2011r, a najpóźniej w dniu 4 lipca 2011r., kiedy wystąpiła u niej biegunka. Najważniejszym czynnikiem ryzyka wystąpienia rozwoju zakażenia patogenem C. D. jest zastosowanie antybiotyku. W szpitalach z wysoką endemicznością nawet jednorazowa dawka antybiotyku może doprowadzić do rozwoju zakażenia.

Badania diagnostyczne na stwierdzenie obecności C. D., powinno być wykonane u wszystkich pacjentów z potencjalną zakaźną biegunką i ujemnymi badaniami w kierunku innych enteropatogenów, a także w przypadku, kiedy wcześniej była stosowana antybiotykoterapia szczególnie u pacjentów leczonych w warunkach szpitalnych.

W okresie od dnia 30 czerwca do 12 lipca 2011r. leczenie biegunki u M. M. było typowe dla tej jej odmiany , której nie wywołuje C. D.. W tym okresie stosowano antybiotyki i było to leczenie nieprawidłowe.

W szczególności za wadliwe należy uznać stosowanie leku L., który mógł zdecydowanie pogorszyć stan chorej, ze względu na jego działanie pod postacią hamowania perystaltyki jelit, skutkujące dłuższym utrzymywaniem się w nich toksyny. Brak jest wskazań do stosowania tego leku w przypadku ostrej biegunki.

Odstawienie tych antybiotyków mogło być wystarczające do uspokojenia objawów u pacjentów z łagodną postacią zakażenia np. w początkowej fazie, a więc także u M. W. - M., ponieważ u niej pierwsze luźne stolce wystąpiły w dniu 30 czerwca 2011r. Badania ostatecznie wykazały, że biegunka u niej była spowodowana zakażeniem C. D..

Taki rodzaj biegunki powinno się leczyć M. i W., które wprowadzono do leczenia odpowiednio w dniu 11 lipca 2011r. i 13 lipca 2011r.

Jak wynikało z wniosków tych opinii w trakcie pobytu poszkodowanej w szpitalu strony pozwanej podawano jej leki które były dopuszczalne. Z jednej strony stosowane antybiotyków było zasadne, wobec zdiagnozowanego u niej zapalenia wewnątrzmacicznego ale z drugiej zaniechanie ich podawania mogło wystarczyć do wyleczenia biegunki.

U pacjentki stwierdzono też obecność płynu w jamie brzusznej. Zastosowano drenaż jamy otrzewnowej oraz uzupełnienie deficytu białka. Leczenie to nie było całkiem prawidłowe, ponieważ powinno się brać pod uwagę możliwość rozpoczynającej się sepsy, a tego nie wzięto pod uwagę.

Nieskuteczność leczenia mogła być spowodowana zbyt późnym rozpoznaniem zakażenia C. D., ale na przebieg zakażenia mogła mieć wpływ także obniżona odporność i zmieniona – pod wpływem ciąży – odpowiedź immunologiczna.

Zgodnie z wnioskami opinii , istnieje prawdopodobny związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy zgonem M. M., a nieprawidłowymi działaniami diagnostyczno-terapeutycznymi. Nie można jednak wykluczyć, że nawet przy prawidłowym procesie diagnostyczno – terapeutycznym końcowy efekt leczenia mógłby być podobny.

Biegli wskazali także , iż :

5% zakażeń C. D. spowodowane jest tzw. postacią rybotopu 027, inaczej (...). Ta postać C. D. jest odpowiedzialna za najcięższe postacie zakażeń przy których śmiertelność wynosi 17%. Około 25 % zakażeń tym patogenem przekształca się w najcięższe powikłanie w postaci rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego, które stwierdzono tej pacjentki.

Z dalszej części ustaleń faktycznych wynika , że :

M. M., w chwili śmierci matki M. M. miała 4 dni. Obecnie odczuwa brak matki. Nigdy nie mogła pokazać koleżankom, że ma swoją mamę. Kiedy jest dzień matki przychodzi smutna ze szkoły, w której inne dzieci spotykają się ze swoimi. Często dopytywała się jaka była jej mama.

W okresie pobytu w szpitalu także szczególnie odczuwała jej brak. Podobna sytuacja ma miejsce podczas wyjazdów wakacyjnych. Ojciec i dziadkowie macierzyści starają się jej wypełnić tę lukę ale rezultat nie jest zadawalający.

P. M. (1) i M. M. byli małżeństwem od 2008r. Poznali się w 2004r. Byli zgodnym małżeństwem. Mieli wiele wspólnych planów. M. M. była ich pierwszym i długo oczekiwanym dzieckiem. W chwili śmierci żona powoda , która była organizatorką ich wspólnego życia, miała (...) lata, on o rok mniej. Obecnie samotnie wychowuje córkę. Pomagają mu w tym teściowie.

Pismem z dnia 12 kwietnia 2017r. powodowie wezwali stronę pozwaną do zapłaty na ich rzecz tytułem zadośćuczynień kwot odpowiednio 200.000 zł na rzecz córki i 150.000 zł na rzecz męża zmarłej. Okazało się ono nieskuteczne.

Ocenę prawną roszczeń powodów , które uznał za usprawiedliwione w całości , Sąd I instancji oparł na stwierdzeniach i wnioskach , które można podsumować w następujący sposób :

a/ powołując treść art. 442 ¹ kc uznał , że zarzut przedawnienia , który w stosunku do roszczeń kompensacyjnych obydwojga powodów, podniosła strona pozwana , nie jest uzasadniony.

Stając na stanowisku , iż w realiach faktycznych rozstrzyganej sprawy, jest to termin dwudziestoletni ,wskazał , iż śmierć M. M. nastąpiła 16 lipca 2011r., a zatem upływa on 16 lipca 2031r.

Jak argumentował, zgon matki i żony powodów, był konsekwencją popełnienia przestępstwa przez lekarza M. P. (1) przez zaniechanie. Wprawdzie Sąd cywilny nie jest związany stwierdzeniem popełnienia występku w wyroku wydanym przez Sąd Rejonowy (...)wK.oraz w wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie, wydanym w wyniku rozpoznania apelacji, skoro orzeczenie Sądu Rejonowego jest wyrokiem warunkowo umarzającym postępowanie ale nie oznacza to, że Sąd cywilny nie może tych ustaleń podzielić i że taki wyrok jest - jak pisze Sąd niższej instancji- całkowicie pozbawiony znaczenia.

Sąd karny przeprowadził pełne postępowanie dowodowe i uznał, że fakt popełnienia występku nie budzi żadnych wątpliwości. Warunkowo umorzył postępowanie z uwagi na fakt, że uznał, iż stopień winy i społecznej szkodliwości czynu nie są znaczne. Wyrok Sądu I instancji został skontrolowany przez Sąd odwoławczy. Również analiza motywów rozstrzygnięcia Sądu I instancji nie budzi wątpliwości./ Sądu orzekającego – dodatek redakcyjny S.A/.

Te powody, traktowane łącznie , dają podstawę do przyjęcia , iż krzywda powodów wynika z następstw popełnienia przestępstwa.

Wskazał również , że zarzut przedawnienia wobec roszczenia , którego dochodziła powódka M. M. nie jest zasadny także dlatego , że nadal jest ona osobą małoletnią, co wyklucza skuteczne powołanie się ten zarzut , wobec treści §4 art. 442 ¹kc.

