Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Zygmunt Drożdżejko

Protokolant: Iwona Mrazek

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2024 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko T. Ś. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach

z dnia 22 grudnia 2022 r. sygn. akt I C 634/22

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddala powództwo i zasądza od powoda (...) Bank S.A. w W. na rzecz pozwanej T. Ś. (1) kwotę 5 417 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu, z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie naliczanymi od dnia prawomocności wyroku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od powoda (...) Bank S.A. w W. na rzecz pozwanej T. Ś. (1) kwotę 4 050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego, z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie naliczanymi od dnia prawomocności punktu 2 wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt: I ACa 637/23

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 15 października 2024r.

Powód (...) Bank SA z siedzibą w W. wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i orzeczenie, że T. Ś. (1) ma zapłacić na rzecz powoda kwotę 156.083,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty oraz kosztów procesu .

W uzasadnieniu swojego żądania powód wskazywał, że 1 marca 2019r. zawarł z pozwaną umowę kredytu gotówkowego nr (...), na podstawie której udostępnił pozwanej kwotę kredytu w wysokości 157.512,22 zł .Pozwana zaprzestała spłaty zadłużenia i dlatego pismem z dnia 27 sierpnia 2021r. , podjął działania upominawcze ( wezwał pozwaną do zapłaty zaległości w tym poinformował o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację ), a następnie wypowiedział umowę. Uległa ona rozwiązaniu, a należności wynikające z umowy stały się wymagalne . Na kwotę objętą żądaniem pozwu składa się niespłacony kapitał w kwocie 150.703,14 zł, odsetki umowne w kwocie 4189,35 zł, odsetki umowne za opóźnienie 1191,26 zł. Powód podniósł, że wobec braku spłaty przez pozwaną wymagalnego zadłużenia wystawił wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 30 listopada 2021r. oraz wystąpił do Sądu Rejonowego (...) w L. o zapłatę w elektronicznym postępowaniu upominawczym domagając się nakazania zapłaty na rzecz powoda kwoty dochodzonej pozwem. W dniu 17 grudnia 2021r. starszy referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym (...)w L. wydał nakaz zapłaty, w którym nakazał pozwanej T. Ś. (1) w ciągu dwóch tygodni zapłacić powodowi kwotę 156.083,75 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 listopada 2021r. do dnia zapłaty oraz kwotę 5552 zł tytułem zwrotu kosztów procesu .Wobec złożonego przez pozwaną sprzeciwu Sąd umorzył postępowanie postanowieniem z dnia 11 stycznia 2022r.

Pozwana T. Ś. (1) w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od daty uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty .

W uzasadnieniu swojego stanowiska zakwestionowała umocowanie osób , które podpisały umowę w imieniu Banku ,pośrednik kredytowy nie posiadał statusu pośrednika stąd umowa jest nieważna jako zawarta przez osoby nieuprawnione. W dalszej kolejności zakwestionowała wysokość prowizji ,która została pozwanej narzucona, nie była z nią indywidualnie ustalona, pozwana nie miała żadnego wpływu na ten zapis co godzi w dobre obyczaje i interes konsumenta, zapis ten jako niedozwolony winien zostać pominięty. Argumentowała, że przewidziana w umowie prowizja nie przystaje do warunków rynkowych i stanowi źródło dodatkowego nienależnego wynagrodzenia powódki ,ponadto zawiera nadmierny element obciążenia pożyczkobiorcy co pozostaje w sprzeczności z zasadą swobody umów. W świetle stanowiska pozwanej Sąd winien ocenić jak wysokość kosztów kształtowała się w relacji do kwoty udzielonego kredytu i czy koszty te nie przekraczają rzeczywistych kosztów kredytodawcy a jeśli tak umowa w zakresie prowizji i in. kosztów pozaodsetkowych może naruszać dobre obyczaje i interes konsumenta .Pozwana zarzuciła ponadto ,że umowa zawiera niedozwolone postanowienia umowne w zakresie warunków wypowiedzenia przez bank umowy § 8 ust. 1 umowy, poprzez arbitralne nieprecyzyjne wskazanie przyczyn wypowiedzenia umowy skutkujące przyznaniem bankowi decydowania kiedy umowa może zostać wypowiedziana ,zarzuciła błędne naliczenie oprocentowania za cały okres obowiązywania umowy od kredytu chociaż składały się na nią także koszt w postaci prowizji co skutkowało wskazaniem w umowie błędnej wartości RRSO w sposób sprzeczny z art. 5 pkt 12 ustawy o kredycie konsumenckim ,a w konsekwencji wprowadzenia konsumenta w błąd poprzez ujęcie w umowie nieprawdziwych informacji w zakresie kosztów kredytu –oprocentowanie także kredytowanych kosztów w tym prowizji i opłat jako sprzeczne z art. 5 pkt 7 ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim. Z uwagi na podniesione wadliwości umowy w tym naruszenia art.

- art. 30 ust 1 pkt 7 i 10 poprzez błędne wskazanie rzeczywistej rocznej strony oprocentowania oraz całkowitej kwoty do zapłaty albowiem kredytodawca ma prawo do pobierania odsetek od kwoty faktycznie wypłaconej kredytobiorcy, a nie od takiej, która zawiera również wysokość prowizji pobranej za udzielony kredyt;

- art. 30 ust 1 pkt 6 ustawy poprzez brak uregulowania w jaki sposób kredytobiorca będzie informowany o zmianie oprocentowania i stopy oprocentowania od zadłużenia przeterminowanego,

- naruszenie art. 30 pkt 10 ustawy poprzez niewskazanie kosztów kredytu w sposób pełny

-odsetki nie należą się w żadnej części albowiem wynikają z postanowień niedozwolonych i czynią umowę kredytu umową kredytu darmowego (art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim ).

Pełnomocnik pozwanej w odrębnym piśmie złożył powodowi na podstawie art. 45 ust.1 ustawy o kredycie konsumenckim oświadczenie o naruszeniu przez umowę kredytu przepisów art. 30 ust. 1 pkt 6,7,10 ustawy wobec czego umowa uzyskała charakter darmowy .Wobec powyższego pozwana nie ma zadłużenia obejmującego odsetki oraz prowizję a do zwrotu pozostałby tylko kapitał. Ma to znaczenie albowiem umowa kredytu nie ma essentialiae negotti w postaci oprocentowania i prowizji ,których brak skutkuje nieważnością umowy gdyż nie spełnia wymogów ustawowych.

Pozwana argumentowała dalej, iż gdyby umowę uznać za ważną to nie została ona skutecznie wypowiedziana nie zostały bowiem przewidziane w umowie okoliczności uprawniające powódkę do wypowiedzenia umowy w tym by pozwana była wzywana do zapłaty przed wypowiedzeniem umowy /art. 75c /.Jeśli nawet tak było to w ocenie pozwanej wypowiedzenie zostało podpisane przez osobę , która nie była umocowana do dokonania tej czynności. Pozwana zakwestionowała także by w tej dacie posiadała zadłużenie wskazane w wezwaniach do zapłaty ,zakwestionowała prawdziwość danych zawartych w wyciągu z ksiąg bankowych ,należność wyliczona została w sposób nieprawidłowy ,w związku ze skorzystaniem z sankcji kredytu darmowego do spłaty pozostałby jedynie kapitał co po zaliczeniu dokonanych przez pozwaną wpłat po stronie pozwanej na datę wezwania czy wypowiedzenia nie powstało żadne zadłużenie .

