Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 stycznia 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Beata Kurdziel

po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2024 r. w Krakowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. J. (1)

przeciwko K. G. (1) i A. J. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda i pozwanej A. J. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 31 grudnia 2021 r., sygn. akt I C 339/18, zaocznego w stosunku do pozwanego K. G. (1)

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że nadaje mu treść:

„I. zasądza od pozwanych A. J. (1) i K. G. (1) solidarnie na rzecz powoda M. J. (1) kwotę 92 481 zł (dziewięćdziesiąt dwa tysiące czterysta osiemdziesiąt jeden złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od A. J. (1) od dnia 26 marca 2018r., a od K. G. (1) od dnia 19 kwietnia 2018r. ;

II. oddala powództwo w pozostałej części;

III. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Okręgowego w Kielcach od powoda M. J. (1) kwotę 1025,18 zł (tysiąc dwadzieścia pięć złotych 18/100) oraz od pozwanych A. J. (1) i K. G. (1) solidarnie kwotę 749,04 zł (siedemset czterdzieści dziewięć złotych 4/100) tytułem nieuiszczonych wydatków sądowych;

IV. zasądza od powoda M. J. (1) na rzecz pozwanej A. J. (1) kwotę 4 030,82 zł (cztery tysiące trzydzieści złotych 82/100) tytułem kosztów procesu.”;

2.  oddala w pozostałej części apelację powoda i apelację pozwanej;

3.  znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I ACa 680/22

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie

z dnia 4 stycznia 2024 r.

W pozwie z 5 lutego 2018 roku powód M. J. (1) wniósł o zasądzenie na jego rzecz od A. J. (1) i K. G. (1) solidarnie kwoty 340.354.80 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanym odpisu pozwu oraz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu żądania powód podał, że domaga się od pozwanych wyrównania poniesionej przez niego szkody, która obejmuje 66.000 Euro za kupno skradzionego samochodu, koszty postępowania cywilnego przed sądem niemieckim, które wszczął nie mając świadomości roli pozwanej (byłej żony powoda) w kradzieży auta – w wysokości 14.392,03 Euro, 129,35 Euro kosztów manipulacyjnych uznania długu (łącznie 338.189,80 zł – według kursu Euro z daty złożenia pozwu) i 2165 zł - za tłumaczenie dokumentów niezbędnych do wszczęcia niniejszego postępowania.

W odpowiedzi pozwana A. J. (1) wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. Pozwana zarzuciła, że skradziony pojazd nie był własnością powoda, a Banku (...) z siedzibą w B., a powód władał nim na zasadzie umowy zbliżonej do leasingu. Podniosła, że dokonała zapłaty na rzecz tego Banku kwoty ponad 30.000 zł i według jej wiedzy pozostali sprawcy dokonali takich samych spłat, a więc szkoda została wyrównana w całości. Zakwestionowała również wartość pojazdu. Zarzuciła, ze nie może być odpowiedzialna za ryzyko procesu wytoczonego przez powoda, który bezpodstawnie dochodził świadczeń od ubezpieczyciela ( biorąc pod uwagę treść umowy ubezpieczenia), jak i kosztów tłumaczeń dokumentów

Pozwany K. G. (1) nie zajął stanowiska w sprawie.

Wyrokiem z 31 grudnia 2021 roku (zaocznym w stosunku do K. G. (1)) Sąd Okręgowy w Kielcach zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 90.816 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od A. J. (1) od dnia 26 marca 2018 r., a od K. G. (1) od dnia 19 kwietnia 2018 r. (pkt I); oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt II); nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Kielcach) od powoda kwotę 3805,27 zł, zaś od pozwanych solidarnie kwotę 1777,29 zł tytułem nieuiszczonych wydatków (pkt III) oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 4975,82 tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt IV).

Sąd Okręgowy ustalił, że M. J. (1) i A. J. (1) pozostawali w związku małżeńskim. Powód przebywał na terenie Niemiec, gdzie prowadził działalność gospodarczą. Pozwana zamieszkiwała wraz z dziećmi w Polsce.

We wrześniu 2007 r. powód M. J. (1) zakupił w Centrum A. B.używany samochód osobowy marki A. (...), który wyprodukowany został w marcu 2006 r. Pojazd był w bardzo dobrym stanie technicznym, z przebiegiem 34604 km, luksusowy (wyposażony w nowinki techniczne min ABS – EBV, autoalarm, fotele przednie regulowane elektrycznie, 8 sztuk głośników, klimatyzację automatyczną, komputer pokładowy, lusterka zewnętrzne podgrzewane i regulowane elektrycznie, szyby dźwiękoszczelne z filtrem UV), a nadto ponadstandardowo m.in. w odtwarzacz DVD, ogrzewanie niezależne, rolety przeciwsłoneczne szyby tylnej regulowane elektrycznie, podgrzewanie siedzeń tylnych (przednich w standardzie) i ich regulacja elektryczna, spryskiwaczy reflektorów, nawigację satelitarną, telewizor. Wnętrze samochodu wykończone było drewnem i skórą

Powód zakupił samochód za 66.000 Euro. Kwota ta do wysokości 35.832,74 Euro została zapłacona przez M. J. (1) zaliczką, zaś na pozostałą do zapłaty sumę 32.200(...)Bank udzielił powodowi kredytu. Okres spłaty został ustalony na rok, a następnie umowa kredytowa została przedłużona do 1.09. 2009 r. Na poczet należności kredytowych M. J. (1) dokonał spłaty kwoty 20.870,54 Euro.

Aktem notarialnym z 12 maja 2008 r. sporządzonym przed notariuszem A. Z. za numerem rep (...) M. J. (1) i A. J. (1) z dniem 12 maja 2008 r. ustanowili między sobą ustrój rozdzielności majątkowej

M. J. (1) w 2009 r. samochód marki (...)pozostawił do dyspozycji swojej żonie, która użytkowała go w Polsce. Pozwana miała problemy finansowe i zaproponowała swojemu znajomemu K. G. (1), aby pomógł znaleźć jej osobę, która kupiłaby samochód na części. K. G. (1) znalazł nabywcę, który był jednak zainteresowany kupnem samochodu po jego „ legalizacji”. Pozwani A. J. i K. G. opracowali plan kradzieży pojazdu. 24 marca 2009 r. pozwana przyjechała z dziećmi na wizytę lekarską do K. i zaparkowała pojazd na jednej z ulic w centrum miasta. Przekazała K. G. modem elektroniczny z kluczyka od samochodu A. (...), przy pomocy którego otworzył drzwi pojazdu i uruchomił go, a następnie odjechał i ukrył w K.. A. J. (1), po tym jak upewniła się, że K. G. odjechał, zgłosiła kradzież samochodu na policji. Pozwany K. G. dokonał przeróbek w numerze VIN pojazdu i sprzedał go M. S. (1), za co otrzymał 30.000 zł. Pozwani podzielili się uzyskaną kwotą po połowie.