Zdaniem Sądu I instancji, nawet gdyby uznać za usprawiedliwioną inną ocenę , zgodnie z którą roszczenie powodów , w szczególności P. M. (1), ulega przedawnieniu po upływie trzech lat , po myśli art. 442 ¹ §1 kc., to zarzut strony pozwanej także nie mógłby zostać uznany za trafny albowiem termin ten uległ przerwaniu.

Zdarzeniem które spowodowało ten skutek był fakt złożenia przez męża zmarłej zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa w związku nieprawidłową opieką medyczną nad M. M., w wyniku którego zostało wszczęte postępowanie karne , które nie zakończyło się przed złożeniem pozwu w rozstrzyganej sprawie [ 19 października 2017r ] – uwaga redakcyjna Sądu Apalacyjnego-

W ocenie Sądu I instancji, zawiadomienie o przestępstwie i późniejsze prowadzenie postępowania karnego zmierza do ustalenia roszczeń z uwagi na to , iż wyrok skazujący, na podstawie art. 11 kpc, wiązałby Sąd cywilny,

b/ powołując treść art. 415 kc oraz 446 §4 kc , Sąd argumentował dalej , że w przypadku odpowiedzialności szpitala za błąd medyczny jego personelu nie ma konieczności wykazania winy konkretnej osoby, wystarczy wykazać tylko fakt, że w sposób zawiniony doszło do takiego błędu.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego personel ten za który odpowiada strona pozwana , w trakcie leczenia M. M. popełnił błędy diagnozy i leczenia / terapii / i za to jeden z lekarzy został uznany winnym w występku prawomocnym wyrokiem karnym.

Błąd polegał on na tym, że zbyt późno skierowano kał pacjentki na badania laboratoryjne , w kierunku występowania bakterii C. D.. Uczyniono to dopiero w dniu11 lipca 2011r chociaż powinno to mieć miejsce 30 czerwca , a najpóźniej 4 lipca 2011r. Konsekwencją tej nieprawidłowości w zakresie diagnozy, był też błąd terapii , polegający na dalszym leczeniu pacjentki antybiotykami oraz L.

Stronie pozwanej można przypisać winę, albowiem aktualny – na okres czerwca i lipca 2011r., stan wiedzy medycznej jednoznacznie wskazywał na konieczność przeprowadzenia badań materiału od pacjentki w kierunku występowania bakterii C. D., zważywszy na jej ówcześnie obserwowany stan . Zatem lekarze mieli, a przynajmniej powinni mieć wiedzę, o konieczności przeprowadzenia takiego badania.

Pomiędzy potwierdzonymi nieprawidłowościami w zakresie opieki medycznej nad M. M. w szpitalu prowadzonym przez stronę pozwaną, a śmiercią pacjentki zachodzi , w ocenie Sądu I instancji adekwatny związek przyczynowy.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego i z aktualnej wiedzy medycznej, nie każda osoba, która zostanie zakażona bakterią C. D. umiera. Jedynie 5% zakażeń tą bakterią spowodowana jest tzw. postacią rybotopu 027, inaczej (...) , czyli tą postacią, przy zakażeniu którą śmiertelność wynosi 17%. Około 25 % zakażeń C. D. przekształca się w najcięższe powikłanie, w postaci rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego, co miało miejsce u powódki.

Jednak wykonanie badań laboratoryjnych na obecność tego patogenu ,we właściwym czasie czyli w okresie pomiędzy 30 czerwca 2011r a 4 lipca 2011r. spowodowałoby, że najpóźniej 5 lipca 2011r. uzyskano by wynik potwierdzający , że u pacjentki występuje ta bakteria , w tym dniu wdrożono prawidłowe leczenie. Nie kontynuowano by podawania antybiotyków i nie podano L.. To mogłoby wystarczyć do uspokojenia objawów być wystarczające dla poprawy stanu M. M.. Tymczasem prawidłowe leczenie podjęto dopiero co najmniej siedem dni później, a w tym wypadku czas [ pozwalający na rozwój zakażenia - uwaga redakcyjna S.A.] , miał decydujące znaczenie[ dla dalszych negatywnych następstw dla zdrowia pacjentki - uwaga redakcyjna S.A. ] .

Wprawdzie nie ma całkowitej pewności i nie można wykluczyć, że nawet przy prawidłowym procesie diagnostyczno – terapeutycznym końcowy efekt leczenia zakończyłby się jej zgonem ale personel medyczny strony pozwanej nie dał jej szans na sprawdzenie tego.

Tym niemniej należy uznać, że istniała realna szansa na uratowanie M. M. i było to na tyle prawdopodobne, że należy uznać, że jej śmierć pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z zaniechaniem przeprowadzenia badań w odpowiednim terminie i wdrożeniem na czas prawidłowego leczenia,

c/ rozważając wysokość należnych powodom świadczeń wyrównawczych z tytułu zadośćuczynień za doznane krzywdy spowodowane zgonem matki i żony , powołując wybrane orzecznictwo SN, służące wykładni pojęcia „sumy odpowiedniej” w rozumieniu art. 4446 §4 kc tej normy i akcentując niemierzalny charakter szkody niematerialnej ,

Sąd Okręgowy ocenił , że w przypadku P. M. (1) kompensacyjny charakter zadośćuczynienia , właściwie będzie realizować suma 150 000złotych a w przypadku małoletniej M. M. , kwota 200 000złotych

W odniesieniu do krzywdy dziecka zaakcentował, iż M. M. na zawsze utraciła możliwość życia w pełnej rodzinie i nigdy nie będzie rozumiała tego kim jest matka. Już na progu życia została pozbawiona najważniejszej osoby w jej życiu, osoby która będzie za nią zawsze stała bez względu na okoliczności.

Utrata matki kilka dni po urodzeniu jest najcięższą stratą i największą krzywdą jakiej dziecko może doznać. Powódka nie miała możliwości poznać jej ciepła. To może wywrzeć również wpływ i na jej późniejsze, dorosłe życie, albowiem może nie wiedzieć jak przekazać miłość własnemu potomstwu.

W odniesieniu do rozmiaru uszczerbku jakiego na skutek zgonu żony doznał P. M. (1) , Sąd wskazał , iż

został pozbawiony osoby dla siebie bardzo bliskiej. Oboje tworzyli młode małżeństwo i stali na progu wspólnego pożycia. Śmierć żony spowodowała, że jego plany życiowe uległy gwałtownej zmianie na gorsze Sąd nie miał wątpliwości, że ojciec bardzo się cieszył i cieszy z narodzin córki, ale ta radość została zakłócona przez śmierć małżonki , do której wcale nie musiało dojść.

Podkreślił także , iż na wysokość zasądzonych kwot wyrównawczych , współdecydując o ich rozmiarach wpłynęła i ta okoliczność , że w konsekwencji do zgonu pacjentki doprowadziło zaniedbanie nie podjęcia prostej czynności, skierowania materiału do badania laboratoryjnego , przynależnej do elementarza diagnostycznego,

d/ odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonych na rzecz obydwojga powodów świadczeń, zostały przyznane od dat początkowych , do dnia zapłaty , zgodnie z żądaniami M. i P. M. (1) albowiem Sąd ocenił także żądania odsetkowe , w świetle nieskutecznych wezwań przedsądowych kierowanych do pozwanej, o dobrowolne spełnienie świadczeń , za usprawiedliwione.

