Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Paweł Czepiel (spr.)

Sędziowie: SSA Wojciech Żukowski

SSA Robert Jurga

Protokolant: Grzegorz Polak

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2024 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. w L.

przeciwko I. S. (1)

o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną

na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach
z dnia 18 lutego 2022 r., sygn. akt I C 2849/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 8100 zł (osiem tysięcy sto złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie

z dnia 22 marca 2024 r.

Strona powodowa (...) S.A. w L. wniosła pozew przeciwko pozwanej I. S. (1) o uznanie za bezskuteczne w stosunku do niej opisanych w pozwie umów darowizny pomiędzy pozwaną i jej rodzicami - S. S. (1) i E. S. (1) w celu ochrony wierzytelności strony powodowej wobec S. S. (1) i E. S. wynikających z opisanych w pozwie tytułów egzekucyjnych oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu podniesiono, że E. S. (1) i S. S. (1) - rodzice pozwanej są dłużnikami strony powodowej. W dacie darowizny stronę powodową z ww. osobami łączyła umowa o współpracy handlowej od marca 2012r., na mocy której strona powodowa dostarczała prowadzącym działalność gospodarczą rodzicom pozwanej leki i wyroby farmaceutyczne po cenach hurtowych z zastosowaniem odroczonego terminu płatności i rabatów handlowych. Zgodnie z umową saldo zadłużenia a. (1) prowadzonych przez małżonków S. nie mogło przekroczyć 1,5 mln zł brutto. Współpraca strony powodowej z małżonkami S. układała się poprawnie. Kupujący - wprawdzie z opóźnieniem – regulowali należność za dostarczony im towar. Taki stan rzeczy trwał nawet przez kilka miesięcy po zawarciu umowy darowizny. Dłużnicy zaprzestali zapłaty za towar od sierpnia 2014r. Po bezskutecznych wezwaniach do uregulowania długu strona powodowa skierowała sprawy na drogę sądową, uzyskując przeciwko dłużnikom tytuły wykonawcze. Dłużnicy nie zapłacili zasądzonych kwot, toteż strona powodowa skierowała przeciwko nim egzekucje, które nie doprowadziły do wyegzekwowania jakichkolwiek kwot objętych tytułami wykonawczymi. Egzekwowane należności nie zostaną zaspokojone, ponieważ będące przedmiotem licytacji nieruchomości zabezpieczone były hipotekami, korzystającymi z prawa pierwszeństwa w zaspakajaniu roszczeń. W toku egzekucji strona powodowa ustaliła, że na podstawie umowy darowizny z 25 kwietnia 2014r. dłużnicy darowali pozwanej udziały po 1/2 części w nieruchomościach położonych w S..

Dłużnicy zawierając z pozwaną umowę darowizny działali z zamiarem pokrzywdzenia wszystkich wierzycieli. Ich działanie było ukierunkowane na udaremnienie przyszłych egzekucji. Dłużnicy pozbyli się nieruchomości (za wyjątkiem dwóch lokali obciążonych hipotekami przewyższającymi wartość lokali) i ruchomości, a S. S. (1) utrzymuje się z wynagrodzenia za pracę w wysokości wolnej od zajęć komorniczych. Zamiaru działania z pokrzywdzeniem wierzycieli dowodzi też fakt zawarcia przez pozwaną spółki z o.o. pod firmą (...) w S., w której pozwana posiada 99% udziałów, a jej ojciec pełni funkcję prezesa zarządu z wynagrodzeniem w kwocie niepodlegającej egzekucji. Ww. spółka prowadzi a. (1) w miejscach dotychczasowych a. (1) prowadzonych przez rodziców pozwanej. Pozwana wynajmuje dla spółki (...) lokale stanowiące jej własność na mocy umowy darowizny Rep.(...) i ruchomości nabyte uprzednio od dłużników. Działania dłużników z zamiarem pokrzywdzenia przyszłych wierzycieli dowodzą także prowadzone przeciwko E. S. i S. S. liczne postępowania innych wierzycieli. Strona powodowa wielokrotnie usiłowała nawiązać kontakt z dłużnikami, lecz nie odbierali oni telefonów. Bezskuteczny okazał się także wyjazd przedstawicieli strony powodowej do S. latem 2015r. Wskutek zawarcia zaskarżonej czynności zaspokojenie się z będącej przedmiotem darowizny nieruchomości stało się niemożliwe. Pozwana jako córka dłużników niewątpliwie wiedziała o zamiarze rodziców. Dłużnicy nie posiadają majątku, w stosunku do którego powód mógłby skierować egzekucję. Dwa lokale przy ul. (...) w S. zostały sprzedane przez komornika (pozew – K.2-7).

Pozwana I. S. (1) wnosiła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu wskazując w uzasadnieniu, że współpraca między jej matką i stroną powodową trwała od 2000r., a udzielenie matce pozwanej tzw. kredytu kupieckiego na kwotę 1,5 mln zł rocznie świadczyło o zaufaniu do siebie obu stron. Dochód netto małżonków S. wyniósł w 2013r. ponad 600.000 zł, byli oni całkowicie wypłacalni. W 2014r. wykryto u matki pozwanej nowotwór, choroba ta załamała psychicznie rodzinę. Ta choroba nowotworowa spowodowała podjęcie decyzji o dokonaniu darowizny, która nie była podyktowana planem pokrzywdzenia wierzycieli. Pozwana w dacie darowizny była wykształconą f. i miała w koncepcji jej rodziców przejąć prowadzenie a. (1) w miejsce zagrożonej śmiercią matki, Ponieważ nie była znana w środowisku właścicieli hurtowni f., musiała stać się bogata, gdyż osoba nie mająca majątku i nieznana hurtownikom nie miała szans na pozyskanie kredytu kupieckiego. I kwartał 2014r. (data darowizn) był finansowo znakomity dla matki pozwanej i zapowiadał wyższe zyski niż w 2013r. Kiedy firma a. zgromadziła w swej wiodąceja. w galerii handlowej towary o wartości 300.000 zł, właściciel galerii zażądał, by czynsz za a. został zapłacony przed świętami, a nie po nich. Doszło do sytuacji, w której wolne środki finansowe ulokowano w towarze a., którego nie można było sprzedać, gdyż właściciel galerii wyłączył w a. prąd, zamykając a.. To działanie objęte późniejszymi pozwami o zwrot aresztowanych towarów spowodowało krach finansowy firmy. Za towar trzeba było bowiem zapłacić, a towar nie dał ani złotówki marży. Towar został w końcu przez właściciela galerii zwrócony, ale jako przeterminowany został zutylizowany. Założenie sezonowości dochodówa. skutkowało prolongowaniem długów, aby były uregulowane po Świętach Bożego Narodzenia, a nie przed nimi. Analiza dokumentów PIT (...) za 2014 r. wypadła jeszcze dobrze, ale firmę (...).S. dobiła konieczność zapłacenia owych 300.000 zł za zutylizowane kosmetyki i farmaceutyki, które nie zostały sprzedane. Zyskowność firm rodziców pozwanej na koniec 2014r. wyklucza zamiar pokrzywdzenia wierzycieli w kwietniu 2014r., kiedy mają miejsce darowizny dla pozwanej.

Sąd Okręgowy w Kielcach wydał wyrok, w którym uznał za bezskuteczną w stosunku do strony powodowej umowę darowizny:

a) prawa użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w S. przy ul. (...) oznaczonej nr działki (...), dla której Sąd Rejonowy w S. prowadzi KW nr (...) i prawa użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w S. przy ul. (...) oznaczonej nr działki (...), dla której Sąd Rejonowy w S. prowadzi KW nr (...) oraz prawa odrębnej własności budynku mieszkalnego wzniesionego na tej nieruchomości, zawartą w dniu 25 kwietnia 2014 r. przed notariuszem A. Z. w Kancelarii Notarialnej w S. za nr (...) pomiędzy E. S. (1) i S. S. (1) a pozwaną – w celu ochrony wierzytelności strony powodowej wobec E. S. i S. S. (1) wynikających z:

- nakazu zapłaty z 11 czerwca 2015 r. wydanego przez Sąd Rejonowy (...) w L. z siedzibą w Ś. sygn. (...) wraz z kosztami nadania klauzuli wykonalności w kwocie 66 zł,

- nakazu zapłaty z 17 czerwca 2015 r. wydanego przez Sąd Rejonowy (...) w L. z siedzibą w Ś. sygn. (...) wraz z kosztami nadania klauzuli wykonalności w kwocie 66 zł,

- nakazu zapłaty z 15 czerwca 2015 r. wydanego przez Sąd Rejonowy (...) w L. z siedzibą w Ś. sygn. (...) wraz z kosztami nadania klauzuli wykonalności w kwocie 66 zł,

- nakazu zapłaty z 2 czerwca 2015 r. wydanego przez Sąd Rejonowy (...) w L. z siedzibą w Ś. sygn. (...) wraz z kosztami nadania klauzuli wykonalności w kwocie 66 zł,

- nakazu zapłaty z 6 marca 2015 r. wydanego przez Sąd Rejonowy (...) w L. z siedzibą w Ś. sygn. (...) wraz z kosztami nadania klauzuli wykonalności w kwocie 66 zł,

- nakazu zapłaty z 16 marca 2015 r. wydanego przez Sąd Okręgowy w L. sygn. (...) z kosztami nadania klauzuli wykonalności w kwocie 66 zł,

- punktu III postanowienia referendarza w Sądzie Rejonowym w S. z 9 listopada 2015r., (...) z kosztami nadania klauzuli wykonalności w kwocie 6 zł,

- punktu 4 postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. T. L. (1) z 27 lutego 2018 r. sygn. akt (...),

- punktu 4 postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. T. L. (1) z 27 lutego 2018 r. sygn. akt (...),

- nakazu zapłaty z 11 marca 2015 r. wydanego przez Sąd Rejonowy (...) w L. z siedzibą w Ś. sygn. (...) wraz z kosztami nadania klauzuli wykonalności w kwocie 66 zł,

- nakazu zapłaty z 11 czerwca 2015 r. wydanego przez Sąd Rejonowy (...) w L. z siedzibą w Ś. sygn. (...) wraz z kosztami nadania klauzuli wykonalności w kwocie 66 zł,

- punktu 4 postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. T. L. (1) z 27 lutego 2018 r. sygn. (...), sprostowanego punktem 2 postanowienia ww. Komornika z 11 kwietnia 2018 r. sygn. akt (...),

- punktu 4 postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. T. L. (1) z 27 lutego 2018 roku sygn. akt (...),

- punktu 4 postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. T. L. (1) z 27 lutego 2018 roku sygn. akt (...),

- punktu 3 postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. T. L. (1) z 27 lutego 2018 r. sygn. akt (...);

b) darowizny lokalu niemieszkalnego nr (...) położonego w S. przy ulicy (...), dla którego Sąd Rejonowy w S. prowadzi KW nr (...), z udziałem do (...) części w nieruchomości wspólnej objętej KW nr (...), zawartą w dniu 25 kwietnia 2014 r. przed notariuszem A. S.-Z. w Kancelarii Notarialnej w S. za nr (...) pomiędzy E. S. i S. S. (1) a pozwaną – w celu ochrony wierzytelności przysługującej stronie powodowej wobec E. S. i S. S. (1) wynikającej z nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z 27 maja 2015 r. wydanego przez Sąd Okręgowy w L. sygn. akt (...) wraz z kosztami nadania klauzuli wykonalności w kwocie 66 zł;

c) nieruchomości zabudowanej położonej w S. przy ulicy (...) oznaczonej jako działki nr (...), dla której Sąd Rejonowy w S. prowadzi KW nr (...), zawartą w dniu 25 kwietnia 2014r. przed notariuszem A. S.-Z. w Kancelarii Notarialnej w S. za nr (...) pomiędzy E. S. a I. S. – w celu ochrony wierzytelności przysługujących stronie powodowej wobec E. S. wynikających z:

- nakazu zapłaty z 13 kwietnia 2015 r. wydanego przez Sąd Okręgowy w L. sygn. akt (...) wraz z kosztami nadania klauzuli wykonalności w kwocie 66 zł,

- nakazu zapłaty z 16 marca 2015 r. wydanego przez Sąd Okręgowy w L. sygn. (...) wraz z kosztami nadania klauzuli wykonalności w kwocie 66 zł,

- nakazu zapłaty z 23 czerwca 2015 r. wydanego przez Sąd Rejonowy (...) w L. z siedzibą w Ś. sygn. akt (...) wraz z kosztami nadania klauzuli wykonalności w kwocie 66 zł,

- punktu II postanowienia referendarza w Sądzie Rejonowym w S. z 30 listopada 2015r. sygn. (...) z kosztami nadania klauzuli w kwocie 126 zł,

- punktu 4 postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. T. L. (1) z dnia 27 lutego 2018 roku sygn. akt (...),

- punktu 4 postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. T. L. (1) z 27 lutego 2018 roku sygn. akt (...),

- punktu 4 postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. T. L. (1) z dnia 27 lutego 2018 roku sygn. akt (...).

