Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 kwietnia 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Sławomir Jamróg (spr.)
Sędziowie:	SSA Anna Kowacz-Braun SSO (del.) Wojciech Żukowski
Protokolant:	st. sekretarz sądowy Krzysztof Malinowski

po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2021 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko F. C.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 16 maja 2019 r. sygn. akt I C 1306/18

1. oddala apelację.

2. zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 4.050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

3. przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie na rzecz M. K. kwotę 1.620 zł (jeden tysiąc sześćset dwadzieścia złotych) tytułem wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego w postępowaniu apelacyjnym.

SSA Anna Kowacz-Braun SSA Sławomir Jamróg SSO (del.) Wojciech Żukowski

Sygn. akt I ACa 1104/19

UZASADNIENIE

Strona powodowa Bank (...) SA z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego F. C. kwoty 77 066,10 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 2 października 2017 roku do dnia zapłaty, powołując się na istnienie wymagalnej wierzytelności z tytułu umowy pożyczki ekspresowej nr (...) z dnia 21 stycznia 2016 roku.

W odpowiedzi na pozew – ustanowiony dla pozwanego kurator wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz przyznanie na jego rzecz wynagrodzenia według norm przepisanych za poszukiwanie i zastępowanie w sprawie pozwanego, którego miejsce pobytu nie jest znane. Uzasadniając odpowiedź na pozew, kurator podniósł zarzut braku wymagalności roszczenia. Zarzucił, że strona powodowa nie wykazała, aby pozwany zalegał z zapłatą pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności oraz aby został poinformowany pisemnie o braku spłaty wymagalnej części zadłużenia w terminach określonych w § 25 ust. 8 i 9 przedmiotowej umowy. W ocenie kuratora strona powodowa nie wykazała również wysokości wierzytelności dochodzonej w pozwie oraz skuteczności wypowiedzenia, które ma charakter warunkowy. Kurator podniósł także, że wobec pozwanego nie został wypełniony obowiązek Banku wynikający z art. 75 c ust. 1 – 5 ustawy Prawo Bankowe, skoro pismo z dnia 1 grudnia 2016 roku stanowiące wezwanie do zapłaty, powodowy Bank skierował do pozwanego na niewłaściwy adres.

Wyrokiem z dnia 16 maja 2019 r. sygn. akt I C 1306/18 Sąd Okręgowy w Krakowie zasądził od pozwanego F. C. na rzecz strony powodowej Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 77.066,10 zł z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności ustawowych odsetek za opóźnienie liczonymi od 2 października 2017 roku do dnia zapłaty 9pkt I), zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 3.854 złote tytułem zwrotu kosztów sądowych i kwotę 5.417 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt I) i przyznał od Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Krakowie na rzecz kuratora M. K. ustanowionego dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego wynagrodzenie w wysokości 2.700 złotych oraz kwotę 26,40 złotych tytułem poniesionych wydatków (pkt III).

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 stycznia 2016 roku pozwany złożył w powodowym Banku (...) S.A. z siedzibą w W. wniosek o udzielenie mu pożyczki (...) w wysokości 74 147,17 zł. W niniejszym wniosku jako dane adresowe pozwany wskazał adres zamieszkania ul. (...), (...)-(...) K., a jako adres do korespondencji ul. (...) K..

Strona powodowa Bank (...) SA z siedzibą w W. w dniu 27 stycznia 2003 r., zawarła z pozwanym F. C. umowę kredytu (pożyczki) od dnia 21 stycznia 2016 roku do dnia 1 stycznia 2023 roku z oprocentowaniem zmiennym w kwocie 75 660,38 zł na sfinansowanie spłaty kredytów w kwocie 69 131,50 zł oraz na cele konsumpcyjne w wysokości 5 015, 67 zł.

Zgodnie z § 2 pkt 5 Informację o zmianie oprocentowania, wraz z uzasadnieniem, Bank miał przesłać Pożyczkobiorcy listownie.

