Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 czerwca 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie, I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Jerzy Bess

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2024 r. w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. F.

przeciwko Gminie Miejskiej K.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 1 czerwca 2022 r., sygn. akt I C 1971/18

I.  oddala apelację;

II.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie na rzecz adwokata J. A. kwotę 8.100 zł (osiem tysięcy sto złotych), w tym podatek od towarów i usług, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I ACa 1161/22

UZASADNIENIE

Powódka M. F. wniosła przeciwko Gminie M. K. o zapłatę kwoty 500 000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami od dnia wniesienia powództwa wskazując w uzasadnieniu, że jej matka L. F. była bita i katowana przez Policjantów na komisariacie, na podstawie postanowienia Sądu umieszczona w (...) przy ul. (...) w K., faszerowana lekami psychotropowymi, bita i katowana przez pracowników placówki, nie otrzymywała odpowiednich leków, jej dolegliwości nowotworowe i związane z wypadkiem samochodowym nasiliły się, była przetrzymywana brudzie i warunkach niegodnych – matka stała się kaleką, a nieodpowiednie warunki doprowadziły ją do śmierci. 19-07-2015, 22-08-2014-27-08-2014 przebywała w Szpitalu na skutek kolejnego zapalenia płuc, do śmierci przyczynili się pracownicy (...), powódka żądała sekcji zwłok, od grabarza dowiedziała się, że widział, iż zwłoki L. F. nosiły ślady pobicia.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddaleniu powództwa, zaprzeczyła w całości twierdzeniom pozwu, w szczególności temu aby śmierć matki powódki był wynikiem nieodpowiedniej opieki i rzekomych obrażeń. Zgon nastąpił na skutek współistniejących schorzeń, otępienia niewydolności serca, przebytych w 2014 dwóch zapaleń płuc, choroby nowotworowej płuc, a bezpośrednią przyczyną zgonu była niewydolność krążeniowo – oddechowa.

Sąd Okręgowy w Krakowie zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 czerwca 2022 roku sygn. akt I C 1971/18:

1.  oddalił powództwo;

2.  zasądził od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 10.800 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

3.  przyznał od Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Krakowie na rzecz adw. J. A. kwotę 10.800 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu oraz kwotę 99,40 zł tytułem zwrotu wydatków poczynionych przez pełnomocnika z urzędu.

Podstawa wyroku były następujące ustalenia faktyczne:

Było prowadzone postępowanie karne z zawiadomienia L. F., która wskazywała, że doszło do uszkodzenia jej ciała przez córkę M. F. poprzez uderzenie w twarz z otwartej ręki, kopanie, dochodziło do wyzywania.

Wyrokiem z dnia 16-09-2014 sygn. akt (...) wydanym przez Sąd Rejonowy (...) w K. II Wydział Karny, Sąd uznał M. F. za winną tego, że w dniu 29-01-2013 uderzyła pięścią w twarz L. F., kopała ją po prawej ręce oraz zadawała w tę rękę ciosy siekierą czym spowodowała u wymienionej wyżej pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci złamania nasad dalszych prawych kości łokciowej i promieniowej , które to obrażenia naruszyły czynności uszkodzonych narządów ciała pokrzywdzonej na okres trwający dłużej niż 7 dni , przy czym w okresie popełnienia tego czynu zdolność rozpoznania jego znaczenia i kierowania postępowaniem była u oskarżonej w znacznym stopniu ograniczona.

W toku postępowania karnego sporządzono opinię psychiatryczną, gdzie stwierdzono u M. F. głębokie zaburzenia osobowości z nastawieniami urojeniowymi, zaburzenia ujawniają się słabą kontrolą impulsów , emocji, nastawieniu urojeniowym w stosunku do osób i instytucji , które nie działają zgodnie z jej oczekiwaniami.

Biegły psycholog wskazał na to, że M. F. ma osobowość paranoidalną, socjopatyczną z nastawieniami urojeniowymi.