Ponadto Sąd Okręgowy zasądził od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 74.872,60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił, że pozwana jest córką E. S. (1) i S. S. (1), z wykształcenia jest magistrem farmacji, studia farmaceutyczne ukończyła w 2012r. Małżonkowie S. mają jeszcze dwoje młodszych dzieci: córkę A. lat(...) i syna K. lat (...). Od pierwszej dekady obecnego stulecia posiadali rozdzielność majątkową. Nie dokonywali podziału majątku wspólnego.

W dniu 26 kwietnia 2012r. między stroną powodową (jako sprzedającym) a przedsiębiorcami (jako kupującym):

- E. S. (1) prowadzącą działalność gospodarczą w formie a. (1) w S. przy ul. (...) (nr (...)) oraz przy ul. (...) (nr (...)),

- S. S. (1) prowadzącym działalność gospodarczą w formie a. (1) w S. przy ul. (...) (nr (...)) oraz przy ul. (...) (nr (...)),

- wspólnikami spółki cywilnej (...) s.c. z siedzibą w S. w osobach: M. B., G. M., B. W., S. S. (1), E. S. (1) prowadzącymi działalność gospodarczą w formie a. (1) w S. przy ul. (...) (nr (...)),

- wspólnikami spółki cywilnej „(...)” s.c. w osobach: S. S. (1), E. S. (1) prowadzącymi działalność gospodarczą w formie a. (1) w S. przy ul. (...) (nr (...)) została zawarta umowa o współpracy handlowej, na mocy której strona powodowa sprzedawała przedsiębiorcom występującym w umowie jako kupujący leki i wyroby farmaceutyczne do prowadzonych przez nich a. (1) w S. po cenach hurtowych powiększonych o należny podatek VAT z zastosowaniem odroczonego terminu płatności i rabatów handlowych. Zgodnie z umową saldo zobowiązań wobec sprzedającego na dzień składania zamówienia nie mogło przekroczyć pierwotnie kwoty 1,4 mln zł brutto, powiększonej następnie od 12 lipca 2012r. do kwoty 1,5 mln zł brutto. Umowa ta została zawarta na czas określony do 31 grudnia 2013r., ale po upływie tego terminu jej strony kontynuowały współpracę na warunkach w niej określonych.

Dla podmiotów prowadzonych przez małżonków (...) spółek cywilnych (...) i „(...)” i dla S. S. (1) prowadzącego a. (1) w S. przy ul. (...) i przy ul. (...) prowadzona była uproszczona forma ewidencji księgowej – podatkowa księga przychodów i rozchodów. Pełna księgowość (księgi rachunkowe) prowadzona była jedynie dla działalności zarejestrowanej na E. S.. Rachunkowością ww.podmiotów zajmował się H. K. (1). W 2014r. oddał małżonkom S. wszystkie prowadzone do tego czasu przez niego księgi przychodów i rozchodów oraz księgi rachunkowe.

Co do E. S. (1) prowadzącej działalność gospodarczą w formie a. (1) w S. przy ul. (...) i przy ul. (...) stan zobowiązań z tytułu kredytów i wobec dostawców na 1 stycznia 2014r.wynosił 2.095.270,42 zł i już wtedy wskaźnik zadłużenia wynosił około 95% - zagrożenie niewypłacalnością powstało co najmniej w 2013r.

Termin płatności za faktury wystawiane przez stronę powodową wynosił 60 dni i nie był już od początku 2014r. przestrzegany przez nabywcę (a. (1)). Faktury wystawione w okresie styczeń – kwiecień 2014r. były regulowane z opóźnieniem około do 20 dni od terminu płatności, faktury z maja i czerwca 2014r. z opóźnieniem średnio około 30 dni od terminu płatności, z lipca i pierwszej połowy sierpnia 2014r. z opóźnieniem około 60 dni od terminu płatności, natomiast faktury wystawione od dnia 14 sierpnia 2014r. nie były regulowane.

Pod koniec marca 2014r. stwierdzono u matki pozwanej nowotwór złośliwy nerki. Od 15 do 22 kwietnia 2014r. E. S. przebywała w szpitalu z rozpoznaniem nowotworu złośliwego nerki, gdzie została przyjęta na oddział (...)w celu leczenia operacyjnego guza nerki. W dniu 16 kwietnia 2014r. wykonano zabieg operacyjny polegający na radykalnym wycięciu nerki z nadnerczem i regionalnych węzłów chłonnych z powodu guza. Wykonane w dniu 15 grudnia 2014r. badanie PET wykazało zmianę tkankową w loży pooperacyjnej o charakterze aktywnego procesu rozrostowego.

Umową darowizny z 25 kwietnia 2014r. sporządzoną przed notariuszem A. Z. w Kancelarii Notarialnej w S. Rep. (...) E. S. i S. S. (1) darowali pozwanej - córce udziały po 1/2 części w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości:

- niezabudowanej o pow. 129 m ² położonej w S. przy ulicy (...) oznaczonej jako działka nr (...), dla której Sąd Rejonowy w S. prowadzi księgę wieczystą numer (...),

- o pow. 295 m ² położonej w S. przy ul.(...) oznaczonej jako działka nr (...), dla której Sąd Rejonowy w S. prowadzi KW nr (...) i we współwłasności budynku mieszkalnego tam wzniesionego stanowiącego przedmiot odrębnej własności.

Nadto ww. umową E. S. (1) i S. S. (1) jako wspólnicy spółki cywilnej (...)” darowali pozwanej lokal niemieszkalny nr (...) położony w S. przy ulicy (...), dla którego Sąd Rejonowy w S. prowadzi KW nr (...) z udziałem do (...) części w nieruchomości wspólnej objętej KW nr (...). Nieruchomość lokalowa była obciążona hipoteką umowną w kwocie 510.000 zł ustanowioną na rzecz (...) S.A. w W. zabezpieczającej spłatę pożyczki zaciągniętej w dniu 21 marca 2012r przez S. S. (1) A. (1) na K.. Saldo zadłużenia z w/w umowy pożyczki na dzień 25 kwietnia 2014r. z tytułu kapitału niewymagalnego wynosiło 112.240 zł. W dniach 30 kwietnia, 2 czerwca, 31 października i 16 grudnia 2014r. S. S. dokonywał spłat niewymagalnych rat tego kredytu po uprzednim wypowiedzeniu w dniu 15 kwietnia 2014r. umowy kredytu i złożeniu wniosku o skrócenie okresu wypowiedzenia. Kredyt ten w dniu 16 grudnia 2014r. został zamknięty z uwagi na jego całkowitą spłatę.

Poza tym umową z 25 kwietnia 2014r. E. S. darowała pozwanej nieruchomość zabudowaną o pow. 427 m ^{( 2)} położoną w S. przy ulicy (...) oznaczoną jako działki nr (...), dla której Sąd Rejonowy w S. prowadzi KW nr (...). Nieruchomość ta jest obciążona hipoteką zwykłą w kwocie 1.080.000 zł ustanowioną na rzecz (...) S.A. w W. w związku z umową kredytu zaciągniętego w dniu 8 grudnia 2011r. przez E. S. A. M. (1) na S.. Saldo zadłużenia z w/w umowy kredytu na dzień 25 kwietnia 2014r. z tytułu kapitału niewymagalnego wynosiło 552.000 zł.

Objęte KW nr (...) prawo wieczystego użytkowania nieruchomości położonej w S. przy ul. (...) oznaczonej jako działka nr (...) na podstawie ustawy z dnia 20 lipca 2018r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe zostało zmienione w prawo własności.

Dokonując w dniu 25 kwietnia 2014r. darowizny, małżonkowie S. mieli na celu ochronę ich rodziny. W tym czasie pozwana przebywała od 2008r. w Wielkiej Brytanii.

W dniu 5 grudnia 2014r. E. S. jako osoba fizyczna prowadząca a. (1) „(...) na S.” w S., a w dniu 29 grudnia 2014r. S. S. (1) jako prowadzący a. (1) na(...)” w S. sprzedali pozwanej wyposażenie a. (1) za kwoty odpowiednio 9237,30 zł i 6730 zł brutto (ww. meble (...) o wartości ofertowej 179.937 zł netto uzyskane zostały przez małżonków S. jako prowadzących a. (1) w S. na podstawie umowy leasingu operacyjnego zawartej w marcu 2010r.). W grudniu 2014r. E. S. jako prowadząca a. (1) na (...)” w S. sprzedała pozwanej reklamy świetlne na budynku (...) H. (1) za kwotę 2460 zł brutto.

W grudniu 2014. E. S. jako osoba fizyczna prowadząca a. (1) na S.” w S. sprzedała pozwanej samochód ciężarowy marki T. (...) nr rej. (...) rok produkcji 2013 za kwotę 5000 zł (na zakup tego pojazdu E. S. w marcu 2013r. uzyskała kredyt samochodowy w kwocie 30.544,50 zł przy posiadanym udziale własnym 15.000 zł) i samochód osobowy marki M. (...) nr rej. (...) rok produkcji 2010 za kwotę 4000 zł (pojazd ten w maju 2010r. miał wartość 96.620,11 zł netto), a E. i S. S. jako prowadzący a. (1) w S. sprzedali pozwanej samochód osobowy marki T. (...) nr rej. (...) rok produkcji 2007 za kwotę 4500 zł (pojazd ten w styczniu 2008r. miał wartość 65.160 zł) i przyczepę samochodową marki Z. nr rej. (...) za kwotę 500 zł. Samochodami sprzedanymi pozwanej nadal jeżdżą jej rodzice i pracownicy a. (1). W grudniu 2014r. małżonkowie S. sprzedali córce skuter wodny. Uprzednio, w dniu 8 kwietnia 2013r. małżonkowie S. darowali pozwanej samochód osobowy marki V. nr rej. (...) rok produkcji 2003, określając jego wartość na sumę 15.000 zł, zaś w lipcu 2012r. umowy sprzedaży pojazdów dokonywane były przez E. S. jako prowadzącą a. (1) na (...)” w S. i małżonków S., także jako prowadzących a. (1) w S., na podstawie umów zawartych z osobami obcymi.

W Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej zarejestrowano działalność gospodarczą pod firmą P.H.U I. S. (1) pod adresami S. ul.(...), (...), (...), (...), (...), polegająca na sprzedaży detalicznych wyrobów (...) prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach. Jako datę rozpoczęcia działalności gospodarczej wskazano 23 grudnia 2014r. Pełnomocnikiem pozwanej jako prowadzącej ww. działalność jest jej ojciec. P.H.U (...) udostępnia spółce (...) Sp. z o.o. lokale i wyposażenie a. (1).

E. S. prowadziła a. (1) na S.” w S. w wynajmowanym od 2009r. lokalu znajdującym się w Centrum Handlowym (...) w S.. Od 2013r. własność tej nieruchomości przeszła na (...) Fundusz (...) w W. (dalej w uzasadnieniu jako Fundusz (...)). Na dzień 16 lipca 2014r. stan zadłużenia najemcy względem wynajmującego wynosił 50.153,55 zł. W dniu 3 grudnia 2014r. w imieniu wynajmującego została wystawiona faktura na kwotę 28.458,88 zł płatna w terminie do dnia 10 grudnia 2014r., obejmująca m.in. czynsz za najem lokalu za grudzień 2014r. W dniu 16 grudnia 2014r. wysłano do E. S. wiadomość a-mail z informacją, iż stan zaległych należności zaA. (1) „(...)” na dzień 16 grudnia 2014r. wynosi 82.455,94 zł i jeśli zaległość ta nie zostanie uregulowana do 19 grudnia 2014r., to z dniem 19 grudnia 2014r. zostanie wstrzymana dostawa energii elektrycznej do lokalu. W dniu 19 grudnia 2014r. w godzinach rannych wynajmujący wyłączył energię elektryczną w tej a. (1), wskutek czego prowadzenie sprzedaży nie było możliwe, toteż E. S. zamknęła a. (1), zapakowała towar znajdujący się w a. (1) i zaczęła wynosić rzeczy z a. (1). Pismem z 20 grudnia 2014r. wynajmujący poprzez I. K. (1) - przedstawiciela (...) H. (1) poinformował E. S., iż na zabezpieczenie zaległego czynszu i świadczeń dodatkowych korzysta z przysługującego mu ustawowego prawa zastawu na rzeczach ruchomych najemcy wniesionych do przedmiotu najmu. Tego dnia po zajęciu rzeczy włączono w lokalu prąd i wezwano E. S. do otwarcia lokalu dla klientów. Pismem z 22 grudnia 2014r. I. K. zwróciła się do E. S. z prośbą o przybycie w dniu 23 grudnia 2014r. do lokalu w (...) „H. (1)” w celu wskazania sposobu przechowywanial. (1), zwłaszcza tych, które powinny być przechowywane w szczególnych warunkach (np. w sejfach czy lodówkach). Z pismem w dniu 23 grudnia zapoznał się S. S. (1), ale odmówił przekazania go żonie. W dniu 23 grudnia 2014r. na polecenie wynajmującego wymieniono zamki w a. (1). W dniu 2 stycznia 2015r. E. S. odmówiła odbioru przeterminowanych l. (1).

