Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Beata Kurdziel
Protokolant:	Michał Góral

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 stycznia 2022 r. w Krakowie

sprawy z powództwa I. M.

przeciwko R. J.

o ochronę dóbr osobistych

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 6 marca 2020 r. sygn. akt I C 1860/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.215 zł (jeden tysiąc dwieście piętnaście) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Beata Kurdziel

Sygn. akt I ACa 750/20

UZASADNIENIE

Powód I. M. domagał się zasądzenia od pozwanej R. J. kwoty 10.000 zł wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych: czci, godności, dobrego imienia, wizerunku, zaufania społecznego oraz zobowiązania pozwanej, aby w terminie siedmiu dni od daty uprawomocnienia się wyroku w niniejszej sprawie wysłała do wszystkich mieszkańców Wspólnoty Mieszkaniowej w Z. przy ul. (...), na ich adresy mailowe, emaila o treści „Na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie informuję, że przekazywałam Państwu nieprawdziwe informacje dotyczące dokonania kradzieży dokumentów przez I. M., przez co naruszyłam jego dobre imię i dobrą sławę, za co bardzo przepraszam Pana I. M. oraz Państwa”. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Na uzasadnienie żądania powód podał, że jego żona posiada lokal mieszkaniowy w Z. przy ul. (...), który wchodzi w skład Wspólnoty Mieszkaniowej, zarządzanej przez zawodowego zarządcę R. J.. W dniu 27 lutego 2017 r. powód udał się do biura pozwanej w celu uzyskania kopii uchwał Wspólnoty podjętych na zebraniu Wspólnoty w dniu 23 lutego 2017 r. oraz list do głosowania. Powód zwrócił się do pracownika biura o umożliwienie mu dokonania kopii poza biurem, przyjmując pełną odpowiedzialność za przejęte dokumenty. Powód poinformował, że dokumenty odda następnego dnia. Wszystkie dokumenty zwrócił do biura pozwanej w dniu 28 lutego 2017 r. w stanie nienaruszonym. W tym samym dniu pozwana wystosowała do wszystkich członków Wspólnoty Mieszkaniowej maila z informacją, że doszło do kradzieży dokumentów wspólnoty przez powoda, dołączając do maila kopie pisma skierowanego do Komendy Miejskiej Policji w K., w którym informuje, że powód dokonał kradzieży dokumentów. Pomimo, że dokumenty zostały zwrócone pozwana nadal informowała, osobiści lub pracownik biura, że powód je ukradł. Takie działanie stanowiło naruszenie dóbr osobistych powoda - działanie pozwanej stygmatyzuje powoda w bliskim dla niego otoczeniu, narusza jego godność osobistą, może spowodować ostracyzm w kręgu społecznym, z którym pokrzywdzony wiąże swoje życie, aktywność społeczną oraz zawodową, albowiem powód zamierzał stać się członkiem zarządu wspólnoty, do czego konieczne jest odpowiednie zaufanie mieszkańców wspólnoty.

Pozwana R. J. wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu. Wskazała, że w dniu 27 lutego 2017 r. powód przyszedł do biura (...) celem uzyskania kopii uchwał podejmowanych na zebraniu z listami i pełnomocnictwami. W pewnym momencie zabrał uchwały. Pozwana jako zarząd jest odpowiedzialna za przechowywanie dokumentów. Następnego dnia, 28 lutego pozwana złożyła zawiadomienie o kradzieży dokumentów. Treść tego dokumentu rozesłała mailem do członków wspólnoty w dniu 28 lutego 2017 r. Powód oddał dokumenty, ale bez pełnomocnictw.

Sąd Okręgowy w Krakowie wyrokiem z dnia 6 marca 2020r. zobowiązał pozwaną R. J., aby w terminie jednego tygodnia od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku przesłała na adresy mailowe członków Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w Z. oświadczenie o następującej treści: „Oświadczam, że przekazywałam Państwu nieprawdziwe informacje dotyczące kradzieży dokumentów przez I. M., przez co naruszyłam jego dobre imię i dobrą sławę, za co bardzo przepraszam pana I. M.” (pkt I), zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5 000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty (pkt II), oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt III), zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 487 zł tytułem kosztów procesu (pkt IV) oraz zasądza od powoda na rzecz pozwanej R. J. kwotę 917 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (pkt V).