Postanowieniem z dnia 4-04-2014r. Sąd Rejonowy (...) w K. Wydział III Rodzinny zezwolił na umieszczenie L. F. w domu (...) bez jej zgody.

Postępowanie karne prowadzone przez Policję pod sygn.. akt (...), (...) w sprawie narażenia L. F. na niebezpieczeństwo utraty życia pomimo obowiązków opieki nad nią , w wyniku czego doszło do śmierci , zaistniałego w K. w okresie czasu od 4-03-2014 do 19-07-2015 tj. o przestępstwo z art. 160 par 2 kk – zostało umorzone na podstawie art. 17 par 1 pkt 1 k.p.c.

L. F. zmarła w dniu 19-07-2015.

L. F. przebywała w Domu (...) przy ul. (...) wK. 30-04 -2014 do 19-07-2015. Jest to (...) dla osób z (...). Do (...)u została przywieziona z Komisariatu Policji, gdzie zgłosiła się niekompletnie ubrana, niedorzeczna, reagowała agresją w stosunku do Policji. Po przyjęciu na oddział pobudzona psychoruchowo wykazywała wyraźne cechy otępienia

Powódka zgłaszała pracownikom (...), że opieka nad L. F. była nieprawidłowa.

W związku ze skargą powódki była przeprowadzona w 2015 kontrola w (...), która nie doprowadziła do ustalenia nieprawidłowości w opiece.

Żaden z grabarzy nie przekazywał nikomu z rodziny L. F. informacji, że ta wyglądała na pobitą. Podobnie też osoba zabierająca zwłoki z(...).

Opieka i leczenie w (...) nie przyczyniły się do śmierci L. F..

Na podstawie zeznań świadków zatrudnionych jako grabarze na cmentarzu Sąd ustalił, że nie miała miejsce sytuacja aby, którykolwiek z grabarzy przekazywał powódce informacje, że widział ślady pobicia. Byłoby to o tyle niemożliwe, że grabarze nie widzą zwłok, trumna jest przywożona na cmentarz zamknięta. Podobnie świadek K. S., który odbierał zwłoki z (...) nie potwierdził aby informował kogokolwiek o tym, że widział obrażenia.

Żaden z pracowników (...) w tym opiekujący się bezpośrednio matką powódki nie mieli wiedzy aby ta była bita względnie niewłaściwie zaopiekowana, choć wskazywali na pogorszenie się jej stanu zdrowia.

Odnośnie do zeznań świadka A. F. oraz powódki, w zakresie w jakim opisywali sposób traktowania matki powódki przez personel (...), w tym pobicia, głodzenie, niedawanie lekarstw, Sąd uznał je za pozbawione waloru wiarygodności, nie znalazły one potwierdzenia w zeznaniach innych osób, dokumentacji lekarskie i opinii biegłego. W szczególności należy zwrócić uwagę, że powódka była skazana za pobicie matki (dość drastyczne), a takż, że w toku postępowania karnego ujawniono głębokie zaburzenia osobowości powódki, przez pryzmat czego należy również oceniać wiarygodność jej zeznań. Podobne wątpliwości można mieć co do zeznań brata powódki.

Na podstawie opinii sporządzonej przez Uniwersytet (...)w P. Zakład Medycyny Sądowej , Sąd ustalił, że nie ma podstaw do czynienia zarzutów odnośnie opieki i leczenia w (...)się , w szczególności ustalania związku przyczynowo skutkowego pomiędzy zachowaniem lub zaniechaniem pracowników (...)u, a śmiercią matki powódki. Biegli zapoznali się z zebranym materiałem dowodowym, dokonali jego analizy, jednoznacznie wskazali we wnioskach, że nieprawdziwy jest zarzut, iż przyczyną śmierci L. F. były nieodpowiednie warunki w jakich przebywała w DPSie oraz, że brak jest podstaw do twierdzenia aby do śmierci przyczyniło się wadliwe leczenie i opieka w(...) .

