Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Grzegorz Krężołek (spr.)
Sędziowie:	SSA Anna Kowacz-Braun SSA Paweł Czepiel
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Grzegorz Polak

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2021 r. w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. W.

przeciwko (...) S.A.
w S.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 6 czerwca 2019 r. sygn. akt I C 311/16

1.  sprostować z urzędu oczywistą niedokładność w treści komparycji zaskarżonego wyroku w ten sposób, że użyte tam określenie Towarzystwu (...) zastąpić określeniem prawidłowym Towarzystwu (...);

2.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach: I, III, IV w ten sposób, że:

a)  wymienioną w punkcie I kwotę 59.350 zł obniża do kwoty 39.350 zł (trzydzieści dziewięć tysięcy trzysta pięćdziesiąt złotych), oddalając roszczenie powódki także w zakresie różnicy pomiędzy obydwiema tymi sumami wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie,

b)  w punkcie III poprzez nadaniem mu treści

„III. koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie znosi”.;

c)  w punkcie IV w ten sposób, że wymienioną tam kwotę 896 zł obniża do kwoty 184,55 zł (sto osiemdziesiąt cztery złote pięćdziesiąt pięć groszy)

3.  w pozostałym zakresie apelację oddala;

4.  zasądza od powódki M. W. na rzecz strony pozwanej (...) S.A. w S. kwotę 2.350 zł (dwa tysiące trzysta pięćdziesiąt złotych) tytułem części kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Anna Kowacz-Braun SSA Grzegorz Krężołek SSA Paweł Czepiel

Sygn. akt : I ACa 1112/19

UZASADNIENIE

W częściowym uwzględnieniu roszczeń M. W. domagającej się zadośćuczynienia za krzywdę oraz wyrównania szkody spowodowanej następstwami wypadku komunikacyjnego , który miał miejsce w dniu 19 lutego 2014r w K. , skierowanych przeciwko ubezpieczycielowi jego sprawcy, (...) SA w S. , Sąd Okręgowy w Krakowie , wyrokiem z dnia 6 czerwca 2019r :

- zasądził od (...) S.A. w S. na rzecz powódki M. W. kwotę 59 350 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 lutego 2016r. do dnia zapłaty[ pkt I ] ,

- oddalił powództwo w pozostałym zakresie[pkt II],

- zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 10 507 złotych , tytułem kosztów procesu[ pkt III],

- nakazał ściągnąć: rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie, tytułem części kosztów procesu

od M. W. 570, 14 zł, a od (...) S.A w S. 896 zł [ pkt IV i V sentencji orzeczenia ]

Za niesporne pomiędzy stronami Sąd Okręgowy uznał fakty zgodnie z którymi :

w dniu 19 lutego 2014r. w K. / stwierdzenie , że było to w B. wynika z oczywistej omyłki / , na skrzyżowaniu ulic (...) , doszło do kolizji drogowej, w której powódka uczestniczyła jako pasażerka samochodu B. (...) nr rej. (...) .

Pojazd sprawcy zdarzenia był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych na podstawie umowy ze stroną pozwaną , (...) SA w S..

W zakresie faktów spornych Sąd I instancji ustalił , iż :

na miejscu wypadku M. W. została zaopatrzona w kołnierz ortopedyczny i przewieziona do (...) Szpitala(...) w K.. Tam po prześwietleniu została skierowana do dalszego leczenia w warunkach ambulatoryjnych.

W dniu 28 lutego 2014r. przeprowadziła konsultacje neurologiczną , podczas której stwierdzono objawy korzeniowe. Została skierowana na badania rezonansem magnetycznym.

Badanie to oraz konsultacja neurochirurgiczna potwierdziły wypadnięcie dysku na wysokości C4/C5/C6.

Poszkodowana została zakwalifikowana do leczenia operacyjnego.

Zabieg przeprowadzono podczas jej pobytu w dniach od 2 do 5 czerwca 2014r. w spółce (...) S.A. Szpital (...) w K..

W lipcu 2014r. stwierdzono utrzymywanie się objawów korzeniowych o mniejszym natężeniu.

