Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Kamil Grzesik

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2024 r. w Krakowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Z. L.

przeciwko Skarbowi Państwa - Prokuratorowi Okręgowemu w Krakowie

o zapłatę

na skutek apelacji powoda Z. L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 12 stycznia 2022 r. sygn. akt I C 1541/20

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa-Prokuratorii Generalnej RP kwotę 4050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego1. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas od uprawomocnienia się niniejszego wyroku, do dnia zapłaty;

3.  przyznaje ze Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Krakowie adwokatowi J. J. kwotę 4050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt) tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I ACa 568/22

UZASADNIENIE

Wyroku z dnia 26 marca 2024 r.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Krakowie w dniu 12 stycznia 2022 r. sygn. akt I C 1541/20 oddalił powództwo Z. L., odstąpił od obciążenia powoda kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej oraz przyznał ze Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Krakowie adwokatowi J. J. kwotę 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu.

Powód Z. L. domagał się zasądzenia na jego rzecz kwoty w wysokości 85.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 29 listopada 2019 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną naruszeniem jego dóbr osobistych poprzez bezzasadne skierowanie przeciwko niemu aktu oskarżenia w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w C. II Wydział Karny sygn. (...), która zakończyła się wyrokiem uniewinniającym powoda. Ponadto wniósł o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu wg norm przepisanych, które nie zostały opłacone ani w całości ani części. Powód wskazywał, że prowadzone przeciwko niemu postępowanie przygotowawcze a także skierowanie przeciwko niemu aktu oskarżenia o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. stanowiło w jego ocenie naruszenie jego dóbr osobistych w postaci godności, czci, dobrego imienia, a także spowodowało po jego stronie cierpienia psychiczne i fizyczne związane z byciem osobą niesłusznie oskarżoną. Twierdził, że związku z toczącymi się rozprawami był kilkukrotnie transportowany do Zakładu Karnego w W., gdzie miał doświadczyć złych warunków w postaci dużego zagęszczenia więźniów. Według powoda liczne transporty na rozprawy miały uniemożliwić mu wzięcie udziału w zajęciach edukacyjnych w Areszcie Śledczym W.-B., gdzie według jego twierdzeń rozpoczął kształcenie zawodowe na technika budowlanego.

Pozwany Skarb Państwa reprezentowany przez Prokuratora Okręgowego w Krakowie wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego Skarbu Państwa kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej. Wskazał, że roszczenie powoda miałoby być bezpodstawne co do zasady jak i wysokości, gdyż działania Prokuratury były zgodne z prawem i przyznanymi jej kompetencjami.

Zaskarżony wyrok został oparty na następujących ustaleniach faktycznych:

Przeciwko Z. L. w dniu 21 maja 2018 r. został skierowany przez Prokuraturę Rejonową w C. akt oskarżenia o to, że dnia 1 września 2017 r. w R., woj. (...), działając w ramach z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 900 zł. za pomocą wprowadzenia w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków transakcji za pośrednictwem sieci internet poprzez zamieszczenie w serwisie ogłoszeniowym (...) (...) oferty sprzedaży telefonu marki S. (...), a następnie przyjął od pokrzywdzonej M. M. kwotę 900 zł. tytułem zapłaty ceny i za przesyłkę, a następnie nie dostarczył zamawianego przedmiotu działając na szkodę M. M., przy czym zarzucanego przestępstwa dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia kary 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego (...) w W. za sygn. akt (...) z dnia 10 listopada 2010 r. skazującym za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. i odbycia jednego roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego (...) w W. za sygn. akt (...) z dnia 22 lutego 2013 r. skazującym za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

Wyrokiem z dnia 25 marca 2019 r. Sąd Rejonowy w C. w sprawie o sygn. akt (...) uniewinnił Z. L. od zarzucanego mu czynu stanowiącego przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