W uzasadnieniu ww. wyroku Sąd Okręgowy wskazał, że bezspornym w sprawie było, że:

Żona powoda I. M. jest członkiem Wspólnoty Mieszkaniowej budynku położonego przy ul. (...) w Z.. Zarządcą w tej Wspólnocie jest pozwana R. J. ponadto, pozwana jest również jednoosobowym zarządem.

W dniu 23 lutego 2017 r. odbyło się zebranie Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w Z., zwołane przez pozwaną, jako zarząd. Na zebraniu głosowano m.in. nad uchwałą dotyczącą odwołania pozwanej z funkcji członka zarządu oraz powołania nowego, czteroosobowego zarządu, w którego skład miał wejść powód.

Nadto, Sąd I instancji ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 lutego 2017 r. powód I. M. udał się do biura pozwanej R. J. w celu uzyskania kopii uchwał, które były poddane pod głosowanie na zebraniu Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w Z. w dniu 23 lutego 2017 r. Powód początkowo próbował sfotografować uchwały, jednakże z uwagi na złą jakość wykonywanych fotokopii postanowił zrobić ich kserokopie. Pracownica biura pozwanej poinformowała powoda, że na miejscu nie może skopiować dokumentów. Wówczas powód zaproponował, że zabierze dokumenty do domu, zrobi ich skan i dokumenty odniesie. Pracownica stwierdziła, że musi zapytać pozwanej, czy może dokumenty wydać powodowi. W tym celu udała się do pokoju, w który przebywała pozwana wraz ze swoją znajomą A. P.. Pozwana takiej zgody nie wyraziła, stwierdziła, że jest za nie odpowiedzialna, lecz pomimo tego powód postanowił zabrać uchwały, żeby je skopiować, włożył je do teczki i informując pozwaną, że uchwały są u niego bezpieczne wyszedł z biura pozwanej zbiegając po schodach.

Wspólnota Mieszkaniowa budynku przy ul. (...) w Z. liczy około 50 członków.

W dniu 28 lutego 2017 r. pozwana skierowała do członków Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w Z. wiadomość mailową zatytułowaną „kradzież”, w której napisała: „Szanowni Państwo, uprzejmie proszę o zapoznanie się z treścią załącznika, który jest zawiadomieniem o kradzieży Państwa dokumentów.” Załączone do maila pismo z dnia 28 lutego 2017 r. było kierowane do Komendy Miejskiej Policji w K.. Pozwana jako Zarządca Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w Z. składała zawiadomienie o dokonaniu kradzieży dokumentów Wspólnoty. Pozwana informowała, że kradzieży dokonał Pan I. M. w dniu 27 lutego 2017 r. w siedzibie biura pozwanej Podała, że Pan M. otrzymał od jej pracownika dokumenty do sfotografowania jak zapewniał, a w pewnym momencie zabrał je i uciekł. Pozwana wskazała, że ukradzione dokumenty są bardzo ważne i istotne dla Wspólnoty.

Dzień, albo dwa dni po zabraniu dokumentów z biura pozwanej, powód przyniósł uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej, położył je na stole w biurze pozwanej mówiąc, że je oddaje. Pozwana poinformowała powoda, że o kradzieży została poinformowana Policja.

W dalszej korespondencji mailowej z członkami Wspólnoty Mieszkaniowej budynku przy ul (...) w Z. z dnia 14 marca pozwana pisała o kradzieży uchwał i dalszym głosowaniu nad skradzionymi uchwałami. Z kolei w mailu z dnia 5 kwietnia 2017 r. pracownik biura pozwanej K. B. informowała, że „Pan I. nie otrzymał od Nas dokumentów tylko je ukradł.” Odpowiadając na tego maila powód zaprzeczył w mailu z dnia 6 kwietnia 2017 r., aby doszło do kradzieży oraz, że zostały wydane mu przez pracownika biura pozwanej i na dzień następny powód osobiście oddał listy do głosowania.