Jak wynika z akt sprawy strona pozwana została wezwania do dobrowolnej ich zapłaty pismem z dnia 12 kwietnia 2017r. , która powinna była nastąpić we wskazanym w wezwaniu terminie czternastu dni. Wezwanie zostało doręczone adresatowi w dniu 18 kwietnia 2017r. Wskazany termin minął bezskutecznie. Stąd Sąd uznał , że pozwana spółka [ wyjąwszy dzień ustawowo wolny od pracy ] pozostaje opóźnieniu w ich zaspokojeniu , począwszy od 4 maja 2017r.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu była norma art. 98 kpc i wynikająca z niej zasada odpowiedzialności za wynik sprawy. Sąd I instancji szczegółowo określił elementy składowe kwot ,które z tego tytułu , na rzecz obydwojga powodów obciążyły przerywającą stronę pozwaną.

Ta sama zasada, przy zastosowaniu art. 113 ust. 1 ustawy O kosztach sądowych w sprawach cywilnych zdecydowała , że pozwana spółka została obciążana wobec Skarbu Państwa obowiązkiem zwrotu niepokrytych wydatków związanych z postępowaniem.

Apelację od tego wyroku złożyła strona pozwana i zaskarżając go w całości , we wniosku środka odwoławczego domagała się wydania przez Sąd Odwoławczy orzeczenia reformatoryjnego , którym powództwo zostanie oddalone w całości , a powodowie obciążeni na rzecz skarżącej kosztami procesu i postępowania apelacyjnego.

Apelacja została oparta na zarzutach :

a/ naruszenia prawa procesowego w sposób mający dla treści kwestionowanego wyroku istotne znaczenie , a to art.233 §1 kpc, wobec przekroczenia granic swobodnej oceny zgromadzonych dowodów i zastąpienia jej przez Sąd I instancji oceną dowolną.

Zarzucany błąd miał polegać na nieprawidłowej ocenie treści opinii biegłych z Uniwersytetu (...) w B. , w której brak podstaw do konkluzji sformułowanych przez Sąd niższej instancji , zgodnie z którymi zachodzi wysokie prawdopodobieństwo istnienia związku przyczynowego pomiędzy sposobem postępowania personelu medycznego pracującego w szpitalu prowadzonym przez stronę pozwaną w procesie diagnozy i leczenia M. M. a jej zgonem.

Skarżąca wyeksponowała stwierdzenie zawarte w tym opracowaniu , iż brak jest podstaw do przyjęcia koniecznego związku przyczynowego pomiędzy sposobem działania tego personelu i śmiercią pacjentki, gdyż nie można wykluczyć , iż nawet prawidłowy sposób zdiagnozowania jej i leczenia , mógł przynieść ten efekt końcowy, w postaci pojawienia się posocznicy prowadzącej do śmierci.

Zatem prawidłowe wnioskowanie Sądu I instancji , pozbawione zarzucanego błędu powinno doprowadzić do oceny zgodnie z którą nie można stronie pozwanej przypisać odpowiedzialności deliktowej,

b/ art. 316 §1 kpc w zw. z art. 233§1 kpc , wobec pomięcia w ustaleniach faktycznych treści opinii biegłych Instytutu Centrum (...) w Ł. , z której wynikało , że przy osłabionej u M. M. odporności spowodowanej odbyciem cesarskiego cięcia i szczególnej zjadliwości szczepu bakterii C. D. , nawet wcześniejsze badanie kału na jego obecność i podjęcie właściwej terapii mogło doprowadzić [ jednak ] do sepsy i w konsekwencji do zgonu chorej.

- naruszenia prawa materialnego poprzez:

- niezastosowanie art. 442 ¹§1 kc w zw z art. 117 §2 kc dla oceny zarzutu przedawnienia zgłoszonych przez powodów roszczeń , które , w ocenie strony skarżącej są– w sposób oczywisty przedawnione , skoro jego trzyletni okres powinien być liczony od daty zgonu M. M. czyli od dnia 16 lipca 2011r. A w tej sytuacji, wniesienie pozwu w dniu 19 października 2017r/,nastąpiło już po tym , kiedy przedawnienie nastąpiło ,

- nieprawidłowe zastosowanie przez Sąd I instancji art. 442 ^{( 1)} §2 kc jako następstwo wadliwego uznania , że krzywda powodów jest konsekwencją występku w rozumieniu tej normy. Tymczasem przestępstwo przypisane w postępowaniu przed Sądem Rejonowym (...) w Krakowie w sprawie (...) jednemu z lekarzy pracującego naówczas u strony pozwanej – M. P. (1), kwalifikowane z art. 160 §2 kk w zw z art. 160 §3 kk ma charakter formalny a nie skutkowy. Tymczasem powodowie wywodzą swoje roszczenia wyrównawcze właśnie ze skutku- śmierci ich matki i żony.

Taki charakter wskazanego wyżej występku wyklucza uznanie , jak nietrafnie ocenił to Sąd niższej instancji , iż maja one swoje źródło w postępowaniu personelu medycznego pracującego u strony skarżącej, będącym przestępstwem,

- art. 123 §1 pkt 2 kc., w następstwie wadliwej wykładni tej normy i przyjęcie przez Sąd, iż zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa złożone przez P. M. (1) w dniu 29 lipca 2011r skutkowało przerwą biegu przedawnienia roszczeń zgłoszonych w pozwie ,

- art. 442 ¹ §4 kc wobec nietrafnego zastosowania tego przepisu przy ocenie roszczenia wyrównawczego M. M. w warunkach, gdy ma ona zastosowanie tylko do roszczeń wyrównawczych osoby , która doznała obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia uszczerbków na osobie / bezpośrednio na skutek zdarzenia szkodzącego.

- art. 361 §1 kc pod postacią błędu subsumpcji, polegającego na uznaniu , że pomiędzy sposobem diagnozy i terapii które personel Centrum Medycznego (...) spółki z o. o. w K. podjął wobec M. W. - M. a jej smiercią zachodzi adekwatny związek przyczynowy mino , że z treści wniosków obu wskazywanych wyżej opinii biegłych dwóch ośrodków medycznych wynika , że taki związek jest wykluczony,

- art. 446 §4 kc w konsekwencji uznania roszczenia M. M. za uzasadnione , w dochodzonej przez nią wysokości , bez bliżej analizy rzeczywistego rozmiaru krzywdy jakiej doznała , będąc, od pierwszych dni swojego życia, otoczona opieką ojca i dziadków macierzystych,

Odpowiadając na apelację, powodowie domagali się jej oddalenia jako pozbawionej uzasadnionych podstaw oraz przyznania na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

W swoim stanowisku odnieśli się polemicznie do wszystkich zarzutów i ich motywów , na których została oparta konstrukcja środka odwoławczego.

Przed rozpoznaniem apelacji strona pozwana złożyła pismo procesowe z dnia 2 lutego 2024r ., w którym podniosła dodatkowo zarzut nieważności postępowania wobec realizacji podstawy z art. 379 pkt 4 kpc. Jej zdaniem zaskarżony wyrok wydał Sąd , który nie był prawidłowo obsadzony Sąd nie gwarantujący stronom przeprowadzenia rzetelnego procesu.

Zarzut ten wywodziła z faktu , że skład Sądu Okręgowego tworzył sędzia powołany na urząd Sędziego w nieprawidłowej procedurze.

W replice na ten zarzut wyrażanej w piśmie procesowym z dnia 29 lutego 2024r powodowie wnieśli o nieuwzględnienie tego zarzutu , podając argumentację polemiczną wobec motywów na które powoływała się , formułując go strona pozwana.

Rozpoznając apelację , Sąd Apelacyjny rozważył :

Środek odwoławczy strony pozwanej nie jest uzasadniony i podlega oddaleniu albowiem, w ostatecznym wyniku, zaskarżony nim wyrok Sądu I instancji odpowiada prawu, chociaż część sformułowanych przez skarżącą zarzutów natury materialnej należy podzielić.