W odpowiedzi na zarzuty pozwanej (...) Bank SA w W. podniósł, że pisma wezwanie do zapłaty oraz wypowiedzenie umowy zostały pozwanej skutecznie doręczone na adres korespondencyjny wskazany w umowie, osoby ,które podpisały się pod dokumentami w tym wypowiedzeniem umowy posiadały stosowne pełnomocnictwa i były osobami umocowanymi do dokonania czynności w imieniu banku wbrew twierdzeniom pozwanej, przedłożone dokumenty w postaci wyciągu z ksiąg bankowych stanowiący dokument prywatny podlega ocenie przez Sąd nie został w żaden sposób podważony przez pozwaną, a jego rzetelność i prawdziwość danych znajduje potwierdzenie w wydruku historii uznań rachunku oraz wydruku szczegółowym historii rachunku ,które to dokumenty są spójne i obrazują wysokość zadłużenia pozwanej. Powód zaprzeczył także by doszło do naruszenia art.45 ustawy o kredycie konsumenckim ,w szczególności pozwana nie wskazała jakich konkretnie naruszeń miałby dopuścić się kredytodawca ,ponadto uprawnienie do skorzystania z kredytu darmowego wygasło po upływie roku od daty wykonania umowy stosownie do art. 45 ust.5 ustawy ,którą należy rozumieć datę wypłaty kredytu co miało miejsce 1 marca 2019r.. zaś oświadczenie zostało złożone w załączeniu do sprzeciwu od nakazu zapłaty tj. 4 kwietnia 2022r. W odniesieniu do prowizji powód podniósł, że została ona precyzyjnie ustalona przez obie strony umowy na podstawie art. 69 ust.1 ustawy Prawo bankowe, stanowi główne świadczenie stron ,które zostało sformułowane jednoznacznie i w sposób zrozumiały Ponadto jej wysokość nie była nadmierna w uwzględnieniu ryzyka kredytowego , w umowie nie przewidziano żadnych dodatkowych zabezpieczeń spłaty kredytu ,którego udzielenie pozwanej wiązało się ze znacznym kredytem zaufania. Pozwana dobrowolnie złożyła wniosek a następnie podpisała umowę nie kwestionując nigdy jej zapisów w tym kwoty kosztów. .Ustalona wysokość prowizji nie przekraczała maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu ustalanych w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim ,także odsetki umowne określone zostały w sposób prawidłowy co wynika ze złożonego dokumenty szczegółowej historii rachunku ,który w sposób jednoznaczny wskazuje sposób ich obliczenia a pozwana tej okoliczności skutecznie nie zakwestionowała.

Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2022 r. Sąd Okręgowy w Kielcach zasądził od pozwanej T. Ś. (1) na rzecz powoda (...) Banku SA z siedzibą w W. kwotę 156.083,75 /sto pięćdziesiąt sześć tysięcy osiemdziesiąt trzy złote 75/100/z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 listopada 2021r. do dnia zapłaty oraz kwotę 13.222 /trzynaście tysięcy dwieście dwadzieścia dwa złote /tytułem zwrotu koszów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 marca 2019r. T. Ś. (1) zawarła z (...) Bank SA z siedzibą w W. umowę kredytu konsolidacyjnego o numerze (...), na mocy której powód udzielił pozwanej na okres 120 miesięcy kredytu w kwocie 157.512,22 zł. na sfinansowanie potrzeb konsumpcyjnych kredytobiorcy w wysokości 11.700 zł, spłatę zobowiązań z tytułu kredytu niecelowego i studenckiego w wysokości 119.811,90 zł, limitu debetowego ROR 1225 zł, karty kredytowej 890 zł, oraz 416 zł, zapłatę kosztów kredytu w tym prowizji 23.469,32 zł, . Całkowita kwota kredytu wynosiła 134.042,90 zł, zaś całkowita kwota do zapłaty na dzień zawarcia umowy 229.505,90 zł. Na całkowitą kwotę do zapłaty złożyły się kwota kredytu 134.042,90 zł, całkowity koszt kredytu na datę zawarcia umowy 95.463,zł na którą złożyły się należne odsetki umowne w wysokości 71.993,68 zł, prowizja za udzielenie kredytu 23.469,32 zł Rzeczywista roczna stopa oprocentowania RRSO na dzień zawarcia umowy wynosiła 12,48 %. Kredyt oprocentowany był według zmiennej stopy procentowej, która mogła ulec zmianie i w całym okresie kredytowania stanowiła sumę stawki referencyjnej WIBOR 3M i marży w wysokości 6,27 punktów procentowych w całym okresie trwania umowy .Oprocentowanie na dzień zawarcia umowy wynosiło 7,99 % w stosunku rocznym . W przypadku zmiany stopy procentowej opartej na stawce WIBOR Bank zobowiązał się powiadomić kredytobiorcę w terminie 14 dni przesyłając nowy harmonogram spłat. Pozwana zobowiązała się do spłaty rat kapitałowo-odsetkowych w terminach do 5-go dnia każdego miesiąca po 1912,55 zł i wysokości określonych w doręczonym aktualnym harmonogramie spłat na otwarty rachunek kredytu wskazany w umowie. Bank zobowiązał się do prowadzenia przez cały okres umowy bezpłatnego rachunku, na którym gromadzone będą wszelkie środki wpłacane przez kredytobiorcę, a kredytobiorca zobowiązał się do zapewnienia na tym rachunku środków na pokrycie wymagalnych należności. W przypadku opóźnienia w terminowym uiszczaniu należności wynikających z umowy powód uprawniony został do pobierania odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty niespłacanego zobowiązania od dnia następnego po terminie płatności wynikającym z harmonogramu spłat. Strony ustaliły również wysokość opłat i prowizji za określone czynności związane z wykonaniem i zmianą umowy. Zgodnie z § 7 ust 1 w przypadku niespłacenia należności w terminie wynikającym z umowy albo spłaconej w niepełnej wysokości stanowiło zadłużenie przeterminowane o powstaniu którego Bank informował kredytobiorcę poprzez wiadomości wysyłane drogą elektroniczna oraz kontakty telefoniczne ,ponadto wysyłał monity ,pierwszy nie wcześniej niż w 2 dniu występowania zadłużenia, kolejny nie wcześniej niż w 31 dniu ,a następnie w 60 dniu ,w przypadku jego nieuregulowania wystąpić na drogę postępowania sądowego. Bank miał prawo także wypowiedzieć umowę ,które poprzedzone było wezwaniem do zapłaty przewidzianym w art. 75c ustawy Prawo Bankowe tj. wezwaniem kredytobiorcy do spłaty zaległości w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania wezwania .Jeśli należności nie zostały uregulowane w tym terminie jak również złożony wniosek o restrukturyzacje został odrzucony Bank miał prawo wypowiedzieć umowę. Bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy . Odstąpienie od umowy uregulowane zostało w § 6 umowy, w którym wskazane zostało, że kredytobiorca ma prawo odstąpić od umowy w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia poprzez złożenie pisemnego oświadczenia na adres wskazany w umowie według wzoru stanowiącego załącznik do umowy . W § 9 przedmiotowej umowy strony uzgodniły, że kredytobiorca zobowiązuje się do informowania banku, każdorazowo, bezzwłocznie po ich wystąpieniu o istotnych okolicznościach mogących mieć wpływ na jego zdolność kredytową i terminową spłatę kredytu, przez które rozumie się m.in. do niezwłocznego pisemnego informowania banku o wszelkich zmianach danych osobowych dotyczących: adresu zamieszkania lub korespondencyjnego, zameldowania, numeru telefonu , adresu poczty elektronicznej. Wszelka korespondencja wysyłana przez bank kierowana miała być na adres znajdujący się w dokumentacji Banku i określony w umowie bądź zawiadomieniu o zmianie adresu ,zawiadomienie o istnieniu zadłużenia przeterminowanego jak i wypowiedzenie umowy miało zostać wysłane listem poleconym. Kredyt w wysokości 157512,22 zł. został uruchomiony 1 marca 2019r. i wypłacony zgodnie z umową, zaś kwota 23469,32 zł pobrana jako prowizja. Pozwana T. Ś. (1) przez krótki czas spłacała raty kredytu lecz nie w pełnej wysokości. Ostatnia rata wpłacona została w wysokości 1000 zł 10 czerwca 2021r. zaś poprzednia 7 maja 2021r. – 1515,41 ,13 kwietnia 2021r. 819,26 i 7 kwietnia 2021 900 zł,28 grudnia 2020r. 1430 zł,16 grudnia 2020r. 400 zł . W związku z powstałymi zaległościami powód, pismem datowanym na 27 sierpnia 2021r. wezwał pozwaną do zapłaty zaległości w wysokości 2004,50 zł w terminie 14 dni roboczych od daty doręczenia wezwania oraz poinformował o możliwości złożenia w tym terminie wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Pismo to zostało wysłane przesyłką poleconą na adres wskazany przez kredytobiorcę w umowie i wniosku kredytowym. Pozwana nie tylko nie spłaciła powstałych zaległości, ale nie regulowała też bieżących rat. Pismem z 4 października 2021r. (...) Bank SA wypowiedział pozwanej umowę pożyczki nr (...) zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia . Wypowiedzenie umowy podpisała uprawniona do działania w imieniu Banku pełnomocnik D. L.. Powód wskazał, że kwota zadłużenia na datę sporządzenia wypowiedzenia wynosi 3010,18 zł oraz, że całość zobowiązań wynikających z umowy zostanie postawiona w stan wymagalności . Wypowiedzenie umowy zostało doręczone pozwanej i osobiście przez nią podpisane w dniu 8 października 2021r. (...) Bank SA 30 listopada 2021 r. wystawił wyciąg z ksiąg bankowych, w którym stwierdził, iż wymagalne zadłużenie pozwanej T. Ś. (1) z tytułu zawartej umowy kredytu wynosi 156.083,75 zł i obejmowało: niespłacony kapitał w kwocie 150.703,14 zł , odsetki umowne za okres korzystania z kapitału w kwocie 4189,35 zł, 1191,26 zł z tytułu odsetek umownych za opóźnienie naliczanych .

