Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2023 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Wojciech Żukowski (spr.)
Sędziowie:	SSA Regina Kurek SSA Paweł Czepiel

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2023 r. w Krakowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. w W.

przeciwko K. K.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 30 marca 2021 r. sygn. akt I C 696/19

1.  oddala apelację,

2.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie na rzecz Z. K. kwotę 1620 zł (jeden tysiąc sześćset dwadzieścia złotych) tytułem wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego w postępowaniu apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 1 lutego 2019 r. strona powodowa — (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą W. wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym, że pozwany — K. K. zobowiązany jest jej zapłacić kwotę 134.034,70 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 14,00 % rocznie od kwoty 123.164,33 zł, liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Na dochodzoną kwotę składały się: kwota 123.164,33 zł — tytułem należności głównej, oraz kwota 10.870,37 zł — tytułem naliczonych odsetek umownych. Wniosła także o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, a w razie rozpoznawania sprawy w postępowaniu zwykłym zawarł wnioski o zasądzenie odpowiednich kwot i kosztów procesu wskazanych w pozwie. W uzasadnieniu wskazała, że dnia 20 marca 2017 r. strony zawarły umowę pożyczki gotówkowej. Pozwany miał nie wywiązać się z zaciągniętych zobowiązań; do momentu wniesienia pozwu miały one pozostawać nieuregulowane w całości. W związku zatem z brakiem terminowej spłaty zadłużenia dnia 13 czerwca 2018 r. strona powodowa wypowiedziała zawartą umowę, a następnie zwróciła się do pozwanego z wezwaniem do zapłaty. Przesyłka zawierająca wezwanie do zapłaty, skierowana na prawidłowy adres pozwanego, mimo podwójnej awizacji, nie została podjęta w terminie. W ocenie powoda należy zatem uznać, że przesyłka została prawidłowo doręczona z upływem 14 dni wyznaczonych na jej odbiór w placówce pocztowej, a zatem dnia 6 sierpnia 2018 r. Dzień 7 sierpnia 2018 r. byłby wobec tego dniem wymagalności roszczenia.

Zarządzeniem z dnia 6 kwietnia 2020 r. przewodniczący w Sądzie Okręgowym w Krakowie I Wydziale Cywilnym ustanowił dla pozwanego kuratora w osobie Z. K..

W odpowiedzi na pozew, złożonej na dzienniku podawczym sądu dnia 11 września 2020 r., kurator pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o przyznanie wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora. Kurator zarzucił, że powód nie udowodnił istnienia, wysokości i wymagalności dochodzonego roszczenia. Wskazał, że powód nie wykazał wydania pozwanemu przedmiotu pożyczki w sposób opisany w umowie (to jest, że nie wykazał dokonania przelewów środków na dwa wskazane w umowie rachunki bankowe). Wskazał także, że powód nie dokonał skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki, w związku z czym nie jest ona wymagalna w całości i aktualność zachowują terminy wymagalności dla poszczególnych rat (z czego ostatni upływa dopiero dnia 15 kwietna 2025 r.). Jak bowiem podkreślił kurator — oświadczenie o wypowiedzeniu umowy powinno zostać wysłane pozwanemu na piśmie, na ostatni znany adres korespondencyjny. W treści umowy pożyczki pozwany wskazał adres: ul. (...) w O.. Ten sam adres pozwanego powód wskazał na sporządzonym przez siebie wyciągu z ksiąg bankowych. Pismo obejmujące oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało natomiast przez powoda skierowane do pozwanego pod adres: ul. (...) w O.. Kurator zaprzeczył, aby adres ten był ostatnim znanym adresem korespondencyjnym pozwanego. Wskazał także, że powód nie wyjaśnił w żaden sposób, dlaczego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy skierował pod adres przy ul. (...), mimo tego, że wszystkie kolejne pisma do pozwanego kierował już pod adres przy ul. (...). Ponadto kurator zarzucił, że powód nie doprecyzował, jakich warunków kredytu nie dotrzymał pozwany i że nie uprawdopodobnił okoliczności, które miałyby uzasadniać wypowiedzenie umowy; że nie wykazał, jakie dokładnie kwoty i w jakich terminach pozwany uiścił tytułem spłaty pożyczki, co uniemożliwia weryfikację przedstawionych w pozwie wyliczeń, zwłaszcza co do roszczenia odsetkowego; że nie wskazał, od jakiej kwoty czy jakich kwot domaga się skapitalizowanej kwoty odsetek; że nie wykazał zawarcia i wykonywania umowy ubezpieczenia, na której poczet pobierał od pozwanego składki, oraz, że nie uwzględnił konieczności odliczenia tych składek, które w przypadku wypowiedzenia umowy okazałyby się nienależne. Końcowo kurator wskazał, że kontroli sądowej powinna podlegać również kwota pobranej przez bank prowizji, którą należy uznać zawyżoną, oraz podniósł, że wyciąg z ksiąg banku, jako dokument prywatny może co najwyżej uprawdopodobnić, ale nie wykazywać roszczenie powoda.

Wyrokiem z dnia 30 marca 2021 r. Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił powództwo, przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie Z. K. wynagrodzenie w wysokości 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych za pełnienie funkcji kuratora dla pozwanego nieznanego z miejsca pobytu oraz nakazał pobrać od strony powodowej (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 2.900 (dwa tysiące dziewięćset) złotych tytułem nieuiszczonych wydatków sądowych.

