Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2025 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Grzegorz Krężołek

Protokolant: Katarzyna Kluz

po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2025 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa R. Ś. (1) i A. Ś.

przeciwko Bankowi (...) S.A z siedzibą w G.

o zapłatę i ustalenie

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 11 maja 2022 r. sygn. akt I C 986/21

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od strony pozwanej Banku (...) S.A. z siedzibą w G. na rzecz powodów A. Ś. i R. Ś. (1) łącznie kwotę 8 100 zł (osiem tysięcy sto złotych) z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty, tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt : I ACa 1207/22

UZASADNIENIE

Na wstępie należy wskazać , iż zgodnie z treścią art. 327 ¹2 kpc w zw. z art. 391 §1kpc., pisemne motywy rozstrzygnięcia mają zachowywać zwięzłość.

Odwołując się do tej reguły, Sąd Apelacyjny uzasadniając wydany wyrok, przedstawi tylko kluczowe elementy faktyczne oraz dotyczące oceny prawnej roszeń powodów : niepieniężnego o ustalenie oraz pieniężnego o zwrot dotąd spełnionych świadczeń poddanych pod osąd Sądów obu instancji, które zdecydowały o jej treści.

Uwzględniając niemal w całości , zgłoszone przez powodów : A. Ś. i R. Ś. (1) , w pozwie przeciwko Bankowi (...) S.A. siedzibą w G. - następcy prawnemu (...) Bank S.A z siedzibą w G. roszenia : o ustalenie nieważności umowy kredytu [ sporządzonej w dniu 11 marca 2007r ale zawartej przez strony 16 kwietnia 2007r. - uwaga redakcyjna S.A.] oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kwot 83 066, 54 zł oraz 46 703, 50 CHF, jako spełnionych na rzecz banku nienależnie, z ustawowymi odsetkami od dnia 15 marca 2021r do dnia zapłaty oraz obciążenia przeciwnika procesowego kosztami sporu,

w warunkach , gdy strona przeciwna domagała się oddalenia powództwa w całości , wobec braku niedozwolonego charakteru kwestionowanych postanowień umownych , podnosząc także , w stosunku do roszczenia pieniężnego, zarzut przedawnienia i postulując przyznanie na swoją rzecz kosztów postępowania ,

Sąd Okręgowy w Krakowie wyrokiem z dnia 11 maja 2022r :

- ustalił , że umowa kredytu nr (...) z 16 kwietnia 2007r. zawarta pomiędzy powodami: R. Ś. (1) i A. Ś. oraz pozwanym Bank (...) S.A. w G. jako następcą prawnym (...) Bank S.A. w G. - jest nieważna [ pkt I ];

-zasądził od pozwanego Bank (...) S.A. w G. na rzecz powodów: R. Ś. (1) i A. Ś., 83 066,54 zł oraz 46 703,50 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, od 30 marca 2021r. do dnia zapłaty[ pkt II];

- w pozostałej części powództwo oddalił [ pkt III] oraz

- zasądził od pozwanego Bank (...) S.A. w G. na rzecz powodów: R. Ś. (1) i A. Ś. 11 834 zł kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty [ pkt IV sentencji wyroku].

Sąd Okręgowy ustalił następujące fakty istotne dla rozstrzygnięcia :

Powodowie złożyli wniosek kredytowy, w którym wnieśli o udzielenie kredytu w kwocie 300 000 zł w walucie CHF, na budowę, remont i wykończenie domu.

W procesie wnioskowania o kredyt w dniu 12 lutego 2007 r. złożyli oświadczenie o treści :

„ Oświadczam niniejszym, że przedstawiono mi ofertę kredytu hipotecznego (...) Banku w złotych polskich, oraz że wybrałem/am kredyt w walucie obcej, będąc uprzednio poinformowany/a o ryzykach związanych z zaciągnięciem kredytu hipotecznego w walucie obcej. Ponadto oświadczam, że zostałem/am poinformowany/a przez (...) Bank o ryzyku stopy procentowej w przypadku kredytów o zmiennej stopie procentowej”

Dnia 16 kwietnia 2007r A. i R. Ś. (1) i poprzednik prawny strony pozwanej(...)Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w G. zawarli umowę kredytu nr (...), zgodnie z którą:

a/kwota kredytu wynosiła 306 204,00 zł [§ 1 ust. 1 umowy];

b/ kredyt był indeksowany kursem franka szwajcarskiego.