W trakcie prowadzonego dochodzenia ustalono, że numer konta podany do wpłaty ceny sprzedaży za oferowany w internetowym serwisie ogłoszeniowym, na który poszkodowana M. M. wpłaciła kwotę 900 zł został otwarty w dniu 10 lipca 2017 r. przez Z. L.. Do konta została wydana karta. W dniu 26 stycznia 2018 r. wydano postanowienie o przedstawieniu Z. L. zarzutów. Zarzuty zostały przedstawione podejrzanemu 4 maja 2018 r. i w tym dniu przesłuchano podejrzanego podczas odbywania przez niego kary pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w Ż.. W trakcie składania wyjaśnień wskazał, że przedstawiony mu zarzut rozumie, nie przyznaje się do winy. Jednocześnie oświadczył, że nie będzie składał wyjaśnień ani nie będzie zapoznawał się z aktami sprawy. Z informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego dotyczącej Z. L. z dnia 2 lutego 2018 r. wynika m.in., że karę ograniczenia wolności i nieodpłatnej pracy na cele społeczne orzeczonej wyrokiem z dnia 13 stycznia 2014 r. Sądu Rejonowego(...) w W. w sprawie (...)zamieniono postanowieniem z dnia 11 lipca 2017 r. na karę pozbawienia wolności w wysokości 149 dni. Nadto wykonywanie pozostałej kary 21 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego (...)w W. orzeczonej wyrokiem w sprawie(...) z dnia 5 października 2016 r. odroczono do wykonania postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2017 r. na okres do dnia 12 października 2017 r. Jednocześnie brak jest informacji o wykonaniu kary 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w W. zasądzonej wyrokiem z dnia 31 marca 2016 r. sygn. akt (...). Jednocześnie z informacji przekazanej przez Naczelnika Wydziału (...) Komendy (...) W. (...) w dniu 12 lutego 2018 r. wynika, że Z. L. aktualnie przebywa w Zakładzie Karnym w Ż.. W dniu 6 czerwca 2018 r. Sąd Rejonowy w C. II Wydział Karny w sprawie prowadzonej pod sygn. akt (...) wydał wyrok nakazowy w którym uznał Z. L. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i w związku z tym wymierzył mu karę 12 miesięcy ograniczenia wolności oraz zobowiązał go do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Jednocześnie Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawy wyrządzonej szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej M. M. kwoty 900 zł. Z. L. w dniu 18 czerwca 2018 r. złożył sprzeciw od wyroku nakazowego wydanego przez Sąd Rejonowy w C. w dniu 6 czerwca 2018 r. pod sygn. akt (...). W uzasadnieniu sprzeciwu wskazał, że w dniu popełnienia czynu karalnego odbywał karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w Ż.. Z tego powodu popełnienie przez niego czynu było niemożliwe i niewykonalne fizycznie. W związku z wniesionym sprzeciwem sprawę skierowano na rozprawę główną. Oskarżony Z. L. został doprowadzony na pierwsza rozprawę główną wyznaczoną na dzień 4 września 2018 r. celem złożenia wyjaśnień. Oskarżony do popełnienia zarzucanego czynu się nie przyznał i odmówił złożenia wyjaśnień w sprawie. Następnie wniósł o przyznanie mu obrońcy z urzędu, a następnie o doprowadzenie go na kolejny termin rozprawy wskazując, że będzie składał wyjaśnienia i odpowiadał na pytania Sądu w obecności obrońcy. Na rozprawie głównej w dniu 4 października 2018 r. oskarżony złożył zeznania z których wynikało, że konto założył na prośbę znajomego - K. C., podając jego nr telefonu, bowiem ten oczekiwał wpłaty środków w ciągu tygodnia lub dwóch. Z konta oskarżony miał nie korzystać, jednak uznał, że może się ono przydać podczas podjęcia pracy. W tym celu miał zamiar zmienić dane dotyczące nr telefonu powiązanego z kontem, jednak w międzyczasie został aresztowany w dniu 25 lipca 2017 r. celem odbycia kary pozbawienia wolności. Po osadzeniu w Zakładzie Karnym kontaktował się z K. C., by ten nie korzystał z założonego konta. Potem zaczęły na adres zamieszkania oskarżonego przychodzić powiadomienia z (...) i (...), jednak nie skojarzył tego z faktem użyczenia konta K. C.. W trakcie pobytu w Zakładzie Karnym w Ż. w okresie od 7 sierpnia 2017 r. do 27 czerwca 2018 r. nie miał możliwości korzystania z telefonu komórkowego z dostępem do internetu. Nie korzystał także w tym czasie z przepustek poza terenem zakład karnego.W dniu 13 grudnia 2018 r. Z. L. złożył wniosek o doprowadzenie go na rozprawę główną w sprawie (...) w Sądzie Rejonowym w C. w dniu 28 stycznia 2019 r. oraz o udzielenie wglądu do akt sprawy. W związku z przeniesieniem oskarżonego do innego Aresztu Śledczego i niedoprowadzeniem go na wyznaczony termin rozprawy odroczono rozprawę celem doprowadzenia oskarżonego. W dniu 5 marca 2019 r. Sąd Rejonowy w S. II Wydział Karny sygn. akt (...) wydał wyrok skazujący w sprawie Z. L. oskarżonego o to, że ułatwił w nieustalonym miejscu w okresie od dnia 10 lipca 2017 r. do dnia 8.09.2017 r. popełnienie przestępstwa P. D., który doprowadził w celu osiągnięcia korzyści majątkowej P. N. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 470 zł. wprowadzając w błąd kupującego oferując do sprzedaży na portalu (...) towar w postaci telefonu(...) przy czym sprzedający nie miał zamiaru wywiązać się z zawartej umowy poprzez udostępnienie własnego rachunku bankowego o nr (...) założonego osobiście w Banku (...) Oddział w W., na który wpłacono pieniądze tytułem zaliczki z w/wym. transakcji, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, czym działał na szkodę P. N.. W chwili orzekania przez Sąd Rejonowy w C. w/w wyrok był nieprawomocny. W trakcie postępowania sądowego toczącego się przed Sądem Rejonowym w C. w sprawie (...), Z. L. przebywał w Zakładzie Karnym w Ż., w Areszcie Śledczym w M., Zakładzie Karnym w W., Areszcie Śledczym w W.-S., Areszcie Śledczym w S., Areszcie Śledczym W.-G., Areszcie Śledczym w S.. W Sądzie Okręgowym w K. Wydział I Cywilny w sprawie (...) toczyło się postępowanie z powództwa Z. L. przeciwko Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu w W. o naruszenie dóbr osobistych m.in. poprzez przebywanie osadzonego w przeludnionych celach mieszkalnych i w złych warunkach bytowych. Wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2021 r. powództwo Z. L. zostało oddalone, wyrok w tej sprawie nie jest prawomocny.