Sąd Okręgowy ustalił, że dnia 20 marca 2017 r. strona powodowa — jako pożyczkodawca i pozwany — jako pożyczkobiorca zawarli umowę pożyczki gotówkowej nr (...) z pakietem ubezpieczeniowym. W komparycji umowy jako adres zamieszkania pozwanego wskazano: ul. (...), (...)-(...) O.. Pożyczka została udzielona w kwocie 160.789,56 zł, obejmującej całkowitą kwotę pożyczki oraz kwotę przeznaczoną na zapłatę kosztów związanych z udzieleniem pożyczki, kredytowanych przez powoda. Całkowita kwota pożyczki (kwota pożyczki bez kredytowanych kosztów pożyczki) wynosiła 128.385,28 zł. Całkowity koszt pożyczki wynosił 98.755,63 zł. Całkowita kwota do zapłaty przez pozwanego (suma całkowitej kwoty pożyczki i całkowitego kosztu pożyczki) wynosiła 227.140,91 zł. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosiła 16,74 %. Okres kredytowania wynosił 96 miesięcy (§ 1 umowy). Powód zastrzegł sobie prawo do wypowiedzenia umowy pożyczki między innymi w przypadku niedotrzymania przez pozwanego warunków określonych w umowie (§ 12 ust. 1 pkt 1 umowy). W takim przypadku termin wypowiedzenia umowy miał wynosić 30 dni, liczone od dnia następnego po dniu odebrania przez pozwanego przesyłki poleconej, zawierającej wypowiedzenie, nadanej za zwrotnym potwierdzeniem odbioru (§ 12 ust. 2 umowy). Wypowiedzenie umowy miało zostać wysłane na piśmie, na ostatni adres korespondencyjny pozwanego (§ 12 ust. 3 umowy). Umowa zawierała także postanowienie, zgodnie z którym powód miał przesyłać korespondencję dotyczącą umowy na adres pozwanego wskazany w umowie lub na inny adres wskazany po zawarciu umowy (§ 15 ust. 1 umowy). W następnym dniu po upływie terminu wypowiedzenia umowy, całość zadłużenia z tytułu umowy miała stać się zadłużeniem wymagalnym i przeterminowanym, od którego powód miał prawo pobierać ustalone w umowie odsetki (§ 13 ust. 1 umowy).

Pismem z dnia 16 maja 2018 r. (zatytułowanym: „Monit”) strona powodowa poinformowała pozwanego o wystąpieniu wymagalnego zadłużenia z tytułu zawartej umowy pożyczki, na łączną kwotę 6.898,01 zł. W piśmie wskazano także, że kwotę zadłużenia wymagalnego należy wpłacić w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania pisma, na rachunek, z którego dotychczas dokonywane były spłaty zadłużenia. Strona powodowa zawarła w nim również informację o możliwości wypowiedzenia umowy i postawienia niespłaconej należności w stan wymagalności po upływie terminu wypowiedzenia, a także wskazał, że pozwany może złożyć wniosek o restrukturyzację zabezpieczenia. Pismo zostało skierowane do pozwanego na adres: ul. (...), (...)-(...) O..

W piśmie z dnia 13 czerwca 2018 r. strona powodowa zawarła oświadczenie o wypowiedzeniu zawartej umowy pożyczki, w części dotyczącej warunków spłaty z powodu braku spłaty wymagalnych rat. W piśmie wskazano, że termin wypowiedzenia wynosi 30 dni, liczone od dnia następującego po doręczeniu wypowiedzenia. W treści oświadczenia zawarto również zastrzeżenie, że brak spłaty zadłużenia wymagalnego w okresie wypowiedzenia spowoduje, że cała kwota wraz z odsetkami i opłatami stanie się przeterminowana i wymagalna, oraz wskazano. że spłata aktualnie wymagalnego zadłużenia spowoduje, że wypowiedzenie straci moc. Oświadczenie zostało skierowane do pozwanego na adres: ul. (...), (...)-(...) O.. Na ten adres oświadczenie zostało także nadane przesyłką poleconą za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Przesyłki nie podjęto w terminie; została zwrócona do nadawcy dnia 6 lipca 2018 r.

Pismem z dnia 19 października 2018 r. pełnomocnik powoda skierował do pozwanego ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, obejmujące roszczenie objęte powództwem (z tym, że wysokość skapitalizowanego roszczenia odsetkowego była aktualna na dzień wystosowania pisma). Pismo zostało skierowane do pozwanego, przy czym wskazano adres: ul. (...), (...)-(...) O..

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy zważył, że powództwo podlegało oddaleniu, ponieważ powód nie zdołał w należyty sposób wykazać skuteczności wypowiedzenia umowy, a co za tym idzie — również wymagalności roszczenia. Strony zawarły umowę pożyczki. Zgodnie z art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm. — dalej jako: „k.c.”) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Regulacja umowy pożyczki w Kodeksie cywilnym jest jednak dość skrótowa; w szczególności nie zawiera dokładnych norm dotyczących możliwości i zasad wypowiedzenia umowy przez pożyczkodawcę i postawienia całości zobowiązania w stan wymagalności. Art. 723 k.c. stanowi jedynie, że jeżeli termin zwrotu pożyczki nie jest oznaczony, dłużnik obowiązany jest zwrócić pożyczkę w ciągu sześciu tygodni po wypowiedzeniu przez dającego pożyczkę.