Ocena dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy:

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów : umowy o kredyt konsolidacyjny k.14-17 , wezwania do zapłaty k.18 z potwierdzeniem doręczenia k.17 oświadczenia o wypowiedzeniu umowy i potwierdzenia doręczenia wypowiedzenia k.21,22, dyspozycji uruchomienia kredytu k.71, formularza informacyjnego dotyczącego kredytu k.73, pełnomocnictw k.80,81,82 , historii rachunku do spłaty umowy kredytu k.83-107, historii rachunku kredytowego k.108 wyciągu z ksiąg (...) Banku k.6 k. oświadczenia o kredycie darmowym k.52, pełnomocnictwa .k.45. Stan faktyczny Sąd ustalił także na podstawie dowodów z dokumentów, gdyż pozwana nie stawiła się celem jej przesłuchania w charakterze strony , nie przedstawiła tez żadnych dowodów, które podważałyby twierdzenia powodowego Banku. Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów jako wiarygodnym i przekonującym , gdyż pozwana skutecznie nie podważyła ich prawdziwości. (...) Bank SA w W. przedstawił zestawienie operacji wykonanych na koncie utworzonym dla obsługi kredytu – stosownie do warunków umowy zawartej z pozwaną, którego T. Ś. (1) skutecznie nie podważyła także w przedmiocie wysokości zobowiązania wobec Banku .W szczególności nie przedstawiła ani nie zaoferowała dowodów , z których wynikałoby iż spłaciła zobowiązanie wobec Banku w całości bądź w większym zakresie niż żądanie Banku sformułowane w pozwie .W świetle przepisów prawa cywilnego materialnego ( art. 773 k.c. ) i procesowego ( art.2431 k.p.c. ) dokumentem jest każdy nośnik, który umożliwia zapoznanie się z zawartą na nim treścią. Osoba wystawcy nie musi wynikać z podpisu i sam dokument nie musi być podpisany, żeby stanowił dowód z dokumentu w postępowaniu cywilnym. Do zachowania formy dokumentowej konieczne jest natomiast, aby oświadczenie woli zostało złożone w postaci dokumentu w sposób umożliwiający ustalenie osoby składającej to oświadczenie. Przesłanka ta jest więc spełniona zarówno w odniesieniu do dokumentów, których treść wprost identyfikuje wystawcę dokumentu (podpis na dokumencie, niebędący jednak podpisem własnoręcznym lub elektronicznym – przykładowo: podpis klawiaturowy czy odwzorowany mechanicznie podpis własnoręczny, ale także wzmianka w treści dokumentu określająca osobę składającą oświadczenie), jak i dokumentów zawierających treść anonimową, których sposób sporządzenia lub przekazania odbiorcy pozwala na identyfikację ich wystawcy (adres poczty elektronicznej, z którego dokument został przesłany, adres IP urządzenia sieciowego czy numer telefonu, za pomocą którego wysłana została wiadomość tekstowa). Przedłożone przez powoda wezwanie do zapłaty, wypowiedzenie umowy przesłanki te spełniają. Historia operacji na koncie została wygenerowaną elektronicznie zgodnie z art. 7 ustawy Prawo bankowe . Przepis ten nie wprowadza dodatkowych zastrzeżeń w zakresie wykorzystania w obrocie bankowym elektronicznej formy składania oświadczeń woli, co oznacza, że nie istnieje w tym przypadku ograniczenie wyłącznie do oświadczeń woli opatrzonych podpisem elektronicznym opartym na kwalifikowanym certyfikacie . Ustawodawca dopuścił zatem składanie oświadczeń woli związanych z dokonywaniem czynności bankowych w postaci elektronicznej niezależnie od rodzaju podpisu, którym posługuje się strona umowy. Pozostaje to spójne z art. 60 k.c., zgodnie z którym z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Strony w §15 łączącej ich umowy ustaliły, że w stosunkach między nimi oświadczenia woli dotyczące czynności bankowych mogą być składane w formie elektronicznej , a dokumenty z nimi związane mogą być sporządzane na informatycznych nośnikach. Zestawienie operacji na koncie pozwanego stanowi więc dowód z dokumentu, którego treść nie została w sposób skuteczny podważona przez pozwanego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w całości . Pozwana T. Ś. (1) w pierwszej kolejności zarzuciła, że nie łączy jej z powodem żaden stosunek zobowiązaniowy, albowiem zawarta pomiędzy stronami umowa jest nieważna została bowiem zawarta przez osoby ,które nie były umocowane do działania w imieniu Banku Podobnie za nieskuteczne z tego powodu należy uznać wypowiedzenie umowy kredytowej. Zarzuty powyższe nie zasługują na uwzględnienie. Zgodnie z art. 97 k.c. osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa. Jak przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 maja 2002 r., ( OSNC 2003, Nr 5, poz. 66) przepis ten może mieć zastosowanie do osób podpisujących w imieniu banku umowę kredytową. Jak powszechnie przyjmuje się przepis art. 97 k.c. odnosi się do wszystkich osób, które mają faktyczną możliwość dokonywania czynności prawnych w obiektach przedsiębiorstwa .Chodzi więc tutaj o każdą osobę, która została umocowana do obsługiwania publiczności. Nie ma przy tym znaczenia, czy osoba ta faktycznie posiada umocowanie, czy też umocowania takiego nie ma albo działa, przekraczając granice umocowania. Analiza dokumentów przedstawionych przez powodowy Bank w postaci wniosku kredytowego, umowy kredytowej, dyspozycji uruchomienia kredytu prowadzi do logicznego wniosku, że umowa kredytowa zawarta została przez T. Ś. (1) z osobą umocowaną do działania w imieniu Banku. W przeciwnym wypadku w sposób logiczny nie dałaby się uzasadnić przyczyn, dla których (...) Bank (w imieniu którego działałaby osoba, która nie posiadała umocowania do podejmowania czynności w jego imieniu ) wypłaciłby pozwanej wnioskowaną kwotę kredytu, utworzył konto do jego obsługi i wykonywał dalsze czynności bankowe. Okoliczność wypłaty kwoty kredytu na wskazany przez pozwana rachunki jak również częściowa realizacja przez pozwaną zobowiązania ( spłata rat ) nie zostały zakwestionowane przez pozwaną, co świadczy o tym, że T. Ś. (1) w dacie zawarcia umowy nie miała wątpliwości, co do należytego umocowania przedstawiciela Banku w tym wypadku agenta uprawnionego do działania w imieniu Banku . Nie bez znaczenia jest , że nawet jeśliby przyjąć brak umocowania M. C. do działania w jego imieniu to dalsze jego czynności ( w tym głównie wypłata kredytu ) świadczą o potwierdzeniu czynności przez mocodawcę ( art. 103 § 1 k.c. ). Zatem zarzuty pozwanej Sąd uznał za gołosłowne i złożone jedynie na użytek sprawy ( z powodów wskazanych wyżej Sąd uznał za niezasadny zarzut co do nienależytego umocowania osoby działającej w imieniu Banku do zawarcia umowy .Powód przedstawił także umocowanie dla D. L. ,do dokonania czynności dotyczącej wypowiedzenia umowy zawartej między stronami zatem zostało ono dokonane przez osobę umocowaną do działania w imieniu Banku wbrew zarzutom pozwanej . Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, o ile ustawa z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne nie stanowi inaczej ( art. 75 ust. 1 ustawy prawo bankowe ). Termin wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy - 7 dni ( art. 75 ust. 2 ustawy prawo bankowe ). Art. 75 c ust. 1 ustawy prawo bankowe stanowi, że jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. Z przedstawionych przez (...) Bank SA w W. dokumentów w postaci umowy kredytowej, historii operacji na koncie utworzonym dla obsługi kredytu , wezwań do zapłaty jak również oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytowej wynika, że pozwana T. Ś. (1) nie wywiązała się z warunków umowy zawartej z powodem. Wbrew zarzutom pozwanej powodowy Bank udowodnił zarówno istnienie wierzytelności, jak i jej wysokość, zaś pozwana okoliczności w skuteczny sposób nie podważyła . Nie ulega natomiast wątpliwości, iż wyciąg z ksiąg rachunkowych banku podpisany przez osobę upoważnioną do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banku i opatrzony pieczęcią banku nie jest wystarczającym dowodem potwierdzającym istnienie, wysokość i wymagalność wierzytelności. Zgodnie z art. 95 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (Dz.U.2017.1876 j.t. ze zm), obowiązującym od dnia 20 lipca 2013 roku, księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych. Moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. W związku z powyższym wyciąg z ksiąg rachunkowych banku winien być traktowany jako dokument prywatny, co oznacza, iż nie stanowi on dowodu zawartych w nim informacji, a jedynie wyjaśnienie stanowiące poparcie stanowiska strony, która je przedłożyła. Przedłożony przez powoda dokument spełnia wymogi dokumentu prywatnego. Przepis art. 245 k.p.c. zawiera domniemanie, które powinien uwzględnić sąd, iż osoba, która złożyła podpis na dokumencie prywatnym złożyła zawarte w nim oświadczenie. Ma to takie znaczenie, że do tego domniemania znajduje zastosowanie art. 234 k.p.c., według którego domniemania ustanowione przez prawo wiążą sąd; mogą być jednak obalone, ilekroć ustawa tego nie wyłącza. Nie oznacza to, że moc dowodowa dokumentu prywatnego ogranicza się do konsekwencji wynikających z przewidzianego w art. 245 k.p.c. domniemania. W pozostałym bowiem zakresie – nieobjętym tym domniemaniem – moc dowodowa dokumentu prywatnego podlega ocenie przez sąd zgodnie z regułami zawartymi w art. 233 § 1 k.p.c., tak jak każdego innego dowodu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2013 roku, III CSK 66/13, LEX nr 1463871). Z tych względów z uwagi na charakter dochodzonej wierzytelności, źródło i przedmiot zobowiązania pozwanej, przedłożony przez powoda Wyciąg z Ksiąg Rachunkowych Banku łącznie z pozostałymi dowodami z dokumentów w postaci umowy kredytu, wypowiedzenia umowy kredytu, wezwań do zapłaty stanowią wystarczające dowody na potwierdzenie istnienia wierzytelności, wymagalności, wysokości niespłaconego kapitału. Powód przedłożył historię rachunku bankowego dedykowanego spłacie rat kapitałowo – odsetkowych, gdzie znajdują się szczegółowe zapisy co do terminów i wysokości dokonywanych przez kredytobiorcę wpłat na poczet przedmiotowego kredytu. Z zapisów tych wynika, iż ostatnia wpłata przed wypowiedzeniem umowy w stosunku do kredytobiorcy została dokonana w dniu 10 czerwca 2021 roku kiedy to została dokonana wpłata 1000 zł /k.108/. Od tego momentu Bank nie odnotowywał już żadnych transakcji, zaś do spłaty pozostała kwota 150.703,14 zł samego kapitału. Pozwana T. Ś. (1) zakwestionowała prawdziwość danych zawartych w przedłożonych przez powódkę dokumentach w szczególności wyciąg z ksiąg bankowych twierdząc, że należność pozwanej została naliczona w sposób nieprawidłowy przy czym nie zgłosiła w tym zakresie konkretnych zarzutów na czym mają polegać te nieprawidłowości ani nie powołała na tę okoliczność żadnych dowodów . Tymczasem wysokość zobowiązania pozwanej wobec Banku wynika z dokumentów historii rachunku dedykowanego dla spłaty zobowiązania z tytułu zawartej umowy ,oraz historii rachunku kredytowego . Pozwana zarzuciła również, że w umowie ( której skuteczne zawarcie kwestionowała), powód zawarł niedozwolone postanowienie umowne ( klauzulę abuzywną ) w zakresie prowizji bankowej w wysokości 23.469,32 zł . I w tym zakresie Sąd swoje rozważania odnosi do zasad ogólnych wynikających z dyspozytywnych przepisów prawa, albowiem pozwana nie wykazała w jakich warunkach doszło do zawarcia umowy, jaki był zakres informacji przekazanych jej przez pozwanego co do warunków umowy, możliwości negocjacji także w zakresie prowizji Pomimo prawidłowego wezwania pozwana nie stawiła się w celu przesłuchania jej w charakterze strony. Art. 385 1 § 1 k.c. stanowi, że postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Umowa pomiędzy (...) Bank SA w W. i T. Ś. (1) została zawarta na wzorcu umowy przegotowanym przez powoda, a zatem można uznać, że obowiązuje domniemanie, że zawarte w niej postanowienia nie zostały indywidualnie uzgodnione z konsumentem (art. 3851 § 3 k.c.). Dalej analizując przesłanki uznania danego postanowienia z abuzywne ( cyt wyżej art. 385 1 k.c. ) konieczne jest ustalenie, że zawarta z konsumentem umowa kształtuje jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza jego interesy. Obie te przesłanki muszą wystąpić łącznie i ich ocenę dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, a nie z czasu jej wykonywania ( uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17). Pozwana upatrywała ich spełnienia w wysokości prowizji bankowej, która według pozwanej nie przystaje do warunków rynkowych i stanowi źródło dodatkowego nienależnego wynagrodzenia powódki ,ponadto zawiera nadmierny element obciążenia pożyczkobiorcy co pozostaje w sprzeczności z zasadą swobody umów, nie została z nią uzgodniona . W ocenie Sądu twierdzenia powyższe nie zasługują na uwzględnienie . Przede wszystkim wskazać należy, że wysokość prowizji nie przekracza pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego o jakich mowa w art. 36a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Powód udzielił bowiem pozwanej kredytu w wysokości 134.042,90 zł na okres 120 miesięcy (3600 dni ) Pozaodsetkowe koszty kredytu liczy się według wzoru (K=25%)+ ( K x n/Rx30%) , gdzie poszczególne symbole oznaczają