W dniu 8 grudnia 2017r. była konsultowana ortopedycznie w Z.. Na podstawie wyników badania rezonansem stwierdzono, na poziomach operowanych, zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne ze zwężeniem zachyłków korzeniowych i możliwym konfliktem korzeniowym.

Przed wypadkiem powódka była leczona neurologicznie z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa lędźwiowego oraz reumatologicznie z powodu łuszczycowego zapalenia stawów, a także dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego z promieniowaniem do prawej ręki .

Z dalszej części ustaleń wynika , że M. W. w związku z wypadkiem z 19 lutego 2014r wydatkowała :

- 80 zł na zakup kołnierza ortopedycznego i usługi kurierskiej,

- 550 zł – tytułem wykonania badania rezonansem magnetycznym,

- 350 zł – za poradę neurochirurgiczną,

- 180 zł za usługę rehabilitacyjną. okresie otrzymała świadczenia w kwotach 653,62 zł.

Powódka ma dyskopatię C4/C5/C6, na poziomie C4/C5 pośrodkowe wypadniecie dysku, na poziomie C5/C6 , paramedialne z dominacją strony prawej i konfliktem korzeniowym oraz stan po międzytrzonowej spondylodezie C4/C5/C6 z niepełnym zrostem kostnym C5/C6.

W wyniku wypadku doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu wynoszącego 15%.

Jet on następstwem m. in. dwupoziomowej protruzji dysku (C4/C5/C6) z większym przemieszczeniem ku prawej stronie , co spowodowało konflikt korzeniowy na tej wysokości.

Powypadkowe leczenie operacyjne doprowadziło do likwidacji ucisku tarcz międzykręgowych na prawe korzenie nerwowe, lecz konieczną konsekwencją przyjętej techniki operacyjnej była spondylodeza (usztywnienie) międzytrzonowa C4 do C6, powodująca ograniczenie ruchów w odcinku szyjnym.

Ze względu na 4 miesięczny okres trwania ucisku na korzenie nerwowe, pozostałością po przebytym urazie , jest małego stopnia pourazowy, ruchowo – czuciowy szyjny zespół korzeniowy, powodujący osłabienie siły mięśni prawej kończyny górnej i napięcie nerwowe tej części ciała i osłabienie czucia bólu na powierzchni prawego kciuka, co ma trwały charakter.

Konieczne jest okresowe stosowanie leczenia rehabilitacyjnego w wymiarze 2-3 w roku , w postaci ćwiczeń wzmacniających się mięśni kończyny i masaży.

Powypadkowe dolegliwości bólowe u powódki były intensywne. Wskazane były leki przeciwbólowe.

Stwierdzone ograniczenie ruchów głową jest wynikiem zabiegu operacyjnego jaki przeszła powódka i ma charakter trwały. Nie wpływa to w znacznym stopniu na jej niesprawność fizyczną. Z biegiem czasu nie dojdzie do zwiększenia skali niesprawności spowodowanej tym urazem.

Pojawiające się w przyszłości dolegliwości bólowe kręgosłupa i dalsze ograniczenie jego ruchomości mogą być wynikiem wystąpienia zmian dyskopatyczno – zwyrodnieniowych powyżej i poniżej wykonanego operacyjnie usztywnienia.

Może to wywołać potrzebę podjęcia leczenia. Usztywnienie nie jest u M. W. przeciwskazaniem ani nie ogranicza aktywności fizycznej pod postacią rekreacyjnego uprawienia narciarstwa lub kolarstwa z zachowaniem pewnej ostrożności.

Rokowania na przyszłość nie są pewne. Może być wskazane powtórne leczenie operacyjne ze względu na stwierdzone zmiany dyskopatyczne na operowanych poziomach.

Ponadto Sąd Okręgowy ustalił, że M. W. przed wypadkiem pracowała jako pomoc w (...) s.c. w Z. za wynagrodzeniem 362,42 zł miesięcznie W okresie od 20 lutego 2014r. do 28 lutego 2014 r. i od 23 kwietnia 2014r. do 30 września 2014r. przebywała na zwolnieniu lekarskim. W tym okresie otrzymała świadczenia w kwotach po 653,62 zł.