Następnie, posiadacz przedmiotowego samochodu po nieudanej próbie wyłudzenia odszkodowania od towarzystwa ubezpieczeniowego, sprzedał go na części.

M. J. (1), po uzyskaniu od żony informacji o kradzieży samochodu, zgłosił ten fakt na policji w Niemczech i do ubezpieczyciela niemieckiego, w którym ubezpieczony był pojazd. Postępowanie dochodzeniowe w B. zostało umorzone z powodu nie wykrycia sprawcy, podobnie, jak i postępowanie przeciwko powodowi o sfingowanie przestępstwa. Wobec odmowy wypłaty przez ubezpieczyciela odszkodowania za utracony pojazd powód wystąpił do Sądu Krajowego w H. z powództwem o zapłatę od (...) odszkodowania w kwocie 45.900 Euro. Prawomocnym wyrokiem z 18.01. 2012 r. skarga powoda została oddalona. Sąd ustalił, że wobec udzielenia kredytu własność przedmiotowego samochodu została przeniesiona na(...) Bank, który pismem z 26.03.2010 r. zażądał od M. J. (1) spłaty pozostałej do zapłaty kwoty kredytu , a następnie – pismem z 11.05.2011 r. upoważnił M. J. (1), aby we własnym imieniu wystąpił z roszczeniem wobec ubezpieczyciela. Sąd nie uznał jednak za zasadne roszczenia powoda, gdyż zgodnie z warunkami ubezpieczenia nie były nim objęte szkody przywłaszczenia przez tego, komu pojazd został oddany do użytku. M. J. (1) zaś przekazał A. (...) do korzystania swojej żonie, która namówiła do kradzieży i udzieliła pomocy w jej dokonaniu.

M. J. (1) został obciążony kosztami postępowania w tej sprawie w kwocie 2345,76 Euro. Suma ta została zgłoszona do zaspokojenia w toku postępowania układowego dłużnika M. J. (1). Powód ogłosił bowiem upadłość na terenie Niemiec

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 20 maja 2011 r. w sprawie (...) A. J. (1) została skazana za to, że nakłaniała K. G. (1) do popełnienia przestępstwa kradzieży samochodu marki A. (...) i udzieliła mu pomocy poprzez przekazanie mu oryginalnego urządzenia elektronicznego do otwarcia i uruchomienia pojazdu, a nadto, że składając zeznania przed funkcjonariuszem policji zeznała nieprawdę, że pojazd został skradziony przez nieznanego sprawcę.

K. G. (1) tym samym wyrokiem został skazany za to, że 24.03. 2009 r. w K. po uprzednim otwarciu i uruchomieniu samochodu marki A. (...) przy pomocy oryginalnego elektronicznego urządzenia, udostępnionego mu przez A. J. (1), dokonał kradzieży z włamaniem tego samochodu na szkodę powoda M. J. (1), Banku (...) w B. i towarzystwa ubezpieczeniowego w H..

Pozwani zostali zobowiązani do częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz Banku (...) z siedzibą w B. kwot po 50.000 zł.

Wartość rynkowa przedmiotowego samochodu marki A. według stanu na dzień kradzieży i wartości obecnej wynosi 211.200 zł.

M. J. (1) i A. J. (1) rozwiedli się w 2013 r. Pozwana na terenie Niemic przebywa od czerwca 2009 r. Nie dokonali podziału majątku wspólnego. Brak jest aktywów tego majątku, małżonkowie nawzajem obwiniają się o generowanie długów, konieczność ich spłaty.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił o dowody z dokumentów urzędowych i prywatnych. Podzielił w całości także wnioski opinii biegłego Ł. A. jako rzetelnej, fachowej, logicznej i której wnioski były w pełni weryfikowalne, a zatem przekonujące. Biegły dysponował uzyskaną przez Sąd bezpośrednio od producenta przedmiotowego pojazdu A. (...), historią pojazdu. Jak wynika z pisma producenta obejmuje ona dane przekazane mu od autoryzowanych partnerów A., które zawierają dane dotyczące daty napraw, przebiegu pojazdu, jak i zakresu napraw.

Sąd I instancji dał wiarę zeznaniom powoda co do stanu technicznego pojazdu, jego kradzieży, dokonanej zapłaty za niego, gdyż okoliczności te znalazły potwierdzenie w dowodach z dokumentów w postaci historii serwisowej A. (...), opinii biegłego, wyroku Sądu Rejonowego w S., jak i zestawienia płatności rat kredytu. Za niewiarygodne, bo nie wykazane Sąd uznał natomiast zeznania powoda w tej części, w jakiej podnosił, że poniósł szkodę w wysokości 14.392,03 Euro za koszty postępowań i 2165 zł – za koszty tłumaczeń. Przedstawione przez niego dokumenty w postaci wniosków o ustalenie kosztów w ocenie Sądu Okręgowego nie świadczyły o tym, że zostały one pokryte przez powoda, a jedynie, że podmioty reprezentujące M. J. (1) wnioskowały o ich ustalenie we wnioskowanej wysokości. Powód nie wykazał, aby dokonał ich zapłaty. Ponadto, jak zeznał zostały one zgłoszone do postępowania upadłościowego, podobnie jak i należne opłaty sądowego powstałe w sprawie, jaką wytoczył przeciwko Ubezpieczycielowi.

Sąd nie dał wiary zeznaniom A. J. (1) w tej części, w jakiej zeznała, że stan techniczny pojazdu był zły, że miał on ponadnormatywny przebieg, uczestniczył w kolizjach jako nieprzekonującym, bo gołosłownym. Pozwana okoliczności tych nie wykazała, jej twierdzenia pozostają w sprzeczności z danymi serwisowymi samochodu. Podobnie Sąd ocenił jej zeznania, w których podnosiła, że dokonała zapłaty na rzecz A. Banku zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego w S. wyrównując częściowo szkodę wobec tego Banku. Pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów na tę okoliczność.