Po dokonaniu analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Okręgowy uznał powództwo za bezzasadne. W ocenie Sądu Okręgowego powód przede wszystkim nie udowodnił, że doszło do naruszenia jego dóbr osobistych. Nie wykazał, że postępowanie przygotowawcze, a następnie postępowanie sądowe w sprawie (...) spowodowało naruszenie jego godności i czci, poprzez okoliczności wymienione przez niego w pozwie tj. przebywanie w Zakładzie Karnym w W. w złych warunkach lokalowych w towarzystwie osób zdemoralizowanych i chorych, a liczne transporty wynikające z toczącego się postępowania uniemożliwiły mu podjęcie edukacji zawodowej oraz naruszenie zaufania jakim darzyły go osoby najbliższe. Powód też w żaden sposób nie wykazał by działania Prokuratury Rejonowej w C. w związku z prowadzonym dochodzeniem, a także postępowaniem sądowym było bezprawne.

Z powyższym orzeczeniem nie zgodził się powód zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi powód zarzucił:

I.  naruszenie przepisów postępowania w postaci 235 ² §1 pkt 2 i 5 k.p.c., które miało wpływ na wynik sprawy poprzez pominięcie przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka G. L. - matki Powoda, podczas gdy treść tych zeznań mogłaby mieć istotne znaczenie dla ustalenia faktu doznanej przez Powoda krzywdy, a biorąc pod uwagę konieczność oczekiwania na pisemne zeznania Powoda, przeprowadzenie dowodu z zeznań tego świadka nie prowadziłoby do opóźnienia w rozpoznaniu sprawy,

I.  naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 233 §1 k.p.c., które miało wpływ na wynik sprawy, poprzez uznanie w całości zeznań Powoda za niewiarygodne, co doprowadziło Sąd do wniosku, że Powód nie doznał żadnej krzywdy wskutek niesłusznego oskarżenia,

II.  naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci art. 23 k.c., 24 § 1 k.c. w zw. z art. 448 k.c. przez ich niewłaściwe zastosowanie i bezpodstawne uznanie, że w niniejszej sprawie nie doszło do bezprawnego naruszenia dóbr osobistych Powoda, skutkującego koniecznością zasądzenia zadośćuczynienia.