W dniu 29 stycznia 2015r. E. S. złożyła w Sądzie Rejonowym w S. wniosek o udzielenie zabezpieczenia roszczenia przed wszczęciem postępowania. Postanowieniem z 5 lutego 2015r. sygn. akt (...) Sąd Rejonowy w S. udzielił zabezpieczenia roszczenia uprawnionej E. S. poprzez nakazanie obowiązanemu Fundusz (...) udostępnienie E. S. kompletu kluczy do lokalu użytkowego, położonego w (...) H. (1) i umożliwienie jej swobodnego korzystania z lokalu, w tym ze znajdującego się w nim wyposażenia, oraz wyznaczył uprawnionej E. S. termin 1 tygodnia do złożenia pozwu przeciwko Funduszowi (...) o przywrócenie posiadania ww. lokalu. Postanowieniem z 21 sierpnia 2015r. sygn. (...) Sąd Okręgowy w K. oddalił zażalenie obowiązanego złożone na ww. postanowienie. W dniu 13 listopada 2015r. doszło do wydania E. S. wniesionych do przedmiotu najmu rzeczy stanowiących własność ruchomą najemcy.

W 2015r. E. S. (1) wystąpiła do Sądu Rejonowego w S. z pozwem przeciwko Funduszowi (...) o ochronę naruszonego posiadania, który to pozew zarejestrowany pod sygn. (...) został zwrócony z uwagi na nieuzupełnienie braków.

W dniu 24 lutego 2015r. została zarejestrowana w KRS spółka „S. (1)” Sp. z o.o. z siedzibą w S. przy ul. (...), a jako jedyny wspólnik została ujawniona pozwana posiadająca 99 udziałów o łącznej wartości 4950 zł, a prezesem jednoosobowego zarządu został S. S. (1). Nowa spółka zajęła się prowadzeniem czterech a. w lokalizacjach zajmowanych uprzednio przez a. prowadzone przez E. S. i S. S. (1). W tym czasie pozwana przebywała za granicą. Wszelkie umowy w imieniu spółki podpisywał S. S. (1) będący prezesem zarządu i pełnomocnikiem. Jego wynagrodzenie jako prezesa zarządu w 2018r. wynosiło 1000 zł brutto miesięcznie. E. S. została kierownikiem a.w ww. spółce, gdzie zarabiała najniższą krajową. Inni kierownicy a.zatrudnieni w spółce zarabiali więcej od niej. W 2018r. spółka korzystała na zasadzie umowy najmu z samochodu pozwanej należącego uprzednio do jej rodziców. Wyposażenie a. należących uprzednio do małżonków S. pozwana jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą pod firmą P.H.U I. S. (1) wydzierżawiała spółce „S. (1)”, która za rok obrotowy obejmujący 2019r. uzyskała zysk bilansowy netto w kwocie 336.148,37 zł, który w całości został przeznaczony na utworzenie kapitału zapasowego.

Pozwana wróciła do Polski z Wielkiej Brytanii dopiero na początku 2018r. W Polsce przebywała tylko 6 miesięcy, w lipcu 2018r. wyjechała ponownie do Anglii, gdzie pracuje jako kierownika., zarabiając do 4000 funtów miesięcznie.

Umową darowizn z 20 marca 2015r. sporządzoną przed notariuszem B. Ł. w Kancelarii Notarialnej w S. Rep. (...) pozwana darowała E. S. i S. S. w udziałach po 1/2 części lokal niemieszkalny nr (...) o pow. użytkowej 89,30 m ^{( 2 )}usytuowany w budynku położonym w S. przy ul. (...), dla którego Sąd Rejonowy w S. prowadzi KW nr (...) z udziałem we współwłasności części wspólnych budynku i użytkowaniu wieczystym nieruchomości gruntowej, na której budynek się znajduje, objętych KW nr (...). W dziale IV tej KW wpisana jest hipoteka umowna do kwoty 1.020.000 zł na rzecz (...) S.A. Oddział I w S.. Uprzednio pozwana stała się właścicielką ww. lokalu na podstawie dokonanej przez rodziców na jej rzecz umowy darowizny z 6 maja 2013r. Rep. (...).

Pod koniec grudnia 2014r. małżonkowie S. przestali całkowicie spłacać zobowiązania wobec strony powodowej. Z uwagi na zadłużenie prowadzonych przez nich a.w wysokości przekraczającej udzielony do kwoty 1.500.000 zł brutto limit kupiecki dział windykacji strony powodowej na początku stycznia 2015r. zablokował możliwość dalszych zakupów towaru. W dniach 19 grudnia 2014r. i 3 lutego 2015r. strona powodowa kierowała do małżonków S. i do E. S. na adresy prowadzonych a. korespondencję w sprawie zadłużenia, lecz przesyłki polecone były zwracane przez doręczyciela jako niepodjęte w terminie bądź z powodu wyprowadzki adresata. S. S. (1) nie reagował także na wysyłane do niego w lutym 2015r. przez dyrektora sprzedaży strony powodowej maile w sprawie ustalenia terminu spotkania dotyczącego zadłużenia. Małżonkowie S. również przestali odbierać telefony od przedstawicieli strony powodowej. Nie starali się zmniejszyć swego zadłużenia wobec strony powodowej poprzez zwyczajowy w takiej sytuacji zwrot części towaru.

Nakazem zapłaty z 6 marca 2015r. sygn. (...) wydanym przez Sąd Rejonowy (...) w L. z siedzibą w Ś. nakazano S. S. zapłacić stronie powodowej kwotę 74.863,46 zł z ustawowymi odsetkami od 24 lutego 2015r. i kwotę 4.553 zł tytułem kosztów procesu. Koszty nadania klauzuli wykonalności wyniosły 66 zł.

Nakazem zapłaty z 11 marca 2015r. sygn. (...) wydanym przez Sąd Rejonowy (...) w L. z siedzibą w Ś. nakazano E. S. i S. S. zapłacić stronie powodowej kwotę 67.685,45 zł z ustawowymi odsetkami od 4 marca 2015r. i kwotę 4.463,25 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Koszty nadania klauzuli wykonalności wyniosły 66 zł.

Nakazem zapłaty z 16 marca 2015r. sygn. (...) wydanym przez Sąd Okręgowy w L. nakazano E. S. zapłacić stronie powodowej kwotę 169.147,66 zł z ustawowymi odsetkami od 6 marca 2015r. i kwotę 5732 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Koszty nadania klauzuli wykonalności wyniosły 66 zł.

Nakazem zapłaty z 16 marca 2015r. sygn. (...) wydanym przez Sąd Okręgowy w L. nakazano S. S. zapłacić stronie powodowej kwotę 195.071,72 zł z ustawowymi odsetkami od 10 marca 2015r. i kwotę 6.056 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Koszty nadania klauzuli wykonalności wyniosły 66 zł.

Nakazem zapłaty z 13 kwietnia 2015r. sygn. (...) wydanym przez Sąd Okręgowy w L. nakazano E. S. zapłacić stronie powodowej kwotę 258.921,47 zł z ustawowymi odsetkami od 1 kwietnia 2015r. i kwotę 10.454 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Koszty nadania klauzuli wykonalności wyniosły 66 zł.

Nakazem zapłaty z 27 maja 2015r. sygn. akt (...) wydanym przez Sąd Okręgowy w L. nakazano E. S. i S. S. zapłacić stronie powodowej kwotę 238.710,80 zł z ustawowymi odsetkami od 1 kwietnia 2015r. i kwotę 10.201 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Nakazem zapłaty z 2 czerwca 2015r. sygn. (...) wydanym przez Sąd Rejonowy (...) w L. z siedzibą w Ś. nakazano S. S. zapłacić stronie powodowej kwotę 45.628,37 zł z ustawowymi odsetkami od 26 maja 2015r. i kwotę 2.988 zł tytułem kosztów procesu . Koszty nadania klauzuli wykonalności wyniosły 66 zł.

Nakazem zapłaty z 11 czerwca 2015r. sygn. (...) wydanym przez Sąd Rejonowy (...) w L. z siedzibą w Ś. nakazano E. S. zapłacić stronie powodowej kwotę 45.442,18 zł z ustawowymi odsetkami od 29 maja 2015r. oraz kwotę 2986 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Koszty nadania klauzuli wykonalności wyniosły 66 zł.

Nakazem zapłaty z 11 czerwca 2015r. sygn. (...) wydanym przez Sąd Rejonowy (...) w L. z siedzibą w Ś. nakazano E. S. i S. S. zapłacić powodowi kwotę 19.540,78 zł z ustawowymi odsetkami od 29 maja 2015r. i kwotę 2662 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Koszty nadania klauzuli wykonalności wyniosły 66 zł.

Nakazem zapłaty z 15 czerwca 2015r. sygn. (...) wydanym przez Sąd Rejonowy (...) w L. z siedzibą w Ś. nakazano S. S. zapłacić stronie powodowej kwotę 13.408,41 zł z ustawowymi odsetkami od 2 czerwca 2015r. i kwotę 2.585 zł tytułem kosztów postępowania. Koszty nadania klauzuli wykonalności wyniosły 66 zł.

Nakazem zapłaty z 17 czerwca 2015r. sygn. akt (...) wydanym przez Sąd Rejonowy (...) w L. z siedzibą w Ś. nakazano E. S. i S. S. zapłacić stronie powodowej kwotę 57.751,24 zł z ustawowymi odsetkami od 2 czerwca 2015r. i kwotę 4.339 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Koszty nadania klauzuli wykonalności wyniosły 66 zł.

Nakazem zapłaty z 23 czerwca 2015r. sygn. (...) wydanym przez Sąd Rejonowy (...) w L. z siedzibą w Ś. nakazano E. S. zapłacić stronie powodowej kwotę 31.872,18 zł z ustawowymi odsetkami od 26 maja 2015r. i kwotę 2.811 zł tytułem kosztów postępowania. Koszty nadania klauzuli wykonalności wyniosły 66 zł.

Postanowieniem referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym w S. pkt III z 9 listopada 2015r. sygn. (...) zasądzono od S. S. (1) na rzecz strony powodowej kwotę 117 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Koszty nadania klauzuli wykonalności wyniosły 6 zł.

Postanowieniem referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym w S. pkt II z 30 listopada 2015r. sygn. akt (...) zasądzono od E. S. na rzecz strony powodowej kwotę 117 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Koszty nadania klauzuli wykonalności wyniosły 126 zł.

Dłużnicy E. S. i S. S. (1) nie zapłacili powodowi kwot nakazanych przez Sądy w ww. sprawach, w związku z czym strona powodowa wystąpiła do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. T. L. (1) o wszczęcie egzekucji na podstawie uzyskanych tytułów wykonawczych, które toczyły się pod sygn. (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...). Komornik sądowy T. L. prowadził także postępowanie egzekucyjne przeciwko w/w dłużnikom w sprawie (...) z wniosku strony powodowej na podstawie tytułu wykonawczego: postanowienia Sądu Rejonowego w S. z 9 listopada 2015r. sygn. (...) i postępowania egzekucyjne z wniosków innych wierzycieli.