Na podstawie złożonego przez pozwaną zawiadomienia, postanowieniem z dnia 6 kwietnia 2017 r. wszczęto dochodzenie w sprawie ukrycia w dniu 27 lutego 2017 r. w K. przy ul. (...) dokumentów w postaci uchwał nr (...) dotyczących Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w Z. wraz pełnomocnictwami mieszkańców na szkodę Wspólnoty Mieszkaniowej w Z. przy ul. (...) z siedzibą w K. (...)) przy ul. (...), tj. o przestępstwo określone w art. 276 k.k. W dniu 29 września 2017 r. wydano postanowienie o umorzeniu dochodzenia w sprawie wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia.

Treść maila z dnia 28 lutego 2017 r. zatytułowanego „Kradzież” była komentowana przez członków Wspólnoty i opinie o powodzie były negatywne. Odbiór przez członków Wspólnoty był taki, że powód oskarżany jest o czyn karalny jakim jest kradzież.

Z uwagi na rozpowszechnioną przez pozwaną wiadomość o kradzieży dokumentów wśród członków Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w Z., część członków tej Wspólnoty straciło do powoda zaufanie, informacja o kradzieży rozpowszechniła się również wśród dzieci członków Wspólnoty, które powtarzały dzieciom powoda, że ich tata jest złodziejem. Brak zaufania wśród członków Wspólnoty było dotkliwe dla powoda z uwagi na jego starania o funkcję członka zarządu.

W ocenie Sądu Okręgowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie częściowo.

Powód wykazał bowiem, że jego dobra osobiste w postaci dobrego imienia, czci, godności osobistej zostały przez pozwaną naruszone wskutek rozpowszechnienia przez nią wśród członków Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w Z. informacji o kradzieży przez powoda dokumentów. Pozwana w mailu do członków Wspólnoty z dnia 28 lutego 2017 r. wprost informowała o kradzieży dokumentów nadając tytuł temu mailowi „Kradzież”. Dołączone do maila treść pisma kierowanego do Komendy Miejskiej Policji w K. wskazywała na dokonanie kradzieży dokumentów oraz na osobę powoda jako dokonującego tej kradzieży, a więc popełniającego przestępstwo. Członkowie Wspólnoty Mieszkaniowej zapoznali się z przedmiotową korespondencją, co potwierdzają zeznania świadków – członków Wspólnoty. Nie budzi wątpliwości, że przypisanie sprawstwa czynu wskazanego przez pozwaną w korespondencji do członków Wspólnoty Mieszkaniowej obiektywnie narusza dobre imię i cześć powoda. Oskarżenie drugiej osoby o kradzież stanowi w świetle reakcji społecznej i ram wyznaczonych przez porządek prawny naruszenie dóbr osobistych. Rozpowszechnienie takiej informacji może prowadzić bowiem do stygmatyzacji danej osoby, utraty zaufania przez innych, podważyć jego wiarygodność, co w przypadku powoda miało miejsce. Zauważyć należy, iż pozwana, chcąc prawidłowo wykonywać swoje obowiązki zarządu, mogła poinformować członków Wspólnoty o zdarzeniu nie przypisując powodowi popełnienia przestępstwa. Chociaż zachowanie powoda przy tego rodzaju sytuacjach nie było konwencjonalne, to jednak nie było podstaw do przypisania powodowi czynu zabronionego. Pozwana natomiast kategorycznie stwierdzała, że powód dokonał kradzieży. Każdy jest obowiązany do zawiadomieniu o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, ale o tym czy przestępstwo zostało popełnione rozstrzygają powołane do tego organy i dopiero po stwierdzeniu przez nie, że doszło do popełnienia przestępstwa można mówić o dokonaniu przestępstwa. Pozwana zanim jakiekolwiek czynności zostały podjęte przez Policję informowała o dokonaniu przez powoda kradzieży. W tej sytuacji nie można uznać, że pozwana działała w ramach obowiązującego porządku prawnego.