Nie ma racji Centrum Medyczne (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością K. , stawiając najdalej idący zarzut nieważności postępowania przed Sądem Okręgowym , z przyczyny o której mowa w art. 379 pkt 4 kpc wobec naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz art. 45 Konstytucji RP., na skutek nie zapewnienia stronom postępowania prawa do rzetelnego procesu ,przed Sądem ustanowionym zgodnie z prawem, który byłby niezawisły i bezstronny z uwagi na branie udziału, w składzie Sądu, osoby sędziego / naówczas Sędziego Sądu Okręgowego w Krakowie / Zygmunta Drożdżejki , powołanego do pełnienia urzędu Sędziego w niewłaściwej procedurze.

Trzeba w pierwszej kolejności zwrócić uwagę , iż zarzut ten nie został sformułowany w samej apelacji ale w odrębnym piśmie procesowym z 2 lutego 2024r , jak można sądzić m. in. z tego powodu , że P. Sędzia został odwołany z funkcji Prezesa Sądu Apelacyjnego przez Ministra Sprawiedliwości z powodów , które skarżąca przytacza w części motywów wniosku.

Wcześniej bowiem , a trzeba przypomnieć , iż wydając wyrok w tej sprawie , który został uchylony przez Sąd II instancji wyrokiem z dnia 25 czerwca 2021r., w sprawie o sygnaturze (...) , skład Sądu Okręgowego tworzył ten sam Sędzia, strona pozwana nie podnosiła zarzutów związanych nieprawidłową obsadą Sądu na które obecnie powołuje się , nie upatrując naruszeń ani norm konwencyjnych ani Ustawy Zasadniczej w tym , że skład wydający orzeczenie nie gwarantował stronom orzeczenia wydanego po przeprowadzeniu postępowania w sposób bezstronny czy też przez Sędziego , który naruszył standardy niezawisłości w orzekaniu. Trzeba przy tym zauważyć także ,iż awansując pełnienia urzędu w Sądzie Okręgowym w K., Sędzia także uczestniczył w procedurze , którą strona skarżąca obecnie neguje.

Nie można tracić z pola widzenia i tego , że rozpoznając sprawę po raz pierwszy [ także przy braku zarzutu nieważności postępowania ze strony apelującego wówczas Centrum Medycznego (...) spółka z o.o.w K.], podstaw do stwierdzenia nieważności postępowania , opartej na powoływanej podstawie , nie dostrzegł też Sąd Apelacyjny , chociaż był obowiązany, także z urzędu podstawę tę potencjalnie stwierdzić i w konsekwencji uchylić wyrok, łącząc orzeczenie kasatoryjne z zniesieniem dotychczasowego postępowania w całości od początku.

Stało się tak mimo , że przed wydaniem wyroku w sprawie (...) , Sąd Najwyższy podjął uchwałę trzech połączonych izb[ uchwała z dnia 23 stycznia 2020r , sygn. (...) ] , wskazującej na potrzebę przeprowadzania „ testu niezawisłości i bezstronności „ osób powołanych na urząd sędziego sądu powszechnego ,w procedurze przed KRS wyłonioną z grona członków powołanych w sposób , który został uznany za nieprawidłowy , a przez to ocenionej jako wadliwa , wskazując jego kryteria.

Przypominając , że już wówczas mając taka możliwość, strona pozwana nie wywodziła z tego wobec Sądu II instancji żadnych następstw , które obecnie artykułuje, budując argumentację dla zarzutu nieważności postępowania w oparciu o podstawę z art. 379 pkt 4 kpc.

To opisane jej ówczesne zaniechanie, osłabia moc motywacyjną stawianego zarzutu ale jest on nieuzasadniony przede wszystkim dlatego , że skarżąca nie wskazuje na jakikolwiek argument faktyczny, dotyczący sposobu prowadzenia postępowania rozpoznawczego przed Sądem I instancji przez Sędziego Referenta , który mógłby w jakikolwiek sposób potwierdzić czy chociażby uprawdopodobnić , że nie zachował on w tej, indywidualnie ocenianej sprawie, standardów niezawisłości i bezstronności w orzekaniu.

Stąd odwołując się do kryteriów „ testu „ wskazanych w uchwale połączonych izb Sądu Najwyższego, nie można zasadnie mówić o tym , iż strony doznały na skutek takiej obsady personalnej składu orzekającego jakiegokolwiek umniejszenia swoich praw procesowych , a także gwarancji dla których podstawa są wskazywane przez stronę pozwaną normy konstytucyjna i konwencyjna.

Już tylko na marginesie i dla zapewnienia kompletności tej części wywodu, dotyczącego postawionego zarzutu , dodać należy , iż jego oceny tej nie zmienia podnoszony przez skarżącą argument faktyczny dotyczący odwołania PS. Drożdzejki z funkcji prezesa Sądu Apelacyjnego w Krakowie.

Była to decyzja administracyjna , podjęta dużo później aniżeli data zamknięcia rozprawy przed Sądem I instancji. Wobec tego przyczyny , które zdecydowały o tej decyzji Ministra Sprawiedliwości, są prawnie niedoniosłe dla oceny stawianego zarzutu , który odnosi się wprost do sposobu prowadzenia postępowania rozpoznawczego i wydania orzeczenia objętego apelacją strony pozwanej.

Rozpoczynając ocenę pozostałych zarzutów od zarzutu procesowego przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów wskazać na początku należy , iż:

skuteczne postawienie tego zarzutu wymaga od strony wykazania na czym , w odniesieniu do zindywidualizowanych dowodów polegała nieprawidłowość postępowania Sądu, w zakresie ich oceny i poczynionych na jej podstawie ustaleń.

W szczególności strona ma wykazać, dlaczego obdarzenie jednych dowodów wiarygodnością czy uznanie, w odróżnieniu od innych, szczególnego ich znaczenia dla dokonanych ustaleń , nie da się pogodzić z regułami doświadczenia życiowego i [lub ] zasadami logicznego rozumowania , czy też przewidzianymi przez procedurę regułami dowodzenia.

Nie oparcie stawianego zarzutu na tych zasadach ,wyklucza uznanie go za usprawiedliwiony, pozostając dowolną , nie doniosłą z tego punktu widzenia polemiką z oceną i ustaleniami Sądu niższej instancji.

/ por. w tej materii , wyrażające podobne stanowisko , powołane tylko przykładowo, orzeczenia Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001, sygn. IV CKN 970/00 i z 6 lipca 2005, sygn. III CK 3/05 , obydwa powołane za zbiorem Lex/

Ponadto nie można tracić z pola widzenia również , iż swobodna ocena dowodów stanowi jeden z podstawowych elementów składających się na jurysdykcyjną kompetencję Sądu , który dowody bezpośrednio przeprowadza.

Ma to m. in. i takie następstwo , że nawet w sytuacji w której z treści dowodów można , w zakresie ustaleń , wyprowadzić równie logiczne , chociaż przeciwne do przyjętych przez Sąd I instancji wnioski , to zarzut naruszenia normy art. 233 §1 kpc , pomimo to , nie zostanie uznany za usprawiedliwiony.

Dopóty , dopóki ocena przeprowadzona przez Sąd mieści się w granicach wyznaczonych przez tę normę procesową i nie doznały naruszenia wskazane tam jej kryteria , Sąd Odwoławczy obowiązany jest ocenę tę , a co za tym idzie także wnioski z niej wynikające dla ustalań faktycznych , aprobować .