Wskazując na powyższe powód wniósł o:

-

zmianę zaskarżonego wyroku w całości i zasądzenie od Strony pozwanej na rzecz Powoda kwoty 85.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 29 listopada 2019 r. do dnia zapłaty

-

przyznanie od Skarbu Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu za postępowanie w I i II instancji, ponieważ nie zostały uiszczone ani w całości, ani w części;

-

w przypadku oddalenia apelacji - odstąpienie od obciążania Powoda kosztami zastępstwa procesowego Strony pozwanej

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego Skarbu Państwa kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej z odsetkami ustawowymi przewidzianymi w art. 98§1 ¹ k.p.c.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Kluczowym według oceny Sądu zarzutem powoda jest zarzut naruszenia naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci art. 23 k.c., 24 § 1 k.c. w zw. z art. 448 k.c. przez ich niewłaściwe zastosowanie. Sąd odwoławczy przychyla się do stanowiska Sądu Okręgowego i stwierdza, że nie doszło do bezprawnego naruszenia dobra osobistego w związku z tym roszczenie powoda o zapłatę zadośćuczynienia było bezzasadne. Oczywistą kwestią jest to, że prowadzenie postępowania karnego przeciwko jednostce jest naruszeniem pewnych jej dóbr osobistych, ale dopiero bezprawność wszczęcia i prowadzenia takiego postępowania prowadzi do możliwości zasądzenia zadośćuczynienia. Według apelacji powoda poniósł on krzywdę poprzez postawienie mu niesłusznego zarzutu. Sąd Okręgowy prawidłowo powołał się na orzecznictwo w tym zakresie zgodnie, z którym przyjmuje się, że w przypadku organów ścigania, czynności związane z wypełnianiem ustawowych obowiązków, polegających na wszczęciu postępowania przygotowawczego i następnie sporządzeniu aktu oskarżenia nie mają charakteru działań niezgodnych z prawem także wtedy, gdy przeprowadzone postępowanie karne zakończyło się wydaniem wyroku uniewinniającego (wyrok Sądu Najwyższego z 5 października 2012 r., IV CSK 165/12, nie publ.). Takie założenie jest najbardziej zgodne z ratio legis, przyjęcie innego poglądu stałoby w sprzeczności z podstawowymi założeniami systemu prawnego. Postawienie zarzutów i prowadzenie postępowania przygotowawczego nie oznacza bowiem pewności co do faktu popełnienia przestępstwa, jest to jedynie element złożonego procesu sądzenia. Dopiero ocena materiału dowodowego i przeprowadzenie wykładni prawa przez Sąd prowadzi do osądzenia sprawy, bez wcześniejszego zgromadzenia faktów przez Prokuraturę wydanie wyroku byłoby niemożliwe. Prowadzenie postępowania przygotowawczego należy do ustawowych obowiązków każdego prokuratora i z reguły nie nosi cech bezprawności. Należało więc przeanalizować czy prokurator dopuścił się kwalifikowanych naruszeń procedury karnej. Według oceny Sądu powód nie zdołał wykazać takich naruszeń. Stan faktyczny sprawy i postępowanie dowodowe Sądu Okręgowego wykazały, że działanie Prokuratury i postępowanie prowadzone przed Sądem karnym nie były oczywiście bezcelowe. Istniało domniemanie wynikające z art. 42 ustawy o usługach płatniczych z dnia 19 sierpnia 2011 r. (Dz.U.2024.30 t.j. z dnia 2024.01.09).; Użytkownik uprawniony do korzystania z instrumentu płatniczego jest obowiązany korzystać z instrumentu płatniczego zgodnie z umową ramową oraz zgłaszać niezwłocznie dostawcy lub podmiotowi wskazanemu przez dostawcę stwierdzenie utraty, kradzieży, przywłaszczenia albo nieuprawnionego użycia instrumentu płatniczego lub nieuprawnionego dostępu do tego instrumentu (ust. 1). W celu spełnienia obowiązku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, użytkownik, z chwilą otrzymania instrumentu płatniczego, podejmuje niezbędne środki służące zapobieżeniu naruszeniu indywidualnych danych uwierzytelniających, w szczególności jest obowiązany do przechowywania instrumentu płatniczego z zachowaniem należytej staranności oraz nieudostępniania go osobom nieuprawnionym (ust.2). Z. L. nie podejmował żadnych środków zapobiegających naruszeniu indywidualnych danych uwierzytelniających, z własnej woli udostępnił dane potrzebne do korzystania z jego konta bankowego i nie zgłosił tego odpowiednim