W związku z powyższym, w ocenie Sądu, zasadne było zobowiązanie pozwanej do dopełnienia czynności potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych powoda, tj. do złożenia oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. W związku z tym, że pozwana naruszyła dobra osobiste powoda poprzez rozpowszechnienie informacji wśród członków Wspólnoty Mieszkaniowej za pomocą korespondencji mailowej zasadne było zobowiązanie pozwanej do złożenia oświadczenia w tej samej formie. Wysłanie wiadomości mailowej zawierającej przeprosiny stanowi zatem adekwatny środek do usunięcia dokonanego naruszenia. Powód wystąpił z pozwem o ochronę swoich dóbr osobistych, stąd zaszła konieczność usunięcia w treści przeprosin wskazanej w pozwie słowa „Państwa”, a więc również członków Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w Z., którzy nie są stroną powodową.

Nadto, za zasadne Sąd Okręgowy uznał przyznanie powodowi ochrony na podstawie art. 448 k.c. Powód po rozpowszechnieniu informacji o kradzieży dokumentów utracił zaufanie części członków Wspólnoty Mieszkaniowej, którzy wprost wskazywali podczas zbierania przez powoda głosów pod uchwałą, że nie chcą oddawać mu głosu, ponieważ mu nie ufają. Świadek G. K. wskazał, że członkowie Wspólnoty Mieszkaniowej rozmawiali o tej sytuacji i byli negatywnie nastawieni do powoda. Ponadto, ucierpiały na tym dzieci Powoda, w odniesieniu do których padały stwierdzenia, że ich tata jest złodziejem, co przekłada się również na krzywdę powoda. Biorąc pod uwagę, iż powód starał się o stanowisko członka zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej, opinia lokalnej społeczności była dla niego istotna. Z pewnością za uciążliwą i wywołującą duży stres należy uznać sytuację, w której społeczność lokalna uważa daną osobę za złodzieja. Działanie pozwanej było zawinione – wielokrotnie powtarzała ona informacje dotyczące kradzieży dokumentów, nawet już po dokonaniu przez powoda ich zwrotu. Nie poinformowała przy tym członków Wspólnoty o dokonaniu przez powoda zwrotu dokumentów. Na wysokość zasądzonej kwoty zadośćuczynienia miał wpływ fakt, że negatywne oddziaływanie nieprawdziwej informacji rozpowszechnianej przez pozwaną miał ograniczony zasięg – informacja ta dostępna była tylko dla członków Wspólnoty Mieszkaniowej, których jest około 50. Działanie Pozwanej było niewątpliwie zawinione, a zasądzona od niej suma zadośćuczynienia w kwocie 5 000 zł. w okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie może być uznana za rażąco wygórowaną, a zarazem spełnia ona swój kompensacyjny charakter. Wysokość zadośćuczynienia jest adekwatna do wielkości szkody i jej charakteru. W pozostałym zakresie Sąd żądanie oddalił jako nadmiernie wygórowane w stosunku do wyrządzonej krzywdy.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana R. J., zaskarżając go w całości i zarzucając naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wyroku, a to przepisu art. 328§2 k.p.c. polegające na braku wskazania w uzasadnieniu wyroku okoliczności w postaci obrony uzasadnionego interesu społecznego lub indywidualnego oraz art. 233§1 k.p.c. w zw. z art. 234 k.p.c. polegające na braku wszechstronnego rozważenia zebranego materiału i przyjęcie braku obalenia przez pozwaną domniemania bezprawności działania, jak również naruszenie przepisów prawa materialnego, mającego wpływ na treść wyroku, a to art. 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c. poprzez ich zastosowanie w sytuacji, gdy w działaniu pozwanej występuje kontratyp.