To, w jaki sposób strona pozwana motywuje jego realizację, a w konsekwencji także neguje wywodzone z niej przez Sąd meriti, skonstatowane w sprawie fakty , wyklucza uznanie ich obu za uzasadnione.

W miejsce rzeczowej, opartej na wskazanych wyżej kryteriach , odniesionej do indywidualnie oznaczonych dowodów [ i opartych na wnioskach z tej oceny ustaleniach faktycznych , które przez to miałyby być wytykanymi błędami ] , polemiki ze sposobem postępowania Sądu Okręgowego , skarżąca ogranicza się do przeciwstawienia jej własnej ich wersji , jej zdaniem poprawnej.

Nieprawidłowość Sądu na której oparty jest ten , oraz zarzut wady ustaleń - zgodnie z argumentacja apelantki - sprawdza się – mimo redakcyjnego rozbudowania- do tego ,że nie przyjął on wersji afirmowanej przez Centrum Medyczne (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w K., szczególnie w zakresie potwierdzenia istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy sposobem wykonywania czynności diagnostycznych i terapeutycznych wobec M. W. - M. przez personel medyczny pracujący u strony pozwanej, a zgonem pacjentki , w następstwie posocznicy , wywołanej zakażeniem patogenem C. D..

Już stwierdzenie takiego sposobu motywowania stawianych zarzutów wystarcza dla odparcia ich obu.

Zatem jedynie ma marginesie , dla zapewnienia kompletności wywodu należy wskazać , że konstrukcja argumentacji skarżącej sprowadza się do wyboru części wypowiedzi biegłych medyków w opiniach złożonych na potrzeby postępowania karnego przeciwko jednemu z lekarzy opiekujących się chorą, w okresie ostatnich dni czerwca aż do 12 lipca 2011r - M. P. (1) – z Uniwersytetu (...) w B. oraz z Instytutu Centrum (...) w Ł. , które , zdaniem apelującej , mają przemawiać nie tylko za wskazywanymi nieprawidłowościami Sądu I instancji w zakresie oceny tych dowodów i ustaleń ale także przekonywać za trafnością oceny prawnej pozwanego Centrum (...) zgodnie z którą wykluczony jest adekwatny związek przyczynowy pomiędzy sposobem postępowania lekarzy a śmiercią pacjentki skoro nawet prawidłowe i na czas rozpoznanie występowania patogenu oraz podjęcie właściwego leczenia / terapii/ mogło nie uchronić M. M. od śmierci , szczególnie , że po zabiegu cesarskiego cięcia [ z dnia 10 lipca 2011r , dzięki któremu żyje powódka - dodatek redakcyjny Sądu II instancji ] oraz na skutek długotrwałego unieruchomienia ciała , miała obniżoną odporność na oddziaływanie toksyn C. D..

Wobec takiej argumentacji tego , a w konsekwencji także zarzutu faktycznego, wskazać należy , iż biegli obu Instytutów wypowiadali się w ramach postępowania karnego a postawionym przed nim zadaniem opiniodawczym było zweryfikowanie tego czy można , czy też należy wykluczyć istnienie koniecznego [ niezbędnego dla kwalifikacji karnej czynu M. P. ] związku przyczynowego pomiędzy sposobem prowadzonej m. in. przez personel medyczny pozwanej spółki , diagnozy i terapii wobec tej pacjentki, a jej zgonem.

Biegli w tych opracowaniach wprawdzie uznali , że materiał dowodowy przedstawiony im do oceny nie pozwala, z punktu widzenia medycznego, na potwierdzenie takiego charakteru owego związku [ co zdecydowało o postanowieniu lekarzowi zarzutu z art. 160§2 kk w zw z art. 160 §3 kk- dodatek redakcyjny S.A. ] ale jeżeli odczytać wnioski tych opracowań w całości , to potwierdzili oni nie tylko cały szereg uchybień diagnostycznych i terapeutycznych jakich dopuścił się personel medyczny strony pozwanej [ poprawnie i w sposób kompletny wskazują na nie powodowie w odpowiedzi na apelację ] ale także stwierdzili - szczególnie biegli z Uniwersytetu (...) w B. , że taki związek istnieje , tyle tylko nie jest związkiem koniecznym , co należy rozumieć w ten sposób , że nie tylko te uchybienia spowodowały zgon matki i żony powodów.

Takie stwierdzenia nie są podstawą do stwierdzenia , na którym buduje swoją krytykę oceny dowodów i ustaleń Sądu I instancji , strona pozwana , iż związek ten ma jedynie charakter ewentualny, wykluczając jej odpowiedzialność za wyrównanie krzywd powodów.

Brak związku przyczynowego o takim charakterze , który warunkuje rodzaj kwalifikacji karnej sposobu postępowania, które zdaniem biegłych lekarzy były , z punktu widzenia ówczesnej wiedzy i praktyki medycznej nieprawidłowe , nie oznacza , że w ramach odpowiedzialności cywilnej podmiotu , który zatrudnił nieprawidłowo postępujący personel, takie wnioski eksperckie nie są wystarczające dla potwierdzenia takiego związku , który ten rodzaj odpowiedzialności warunkuje , chociażby przy wykorzystaniu konstrukcji dowodu prima facie / o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia/.

Z podanych przyczyn, odpierając jako chybione oba stawiane zarzuty , ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I Instancji Sad Odwoławczy przyjmuje za własne, dodatkowo czyniąc podstawą tych ustaleń, niekwestionowaną przez strony opinię biegłych Instytutu Centrum (...) w Ł. , złożoną w postępowaniu karnym/ k. 356-379 akt /

W świetle tych faktów, a w szczególności wniosków opinii biegłych obu Instytutów Medycznych ;

Nie ma racji strona skarżąca podnosząc zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 361§1 kc w następstwie niepoprawnego przyjęcia , iż pomiędzy sposobem postepowania siedmiu lekarzy - personelu medycznego zatrudnionego przez stronę pozwaną prowadzonej przez nią placówce medycznej , w tym M. P. (1) - którzy opiekowali się M. M. w okresie ostatnich dwóch dni czerwca ,pierwszej i przełomu pierwszej i drugiej dekady lipca 2011 , szczególnie w zakresie diagnostyki i sposobu terapii, a zagonem pacjentki, można potwierdzić istnienie adekwatnego związku przyczynowego

Wskazując na to [ o czym była już mowa w ramach oceny zarzutu procesowego przekroczenia granic swobodnej oceny zgromadzonych dowodów i w konsekwencji błędów ustaleń faktycznych ] , iż budując zarówno tamte jak i obecnie omawiany zarzut, strona pozwana powołuje się na wybrane przez siebie fragmenty opinii biegłych obu Instytutów tak Uniwersytetu (...) w B. jak i Instytutu Centrum (...) w Ł.- złożone w postępowaniu karnym przeciwko M. P. i w oparciu o które [pomijając wypowiedzi opiniodawcze biegłych w zakresie całości konkluzyjnych wniosków ] wywiodła ocenę zgodnie z którą tego rodzaju związek nie może zostać potwierdzony dlatego ,iż gdyby sposób realizacji czynności diagnostycznych i w konsekwencji terapeutycznych byłby inny – w domyśle- poprawny – nie dałoby się uniknąć zgonu matki i żony powodów a to z uwagi na wyjątkową zjadliwość toksyn C. D. z jednej, i obniżoną odporność pacjentki spowodowanej przebytym zabiegiem rozwiązania ciąży przez cesarskie cięcie oraz długotrwałe unieruchomienie ciała, z drugiej strony.

