Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 stycznia 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie, I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Jerzy Bess

po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa J. M.

przeciwko M. M.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 28 kwietnia 2022 r., sygn. akt I C 312/18

1.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt II, III i IV w ten sposób, że:

a)  zmieniając pkt III wyroku, w pkt II wyroku:

- kwotę 33.536,21 zł, podwyższa do kwoty 38.158,71 zł (trzydzieści osiem tysięcy sto pięćdziesiąt osiem 71/100 złotych)

- dodaje tiret 4 o treści:

„- od kwoty 4.622,50 zł (cztery tysiące sześćset dwadzieścia dwa 50/100 złotych) od dnia 21 marca 2018 r. do dnia zapłaty”;

b)  w pkt IV słowa: „pozwana ponosi 36% kosztów a powód ponosi po 64% kosztów”, zastępuje słowami: „pozwana ponosi 40,52 % kosztów a powód ponosi 59,48 % kosztów”

2.  oddala apelację w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanej M. M. na rzecz powoda J. M. kwotę 1.075 zł (jeden tysiąc siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego, wraz z odsetkami
w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się orzeczenia,
w którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

Sygn. akt I ACa 1159/22

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Krakowie zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2022 r. sygn. akt I C 312//18:

I. umorzył postępowanie w zakresie żądania zapłaty kwoty 7.500 zł;

II. zasądził od pozwanej M. M. na rzecz powoda J. M. kwotę 33.536,21 zł wraz z ustawowymi odsetkami

- od kwoty 27.000 zł od dnia 16 września 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 921,21 zł od dnia 6 lipca 2021 r. do dnia zapłaty;

- od kwoty 5.615 zł od dnia 27 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty;

III. w pozostałym zakresie powództwo oddalił;

IV. na zasadzie art. 100 zdanie pierwsze k.p.c. rozdzielił koszty procesu proporcjonalnie do wyników postępowania przyjmując, iż pozwana ponosi 36% kosztów a powód ponosi po 64 % kosztów na zasadzie art. 108 k.p.c., pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.

W rozważaniach prawnych Sąd Okręgowy przedstawił m.in. następujące motywy swego rozstrzygnięcia:

Sąd w punkcie I. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 27 921,21 zł tytułem zachowku wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi dla kwoty 27.000 zł od dnia 16 września 2016 r. do dnia zapłaty, albowiem w tym dniu pozwana odebrała wezwanie do zapłaty zachowku oraz dla kwoty 921,21 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 6 lipca 2021 r. (po sprostowaniu wyroku od dnia 28 kwietnia 2022 r) do dnia zapłaty.

Powód domagał się od pozwanej również zapłaty odszkodowania tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości czynszu najmu w kwocie 58.500 zł z naruszeniem art. 206 k.c. w sposób wyłączający współposiadanie przez powoda z ustawowymi odsetkami od dnia 27 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty.

Zakres współposiadania przez poszczególnych współwłaścicieli rzeczy wspólnej określa art. 206 k.c. Zgodnie z jego treścią każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Zasadą jest istnienie uprawnienia do posiadania rzeczy wspólnej i korzystania z niej przez każdego ze współwłaścicieli, które jest niezależne od wielkości przysługujących im udziałów we współwłasności. Ograniczeniem tego uprawnienia jest jedynie konieczność respektowania istnienia takich samych uprawnień po stronie innych współwłaścicieli (por. postanowienie SN z dnia 14 października 2011 r., III CSK 288/10, LEX nr 1129123). Jednak nie można wykluczyć sytuacji, gdy posiadanie przedmiotu współwłasności przez jednego współwłaściciela wykracza poza zakres określony w art. 206 k.c. Rodzi to wówczas dla pozostałych współwłaścicieli roszczenia służące ochronie ich sytuacji prawnej. Współwłaściciel może więc korzystać z środków ochrony przewidzianych dla „zwykłego” właściciela, np. roszczenia windykacyjnego, aczkolwiek treść tego roszczenia będzie modyfikowana charakterystyką stosunków współwłaścicielskich. Nie ma również sporu w judykaturze, że współwłaściciele mogą w takim przypadku dochodzić także roszczeń uzupełniających roszczenie windykacyjne (por. uchwała SN z dnia 13 marca 2008 r., III 3/08, OSNC 2009, nr 4, poz. 53). Sam przepis art. 206 k.c. nie stanowi jednak samodzielnej podstawy roszczenia o zapłatę wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy przez współwłaściciela. Skoro bowiem w sytuacjach objętych zakresem zastosowania art. 206 k.c. nie można mówić o uprawnieniu współwłaścicieli do korzystania z rzeczy wspólnej w granicach udziału, to samo zatem twierdzenie współwłaściciela o korzystaniu przez innego współwłaściciela z rzeczy wspólnej w zakresie przewyższającym przysługujący mu udział nie może dawać podstaw do dochodzenia od niego z tego tytułu jakiegokolwiek roszczenia (por. wyrok SN z dnia 27 kwietnia 2001 r., III CKN 21/99). Art. 206 k.c. służy natomiast do oceny sposobu posiadania rzeczy wspólnej i korzystania z niej. W razie uznania, że ustalony w danej sprawie sposób jest niezgodny z tym przepisem, wyznaczenie zakresu uprawnionego posiadania i korzystania z rzeczy wspólnej następuje odpowiednio do wielkości udziałów we współwłasności. Roszczenie współwłaściciela przeciwko innemu współwłaścicielowi o wynagrodzenie za korzystanie przez niego z rzeczy wspólnej uzasadnia natomiast ziszczenie się dalszych przesłanek określonych w art. 224 par. 2 k.c. lub w art. 224 par. 2 k.c. w zw. z art. 225 k.c. (por. uchwała składu siedmiu sędziów SN z dnia 19 marca 2013 r., 111 CZP 88/12; zob. wyrok SN z dnia 23 czerwca 2010 r., 11 CSK 32/10, OSNC-ZD 2011, nr 2, poz. 27).