Sąd uznał, że nie ma podstaw ani do kwestionowania opinii, ani też do dalszego jej uzupełniania.

Sąd Okręgowy uznał że opinia sporządzona przez biegłego jest wyczerpująca, fachowa i przekonywująca, a nadto – odpowiada standardom. Opinia biegłego powinna zawierać opis metod i sposobu przeprowadzania badań, określenie porządku, w jakim je przeprowadzono oraz przytaczać wszystkie argumenty oparte na stwierdzonych okolicznościach, które mają związek z badanymi faktami, a które podbudowane są fachowymi wyjaśnieniami biegłego. W tej właśnie części biegły uzasadnia swoje poglądy wyrażone w końcowych wnioskach i dlatego też ta część powinna zawierać najwięcej materiału opartego na specjalistycznej wiedzy. Ocena opinii powinna zostać dokonana w oparciu o właściwe dla jej przedmiotu kryteria zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, przy uwzględnieniu poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych zaprezentowanego stanowiska, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (tak. Sąd Apelacyjny w Gdańsku w uzasadnieniu orzeczenia z dnia 10-01-2014 sygn III AUA 697/13 oraz Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu orzeczenia z dnia 25-10-2013 sygn akt I ACa 543/13). Kryteria powyższe spełnia przedmiotowa opinia.

Dodać należy, że opinię sporządzała wyspecjalizowana jednostka badawcza – zakład medycyny sądowej – co dodatkowo uwiarygadnia opinie.

Odnośnie do wniosku o ekshumację matki powódki, w świetle dotychczas zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd uznał tą czynność za bezzasadną.

W rozważaniach prawnych Sąd Okręgowy przedstawił m.in. następujące motywy swego rozstrzygnięcia:

Roszczenie jest bezzasadne.

Powódka skierowała w stosunku do pozwanego roszczenie o zadośćuczynienie w związku ze śmiercią swojej matki, opierające się na twierdzeniu, że do śmierci doszło na skutek zaniedbań oraz pobić w (...) prowadzonym przez stronę pozwaną.

Zgodnie z art. 446. k.c. § 1. Jeżeli wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła śmierć poszkodowanego, zobowiązany do naprawienia szkody powinien zwrócić koszty leczenia i pogrzebu temu, kto je poniósł.

§ 2. Osoba, względem której ciążył na zmarłym ustawowy obowiązek alimentacyjny, może żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody renty obliczonej stosownie do potrzeb poszkodowanego oraz do możliwości zarobkowych i majątkowych zmarłego przez czas prawdopodobnego trwania obowiązku alimentacyjnego. Takiej samej renty mogą żądać inne osoby bliskie, którym zmarły dobrowolnie i stale dostarczał środków utrzymania, jeżeli z okoliczności wynika, że wymagają tego zasady współżycia społecznego.

§ 3. Sąd może ponadto przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego stosowne odszkodowanie, jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej.

§ 4. Sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Powódka powinna wykazać, że śmierć jej matki nastąpiła w związku przyczynowo skutkowym z bezprawnymi działaniami lub zaniechaniami pracowników Domu (...). Na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego, nie ustalono, aby zachowanie którejkolwiek z osób zatrudnionych w (...)ie przyczyniło się w jakimkolwiek zakresie do śmieci L. F., jak również aby doszło do zaniedbań w opiece ww osoby, skutkujących zgonem.

W związku z powyższym roszczenie powódki podlega oddaleniu.

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 98 §1 i § 3 k.p.c. zasądzając na rzecz strony pozwanej koszty postępowania w zakresie kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 10 800 zł. zgodnie z par 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Sąd przyznał jednocześnie na rzecz pełn powódki ustanowionego z urzędu kwotę 10.800 zł. zgodnie z ww. przepisem, uznając niekonstytucyjność zróżnicowania stawki pełnomocnika wskazanych w cytowanym wyżej rozporządzeniu i rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu – Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2021 r. sygn. akt I CSK 598/20 oraz kwotę 99,40 zł. tytułem zwrotu wydatków (koszty doręczeń pism).