W rozważaniach prawnych Sąd Okręgowy wskazał, odpowiedzialność pozwanych za kradzież samochodu, a w konsekwencji jego utratę nie budzi wątpliwości w świetle prawomocnego wyroku karnego, którym A. J. (1) skazana została za udzielenie pomocy i podżeganie do przestępstwa kradzieży zaś K. G. (1) za jego kradzież. Z treści prawomocnego wyroku skazującego Sądu Rejonowego w S. wynika, że również M. S. (1) jest odpowiedzialny za szkodę, został bowiem skazany za paserstwo. Nie oznaczało to jednak, że zasadnym był wniosek pozwanej o wezwanie go do udziału w sprawie w charakterze pozwanego.

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutu pozwanej A. J. (1) co do braku legitymacji czynnej powoda w żądaniu odszkodowania, jak w wysokości poniesionej przez niego szkody. W momencie utraty pojazdu – na skutek kradzieży - powód zobowiązany został do uznania długu wobec(...) Banku i natychmiastowej spłaty pozostałej należności na jego rzecz. Powód uznał dług i dokonywał jego spłaty, co stało się powodem upoważnienia go przez kredytodawcę do wystąpienia z roszczeniem wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela, a tym samym przeniesienia uprawnień właścicielskich do pojazdu. Okoliczność ta, zdaniem Sądu, w sposób nie budzący wątpliwości, wynika z odpisu wyroku Sądu Krajowego w H., który nie kwestionował legitymacji czynnej powoda do żądania zapłaty odszkodowania za skradziony pojazd. Oddalenie żądania powoda spowodowane było nie brakiem jego legitymacji czynnej do żądania odszkodowania, lecz wyłączeniem spod ochrony ubezpieczonej przypadku, w którym przedmiot ubezpieczenia (samochód) został utracony przez osobę, której oddany został do korzystania ( w niniejszej sprawie żonie powoda).

Wbrew zarzutom pozwanej Sąd I instancji w niniejszej sprawie nie był związany ustaleniami prawomocnego wyroku karnego w sprawie (...) Sądu Rejonowego w S. co do wartości skradzionego pojazdu. Rozmiar doznanej przez powoda szkody na skutek popełnienia przez pozwanych przestępstwa nie należał do istoty przestępstwa, a zatem Sąd nie był związany ustaleniami sądu karnego co do wysokości szkody ustalonej w toku postepowania, jak i podmiotów pokrzywdzonych (Sąd ustalił, że był to powód, (...)Bank i TU w H.).

W dalszej części uzasadnienia Sąd Okręgowy wskazał, że powód M. J. (1) na skutek kradzieży utracił składnik majątkowy stanowiący współwłasność jego i żony. Samochód został nabyty w trakcie trwania związku małżeńskiego, kiedy ówczesnych małżonków J. łączył ustrój wspólności majątkowej. A. (...) zakupione zostało przez powoda za kwotę 66.000 Euro. W dniu zakupu M. J. (1)uiścił zaliczkę w kwocie 35.832,74 Euro, reszta ceny nabycia została skredytowana przez Bank (...). Powód dokonał spłaty kredytu w wysokości 20.870,65 Euro, co łącznie z wpłaconą zaliczką daje 86 % wartości samochodu z daty jego nabycia. Do daty kradzieży samochód był eksploatowany, jego wartość ulegała zmianie biorąc chociażby pod uwagę wiek pojazdu. Dla ustalenia szkody poniesionej przez powoda koniecznym stało się ustalenie przez Sąd I instancji aktualnej wartości samochodu (z daty wyceny) , ale według jego stanu z daty wyrządzenia szkody (marca 2019 r.).

W ślad za opinią biegłego Ł. A. Sąd ten ustalił wartość przedmiotowego A. (...) na kwotę 211.200 zł . Skoro powód dokonał zapłaty za niego w wysokości 86 % wartości to rzeczywista szkoda poniesiona w wyniku kradzieży wynosi w ocenie Sądu 181.632 zł (211200 zł x 86%). Małżonkowie J. (1)do 2013 r. pozostawali w związku małżeńskim, a od 12 maja 2008 r. łączył ich ustrój rozdzielności majątkowej. Pojazd został nabyty w trakcie małżeńskiej wspólności ustawowej, po jej ustaniu udziały małżonków są równe tj. po 1/2 części, a zatem powód skutecznie może domagać zapłaty połowy w/w kwoty tj. 90.816 zł .

Poza sporem pozostawało, że przedmiotowy pojazd nie istnieje, małżonkowie nie posiadają aktywów, które podlegałyby podziałowi w sprawie o podział majątku dorobkowego, nawzajem obwiniają się o zaciąganie zobowiązań, które były lub są przez nich spłacane toteż brak było podstaw do przyjęcia, że roszczenie powoda winno być przedmiotem postępowania o podział majątku wspólnego, a nie w sprawie o zapłatę.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zasądzenia odszkodowania od pozwanych za tłumaczenie dokumentów na język polski w kwocie 1665 zł, a nadto na język niemiecki dokumentów z Prokuratury Rejonowej w S., gdyż powód nie wykazał, jakie dokumenty były tłumaczone i czy mają one związek ze szkodą, jaką doznał w wyniku kradzieży auta. Wątpliwości te uzasadnione są tym bardziej, że rachunki za tłumaczenie dokumentów zostały wystawione w październiku i listopadzie 2016 r. oraz w marcu 2017r., a postępowanie przez Sądem Krajowym w H. zostało zakończone w 2012 r. Brak było w ocenie Sądu Okręgowego podstaw do przyjęcia, aby koszty tłumaczeń tych dokumentów pozostawały w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą doznaną przez powoda w wyniku kradzieży samochodu. Powód nie udowodnił też, aby zapłacił ustalone koszty procesu przed sądem niemieckim. Wprawdzie przedstawił on wnioski reprezentującego go pełnomocnika o ustalenie kosztów wraz z tłumaczeniem, ale nie przedstawił dowodów na okoliczność, że koszty te zostały przez niego pokryte. Z tłumaczenia pisma Głównej Dyrekcji Finansowej D. do Konfederacji (...)i Doradztwa (...) wynika zaś, że niezapłacone koszty postępowania sądowego zostały zgłoszone do postępowania układowego powoda, nie wynika natomiast z tego dokumentu, ani innego przedstawionego przez powoda, że rzeczywiście zostały zaspokojone.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c.