Do naruszenia art. 206 k.c. dochodzi, gdy którykolwiek ze współwłaścicieli zostaje pozbawiony posiadania rzeczy wspólnej i korzystania z niej. Ponieważ z treści tego przepisu nie wynika ani roszczenie o dopuszczenie do współposiadania, ani roszczenia uzupełniające obejmujące wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy w sposób wyłączający jej współposiadanie, uznaje się, że w razie naruszenia art. 206 k.c. do ochrony współwłaścicieli w stosunkach wewnętrznych mają zastosowanie środki służące ochronie własności w stosunkach zewnętrznych (postanowienie SN z 24.11.2017 r. I CSK 109/17, LEX nr 2468917).

Przy wyliczaniu należnego skarżącym wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z budynków należy zwrócić uwagę na dwie kwestie. Po pierwsze, bezsporne jest w doktrynie i orzecznictwie, że wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy powinno odpowiadać kwocie, jaką posiadacz w normalnym toku rzeczy musiałby zapłacić właścicielowi, gdyby jego posiadanie opierało się na prawie – według stawek rynkowych należnych za korzystanie z rzeczy w danych okresach przyjętych do rozliczenia. W sytuacji władania rzeczą przez jednego ze współwłaścicieli w zakresie przekraczającym jego udział wysokość wynagrodzenia należnego współwłaścicielom pozbawionym posiadania może zostać obliczona – w ramach zgłoszonych przez nich roszczeń, które mogą zostać uznane za usprawiedliwione co do zasady – jako odpowiadająca udziałom wnioskodawców część korzyści w postaci dochodów czynszowych, które mogłyby zostać uzyskane z najmu budynków na przedmiotowej nieruchomości. Zaznaczyć jednak trzeba, że wynagrodzenie, o którym mowa w art. 224 § 2 k.c. w związku z art. 225 k.c., winno być ustalane w wysokości wynikającej z cen czynszu najmu obowiązujących w poszczególnych okresach przyjętych do rozliczenia, a w obowiązującym stanie prawnym brak jest podstaw do jego ustalenia w wysokości wynikającej ze stosunków istniejących w dacie wyrokowania. Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie nie ma charakteru odszkodowawczego i nie ma do niego zastosowania art. 363 § 2 k.c., brak też innych przepisów stanowiących podstawę do ustalenia jego wysokości według cen z daty ustalania wynagrodzenia. Stanowi ono ekwiwalent za używanie gruntu w danym czasie i należność z omawianego tytułu winna być zasądzana z uwzględnieniem realiów - przede wszystkim stawek czynszu rynkowego - istniejących w czasie, którego dotyczy żądanie.

Z opinii biegłego rzeczoznawcy wynika, że wysokość odszkodowania za bezumowne korzystanie z ww. nieruchomości za okres od 12 stycznia 2015 r. do 21 marca 2018 r. wynosi 5.615 zł. Sąd podzielił opinię biegłego zarówno pisemne jak i ustną, gdyż stanowią one przekonujący i miarodajny dowód w sprawie. Biegły w sposób przekonywujący wyjaśnił, w jaki sposób doszedł do prezentowanych przez siebie wniosków. Opinia ta odzwierciedla staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia. Strony nie przedstawiły dowodów ją podważających.