W dniu wypłaty saldo kredytu miało zostać wyrażone w walucie indeksacji, według kursu kupna waluty, do której indeksowany jest kredyt podanego w Tabeli Kursów banku (opisanej szczegółowo w § 17 umowy).

Następnie saldo kredytu miało być przeliczane dziennie na złote polskie według kursu sprzedaży waluty do której indeksowany był kredyt , podanego w Tabeli Kursów banku [§ 1 ust. 1 umowy];

c/ przy wypłacie każdej transzy kredytu kwota wypłacana w złotych polskich miała być przeliczona na walutę indeksacji, według kursu kupna podanego w tabeli kursów banku, obowiązującej w dniu dokonania wypłaty przez bank [§ 7 ust. 2 umowy];

d/ spłata kredytu miała nastąpić w 360 równych ratach miesięcznych [§ 1 ust. 5 umowy];

e/ rozliczenie każdej wpłaty dokonanej przez kredytobiorców miało następować według kursu sprzedaży waluty indeksacji, podanego w tabeli kursów banku, obowiązującej w dniu wpływu środków do banku [§ 10 ust. 6 umowy];

f/ Tabela Kursów była tworzona z uwzględnieniem następujących zasad:

- kursy kupna określa się jako średnie kursy złotego do danych walut , ogłoszone danego dnia w tabeli kursów średnich NBP, pomniejszone o marżę kupna;

- kursy sprzedaży określa się jako średnie kursy złotego do danych walut ogłoszone danego dnia w tabeli kursów średnich NBP, powiększone o marżę sprzedaży;

- marże kupna i sprzedaży ustalane są raz na miesiąc poprzez wyliczenie różnicy między średnimi kursami złotego do danych walut ogłoszonymi w Tabeli Kursów średnich NBP , w przedostatnim dniu miesiąca poprzedzającego okres obowiązywania wyliczonych marż, a średnią arytmetyczną z kursów kupna lub sprzedaży, stosowanych do transakcji detalicznych z następujących pięciu banków: (...) S.A., (...) S.A., Bank (...) S.A, (...) Bank S.A. i (...) S.A. (przy czym w przypadku zaprzestania przez którykolwiek z tych banków ogłaszania kursów kupna i sprzedaży walut — zarząd (...) Banku S.A. podejmie decyzję o dołączeniu do tej listy innego banku);

-marże kupna i sprzedaży ustalane są z dokładnością do czwartego miejsca po przecinku;

- obowiązujące w danym dniu roboczym kursy kupna lub sprzedaży określane są po godz. 15:00 poprzedzającego dnia roboczego a następnie wywieszane w siedzibie banku i publikowane na stronie internetowej [§ 17 umowy];

-na wniosek kredytobiorcy bank mógł dokonać zmiany waluty indeksacji kredytu (za opłatą przewidzianą w tabeli opłat i prowizji bankowych) [§ 10 ust. 11 umowy];

-przeznaczeniem kredytu było pokrycie części ceny budowy samodzielnego lokalu mieszkalnego oraz pokrycie części kosztów wykończenia nieruchomości mieszkalnej położonej w B. [§ 1 ust. 2 umowy];

W umowie nie zostało określone jaką wysokość mają odpowiednio marże kupna i sprzedaży stosowane przez bank ani jak są one ustalane. Przedmiotowe kwestie regulowała uchwała zarządu Banku nr (...) z 26 marca 2003r. w sprawie wprowadzenia kursu kupna/sprzedaży (...) S.A.

Z dalszej części ustaleń wynika , iż :

umowa kredytu została zawarta przy użyciu wzorca umownego stosowanego przez bank, a jej postanowienia nie były indywidulnie negocjowane (mimo zawartego w § 11 ust. 3 umowy oświadczenia, że postanowienia umowy zostały indywidualnie uzgodnione z kredytobiorcami).

Do opisanej powyżej umowy zawarto w dniu 21 stycznia 2009 r. i 23 lutego 2009 roku aneksy, którymi dokonano zmian nieistotnych dla niniejszej sprawy.

W okresie pomiędzy 30 kwietnia 2007 r. i 7 lutego 2021 r. w realizacji umowy kredytowej objętej postępowaniem, powodowie zwrócili najpierw jej poprzednikowi prawnemu, a później stronie pozwanej kwoty 83.066,54 zł i 46.703,50 CHF.