Od powyższego wyroku apelację wniósł powód zaskarżając go w części, tj. w punkcie II, co do kwoty 69 307,54 zł oraz III i IV, zarzucając mu:

1.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu, z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, a polegającą na przyjęciu, że brak jest podstaw do uwzględniania, w zasądzanej na rzecz powoda należności, kwoty 1665 zł, a obejmującej koszty tłumaczenia dokumentów na język polski, podczas gdy należyta ocena w/w wydatku, dokonana tak pod kątem prawnym, faktycznym, jak i dowodowym, prowadzi do wniosku o konieczności uwzględnienia powyższej kwoty, w należności przyznanej Powodowi;

2.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu, z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, a polegającą na przyjęciu, że brak jest podstaw do uwzględniania, w zasądzanej na rzecz powoda należności, kwoty 14.392,03 EURO, a obejmującej koszty postępowań toczonych przez powoda przed sądami w Niemczech, podczas gdy należyta ocena w/w wydatku, dokonana tak pod kątem prawnym, faktycznym, jak i dowodowym, prowadzi do wniosku o konieczności uwzględnienia powyższej kwoty, w należności przyznanej powodowi.

Mając na uwadze powyższe, powód wniósł o zasądzenie od pozwanych, solidarnie, na swoją rzecz dalszej kwoty tj. 69.307,54 zł, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi w stosunku do A. J. (1) od dnia 26 marca 2018 r., do dnia zapłaty oraz w stosunku do K. G. (1) od dnia 19 kwietnia 2018 r., do dnia zapłaty, a także zasądzenie od pozwanych, na rzecz powoda, kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przewidzianych, za obydwie instancje. Ewentualnie, powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Kielcach, do ponownego rozpoznania, a także rozstrzygnięcia o kosztach postępowania w obydwu instancjach.

Apelację od powyższego wyroku wniosła także pozwana zaskarżając go w punktach I, II i IV i zarzucając mu:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 567 § 1 3 k.p.c. w zw. z art. 684 i 686 k.p.c. poprzez rozstrzygnięcie w tym postępowaniu o składniku majątku wspólnego byłych małżonków M. J. (1) i A. J. (1) i spłaconych długach również w okresie po ustaniu wspólności z tytułu zaciągniętego kredytu na zakup samochodu matki A., pomimo, iż ten składnik majątkowy czy jego wartość powinny być rozliczone w postępowaniu o podział majątku wspólnego;

2.  naruszenie przepisów postępowania tj. art. 196 k.p.c. poprzez brak legitymacji procesowej czynnej M. J. (1) do dochodzenia roszczeń odszkodowawczych za samochód marki A. (...) w sytuacji, gdy przy zawieraniu umowy kredytu doszło do jego przewłaszczenia na rzecz(...) (...)Bank, a przedłożone przez powoda dokumenty wskazują jedynie na umocowanie do dochodzenia roszczeń w jego imieniu tylko w stosunku do ubezpieczyciela, a więc w konkretnej spłacie przed Sądem Krajowym w H., gdzie podstawą prawną była umowa ubezpieczenia AC tego pojazdu w związku z zawartą umową kredytową;

3.  naruszenie przepisów postępowania tj. art. 11 k.p.c. poprzez przyjęcie, że ustalenia zawarte w wyroku skazującym w sprawie (...) Sądu Rejonowego w S. nie wiążą Sąd w postępowaniu cywilnym, co do wartości samochodu marki A. (...) nr rej. (...), nr nadwozia (...), pomimo z uwagi na przyjętą kwalifikację prawną czynu - art. 18 § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 249 § 1 k.k., tak określona szkoda należała do istoty przestępstwa i jej rozmiar stanowił niezbędny element stanu faktycznego przestępstwa określonego w zarzucie;

4.  naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, wybiórczej i cząstkowej oceny zebranego materiału dowodowego skutkującego błędnymi ustaleniami faktycznymi, bowiem Sąd przyjął w części fakty niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy lub zaniechał ich ustalenia mimo, że były istotne dla rozstrzygnięcia, a to:

a.  przyjęciu, że byli małżonkowie M. J. (1) i A. J. (1) nie posiadają aktywów, które podlegałyby podziałowi w sprawie o podział majątku dorobkowego, gdy tymczasem nie wynika to z przeprowadzonych dowodów, a Sąd nie czynił ustaleń co do składników majątkowych wchodzących do tego majątku i istniejących na datę 12 maja 2008 roku, zaś z tych szczątkowych dowodów wynika, że majątek wspólnie to między innymi firma powoda w tym składniki majątkowe i inne ruchomości;

b.  że M. J. (1) dokonał spłaty kredytu 20870.54 euro na rzecz (...) Bank powołując się na zestawienie wpłat tego kredytu, pomimo iż na kwotę tą składają się również wpłaty pozwanej A. J. (1) dokonane w związku z nałożonym na nią obowiązkiem naprawienia szkody w pkt. II wyroku z dnia 20 maja 2011 roku w sprawie (...) Sądu Rejonowego w S. a ponadto winny być osobno ustalone spłaty kredytu pochodzące z majątku wspólnego. tj. do 12 maja 2008 roku i po tej dacie z określeniem które wpłaty pochodzą, od którego z byłych małżonków, tym bardziej, że powód nie wykazał się dowodami wpłat na powyższą kwotę, a zestawieniem ogólnym banku, które było kwestionowane (pismo procesowe pełnomocnika pozwanej z dnia 12.11. 2019 roku);

c.  że pozwana nie dokonała żadnej zapłaty na rzecz (...) Bank zgodnie z w/w wyrokiem Sądu Rejonowego w S. naprawiając częściowo szkodę na rzecz tego banku i że jej zeznania w tym zakresie są niewiarygodne, bowiem w tym zakresie ten dowód osobowy nie był przez stronę przeciwną kwestionowany, a dowody wpłaty wynikają z akt wykonawczych (...) Sądu RejonowegoS., które te dowody wpłaty były wnioskował przez stronę pozwaną i tam znajdują się, jak również wpłaty te uwidocznione są w zestawieniu wpłat pochodzących z tego banku;