K - całkowitą kwotę kredytu,

n - okres spłaty wyrażony w dniach,

R - liczbę dni w roku.

Poza odsetkowe koszty kredytu według wzoru winny maksymalnie wynieść:

134.042,90 x 25% + ( 134.042,90 x 3600/365 x 30%) = 33.510 zł + 394.084 zł tj . 427594 zł. Prowizja ustalona przez powodowy Bank ich nie przekracza. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w uchwale z dnia 26.10.2021 r. III CZP 42/20, LEX nr 3246814 okoliczność, że pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości określonej w art. 36a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, nie wyłącza oceny, czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c. Sąd uznał, że postanowienia umowne kształtujące obowiązki strony pozwanej w zakresie poniesienia prowizji oraz jej wysokości nie kształtują praw i obowiązków pozwanej jako konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszając jej interesy. Biorąc pod uwagę klauzulę dobrych obyczajów Sąd ocenił wskazane powyżej postanowienia umowne określające wysokość prowizji pobranej przez powodowy bank w związku z udzieleniem kredytu pozwanej, w świetle norm pozaprawnych, tj. norm moralnych i obyczajowych, powszechnie akceptowanych i znajdujących szczególne uznanie w stosunkach między przedsiębiorcą a konsumentem. Sąd uznał, że wartościami, jakie powinny charakteryzować stosunek z konsumentem są w szczególności uczciwość, rzetelność, fachowość. Sąd uznał, że postanowienia umowy w tym zakresie nie zmierzają do naruszenia równorzędności stron stosunku prawnego. W przedmiotowej sprawie pozwanej została wypłacona przez (...) Bank SA z siedzibą w W. do dyspozycji kwota 134.045,90 złotych, natomiast wysokość pobranej z tego tytułu prowizji wynosiła 23469,32 złotych, co stanowiło 17,50% faktycznie otrzymanej przez pozwaną kwoty z umowy kredytu konsolidacyjnego zawartej w dniu 1 marca 2019 r. Prowizja czy tzw. wynagrodzenie prowizyjne może być rozumiane dwojako. Może chodzić o wynagrodzenie pośrednika kredytowego, ale także obejmować dodatkowe wynagrodzenie pożyczkodawcy, które jest związane z obsługą pożyczki. W tym drugim przypadku prowizja obejmuje przewidywane koszty związane z serwisem aktywnej pożyczki, ale także koszty ewentualnych czynności windykacyjnych oraz marżę jak również ryzyko kredytowe Banku Prowizję i to niezależnie od jej charakteru, należy zakwalifikować to tzw. pozaodsetkowych kosztów pożyczki/kredytu, których pobieranie jest przewidziane w przepisach prawa powszechnie obowiązującego (art. 5 pkt 6 i 6a powołanej wyżej ustawy o kredycie konsumenckim). W ocenie Sądu wysokość powyższej prowizji w porównaniu do faktycznie udostępnionej kwoty kredytu nie odbiega od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron stosunku zwłaszcza, że umowa kredytu nie przewidywała żadnego dodatkowego zabezpieczenia spłaty kredytu co zwiększało ryzyko Banku . Odnosząc się do argumentacji strony powodowej podkreślić należy za Sądem Najwyższym, że wynagrodzenie prowizyjne (prowizja), stanowiące wynagrodzenie z tytułu udzielenia pożyczki, przewidziane w umowie pożyczki, do której mają zastosowanie przepisy powołanej wyżej ustawy o kredycie konsumenckim, nie jest świadczeniem głównym w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c. (uchwała z dnia 27 października 2021 r., III CZP 43/20). Charakter świadczenia głównego ma jedynie obowiązek wypłaty przez dającego pożyczkę i zapłaty przez biorącego pożyczkę tej samej kwoty pożyczki. Obowiązek zapłaty prowizji jest elementem spotykanym w większości umów pożyczkowych i kredytowych i jest on ustalany odgórnie, bez konsultacji z klientem. W realiach spray niniejszej kwota prowizji wskazana w umowie pożyczki nie jest niezasadnie wysoka w stosunku do nakładu pracy pożyczkodawcy w związku z zawartą umową i ryzyka ponoszonego przez Bank w związku z brakiem dodatkowych zabezpieczeń spłaty kredytu . Niezależnie od powyższego Sąd podzielił stanowisko powoda, że wskazane w umowie pozaodsetkowe koszty mieszczą się w maksymalnym limicie kosztów wskazanym w ustawie o kredycie konsumenckim. Pozwana znała wysokość kosztów za udzielenie kredytu w tym wysokość prowizji ,na które się zgodziła podpisując umowę. O ile kredyt byłby za drogi także wysokość prowizji i jeśli nie mogła negocjować warunków umowy w tym zakresie czego nie wykazała, mogła skorzystać z oferty innego banku i ostatecznie nie podpisać umowy. Dopuszczalność zastrzeżenia w umowie kredytu konsumenckiego niezależnie od odsetek za korzystanie z kapitału, również prowizji lub innych opłat wynika z przewidzianej w art. 353 ^{( 1)} k.c. zasady swobody umów. Nie można, zatem wyłączyć prawa stron do zastrzeżenia w tego rodzaju umowie postanowień obciążających kredytobiorcę (pożyczkobiorcę) prowizją lub innymi opłatami, a ich dopuszczalną wysokość reguluje przepis art. 36a powołanej wyżej ustawy o kredycie konsumenckim. Przepis ten został wprowadzony ustawą z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1357). Regulacja ta obowiązuje od dnia 11 marca 2016 r., ma więc zastosowanie do przedmiotowej umowy. Zgodnie z treścią wymienionego przepisu maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wskazanego w pkt. 1 art. 36a o czym była mowa wyżej . Ratio legis dla wprowadzenia powyższych regulacji jest okoliczność, iż ograniczenie możliwości pobierania