Małżonkowie Ś. wezwali pozwany bank do zwrotu obu tych sum w terminie 14 dni od dnia doręczenia wezwania , powołując się przy tym na abuzywność części m postanowień umowy. Wezwanie zostało doręczone bankowi 15 marca 2021r.

Ocenę prawna roszczeń powodów , które uznał za uzasadnione niemal w całości , Sąd I instancji oparł na stwierdzeniach i wnioskach , które można podsumować w następujący sposób.

a/ umowa zawarta przez A. Ś. i R. Ś. (1) zawiera postanowienia , które wypełniają wszystkie przesłanki normatywne uznania ich za abuzywne w rozumieniu art. 385 ¹ §1 kc. Taką cechę mają te spośród nich , które objęte są §1 ust. 1, §7 ust. 2 , §10 ust.6 i §17 umowy.

Niedozwolony ich charakter jest konsekwencją przyznania wyłącznie bankowi , jako stronie umowy kredytu, uprawnienia do jednostronnego kształtowania wysokości zobowiązania kredytobiorcy (zarówno wysokości kredytu przeliczonego na franki szwajcarskie, jak i rat kredytu waloryzowanych kursem franka szwajcarskiego).

Wysokość tych zobowiązań - jak wynika z postanowień umowy kredytu miała być określana wedle kursu franka szwajcarskiego ustalanego w Tabelach Kursowych poprzednika prawnego strony pozwanej , przy czym w umowie nie zostały określone zasady ustalania kursu tej waluty wobec złotego. Taka ich treść faktycznie pozostawiła bankowi dowolność w zakresie wyboru kryteriów ustalania kursu franka szwajcarskiego w swoich Tabelach Kursowych, a przez to kształtowania wysokości zobowiązań klientów, których kredyt waloryzowany był walutą szwajcarską,

b/ takie postanowienia umowy kredytu, które uprawniają bank do jednostronnego ustalenia kursów walut, są nietransparentne i naruszają równorzędność stron, albowiem pozostawiają pole do arbitralnego działania banku i obarczają kredytobiorcę nieprzewidywalnym ryzykiem kursowym.

Sprzeczność z dobrymi obyczajami i naruszenie interesów konsumenta polega w tym przypadku na uzależnieniu wysokości świadczenia banku oraz wysokości świadczenia konsumenta od swobodnej decyzji banku. Zarówno przeliczenie kwoty kredytu na złotówki w chwili jego wypłaty, jak i przeliczenie odwrotne w chwili wymagalności poszczególnych spłacanych rat, służy bowiem określeniu wysokości świadczenia konsumenta. Takie uregulowanie umowne należy uznać za niedopuszczalne, niezależnie od tego, czy swoboda kredytodawcy - przedsiębiorcy w ustaleniu kursu jest pełna, czy też w jakiś sposób ograniczona, np. w razie wprowadzenia możliwych maksymalnych odchyleń od kursu ustalanego z wykorzystaniem obiektywnych kryteriów.

Postanowienia waloryzacyjne zamieszczone w umowie kredytu zawartej w dniu 16 kwietnia 2007r nie odpowiadały warunkom transparentności i czytelności albowiem kredytobiorcy nie byli w stanie ustalić kursu wymiany waluty stosowanego przez przedsiębiorcę dla braku wskazania , w kwestionowanych postanowieniach , jasnych kryteriów jego oznaczania.

Ocena niedozwolonego charakteru postanowień umowy następuje według stanu na dzień zawarcia umowy. Okoliczności, które zaistniały po tej dacie są, z tego punktu widzenia, niedoniosłe,

c/ po myśli wskazanej wyżej normy kodeksowej postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy . Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Nie ulega wątpliwości, że małżonkowie Ś. , zawierając umowę kredytu objętą sporem, mieli status konsumentów w rozumieniu art. 22 ¹kc , którego strona przeciwna po ich stronie nie kwestionowała.

Postanowienia zamieszczone w umowie nie były przedmiotem indywidualnych uzgodnień stron.

Umowa została zawarta z zastosowaniem wzorca umownego, a co do zasady, wzorce te stanowią zbiór praw i obowiązków stron, opracowany przed zawarciem umowy i wprowadzany do stosunku prawnego przez jedną ze stron / bank / w ten sposób, że druga strona nie ma wpływu na ich treść. Za indywidualnie uzgodnione można uznać jedynie te postanowienia, które były przedmiotem negocjacji, bądź są wynikiem porozumienia lub świadomej zgody co do ich zastosowania, której - w okolicznościach tej sprawy - w odniesieniu do klauzul indeksacyjnych nie można , w sposób uzasadniony , mówić .