d.  że opinia biegłego Ł. A., co do wartości A. (...) wg. stanu na datę powstania szkody i według cen obecnych jest miarodajna, pomimo iż zawiera ona wyliczenia teoretyczne i nie przedstawia ona realnej wartości rynkowej uwzględniającej również powypadkowość tego samochodu i w tym zakresie powołuje się na treść uwag i zarzutów do opinii zawartych w piśmie procesowym z dnia 12. 11.2019 roku;

e.  zaniechania uwzględnienia, że w postępowaniu karnym w sprawie (...) Sądu Rejonowego w S. zabezpieczone podzespoły samochodowe pochodziły z w/w A. (...), które przedstawiają realną wartość rynkową i nie zostały wycenione, co rzutuje na wielkość szkody;

f.  że M. J. (1) dokonał zapłaty za skradziony samochód w 86% jego wartości tj. kwotę 56703,28 € i to rzutuje na rozliczenia między byłymi małżonkami, pomimo iż kwota zaliczki 35832,74 €, jak również spłaty kredytu do dnia 12 maja 2008 roku pochodziły z majątku wspólnego, a na spłatę kredytu 20870,65 € składają się również wpłaty A. J. (1) w kwocie 6800€;

2.  naruszenie przepisów postępowania tj.art.328 § 2 k.p.c. poprzez sporządzenie bardzo ogólnikowego uzasadnienia, nie odnoszącego się w pełni do wszystkich zebranych dowodów, w tym nie wykazania dlaczego pominięto część zawnioskowanych dowodów;

3.  naruszenie przepisów art. 235 § 1 i 2 k.p.c. poprzez niezasadne pominięcie zawnioskowanych przez stronę pozwaną dowodów w pkt. 4, 5, 7, 8 w piśmie procesowym pełnomocnika pozwanej z dnia 10 lipca 2020 roku, w piśmie procesowym z 12 listopada 2019 roku oraz odpowiedzi na pozew ppkt. 2 i 3, i których to przeprowadzenie doprowadziłyby do ustalenia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy;

4.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 415 k.c. w związku z art.363 § 1 i 2 k.c. poprzez jego niewłaściwą wykładnię i zastosowanie do stanu faktycznego w niniejszej sprawie pomimo, że, z uwagi na podstawę faktyczną pozwu, stan prawny samochodu A. (...) na datę 12 maja 2008 r. i marca 2009 r. oraz że obie strony spłacały dług związany z pobranym kredytem, właściwą podstawą prawną rozliczenia winien stanowić art.45 § 1 i art.46 k.r.i.o., a ponadto ewentualnie wartość szkody winna być ustalona na datę marzec 2009 r. z uwagi na szczególne okoliczności związane z przewłaszczeniem pojazdu na rzecz kredytodawcy, brakiem spłaty kredytu zgodnie z treścią umową kredytowej niemożnością przejęcia tego pojazdu na własność przez M. J. (1) oraz wpłaty z tego tytułu dokonane przez A. J. (1).

Mając na uwadze powyższe pozwana wniosła o odrzucenie pozwu, zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części poprzez uchylenie rozstrzygnięcia w pkt. 1 i oddalenie powództwa w całości, w pkt. III poprzez uchylenie rozstrzygnięcia w zakresie nakazania pobrania tytułem nieuiszczonych wydatków również solidarnie od A. J. (1) na rzecz Skarbu Państwa. kwoty 1777,29 zł oraz w pkt. IV poprzez zasądzenie od M. J. (1) na rzecz A. J. (1) kwoty 10817 zł zamiast kwoty 4975,82 zł., a także zasądzenie od M. J. (1) na rzecz A. J. (1) kosztów postępowania za II instancję według norm przepisanych. Ewentualnie pozwana wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej była bezzasadna, a apelacja powoda zasługiwała na uwzględnienie w nieznacznej części.

Odnosząc się w pierwszej kolejności podniesionych w obu apelacjach zarzutów dotyczących ustaleń Sądu I instancji, wskazać należy, że ustalenia te Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne, za wyjątkiem ustaleń, że to powód w całości dokonał spłaty kwoty 20.870, 54 zł na rzecz (...)Banku, ustalając w tym zakresie, że obok powoda spłacającego tę kwotę, także pozwaną spłaciła jej część (w okresie po 2012r.), jednakże w wysokości nie wyższej niż 6800 Euro. (dowód: dowody przelewów dołączone do apelacji pozwanej, którym powód na etapie postępowania apelacyjnego nie zaprzeczył)

Dodatkowo Sąd Apelacyjny ustalił, że:

Powód zawierając umowę pożyczki na zakup A. (...) dokonał przeniesienia własności pojazdu na zabezpieczenie roszczeń Banku udzielającego pożyczki. (dowód: ogólne warunki pożyczki udzielonej powodowi przez A. Bank wraz z tłumaczeniem)

Pismem z dnia 31 października 2013r., skierowanym do M. J. (1), (...) Bank poinformowała powoda, że likwiduje zabezpieczenie własności na pojeździe, którego dotyczy umowa nr (...), zwracając powodowi książkę pojazdu. Nadto, doręczając powodowi zestawienie dokonanych spłat pożyczki, ponownie(...)Bank w piśmie z dnia 19 lipca 2018r. poinformował powoda, że została mu wydana książką pojazdu, ponieważ Bank zrezygnował z własności zabezpieczającej. (dowód: pisma (...) Bank adresowane do powoda – k. 113, 114-118)

Powód, w związku z niniejszą sprawą dokonał tłumaczeń dokumentów z języka niemieckiego na język polski (dowód zakupu A. – k.18-19, ogólne warunki umowy pożyczki – k. 110-112, wyrok Sądu Krajowego H. – 20-36, pisma z (...)Bank – k.113-114, zestawienie spłat k. 115-118), których koszt wyniósł 2065zł. (dowód: faktury k. 337, 39)

Powyższe ustalenia dokonane zostały na podstawie dokumentów. Treści pisma wystawionych przez (...) Bank żadna ze stron nie kwestionowała. Odnośnie zaś faktur dotyczących kosztów tłumaczeń, to w ocenie Sądu Apelacyjnego brak podstaw do kwestionowania, iż dotyczą one dokumentów przedłożonych do akt sprawy. Jest przy tym oczywiste, że okoliczności faktyczne, na jakie powoływał się powód np. fakt zakupu samochodu A., fakt zawarcia umowy pożyczki z (...)Bank, pisma kierowane do powoda przez (...) Bank, zestawienie wpłat należności tytułem spłat, dokumenty dotyczące postępowania przeciwko ubezpieczycielowi (na okoliczność braku otrzymania odszkodowania), potwierdzone są dokumentami sporządzonymi w języku niemieckim (dokumenty takie znajdują się w aktach), których tłumaczenie na język polski było konieczne.