podmiotom. Samo wszczęcie postępowania było więc uzasadnione racjonalnym podejrzeniem możliwości dokonania przestępstwa. Odnosząc się do zarzutu powoda, iż Prokuratura Rejonowa w C. nie dochowała należytej staranności przy weryfikacji jego sytuacji życiowej i nie zwróciła się z zapytaniem do Dyrektora Zakładu Karnego w Ż. o to czy w dniu popełnienia zarzucanego mu czynu przebywał na terenie jednostki penitencjarnej należy zwrócić uwagę, że powód nie ujawnił tej informacji podczas przesłuchania 4 maja 2018 r. Dopiero w uzasadnieniu sprzeciwu od wyroku nakazowego wydanego przez Sąd Rejonowy w C. w dniu 6 czerwca 2018 r. pod sygn. akt (...) wskazał, że w dniu popełnienia czynu karalnego odbywał karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w Ż.. Warto też zwrócić uwagę, że wysuwane w apelacji powoda twierdzenia, że oczywisty jest fakt, że nie mógł dokonać przestępstwa nie mogą być uznane za słuszne. Dopiero w trakcie postępowania dowodowego uzyskano informacje czy Z. L. korzystał w tym czasie z przepustek oraz do jakich środków komunikacji ze światem zewnętrznym miał w tym czasie dostęp. Oczywiście ocena czy zostały zrealizowane znamiona jakiegoś typu czynu zabronionego postaje w gestii Sądu karnego, który stwierdził, że przestępstwa oszustwa Z. L. w ustalonym stanie nie był w stanie dokonać, ale niewykluczone byłoby przypisanie mu odpowiedzialności za pomocnictwo ze względu na fakt, że udostępnił danego swojego konta bankowego za pomocą, którego dokonano przestępstwa. Analiza stanu faktycznego pozwala na wywnioskowanie, że działania Prokuratury nie były całkowicie nieuzasadnione i nie dało się wykluczyć powiązania powoda z popełnionym przestępstwem. Charakter czynu zabronionego, o który oskarżony był powód nie wyklucza pre se możliwości jego popełnienia z terenu zakładu karnego. Do współudziału w jego popełnieniu wystarczający jest dostęp do telefonu komórkowego, a tego mimo zakazów na terenie zakładu karnego, nie można było w niniejszej sprawie wykluczyć. Odnosząc się do naruszeń dóbr osobistych, które wskazał powód w swojej apelacji, Sąd przychyla się do oceny Sądu Okręgowego, powód nie wykazał by w placówce penitencjarnej doszło do naruszenia zasad regulujących ilość osadzonych w celach. Nawet jeśli powodowi udałoby się to wykazać to pobyt w tej placówce był spowodowany tym, że powód w trakcie procesu odbywał karę pozbawienia wolności niezwiązaną ze sprawą. W normalnych okolicznościach przebywałby on na wolności podczas postępowania prowadzonego przez Prokuraturę. Nie dałoby się więc wskazać adekwatnego związku przyczynowego między tymi zdarzeniami. Nie da się też stwierdzić, że liczne transporty spowodowały, że nie mógł on uczestniczyć w zajęciach edukacyjnych organizowanych przez Areszt Śledczy w W. - B., gdyż nie wykazano by powód miał brać udział w jakimkolwiek szkoleniu zawodowym i by takie szkolenie miało się odbyć w Areszcie Śledczym w W. – B., a także by z powodu właśnie toczącego się postępowania przed Sądem Rejonowym w C. powód nie mógł w nim wziąć udziału. Dodatkowo należy wskazać, że powód był transportowany w tamtym czasie również z uwagi na inne toczące się przeciwko niemu postępowania. Sąd nie przychyla się do twierdzenia powoda, że sam fakt podniesienia zarzutu przez Prokuraturę stanowił dla niego krzywdę. Okoliczności takie jak pogorszenie się stosunków rodzinnych i utrata dobrego imienia wśród najbliższych w związku z toczącym się wobec powoda postępowaniem karnym nie zostały dowiedzione, dodatkowo postępowanie karne o sygn.akt (...) prowadzone przeciwko powodowi dotyczyło analogicznych okoliczności faktycznych, oskarżenie Prokuratury w tej sprawie nie mogło być więc szokiem czy determinującym czynnikiem powodującym wymienione przez powoda negatywne konsekwencje. Sąd podziela zdanie Sądu Okręgowego, że wniesienie i niewycofanie na mocy art 64 § 2 Prawa o prokuraturze przez Prokuraturę Rejonową w C. aktu oskarżenia przeciwko powodowi w sprawie prowadzonej pod sygn. akt (...), które ostatecznie zakończyło się wyrokiem uniewinniającym, nie spowodowało wystąpienia po stronie powoda podnoszonych przez niego naruszeń ale przede wszystkim nie było bezprawne.