Ze względu jednak na charakter powoda (jako banku) do zawartej umowy pożyczki częściowo zastosowanie znajdą również przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1896 ze zm. — dalej jako: „prawo bankowe”) regulujące zawieranie umowy kredytu. Zgodnie bowiem z art. 78 prawa bankowego do umów pożyczek pieniężnych zawieranych przez bank stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zabezpieczenia spłaty i oprocentowania kredytu. Odpowiednie stosowanie do umowy pożyczki pieniężnej udzielanej przez bank przepisów o kredycie przewiduje także art. 75b ust. 4 prawa bankowego (dotyczy to przepisów art. 75b ust. ust. 1-3 i
art. 69 ust. 2 pkt 4a oraz ust. 3 prawa bankowego) oraz art. 75c ust. 6 prawa bankowego (dotyczy to przepisów art. 75c ust. 1-5 prawa bankowego). Zgodnie ze stanowiskiem obecnym w doktrynie (które Sąd Okręgowy podzielił) w związku z brzmieniem art. 78 prawa bankowego wobec umów pożyczek pieniężnych będzie miał także zastosowanie art. 75 pr. bank. (B. Bajor [w:] L. Kociucki, J. M. Kondek, K. Królikowska, B. Bajor, Prawo bankowe. Komentarz do przepisów cywilnoprawnych, Warszawa 2020, art. 78).

Zgodnie zatem z art. 75 ust. 1 prawa bankowego (stosowanym odpowiednio do zawartej między stronami umowy pożyczki w związku z art. 78 prawa bankowego) w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, o ile ustawa z dnia 15 maja 2015 r. Prawo restrukturyzacyjne nie stanowi inaczej. Termin wypowiedzenia wynosi co najmniej 30 dni, a w przypadku zagrożenia upadłości kredytobiorcy — 7 dni (art. 75 ust. 2 prawa bankowego). Jednocześnie art. 75c ust. 1 prawa bankowego (stosowany odpowiednio do zawartej między stronami umowy pożyczki w związku z art. 75c ust. 6 prawa bankowego) stanowi, że jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych.

W tym kontekście w wyroku z dnia 16 września 2016 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku (sygn. akt: I ACa 450/16) wskazał, że powód, który uzasadniając żądanie pozwu powołuje się na skuteczne wypowiedzenie umowy kredytowej i dochodzi w związku z tym niespłaconego kapitału wraz z odsetkami umownymi od przeterminowanego zadłużenia, powinien w pierwszej kolejności wykazać skuteczność wypowiedzenia umowy, a następnie wysokość dochodzonego roszczenia. Sąd Okręgowy pogląd ten uznał za trafny i stwierdził jednocześnie, że powód nie dopełnił obowiązków wynikających z art. 6 k.c., który stanowi, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, oraz z art. 232 k.p.c., który stanowi, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, choć sąd może również dopuścić dowód niewskazany przez stronę — ponieważ nie zdołał wykazać, że umowa kredytu została wypowiedziana w skuteczny sposób.

W pierwszej kolejności wskazano, że pismo obejmujące oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki nie zostało w prawidłowy sposób doręczone pozwanemu, gdyż zostało nadane na nieprawidłowy adres. Zawarta przez strony umowa w jasny i jednoznaczny sposób wskazywała, że wypowiedzenie umowy miało zostać wysłane na piśmie, na ostatni adres korespondencyjny pozwanego (§ 12 ust. 3 umowy). Umowa zawierała także postanowienie, zgodnie z którym powód miał przesyłać korespondencję dotyczącą umowy na adres pozwanego wskazany w umowie lub na inny adres wskazany po zawarciu umowy (§ 15 ust. 1 umowy). W pełni podzielić należy zatem zarzuty kuratora, że pozwany jako jedyny prawidłowy do doręczenia oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy wskazywał adres przy ul. (...) w O.. Skierowanie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy na adres przy ul. (...) jest zupełnie niezrozumiałe i nie może być traktowane inaczej, niż jako pomyłka, obciążająca stronę powodową. Wszystkie inne pisma skierowane do pozwanego przedłożone do akt niniejszej sprawy kierowane były na prawidłowy adres przy ul. (...); w szczególności dotyczy to monitu wysłanego tuż przed, i ostatecznego przedsądowego wezwania do zapłaty skierowanego tuż po spornym oświadczeniu o wypowiedzeniu. Nie jest przekonująca argumentacja powoda, jakoby adres przy ul. (...) był prawidłowy z tego powodu, że bank zapisał go w swojej kartotece, a pozwany podał go we wniosku o zawarcie umowy. § 12 ust. 3 umowy jednoznacznie wskazuje nie na jakikolwiek adres pozwanego, ale na „ostatni adres korespondencyjny”. W sytuacji, gdy w umowie (a także w monicie bezpośrednio poprzedzającym wypowiedzenie) wskazano adres przy ul. (...) nie można uznać, że adres podany wcześniej we wniosku kredytowym jest adresem „ostatnim”. Wszelkie wątpliwości interpretacyjne rozwiewa § 15 ust. 1 umowy, zgodnie z którym korespondencja miała być wysyłana na adres wskazany w umowie lub po zawarciu umowy. Powoływanie się zatem na wniosek o zawarcie umowy (czy sporządzoną na jego podstawie kartotekę) jest bezprzedmiotowe. Sąd jednocześnie zupełnie pominął twierdzenia powoda o tym, że adres przy ul. (...) był wielokrotnie wykorzystywany w korespondencji z pozwanym, ponieważ powód nie tylko ich nie wykazał, ale nawet nie uprawdopodobnił.

Sąd I instancji podkreślił także, że powód jako bank, a zatem profesjonalista i instytucja szczególnego zaufania powinien się kierować starannością o bardzo wysokim stopniu. Wypowiedzenie umowy pożyczki gotówkowej i postawienie całej jej kwoty w stan wymagalności stanowi poważną uciążliwość dla klienta i może się wiązać ze znacznym pogorszeniem jego sytuacji, a w niektórych przypadkach nawet z wystąpieniem szkody. Pomyłka ze strony banku w postaci nadania oświadczenia o wypowiedzeniu umowy na niewłaściwy adres nie może zostać zatem zaakceptowana, a szczególnie nie może obciążać pożyczkobiorcy.