Skarżąca odwołuje się także do tej części konkluzji biegłych (...) B. , którzy na potrzeby kwalifikacji karnej sposobu postępowania medycznego lekarza M. P. (1) stwierdzili , że śmierć M. M. nie pozostaje w koniecznym związku przyczynowym ze stwierdzonymi nieprawidłowościami po stronie personelu medycznego.

Tym nie mniej strona skarżąca nie dostrzega , a przyjemniej pomija to , że zarówno ta grupa biegłych jak i biegli z Instytutu Centrum (...) w

Ł. , wytknęli w swoich opracowaniach personelowi medycznemu Centrum Medycznego (...) , cały szereg nieprawidłowości w zakresie diagnozy stanu pacjentki szczególnie po pierwszym pojawieniu się biegunki w dniu 30 czerwca 2011r , którą już wówczas już wówczas należało diagnozować pod kątem jej rzeczywistego źródła , w tym czy nie jest spowodowana zakażeniem wywołanym przez C. D.. Wytknięte nieprawidłowości dotyczyły także sposobu terapii, zastosowanej wówczas wobec chorej, ograniczonej w decydującym dla rozwoju zakażenia tym patogenem, okresie kolejnych kilku dni aż do uzyskania wyniku potwierdzającego je [ 12 lipca 2011r ] przeciwdziałania „ zwykłej „ biegunce za pomocą leków i środków medycznych , które prowadziło do utrwalenia i rozwoju źródła zakażenia w jelitach m. in. ograniczając ich perystaltykę.

W ten sposób jedynie streszczone przez Sąd II instancji , wymienione w całej sekwencji, liczne nieprawidłowości diagnostyki i leczenia pacjentki , należy dopiero skonfrontować z wnioskiem biegłych z B. zgodnie z którym nie stwierdzenie koniecznego związku przyczynowego należy rozumieć w ten sposób , że zgon M. W. - M. nie może być traktowany jako wyłączne następstwo [konsekwencja] potwierdzonych uchybień , a nieco inaczej rzecz ujmując , nie można wykluczyć , że nawet przy prawidłowym procesie diagnostyczno terapeutycznym , efekt leczenia mógłby być podobny [ na skutek zakażenia patogenem wystąpiłaby posocznica , której rozwój, mający miejsce szczególnie już w Szpitalu im . (...) w K. , gdzie przewieziono chorą 13 lipca 2011r doprowadzając do uszkodzeń wielonarządowych , skutkowałaby śmiercią poacnetki - dodatek redakcyjny- S.A.]

Dodać do tego jeszcze należy ,iż jak wynika z ustaleń faktycznych, biegli byli stanowczy co do tego , że gdyby badania laboratoryjne kału chorej na obecność C. D. przeprowadzono w odpowiednim czasie – 30 czerwca 2011r a najpóźniej w dniu 4 lipca 2011r kiedy nastąpił nawrót biegunki- było możliwe , przy prawidłowym leczeniu farmakologicznym m. in. M. i W. , do zakażenia , a w konsekwencji zakażenia ogólnoustrojowego [sepsy ] u M. W. - M. w ogóle mogło nie dojść i zostałaby ona z następstw obecności C. w jej organizmie całkowicie wyleczona.

W tym kontekście trzeba pamiętać, iż w tzw. lekarskich procesach odszkodowawczych , a taki charakter ma rozstrzygana sprawa, nie jest konieczne wykazywanie istnienia związku przyczynowego między działaniem (zaniechaniem) personelu służby zdrowia a szkodą pacjenta w stopniu pewnym i stanowczym, lecz wystarczy istnienie związku o odpowiednim stopniu prawdopodobieństwa.

Temu służy konstrukcja dowodu prima facie czyli sposobu dowodzenia opartego na domniemaniach faktycznych (art. 231 k.p.c.), którego wynikiem jest ustalenie wysokiego prawdopodobieństwa wystąpienia szkody w następstwie określonego zdarzenia sprawczego. Dla zastosowania wnioskowania prima facie konieczne jest wykazanie faktów stanowiących podstawę domniemania faktycznego, które pozwalają na wnioskowanie o prawdopodobieństwie zawinionego działania personelu medycznego szpitala i jego związku przyczynowego z krzywdą po stronie powodów Należy jednak podkreślić, że dowód taki nie wystarcza, w razie wykazania okoliczności uprawdopodobniającej inną przyczynę szkody.

/ por. także powołane jedynie przykładowo podzielane przez Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym sprawę , stanowisko Sądu Najwyższego, zawarte w judykacie z dnia 25 września 2019r , sygn. III CSK 270/17 , publikowane w zbiorze Lex /

Skoro dla potwierdzenia istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy sposobem wykonywania obowiązków przez personel medyczny pracujący u strony pozwanej [ w liczbie siedmiu lekarzy opiekujących się pacjentką w pierwszych dniach lipca 2011r w zakresie diagnozy i podjętej terapii , a zgonem M. M. , w ramach procesu cywilnego o wyrównanie szkód niemajątkowych jakich doznali jej najbliżsi - pośrednio poszkodowani ta śmiercią- wystarcza sięgniecie po konstrukcję dowodu prima facie to uznając , iż ma on w realiach faktycznych zastosowanie , tę przesłankę odpowiedzialności odszkodowawczej po stronie pozwanej spółki , wbrew omówionemu zarzutowi , należy potwierdzić.

Nie ma racji Centrum Medyczne (...) , podnosząc zarzut naruszenia art. 446 §4 kc w sposób na jaki powołuje się w jego motywach , negując zasadność zasądzenia na rzecz M. M. , tytułem zadośćuczynienia kwoty 200 000złotych.

Na wstępie wskazać należy , że skarżąca nie polemizuje rzeczowo w tym zakresie ze stanowiskiem Sądu I instancji , które zdecydowało o ocenie , że taka suma w przypadku dziecka , które nigdy matki nie poznało [ w dacie jej śmierci M. miała kilka dni ] prawidłowo zrealizuje kompensacyjny przede wszystkim charakter i cel zadośćuczynienia za krzywdę .

Wbrew argumentacji skarżącej, Sąd I instancji nie zastosował w tym zakresie zarzucanego mu „ automatyzmu „ ale wskazał w motywach prawnych przyczyny dla których uznał tę sumę za „odpowiednią „ w rozumieniu tej normy, Dostrzec należy przy tym, iż polemizując z jej trafnością , strona pozwana nie wskazuje jaka , jej zdaniem, w sytuacji małoletniej powódki, kwota spełniałaby to kryterium , a jedynie neguje te wyznaczniki granic krzywdy dziecka do których odwołał się Sąd I instancji.

Trzeba także zwrócić uwagę , że zmiana wysokości zadośćuczynienia na etapie postępowania apelacyjnego przez Sąd drugiej instancji jest możliwa tylko wtedy, gdy Sąd niższej instancji nie uwzględnił wszystkich okoliczności i czynników uzasadniających przyznane świadczenie albo niewłaściwie ocenił całokształt tych - należycie ustalonych i istotnych okoliczności, popełniając błąd dowolności. Zmiana taka jest możliwa, gdy suma wyrównawcza przyznana z tego tytułu, właśnie na skutek wspomnianego błędu, będzie uznana za nie mającą cechy " kwoty odpowiedniej " w rozumieniu art. 446 §4 kc , dlatego, że została w sposób istotny zaniżona (lub zawyżona).