Decyzją z dnia 27 kwietnia 2016r. strona pozwana przyznała powódce kwotę 1000 zł tytułem zadośćuczynienia, 80 zł tytułem zwrotu kosztów zakupu kołnierza ortopedycznego oraz 550 zł tytułem kosztów wykonania badania rezonansem magnetycznym.

Obecnie powódka ma 58 lat. W związku z urazem kręgosłupa odczuwała bóle , szczególnie w okolicy szyi i prawej ręki. Po wypadku stała się bardziej nerwowa, częściowo była niesprawna. Musiała korzystać z pomocy np. w praniu ręcznym. Zaniechała wycieczek po górach i jazdy na rowerze. Po wykorzystaniu zwolnienia lekarskiego nadal pracuje w takim samym wymiarze czasu jak przed wypadkiem. Nie może jednak pracować w ogrodzie tak jak dorad , z uwagi na osłabienie siły mięśni w prawej ręce.

Nadal zażywa leki przeciwbólowe. Pozostaje w okresowym leczeniu rehabilitacyjnym i korzysta z prywatnych konsultacji lekarskich.

W ramach oceny prawnej zgłoszonych roszczeń odszkodowawczych , uznając je za w części uzasadnione , na wstępie Sąd Okręgowy przytoczył treść norm , które są podstawą ich zasądzenia.

Rozważając , przy odwołaniu się do judykatów Sądu Najwyższego, służących wykładni tego przepisu , to , jaka kwota w świetle art. 445 §1 kc , na podstawie ustalonych w sprawie faktów , właściwie rekompensuje krzywdę doznaną przez powódkę na skutek następstw wypadku z 19 lutego 2014r ocenił , iż jest to kwota 60 000 złotych.

Wskazał , że doznane przez powódkę obrażenia stały się przyczyną przede wszystkim dolegliwości bólowych wymagających stosowania leków.

Odczuwała również cierpienie o charakterze psychicznym związane z ograniczeniem samodzielności przez okres kilku tygodni po wypadku. Musiała poddać się zabiegowy chirurgicznemu , a obecnie nadal niezbędne jest kontynuowanie rehabilitacji.

Na skutek doznanych obrażeń, doszło u M. W. do trwałego uszczerbku na zdrowiu, a jego następstwa miały negatywny wpływ na funkcjonowanie zarówno pokrzywdzonej , jak i jej rodziny.

Wymagała też pomocy i opieki osób trzecich, a wykonywanie zwykłych codziennych czynności było utrudnione.

Uwzględniwszy sumę , którą z tego tytułu powódka otrzymała dotąd od zakładu ubezpieczeń , należne jest jej świadczenie uzupełniające w kwocie 59 000 złotych.

Weryfikując żądanie odszkodowawcze dla którego podstawą normatywna jest art. 444 §1 kc , Sąd I instancji uznał , iż jest ono w przypadku M. W. usprawiedliwione do kwoty łącznej 530 zł . [ 350 zł + 180 zł ] złotych, jako które udokumentowane przez poszkodowaną są kauzalnie związane z procesem leczenia następstw zdrowotnych wypadku i rehabilitacji , których wcześniej zakład ubezpieczeń jej nie zwrócił.

Natomiast , jako nieudowodnione ocenił żądanie powódki w ramach którego domagała się zrefundowania świadczeniem odszkodowawczym, utraconych na skutek wypadku dochodów.

Twierdziła, że w związku z wypadkiem przebywała na zwolnieniu lekarskim, jednakże nie wykazała jakie wówczas i w jakiej wysokości pobierała świadczenie – co uniemożliwiło Sądowi wyliczenie stosownego w tym zakresie odszkodowania, jako różnicy między osiąganymi dochodami przed wypadkiem , a wysokością uzyskiwanych przez nią świadczeń z ubezpieczenia społecznego.

Odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonych świadczeń , Sąd I instancji przyznał , począwszy od dnia 27 kwietnia 2016 r. , wydania przez stronę pozwaną decyzji w zakresie przyznanych poszkodowanej kwot odszkodowania i zadośćuczynienia .