Sąd ten wskazał jednocześnie, że nawet niezależnie od kwestii prawidłowości adresu, na jaki skierowano oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, nie można uznać, aby było ono złożone skutecznie. Treść oświadczenia wskazuje bowiem, że zostało ono złożone pod warunkiem, że pozwany nie ureguluje w zakreślonym terminie wierzytelności wymagalnych na moment składania oświadczenia. Możliwość łączenia wezwania do zapłaty z warunkowym wypowiedzeniem umowy była już wielokrotnie przedmiotem zainteresowania judykatury. Jak wskazuje się w orzecznictwie, tak ukształtowane pismo może być dla odbiorcy nieoczywiste, niejednoznaczne i pozostawiać wątpliwości co do tego, czy jest wezwaniem do zapłaty, czy oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy, w związku z czym takie oświadczenie jako bezskuteczne nie może spowodować wygaśnięcia umowy kredytowej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 maja 2015 r., sygn. akt: I ACa 16/15; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 11 marca 2014 r., sygn. akt: I ACa 812/13). W związku z powyższym pismo powoda z dnia 13 czerwca 2018 r., stanowiące warunkowe wypowiedzenie umowy linii kredytowej nie spełniało wymagań wynikających z art. 75 ust. 1 oraz art. 75c ust. 1 i 2 prawa bankowego, ponieważ oprócz oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, zawierało również wezwanie do zapłaty, niejako „połączone” warunkiem, zgodnie z którym zadośćuczynienie wezwaniu do zapłaty niweczy skutki złożonego oświadczenia o wypowiedzeniu. Możliwość wypowiedzenia umowy kredytu z zastrzeżeniem warunku należy jednak wykluczyć. Jak wskazuje się bowiem w orzecznictwie: jednostronne oświadczenie woli wywierające z chwilą jego złożenia innej osobie wpływ na jej stosunki majątkowe nie powinno być dokonywane z zastrzeżeniem warunku, ochrona prawna interesów tej osoby wymaga bowiem, aby zakres skuteczności takiego oświadczenia był precyzyjnie oznaczony. Warunkowe oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy jest więc niedopuszczalne (por. SN w wyroku z dnia 29 kwietnia 2009 r., II CSK 614/08, OSNC 2018 Nr 2, poz. 32, s. 84) (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 8 września 2016 r., sygn. akt: I ACa 288/16). Stąd oświadczenie powoda w przedmiocie wypowiedzenia umowy nie mogło i tak wywrzeć spodziewanych skutków.

Podkreślenia wymaga również fakt, że do wypowiedzenia umowy pożyczki i tym samym postawienia całej wynikającej z niej należności w stan wymagalności nie doszło poprzez wniesienie pozwu i doręczenie jego odpisu pozwanemu (czy też kuratorowi). W orzecznictwie trafnie bowiem podkreślono, iż przepisy prawa bankowego dotyczące trybu wypowiadania umów kredytowych (stosowane tutaj odpowiednio do pożyczki) mają charakter bezwzględnie obowiązujący, a tym samym wypowiedzenie umowy kredytu nie może być konwalidowane poprzez doręczenie pozwanemu odpisu pozwu. Sprzeciwiają się temu zarówno charakter prawny wypowiedzenia umowy kredytu, jego skutki, jak również brak spełnienia rygorów wynikających z treści przepisów prawa bankowego (tak m.in. Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyrokach z dnia 14 stycznia 2019 r., sygn. akt: V ACa 93/18, oraz z dnia 15 kwietnia 2019 r., sygn. akt: V ACa 663/18, a także Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 28 sierpnia 2019 r., sygn. akt: I ACa 466/18, czy też Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 17 stycznia 2020 r., sygn akt: I ACa 205/19).

W świetle powyższych rozważań, powództwo podlegało oddaleniu jako przedwczesne, bowiem z poczynionych ustaleń wynika, że strony nadal pozostają związane przedmiotową umową (jako niewypowiedzianą).

Powództwo należało przy tym oddalić w całości. Jak bowiem wskazał Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 15 kwietnia 2019 r. (sygn. akt V: ACa 663/18): treść żądania, a przede wszystkim leżący u jego podstaw stan faktyczny wyklucza jego uwzględnienie, w jakiejkolwiek części. Podkreślenia wymaga, iż z treści pozwu oraz późniejszych pism powódki jednoznacznie wynika, iż zdaniem powódki przedmiotowa w sprawie umowa została skutecznie wypowiedziana, które to twierdzenie stanowi przyczynę wniesienia pozwu. W ten sposób zakreślony stan faktyczny, winien stanowić podstawę orzekania, zaś przyjęcie, iż stanowisko powyższe jest błędne i umowa obowiązuje w dalszym ciągu winno skutkować oddaleniem powództwa. Zasądzenie jakiejkolwiek kwoty wykracza bowiem poza podstawę żądania (art. 321 k.p.c.). Oceny o konieczności oddalenia powództwa w całości nie zmienia to, iż część rat kredytu była wymagalna przed złożeniem przez bank oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu. Jak bowiem wskazał Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 6 czerwca 2019 r. (sygn. akt I ACa 1132/18): niespornie na datę wyrokowania część rat kredytu, zgodnie z harmonogramem spłat kredytu, była wymagalna, ale Sąd jest związany podstawą żądania i nie mógł wyrokować z uwzględnieniem innego stanu faktycznego niż ten, który był wywodzony przez powoda. Należy bowiem podkreślić, że art. 321 § 1 k.p.c. stanowi, że sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. Pojęcie żądania określa art. 187 § 1 k.p.c., zgodnie z którym pozew powinien m.in. zawierać dokładnie określone żądanie oraz przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie. Żądanie powództwa określa więc nie tylko jego przedmiot, lecz również jego podstawa faktyczna. Zasądzenie sumy pieniężnej, która wprawdzie mieści się w granicach kwotowych powództwa, lecz z innej podstawy faktycznej, stanowi orzeczenie ponad żądanie. Wyrok uwzględniający powództwo na podstawie faktycznej, na której powód ani w pozwie, ani w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji nie opierał powództwa, stanowi zasądzenie ponad żądanie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2005 r. II CK 556/04, OSNC 2006/2/38, Biul.SN 2005/5/10).