Stosownie do treści § 7 pkt 5 raty annuitetowe miały być spłacane co miesiąc, w 1 dniu miesiąca, z uwzględnieniem postanowień § 10 ust. 3 pkt 2. Zgodnie z § 15 ust. 2 przedmiotowej umowy, pożyczkobiorca zobowiązał się do niezwłocznego poinformowania banku o zmianie: imienia, nazwiska, adresu zamieszkania, adresu do korespondencji, serii i numeru dokumentu tożsamości. Zgodnie z § 23 Bank miał prawo wypowiedzieć umowę w całości lub w części jeśli Pożyczkobiorca: 1) utracił zdolność kredytową lub 2) nie zapłacił w terminie określonym w Umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej 2 okresy płatności, po uprzednim poinformowaniu pożyczkobiorcy o konieczności spłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania informacji o braku spłaty wymagalnej części zadłużenia i pomimo wezwania Banku, nie ustanowi prawnego zabezpieczenia spłaty pożyczki, o którym mowa § 22 ust. 2, w terminie 30 dni od daty wezwania. Stosownie do § 25 pkt 7 o powstaniu zadłużenia przeterminowanego Bank miał obowiązek poinformowania Pożyczkobiorcę poprzez: 1) pisemne informację o braku spłaty wymagalnej części zadłużenia wynoszącej co najmniej 30 zł, 2) kontakty telefoniczne. Według pkt 8 wysłanie pierwszego listu (informacji o braku spłaty wymagalnej części zadłużenia) następowało nie wcześniej niż w 7 dniu braku spłaty. Zgodnie z punktem 9 w przypadku dalszego utrzymywania się zadłużenia przeterminowanego, nie wcześniej niż w 60 dniu braku spłaty, do pożyczkobiorcy wysyłany miał być 3 list. Nie wcześniej niż w 80 dniu braku spłaty wysyłany jest kolejny – czwarty list.

Pismem z dnia 14 października 2016 roku strona powodowa poinformowała pozwanego, że do dnia 14 października 2016 roku nie wpłynęła wymagalna płatność z tytułu umowy kredytu/pożyczki. Zadłużenie na dzień 14 października 2016 roku wynosiło 1.044,39 zł. Pismem z dnia 4 listopada 2016 roku strona powodowa ponownie poinformowała pozwanego, że na rachunku kredytu/pożyczki utrzymuje się zadłużenie przeterminowane, które wynosi 2.212,52 zł. Pisma kierowane były pod adres ul. (...)

W dniu 1 grudnia 2016 roku strona powodowa wezwała pozwanego do uregulowania należności w terminie 14 dni. Ponadto poinformowała pozwanego, że na dzień 1 grudnia 2016 roku jego zadłużenie wynosiło 2.421,76 zł. Pismem z dnia 3 stycznia 2017 roku strona powodowa wypowiedziała pozwanemu umowę, z uwagi na brak spłaty zadłużenia przeterminowanego.

Według stanu na dzień 3 grudnia 2017 roku kwota zadłużenia wynosiła 3.612,45 zł, w tym kapitał w wysokości 2.671,48 zł oraz odsetki w wysokości 940,97 zł. Pismo wysłano na adres ul. (...)

Pismem z dnia 23 marca 2017 roku strona powodowa skierowała do pozwanego ostateczne wezwanie przedsądowe ze względu na utrzymujące się zadłużenie przeterminowane z tytułu umowy pożyczki zawartej w dniu 21 stycznia 2016 roku. Pismo wysłano na adres ul. (...)

Sąd Okręgowy nadto wskazał, że zgodnie z pismem Centrum Personalizacji Dokumentów MSWiA pozwany figuruje w rejestrze PESEL jako osoba, która aktualnie nie posiada stałego ani czasowego trwającego ponad 3 miesiące adresu zameldowania na terenie RP. Natomiast zgodnie z pismem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 stycznia 2019 roku, adresem zamieszkania pozwanego jest ul. (...), (...)-(...) K., a adresem zameldowania Francja, (...) (...).z wyciągu z ksiąg bankowych powodowego banku wynika, że zadłużenie pozwanego wobec strony powodowej na dzień 21 stycznia 2016 r. wynosiło 77.066,10 zł, w tym 69.680,53 zł z tytułu należności głównej, 7.385,57 zł z tytułu odsetek umownych naliczonych do dnia 1 października 2017 roku.