W ww. 29 postępowaniach egzekucyjnych przeprowadzono skuteczne I licytacje nieruchomości: lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...) i mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...). Łącznie z licytacji obu nieruchomości uzyskano kwotę 230.553 zł. W dniu 19 września 2017r. komornik sporządził projekt planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości. Stronie powodowej zgodnie z projektem planu podziału przyznano zwrot kosztów postępowania w kwocie 27.483 zł, do których zaliczono zwrot kosztów zastępstwa prawnego w egzekucji. Reszta należności strony powodowej nie została zaspokojona, ponieważ obie nieruchomości obciążone były hipotekami zabezpieczającymi należności korzystające na mocy art. 1025 kpc z pierwszeństwa w zaspokajaniu roszczeń. Prowadzący egzekucje organ egzekucyjny nie ustalił innych składników majątkowych do których można skutecznie skierować egzekucje, informując wierzycieli, iż w związku z tym po wykonaniu prawomocnego planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości postępowania egzekucyjne będą zmierzały do zakończenia wobec bezskutecznej egzekucji. Postanowieniem z 27 października 2017r. sygn. (...) Sąd Rejonowy w S. zatwierdził plan podziału z 19 września 2017r. sporządzony przez komornika T. L.. Pismami z 11 stycznia 2018r. wysłuchując stronę powodową jako wierzyciela w trybie art. 827 kpc komornik poinformował stronę powodową, że postępowania egzekucyjne w ww. sprawach będą umorzone wobec bezskuteczności egzekucji, a w dniu 27 lutego 2018r. wydał postanowienia o umorzeniu postępowań egzekucyjnych w tych sprawach wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

W 2015r. w Sądzie Rejonowym w S. toczyła się sprawa z wniosku Naczelnika US w S. i strony powodowej z udziałem dłużnika S. S. (1) o wyjawienie majątku sygn.(...). W złożonym w dniu 9 listopada 2015r. wykazie majątku S. S. (1) wskazał, iż jego dochód za 2014r. wynosi 0, jest zatrudniony na podstawie umowy pracę, mieszka w mieszkaniu siostry żony, toczy się przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, jego zobowiązania wynoszą około 600.000 zł, należące do niego i E. S. jedyne nieruchomości położone w S. przy ul. (...) w postaci lokalu przeznaczonego na działalność gospodarczą i mieszkania o pow. 40 m ^{( 2)} są obciążone hipotekami ustanowionymi na rzecz banków, nie posiada żadnych ruchomości, wierzytelności, środków pieniężnych ani żadnego innego majątku.

W 2018r. małżonkowie S. mieszkali w lokalu mieszkalnym, który uprzednio darowali pozwanej. Nie posiadali żadnego majątku nieruchomego ani ruchomego. W 2018r. ich zadłużenie wobec różnych wierzycieli, w tym strony powodowej, wynosiło około 4 mln zł.

Wyrokiem z 21 grudnia 2017r. sygn. (...)w sprawie z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej ul. (...) w S. przeciwko pozwanej o uznanie czynności za bezskuteczną Sąd Okręgowy w Kielcach na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego w S. z 12 lipca 2017r. sygn.(...) zmienił zaskarżony wyrok oddalający powództwo i uznał za bezskuteczną w stosunku do ww. Wspólnoty Mieszkaniowej umowę darowizny prawa wieczystego użytkowania nieruchomości położonej w S. przy ul. (...) oznaczonej nr działki (...), dla której Sąd Rejonowy w S. prowadzi KW nr (...), oraz prawa odrębnej własności budynku mieszkalnego wzniesionego na tej nieruchomości, zawartą w dniu 25 kwietnia 2014r. przed notariuszem A. S.-Z. (...) pomiędzy S. S. (1) i E. S. a pozwaną – w celu ochrony wymienionych w uzasadnieniu wierzytelności przysługujących ww. Wspólnocie Mieszkaniowej wobec S. S. (1) i E. S. oraz zasądził od pozwanej na rzecz powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej koszty procesu w kwocie 6.792 zł za I instancję i w kwocie 3.791 zł za II instancję.

W Prokuraturze Rejonowej w S. pod sygn. (...) toczyło się postępowanie przygotowawcze o czyny z art. 286 § 1 kk i inne popełnione na szkodę strony powodowej. W rezultacie tego postępowania aktem oskarżenia z 16 października 2020r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w S. oskarżył E. S. i S. S. (1) o to, że w okresie od 14 sierpnia do 30 grudnia 2014r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu ze sobą, doprowadzili stronę powodową do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w łącznej kwocie 1.185.203,11 zł za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników w/w spółki co do zamiaru i możliwości wywiązania się z przyjętych zobowiązań wynikających z zakupu l. (1) oraz produktów f. (1)na mocy umowy z 26 kwietnia 2012r. o współpracy handlowej, to jest o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk, a w okresie od 25 kwietnia do 29 grudnia 2014r. w S., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu ze sobą udaremnili zaspokojenie strony powodowej poprzez darowanie pozwanej składników ich majątku w postaci nieruchomości położonych w S. przy ul. (...) oznaczonej jako działka (...) i objętej KW nr (...), przy ul. (...) oznaczonej jako działka (...) i objętej KW nr (...) oraz przy ul. (...) objętej KW (...), ponadto dokonali sprzedaży składników majątku firm w postaci samochodów marki M. (...) o nr rej. (...) za kwotę 3252,03 zł, T. (...) za kwotę 3658,54 zł, T. (...) o nr rej. (...) za kwotę 4065,04 zł, wyposażenia a. (1) tj. regałów, lodówki, stojaków, krzeseł, wagi za kwotę 12.981,54 zł, reklam świetlnych za kwotę 2000 zł, przyczepy samochodowej (...) za kwotę 406,50 zł, tj. o przestępstwo z art. 300 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk, a E. S. dodatkowo o to, że w dniu 25 kwietnia 2014r. w S. udaremniła zaspokojenie strony powodowej poprzez darowanie pozwanej składników swojego majątku w postaci nieruchomości położonych w S. przy ul. (...) objętej KW nr (...).3, tj. o przestępstwo z art. 300 § 1 kk.

E. S. zmarła w dniu 15 listopada 2020r.

Sąd Okręgowy stan faktyczny w sprawie ustalił przede wszystkim na dowodach rzeczowych w postaci dokumentów urzędowych i prywatnych, ich odpisach, kopiach i wydrukach, które co do ich prawdziwości nie były kwestionowane przez strony, brak zatem podstaw, by kwestionować ich wartość dowodową.

Zeznania świadków w osobach W. W. (1) i A. M. (1) oraz prezesa zarządu strony powodowej P. S. zostały uznane za prawdziwe w całości z uwagi na ich wzajemną korelację i zgodność z w/w dowodami rzeczowymi. Do zeznań świadków E. S. (1) i S. S. (1) należało podchodzić z dużą ostrożnością z uwagi na ich oczywiste osobiste zainteresowanie rozstrzygnięciem sprawy. Ich zeznania oraz zeznania pozwanej należało uznać za prawdziwe w zakresie znajdującym potwierdzenie w pozostałych dowodach i w częściach, w których tylko te osoby dysponują wiedzą, np. co do czasu pobytu pozwanej w Wielkiej Brytanii. Zeznaniom świadka H. K. (1) Sąd Okręgowy odmówił wiary w zakresie, w jakim zeznawał, iż a. (1) płaciły zobowiązania według jego informacji do października 2014r., ponieważ z opinii biegłego D. G. (1) wynika, iż opóźnienia w płatności faktur miały już miejsce na początku 2014r.

Jeśli chodzi o opinię w/w biegłego z zakresu księgowości, to Sąd Okręgowy nie znajduje podstaw, aby kwestionować jej przydatność w sprawie. Opinia ta została sporządzona przez niezależnego od stron biegłego sądowego, zatem obiektywnego i bezstronnego, fachowca w swej dziedzinie, zatem jej wnioski pomocne przy rozstrzygnięciu sprawy Sąd Okręgowy przyjął za własne. Sąd Okręgowy pominął wnioski pozwanej o zlecenie biegłemu D. G. (1) kolejnego uzupełnienia opinii oraz o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu księgowości z uwagi na to, że wnioski te zmierzały do przedłużenia postępowania, nadto materiał dowodowy był wystarczający do rozstrzygnięcia sprawy. Sąd Okręgowy podkreślił, iż opinia biegłego w sprawie nie ma przesadzającego znaczenia dla jej wyniku, jest ona pomocna, ale o fakcie, iż dłużnicy działali ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a pozwana o tym wiedziała lub co najmniej przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć, świadczą przede wszystkim dowody z dokumentów i wynikający z nich ciąg zdarzeń podejmowanych przez członków rodziny S..

Sąd Okręgowy uznał powództwo za uzasadnione.

Sąd Okręgowy odwołał się do art.527 kc i wskazał, że dłużnikami w sprawie są E. S. (1) i S. S. (1), a wierzycielem jest strona powodowa.

Skarżone przez stronę powodową w sprawie czynności prawne zostały dokonane z pokrzywdzeniem strony powodowej jako wierzyciela, bowiem wskutek tych czynności dłużnicy stali się niewypłacalni (art. 527 § 2 kc). Zawierając skarżone umowy, objęte jednym zawartym w dniu 25 kwietnia 2014r. aktem notarialnym wyzbyli się istotnych składników majątku znajdujących się w S. w postaci:

- prawa wieczystego użytkowania działki nr (...) o pow. 129 m ² i działki nr (...) o pow. 295 m ² przy ul. (...) wraz własnością budynku mieszkalnego wzniesionego na tej nieruchomości,

- lokalu niemieszkalnego nr (...) o pow. użytkowej 154,46 m ² przy ul. (...) wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej,

- nieruchomości zabudowanej przy ul. (...) składającej się aż z 4 działek o numerach: (...), (...), (...) i (...) o łącznej powierzchni 427 m ^{( 2)}.

Ww. czynności prawne były darowiznami o znacznej wartości, bowiem biorąc pod uwagę wartości nieruchomości w 2014r., choć zdecydowanie niższe od obecnych cen rynkowych i posiłkując się tylko oświadczeniem osób stawających do aktu notarialnego, darowizna E. S. miała wartość aż 1.550.000 zł, a darowizna S. S. (1) wartość 650.000 zł (k.64-67,69-70). Dłużnicy E. i S. (1), nie wyzbywając się majątku o takiej wartości, byliby w stanie zaspokoić wierzytelności strony powodowej w znakomitej części, nawet przy uwzględnieniu faktu, iż strona powodowa nie była ich jedynym wierzycielem.

Dowodem na niewypłacalność dłużników są wydane w dniu 27 lutego 2018r. postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. T. L. (1) o umorzeniu postępowań egzekucyjnych wobec stwierdzenia ich bezskuteczności w sprawach Km (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) Nadto o niewypłacalności dłużników świadczy złożony przez S. S. (1) w listopadzie 2015r. wykaz majątku w sprawie Sądu Rejonowego w S. sygn. (...) z wniosku Naczelnika US w S., z którego wynika, iż jego dochód za 2014r. wynosi 0, jest zatrudniony na podstawie umowy pracę, mieszka w mieszkaniu siostry żony, toczy się przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, jego zobowiązania wynoszą około 600.000 zł, należące do niego i E. S. jedyne nieruchomości położone w S. przy ul. (...) w postaci lokalu przeznaczonego na działalność gospodarczą i mieszkania o pow. 40 m ^{( 2)} są obciążone hipotekami ustanowionymi na rzecz banków, nie posiada żadnych ruchomości, wierzytelności, środków pieniężnych ani żadnego innego majątku. Poza tym niewypłacalność potwierdzają w swych zeznaniach sami małżonkowie S. – ich zeznania dowodzą tego, iż w 2018r. (w roku składania zeznań) mieszkali w lokalu mieszkalnym, który uprzednio darowali pozwanej, nie posiadali majątku nieruchomego ani ruchomego, ich zadłużenie wobec różnych wierzycieli, w tym strony powodowej, sięgało milionów złotych.

Sąd Okręgowy odwołał się do art. 527 § 3 kc i wskazał, że niewątpliwie pozwana jako najstarsza córka małżonków S. jest osobą pozostającą w bliskim stosunku z dłużnikami będącymi jej rodzicami, zatem domniemanie z ww. przepisu działa na korzyść strony powodowej, poza tym okoliczność, że pozwana wiedziała, że jej rodzice działają z pokrzywdzeniem wierzycieli, w tym strony powodowej,potwierdzają następujące okoliczności.