Decyzja ta została wydana w związku z wniesieniem przez powódkę pozwu w rozstrzyganej sprawie.

Nie zostało bowiem dowiedzione , iż wcześniej takie wezwanie było przez nią, wobec ubezpieczyciela sprawcy wypadku , formułowane.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu była przepis art. 100 kpc. Sąd I instancji przyjął jako podstawę jego zastosowania proporcję pomiędzy tym w jakiej części powódka wykazała swoje roszczenia i w jakiej strona przeciwna skutecznie broniła się przed nimi [ 71% : 29 %] , uwzględniwszy jakie kwoty z tego tytułu obydwie strony rzeczywiście w postępowaniu poniosły.

Wyrok zaskarżyła strona pozwana , obejmując jej zakresem punkty I , III i IV jego sentencji.

We wniosku środka odwoławczego domagała się w pierwszej kolejności jego zmiany w taki sposób aby kwota należnego powódce świadczenia wyrównawczego została ograniczona do łącznej sumy 29 350 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 lutego 2016r. Zmianie powinno podlegać także rozliczenie kosztów procesu oraz z tytułu nieporytych kosztów sądowych.

Jako wniosek ewentualny zakład ubezpieczeń sformułował żądanie uchylenia wyroku w zaskarżonej części i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Apelacja została oparta na:

- zarzucie naruszenia prawa materialnego poprzez nieprawidłową wykładnię art. 445 §1 kc w zw. z art. 444§1 kc.

Zarzucanego błędu upatrywała w nieprawidłowej interpretacji pojęcia „ odpowiedniej sumy „ zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną następstwami wypadku.

Ta nieprawidłowość doprowadziła do nietrafnej oceny , że w świetle zgromadzonych w sprawie faktów , taką kwotą w sytuacji powódki jest 60 000 złotych.

W ocenie skarżącego ubezpieczyciela , który odwoływał się do okoliczności opisujących następstwa zdarzenia z 19 lutego 2014r w zdrowiu powódki , ten walor ma już kwota o połowę niższa[ 30 000 złotych].

Zatem uzupełniające świadczenie wyrównawcze należne powódce zamykać się powinno wielkością 29 000 złotych, z konwencjami dla ustalenia ogólnej wysokości kwoty , która powinna zostać zasądzona na rzecz poszkodowanej [ 29 350 złotych , wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 lutego 2016r ] ,

- błędu w ustaleniach faktycznych , mającym polegać na błędnym wyliczeniu kwoty kosztów procesu , którymi została obciążona zaskarżonym wyrokiem strona pozwana. Skarżący zakład ubezpieczeń nie kwestionował przy tym poprawności proporcji na której Sąd I instancji oparł przyjęte ich wyliczenie.

Odpowiadając na apelację powódka domagała się jej oddalenia jako pozbawionej usprawiedliwionych podstaw oraz obciążenia strony przeciwnej kosztami postępowania apelacyjnego.

Rozpoznając apelację , Sąd Apelacyjny rozważył :

Apelacja strony pozwanej jest uzasadniona w części , prowadząc do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób wskazany w punkcie 2 orzeczenia Sądu II instancji.

W pozostałym zakresie , jako nietrafna, podlega oddaleniu.

Przed dokonaniem oceny środka odwoławczego ubezpieczyciela wskazać należy , iż Sąd Odwoławczy , na podstawie art. 350 §3 kpc sprostował z urzędu oczywistą niedokładność w oznaczeniu strony pozwanej , które zostało przyjęte w komparycji zaskarżonego orzeczenia [ pkt 1 wyroku ]

Apelacja ubezpieczyciela nie zawiera zarzutów dotyczących sposobu ustaleń faktycznych , które Sąd Okręgowy przyjął jako podstawę oceny zasadności roszczeń kompensacyjnych zgłoszonych przez M. W..

Nie została ona również oparta na zarzutach procesowych, podważających sposób w jaki Sąd niższej instancji dokonał oceny zgromadzonych w sprawie dowodów.

Ma to m. in. to następstwo , że Sąd II instancji , nie prowadząc we własnym zakresie postępowania dowodowego , jest zobligowany przyjąć ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy jako własne , poprawne i kompletne dla oceny żądań powódki.