Z tych też względów posiłkując się opinią biegłego sąd zasądził na podstawie art. 224 k.c. w zw. z art. 225 k.c. wysokość odszkodowania za bezumowne korzystanie przez pozwaną z nieruchomości, której współwłaścicielem był również powód w kwocie 5.615 zł z ustawowymi odsetkami z ustawowymi odsetkami od dnia 27 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty, albowiem w tej dacie pozwana odmówiła powodowi spełnienia roszczenia.

Stosownie do treści przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z ogólnym uregulowaniem przewidzianym w art. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

W związku z powyższym Sąd, zgodnie z żądaniem pozwu zasądził od pozwanej na rzecz powoda odsetki ustawowe liczone :

- od kwoty 27.000 zł od dnia 16 września 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 921,21 zł od dnia 6 lipca 2021 r. (po sprostowaniu wyroku od dnia 28 kwietnia 2022 r ) do dnia zapłaty,

- od kwoty 5.615 zł od dnia 27 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty albowiem w tym dniu pozwana odebrała wezwanie do zapłaty oraz do dopuszczenia powoda do współposiadania nieruchomości.

Na zasadzie art. 355 k.p.c. w zw. z art. 203 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie co do kwoty 7.500 zł wobec cofnięcia powództwa w tym zakresie ze skutkiem prawnym. W ocenie Sądu cofnięcie powództwa nie jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego, ani nie zmierza do obejścia prawa.

W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił.

W pkt. IV Sąd na zasadzie art. 100 zdanie pierwsze k.p.c. rozdzielił koszty procesu proporcjonalnie do wyników postępowania przyjmując iż pozwana ponosi 36% kosztów a powód ponosi po 64 % kosztów na zasadzie art. 108 k.p.c. pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.

Powód apelacją zaskarżył niniejszy wyrok w część, tj. w zakresie punktu Il (z tym, że w zakresie kwoty za bezumowne korzystania z nieruchomości), a w konsekwencji również w zakresie punktu III i IV, zarzucając:

- sprzeczność ustaleń Sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, albowiem Sąd wskazał, że wysokość odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości za okres od 12 stycznia 2015 roku do 21 marca 2018 roku wynosi 5.615 zł (k. 3 uzasadnienia Wyroku, akapit przedostatni), przytaczając jako dowód na tą okoliczność Opinię biegłego rzeczoznawcy z dnia 14 marca 2019 roku wraz z opinią uzupełniającą (k. 3 uzasadnienia Wyroku, akapit przedostatni), którą to Sąd uznał za pełną, jasną i wyczerpującą (k. 4 uzasadnienia Wyroku, akapit przedostatni), podczas gdy z uzupełniającej Opinii biegłego rzeczoznawcy wynika, że bezumowne korzystanie z nieruchomości w analizowanym okresie biegły ustalił ostatecznie na kwotę 10 237,50 zł (Dowód: Opinia uzupełniająca z dnia 30 października 2020 roku — karta 4 opinii oraz częściowo Opinia uzupełniająca z dnia 15 kwietnia 2020 roku), wskazując na str. 1 Opinii z dnia 15 kwietnia 2020 roku, że w pierwotnej Opinii, w której podano kwotę 5.615 zł doszło do błędu formuły matematycznej, co spowodowało, że biegły przedstawił tabelę z prawidłowymi obliczeniami w Opinii z dnia 15 kwietnia 2020 roku, przyjmując kwotę bezumownego korzystania z nieruchomości w analizowanym okresie na poziomie 10.415 zł, a następnie w Opinii z dnia 30 października 2020 roku, przyjmując ostateczną kwotę bezumownego korzystania z nieruchomości w analizowanym okresie na poziomie 10.237,50 zł;

- naruszenie przepisów prawa procesowego, a tj. art. 233 k.p.c. poprzez niedokonanie przez Sąd wszechstronnego rozważenia zebranego materiału i pominięcie dowodu w postaci Opinii uzupełniającej z dnia 30 października 2020 roku oraz częściowo w postaci Opinii uzupełniającej z dnia 15 kwietnia 2020 roku, pomimo ich przytoczenia w liście dowodów na str. 3 uzasadnienia wyroku, podczas gdy wszechstronne rozważenie materiału dowodowego i wzięcie pod uwagę wszystkich dowodów, w tym rzeczywistej treści opinii uzupełniających biegłego, doprowadziłoby do prawidłowego ustalenia, iż bezumowne korzystanie z nieruchomości w analizowanym okresie biegły sądowy ustalił ostatecznie na kwotę 10.237,50 zł, a nie na kwotę 5.615 zł, jak przyjął bezzasadnie Sąd,

co doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych, mających istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegających na:

błędnym przyjęciu, iż wartość bezumownego korzystania z nieruchomości w okresie od 12 stycznia 2015 roku do 21 marca 2018 roku wynosi 5.615 zł (k. 8 uzasadnienia Wyroku),

podczas gdy z opinii biegłego rzeczoznawcy wynika, że bezumowne korzystanie z nieruchomości w analizowanym okresie biegły ustalił ostatecznie na kwotę 10.237,50 zł (Dowód: Opinia uzupełniająca z dnia 30 października 2020 roku — k. 4 opinii oraz częściowo Opinia uzupełniająca z dnia 15 kwietnia 2020 roku), wskazując na str. 1 Opinii z dnia 15 kwietnia 2020 roku, że w pierwotnej Opinii, w której podano kwotę 5.615 zł doszło do błędu formuły matematycznej, co spowodowało, że biegły przedstawił tabelę z prawidłowymi obliczeniami w Opinii z dnia 15 kwietnia 2020 roku, przyjmując kwotę bezumownego korzystania z nieruchomości w analizowanym okresie na poziomie 10.415 zł, a następnie w Opinii z dnia 30 października 2020 roku, przyjmując ostateczną kwotę bezumownego korzystania z nieruchomości w analizowanym okresie na poziomie 10.237,50 zł;

- naruszenie przepisów prawa materialnego, a tj. art. 327 ¹ § 1 pkt 1 k.p.c. poprzez niewyjaśnienie podstawy faktycznej wyroku, w tym niewyjaśnienie, w jaki sposób Sąd ocenił dowód w postaci Opinii z dnia 15 kwietnia 2020 roku, gdzie biegły przyznał się do popełnienia błędu matematycznego, a w następstwie czego zmodyfikował kwotę bezumownego korzystania z nieruchomości, a także w jaki sposób Sąd ocenił dowód w postaci Opinii z dnia 30 października 2020 roku, gdzie biegły ostatecznie sprecyzował wartość bezumownego korzystania z nieruchomości za analizowany okres.

W związku z powyższym na zasadzie art. 368 S 1 pkt 5 k.p.c., wniesiono o:

zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez:

- zasądzenie od pozwanej M. M. na rzecz powoda J. M. kwoty 38.158,71 zł wraz z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 27.000 zł od dnia 16 września 2016 roku do dnia zapłaty od kwoty 921,21 zł od dnia 28 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty o od kwoty 10 237,50 zł od dnia 27 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty rozdzielenie kosztów procesu przed Sądem I instancji proporcjonalnie do wyników postępowania, przyjmując że pozwana ponosi 44% kosztów, a powód ponosi 56% kosztów zasądzenie na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za postępowanie przed Sądem Il Instancji, według norm prawem przepisanych.

Pozwana w odpowiedzi na apelację wniosła o:

I. . oddalenie apelacji;

2. zasądzenie kosztów postępowania II instancyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego od powoda na rzecz pozwanej wg norm prawem przepisanych

z ostrożności procesowej, na wypadek przyjęcia zasadności apelacji powoda, wniosła o

nie obciążanie pozwanej kosztami postępowania II instancyjnego, albowiem bez uszczerbku dla siebie nie jest w stanie ich ponieść.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Odnosząc się do oceny zasadności apelacji wskazać należy zgodzić się z argumentacją powoda, że Sąd I instancji dokonał sprzecznych z zebranym materiałem dowodowym ustaleń, przy jednoczesnym uznaniu, że opinie biegłego są jasne, spójne i to na nich Sąd oparł swoje ustalenia.

Sąd Okręgowy wskazał, że wysokość odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości za okres od 12 stycznia 2015 roku do 21 marca 2018 roku wynosi 5.615 zł (k. 3 uzasadnienie Wyroku, akapit przedostatni). Jako dowód na tę okoliczność, Sąd Okręgowy wskazał Opinię biegłego rzeczoznawcy z dnia 14 marca 2019 roku wraz z opinią uzupełniającą (k. 3 uzasadnienie Wyroku, akapit przedostatni), którą uznał za w pełni poprawną i niebudzącą wątpliwości. W opinii uzupełniającej biegły rzeczoznawca wskazał natomiast (co — jak wynika z brzmienia Wyroku – co zapewne szło uwadze Sądu), iż w opinii pierwotnej dokonał błędu matematycznego przy obliczaniu kwoty ostatecznej za bezumowne korzystanie z nieruchomości w okresie od 12 stycznia 2015 roku do 21 marca 2018 roku. Biegły rzeczoznawca wskazał, iż kwota ostateczna wynosi 10.255 zł, nie zaś 5.615 zł, jak omyłkowo wskazał w opinii pierwotnej.