Po pierwsze, oprócz zawartych w dniu 25 kwietnia 2014r. skarżonych czynności małżonkowie S. wyzbyli się na rzecz pozwanej także składników majątku ruchomego, sprzedając jej w grudniu 2014. wyposażenie a.za bardzo niskie kwoty 9237,30 zł i 6730 zł, mimo że ww. meble a.uzyskane zostały przez nich jako prowadzących a. (1) w S. na podstawie umowy leasingu operacyjnego zawartej w marcu 2010r. za wartość ofertową aż 179.937 zł netto. E. S. sprzedała pozwanej nawet reklamy świetlne na budynku (...) H. (1). Wreszcie, w tym samym czasie, w grudniu 2014r. małżonkowie S. sprzedali córce aż kilka samochodów: T. (...) rok produkcji 2013 za kwotę 5000 zł (mimo że zaledwie półtora roku wcześniej, w marcu 2013r. pojazd ten wart był około 45.000 zł), M. (...) za kwotę tylko 4000 zł (choć w maju 2010r. pojazd ten miał wartość 96.620,11 zł netto), T. (...) za kwotę 4500 zł (o wartości w 2008r. 65.160 zł) i przyczepę samochodową za kwotę wręcz symboliczną – 500 zł. Co szczególnie znamienne, sprzedali jej wówczas nawet skuter wodny, mimo że była zima, a córka przebywała w Wlk. Brytanii. Należy podkreślić, że sprzedaż pozwanej tych składników majątku nie miała związku z podnoszonymi przez pozwaną problemami za. w (...) H. (1) i niemożnością sprzedaży l. (1) tam ulokowanych wobec wyłączenia prądu i zamknięciaa., bowiem wyłączenie energii elektrycznej wa. przez wynajmującego miało miejsce dopiero w dniu 19 grudnia 2014r., a wyposażenie a. zostało sprzedane pozwanej przez E. S. wcześniej, gdyż już w dniu 5 grudnia 2014r., co wynika z faktury.

Po drugie,w grudniu 2014r. została zarejestrowana działalność gospodarcza na pozwaną pod firmą P.H.U I. S. (1) pod adresami S. m.in. ul. (...) (...), (...), a więc w tych miejscach, gdzie a.prowadzili uprzednio jej rodzice. Poza tym pełnomocnikiem pozwanej jako prowadzącej działalność P.H.U I. S. (1) został jej ojciec, a pozwana jako P.H.U (...) udostępniła spółce „S. (1)” lokale i wyposażenie a..

Po trzecie, w dniu 24 lutego 2015r. została zarejestrowana w KRS „S. (1)” spółka z o.o. w S. przy ul. (...), a jako jedyny wspólnik została ujawniona pozwana posiadająca 99 udziałów o łącznej wartości 4950 zł, a jako prezes jednoosobowego zarządu S.S. (1). Znaczące jest, że nowa spółka zajęła się prowadzeniem czterech a. (1) w lokalizacjach zajmowanych uprzednio przez a. (1) prowadzone przez E. S. i S. S. (1), a pozwana w tym czasie przebywała za granicą, wszelkie umowy w imieniu spółki podpisywał S.S. (1) będący prezesem zarządu i pełnomocnikiem. Jego wynagrodzenie jako prezesa zarządu w 2018r. wynosiło 1000 zł brutto miesięcznie. E. S. została kierownikiem a. (1) w spółce „S. (1)”, gdzie zarabiała najniższą krajową, mimo że inni kierownicya.zatrudnieni w spółce zarabiali więcej od niej. Należy przy tym zauważyć, iż małżonkowie S. mieli na utrzymaniu dwoje młodszych dzieci, w tamtym czasie niepełnoletnich, zatem oczywistym jest, iż oficjalne wynagrodzenie uzyskiwane przez ich rodziców (1000 zł brutto + najniższa krajowa wynosząca około 1300 zł netto), nie mogło starczać na zaspokajanie podstawowych potrzeb życiowych czteroosobowej rodziny. Znamienne jest, iż nowo utworzona spółka miała korzystać na zasadzie umowy najmu z samochodu pozwanej należącego uprzednio do jej rodziców, zaś wyposażenie a. należących uprzednio do małżonków S. pozwana jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą pod firmą P.H.U I. S. (1) wydzierżawiała spółce „S. (1)”.

Po czwarte, z zeznań pozwanej i jej rodziców wynika, iż pozwana od 2008r. przebywała w Wielkiej Brytanii, a do Polski wróciła dopiero na początku 2018r. Wprawdzie pozwana na początku zeznań składanych w dniu 28 listopada 2018r. podała, iż od stycznia 2018r. pracuję w Polsce do dziś jako magister farmacji w różnych a. należących do mnie, lecz dopytywana przez stronę powodową w dalszej części zeznań przyznała, iż w Polsce pracowałam od stycznia 2018r. przez 6 miesięcy, potem wróciłam do Anglii (…) w Anglii jestem od lipca 2018r. do dziś. Oznacza to, że jej pobyt w Polsce ograniczył się jedynie do okresu od stycznia do lipca 2018r. W tych okolicznościach uznać należy, że przepisanie na nią majątku poprzez dokonanie umowy darowizny w dniu 25 kwietnia 2014r. było uczynione przez dłużników ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, o czym pozwana wiedziała lub co najmniej przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. Kolejne czynności podejmowane w grudniu 2014r. (sprzedaż wyposażenia a., reklam i pojazdów mechanicznych) były kolejnymi działaniami prowadzącymi do celowego pozbywania się przez dłużników reszty ich majątku, a założenie działalności gospodarczej na pozwaną w grudniu 2014r. w postaci P.H.U I. S. (1) i następnie na początku 2015r. utworzenie kolejnego podmiotu w postaci „S. (1)” Sp. z o.o. w S. było działaniami pozornymi, mającymi usprawiedliwić wobec szeregu wierzycieli wcześniejsze wyzbycie się majątku nieruchomego i ruchomego, zwłaszcza wobec faktu, iż rodzice pozwanej w dalszym ciągu prowadzili dotychczasową działalność poprzez pełnienie funkcji prezesa zarządu i bycie pełnomocnikiem pozwanej (S. S. (1)) i zostanie kierownikiem a. (E. S.).

Sąd Okręgowy zauważył także, iż z opinii biegłego z zakresu księgowości D. G. (1) wynika, iż co do E. S. stan zobowiązań z tytułu kredytów i wobec dostawców na dzień 1 stycznia 2014r. wynosił 2.095.270,42 zł i już wówczas wskaźnik zadłużenia wynosił około 95%, stąd przyjąć trzeba, że zagrożenie niewypłacalnością powstało co najmniej w 2013r., czyli przed skarżonymi czynnościami prawnymi z 25 kwietnia 2014r.. Opinia ta ma w ocenie Sądu Okręgowego tylko dodatkowe znaczenie, nie jest dowodem przesądzającym, gdyż o działaniu dłużników ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, o czym pozwana wiedziała lub co najmniej przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć, świadczą poza tą opinią wszystkie ww. okoliczności. Nie można przy tym pominąć faktu, iż wobec E. S. i S. S. (1) został skierowany akt oskarżenia w sprawie toczącej się aktualnie przed Sądem Okręgowym w Kielcach sygn. (...) o przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk – doprowadzenie stronę powodową do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości poprzez wprowadzenie w błąd pracowników w/w spółki co do zamiaru i możliwości wywiązania się z przyjętych zobowiązań wynikających z zakupu l. (1) oraz produktów farmaceutycznych) oraz z art. 300 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk – udaremnienie zaspokojenia strony powodowej jako wierzyciela poprzez darowanie córce składników ich majątku w postaci nieruchomości i poprzez dokonanie sprzedaży składników majątku ruchomego ich firm, jak też tego, iż wyrokiem z 21 grudnia 2017r. sygn. (...) w sprawie również przeciwko pozwanej, Sąd Okręgowy w Kielcach, działając jako sąd odwoławczy uznał za bezskuteczną w stosunku do Wspólnoty Mieszkaniowej ul. (...) w S. umowę darowizny prawa wieczystego użytkowania nieruchomości położonej w S. przy ul. (...) oznaczonej nr działki (...), dla której Sąd Rejonowy w S. prowadzi KW nr (...), oraz prawa odrębnej własności budynku mieszkalnego wzniesionego na tej nieruchomości, zawartą w dniu 25 kwietnia 2014r. przed notariuszem A. S.-Z. (...) pomiędzy S. S. (1) i E. S. a pozwaną – w celu ochrony wierzytelności przysługujących ww. Wspólnocie Mieszkaniowej wobec S. S. (1) i E. S..

Sąd Okręgowy podkreślił także słowa świadka E. S. dopytywanej przez Sąd Okręgowy co do nieobdarowanych pozostałych dzieci, iż darowizna na rzecz córki I. nie miała na celu pokrzywdzenia pozostałej dwójki dzieci, wręcz przeciwnie, miała na celu ochronę rodziny i pozostałej dwójki dzieci. Ww. zeznania przedstawiają de facto rzeczywistą przyczynę dokonania w dniu 25 kwietnia 2014r. skarżonych czynności prawnych – chęć przepisania majątku na pełnoletnią córkę wobec ujawnionej choroby matki w kontekście powstałego co najmniej w 2013r. zagrożenia niewypłacalnością i obawy przed egzekucją, która w pierwszej kolejności skierowana zostałaby przez wierzycieli do majątku nieruchomego. Powoływanie się przez pozwaną na okoliczność, że jako osoba nie mająca majątku i nieznana hurtownikom nie miała szans na pozyskanie kredytu kupieckiego, toteż musiała stać się bogata, ponieważ nie była znana w środowisku właścicieli hurtowni f., nie znajduje uzasadnienia, skoro umowa o współpracy handlowej z 26 kwietnia 2012r. zawarta była nie tylko między powodem a matką pozwanej, ale stroną tej umowy był także ojciec pozwanej jako prowadzący działalność gospodarczą w formie a. (1) w S. przy ul. (...) i przy ul. (...), jako jeden ze wspólników spółki cywilnej „M. (1)” prowadzącej działalność gospodarczą w formie a.w S. przy ul. (...) i jako jeden ze wspólników spółki cywilnej „A. (1) (...)” prowadzącej działalność gospodarczą w formie a. w S. przy ul. (...), zatem kredyt kupiecki nadal by mu przysługiwał.

Dokonana analiza skutkowała uwzględnieniem powództwa zgodnie z żądaniami zgłoszonymi przez stronę powodową, o czym orzeczono jak w pkt I – III wyroku.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 108 § 1 w zw. z art. 98 § 1 i 3, art. 99 kpc zasądzając od pozwanej na rzecz strony powodowej koszty procesu wynikające ze złożonego przez powoda spisu kosztów (K.726).

Apelację w sprawie wniosła pozwana zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

1. naruszenie prawa procesowego mający istotny wpływ na treść wyroku, mianowicie:

a) art 235 ^{( 2)} § 1 k.p.c. poprzez jego zastosowanie oraz pominięcie wniosku dowodowego pozwanej o zlecenie dotychczasowemu biegłemu kolejnego uzupełnienia opinii oraz o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu księgowości, podczas gdy wydana przez biegłego D. G. opinia jest niejasna, niepełna oraz wewnętrznie sprzeczna, w szczególności w odniesieniu do sytuacji finansowej E. S. i S.S. (1) w momencie dokonania darowizn nieruchomości na rzecz pozwanej, a także co do momentu powstania niewypłacalności E. S. i S. S. (1), co jednocześnie doprowadziło do błędnego ustalenia, iż E. S. i S. S. (1) dokonując darowizny nieruchomości pozwanej w dniu 25 kwietnia 2014 r. działali ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a także do błędnego ustalenia że zagrożenie niewypłacalnością E. S. (1) powstało co najmniej w 2013 r.;

b) art 233 § 1 kpc poprzez:

- uznanie za wiarygodnej opinii biegłego D. G., podczas gdy opinia ta jest niejasna i niepełna, zaś wnioski płynące z tej opinii nie znajdują oparcia w jakichkolwiek dokumentach finansowych E. S. i S. S. (1), zaś dodatkowo została sporządzona przez osobę, która sama twierdzi, iż przedmiot sporządzanych przez nią opinii w zakresie księgowości wykracza poza jej wiedzę i doświadczenie, co w ocenie samego biegłego świadczy o braku rzetelności wydanych przez niego opinii, co doprowadziło do błędnego ustalenia, że zagrożenie niewypłacalnością dłużników istniało co najmniej od 2013 r.,

- odmowę wiarygodności zeznaniom świadka H. K. (1) w zakresie, w jakim świadek wskazał, że a. E.S. i S. S. (1) płaciły zobowiązania do października 2014r. wyłącznie z tego powodu, że zeznania te nie pokrywały się z treścią opinii biegłego D. G., mimo iż w pełni korespondują z pozostałym materiałem dowodowym w postaci zeznań świadków W. W. i A. M. uznanych za wiarygodne, jak również świadek z racji prowadzenia ksiąg rachunkowych rodziców pozwanej posiadał najlepszą wiedzę odnośnie sytuacji finansowej prowadzonych przez nich przedsiębiorstw, co doprowadziło do błędnego ustalenia,iż sytuacja finansowa E. S. i S. S. (1) była niekorzystna już na początku 2014r.