Zakres środka odwoławczego i stanowiące jego następstwo wnioski apelacji są także dla tego Sądu wiążące i dlatego nie jest on uprawniony [ wobec obowiązywania zakazu reformatio in peius ] aby wydając orzeczenie reformatoryjne uwzględnił niewłaściwe określenie przez Sąd I instancji rozmiaru należnego powódce odszkodowania.

Zatem tylko dla porządku zauważyć należy, że z tego tytułu Sąd zasądził kwotę 350 złotych [ wraz z odsetkami ] podczas gdy z treści ustaleń faktycznych , a także motywów prawnych ocenianego instancyjnie wyroku wynika , że powinna być to suma 530 złotych [ nie refundowane dotąd przez zakład ubezpieczeń wydatki na poradę neurochirurgiczną oraz usługę rehabilitacyjną ].

Ma rację strona pozwana , podnosząc zarzut błędu sposobu rozliczenia kosztów procesu pomiędzy stronami. Ale z uwagi na to , iż na skutek podzielenia zarzutu materialnego , ograniczeniu uległa kwota należnego powódce świadczenia z tytułu zadośćuczynienia , podstawa ich rozliczenia , jaką była proporcja przyjęta przez Sąd mriti dla tego wyliczenia , także stała się nieaktualna.

Stąd Sąd II instancji na nowo ukształtował tę część orzeczenia podobnie jak tę [również objętą wnioskiem apelacyjnym ] , która dotyczyła obowiązku pokrycia przez ubezpieczyciela wydatków na rzecz Skarbu Państwa [ pkt IV sentencji zaskarżonego wyroku ] .

Zasadnie podniesiony został zarzut naruszenia art. 445 §1 kc w zw z art. 444§1 kc

Rozmiar ilościowy świadczenia kompensacyjnego, dla którego podstawą normatywną jest art. 445 § 1 kc opiera się na sędziowskim uznaniu, a wobec tego odwoławcza ingerencja Sądu II instancji w ustaloną w wyroku Sądu niższej instancji wysokość zadośćuczynienia za krzywdę , może nastąpić tylko wyjątkowo , w sytuacji , gdy przyznana suma jest nieodpowiednia do ustalonej skali krzywdy uprawnionego wobec jej oczywistego zawyżenia lub zaniżenia.

Taka sytuacja , w której Sąd Odwoławczy jest uprawniony do takiej ingerencji ma miejsce w rozstrzyganej sprawie.

Świadczenie przyznane przez Sąd I instancji M. W. należy ocenić jako w sposób nieuzasadniony zawyżone w rozmiarze [ 1/3 ] , uzasadniającym ponowną ocenę należnego jego rozmiaru , w ramach kontroli instancyjnej.

W świetle faktów , które Sąd Apelacyjny jest zobowiązany jest przyjmować jako podstawę określenia skali krzywdy powódki, w tym jej aktualnego , na datę orzekania poziomu , a także biorąc pod rozwagę , iż to jednorazowe świadczenie ma wyrównywać „ cały „ tego rodzaju uszczerbek w tym także przyszłe przejawy krzywdy związane z dyskomfortem wywołanym potrzebą kontynuowania rehabilitacji , ocenia , że sumą „odpowiednią” w rozumieniu art. 445 §1 kc jest kwota 40 000 złotych.

Podzielając w części [ bo służy ona umotywowaniu jeszcze wyższego rozmiaru obniżenia wysokości tego świadczenia ] , argumentację strony skarżącej zauważyć należy ,iż Sąd Okręgowy ustalając wysokość tego świadczenia na poziomie aż tak wysokim nie dostrzegł , że :

- obrażenia ciała powódki spowodowane wypadkiem nie były na tle poważne aby musiała być hospitalizowana .Wystarczało zlecone leczenie ambulatoryjne,

- stwierdzone następstwa wypadku w obrębie kręgosłupa nałożyły się na już wcześniej istniejącej zmiany , przyspieszając tylko negatywne następstwa zdrowotne pokrzywdzonej ,