Sąd Okręgowy podzielił również stanowisko kuratora, że strona powodowa nie wykazała zasadności pobrania od pozwanego kwoty 5.331,03 zł tytułem niezwróconej mu części składki.

O wynagrodzeniu kuratora Sąd Okręgowy orzekł w pkt II wyroku na podstawie § 1 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 536), w wysokości stawki minimalnej za czynności adwokackie, ustalanej na podstawie wartości przedmiotu sporu (§ 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie — Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.). W sprawie odbyły się dwie rozprawy, kurator przedłożył szereg pism procesowych sporządzonych merytorycznie i na bardzo wysokim poziomie. Do tego dochodzą czynności poszukiwawcze pozwanego. Zdaniem Sądu w kurator pełni zasłużył na wynagrodzenie odpowiadające wynagrodzeniu profesjonalnego pełnomocnika.

Zaliczka w wysokości 2.500 zł nie pokryła w pełni wynagrodzenia kuratora. Dlatego o brakującej części Sąd I instancji orzekł, jak w pkt III wyroku na zas. art. 113 ust. 1 u.k.s.c.

Apelację od tego wyroku wniosła strona powodowa, zaskarżając go w całości i zarzucając:

1. naruszenie przepisów prawa procesowego, które miały wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 233 § 1 k.p.c. przez zaniechanie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego oraz dokonanie sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, pozbawionej wszechstronnego i obiektywnego rozważenia całości materiału dowodowego i wyciągnięcie na tej wadliwej podstawie bezpodstawnych i niezgodnych z rzeczywistym stanem faktycznym wniosków leżących u podstaw wyroku, a polegające w szczególności na uznaniu, że:

- umowa pożyczki zawarta z pozwanym w dniu 20 marca 2017 roku nie została mu skutecznie wypowiedziana, a tym samym, że kwota wskazana w pozwie nie jest wymagalna,

- bezpodstawnym uznaniu, że procedura wypowiedzenia umowy kredytowej nie została w stosunku do pozwanego zachowana,

co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych dotyczących ww. faktów, podczas gdy procedura względem pozwanego została zachowana, wezwanie przed wypowiedzeniem zostało wysłane, a umowa została skutecznie wypowiedziana. Tym samym Sąd zastąpił obowiązującą regułę wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i swobodnego uznania Sądu - mającej na celu dotarcie do prawdy obiektywnej - na zasadę arbitralnej i wybiórczej oceny dowodów, polegającą na obdarzeniu wiarą niczym nie popartych twierdzeń strony pozwanej jakoby pozwany nie miał możliwości zapoznania się z dokumentacją wysłaną na adres prowadzenia działalności gospodarczej, w sytuacji, gdy cały zebrany w sprawie materiał dowodowy powoda jest spójny i potwierdza fakt, że pozwany miał możliwość zapoznania się treścią dokumentów kierowanych do niego przez Bank. Pozwany nie odbierał żadnej korespondencji pod adresem wskazanym w Umowie, tj. (...) w O..

2. naruszenie prawa materialnego mającą wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) naruszenie art. 61 § 1 i § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie i błędne przyjęcie, że monit oraz oświadczenie o wypowiedzeniu Umowy, nie zostało skutecznie doręczone pozwanemu, mimo że dokumenty zostały wysłane na adres pod którym pozwany miał możliwość zapoznania się z dokumentacją bankową, co potwierdza zgromadzony w sprawie materiał dowodowy (zarówno wniosek kredytowy, jak i wpis do (...));

b) naruszenie art. 65 k.c. poprzez jego pominięcie, a w konsekwencji przyjęcie, że zawarte w pozwie o zapłatę oświadczenie woli nie może stanowić wypowiedzenia umowy. Oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje;

c) naruszenie art. 89 k.c. poprzez przyjęcie, że powód nie złożył pozwanemu skutecznego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu gotówkowego, ponieważ dokonane było ono z zastrzeżeniem warunku zawieszającego, podczas gdy dopuszczalne jest dokonanie czynności prawnej pod warunkiem potestatywnym dającym stronie pozwanej możliwość kontynuacji umowy kredytu na dotychczasowych warunkach, a tym samym uniknięcia wypowiedzenia umowy kredytu i skutku w postaci wymagalności całości zobowiązania

d) naruszenie art. z art. 61 § 1 k.c. w zw. z art. 17 ustawy z dnia 23 listopada 2012 roku Prawo Pocztowe w zw. z § 37 ust. 5 rozporządzenia Ministra Administracji! Cyfryzacji z dnia 29 kwietnia 2013 roku w sprawie warunków wykonywania usług powszechnych przez operatora wyznaczonego w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 231 k.p.c. poprzez nieuprawnione przyjęcie, że przesyłka nadana w urzędzie pocztowym i zwrócona nadawcy nie została skutecznie doręczona, podczas gdy zachodzi domniemanie skutecznego doręczenia;

e) naruszenie art. 6 k.c. w zw. z. art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, że w niniejszej sprawie ciężar dowodu spoczywa wyłącznie na powodzie, podczas gdy powód udowodnił fakty i okoliczności wykazane w pozwie, w tym nadanie pism bankowych w placówce pocztowej, zaś strona pozwana poza zakwestionowaniem faktów wykazanych przez powoda odpowiednimi dokumentami- nie przedstawiła żadnego materiału mogącego stanowić negatywną przesłankę skutecznego doręczenia pism w świetle art. 61 k.c.