Przy tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, że powództwo jest w całości zasadne.

Sąd Okręgowy odwołał się do art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Prawo bankowe, tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 1376 z późn. zm.) i wskazał, że jego zdaniem zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia żadnych wątpliwości, że doszło do skutecznego wypowiedzenia przez powodowy bank pozwanemu umowy kredytowej. Z wydruku korespondencji wynika, że pierwszy list zawierający upomnienie został wysłany w dniu 14 października, a drugi w dniu 4 listopada 2016 roku. Następnie w dniu 1 grudnia 2016 roku strona powodowa wysłała pozwanemu trzecie wezwanie do zapłaty pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytowej z poinformowaniem o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację. Pisma kierowane były na wskazany przez pozwanego w umowie pożyczki adres do korespondencji tj. na ul. (...) w K.. Z uwagi na dalszy brak wymaganej płatności powodowy Bank wypowiedział pozwanemu umowę w dniu 3 stycznia 2017 roku. Wypowiedzenie zostało również wysłane na ten adres i nieodebrane przez pozwanego. Po upływie okresu wypowiedzenia tj. w dniu 25 lutego 2017 roku zobowiązanie stało się wymagalne. Ostatnie wezwanie z dnia 23 marca 2017 roku zostało wysłane na adres: ul. (...) czyli na adres zamieszkania wskazany przez pozwanego w umowie pożyczki i też nie zostało przez pozwanego odebrane. Należy przyjąć iż przedmiotowa umowa pożyczki została skutecznie wypowiedziana i stała się w całości wymagalna z dniem 25 lutego 2017 roku. Strona powodowa dochowała więc wymaganych procedur związanych z wezwaniami pozwanego do spłaty zadłużenia kierując do pozwanego korespondencje na oba wskazane przez niego adresy, przy czym wypowiedzenie umowy i wcześniejsze pisma powiadamiające o zadłużeniu wysyłano na jego adres do korespondencji, a więc zgodnie ze wskazaniem samego pozwanego. Pozwany natomiast nie dotrzymał warunków umowy – bowiem zmieniając miejsce zamieszkania nie powiadomił o tym banku choć miał taki obowiązek zgodnie z umową. Sąd zwrócił uwagę, że pod adresem podanym Sądowi przez (...)tj. przy ul. (...) w K. pozwany również nie odbiera korespondencji.

Sąd Okręgowy przywołał treść art. 61 § 1 k.c. i zwrócił uwagę, że przepis ten nie wymaga, by adresat musiał faktycznie zapoznać się z treścią oświadczenia, decydujący bowiem charakter ma sama możliwość zapoznania się z treścią korespondencji. Wypowiedzenie umowy kredytu wróciło do powodowego banku z adnotacją „awizowano” co oznacza, że pozwany nie podjął korespondencji mimo jego powiadomienia o przesyłce.

Za niezasadny Sąd Okręgowy uznał zarzut wadliwości wypowiedzenia umowy kredytu przez powodowy Bank. Sąd nie podzielił bowiem stanowiska , że wypowiedzenie zawierało zastrzeżenie niedozwolonego warunku o jakim mowa w art. 89 k.c., Strona powodowa oświadczyła jedynie, że w razie spłaty zadłużenia w okresie wypowiedzenia oświadczenie o wypowiedzeniu umowy traci moc.