- przyjmując ustalony rozmiar trwałego uszczerbku w jej zdrowiu , wywołany konsekwencjami zdarzenia drogowego , w tym jego także przyszłe jego konsekwencje w odniesieniu do potrzeby kontynowania rehabilitacji [ chociaż wedle wniosków biegłych sformułowanych w złożonych w sprawie opracowaniach nie musi być ona intensywna ] a także , chociaż tylko potencjalnego przyszłego powtórzenia zabiegu chirurgicznego, uznać należy , iż Sąd I instancji nie ocenił dostatecznie z rozważanego punktu widzenia tego , że tak eksponowana przez powódkę ograniczona ruchomość szyi nie wpływa na ograniczenie możliwości kontynuowania przez nią zatrudnienia na dotychczasowych warunkach [ także wymagających podejmowania wysiłku fizycznego ani też w istocie również aktywności fizycznej w zakresie rekreacyjnym z której , jak twierdziła, po wypadku zrezygnowała.

Przy wyważeniu tych okoliczności z tymi które potwierdzają nie tylko trwały uszczerbek na zdrowiu powiązany kauzalnie z obrażeniami powypadkowymi , częściową utratę siły mięśniowej w prawej kończynie i związane z nią ograniczenia w całodziennym funkcjonowaniu powódki , Sąd Apelacyjny stanął na stanowisku , że wskazana wyżej suma zadośćuczynienia, nie tylko spełni jego zasadniczy, wyrównawczy cel ale także zrealizuje walor wyważonych granic ilościowych tego świadczenia.

Z podanych przyczyn , w uznaniu tego zarzutu za usprawiedliwmy, Sąd II instancji ograniczył wymiar świadczenia wyrównawczego należnego powódce do kwoty łącznej 39 350 złotych.

Ta zmiana zdecydowała także o konieczności korekty zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej rozliczenia pomiędzy stronami kosztów procesu.

W warunkach, gdy M. W. dochodziła od pozwanego zakładu ubezpieczeń łącznie kwoty 83 123, 32 zł z której aż 80 000 zł stanowiło zadość uczynienie za doznana krzywdę , którego zasada przyznania i należna wysokość po-zostawiona jest ocenie Sądu , a uwzględniona część stanowi prawie połowę dochodzonych roszczeń , uzasadnionym było , przy zastopowaniu art. 100 kpc , wzajemne zniesienie tych kosztów pomiędzy stronami.

Przyjmując wobec tego , iż ubezpieczyciel odpowiada także za pokrycie niemal połowy [ 47 % ] wydatków związanych z postępowaniem , a wcześniej uiścił na ten cel zaliczkę w wysokości 500 złotych , to jego obowiązek określony w także zaskarżonym punkcie IV wyroku, pokrycia wydatków wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa, został ograniczony do kwoty 184 , 55 zł stanowiącej różnicę pomiedzy przypadającej na stronę pozwaną z tego tytułu kwoty 684, 55 zł oraz sumy wniesionej zaliczki.

Z podanych powodów , w uznaniu apelacji strony pozwanej za w części uzasadnioną , Sąd II instancji zmienił zaskarżony wyrok na podstawie art. 386 §1 kpc w zw z art. 445§1 kc . W pozostałym zakresie , jako pozbawioną dostatecznych podstaw, oddalił ją, na podstawie art. 385 kpc.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny oparł na art. 100 kpc w zw z art. 108 §1 i 391 §1 kpc.

Dokonując ich rozliczenia wziął pod rozwagę , że strona pozwana wykazała zasadność środka odwoławczego w 2/3 części . W takiej części przerywająca powódka powinna jest zwrócić celowo poniesione koszty tego etapu postępowania.

Składają się na nie , przy wskazanej wartości przedmiotu zaskarżenia - 30 000 zł - część opłaty od apelacji [ 1 000 zł ] oraz wynagrodzenia pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym , ustalonego na podstawie §2 pkt 5 w zw z §10 ut. 1 pkt Rozporządzenia M w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 [ jedn. tekst DzU z 2018 poz. 265 ]

SSA Paweł Czepiel SSA Grzegorz Krężołek SSA Anna Kowacz - Braun