nadmiernych odsetek wynikające z art. 359 § 2 ^{( 1)} Kodeksu cywilnego nie stanowi wystarczającego instrumentu ochrony interesów konsumenta w sytuacji, gdy przedsiębiorcy, przestrzegając regulacji dotyczących maksymalnej wysokości odsetek, jednocześnie zastrzegają wysokie prowizje i dodatkowe opłaty o charakterze pozaodsetkowym. W konsekwencji tego rodzaju praktyk łączne koszty obsługi długu niejednokrotnie przekraczają wysokość zaciągniętej pożyczki lub kredytu. Wysokie koszty pozaodsetkowe, w przypadku korzystania przez konsumenta z pożyczek i kredytów w kilku instytucjach jednocześnie, powodują szybko rosnący obszar zadłużenia. Uwzględniając powyższe przesłanki, w ocenie projektodawcy należało podjąć działania regulacyjne, których celem było zapobieganie przypadkom pobierania przez kredytodawców kredytu konsumenckiego nieuzasadnionych (zbyt wysokich) opłat" (Uzasadnienie..., VII kadencja, druk sejm. nr 3460, s. 19). Jeżeli umowę o kredyt konsumencki zawarto przed dniem 11 marca 2016r., podlega ona przepisom dotychczasowym, a więc koszty ponoszone przez konsumenta na tej podstawie nie są ograniczone według art. 36a-36c. Postanowienia umowy, które wprowadzają takie koszty, należy wówczas oceniać stosownie do ogólnych przepisów zmierzających do ochrony konsumenta, w szczególności normujących zagadnienie klauzul abuzywnych (art. 385 1 i n. k.c.), a także przepisów odsyłających do zasad współżycia społecznego (np. art. 5 i art. 58§2 k.c.). Natomiast do umów zawieranych po dniu 11 marca 2016 r. należy stosować art. 36a-36 c. cyt. ustawy albowiem skoro ustawodawca pozwala na określoną wysokość prowizji i kosztów to tylko szczególne okoliczności mogłyby prowadzić do ustalenia abuzywności postanowień umownych zgodnych ze szczegółowymi i konkretnymi normami prawnymi , które w tej sprawie nie zostały wykazane i udowodnione. Stosownie do treści art. 5 pkt 7 ustawy o kredycie konsumenckim, na pozaodsetkowe koszty kredytu składają się wszystkie koszty jakie konsument ponosi w związku z umową o kredyt konsumencki, z wyłączeniem odsetek. W celu ochrony interesów konsumentów oraz ograniczenia nieuczciwych praktyk oraz motywowania przedsiębiorców do racjonalizacji kosztów wprowadzono mechanizm ustalenia wysokości tych kosztów w oparciu o dwa kryteria. Pierwszym z nich jest limit stałego całkowitego kosztu kredytu z wyłączeniem odsetek, w wysokości 25% całkowitej kwoty kredytu. Limit ten jest niezależny od okresu kredytowania, a jego celem jest umożliwienie przedsiębiorcom pokrycia kosztów stałych związanych z udzieleniem pożyczki. Mając na uwadze, że sektor pożyczek konsumenckich jest zróżnicowany, a zatem obejmuje również pożyczki udzielane na dłuższe okresy, dodatkowo wprowadzono limit całkowitego kosztu kredytu z wyłączeniem odsetek, w wysokości 30%, uzależniony od okresu kredytowania (mający zastosowanie w skali roku). Koszty, których limit określa przepis art. 36a ustawy stanowią zatem odrębny i dodatkowy od odsetek koszt kredytu, a ich głównym celem jest pokrycie z jednej strony stałych kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, z drugiej zaś zabezpieczenia i wynagrodzenia ryzyka ewentualnego braku spłaty pożyczki zaciągniętej przez kredytobiorcę. Z woli ustawodawcy zastosowanie mechanizmu określonego we wskazanym wzorze powoduje, że całkowity koszt kredytu z wyłączeniem odsetek nie może przekraczać 55% w skali 1 roku, 85% w skali 2 lat i dalej 100% niezależnie od dalszego okresu kredytowania. W sytuacji, w której ustawodawca w oparciu o analizę niewłaściwych praktyk na rynku kredytów konsumenckich oraz ocenę szeroko ujętych kosztów działalności instytucji pożyczkowych określił maksymalną wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu, należy uznać więc, że nie jest dopuszczalne badanie przez sąd, czy koszty te mieszczące się w limicie wyznaczonym przepisem art. 36a ustawy pozostają w adekwatnej wysokości w stosunku do wydatków ponoszonych przez kredytobiorcę, a określenie ich wysokości jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (zasadami uczciwości kupieckiej) albo kształtuje jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Wystarczające jest ustalenie funkcjonalnego związku kosztu z umową o kredyt konsumencki. Przepis art. 36a ustawy, podobnie zresztą jak przepisy art. 359 § 2 ^{( 1)} k.c. art. 481 § 2 ^{( 1)} k.c., określające maksymalną wysokość odsetek, jest więc przepisem szczególnym w stosunku do przepisu art. 58 § 2 k.c. i przepisu 385 ^{( 1)} § 1 i 2 k.c., wyłączając ich zastosowanie. Na kanwie powyższych rozważań oraz poczynionych ustaleń, wskazać należy, że pozaodsetkowe koszty udzielonegoT. Ś. (1) kredytu zostały ustalone zgodnie z limitem wskazanym w art. 36a. zaś wskazana w umowie prowizja nie była rażąco zawyżona i nieadekwatna do realiów sprawy. W konsekwencji Sąd uznał, że prowizja w wysokości 23.469,32 zł nie stanowiła pokrzywdzenia pozwanej, a postanowienie umowne nakładające tą prowizję nie można uznać jako abuzywnego. Analiza zapisów umowy łączącej strony czyni niezasadnymi także zarzuty pozwanej co do jej sprzeczności z art. 30 ustawy o kredycie konsumenckim. Przede wszystkim podnieść należy, że zarzuty są bardzo ogólne toteż trudno szczegółowo się do nich odnieść się. Sąd nie dopatrzył się w szczególności naruszenia art.