W oparciu o powyższe zarzuty wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości, zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu za I instancję oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania za II instancję, ewentualnie, na wypadek uznania przez Sąd, że zachodzi konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach za I i II instancję sądową według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację kurator pozwanego wniósł o jej oddalenie oraz o przyznanie wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora według norm przepisanych w postępowaniu przed Sądem II instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Niezasadny okazał się podniesiony w apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. O mającym wpływ na wynik sprawy naruszeniu tego przepisu można mówić w sytuacji, gdy wskutek wadliwej oceny dowodów sąd orzekający dokonał wadliwych ustaleń faktycznych. Skuteczne podniesienie tego zarzutu wymaga zatem wskazania na konkretne okoliczności faktyczne mające znaczenie dla rozstrzygnięcia, które wskutek błędnej oceny dowodów nie zostały przez sąd ustalone, albo na konkretne okoliczności faktyczne, które miały znaczenie dla rozstrzygnięcia i które zostały przez sąd ustalone, mimo, że prawidłowo oceniony materiał dowodowy nie dawał podstaw do ich ustalenia. Apelacja nie zawiera wskazania skonkretyzowanych okoliczności faktycznych, które wskutek naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. miały zostać przez Sąd I instancji wadliwie ustalone. Nie jest nim bowiem powołanie się na to, że umowa pożyczki zawarta z pozwanym w dniu 20 marca 2017 roku została pozwanemu skutecznie wypowiedziana, a tym samym, że kwota wskazana w pozwie nie jest wymagalna, oraz że procedura wypowiedzenia umowy kredytowej została w stosunku do pozwanego zachowana. Są to bowiem zagadnienia ze sfery ocen prawnych dokonywanych w oparciu o przepisy prawa materialnego, a nie skonkretyzowane elementy stanu faktycznego ustalonego przez sąd. Natomiast ocena prawidłowości ocen prawnych dokonanych przez Sąd I instancji będzie przedmiotem rozważań w ramach odniesienia się do podniesionych w apelacji zarzutów naruszenia prawa materialnego. Z kolei powoływana w apelacji okoliczność, że pismo zawierające wezwanie do zapłaty wraz z pouczeniem o możliwości dokonania wypowiedzenia, zostało wysłane przez stronę powodową została ustalona przez Sąd I instancji, albowiem Sąd ten ustalił, że pismo to faktycznie wysłano, z tym, że na adres ul. (...), (...)-(...) O.. Apelująca nie twierdzi aby pismo to w rzeczywistości wysłano na inny adres, lecz stoi na stanowisku, że wysłanie tego pisma na ustalony przez Sąd I instancji adres stanowiło skuteczne złożenie oświadczenia woli pozwanemu w rozumieniu art. 61 k.c. Zagadnienie to jednak nie należy do sfery faktów podlegających ustaleniu, ale do sfery prawa materialnego, a to wykładni i zastosowania art. 61 k.c. i jako takie nie może być badane w ramach zarzutu naruszenia art. 233 par. 1 k.p.c.