Przy tym zakres tej nieprawidłowości musi być taki, że według kryteriów obiektywnych, pozostawienie wysokości świadczenia na dotychczasowym poziomie, doprowadzi (niewątpliwie) do sytuacji, w której w istocie niemierzalny uszczerbek pokrzywdzonego nie zostanie właściwie wyrównany / ,zważywszy na przede wszystkim kompensacyjną funkcję zadośćuczynienia dla którego ten przepis kodeksowy jest materialną podstawą.

Przy spełnieniu tych warunków zmiana dokonywana przez Sąd odwoławczy jest przy tym dodatkowo limitowana. Ingerencja w granice ilościowe takiego świadczenia może dotyczyć tylko takiego jego zakresu, po dokonaniu której kwota zadośćuczynienia uzyska cechę "sumy odpowiedniej" w rozumieniu tego przepisu

Wszystko to co powiedziano wyżej, dostatecznie usprawiedliwia wniosek , że stawiany zarzut należy odeprzeć , uznając ,iż świadczenie wyrównawcze należne córce zmarłej zostało określone przez Sąd I instancji na właściwym poziomie.

Już w tym miejscu należy też wskazać , że podobną ocenę Sąd Odwoławczy przyjmuje wobec takiego samego rodzajowo świadczenia , które zostało zasądzone przez Sąd Okręgowy na rzecz powoda P. M. (1).

Nie powtarzając tej samej lub bardzo zbliżonej treściowo argumentacji , co jest z przyczyn teleologicznych zbędne, Sąd II instancji uznaje , że suma 150 000zł przyznana mężowi zmarłej także , w realiach faktycznych ustalonych w sprawie, prawidłowo z punktu widzenia art. 446 §4 kc, realizuje wyrównawczą funkcję zadośćuczynienia za jego krzywdę spowodowaną następstwami tragicznego i zupełnie niespodziewanego zgonu jego małżonki , praktycznie na początku ich związku małżeńskiego. Nie relacjonując po raz kolejny tych faktów , które powołał Sąd I instancji przy ocenie rozmiarów i intensywności oraz trwałości w czasie krzywdy P. M. (1), zauważyć jedynie trzeba , że w sytuacji która wówczas powstała , zupełnie do tego nie przygotowany, stanął przed obowiązkami dla niego nowymi , którym musiał sprostać natychmiast oraz całkowicie przebudować swoje plany i preferencje życiowe, bo te poprzednie, związane z osobą M. M. bezpowrotnie legły w gruzach. Niewątpliwie trauma jaką wówczas przeżył była bardzo intensywna , pozostawiając , jak uczy doświadczenie życiowe, nie dające się usunąć trwałe negatywne wspomnienia bez wątpliwości osłabiające nadal , chociaż niewątpliwie w mniejszej niż bezpośrednio po śmierci żony skali, energię życiową pokrzywdzonego , którą musi nadal / mimo pomocy dziadków macierzystych / przede wszystkim koncentrować nie na swoich potrzebach ale potrzebach małoletniej córki i jej wychowywaniu.

Niezasadnie podniesiony został przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia w odniesieniu do roszczenia kompensacyjnego , które sformułowała wobec niej córka zmarłej.

Skarżąca, powołując ten zarzut, odwołuje się do literalnego brzmienia przepisu art. 442 ¹§4 kc wskazując na to , że roszczenie wyrównawcze , które formułuje osoba małoletnia nie ulega przedawnieniu wcześniej aniżeli po upływie dwóch lat od uzyskania przez poszkodowaną pełnoletności o ile jej żądanie zmierza do wyrównania szkody na osobie spowodowanej zdarzeniem szkodzącym.

Zarzut ten jest chybiony dlatego , że niezależnie od tego, czy w rozpoznawanej sprawie przyjmować trzyletni czy też dwudziestoletni okres przedawnienia, powódka może skorzystać z dobrodziejstwa tej normy.

Sąd Apelacyjny , podzielając stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 18 maja 2017r , sygn. I PK 162/16 – powołanym za zbiorem Lex - oraz jego motywach prezentuje pogląd zgodnie z którym zakres zastosowania tego przepisu obejmuje także roszczenia o zadośćuczynienie za krzywdę spowodowaną śmiercią osoby najbliższej , skoro w ten sposób pokrzywdzone dziecko doznało konsekwencji gwałtowanego zerwania więzi rodzinnej z matką , będącej także rodzajem dobra osobistego , chociaż, z woli ustawodawcy, podstawa normatywna takiego roszczenia jest odrębna- samodzielna - a nie wynika obecnie z wykładni art. 448 kc.

Podzielić jako trafne natomiast należy zarzuty materialne strony skarżącej podnoszące naruszenie art. 442 ¹ §2 kc oraz art. 123 §2 pkt 2 kc.

Na wstępie należy jednak zauważyć , że ich podzielenie , nie ma z przyczyn o których była mowa wyżej, znaczenia dla oceny zarzutu przedawnienia roszczenia kompensacyjnego małoletniej M. M. skoro nadal , także w dacie zamknięcia rozprawy przed Sądem II instancji , jest osobą niepełnoletnią , licząc obecnie lat trzynaście. Odnosząc zarzuty strony skarżącej do jej pretensji finansowej stanowiącej przedmiot sporu , zważywszy na treść art. 442 ¹ §4 kc są one chybione.

Przez pryzmat obu tych zarzutów w odniesieniu do roszczenia do roszczenia męża zmarłej powiedzieć natomiast należy , że pomimo ich trafności , ostatecznie zasądzenie na jego rzecz przez Sąd I instancji kwoty wyrównującej krzywdę okazało się być jednak usprawiedliwione , a to z następujących powodów.

Ma rację Centrum Medyczne (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. twierdząc , że dla oceny roszczenia P. M. (1) z punktu widzenia weryfikowanego zarzutu przedawnienia , brak jest dostatecznych podstaw aby stosować po myśli art. 442 ¹ §2 kc dwudziestoletni jego okres , począwszy od daty zdarzenia wywołującej jego krzywdę , którym był zgon małżonki.

Brak w materiale dowodowym podstawy do tego przyjąć , iż skutek ten nastąpił jako następstwo przestępstwa członków personelu medycznego pracującego naówczas w szpitalu strony pozwanej.

Szczególnie dotyczy lekarza M. P. (1) , której został przypisany w prawomocnym wyroku karnym wydanym w sprawie o sygnaturze (...) Sądu Rejonowego (...)w K. , występek kwalifikowany z art. 160 §2 w zw z art. 160 §3 kk czyli przestępstwo o charakterze formalnym a nie skutkowym.

Sąd II instancji podziela także stanowisko apelującej zgodnie z którym fakt , że P. M. (1) w dniu 29 lipca 2011r złożył do Prokuratury zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa , które później owocowało wszczęciem postępowania przygotowawczego, a następnie karnego przed dwoma instancjami sądowymi [ wyrok wobec M. P. (1) - uprawomocnił się dopiero z dniem 20 marca 2021r ] nie może być zakwalifikowany jako zdarzenie , które po myśli art. 123 §1 pkt 1 kc wywołało skutek przerwy biegu przedawnienia jego roszczenia kompensacyjnego poddanego pod osąd w niemniejszej sprawie.

Tym nie mniej Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku , iż nawet przyjęcie trzyletniego terminu przedawnienia jego roszczenia , który wynika z art. 442 ¹ §1 kc, nie skutkuje uznaniem zarzutu strony pozwanej za uzasadniony.