Odnosząc się do zarzutu, że doszło naruszenia przepisów postępowania w postaci art. 233 §1 k.p.c., które miało wpływ na wynik sprawy, poprzez uznanie w całości zeznań Powoda za niewiarygodne, co doprowadziło Sąd do wniosku, że Powód nie doznał żadnej krzywdy wskutek niesłusznego oskarżenia należy go uznać na niesłuszny. Istotą tego przepisu jest zapewnienie sądom swobody w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy może być uznany za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki bądź z doświadczeniem życiowym. Sąd nie widzi tutaj takich sprzeczności, a w szczególności przeprowadzony wcześniej wywód pokazuje, że wniosek, iż nie doszło do bezprawnego naruszenia dóbr osobistych powoda nie był spowodowany uznaniem zeznań powoda za niewiarygodne, tylko wieloma innymi kwestiami. Ocena tego materiału dowodowego nie była więc dowolna, odbyła się na podstawie na wszechstronnej analizy całokształtu sprawy.

Co do zarzutu naruszenia przepisów postępowania w postaci 235 ² §1 pkt 2 i 5 k.p.c., które miało wpływ na wynik sprawy poprzez pominięcie przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka G. L., również należy uznać go za bezzasadny. Jak wykazano wcześniej, nie doszło do bezprawnego naruszenia dóbr osobistych, więc zeznania matki powoda nie byłyby istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Przyjmując ustalenia dowodowe Sądu Okręgowego za własne i dokonując ich ponownej analizy Sąd oddalił apelację uznając ją za bezzasadną na podstawie art.385 k.p.c.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu pomiędzy stronami podjęte zostało w zgodzie z zasadami dotyczącymi obowiązku zwrotu kosztów niezbędnych do celowego prowadzenia procesu oraz odpowiedzialności za wynik procesu, statuowanymi w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 15 ust. 1 w zw. z § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 z późn. zm.) w zw. z art. 32 ust. 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2016 r. o Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 762 z pón. zm.). Powód - Skarb Państwa wygrał proces w całości, a poniesione przez niego koszty sprowadzały się wyłącznie do wynagrodzenia z tytułu zastępstwa procesowego wykonywanego przez Prokuratorię Generalną RP, które przyznane zostały przez sąd w stawce minimalnej 4050 zł. Sąd nie znalazł już podstaw do zastosowania art. 102 k.p.c. bowiem powód decydując się na zaskarżenie orzeczenia sądu pierwszej instancji znał jego treść i argumenty przemawiające za oddaleniem powództwa. Nie sposób jest zatem uznać, że zaszły szczególne okoliczności, które uzasadnialyby odstąpienie od obciążenia go kosztami postępowania.

O nieuiszczonych kosztach pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu Sąd orzekł w pkt 3. wyroku na podstawie § 10 pkt.2 podpkt.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2016, poz. 1668, 2017, poz. 1797). Adwokat J. J. prowadziła sprawę w pierwszej instancji a postępowanie apelacyjne odbyło się przed Sądem Apelacyjnym , więc należne jest jest 75% stawki minimalnej przy tej wysokości przedmiotu sprawy, czyli 75% z 5.400 zł, dlatego też Sąd przyznał jej 4050 zł tytułem wynagrodzenia.