- odmowę wiarygodności zeznań świadków E. S. i S. S. (1), podczas gdy zeznania te były logiczne i nie pozostawały w sprzeczności z zeznaniami pozostałych świadków, jak i z treścią dokumentów obrazujących ich sytuację finansową w postaci zeznań podatkowych PIT-36 za 2013 r., co doprowadziło do błędnych ustaleń, że świadkowie działali ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli i że zagrożenie niewypłacalnością istniało co najmniej od 2013r.,

- odmowę wiarygodności zeznań pozwanej, podczas gdy zeznania te były logiczne i nie pozostawały w sprzeczności z zeznaniami pozostałych świadków, jak również z treścią dokumentów obrazujących ich sytuację finansową w postaci zeznań podatkowych PIT-36 za 2013 r., co doprowadziło do błędnych ustaleń jakoby E. S. i S. S. (1) dokonując darowizny na rzecz pozwanej działali ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a także, że zagrożenie niewypłacalnością rodziców pozwanej istniało co najmniej od 2013 r.;

c) art 316 § 2 k.p.c. poprzez zaniechanie otwarcia rozprawy na nowo, mimo ujawnienia się po jej zamknięciu istotnych okoliczności w postaci powzięcia przez pozwaną wiedzy o złożeniu przez biegłego sądowego D. G. pisma datowanego na 5 stycznia 2019 r. adresowanego do Prezesa Sądu Okręgowego w K., w którym kwestionuje on swoją wiedzę i umiejętności z zakresu księgowości i finansów, co świadczy o braku wiarygodności opinii biegłego D. G. stanowiącej podstawę ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego w zakresie sytuacji finansowej E. S. i S. S. (1) w momencie zawarcia umowy darowizny ruchomości na rzecz pozwanej, jak i w zakresie momentu powstania niewypłacalności E. S. i S. S. (1);

d) art. 281 § 1 k.p.c. w zw. z art. 49 § 1 k.p.c. poprzez brak rozpoznania wniosku pozwanej o wyłączenie biegłego D. G. mimo, iż okoliczności podniesione w piśmie procesowym pozwanej datowanym na 10 lutego 2022 r. w postaci wydania przez tego samego biegłego opinii w postępowaniu karnym toczącym się przeciwko E. S. i S. S. (1) pod sygn. (...) i w sprawie o sygn. akt (...) przed Sądem Okręgowym w Kielcach, które to opinie były niekorzystne dla rodziców pozwanej i dla pozwanej uzasadniały brak bezstronności biegłego w sprawie, a także wydanie opinii pod z góry przyjętą tezę zbieżną z wnioskami uprzednio wydanych opinii;

2. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że posiadanie niewymagalnych zobowiązań świadczy o niewypłacalności danej osoby, podczas gdy w świetle obowiązujących przepisów, zasad logiki oraz doświadczenia życiowego oczywistym jest, że tylko zobowiązania wymagalne mogą stanowić podstawę przyjęcia zaistnienia stanu niewypłacalności;

3. naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest:

a) art. 527 § 1, 2 i 3 k.c poprzez jego zastosowanie oraz uznanie za bezskuteczną w stosunku do powoda umowy darowizny z 25 kwietnia 2014 r. w wyniku której E. S. i S. S. (1) darowali na rzecz pozwanej nieruchomości znajdujące się w S. przy ul. (...) (...), (...) uznając, że działali oni z pokrzywdzeniem strony powodowej jako wierzyciela, podczas gdy występujące w sprawie okoliczności w postaci dobrej kondycji finansowej prowadzonych przez E. S. i S. S. (1) przedsiębiorstw w dniu zawarcia umowy darowizny, regulowanie przez nich w tym czasie na bieżąco wymagalnych zobowiązań pieniężnych, pogorszenie w późniejszym okresie sytuacji finansowej E. S. i S. S. (1) w wyniku okoliczności od nich niezależnych, które doprowadziły następnie do ich niewypłacalności, wykluczały możliwość przyjęcia, iż działali oni ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli.

W rezultacie pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od strony powodowej kosztów postępowania za obie instancje.

Ponadto pozwana wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z opinii innego biegłego sądowego na okoliczności opisane w apelacji.

Strona powodowa wniosła odpowiedź na apelację, w której domagała się oddalenia apelacji i zasądzenia kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył:

Apelacja jest bezzasadna.

Sąd Apelacyjny podziela dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę materiału dowodowego, znajdującą podstawę w dyrektywach oceny dowodów zawartych w treści art. 233 § 1 k.p.c., oraz ustalony stan faktyczny i przyjmuje je za własne.

Sąd Apelacyjny podziela też wnioski wyprowadzone przez Sąd Okręgowy na podstawie ustalonego stanu faktycznego.

Omówienie zarzutów apelacji rozpocząć należy od wskazania, że nie można zgodzić się z zarzutem naruszenia art.233 § 1 kpc, , albowiem Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej, to jest zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego.

Skuteczne podniesienie zarzutu obrazy art. 233 §1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 8 kwietnia 2009 r., II PK 261/08). Jeśli sądowi nie można wytknąć błędnego z punktu widzenia logiki i doświadczenia życiowego rozumowania, nie dochodzi do obrazy ww. przepisu, nawet jeśli z dowodu można wywieść wnioski inne niż przyjęte przez sąd.

I tak, nie można zgodzić się z zarzutem naruszenia ww. przepisu przybierającą postać odmowy dania wiary wiarygodności zeznaniom świadków E. S. i S. S. (1) oraz pozwanej. Sąd Apelacyjny podziela ocenę ww. dowodów.

Natomiast jeżeli chodzi o zeznania świadka H. K., to należy doprecyzować kwestię zaprzestania spłaty zobowiązań przez dłużników. Sąd Okręgowy nie dał bowiem wiary zeznaniom ww. świadka, że dłużnicy płacili swoje zobowiązania do października 2014 r., ponieważ z opinii biegłego wynikało, że już na początku 2014 r. występowały opóźnienia dłużników w płatności ich zobowiązań. Tymczasem ww. stanowiska wcale nie muszą się wykluczać. Wiarygodne są ustalenia opinii biegłego, że już na początku 2014r. (w każdym razie przed październikiem) dłużnicy płacili zobowiązania z opóźnieniem. Wynika to chociażby z pisma właściciela (...) H. (1)do Policji w S. (k.748),z którego wynika, że na 16 lipca 2014 r. stan zadłużenia E. S. to 50 000 zł, co oznacza - mając na uwadze, że miesięczny czynsz z innymi opłatami wynosił 25 000 – 28 000 zł - że była to dwumiesięczna zaległość. Okoliczność, że ww. stan zadłużenia utrzymywał się do początku grudnia 2014 r. oznacza, że dłużnicy utrzymywali zaległość na ww. poziomie, a tym samym częściowo spłacali swoje należności i dopiero w grudniu 2014 r. zaległość zwiększyła się z kwoty 54 000 zł do 82 000 zł, co oznacza, że dłużnicy nie zapłacili należności za kolejny miesiąc.

W kontekście powyższego wiarygodne jest stanowisko strony powodowej i zeznania jej przedstawiciela, że opóźnienia w płatności występowały już wcześniej, ale nie takie, które powodowałyby potrzebę zerwania współpracy (k.412). Ww. zeznania są zbieżne z opinią biegłego, że od początku 2014 r. występowały opóźnienia w płatnościach zobowiązań wobec strony powodowej, przy czym początkowo były to opóźnienia na poziomie około 20 dni, potem 30 dni, faktury z lipca i I połowy sierpnia zostały zapłacone z opóźnieniem 60 dni i począwszy od połowy sierpnia 2014 r. dłużnicy ostatecznie zaprzestali spłaty zobowiązań (por. opinia k.509). Ustalenia biegłego co do daty zaprzestania spłaty zobowiązań znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, to jest w treści pozwów przeciwko dłużnikom (k.13-50). Terminy płatności ww. dostaw, przy uwzględnieniu sześćdziesięciodniowego terminu płatności zaczynały się w październiku. Przy takich założeniach zeznania świadka H. K., że dłużnicy płacili zobowiązania do października, czy też, że dopiero w październiku zaprzestali spłaty zobowiązań mogą zostać uznane za wiarygodne, ale przy uwzględnieniu, że opóźnienia w płatnościach występowały już wcześniej – od początku 2014 r., a w październiku 2014r. doszło do ostatecznego zaprzestania płatności zobowiązań przez dłużników – przynajmniej w stosunku do strony powodowej.

Pozwana podkreśla w apelacji wadliwość postępowania Sądu Okręgowego w zakresie związanym z opinią biegłego. Zauważyć jednak należy, że opinia biegłego w sprawie ma znaczenie uboczne. Inaczej rzecz ujmując – nawet bez tej opinii, ustalony w sprawie stan faktyczny potwierdza zasadność powództwa, przy czym, ww.wniosek nie wyłącza oczywiście obowiązku sądu odwoławczego oceny zarzutów pozwanej co do opinii biegłego.

Przede wszystkim, nie można podzielić zarzutu naruszenia art 235 ² § 1 k.p.c. poprzez pominięcie wniosku dowodowego pozwanej o zlecenie dotychczasowemu biegłemu kolejnego uzupełnienia opinii i o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu księgowości. Pozwana argumentowała wniosek tym, że opinia biegłego D. G. jest niejasna, niepełna i wewnętrznie sprzeczna. Sąd Apelacyjny nie podziela ww. zarzutów. Biegły zwracał uwagę na to, że opinię przygotowuje na podstawie niepełnych materiałów źródłowych i jego wnioski uwzględniają ww. okoliczność. Również Sąd Okręgowy uwzględniając opinię jako materiał dowodowy w sprawie brał pod uwagę ww. trudności w jej opracowaniu.

Bezzasadny jest zarzut naruszenia art.316 § 2 k.p.c. poprzez zaniechanie otwarcia rozprawy na nowo, mimo ujawnienia się po jej zamknięciu istotnych okoliczności w postaci powzięcia przez pozwaną wiedzy o złożeniu przez biegłego sądowego D. G. pisma z 5 stycznia 2019 r. adresowanego do Prezesa Sądu Okręgowego w Kielcach, ponieważ nie można uznać, że ww. pismem biegły dał wyraz temu, iż kwestionuje swoje kompetencje w zakresie istotnym do sporządzenia opinii w niniejszej sprawie.

Bezzasadny jest także zarzut naruszenia art. 281 § 1 k.p.c. w zw. z art. 49 § 1 k.p.c. poprzez brak rozpoznania wniosku pozwanej o wyłączenie biegłego D. G. z uwagi na sporządzenie przez niego opinii również w sprawach (...) i (...), które także były niekorzystne dla dłużników, co według pozwanej oznacza, że biegły wydawał opinię w tej sprawie pod z góry założoną przez siebie tezę.

Odnosząc się do zarzutów o charakterze personalnym, to zauważyć należy, że nazwisko osoby, której Sąd Okręgowy zlecił sporządzenie opinii była znana z chwilą przygotowania odezwy do biegłego, a nawet wcześniej, bo Sąd Okręgowy najpierw doręczył pełnomocnikom stron kopię opinii sporządzonej przez ww. biegłego na potrzeby sprawy karnej z wezwaniem do przedstawienia stanowiska. W odpowiedzi pozwana nie zgłaszała zarzutów co do osoby biegłego ani wtedy (k.549), ani po doręczeniu jej opinii biegłego (k.614) ograniczając się do merytorycznych uwag. Wnioski personalne dotyczące biegłego pojawiły się już po zakończeniu postępowania dowodowego w ww. zakresie, a wręcz już po zamknięciu rozprawy (k.757).

Przed przejściem do merytorycznej oceny opinii biegłego przypomnieć należy, że po doręczeniu stronom opinii biegłego sporządzonej na potrzeby sprawy karnej (k.503), Sąd Okręgowy zobowiązał pełnomocników stron do odniesienia się do ww. opinii, a następnie zlecił biegłemu sporządzenie opinii w sprawie (k.598), w której biegły podtrzymał wnioski wynikające z opinii sporządzonej na potrzeby sprawy karnej.