Powódka apelacją zaskarżył niniejszy wyrok w całości zarzucając:

1) błąd w ustaleniach faktycznych — poprzez przyjęcie, iż „opieka i leczenie (...) nie przyczyniły się do śmierci L. F.” pomimo nie przeprowadzenia w całości postępowania dowodowego, które wykluczyłoby ten fakt bezsprzecznie.

2) naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia — a to:

a) art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 292 k.p.c. w zw. z art. 309 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z ekshumacji zwłok L. F.;

b) art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 278 §1 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z opinii sądowo — lekarskiej — z sekcji zwłok L. F.;

c) art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c. poprzez niezwrócenie się do biegłych opiniujących niniejszej sprawie o wyjaśnienie wątpliwości co do treści opinii — w szczególności wskazanych zarzutach do opinii złożonych przez pełnomocnika powódki, a przede wszystkim o wyjaśnienie przyczyn, dla których biegli uznali, iż ekshumacja L. F. oraz przeprowadzenie sekcji zwłok są w niniejszej sprawie niezasadne.

Wskazując na powyższe zarzuty —powódka wniosła o:

1) dopuszczenie dowodów pominiętych przez Sąd I instancji na rozprawie w dniu 1 czerwca 2022 r., a następnie o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości oraz stosowną do powyższego zmianę orzeczenia o kosztach procesu, w tym zasądzenie kosztów udzielonej w tej sprawie z urzędu pomocy prawnej w postępowaniu przed Sądem I i II instancji, według norm przepisanych, tj. na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015 poz. 1800) — jako, iż nie zostały one uiszczone ani całości, ani w części;

2) ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

3) zaś w razie nie uwzględnienia powyższych wniosków — o przyznanie na rzecz pełnomocnika powódki kosztów udzielonej w tej sprawie z urzędu pomocy prawnej za postępowanie odwoławcze, według norm przepisanych, tj. na podstawie przepisu § 1 pkt. 1 w zw. z § 2 pkt 7 z S 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015 poz. 1800) — jako, iż nie zostały one uiszczone ani całości, ani w części.

Pozwana wniosła o:

1. oddalenie w całości apelacji powoda,

2. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu w II instancji wg norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Na wstępie wskazać trzeba, że Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenia faktyczne Sądu I instancji i poczynione na ich podstawie rozważania prawne, uznając je za własne. Tym samym - co do zasady - brak jest podstaw do uwzględnienia apelacji pozwanego, z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia prawa procesowego, koncentrującego się w istocie na szeroko rozbudowanej argumentacji naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. oraz łączącego się z tym, zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych, poprzez naruszenie obowiązku wszechstronnego rozważenia całości materiału dowodowego i dokonanie ustaleń faktycznych jedynie na podstawie dowodów korzystnych dla jednej zez stron, z pominięciem korzystnych dla drugiej strony.

W tym kontekście należy wskazać, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego podnosi się, iż „dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie można poprzestać na stwierdzeniu, że dokonane ustalenia faktyczne są wadliwe, odnosząc się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając" (zob. postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753; wyrok SN z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05, Lex nr 180925). Ponadto Sąd Najwyższy wielokrotnie w swoim orzecznictwie wskazywał, że „jeżeli wnioski wyprowadzone przez sąd orzekający z zebranego materiału dowodowego są logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, ocena tego sądu nie narusza przepisu art. 233 § 1 k.p.c. i musi się ostać, choćby z materiału tego dawały się wysnuć również wnioski odmienne. Tylko wówczas, gdy brakuje logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych związków przyczynowo-skutkowych, przeprowadzona przez sąd orzekający ocena dowodów może być skutecznie podważona "(Zob. m.in. wyrok SN z 7.10.2005 r., IV CK 122/05, LEX nr 187124).