W oparciu o ww. zarzuty wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, ewentualnie – uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W uzasadnieniu apelacji pozwana wskazała, że jako zarządca wspólnoty mieszkaniowej zobowiązana jest zgodnie z art. 186 ustawy o gospodarce nieruchomościami przy wykonywaniu działalności zawodowej stosować przepisy prawa i standardy zawodowe, a czynności zarządzania wykonywać ze szczególną starannością. Nadto, jest zobowiązana do kierowania się zasadą ochrony interesu osób, na rzecz których wykonuje te czynności. W stanie faktyczny sprawy doszło do usunięcia z władztwa pozwanej, wbrew jej woli, uchwały wspólnoty z wynikami głosowania w sprawie wyboru nowego zarządu. Uzasadnionym interesem wspólnoty jest dbałość zarządcy o dokumenty wspólnoty, a indywidualny interes, to interes samej pozwanej, która cieszy się dobrą opinią i wykonuje swoje obowiązki z należytą starannością. Przyjęcie działania w ramach kontratypu skutkować winno oddaleniem powództwa. Ponadto, zasądzenie zadośćuczynienia jest fakultatywne i winno nastąpić, gdy zakres naruszenia jest tak znaczny, że roszczenie z przeproszeniem okaże się niewystarczające.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów naruszenia przepisów prawa procesowego wskazać należy, iż zgodnie z treścią przepisu aktualnie określającego wymogi, jakie winno spełniać uzasadnienie wyroku (art. 327 ¹ k.p.c., poprzednio art. 328§2 k.p.c.), uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, obejmującej ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie ww. elementy. Ustalenia faktyczne sprawy obejmowały przebieg zdarzenia z dnia 27 lutego 2017r. oraz działania pozwanej podejmowane w następnych dniach, a następnie ocenę tych zachowań z punktu widzenia przepisów o ochronie dóbr osobistych. Wszystkie wymogi określone ww. przepisem zastały zatem spełnione. Podkreślić przy tym należy, że zarzut dotyczący nieuwzględnienie okoliczności w postaci obrony interesu społecznego i indywidulanego w istocie dotyczy naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 24 k.c. i art. 448 k.c. i omówiony zostanie w dalszej części uzasadnienia. Już w tym miejscu zaznaczyć należy, że w rozważaniach prawnych Sąd I instancji ustosunkowywał się do podnoszonej przez pozwaną konieczności dbania zarówno o interesy wspólnoty, jak i konieczności wykonywania obowiązków zarządcy z właściwą starannością,

Brak podstaw do zarzucenia naruszenia art. 233§1 k.p.c. w zw. z art. 234 k.p.c. Ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego dokonana została przez Sąd Okręgowy w sposób odpowiadający dyrektywom określonym w art. 233§1 k.p.c. tj. w sposób wszechstronny, uwzględniający zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Zauważyć należy, że w aktach sprawy znajduje się dowód z postaci nagrania rozmowy powoda z pracownikiem biura pozwanej, która odbyła się w dniu 27 lutego 2017r., a z której wynika w sposób niebudzący wątpliwości, że powód – po stwierdzeniu braku możliwości właściwego sfotografowania uchwał, informuje o chęci wykonania ich kopii, zastrzegając, że dokumenty będą zwrócone w stanie nienaruszonym i zobowiązuje się do ich zwrotu. Nagranie obejmuje także rozmowę dotyczącą zwrotu dokumentów. Powyższe nagranie jest zgodne z zeznaniami powoda dotyczącymi przebiegu zdarzenia. Z kolei ustalenia faktyczne dotyczące treści korespondencji mailowej wynikają wprost z dołączonych do akt dowodów w postaci wydruków ww. wiadomości. Wyniki przeprowadzonego postępowania nie pozwalają na poczynienie ustaleń, że powód nie zwrócił wszystkich dokumentów, w szczególności pełnomocnictw.

Wobec powyższego, ustalenia faktyczne dokonane w sprawie Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne.

Przechodząc do oceny naruszenia prawa materialnego za Sądem Okręgowym wskazać należy, że zgodnie z art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. Może również domagać się zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Z art. 24 § 1 k.c. wynika domniemanie bezprawności naruszenia dobra osobistego, co oznacza, że wykazanie samego faktu naruszenia dobra obciąża powoda, ale już nie na powodzie spoczywa ciężar wykazania bezprawności działań naruszających dobra osobiste. To pozwany chcąc uwolnić się od odpowiedzialności, może wykazywać, że jego działanie nie nosi cech bezprawności. Z powołanego przepisu wynika bowiem w sposób jednoznaczny, że ochrona przysługuje wyłącznie przed działaniem bezprawnym. Bezprawność jest więc konieczną przesłanką do udzielenia ochrony. Za bezprawne uważa się każde działanie naruszające dobro osobiste, jeżeli nie zachodzi jedna ze szczególnych okoliczności usprawiedliwiających je oraz, że do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych na ogół zalicza się: działanie w ramach porządku prawnego tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa, wykonywanie prawa podmiotowego, zgodę pokrzywdzonego oraz działanie w obronie uzasadnionego interesu. Aby zatem zwolnić się od odpowiedzialności pozwany musi wykazać, że zachodzi któraś z wymienionych okoliczności.

W okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości, że pozwana swoim działaniem polegającym na rozsyłaniu do członków wspólnoty mieszkaniowej wiadomości o kradzieży dokumentów przez powoda dopuściła się naruszenia dóbr osobistych I. M., w szczególności jego dobrego imienia, czci oraz godności osobistej. Przebieg zdarzenia z dnia 27 lutego 2017r. uzasadnia stanowisko, że zamiarem powoda było wyłącznie wykonanie kopii uchwały, o czym informował pracownicę biura pozwanej, zobowiązując się do zwrotu uchwały, co też nastąpiło. Rozpowszechnianie w takiej sytuacji nieprawdziwych informacji, że powód dokonał kradzieży, stanowi działanie bezprawne, które prowadzi – jak trafnie wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku – do stygmatyzacji danej osoby, utraty zaufania przez innych oraz podważenia jego wiarygodność. Istotne jest także, że w apelacji pozwana nie kwestionuje samego naruszenia dóbr osobistych powoda, powołuje się natomiast na wyłączenie bezprawności swojego działania jako działania w celu ochrony uzasadnionego interesu społecznego oraz interesu indywidualnego. Twierdzenia pozwanej nie zasługują na uwzględnienie. Jest oczywistym, że pozwana jako zarządca nieruchomości obowiązana jest działania z należytą starannością, w tym dbałością o dokumenty wspólnoty mieszkaniowej. Wykonywanie ww. obowiązków nie ma polegać na zarzucaniu powodowi czynu zabronionego, którego się nie dopuścił. Jeżeli pozwana czuła się zobowiązana do niezwłocznego poinformowania członków wspólnoty o mającym w dniu 27 lutego 2017r. zdarzeniu, to mogła to uczynić bez określania go jako kradzież dokonana przez powoda. Z tych samych przyczyn, rozsyłanie wiadomości, z których wynikało, że powód ukradł uchwały, nie może być także zakwalifikowane jako działanie w celu ochrony uzasadnionego interesu pozwanej. Nawet przyjęcie, że w wyniku działania powoda uchwały wspólnoty– czasowo – nie znajdowały się w biurze zarządcy, obrona interesów pozwanej nie może następować poprzez zarzucanie drugiej osobie kradzieży i rozpowszechnianie takiej informacji w środowisku, w którym zarówno powód, jak i jego rodzina, w tym małoletnie dzieci na co dzień funkcjonują.

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 448 k.c. Biorąc pod uwagę rodzaj dobra osobistego powoda, które zostało naruszone oraz skutki naruszenia, w szczególności stopień dolegliwości i doznaną tym samym krzywdę przez powoda, zasądzenie zadośćuczynienia w wysokości 5000zł było uzasadnione. Zauważyć należy, że z ustaleń faktycznych sprawy wynika, że zamiarem powoda było staranie się o stanowisko członka zarządu wspólnoty mieszkaniowej. Z zeznań świadka G. K. wynika, że w wyniku zawinionego działania pozwanej – kilkakrotnego rozsyłania wiadomości mailowych określających działania powoda jako kradzież nastąpiła utrata zaufania w stosunku do powoda ze strony członków wspólnoty. Powstało także negatywne nastawienie do powoda, co w oczywisty sposób utrudniało codzienne funkcjonowanie powoda i jego rodziny.

Wobec powyższego, apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98§1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 391§1 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powoda jako strony wygrywającej spór na tym etapie wynagrodzenie pełnomocnika obliczone na podstawie §2 pkt 3 oraz §8 ust. 1 pkt 2 w zw. z §10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności.

SSA Beata Kurdziel