- art. 30 ust 1 pkt 10 poprzez nieuwzględnienie w jej treści wszystkich kosztów i opłat, które kredytobiorca musiał ponieść i nie zostały one podane w sposób jasny i pełny – albowiem zostały określone szczegółowo w § 4 umowy

- art. 30 ust 1 pkt 7 poprzez błędne wskazanie rzeczywistej rocznej strony oprocentowania oraz całkowitej kwoty do zapłaty. – w § 4 ust 4 wskazane zostały szczegółowo założenia do obliczenia RRSO. Zgodnie zaś z art.5 pkt 12 ustawy o kredycie konsumenckim - rzeczywista roczna stopa oprocentowania - całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym i tak została określona w umowie .Ponadto wbrew twierdzeniom pozwanej całkowita kwota kredytu wynosiła 134.042,90 zgodnie z § 4 ust. 1 , i nie obejmuje ona kredytowanych przez Bank kosztów kredytu wskazanych w § 1 pkt 3 czyli prowizji ,zaś na całkowity koszt kredyt stanowią jak wynika z umowy należne odsetki umowne w wysokości 71.993,68 zł /naliczone zatem od kwoty kredytu wyłącznie a nie kwoty kredytu i prowizji/ i prowizja za udzielenie kredytu 23.469,32 zł /§ 4 ust.3 / Od prowizji i In., kosztów kredytu nie zostały zatem naliczone odsetki .Sposób wyliczenia RRSO potwierdza także formularz informacyjny /k.73/ ,

- art. 30 ust 1 pkt 6 i 11 ustawy poprzez brak uregulowania w jaki sposób wyliczone zostały odsetki umowne gdyż szczegółowo zostały określone w § 6 umowy. Wobec powyższego w ocenie Sąd brak jest wadliwości umowy, na którą wskazała pozwana uprawniająca ją do skorzystania i zastosowania tzw. kredytu darmowego określonego w art. 45 ust.1 ustawy o kredycie konsumenckim .i przyjęcia ,że pozwana zobowiązana byłaby do zwrotu jedynie kapitału . W piśmie z dnia 4 kwietnia 2022r. pełnomocnik powódki radca prawny R. D. złożył oświadczenie powodowi (...) Bank SA działając w imieniu kredytobiorcy T. Ś. (1) na podstawie udzielonego pełnomocnictwa ,że zawarta umowa kredytu stanowi umowę kredytu darmowego wskazując na wadliwości umowy zdefiniowane w art. 5 pkt 12 ,30 ust.1 pkt 10, 30 ust. 1 pkt 6,7,10 ustawy o kredycie konsumenckim .Odnośnie złożonego oświadczenia wbrew twierdzeniom powoda zostało ono złożone z zachowaniem ustawowego terminu a mianowicie możliwe jest złożenie takiego oświadczenia w ciągu roku od wykonania umowy .W tym wypadku umowa nie została wykonana albowiem strony nie wywiązały się z nałożonych umową obowiązków w tym przez pozwaną , która nie wykonała umowy. Oświadczenie o jakim mowa w art.45.ust.1 ustawy można złożyć także w toku procesu sądowego np. gdy kredytodawca wytoczył powództwo przeciwko konsumentowi jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawi, jednakże do złożenia takiego oświadczenia pełnomocnik pozwanej nie został umocowany przynajmniej nie wynika to z przedłożonego do akt sprawy pełnomocnictwa, z którego wynika jedynie umocowanie do reprezentowania pozwanej w sprawach wobec wszelkich wierzycieli oraz odbioru świadczeń od wierzycieli /k.45,, pismo k.52/.Z treści tego pełnomocnictwa nie wynika umocowanie do składania oświadczeń materialnoprawnych w imieniu pozwanej, w tym do złożenia oświadczenia o kredycie darmowym .Z uwagi również na powyższe sankcja kredytu darmowego nie mogła zostać zastosowania wobec pozwanej również z tej przyczyny . Reasumując uznając zarzuty pozwanej jako pozbawione podstaw prawnych, złożone celem uniknięcia odpowiedzialności materialnej za udostępnioną jej przez powoda i wykorzystaną kwotę kredytu, a złożone oświadczenie o kredycie darmowym jako nieskuteczne Sąd orzekł jak w punkcie I – szym wyroku. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc. Na zasądzoną od pozwanego kwotę kosztów procesu składają się: 7805 zł – opłata od pozwu ( przy uwzględnieniu poniesionej w EPU), 5400 zł – koszty zastępstwa procesowego powoda, 17 zł – opłata od pełnomocnictwa .

Apelacja pozwanego:

Pozwana zaskarżyła wyrok w całości i domagała się jego zmiany poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu za I instancję oraz za postępowanie apelacyjne.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie:

1.  Art. 69 ust. 1 i 2 i art. 78a ustawy - Prawo bankowe w zw. z art. 3 ust. 1 i 2 pkt 2, art. 5 pkt 7, 10 i 12, art. 25 ust. 1 pkt 1, art. 30 ust. 1 pkt 6 i 7, art. 45 ust. 1 i art. 47 ustawy o kredycie konsumenckim w zw. z art. 385(1) — art. 385(2) k.c. w zw. z art. 6 k.c. oraz art. 316 § 1 k.p.c., a także art. 58 k.c. z uwagi na bezzasadne przyjęcie, że umowa kredytu jest zgodna z przepisami prawa w zakresie oprocentowania, a nadto że powód te okoliczności wykazał, podczas gdy:

a)  sprzecznie z przepisami ustawy o kredycie konsumenckim naliczał w umowie kredytu odsetki umowne od kredytowanych kosztów, a sąd I instancji nie rozważył zarzutów pozwanego w zakresie ujęcia w umowie kredytu błędnej wartości RRSO oraz odsetek umownych, co istotnie wpływało na zasadność powództwa,

b)  umowa kredytu w zakresie naliczania odsetek od kosztów zawierała postanowienia abuzywne,

c)  pozwanemu udostępniono do jego dyspozycji jedynie kwotę kapitału kredytu, potrącając kwotę prowizji bankowej,

d)  umowa pozbawiona jest odsetek w całości, a powód nie wykazał wysokości roszczenia, gdyż nie wiadomo jakie jest oprocentowanie od kapitału (bez kredytowanych kosztów) i jak należałoby wobec tego zaliczać wpłaty na poczet spłaty umowy,

e)  powód nieskutecznie wypowiedział umowę, bo na moment wezwań i wypowiedzenia nie było zadłużenia i nie dochowano procedur wypowiedzenia.

W konsekwencji sąd I instancji błędnie nie ustalił, od jakiej kwoty powód naliczył odsetki w umowie kredytu i jakie były składowe tej kwoty.

2.  Art. 245 oraz 253 k.p.c. w zw. z art. 95 ust. lila ustawy — Prawo bankowe oraz art. 69 i art. 78a ustawy — Prawo bankowe poprzez ich błędne niezastosowanie w sytuacji, gdy pozwany kwestionował wiarygodność prywatnych dokumentów przedstawionych przez powoda i gdy dokumenty te mają charakter dokumentów prywatnych.

W konsekwencji doszło do błędnego ustalenia istnienia i wysokości zobowiązań pozwanego wobec powoda na moment wezwania i wypowiedzenia, a następnie bezzasadnego zasądzenia roszczenia, gdy powód go nie udowodnił co do wysokości.