Należy zatem stwierdzić, iż skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 233 § 1 k.p.c. wymaga nie polemiki, lecz wskazania, że Sąd ten uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd doniosłości (wadze) poszczególnych dowodów, ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu pierwszej instancji.

W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzuty apelacji, w tym także zarzut błędu w ustaleniach k.p.c., nie mają żadnego merytorycznego uzasadnienia, a jedynie charakter polemiki z oceną dokonaną przez Sąd I instancji.

Brak też podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 278 § 1 k.p.c., 286 k.p.c., jak również w tym kontekście art. 292 k.p.c. w zw. z art. 309 k.p.c.

Dowód z opinii biegłego, jak podkreśla się w orzecznictwie, podlega ocenie sądu z zastosowaniem art. 233 § 1 k.p.c. według właściwych dla przedmiotu opinii kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Jednakże zdaniem judykatury sąd orzekający nie może nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego ani zamiast nich przedstawiać własnych (por. wyrok SN z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87, PiZS 1988, nr 7, poz. 62; wyrok SN z dnia 19 grudnia 1990 r., I PR 148/90, OSP 1991, z. 11-12, poz. 300).

Porównanie brzmienia § 1 oraz 2 art. 278 k.p.c. prowadzi do wniosku, iż władnym co do ustalenia liczby biegłych jest wyłącznie sąd orzekający (por. orzeczenie SN z dnia 12 grudnia 1996 r., I CKN 24/96, niepubl.; uzasadnienie wyroku SN z dnia 6 marca 1997 r., II UKN 23/97, OSNP 1997, nr 23, poz. 476). W szczególności powołanie kilku biegłych może być zasadne, gdy w sprawie są wymagane wiadomości specjalne z różnych dziedzin. Natomiast - zdaniem doktryny i judykatury - potrzeby powołania innego biegłego nie uzasadnia taka okoliczność, że opinia powołanego już biegłego jest dla strony (w jej odczuciu) niekorzystna. W realiach niniejszej sprawy Sąd dopuścił dowód z opinii wyspecjalizowanej jednostki badawcza – zakład medycyny sądowej – co dodatkowo uwiarygadnia opinie i dokonał jej oceny przedstawionymi powyżej kryteriami.

W związku z faktem, że wnioski apelacji oparte były na zakwestionowaniu ustaleń stanu faktycznego i na tej podstawie konstruowana zarzuty naruszenia prawa materialnego, to konsekwencją bezzasadności tych zarzutów naruszenia prawa procesowego, jest bezzasadność zarzutów naruszenia prawa materialnego, a tym samym brak podstaw do uwzględnienia apelacji.

W tym kontekście trafnie w odpowiedzi na apelację wskazuje się, że Sąd I instancji przeprowadził postępowania zgodnie z zasadami i regułami procesu i dokonał poprawnych ustaleń faktycznych. Sąd uzasadnieniu wyroku w sposób jasny i przekonujący wskazał, którym dowodom dał wiarę , a którym dowodom wiarygodności odmówił. żaden z pracowników (...) słuchanych w charakterze świadków, w tym osoby opiekujące się bezpośrednio matką powódki nie posiadał wiedzy, aby matka powódki była bita lub niewłaściwie zaopiekowana. Wnioskowani przez powódkę grabarze zatrudnieni na cmentarzu słuchani w charakterze świadków, nie potwierdzili, że przekazywali powódce informacje, że widzieli ślady pobicia na ciele matki powódki. Również świadek K. S., który odbierał zwłoki matki powódki z (...), nie potwierdził, że informował kogokolwiek o tym, że widział obrażenia. Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom powódki oraz świadka A. F. brata powódki uznając je za pozbawione waloru wiarygodności ponieważ nie znalazły on potwierdzenia w zeznaniach innych świadków, w dokumentacji lekarskiej dot. matki powódki i opinii biegłego. Sąd wskazał, że przy ocenie wiarygodności zeznań powódki wziął pod uwagę, że powódka była skazana na pobicie matki, a w toku postępowania karnego ujawniono głębokie zaburzenia osobowości emocji powódki z nastawieniami urojeniowymi