Bank wykazał ponadto jakie składniki złożyły się na kwotę dochodzonego roszczenia, załączając stosowne dokumenty na poparcie tychże twierdzeń. W szczególności strona powodowa przedłożyła umowę kredytową wraz z załącznikami, wypowiedzenie umowy, wyciąg z ksiąg bankowych oraz historię spłat pożyczki, szczegółowe wyliczenie odsetek umownych bieżących oraz szczegółowe wyliczenie odsetek umownych od kapitału przeterminowanego. W wyciągu z ksiąg bankowych powód dokładnie określił, jaka wysokość roszczenia przysługiwała mu wobec pozwanego na dzień sporządzenia tegoż wyciągu i składniki składające się na zadłużenie. Natomiast oświadczenie o wypowiedzeniu umowy wraz z dowodem jego wysłania pozwanej wskazują z kolei na rozwiązanie stosunku umownego łączącego strony i postawienia w stan wymagalności całego zadłużenia, a także na możliwość pozwanej zapoznania się ze stanem zadłużenia i uregulowania go w zakreślonym terminie.

Za niezasadny uznano także zarzut nieudowodnienia przez stronę powodową wysokości dochodzonej wierzytelności. Sąd pierwszej instancji przyjął, że wprawdzie dokument w postaci wyciągu z ksiąg bankowych w postępowaniu cywilnym nie ma mocy dokumentu urzędowego, co jednak nie pozbawia go mocy dowodowej i wiarygodności jako dokumentu prywatnego. Kurator pozwanego nie przedstawił żadnych dowodów, które mogły by podważyć wiarygodność wyciągu z ksiąg bankowych lub zakwestionować skutecznie jego treść. Nie wskazał również żadnych okoliczności, które uzasadniałyby twierdzenie o nieprawidłowości dokonanych przez stronę powodową wyliczeń.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 77.066,10 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności ustawowych odsetek za opóźnienie liczonymi od dnia 2 października 2017 roku do dnia zapłaty.

Jako podstawę orzeczenia o kosztach powołano art. 98 § 1 i 3 k.p.c. W kwestii wynagrodzenia kuratora dla pozwanego nieznanego z miejsca pobytu, Sąd Okręgowy odwołał się do treści § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U z 2013 r., poz. 1476), w zw. z § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 z dnia 5 listopada 2015 r.).

Apelację od tego wyroku wniósł pozwany reprezentowany przez kuratora, który zaskarżył wyrok w punktach I i II, zarzucając naruszenie prawa procesowego, a to art. 233§1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego i uznanie, że , ze strona powodowa dokonała skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki ekspresowej numer (...) z dnia 21 stycznia 2016r. tj , że oświadczenie banku z dnia 3 stycznia 2017r. o wypowiedzeniu zostało wysłane na prawidłowy adres pozwanego. Pozwany wniósł o zmianę wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz o przyznanie wynagrodzenia kuratorowi według norm.

W uzasadnieniu apelacji podniesiono, że z akt sprawy nie wynika, że ostatnim wskazanym, potwierdzonym przez pozwanego adresem zamieszkania lub adresem korespondencyjnym był adres w K. ul. (...). Co prawa we wniosku o udzielenie pożyczki adres taki podano, jednak w umowie z dnia 21 stycznia 2016r. jako adres zamieszkania wskazano ul. (...) , (...)-(...) K.. Na ten adres powinno nastąpić skierowane wypowiedzenie umowy oraz wcześniejsze pisma informacyjne o zadłużeniu. Kurator powołał przy tym III- §25 ust. 7-9 umowy. Oświadczenia banku nie mogły wiec dojść do pozwanego w taki sposób, że ten mógł zapoznać się z ich treścią. Zwrócono ponadto uwagę na niekonsekwencje banku, który wysyłał na adres przy ul. (...) zawiadomienie o wysokości pierwszej raty spłaty pożyczki. Niezasadnie więc przyjęto wymagalność wierzytelności dochodzonej pozwem.

Strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji i o zasądzenie kosztów postepowania apelacyjnego. Strona powodowa podniosła, że adres przy ul. (...) w K. został wskazany we wniosku kredytowym jako adres korespondencyjny obok wskazanego jako adres miejsca zamieszkania przy ul. (...) . Na adres korespondencyjny więc wysłano przesyłkę, która była awizowan . Obowiązkiem pozwanego było zgodnie z §15 ust. 2 umowy podanie informacji o zmianie adresu ( tak zamieszkania jak i adresu do korespondencji ).

Sąd Apelacyjny rozpoznając apelację uznał za własne ustalenia Sądu Okręgowego i zważył co następuje:

Adres miejsca zamieszkania pozwanego nadal nie jest znany skoro korespondencja skierowana na adres przy ul. (...) i adres zameldowania we Francji nie była odbierana. Nie dopadły więc podstawy do działania w sprawie kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu.

Skarżący nie kwestionuje ustaleń, że pozwany wskazał adres do korespondencji i nie zawiadomił strony powodowej (mimo obowiązku umownego) o zmianie adresu do korespondencji, a kierowana tamże korespondencja nie była odbierana, mimo awizowania.

Skoro pozwany wskazał we wniosku o udzielenie pożyczki adres do korespondencji to w ten sposób wyraził wolę by dalsza korespondencja nie była kierowana na podany w umowie adres miejsca zamieszkania. Zwrócić należy uwagę, że treść §24 umowy jednoznacznie wskazuje, że korespondencja ma być kierowana na adres do doręczeń, a do miejsca zamieszkania wówczas jeżeli taki adres nie został wskazany. W umowie pozwany ponadto przyjął na siebie obowiązek zawiadamiania o zmianie adresu do korespondencji niezależnie od obowiązku informowania o zmianie miejsca zamieszkania, stąd zarzut, że korespondencja powinna być kierowana na adres miejsca zamieszkania nie mógł zostać uwzględniony. Tym samym kierowanie oświadczeń składanych pozwanemu na adres przy ul. (...) było zgodne z umową.

Jakkolwiek dość niekonsekwentnie kierowano inną korespondencję także na adres miejsca zamieszkania, to jednak wysłanie na podany w umowie adres zamieszkania przy ul. (...) zawiadomienia o wysokości pierwszej raty spłaty kredytu, czy też dodatkowego pisma z dnia 23 marca 2017r. uprzedzającego o możliwości złożenia pozwu nie miało istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Wysokość raty wynikała bowiem z treści §7 umowy. Skierowanie zaś informacji o zamiarze wniesienia pozwu jest tylko dodatkową czynnością, z która nie łączyły się skutki materialnoprawne czy procesowe. Tu trzeba jednak także dostrzec, że wysłanie informacji z dnia 23 marca 2017r. na znany stronie powodowej adres przy ul. (...) w K. uchyla podniesiony przez stronę powodową zarzut, że nie podjęto próby doręczania przesyłki dla pozwanego na adres miejsca zamieszkania pozwanego. Korespondencja nie była zaś również odbierana w miejscu zamieszkania pozwanego (k. 38).

Istotne więc dla podstaw roszczenia było skierowanie do pozwanego na jego adres korespondencyjny, przewidzianego w art. 75c ustawy Prawo bankowe, wezwania do spłaty zadłużenia z wyznaczeniem termin 14 dni roboczych licząc od daty doręczenia, a wobec dalszego braku spłaty skierowanie na adres przy ul. (...) wypowiedzenia (awizowanego 10 stycznia 2017r.). Od tego doręczenia rozpoczął się 30 dniowy okres wypowiedzenia.

Oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła się ona zapoznać z jego treścią (art. 61§1 kc). Z tą chwilą wywiera skutki, chyba że składający oświadczenie określił inny termin jego skuteczności ( w tym wypadku dalsze 30 dni). Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu Okręgowego co do skuteczności wypowiedzenia. W rozumieniu art. 61 § 1 k.c. możliwość zapoznania się z treścią oświadczenia przez adresata nie może być utożsamiana z rzeczywistym zapoznaniem się przez adresata z tym oświadczeniem. Skuteczne złożenie oświadczenia woli następuje także w sytuacji, w której co prawda adresat oświadczenia woli nie zna jego treści, ale miał realną możliwość zapoznania się z nią, gdyż doszła ona do niego w taki sposób, że mógł się z nią zapoznać (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2017 r. III CSK 148/16 LEX nr 2352146). W orzecznictwie dopuszczono możliwość zastosowania do składania i przyjmowania oświadczeń woli w sferze prawa materialnego tzw. doręczeń zastępczych, w rozumieniu kodeksu postępowania cywilnego (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2016 r. II CSK 750/15 LEX nr 2182659). Jeżeli adresat z własnej woli nie odbiera z urzędu pocztowego, należy uznać, że miał możliwość zapoznania się z jej treścią i z możliwości takiej z własnej woli nie skorzystał (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 1996 r., I PKN 36/96, OSNAPUS 1997, nr 14, poz. 251, z dnia 13 grudnia 1996r., I PKN 41/96, OSNAPUS 1997, nr 13, poz. 268, z dnia 23 stycznia 1998 r., I PKN 501/97, OSNAPUS 1999, nr 1, poz. 15, z dnia 20 stycznia 2004 r., II CK 358/02, "Wokanda" 2004, nr 9, s. 6, z dnia 5 października 2005 r., I PK 37/05, OSNP 2006, nr 17-18, poz. 263 , z dnia 17 marca 2010 r. II CSK 454/09 OSNC 2010/10/142).

Dla obalenia tego domniemania faktycznego nie jest wystarczające powołanie się na fakt, że nie jest znane miejsce aktualnego pobytu, lecz konieczne było wykazanie, że z obiektywnych przyczyn F. C. nie mógł dowiedzieć się o awizowanej przesyłce i podjąć awizowanej korespondencji w urzędzie pocztowym , a ponadto wykazanie, że pozwany nie miał możliwości zrealizować wynikającego z §15.2 umowy (k31/2) obowiązku poinformowania kontrahenta o zmianie adresu do korespondencji.

Okoliczność, że pozwany zmienił miejsce zamieszkania nie może rodzić niekorzystnych dla banku skutków, w sytuacji gdy pozwany nie dopełnił ani wskazanego wyżej obowiązku poinformowania o zmianie adresu korespondencyjnego ani też obowiązku poinformowania o zmianie miejsca zamieszkania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 lutego 2020r. VI ACa 432/19 LEX nr 3033472). Zmiana zresztą miejsca zamieszkania nie rodzi domniemania braku możliwości podejmowania przesyłek w miejscu określonym jako adres korespondencyjny.

Na marginesu można tylko zwrócić uwagę, że zarzuty powiązane z kwestią wypowiedzenia nie mogły dotyczyć rat przeterminowanych, których wymagalność w chwili orzekania nie była uzależniona od wypowiedzenia umowy. W tym jednak przypadku całość kwoty pożyczki została na skutek upływu terminu wypowiedzenia postawiona w stan wymagalności, stąd apelację jako niezasadną oddalono na podstawie art. 385 k.p.c.

Słusznie Sąd Okręgowy uznał, że dokumenty prywatne mogą stanowić podstawę ustaleń Sądu. Jeżeli pozwany dokonywał spłat w odpowiedni sposób to on powinien to udowodnić. Skoro więc wypowiedzenie było uzasadnione i skuteczne to obowiązkiem pozwanego był zwrot kwoty wykorzystanego kredytu (art. 69 ust. 1 prawa bankowego).

Z tych przyczyn apelację jako niezasadną oddalono na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98§1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391§1 k.p.c., przy zastosowaniu §2 pkt 6 i §10 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018r. poz. 265).

Kuratorowi reprezentującego pozwanego jako nieznanego z miejsca pobytu przyznano wynagrodzenie w oparciu o §1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U.2018.536).

SSA Anna Kowacz-Braun SSA Sławomir Jamróg SSO (del.) Wojciech Żukowski