Odnośnie ustaleń Sądu Okręgowego to podkreślić należy, że w przeważającej części poczynione zostały one na podstawie dowodów z dokumentów, których treść była jednoznaczna i nie budziła żadnych wątpliwości, oraz na podstawie opinii biegłego sądowego, która oceniona została przez Sąd I instancji w sposób prawidłowy jako logiczna i rzetelna. Opinia ta sporządzona została na podstawie dokumentacji dotyczącej pojazdu m.in. w zakresie daty napraw i ich zakresu, a zatem przy uwzględnieniu właściwie ustalonego stanu technicznego. Zarzuty pozwanej, iż wyceniany był pojazd hipotetyczny są zatem całkowicie nieuzasadnione. Podstawą ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego były także zeznania stron, ocenione w części za wiarygodne. Sąd I instancji wskazał przy tym, w jakiej części zeznania te i z jakich przyczyn uznał za niewiarygodne. Sąd Apelacyjny podzielił ocenę zeznań powoda jako niewiarygodnych w części, w jakiej wskazywał, że pokrył koszty postępowań sądowych toczących się w Niemczech. Za Sądem I instancji wskazać należy, że w aktach brak jest jakichkolwiek dowodów na okoliczność ich poniesienia przez powoda, a okoliczność, że zgłoszone zostały one do postępowania upadłościowego powoda (co wynika z jego zeznań) nie jest jednoznaczne, że zostały one pokryte i w jakiej wysokości, a w każdym razie okoliczność ta nie została wykazana. Natomiast za wiarygodne uznał Sąd Apelacyjny zeznania powoda w tej części, w której twierdził, że pokrył koszty związane z tłumaczeniami dokumentów dołączonych do akt z języka niemieckiego na język polski. W aktach sprawy znajdują się dokumenty w języku niemieckim wraz z tłumaczeniami na język polski, dołączone zostały także rachunki wystawione przez tłumacza, a jak wskazane zostało wyżej Sąd Apelacyjny uznaje ww. dokumenty za istotne dla rozstrzygnięcia. Co się zaś tyczy zeznań pozwanej, to brak podstaw do podważenia oceny tych zeznań jako niewiarygodnych w części dotyczącej stanu technicznego pojazdu A.. Stan techniczny biegły ustalił na podstawie danych wynikających z dokumentów udostępnionych przez producenta (dane pochodzące od autoryzowanych partnerów A.) i brak podstaw do ich podważania. Odnośnie zaś zeznań pozwanej, że dokonywała wpłat na rzecz (...) Bank, to prawidłowo Sąd Okręgowy przyjął, że na etapie przed Sądem I instancji okoliczność ta nie została wykazana. Do apelacji pozwana przedłożyła kserokopię przelewów, z których wynikają dokonywane na rzecz A. Bank wpłaty z 2012r., 2013r. , 2014r., 2015r., 2016r. i 2017r., które łącznie opiewają na kwotę 4160 Euro. Tylko niektóre z ww. wpłat posiadają w opisie nazwisko pozwanej. Podnoszona przez pozwaną okoliczność, że dokonała wpłaty na rzecz A. Bank kwoty wskazywanej w apelacji tj. 6800 Euro, przy sposobie obliczenia wysokości szkody w sposób przyjęty przez Sąd Okręgowy nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia (z przyczyn wskazanych w dalszej części uzasadnienia). Przedłożone dowody stanowiły jednakże podstawę korekty ustaleń faktycznych sprawy poprzez przyjęcie, że część kwoty uiszczonej na rzecz(...) Bank po dokonaniu kradzieży dokonała pozwana ( w kwocie nie wyższej niż 6800 Euro).

Chybiony jest zawarty w apelacji pozwanej zarzut naruszenia art. 328§2 k.p.c., albowiem uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego zawiera wszystkie konieczne elementy określone w ww. przepisie, w szczególności wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia tj. ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Podnieść należy również, że zarzuty pozwanej dotyczące nieustalenia, że pokryła ona w części należności na rzecz(...) Banku, ostatecznie doprowadziły do zmiany ustaleń faktycznych w opisanym wyżej zakresie.

Nie mogły odnieść żadnego skutku, w tym w postaci odrzucenia pozwu, zarzuty pozwanej dotyczące naruszenia art. 567§1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 684 i 686 k.p.c. Jak wynika z treści pozwu, żądanie z jakim powód wystąpił w niniejszej sprawie określone zostało jako roszczenie odszkodowawcze dotyczące naprawienia szkody powstałej w majątku powoda na skutek kradzieży pojazduA. (...), zakupionego w marcu 2006r., za którą odpowiedzialność ponosi m.in. pozwana. Ustalenia faktyczne Sądu I instancji wskazują, że ww. samochód nabyty został w czasie trwania wspólności majątkowej stron, a zatem stanowił ich majątek wspólny. Żadna ze stron tej okoliczności nie zaprzecza. Roszczenie powoda, które dotyczy nieuprawnionego rozporządzenia ww. pojazdem przez pozwaną, mieści się w pojęciu roszczeń związanych z posiadaniem rzeczy w rozumieniu art. 618§1 k.p.c., który ma zastosowanie do majątku wspólnego małżonków na podstawie art. 567§3 k.p.c. w zw. z art. 688 k.p.c. oraz w pojęciu roszczeń z tytułu posiadania wskazanych w art. 686 k.p.c. Co istotne, roszczenia o zapłatę odszkodowania rozpoznawane są co do zasady w trybie procesowym, a jedynie na podstawie ww. przepisów włączone do postępowania działowego, pod warunkiem, że takie postępowanie się toczy. Zgodnie bowiem z art. 618§2 k.p.c., który ma zastosowanie do postępowania o dział spadku (art. 688 k.p.c.), a zatem również do postępowania o podział majątku wspólnego małżonków (art. 567§3 k.p.c.), z chwilą wszczęcia postępowania o zniesienie współwłasności odrębne postępowanie w sprawach wymienionych w §1 art. 618 k.p.c. jest niedopuszczalne. Sprawy będące w toku przekazuje się do dalszego rozpoznania sądowi prowadzącemu postępowanie o zniesienie współwłasności. Jeżeli jednak postępowanie o zniesienie współwłasności zostało wszczęte po wydaniu wyroku, przekazanie następuje tylko wówczas, gdy sąd drugiej instancji uchyli wyrok i sprawę przekaże do ponownego rozpoznania. Powyższe oznacza, że w sytuacji gdy postępowanie o podział majątku wspólnego nie toczy się, roszczenie z tytułu posiadania rzeczy podlega rozpoznaniu w trybie procesowym. Pomiędzy stronami postępowanie o podział majątku nie toczyło się i nie toczy się, brak było zatem przeszkód do rozpoznania żądania powoda w procesie.