Zarówno wniosek kredytowy jak i umowa zawarta przez strony opierały się o wzorzec stosowany w banku, na którego treść kredytobiorcy nie mieli realnego wpływu. Dostosowanie umowy kredytowej do ich potrzeb dotyczyło jedynie ustalenia wysokości kredytu oraz okresu spłaty, a zatem podstawowych parametrów kredytu, co bynajmniej nie świadczy o indywidualnym negocjowaniu klauzul składających się na mechanizm waloryzacji .

Również z faktu podpisania blankietowego oświadczenia o możliwości wzrostu kursu waluty i oprocentowania oraz z wyrażenia woli zawarcia umowy kredytu indeksowanego do waluty CHF , nie można wywieść, że A. i R. Ś. (1) zostali należycie poinformowani o ryzyku walutowym / kursowym/,

d/ kwestionowane postanowienia umowy kredytu dotyczą głównych świadczeń stron. Odnosząc się do indeksacji , nie ograniczają się do posiłkowego określenia sposobu zmiany wysokości świadczenia kredytobiorcy w przyszłości, ale wprost świadczenie to określają. Bez przeprowadzenia przeliczeń wynikających z indeksacji nie doszłoby do ustalenia wysokości kapitału podlegającego spłacie (wyrażonego w walucie obcej) ani też do ustalenia wysokości rat , które służyły do ograniczenia zobowiązania zawrotnego kredytobiorców,

e/ sądowa kontrola postanowień określających główne świadczenia stron pod kątem abuzywności jest dopuszczalna, albowiem sporne postanowienia nie zostały sformułowane jednoznacznie; prostym i zrozumiałym językiem.

Zastosowanie dwóch różnych kursów waluty przy przeliczaniu świadczeń wypłacanych przez poprzednika prawnego strony pozwanej na rzecz konsumentów (kurs kupna) i świadczeń spełnianych przez nich na rzecz banku (kurs sprzedaży) , skutkowało możliwością jednostronnej zmiany wysokości zobowiązania kredytobiorców . Silniejsza strona stosunku kredytowego mogła kształtować wysokość zobowiązania strony słabszej przez zwiększenie wartości świadczenia wyrażonego we frankach szwajcarskich za pomocą obniżenia kursu kupna przy wypłacie kredytu, co ma również bezpośredni wypływ również na ostateczną kwotę uzyskanych przez bank odsetek , naliczanych od kapitału przeliczonego na walutę obcą.

Możliwość zmiany wysokości zobowiązania kredytobiorców umożliwił również mechanizm przeliczeń przewidziany w umowie w odniesieniu do spłat poszczególnych rat tj. przeliczania wpłat uiszczonych w złotówkach, wedle kursu sprzedaży z tabeli kursowej banku, albowiem kurs sprzedaży waluty ze swej istoty jest zawsze wyższy niż kurs kupna.

Do takiej sytuacji doszło w umowie zawartej pomiędzy stronami, albowiem kredytodawca mógł kształtować kurs waluty w sposób dowolny, bez możliwości chociażby szczątkowej jego weryfikacji przez A. i R. Ś. (1) , a nawet zapoznania się z kryteriami kształtowania tego kursu.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie - w ocenie Sądu I instancji - nie wynika, aby strona pozwana/ jej poprzednik prawny/ spełniła wobec kredytobiorców obowiązek informacyjny w sposób właściwy.

Pozwany bank nie udowodnił w postępowaniu aby informacje przekazane im przed zawarciem umowy , były na tyle obszerne i jasne, iż jako konsumenci, na ich podstawie, mogli się zorientować o skali ryzyka związanego z możliwą zmianą kursu walut i wpływu tej zmiany na wysokość całego zobowiązania kredytowego i poszczególnych rat.

Sąd zaakcentował , iż poinformowanie konsumenta o warunkach umowy i skutkach zaciągnięcia zobowiązania kredytowego przed zawarciem samej umowy ma dla niego zasadnicze znaczenie. To na podstawie tych informacji konsument podejmuje decyzję czy zamierza związać się warunkami sformułowanymi uprzednio przez przedsiębiorcę.

Prawidłowe wypełnienie obowiązku informacyjnego wymagało przekazania zaciągającym kredyt pełnej informacji o ryzyku zarówno w odniesieniu do wysokości raty, jak i kapitału pozostałego do spłaty, jaka była możliwa do uzyskania w dacie zawarcia umowy.