Biegły potwierdził swoje wcześniejsze ustalenia, że dla działalności dłużnika S. S. (1) i wspólnej działalności dłużników prowadzona była uproszczona forma ewidencji księgowej i nie można ustalić stanu gotówki w kasie, należności i zobowiązań, a zatem nie ma możliwości ustalenia sytuacji finansowej w ramach ww. działalności. Takie ustalenia są możliwe jedynie w zakresie działalności prowadzonej indywidualnie przez dłużniczkę E. S., która prowadziła księgi rachunkowe – tzw. pełną księgowość, z których wynika, że na koniec 2014r. wskaźnik zadłużenia wynosił 94%, a gdyby aktywa pomniejszyć o stan gotówki w kasie i należności od dłużniczki to wówczas stan zadłużenia wzrasta do poziomu 152%. Biegły podkreślił, że brak dokumentów źródłowych uniemożliwia wskazanie, kiedy doszło do takiego stanu zadłużenia i że prawdopodobne jest, że miało to miejsce przed 1 stycznia 2014 r. (k.508, 510 w związku z k.598 i następne).

Oceniając ww. opinię, podkreślić należy, że trudno podnosić wątpliwości co do tego, czy biegły jest kompetentny do oceny sposobu prowadzenia księgowości i stwierdzonych wyników finansowych, z których (w zakresie działalności E. S.) wynika trudna sytuacja finansowa, która jeszcze dodatkowo w sposób znaczący pogarsza się, gdyby uwzględnić, że – oceniając sytuację z punktu widzenia zasad księgowania – to sama dłużniczka musiałaby zapewnić określoną ilość środków pieniężnych, aby utrzymać ten i tak już niebezpieczny wskaźnik zadłużenia.

Z ww. przyczyn nie można podzielić zarzutów dotyczących wadliwości opinii biegłego. Z tych samych przyczyn za bezzasadny należało uznać wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na etapie postępowania apelacyjnego.

Nie można więc uznać za wiarygodny zarzut naruszenia art.233 § 1 kpc polegającym na rzekomo wadliwym ustaleniu, że sytuacja finansowa dłużników była trudna na koniec 2013r.

W rezultacie nie można podzielić zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, że posiadanie niewymagalnych zobowiązań świadczy o niewypłacalności danej osoby, podczas gdy w świetle obowiązujących przepisów, zasad logiki oraz doświadczenia życiowego oczywistym jest, że tylko zobowiązania wymagalne mogą stanowić podstawę przyjęcia zaistnienia stanu niewypłacalności.

Odnosząc się do ww. zarzutu, jak i do powiązanej z tym zarzutem oceny opinii biegłego i stanowiska, że w sprawie należy ustalić datę, w której wystąpiła przesłanka niewypłacalności w rozumieniu prawa upadłościowego, zauważyć należy, że co prawda art.527 § 2 kc posługuje się pojęciem niewypłacalności, ale nie należy utożsamiać tego pojęcia z niewypłacalnością w rozumieniu prawa upadłościowego i skutkami ustalenia niewypłacalności w rozumieniu prawa upadłościowego.

Ważne jest również, aby zwrócić uwagę, że chociaż sytuacja majątkowa dłużników na przełomie 2013 i 2014 r. jest okolicznością, która powinna być brana pod uwagę przy ocenie zasadności powództwa, to jednak kwestią kluczową jest ustalenie, czy dłużnicy stali się niewypłacalni lub w większym stopniu niewypłacalni wskutek zaskarżonych czynności prawnych, ale nie na dzień ich dokonania, ale na dzień ich zaskarżenia.

Niezależnie od indywidualnego odniesienia się do poszczególnych zarzutów apelacji podkreślić należy, że na gruncie K.p.c. obowiązuje system apelacji pełnej, co oznacza, że sąd odwoławczy zobligowany jest do merytorycznego rozpoznania sprawy w całym zaskarżonym zakresie. Skoro zatem sąd ten ponownie merytorycznie rozpoznaje sprawę to Sąd Apelacyjny raz jeszcze przedstawi argumentację odnośnie kwestii kluczowych dla rozstrzygnięcia.

I tak, nie ulega wątpliwości, że E. S. i S. S. (1) to dłużnicy strony powodowej z tytułu ceny za sprzedany towar, odsetek za opóźnienie, kosztów procesów i egzekucyjnych na kwotę ponad 1,2 mln zł.

Nie ulega też wątpliwości, że pozwana to córka dłużników, a zatem znajduje wobec niej zastosowanie domniemanie z art.527 § 3 kc.

Sporna jest natomiast okoliczność, czy dłużnicy stali się niewypłacalni lub co najmniej w wyższym stopniu niewypłacalni w wyniku umów darowizny, czy w wyniku innych zdarzeń, oczywiście przy uwzględnieniu, że ww. ocenę należy przeprowadzić na dzień zaskarżenia ww. czynności prawnych.

Wreszcie, sporne jest także, czy zamiarem dłużników było pokrzywdzenie strony powodowej jako przyszłych wierzycieli – stosownie do dyspozycji art.530 kc.

Pozwana twierdzi bowiem, że sytuacja dłużników w dacie zawierania umów darowizny była bardzo dobra, a zatem nie można wiązać niewypłacalności dłużników wobec strony powodowej z darowiznami, a z innymi zdarzeniami, które nie miały związku z ww. umowami.

Takiej linii obrony nie można a priori odrzucić z uwagi na okoliczność, iż w datach zawierania umów darowizny,dłużnicy–chociaż z opóźnieniem–to jednak spłacali zobowiązania wobec strony powodowej. Nie zostały zapłacone dopiero późniejsze zobowiązania z II połowy 2014 r. Ma to znaczenie z punktu widzenia przesłanek z art.530 kc. Gdyby bowiem przyjąć, że faktycznie w datach darowizn nie występowały zaległe zobowiązania lub co prawda występowały, ale zostały w przyszłości spłacone, a późniejszą niewypłacalność wywołały okoliczności, których występowania lub wpływu na ich sytuację finansową dłużnicy w dacie darowizn nie mogli przewidzieć, to uzasadniałoby to stanowisko, że nie było zamiarem dłużników pokrzywdzenie przyszłych wierzycieli w tym strony powodowej, co z kolei prowadziłoby do oddalenia powództwa.

Pozwana wskazała dwie przyczyny, które doprowadziły do zaprzestania regulowania wierzytelności przez jej rodziców. Pierwsza to choroba nowotworowa jej mamy, a druga to zdarzenie z grudnia 2014 r., które miało miejsce w (...) H. (1), w którym dłużniczka prowadziła a.. W tym miejscu podkreślenia wymaga, że zadłużenie rodziców pozwanej wobec strony powodowej powstało w związku z prowadzeniem a. samodzielnie przez dłużniczkę E. S., samodzielnie przez dłużnika S. S. (1) i wspólnie przez E. S. i S. S. (1). Sąd Apelacyjny dostrzega to zróżnicowanie, chociaż z materiału dowodowego nie wynika, aby wynikały z tego inne skutki, jak tylko formalna odrębność właściciela daneja., przy faktycznym wspólnym prowadzeniu działalności przez małżonków S..

Jeżeli chodzi o chorobę nowotworową dłużniczki, która ostatecznie doprowadziła do jej śmierci w listopadzie 2020 r. to niewątpliwie było to zdarzenie, które musiało wywołać ogromny wpływ zarówno na dłużniczkę, jak i na jej rodzinę, w tym na jej męża. Rzecz w tym, że dłużniczka jeszcze długo po stwierdzeniu ww. choroby była aktywna zawodowo, a po faktycznym zaprzestaniu prowadzenia przez siebie działalności gospodarczej zatrudniła się jako kierownik a. w spółce założonej przez pozwaną jako kierownik a..

Co więcej, o ile można było zakładać, że po stwierdzeniu u dłużniczki choroby nowotworowej, rozpocznie ona proces zmniejszenia swojej aktywności zawodowej, to nie stwierdzono po jej stronie takiego zachowania. To znaczy, brak jest dowodów, że dłużniczka zmniejszyła zakres prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, a przecież miała szeroki zakres możliwości podjęcia takich działań. Po pierwsze, mogła ograniczyć działalność tylko do prowadzeniaa.wspólnie z mężem. Po drugie, mogła wprowadzić do działalności pozwaną, która stopniowo zastąpiłaby ją w działalności. Po trzecie, mogła podjąć rozmowy z dostawcami w przedmiocie zwrotu towaru tam gdzie jest to możliwe, a pozostała część towaru mogłaby zostać sprzedana w a. jej męża. Tymczasem żadna z ww.aktywności nie została stwierdzona, a co więcej, podnoszona przez dłużników i pozwaną druga przyczyna zaprzestania regulowania zobowiązań świadczy o tym, że dłużniczka pomimo swojej choroby kontynuowała działalność w dotychczasowym zakresie.

W efekcie nie można uznać, aby choroba nowotworowa E. S. stanowiła przyczynę zaprzestania spłaty zobowiązań przez dłużników.

Drugą przyczyną, która miała według dłużników i pozwanej doprowadzić do niewypłacalności dłużników wobec między innymi strony powodowej miało być zdarzenie, które miało miejsce w grudniu 2014 r. w (...) H. (1), gdy – według dłużników i pozwanej - zarządzający (...) H. (1) wyłączyli prąd w lokalu, w którym dłużniczka prowadziłaa., a w kolejnym dniu zatrzymali towar w tym lekarstwa na kwotę 300 000 zł. Dłużnicy wyjaśniali, że działo się to tuż przed świętami Bożego Narodzenia, gdya. odnotowują zwiększony obrót. Dłużnicy liczyli na sprzedanie ww.towaru za kwotę 0,5 mln zł, co powoliłoby im zapłacić za towar (300 000 zł), spłacić inne koszty (100 000 zł), a zysk (100 000 zł) wykorzystać np. na spłatę zaległości. Uniemożliwienie prowadzenia a.w okresie przedświątecznym, a następnie zajęcie towaru uniemożliwiło jego sprzedaż i uzyskanie ww. środków. W kontekście powyższego dłużnicy podkreślali, że a.w (...) H. (1) była jedną z ważniejszycha. prowadzonych przez nich (formalnie przez dłużniczkę).

Istotnie, w stanie faktycznym sprawy wystąpiła ww. sytuacja, ale jej przebieg różnił się od przedstawianego przez dłużników w sposób znaczący z punktu widzenia sporu.

Po pierwsze, trudno przyjąć, że doświadczeni przedsiębiorcy, którzy od lat prowadzą działalność gospodarczą na relatywnie dużą skalę – wydaje się, że prowadzenie sześciua. pozwala na taką ocenę – przy pełnej świadomości, że formalnie rzecz biorąc, niektóre za. prowadziła tylko matka pozwanej, niektóre tylko ojciec pozwanej i jedynie niektóre były prowadzone wspólnie przez rodziców pozwanej – nie potrafiliby tak ustalić skali zamówień, żeby nie kolidowała z bieżącymi potrzebami.

Po drugie, nawet jeżeli przyjąć stanowisko dłużników za prawdziwe – tzn.,że faktycznie zamówili dużą ilość towaru, po to, aby wykorzystać okres wzmożonego obrotu to w żadnym wypadku nie można podzielić wskazywanych przez nich skutków takiego zachowania.

Sądy co prawda w toku postępowania nie badały, kiedy dłużnicy składali zwiększone zamówienia wywołane okresem przedświątecznym, ale założyć można, że wzmożony ruch przedświąteczny zaczyna się w grudniu i sprzedawcy wówczas odbierają zwiększone partie towaru. Pamiętać też należy, że sprzedawcy korzystają z kredytu kupieckiego, a w relacjach pomiędzy dłużnikami i stroną powodową był to okres 60 dni, a podkreślenia wymaga, że strona powodowa nie była wierzycielem, która wstrzymywała dostawy z nastaniem pierwszego dnia opóźnienia w płatności. Sąd Apelacyjny ma świadomość, że strona powodowa pewnie nie była jedynym dostawcą towaru dla dłużników, ale założyć można, że w relacjach z innymi dostawcami dłużnicy także korzystali z odroczonego terminu płatności za towar.