Odwołanie się do treści tej normy daje podstawę do wnioskowania , że pomiędzy datą w której pokrzywdzony dowiedział się o podmiocie odpowiedzialnym za zdarzenie wywołujące jego podlegający wyrównaniu uszczerbek niematerialny , a datą wniesienia pozwu w rozstrzyganej sprawie [ 19 października 2017r ] , które wywołało skutek jego przerwy , termin ten nie upłynął.

Trzeba bowiem zwrócić uwagę , że tylko prima facie wydawać by się mogło , iż początkowa data jego biegu jest oczywista [ tak zdaje się sądzić także skarżąca , identyfikując ją ,w motywach apelacji, z datą zgonu M. M..

Tak jednak nie jest.

Z ustaleń faktycznych dokonanych w postępowaniu wynika , że zgon żony powoda został stwierdzony w dniu 16 lipca 2011r., nie w szpitalu strony pozwanej ale w szpitalu(...)w K. do którego została przewieziona , w warunkach systematycznego pogarszania się stanu zdrowia w dniu 13 lipca 2011r.

Co więcej , personel tamtej placówki medycznej także podjął diagnozę oraz leczenie jej stanu , stosując środki farmakologiczne [ jak chociażby stosowanie specjalnego rodzaju aktywnego białka oraz realizując procedury medyczne aby wymienić tylko usuwanie zgromadzonego w jamie brzusznej płynu poprzez drenaż.

I co najważniejsze z rozważanego punktu widzenia, ani składając zawiadomienie w końcu lipca 2011r ani także w trakcie całego postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę, P. M. (1) nie mógł w sposób nie budzący wątpliwości potwierdzić tego ; personel medyczny której z tych dwóch placówek szpitalnych , potencjalnie odpowiedzialnych za jego krzywdę , [ na podstawie art. 430 kc w zw z art. 415 kc ] może był traktowany za odpowiedzialny za śmierć jego żony.

W ramach tego postępowania przeprowadzono, poza licznymi innymi , także dowody z opinii biegłych medyków , które w zakresie wniosków nie zawsze były zgodne.

Nie można też tracić z pola widzenia także tego , a przeciwnie , należy podkreślić , że wątpliwości te miał również Sąd karny , już w ramach postępowania rozpoznawczego .

O tych wątpliwościach świadczy w szczególności jego decyzja o przeprowadzeniu dowodu z opinii zespołu biegłych Instytutu Centrum (...) w Ł. , której zakres obejmował polecenie zbadania prawidłowości postĘpowania diagnostycznego i leczniczego nie tylko lekarzy opiekujących się M. M. w szpitalu spółki (...) ale także w szpitalu (...) w K..

Co więcej na zlecenie Sądu eksperci z zakresu różnych dziedzin medycyny oceniali także poprawność wniosków specjalisty dr hab. K. S. , który wydawał opinię wcześniej stwierdzając , ze sposób postępowania w zakresie leczenia pacjentki był u strony pozwanej prawidłowy. Biegli z Ł. wskazali , że wniosków takich nie podzielają i zaprezentowali stanowisko przeciwne, wytykając nieprawidłowości diagnozy i terapii Opinia ekspertów z Ł. nosi datę 6 lipca 2017.

Przypominając , że orzeczenia kończące postępowanie karne przeciwko M. P. (1) przed Sadem I i II instancji zapadły już po wniesieniu pozwu przez powodów , w świetle powołanych faktów nie można przyjmować , że wcześniej aniżeli trzy lata , licząc wstecz od daty 19 października 2017r P. M. (1) wiedział , który podmiot leczniczy jest odpowiedzialny skutki śmierci jego małżonki.

Zdaniem Sądu II instancji, biorąc pod rozwagę skomplikowany charakter zdarzeń , które należało, każde z osobna i łącznie, oceniać przez pryzmat wiedzy fachowej z zakresu diagnostyki i terapii medycznej w tym zakażeń nietypowym – rzadko występującym patogenem , powód taką wystarczającą pewność , której wymaga art. 442 ^{( 1)}§1 kc mógł uzyskać dopiero po wydaniu wyroku karnego przeciwko M. P. (1), w pierwszej instancji , przez Sąd Rejonowy(...) w K. w sprawie (...) ,[ poprzednie oznaczenie (...) , które zapadło już po wniesieniu pozwu w rozpoznawanej sprawie.

Ale dla kompletności wywodu , chociaż to stanowisko Sąd II instancji powołuje jedynie dla porządku, w drodze uwagi na marginesie rozważań nawet gdyby przyjąć , że o podmiocie odpowiedzialnym za zdarzenie wywołujące krzywdę powód dowiedział się wcześniej i przed wniesieniem pozwu upłynął wskazany wyżej trzyletni okres przedawnienia , to szczególne okoliczności tej sprawy w tym przede wszystkim opisane wyżej trudności w ustaleniu prawidłowości sposobu postępowania personelu obu szpitali, wymagające wypowiedzi eksperckich, dwóch jak się okazało, zespołów biegłych z różnych dziedzin medycyny z różnych ośrodków mających rangę Instytutu uzasadniałoby przyjęcie , iż Sąd mógłby nie uwzględnić zarzutu przedawnienia roszczenia P. M. w powołaniu się na art. 5 kc .

Tym bardziej , że nawet przy takim założeniu, skoro opinie te , weryfikujące istnienie podstaw do przypisania odpowiedzialności personelowi jednej z dwóch placówek medycznych gdzie była leczona M. M. były składane w postępowaniu przygotowawczym na przestrzeni czasu a Prokurator zdecydował się na złożenie aktu oskarżenia wobec M. P. w 2014r , przekroczenie terminu przedawnienia należałoby uznać za nieznaczne

/ por także , powołany tylko przykładowo judykat SN z dnia 7 czerwca 2000, sygn. III CKN 522/99 ,za zbiorem Lex oraz uwagi M. Pyziak - Szafnickiej w komentarzu do kodeksu cywilnego – wydanie z 2009r s. 1038 /.

Z podanych przyczyn , w uznaniu apelacji w ostatecznej ocenie za nieuzasadnioną , Sąd II instancji orzekł o jej oddaleniu na podstawie art. 385 kpc w zw z art. 446 §4 kc. / /pkt 1 sentencji orzeczenia /.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego jest przepis art. 98 §1 i 3 kpc w zw. z art. 391§1 kpc i wynikająca z niego dla wzajemnego rozliczenia stron z tego tytułu, zasada odpowiedzialności za wynik sprawy.

W warunkach , gdy po stronie powodowej współuczestnictwo córki i męża zmarłej M. M. miało charakter formalny , tak powódka i jak i powód legitymowali się odrębnym wzajemnie uprawnieniem do domagania się ich rozliczenia z przegrywającą stroną pozwaną.

Zważywszy na wysokość zasądzonych na ich rzecz roszczeń, odpowiadających wartościom przedmiotu zaskarżenia w apelacji pozwanej , która domagała się ich oddalenia w całości , oraz na to , że koszty te , po ich stronach, wyczerpują się na etapie postępowania odwoławczego w wynagrodzeniu zastępującego ich zawodowego pełnomocnika – adwokata , Sąd II instancji określił należne im kwoty na podstawie §2 pkt 6 w zw z §10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015[ DzU z 2015 poz.1800] .

Należności te zostały zasądzone wraz z odsetkami o których Sąd był obowiązany orzec z urzędu, po myśli art. 98 §1 ¹ kpc w zw z art. 391 §1 kpc / pkt 2 i 3 motywowanego orzeczenia /.