Trafnie też pozwana wskazuje, że nie znajduje potwierdzenia zarzut naruszenia przepisów postępowania, a to art 235 ² § 1 k.p.c. w zw. z art. 292 k.p.c. w zw. z art. 309 k.p.c. dotyczący pominięcia przez sąd wniosku Powódki o przeprowadzenie dowodu z ekshumacji zwłok L. F. - matki powódki i przeprowadzenie sekcji zwłok. Sąd wskazał w uzasadnieniu wyroku, iż świetle zgromadzonego materiału wnioskowana przez Powódkę ekshumacja jest czynnością bezzasadną.

Zasadnie też pozwana wskazała, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy obejmujący dokumentację medyczną matki powódki, zeznania świadków, opinię biegłego - zakładu medycyny sądowej nie dawał Sądowi wskazówek, do przyjęcia, iż śmierć powódki mogła nastąpić w wyniku przestępstwa. Przeciwko tezie o przyczynieniu się do śmierci osób trzecich przemawiał również fakt umorzenia stępowania karnego prowadzonego przez Policję pod syg. (...) (...) w sprawie narażenia L. F. na niebezpieczeństwo utraty życia pomimo obowiązku opieki nad nią, w wyniku czego doszło do śmierci, zaistniałego w okresie czasu pobytu w (...) od 4.03.2014 r. do 19.07.2015 r., tj. o przestępstwo z art. 160 § 2 kk , powołany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku .

Trudno też zakwestionować stanowisko pozwanej, że nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia przepisów postępowania, a to art.235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c. polegający na niezwróceniu się przez Sąd do biegłych - zakładu medycyny sądowej opiniujących w nin. sprawie o wyjaśnienie wątpliwości, co do treści opinii - w szczególności wyjaśnienie przyczyn, dla których biegli uznali, iż ekshumacja L. F. oraz przeprowadzenie sekcji zwłok są w niniejszej sprawie niezasadne.

Sąd I instancji uznał, czemu dał wyraz w uzasadnieniu wyroku, że opinia sporządzona przez biegłych jest wyczerpująca, fachowa i przekonywująca - a nadto odpowiada standardom, sporządzona została przez wyspecjalizowana jednostkę badawczą — Uniwersytet (...)w P. Zakład medycyny sądowej. Biegli zapoznali się z zebranym materiałem dowodowym , a po jego analizie jednoznacznie wskazali w wnioskach, że nieprawdziwy jest zarzut, że przyczyną śmierci L. F. były nieodpowiednie warunki w jakich przebywała w (...) oraz , że brak jest podstaw do twierdzenia, aby śmierci przyczyniło się wadliwe leczeni i opieka w (...). Wobec jednoznacznego stanowiska opinii biegłych odnośnie przyczyn zgonu L. F. , nie było — wbrew twierdzeniom apelacji — podstaw do dalszego uzasadniania, czy uzupełniani opinii biegłych.

Dlatego też Sąd Apelacyjny, uznając apelacje za bezzasadną, orzekł jak pkt 1 sentencji na mocy art. 385 k.p.c.

Sąd przyznał jednocześnie na rzecz pełnomocnika powódki ustanowionego z urzędu kwotę 8.100 zł zgodnie z stawkami określonym w § 2 pkt 7 oraz § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 05.11.2015 r. poz. 1804; zm. Dz.U. z 12.10.2016 r. poz. 1667). uznając niekonstytucyjność zróżnicowania stawki pełnomocnika wskazanych w cytowanym wyżej rozporządzeniu i rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu – Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2021 r. sygn. akt I CSK 598/20.