W efekcie uzasadniony jest wniosek, że dłużnicy powinni byli zapłacić za zwiększone dostawy towaru na przełomie stycznia i lutego 2015 r. – przy założeniu, że zwiększone dostawy zaczęły się na przełomie listopada i grudnia 2014 r. W rezultacie nie tylko nie wystąpiła sytuacja, że dłużnicy musieli zainwestować zwiększoną–w stosunku do typowych sytuacji – kwotę pieniędzy w zapłatę za towar, co utrudniło im prowadzenie bieżącej działalności w grudniu 2014 r., ale wystąpiła sytuacja wręcz przeciwna. W grudniu 2014 r. dłużnicy musieli zapłacić za towar kupiony w zwyczajnych ilościach we wcześniejszych miesiącach – np. w październiku, a środki na ww. koszty uzyskiwali ze sprzedaży zwiększonej – w stosunku do np. października – ilości towaru. Pamiętać należy, że dłużnicy prowadzili działalność kredytowaną tylko w zakresie l. (1) objętych dopłatą ze środków publicznych. W pozostałym zakresie jest to działalność przynosząca przychód niezwłocznie z chwilą wydania towaru. W rezultacie dłużnicy nie tylko nie musieli w grudniu płacić za zwiększone dostawy, ale ze stopniowej sprzedaży tych zwiększonych dostaw mogli pokrywać koszty zakupu l. (1) w mniejszych ilościach, tym samym uzyskując nadwyżki finansowe w stosunku do bieżących potrzeb. Jeżeli przyjąć, że dłużnicy finansowali z bieżącej działalności koszty w tym koszt zakupu towaru sprzed dwóch miesięcy, to opisany problem z bieżącą płatnością mógł mieć miejsce 2 miesiące później, gdy z bieżących (niższych) wpływów musieliby pokryć koszt zakupu przed dwoma miesiącami zwiększonej ilości towaru.

Po trzecie, niewiarygodne są twierdzenia pozwanej, że dłużnicy nie płacili należności czynszowych, bo środki pieniężne, którymi dysponowali przeznaczyli na zakup towaru. Jak wynika z pisma właściciela (...) H. (1) do Policji (k.749), zaległości E. S. wobec (...) H. (1) wynosiły na 14 lipca 2014 r. około 50 000 zł i do połowy grudnia 2014 r. utrzymywały się na tym poziomie. Trudno zatem powiązać zaległość czynszową powstałą przed 14 lipca 2014 r. z obowiązkiem zapłaty za zwiększone zakupy na potrzeby okresu przedświątecznego.

Po czwarte, trudno dać wiarę temu, że doświadczeni przedsiębiorcy, którzy rzekomo są w dobrej sytuacji finansowej pomijają tak podstawowy koszt jak opłacenie czynszu i to co do czynszu za lokal w najlepszej lokalizacji spośród a. dłużników. Tym bardziej, że zaległości dłużników wynosiły wówczas około 80 000 zł. Co więcej, problem nie sprowadzał się jedynie do kwoty zaległości, a do tego, że w grudniu poziom zaległości przekroczył dwumiesięczną wartość czynszu, który wynosił 28 000 zł za miesiąc (pismo (...) H. (1) – k.749), a to z kolei był próg zaległości, który uprawniał (...) H. (1) do podjęcia działań przeciwko najemcy z wypowiedzeniem umowy najmu włącznie. Oznacza to, że skoro dłużnicy nie chcieli lub nie mogli spłacić całości zaległości, to wystarczyło, aby utrzymali zaległość na poziomie nie przekraczającym dwumiesięcznej zaległości, co z kolei oznaczało – przyjmując za prawdziwe ich twierdzenia – że zamiast zamówić na okres świąteczny towaru za 300 000 zł wystarczyło zamówić towar za 250 000 zł. Ww. zmiana nie wpłynęłaby w zasadniczy sposób na wyniki finansowe dłużników, a za to mogliby spokojnie prowadzić działalność w (...) H. (1). Co więcej, nawet gdy zarządzający (...) H. (1) wyłączyli prąd w a. dłużników to domagali się zapłaty przynajmniej części zaległości, a przecież dłużnicy prowadzili jeszcze 5 innych a., w ramach których uzyskiwali konkretne wpływy pieniężne. Dłużniczka słuchana w charakterze świadka zeznała, że miesięczny obrót ich wszystkich sześciu a. to kwota około 1 mln zł. Oznacza to, że średni obrót dzienny to około 30 000 zł, bez uwzględnienia, że jak sami dłużnicy twierdzili okres przedświąteczny to okres wzmożonej sprzedaży. Nawet gdyby przyjąć, że część tego obrotu to kwoty uzyskiwane po pewnym czasie ze środków publicznych w ramach refundacji l. (1) to wciąż uzasadnione jest stanowisko Sądu Apelacyjnego, że dłużnicy nie powinni mieć trudności w zebraniu gotówki na poziomie 30-40 000 zł na spłatę części zaległości czynszowych, a mając na uwadze skalę prowadzonej działalności to zebranie takiej kwoty było kwestią paru dni.

Po raz kolejny podkreślić należy, że Sąd Apelacyjny dostrzega, że nie wszystkiea. były prowadzone przez obojga dłużników. Gdyby jednak twierdzić, że z tej przyczyny Sąd Apelacyjny nie może oczekiwać, że środki z a. formalnie prowadzonej przez dłużnika S. S. (1) zostaną przeznaczone na zaległości z tytułu prowadzenia a.przez jego żonę, to oczywiście można przyjąć taki pogląd, ale wówczas trzeba być konsekwentnym i stwierdzić, że problemy dłużniczki z (...) H. (1) nie mogą być oceniane jako przyczyna problemów finansowycha. prowadzonych przez dłużnika.

Po piąte, z materiału dowodowego wynika, że zarządzający (...) H. (1) starali się unikać tak drastycznych kroków wobec dłużniczki (por. pismo (...) H. (1) – k.746), co znajduje potwierdzenie we wcześniejszym zachowaniu właściciela (...) H. (1), który nie podejmował drastycznych działań przeciwko dłużnikom w okresie od połowy lipca do połowy grudnia, pomimo że zaległość wynosiła około 50 000 zł. Jest to logiczne, bo przecież nie było w interesie (...) H. (1), aby w okresie przedświątecznyma.w ich centrum była zamknięta.

Najpierw wyłączono prąd licząc, że zmobilizuje to dłużniczkę przynajmniej do częściowej spłaty zaległości. Po wyłączeniu prądu pracownicy ochrony (...) H. (1) zauważyli, że towar w a. jest pakowany i wywożony. Dopiero wtedy doszło do zajęcia towaru. Inną kwestią jest jaka część towaru została zatrzymana przez (...) H. (1). Co prawda, argumentacja dłużników jest bezzasadna, nawet gdyby (...) H. (1) zatrzymał całość zapasu (to jest na pełne 300 000 zł), ale niezależnie od tego, co najmniej wątpliwe byłoby takie ustalenie w obliczu logicznych uwag strony powodowej, że lekarstwa o wartości około 300 000 zł ważyłyby kilkaset kilogramów, tymczasem pozwana przedłożyła fakturę za utylizację 44 kg odpadów, co według strony powodowej potwierdza jej stanowisko, że większość l. (1) z a.w (...) H. (1) została przewieziona do innych a. i w nich sprzedana.

Z ww. przyczyn nie można uznać, aby wyłączenie prądu, a następnie zajęcie towaru przez (...) H. (1) było przyczyną zaprzestania spłaty zobowiązań przez dłużników.

Skoro zatem podane przez dłużników obiektywne ich zdaniem i niezależne od nich przyczyny zaprzestania spłaty zobowiązań nie zyskały uznania sądów to zastanowić się należy, czy darowizny na rzecz pozwanej były elementem zamiaru dłużników pokrzywdzenia przyszłych wierzycieli.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy trafnie uchwycił te okoliczności, które o tym świadczą.

Po pierwsze, podkreślenia wymaga przewijający się w sprawie wątek trudności w kontaktach z dłużnikami. Zwraca na to uwagę strona powodowa, również osoby zarządzające (...) H. (1) podkreślały ten fakt. W przypadku strony powodowej ma to istotne znaczenie, bo strona powodowa nie dostarczała dłużnikom towarów o krótkim terminie przydatności. Wprost przeciwnie, dłużnicy dysponowali łatwym sposobem zmniejszenia swojego zadłużenia poprzez zwrot towarów. Logicznie brzmią wyjaśnienia strony powodowej, że była zainteresowana takim rozwiązaniem, ale trudno było osiągnąć jakiekolwiek ustalenia, skoro dłużnicy unikali kontaktu z jej pracownikami i przedstawicielami.

Po drugie, charakterystyczne jest – i ma to odniesienie zarówno do relacji dłużników ze stroną powodowa, ale i do (...) H. (1), że z jednej strony dłużnicy nie płacą wymagalnych zobowiązań, w tym czynszowych, bo podjęli decyzję o wykorzystaniu wszystkich środków na zakup towaru, a z drugiej strony nie przeszkadza im to w spłacie niewymagalnych rat kredytu i spłaty kredytu w całości.

Po trzecie, dłużnicy spłacają niewymagalne raty tego kredytu, który zabezpieczony jest na nieruchomościach będących przedmiotem darowizny na rzecz pozwanej.

Po czwarte, dłużnicy sprzedają pozwanej meble i samochody za kwoty będące obiektywnie niskimi. Sąd Apelacyjny ma świadomość, że np. samochody wymagają spłaty bieżących rat leasingowych, ale wciąż ceny na poziomie od kilku do kilkunastu tysięcy złotych za kilkuletnie auta są bardzo niskie.

Po piąte, zupełnie nie przekonuje argumentacja dłużników, że chcieli oni przekazać majątek pozwanej, bo była ona nieznana w środowisku. Przy takim założeniu, najprościej było uzupełnić spółkę cywilną z udziałem rodziców pozwanej o nią samą i przejąć działalność jej mamy. Pozwana przystępowałaby do znanych i od lat wykorzystywanych kanałów dystrybucji i z całą pewnością dostawcy nie mieliby nic przeciwko temu, aby pozwana uzupełniła lub zastąpiła swoją mamę w prowadzonej działalności gospodarczej.

Po szóste, z punktu widzenia potencjalnego klientaa.dłużników nic się nie zmieniło z wyjątkiem szyldu i tego, że w (...) H. (1) nie ma juża. powiązanej z dłużnikami. Nadal w pozostałych miejscach prowadzone sąa., pracują w nich – co do zasady – ci sami pracownicy i są one zarządzane cały czas przez S. S. (1). Jedyna różnica dotyczy sytuacji wierzycieli, którzy w żaden sposób nie mogą zaspokoić się z efektów obecnej formuły działalności – tzn.a.nie są prowadzone przez dłużników, a przez spółkę z o.o., w której 99% udziałów ma pozwana, a dłużnicy nie pełnią w spółce ról właścicielskich, ale wciąż pozostają istotnymi postaciami w strukturze organizacyjnej, bo dłużnik jest prezesem ww. spółki, a dłużniczka była kierownikiem jednej za., przy czym swoje obowiązki pełnili za kwoty zupełnie nie odpowiadające zakresowi i wadze ich obowiązków – dłużnik bowiem jest prezesem z wynagrodzeniem w kwocie 1000 zł, a dłużniczka była kierownikiema. z wynagrodzeniem na poziomie wynagrodzenia minimalnego.

Podsumowując, nie można uznać, że ww. przebieg zdarzeń, w trakcie którego doszło do darowizn na rzecz pozwanej, zaprzestania płatności na rzecz strony powodowej i innych wierzycieli, zbycia ruchomości, stworzenia nowej formy prowadzenia a. w formie spółki kapitałowej kontrolowanej przez pozwaną - osobę bliską dla dłużników było zbiegiem niezależnych i niepowiązanych ze sobą zdarzeń, które przypadkowo doprowadziło do skutku w postaci kontynuowania działalności w postaci prowadzenia a. w tych samych lokalizacjach, przy wykorzystaniu tego samego sprzętu i nieruchomości, z pomocą co do zasady tych samych pracowników, ale w innej formie organizacyjnej, to jest w formie spółki kapitałowej, w której udziały ma pozwana będąca córką dłużników, która to forma prowadzenia a. uniemożliwia wierzycielom zaspokojenie się z dotychczasowego majątku ich dłużników.

W kontekście powyższego należy podzielić stanowisko przeciwne, to jest, że dłużnicy przez cały 2014 r. podejmowali działania, których zamiarem i celem było pokrzywdzenie wierzyciela w osobie strony powodowej. Elementem takiego działania było zawarcie umów darowizn nieruchomości przez dłużników i pozwaną.

W rezultacie nie można podzielić zarzutu naruszenia art.530 kc w związku z art.527 kc.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny na podstawie art.385 kpc oddalił apelację pozwanej jako bezzasadną.

Sąd Apelacyjny orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art.98 § 1 i 3 kpc i art.391 § 1 kpc oraz § 2 pkt 7 w związku z § 10 ust.1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015r. (Dz.U. z 2015 r., poz.1804 ze zm.).