3.  Art. 69, art. 75 ust. 1 i 2, art. 75c ust. 1 i 2 i art. 78a ustawy - Prawo bankowe w zw. z art.3 ust. 1 i 2 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim w zw. z art. 6 k.c. poprzez błędne zastosowanie i w konsekwencji zasądzenie na rzecz powoda wierzytelności wynikającej z umowy kredytu w sytuacji, gdy nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu oraz gdy powód nie udowodnił roszczenia co do wysokości.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest uzasadniona.

Zarzuty dotyczące stanu faktycznego (pkt. 2 i 3 apelacji), a w szczególności zarzuty iż Sąd Okręgowy przekroczył granice swobodnej oceny dowodów są uzasadnione. Sąd Okręgowy przyjął, że powód wykazał wysokość przysługującego mu roszczenia. Sąd Okręgowy wskazał, że (...) Bank SA w W. przedstawił zestawienie operacji wykonanych na koncie utworzonym dla obsługi kredytu – stosownie do warunków umowy zawartej z pozwaną, którego T. Ś. (1) skutecznie nie podważyła także w przedmiocie wysokości zobowiązania wobec Banku. W szczególności nie przedstawiła ani nie zaoferowała dowodów, z których wynikałoby iż spłaciła zobowiązanie wobec Banku w całości bądź w większym zakresie niż żądanie Banku sformułowane w pozwie. W świetle przepisów prawa cywilnego materialnego ( art. 773 k.c. ) i procesowego ( art.2431 k.p.c. ) dokumentem jest każdy nośnik, który umożliwia zapoznanie się z zawartą na nim treścią. Historia operacji na koncie została wygenerowaną elektronicznie zgodnie z art. 7 ustawy Prawo bankowe. Zestawienie operacji na koncie pozwanego stanowi dowód z dokumentu, którego treść nie została w sposób skuteczny podważona przez pozwanego.

Sąd Okręgowy przekroczył granice swobodnej oceny dowodów i pomieszał kwestię ciężaru dowodów. Zgodnie z art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W przedmiotowej sprawie powód dochodził roszczenia z tytułu niewykonania umowy. Zatem zobowiązany był wykazać, że pomiędzy nim a pozwaną doszło do zawarcia umowy, zobowiązany był do wykazania, że przynajmniej w części nie doszło do wykonania umowy, a ponadto zobowiązany był do wykazania wysokości aktualnego zobowiązania. O ile powód wykazał fakt istnienia umowy oraz fakt, że pozwana nie wykonała zobowiązania w całości, ale już nie wykazał wysokości tego zobowiązania. Należy podkreślić, że pozwana zarówno przed Sądem Okręgowym jak i przed Sądem Apelacyjnym konsekwentnie kwestionowała prawidłowość wyliczenia. Zatem brak było podstaw do przyjęcia, że była to okoliczność bezsporna. Za zupełne nieporozumienie należy uznać stanowisko Sądu Okręgowego, który stwierdził, że pozwana „ nie przedstawiła ani nie zaoferowała dowodów, z których wynikałoby iż spłaciła zobowiązanie wobec Banku w całości bądź w większym zakresie niż żądanie Banku sformułowane w pozwie”. Pozwana w ogóle nie miała takiego obowiązku zwłaszcza, że powód nie przedstawił sposobu wyliczenia dochodzonej kwoty. Przedstawił tylko wyniki tych wyliczeń. Nie wiadomo zatem do czego pozwana miała się ustosunkować skoro nie jest w stanie prześledzić metodyki wyliczenia. Ponadto należy wskazać, że to powód miał udowodnić wysokość roszczenia, a nie uprawdopodobnić i to bez względu na to czy pozwana zaoferuje jakieś środki dowodowe czy nie. Owszem bank ma obowiązek działać w sposób rzetelny, wpis do ksiąg rachunkowych banku powinien być rzetelny i zgodny z prawdą i co więcej zgodnie z art. 95 ust. 1 ustawy „Prawo bankowe” księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych, ale nie oznacza to tego, że tak właśnie jest w konkretnym przypadku. Należy zauważyć, że zgodnie z art. 95 ust. 1a ustawy „Prawo bankowe” moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym, a więc sam ustawodawca uznał, że brak jest podstaw do przyznania bankom aż tak dużego przywileju w procesie cywilnym. Zatem wszelkie wyliczenia przedstawione przez bank są dokumentem prywatnym i są tylko dowodem na to, że bank złożył takie oświadczenie (art. 245 kpc - dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie).

Pozwana kwestionowała postanowienia umowne mające wpływ na wysokość zobowiązania i Sąd Okręgowy trafnie uznał, że te zarzuty nie są uzasadnione, ale zarzuty pozwanej nie ograniczyły się do tego. Zatem nie wystarczy stwierdzić, że postanowienia umowne były zgodne z prawem, aby uznać że wyliczenia są prawidłowe. Kontroli podlega bowiem również i to czy w rzeczywistości te postanowienia umowne prawidłowo zastosowano przy wyliczeniach należności. Bez wskazania sposobu wyliczenia nie można tego skontrolować. Wyliczenie należności wymaga również wiedzy specjalistycznej i nie jest to prosta matematyka. Zresztą Sąd Okręgowy nie przedstawił własnych wyliczeń, nie wskazał metody liczenia.

W konsekwencji należy stwierdzić, że powód nie wykazał wysokości zobowiązania. Nie można więc stwierdzić czy w ogóle zobowiązanie pozwanej istnieje, a jeżeli istnieje to w jakiej wysokości. Nie można również stwierdzić czy wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie umowy było prawidłowe. W konsekwencji Sąd Apelacyjny uznał, że roszczenie powinno podlegać oddaleniu i dlatego - na zasadzie art. 386 § 1 kpc –zmienił wyrok Sądu Okręgowego i oddalił powództwo.

Zarzuty pozwanej co do prawa materialnego nie są uzasadnione i w tym zakresie sąd podziela interpretację dokonana przez Sad Okręgowy. Zatem zarzuty wskazane w punkcie 1a)-c) apelacji, nie są uzasadnione. Jak wynika z umowy, odsetki nie były naliczane od kredytowanych kosztów. Wynika to z § 4 umowy. Oczywiście istnieje wątpliwość czy tak rzeczywiście postąpiono, ale to jest kwestia prawidłowości wyliczeń, których problematyka została już wyżej omówiona. Dopuszczalne jest kredytowanie prowizji, a więc ten zarzut też nie jest uzasadniony. Zarzuty wskazane w pkt.1d)-e) wprawdzie dotyczą podstaw prawnych wypowiedzenia, ale jest to raczej problematyka stanu faktycznego. Sąd Okręgowy nie twierdził, że można wypowiedzieć umowę jeżeli brak jest zaległości. Sąd Okręgowy stwierdził tylko, że zaległość istniała.

Sąd Apelacyjny zmieniając wyrok Sądu Okręgowego jednocześnie zmienił orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5417zł – na zasadzie art. 98 kpc – a wysokość Sąd ustalił na podstawie §2.7) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. „w sprawie opłat za czynności radców prawnych”.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł stosując zasadę z art. 98 kpc i w całości obciążono nimi pozwanego. W skład zasądzonych kosztów wchodzi wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 4050 zł wyliczone w oparciu o §10.1.1) i §2.6) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. „w sprawie opłat za czynności radców prawnych”.