Nietrafnie również apelacja zarzuca naruszenie 6 w zw. z art. art. 232 k.p.c. Zdanie pierwsze tego przepisu zawiera bowiem normę skierowaną do stron postępowania, a zatem powinności tam uregulowanej sąd orzekający nie może naruszyć. Natomiast uregulowanie wynikające ze zdania drugiego tego przepisu reguluje wprawdzie zagadnienie zakresu dopuszczania przez sąd dowodów niewskazanych przez stronę. Wszelako apelująca nie wskazuje konkretnych dowodów, które sąd miałby zgodnie z tym przepisem dopuścić moim ich niewskazania przez strony postępowania. Nie wskazuje również okoliczności, które miałyby nakładać na sąd orzekający obowiązek działania z urzędu. Oceny powyższej nie zmienia powiązanie w apelacji uregulowania z art. 232 k.p.c. z art. 6 k.c. albowiem kwestia prawidłowości zastosowania art. 6 k.c. podlega badaniu w kontekście zastosowania właściwego przepisu prawa materialnego regulującego stosunek prawny, z którego wywodzone jest dochodzone roszczenie będące przedmiotem sporu (por. postanowienie SN z dnia 17 grudnia 2021 r. II CNP 7/21). Naruszenie art. 6 k.c. polega na przyjęciu przez sąd, że ciężar udowodnienia określonego faktu spoczywa na innej osobie, niż wskazana w tym przepisie, co może w konsekwencji prowadzić do wydania niekorzystnego dla niej orzeczenia, pozwalając sądowi rozstrzygnąć sprawę w razie braku podstaw do stwierdzenia, czy istotny dla rozstrzygnięcia sprawy fakt miał miejsce (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2011 r., I CSK 517/10, nie publ., z dnia 6 października 2010 r., II CNP 44/10, nie publ. oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2019 r., V CSK 486/18, nie publ.). Tymczasem zawarty w apelacji zarzut ogranicza się do twierdzenia, jakoby strona powodowa udowodniła fakty i okoliczności wykazane w pozwie, w tym nadanie pism bankowych w placówce pocztowej, zaś strona pozwana poza zakwestionowaniem faktów wykazanych przez powoda odpowiednimi dokumentami - nie przedstawiła żadnego materiału mogącego stanowić negatywną przesłankę skutecznego doręczenia pism w świetle art. 61 k.c. Fakty w postaci wysłania przez stronę powodową pism do pozwanego zawierających wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie zostały przez Sąd I instancji ustalone zgodnie z materiałem dowodowym zaprezentowanym w sprawie, zaś strona powodowa nie twierdzi nawet aby w rzeczywistości wezwanie do zapłaty zostało skierowane na inny adres aniżeli ustalony przez Sąd I instancji. Kwestia czy adres ten należy potraktować jako miejsce, pod którym doręczenie stanowiło o spełnieniu przesłanek z art. 61 k.c. nie jest kwestią ze sfery faktów. Brzmienie art. 61 k.c. nie daje natomiast podstaw do oceny, że w takim stanie rzeczy na pozwanym ciążył ciężar wykazania przez sądem jakiegokolwiek faktu dla zwalczenia twierdzenia strony powodowej, iż oświadczenie o wezwaniu do zapłaty z pouczeniem o możliwości wypowiedzenia umowy, dotarło do pozwanego w taki sposób, iż mógł się on zapoznać z jego treścią. Apelująca nie wskazuje zresztą żadnego faktu, który miałby pozwany wykazać dla podważenia twierdzenia strony powodowej o skutecznym doręczeniu mu wezwania do zapłaty. Wbrew tezom lansowanym przez stronę powodową – ani z art. 61 k.c., ani z art. 17 ustawy z dnia 23 listopada 2012 roku Prawo Pocztowe w zw. z § 37 ust. 5 rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 29 kwietnia 2013 roku w sprawie warunków wykonywania usług powszechnych przez operatora wyznaczonego, nie wynika, że samo wysłanie korespondencji na adres ul. (...), (...)-(...) O. daje podstawy do uznania, iż dotarło ono do pozwanego w taki sposób, iż mógł on zapoznać się z jego treścią. Art. 17 ustawy z dnia 23 listopada 2012 roku Prawo Pocztowe nadaje określonym w nich dokumentom (potwierdzeniu nadania przesyłki rejestrowanej lub przekazu pocztowego wydanemu przez operatora wyznaczonego oraz wydrukowi potwierdzenia nadania przesyłki rejestrowanej lub przekazu pocztowego) moc dokumentów urzędowych. Jako takie stanowią one dowód na to, że przesyłka rejestrowana lub przekaz zostały nadane, gdyż ta okoliczność zostaje w nich urzędowo zaświadczona (por. art. 244 § 1 k.p.c.). Nie stanowią jednak one dowodu na to, że przesyłka lub przekaz zostały skutecznie doręczone, albowiem dokumenty te tej okoliczności nie zaświadczają. Natomiast § 37 ust. 5 rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 29 kwietnia 2013 roku w sprawie warunków wykonywania usług powszechnych przez operatora wyznaczonego stanowi jedynie o tym, że przesyłka pocztowa nieodebrana w terminie odbioru jest zwracana nadawcy i nie wynika bynajmniej z tego uregulowania fikcja czy chociażby domniemanie, że tak zwróconą przesyłkę traktować należy jako doręczoną.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny aprobuje ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji i przyjmuje je za własne, czyniąc podstawą orzekania w sprawie. Zbędne jest natomiast powtarzanie ich w tym miejscu.

W tak ustalonym stanie faktycznym nietrafne okazały się również podniesione w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego. Rozstrzygnięcie Sądu I instancji o oddaleniu powództwa opiera się na ocenie, iż w stosunku do pozwanego nie zostało skutecznie dokonane wypowiedzenie umowy kredytu. Ocenę tę należy podzielić. Wypowiedzenie umowy pożyczki następuje poprzez złożenie oświadczenia woli. Zgodnie z art. 61 § 1 k.c. oświadczenie woli jest złożone jego adresatowi, jeżeli dotarło do niego w taki sposób, że mógł on zapoznać się z jego treścią. W tym kontekście nietrafnie zarzuca strona powodowa naruszenie art. 61 § 1 poprzez jego niezastosowanie i błędne przyjęcie, że monit oraz oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, nie zostało skutecznie doręczone pozwanemu (zarzut naruszenia art. 61 § 2 k.c. jawi się jako nieadekwatny do realiów niniejszej sprawy gdyż przedmiotowe doręczenia nie były dokonywane w postaci elektronicznej, o której mowa w tym przepisie). Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że strona powodowa miała przesyłać korespondencję dotyczącą umowy na adres pozwanego wskazany w umowie lub na inny adres wskazany po zawarciu umowy (§ 15 ust. 1 umowy). W komparycji umowy jako adres zamieszkania pozwanego wskazano: ul. (...), (...)-(...) O.. Tym samym strony określiły w sposób wiążący w umowie sposób składania wobec pozwanego oświadczeń i obowiązkiem strony powodowej było zastosować się do tych uregulowań. Nie wynika natomiast z ustalonego stanu faktycznego aby po zawarciu umowy został wskazany inny adres do doręczeń pozwanego. O ile pismo z dnia 16 maja 2018 r. zostało wysłane na adres zgodny z umową, o tyle oświadczenie o wypowiedzeniu umowy wysłane zostało do pozwanego na adres ul. (...), (...)-(...) O., a korespondencja ta nie została odebrana w terminie i zwrócono ją do nadawcy. Skoro oświadczenie o wypowiedzeniu zostało wysłane na niezgodny z umową adres, a zarazem nie zostało ono faktycznie odebrane przez pozwanego, to nie można uznać, że został ono mu doręczone w taki sposób, aby mógł się on zapoznać z jego treścią. Okoliczność, iż adres, na który wysłano wypowiedzenie był adresem prowadzenia działalności ujawniony w (...) nie ma tutaj istotniejszego znaczenia albowiem z faktu ujawnienia takiego adresu w ewidencji nie wynika fikcja ani domniemanie skuteczności doręczeń oświadczeń materialnoprawnych dokonanych pod takim adresem. Uznanie przez Sąd I instancji, że nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki, nie narusza zatem art. 61 k.c. albowiem oświadczenie to nie dotarło do adresata w taki sposób, że mógł on zapoznać się z jego treścią. Wbrew zaś tezom lansowanym w apelacji samo wysłanie pisma zawierającego oświadczenie na adres inny aniżeli określony w umowie nie może stanowić podstawy do przyjęcia, że oświadczenie to dotarło do adresata w taki sposób, że mógł on się zapoznać z jego treścią. Oceny powyższej nie może zmienić powołanie się przez stronę powodową na art. 61 § 1 k.c. w zw. z art. 17 ustawy z dnia 23 listopada 2012 roku Prawo Pocztowe w zw. z § 37 ust. 5 rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 29 kwietnia 2013 roku w sprawie warunków wykonywania usług powszechnych przez operatora wyznaczonego w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 231 k.p.c. Wbrew twierdzeniom apelującego sam fakt nadania przesyłki w urzędzie pocztowym i zwrot jej do nadawcy nie stanowią podstawy do konstruowania domniemania skutecznego doręczenia. Jest tak w szczególności w realiach niniejszej sprawy, w której korespondencja została nadana na adres inny, aniżeli wskazany w umowie, a zatem na adres niezgodny z ustaleniami pomiędzy stronami.