Całkowicie chybiony jest zarzut naruszenia art. 196 k.p.c., który pozwana wiąże z brakiem legitymacji czynnej po stronie powoda. Powyższy przepis dotyczy możliwości wystąpienia do udziału w sprawie osoby, która winna występować w charakterze powoda. W sprawie taka sytuacja w ogóle nie wystąpiła. Odnosząc się natomiast do kwestionowania legitymacji powoda w kontekście przewłaszczenia samochodu A. (...) na rzecz (...)Banku w związku z zawarciem umowy pożyczki, na zabezpieczenie jej spłaty, to wskazać należy, że z dokumentów znajdujących się w aktach wynika, że własność pojazdu została przeniesiona tytułem zabezpieczenia roszczeń związanych z pożyczka na rzecz (...) Banku, jednakże Bank oświadczył, że likwiduje zabezpieczenie pismem z dnia 31.10.2013r. (k. 113). Istotne jest, że powód, na podstawie umowy przewłaszczenie na zabezpieczenie, po spłacie pożyczki posiadał roszczenie o zwrotne przeniesienie własności pojazdu. Na skutek działania pozwanej, pomimo zapłacenia części ceny w wysokości 35.832,74 Euro oraz co najmniej 14 070,54 Euro, utracił możliwość posiadania i własności pojazdu, który został skradziony, a następnie zniszczony. Niewątpliwie zatem poniósł szkodę, posiada zatem legitymację czynną w sprawie o jej naprawienie.

Chybione są zarzuty pozwanej w zakresie naruszenia art. 11 k.p.c. oraz ustalenia wysokości szkody. Za Sądem I instancji stwierdzić należy, że sąd cywilny związany był wyrokiem karnym Sądu Rejonowego w S. z dnia 20 maja 2011r., (...), na mocy którego pozwana A. J. (1) został skazana za to, że nakłaniała K. G. (1) do popełnienia kradzieży samochodu marki A. (...) i udzieliła mu pomocy w tej kradzieży przez przekazanie mu elektronicznego urządzenia do otwarcia i uruchomienia pojazdu, a pozwany K. G. (1) został skazany za dokonanie kradzieży pojazdu. Zgodnie z art. 11 k.p.c. sąd rozpoznający niniejszą sprawę związany jest ww. wyrokiem w zakresie popełnienia przestępstwa. Związanie to nie obejmowało jednakże wartości skradzionego pojazdu. Sąd cywilny wiążą tylko zawarte w sentencji wyroku karnego skazującego ustalenia okoliczności dotyczące osoby sprawcy, czynu przypisanego oskarżonemu i przedmiotu przestępstwa. Nie są wiążące inne ustalenia faktyczne sądu karnego, dotyczące okoliczności ubocznych, wykraczające poza elementy stanu faktycznego przestępstwa (nawet jeśli zawarte są w sentencji wyroku karnego) i zawarte w uzasadnieniu wyroku, chyba że chodzi o ustalenie stanowiące konieczną przesłankę określenia przestępstwa przypisanego w sentencji wyroku. Odnośnie kwestii, czy zawarte w wyroku karnym ustalenie wysokości szkody osoby wiąże sąd cywilny, to za Sądem I instancji wskazać należy, że jeżeli określenie wysokości szkody zawarte w wyroku sądu karnego ma charakter ocenny i stanowi ustalenie posiłkowe, to nie wiąże ono sądu cywilnego. Natomiast, w sytuacji gdy ustalenie wysokości szkody przez sąd karny wynika bezpośrednio z ustalenia przedmiotu przestępstwa i jeśli tym samym ustalenie to stanowi jeden z elementów stanu faktycznego czynu przestępnego przypisanego oskarżonemu (w szczególności gdy przedmiotem tym jest określona kwota pieniężna), to ustalenie takie jest wiążące dla sądu cywilnego. W niektórych sytuacjach sąd cywilny będzie również związany wysokością szkody w pewnych granicach. Przyjmuje się, że sąd cywilny nie może np. ustalić wysokości szkody na kwotę niższą niż ta, która stanowi o granicy między przestępstwem a wykroczeniem (por. art. 119 i 122 k.w.), oraz jest związany rozmiarem szkody (wartością progową) w takim wypadku, gdy do ustalenia czynu konieczne jest wyrządzenie szkody w określonym rozmiarze, tj. gdy ustawa uzależnia byt przestępstwa od powstania znacznej szkody majątkowej lub szkody majątkowej w wielkich rozmiarach (por. art. 296 § 1 i 3, art. 296a § 4, art. 303 § 2 k.k.). Pozwana została skazana za przestępstwo z art. 18§2 i 3 k.c. w zw. z art. 279§1 k.k. na szkodę m.in. M. J. (1). Przepis art. 279 k.k. dotyczy przestępstwa kradzieży z włamaniem, a zatem rozmiar szkody nie należał do jego istoty. Sąd cywilny posiadał zatem uprawnienia do samodzielnego ustalenia wysokości szkody.