W opinii uzupełniającej biegły rzeczoznawca przyznał się do omyłki rachunkowej, wskazując, iż kwota 5.615 zł nie jest kwotą prawidłową oraz iż doszło do błędu formuły matematycznej, ustalając tym samym kwotę ostateczną na 10.255 zł.

W przedmiotowym wyroku, Sąd Okręgowy uznał opinię pierwotną jak i skorelowaną z nią opinię uzupełniającą za jasną, pełną i wyczerpującą, jednocześnie nie biorąc pod uwagę opinii uzupełniającej i wskazanych w niej sprostowań dotyczących kwoty ostatecznej.

Argumentacja ta zasługuje na uwzględnienie. W istocie, jak zresztą zaznacza to sama pozwana. przedmiotem wniesionej apelacji nie są kwestie uznaniowe, a jedynie sprostowanie dotyczące błędu matematycznego w pierwotnej opinii biegłego rzeczoznawcy. Powód domaga się jedynie, aby opinia uzupełniająca została wzięta pod uwagę przez Sąd nie tylko w teorii, ale również w praktyce.

W konsekwencji stwierdzi należy zasadność apelacji, wynikającą nie tyle z błędów w zakresie naruszenia prawa materialnego, albowiem w tym zakresie Sąd I instancji przeprowadził przekonywujący, pogłębiony wywód prawny, lecz z oczywistej omyłki wynikającej z przeoczenia przez Sąd I instancji korekty biegłego w zakresie wydanej przez niego opinii.

W efekcie zasadne było podwyższenie zasądzonej kwoty tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości z kwoty 5.615 zł do kwoty 10.255 zł i podwyższenie łącznie zasadzonej kwoty z 33.536 zł do kwoty 38.158,721 zł, tj. o kwotę 4.622,50 zł.

Jednakże mając ba uwadze, że żądanie zasądzenia kwoty 10.255 zł odnosi się do odszkodowania za bezumowne korzystanie z ww. nieruchomości za okres od 12 stycznia 2015 r. do 21 marca 2018 r., to brak jest podstaw do zasądzenie odsetek od tej należności za okres od dnia 27 kwietnia, albowiem roszczenie to nie było jeszcze wymagalne, a najwcześniejszą datą jest koniec tego okresu, a więc dzień 21 marca 2018 r.

Dlatego podwyższając należność z tego tytułu o kwotę 4.622,50 zł, zasadnym było określenie odsetek od tej kwoty od dnia 21 marca 2018 r., a za okres wcześniejszy żądanie odsetek od tej należności podlegało oddaleniu i oddaleniu podległą apelacja powoda w tym zakresie.

Podwyższenie zasądzonej kwoty wymagała ponownego rozliczenia kosztów procesu, według zasady przyjętej przez Sąd I instancji. W efekcie wobec faktu, że powód wygrał proces w 40,52 %, to w takim zakresie pozwana powinna ponieść koszty procesu, natomiast analogicznie skoro pozwana wygrała proces w 59,28 %, to w takim zakresie powód powinien ponieść koszty procesu.

Dlatego też Sąd Apelacyjny, w zakresie w jakim uznał apelację za uzasadnioną orzekł jak w pkt 1 sentencji na mocy art. 386 § 1 k.p.c., natomiast w pozostałym zakresie jak w pkt 2 sentencji na mocy art. 385 k.p.c.

O kosztach o kosztach postępowania apelacyjnego pomiędzy stronami orzeczono jak w pkt 3 sentencji według zasady odpowiedzialności za wynik postępowania określonej w art. 100 zd. 2 k.p.c., albowiem w istocie apelacja powoda została oddalona jedynie w zakresie części żądania zasądzenia odsetek. Natomiast co do wysokości, to odnośnie zwrotu kosztów zastępstwa, zgodnie z stawkami określonym w § 2 pkt 3 oraz § 10 ust. 1 pkt 2) rozporządzenia ministra sprawiedliwości 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2016 r. poz. 1800; Dz. U. z 2016 r. poz. 1668; Dz. U. z 2017 r. poz. 1797) w kwocie 675 zł, a co do zwrotu kosztów sądowych, to w zakresie opłaty od apelacji w kwocie 400 zł, zgodnie ze stawką określoną w art. 13 ust. 1 pkt 4 i 18 u.k.s.c., czyli łącznie w wysokości 1.075 zł.