Nietrafny jest również zarzut naruszenia art. 65 k.c. poprzez przyjęcie, że zawarte w pozwie o zapłatę oświadczenie woli nie może stanowić wypowiedzenia umowy. Oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. Niezależnie od argumentacji Sądu I instancji odwołującej się do reżimu prawnego wypowiadania umów bankowych wskazać należy, że pozew został doręczony nie pozwanemu gdyż jego miejsce zamieszkania nie jest znane, ale kuratorowi z art. 144 k.p.c. Natomiast nie ma podstaw do przyjęcia, że wobec kuratora procesowego z art. 144 k.p.c. (którego kompetencje ograniczają się wyłącznie do odbioru pism procesowych w ramach procesu, w którym został ustanowiony) można było dokonywać czynności prawa materialnego skutecznych wobec reprezentowanej przez niego nieznanej z miejsca pobytu strony. Kurator z art. 144 k.p.c. nie jest bowiem kuratorem prawa materialnego, nie jest uprawniony do dokonywania takich czynności w imieniu reprezentowanego, (por. postanowienie SN z dnia 20 marca 1991 r. III CRN 70/91) a w konsekwencji nie można wobec niego ze skutkiem wobec nieznanego z miejsca pobytu dokonywać jednostronnych czynności prawnych prawa materialnego.

W tym stanie rzeczy, wobec trafności oceny, iż do chwili zamknięcia rozprawy nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki, niewątpliwie strona powodowa nie jest uprawniona do dochodzenia zwrotu pożyczki z powołaniem się na jej wypowiedzenie. Nie ma przy tym podstaw do badania trafności oceny Sądu I instancji, iż zasądzenie w takiej sytuacji części zwrotu pożyczki wymagalnej pomimo braku wypowiedzenia wychodziłoby poza granice żądania pozwu. Sąd II instancji mógłby bowiem badać tą kwestię tylko o tyle, o ile zostałby w apelacji podniesiony zarzut naruszenia prawa procesowego – art. 321 k.p.c. – gdyż, z wyłączeniem kwestii nieważności postępowania, która w niniejszej sprawie nie zachodzi, sąd rozpoznający apelację jest związany zarzutami naruszenia prawa procesowego (por. uchwałę SN z dnia 31 stycznia 2008 r. III CZP 49/07). Natomiast taki zarzut w niniejszej apelacji nie został podniesiony.

Brak skutecznego złożenia oświadczenia o wypowiedzenia czyni bezprzedmiotowym zarzut naruszenia art. 89 k.c. oraz wywody apelacji odnoszące się do wyczerpania procedury z art. 75c prawa bankowego. Skoro bowiem oświadczenie to w ogóle nie zostało skutecznie złożone, to nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia, czy skutki prawne tego oświadczenia obwarowano warunkiem i czy zachowano przewidziane w prawie bankowym dalsze wymogi skutecznego wypowiedzenia. Ubocznie jedynie wskazać należy, że zawarty w oświadczeniu o wypowiedzeniu warunek miał charakter warunku rozwiązującego, a zgodnie z art. 94 k.c., nawet gdyby przyjąć, że wprowadzenie tego warunku było niedopuszczalne, nie mogłoby to skutkować nieważnością wypowiedzenia ale uznaniem, że warunek nie został zastrzeżony.

Mając powyższe na uwadze apelacja podlegała oddaleniu o czym orzeczono w pkt 1 sentencji na zasadzie art. 385 k.p.c.

O wynagrodzeniu kuratora nieznanego z miejsca pobytu pozwanego orzeczono w pkt 2 sentencji na zasadzie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 526) w zw. z § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.), przyznając kuratorowi wynagrodzenie w kwocie 1620 zł (40% z 5400 zł). Kwoty wynagrodzenia nie podwyższano o podatek od towarów i usług albowiem kurator nie wnosił o to, ani nie wykazał, aby był podatnikiem tego podatku.