Nie ma wreszcie podstaw do zakwestionowania sposobu wyliczenia szkody zastosowanego przez Sąd I instancji. Ustalenie szkody nastąpiło przy uwzględnieniu aktualnej wartości pojazdu, przy jednoczesnym ustaleniu, że pojazd stanowił majątek wspólny powoda i pozwanej, dodatkowo przy uwzględnieniu, że za pojazd uiszczono jedynie 86% jego wartości. Szkoda powoda polegała na utracie samochodu. Z uwagi na jego kradzież, którą umożliwiła i w której dokonaniu pomagała pozwana, w majątku powoda brak ww. składnika majątkowego. Pomimo zatem, że powód zapłacił za ww. pojazd kwotę 35 832,74 Euro (przy zakupie pojazdu) oraz co najmniej 14 070,54 Euro (różnica między kwotą spłaconą na rzecz (...)Banku a kwotą, którą według twierdzeń pozwanej, zapłaciła pozwana) nie ma ww. samochodu. Skoro aktualna wartość pojazdu wynosi 211.200 zł, zasądzona na rzecz powoda od sprawców szkody tj. pozwanych kwota 90.816 zł, jako połowa z 86% wartości samochodu, nie może być uznana za przekraczającą rzeczywistą wysokość szkody poniesionej przez powoda. Przy omówionym wyżej sposobie obliczenia wysokości szkody okoliczność, że pozwana – według jej twierdzeń – uiściła 8600 Euro, nie mogła skutkować zmiana zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie zasądzonej na rzecz powoda kwoty. Kwota zapłacona przez pozwaną jest bowiem niższa niż kwota uiszczona przez powoda tytułem spłaty pożyczki w okresie od września 2008r. , a zatem już po ustanowionej przez powoda i pozwaną rozdzielności majątkowej. W rzeczywistości zatem z majątku wspólnego uiszczona została kwota 32.200 Euro (zapłacona przy zawarciu umowy kupna pojazdu A.), a pozostała kwota na rzecz(...)Banku uiszczona została już po ustaniu wspólności majątkowej, w większej części przez powoda. Udział powoda w zapłacie należności za samochód była zatem większy niż udział pozwanej. Okoliczności te nie mogły być jednakże podstawą do zmiany zaskarżonego wyroku na korzyść powoda. Powód zaskarżył bowiem wyrok jedynie w części oddalającej żądanie odszkodowawcze dotyczące poniesionych kosztów postępowań sądowych oraz kosztów tłumaczeń.

Ustosunkowując się na koniec do zarzutu pozwanej, iż istnieją pozostałości samochodu A., które mają określoną wartość wpływającą na wysokość szkody powoda (zmniejszającą tę szkodę), to podkreślić należy, że w wyniku działań pozwanej powód utracił samochód o ponad standardowym wyposażeniu, nadający się do korzystania zgodnie z celem, w jakim został kupiony. W sprawie nie zostało wykazane, aby powód odzyskał jakiekolwiek podzespoły sprzedanego na części pojazdu, a jeżeli takie zachowały się do chwili obecnej i według pozwanej posiadają realną wartość, pozwana może zainicjować postępowanie o podział majątku wspólnego, w którym to postępowaniu części samochodu będą mogły być przedmiotem podziału i rozliczeń.

Przechodząc do oceny zasadności apelacji powoda, to w ocenie Sądu Apelacyjnego zasługiwała ona na uwzględnienie jedynie w zakresie zasądzenia na rzecz powoda dodatkowej kwoty 1665 zł. Jak wskazano wyżej, z ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Apelacyjny wynika, że powód uiścił koszty tłumaczeń dokumentów dołączonych do akt sprawy, dokumenty te były konieczne do rozstrzygnięcia sprawy, powód może zatem domagać się zwrotu kosztów ich uzyskania od pozwanych. Koszty te stanowią bowiem jedne z elementów składających się na szkodę poniesioną przez powoda na skutek działania pozwanych (art. 415 k.c. oraz art. 422 k.c.) i pozostają w adekwatnym związku przyczynowym z tym działaniem. Co się zaś tyczy żądania zwrotu kosztów postępowań prowadzonych przez powoda w Niemczech, to ponownie należy wskazać, że powód nie wykazał ich poniesienia. W sytuacji, gdy z twierdzeń powoda wynika, że koszty te zostały włączone do postępowania upadłościowego powoda, nie można twierdzić, że wykazanie samego istnienia wierzytelności z tytułu kosztów jest wystarczające do przyjęcia powstania szkody. Istota prowadzenia postępowania upadłościowego sprowadza się do zaspokojenia wierzycieli i do uwolnienia dłużnika od zobowiązań. Powód winien wykazać zatem, czy i w jakiej kwocie koszty te zostały zaspokojone. Możliwa jest bowiem sytuacja, że nie zostały one uiszczone w żadnej części.

Wobec powyższego, zaskarżony wyrok podlegał zmianie na podstawie art. 386§1 k.p.c. poprzez zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda w miejsce kwoty 90.816 zł kwoty 92.481 zł. Zmianie podlegało także orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu, zaskarżone zarówno przez powoda, jak i pozwaną. W ocenie Sądu Apelacyjnego, w związku z częściowym uwzględnieniem powództwa, koszty procesu winny być obliczone przy uwzględnieniu stopnia wygrania sprawy przez każdą ze stron. Powód domagał się zasądzenia kwoty 340.354,80 zł, a ostatecznie na jego rzecz zasądzona została kwota 92.481 zł, wygrał zatem spór w 27%. Powód uiścił opłatę od pozwu w kwocie 2500zł, opłatę od pełnomocnictwa – 17 zł, koszty wynagrodzenia pełnomocnika – 10.800zł oraz zaliczkę na opinię biegłego -1000zł. Pozwana poniosła koszty w wysokości 10817 zł (wynagrodzenie pełnomocnika i opłata od pełnomocnictwa). Łączne koszty wyniosły zatem 25 134 zł, pozwana powinna pokryć te koszty w 27%, tj. do kwoty 6786, 18 zł, a skoro pokryła do kwoty 10817 zł, powód winien zwrócić jej tytułem kosztów kwotę 4030,82 zł, o czym orzeczono zmieniając zaskarżony wyrok w punkcie IV. Na podstawie art. 113 u.k.s. nakazano ściągnięcie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Kielcach od powoda kwoty 1025,18 zł, a od pozwanych solidarnie kwoty 749,04 zł. Koszty opinii i tłumaczeń wyniosły łącznie 2774,22 zł i zostały pokryte zaliczką powoda w wysokości 1000zł. Do zapłaty pozostałą kwota 1774,22 zł. Nakazano zatem pobrać od powoda kwotę 1025,18 zł (63%), a od pozwanych - 749,04 zł (27%).

O kosztach postępowania apelacyjnego, przy uwzględnieniu, że apelacje stron uwzględnione zostały w nieznacznych częściach, orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., wzajemnie znosząc te koszty.