Minimalny poziom informacji o ryzyku kursowym , związanym z zaciągnięciem kredytu powiązanego z kursem franka szwajcarskiego, obejmuje wskazanie maksymalnego dotychczasowego kursu oraz obliczenie wysokości raty i zadłużenia przy zastosowaniu tego kursu. Dopiero podanie tych informacji - w ocenie Sądu - jest na tyle jasne i precyzyjne, że pozwala przeciętnemu konsumentowi na podjęcie racjonalnej decyzji odnośnie ewentualnej opłacalności kredytu i płynącego stąd dla niego ryzyka finansowego,

f/ skutkiem uznania za niedozwolone postanowień umownych dotyczących zasad ustalania kursów walut, jest konieczność ich pominięcia przy ustalaniu treści stosunku prawnego wiążącego konsumenta. Postanowienia takie przestają wiązać już od chwili zawarcia umowy. Oznacza to, że nie stanowią elementu treści stosunku prawnego i nie mogą być uwzględniane przy rozpoznawaniu roszczeń związanych z jego realizacją. W rezultacie konieczne jest przyjęcie, że łączący strony stosunek umowny nie przewiduje zastosowania mechanizmu indeksacji, w kształcie określonym pierwotną umową. Wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze wskaźnikiem LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, że należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze.

Rodzi to takie następstwo , iż utrzymanie umowy o charakterze zamierzonym przez strony nie jest możliwe, co przemawia za uznaniem jej za nieważną w całości .

Brak jest również podstaw do zmiany treści niedozwolonych postanowień umownych przez Sąd, czy zastąpienia go treścią przepisu dyspozytywnego. Na gruncie prawa polskiego takie rozwiązanie jest wykluczone.

Tym bardziej , że analiza całokształtu zachowania powodów w niniejszym postępowaniu prowadzi do wniosku, że odmówili oni zgody na dalsze jej obowiązywanie,

g/ powodowie mają interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. w ustaleniu nieważności umowy, albowiem dopiero stwierdzenie jej w wyroku Sądu, daje stronom umowy pełne zakończenie sporu - gwarantowane powagą rzeczy osądzonej. Sama możliwość dochodzenia zapłaty świadczenia pieniężnego przez kredytobiorców nie jest wystarczająca, albowiem ewentualne uwzględnienie roszczeń o zapłatę (zwrot) należności spełnionych dotychczas na rzecz banku , nie reguluje w sposób definitywny , wzajemnych relacji stron.

Stwierdzenie nieważności umowy przesądza nie tylko o możliwości domagania się zwrotu już spełnionych świadczeń. Rozstrzyga również w sposób ostateczny o braku obowiązku spełniania na rzecz banku świadczeń w przyszłości, a więc o zezwoleniu na zaprzestanie spłaty kolejnych rat kredytu. Ustalające orzeczenie Sądu znosi więc wątpliwości stron i zapobiega dalszemu sporowi o roszczenia banku wynikające z umowy,

h/ uzasadnione jest także , co do zasady roszczenie pieniężne zgłoszone przez A. i R. Ś. (1)

Jego podstawą normatywną jest norma art. 410 §1 i 2 kc w zw. z art. 405 kc

Powodowie , jak wynika z ustaleń faktycznych dokonanych w postępowaniu, spełnili na rzecz strony pozwanej świadczenie zwrotne w kwotach 83 0676, 54 zł oraz 46 703, 50 CHF i sumy te podlegają zasądzeniu na ich rzecz od kredytodawcy ,

i/ podstawę prawną rozstrzygnięcia o odsetkach stanowi art. 481 §1 k.c. W odniesieniu do terminu początkowego naliczania odsetek Sąd Okręgowy wskazał , iż roszczenie pieniężne dochodzone w niniejszej sprawie ma charakter bezterminowy. Termin spełnienia takiego świadczenia musi być wyznaczony zgodnie z art. 455 k.c., a więc niezwłocznie po wezwaniu skierowanym przez wierzycieli . Wezwaniem tym , realiach faktycznych rozstrzyganej sprawy, było doręczenie pozwanemu bankowi pisma kredytobiorców z dnia 6 marca 2021r , co miało miejsce w dniu 15 marca 2021r. Wyznaczony przez małżonków Ś. czternastodniowy termin na dobrowolne spełnienie tego świadczenia upłynął bezskutecznie w dniu 29 marca 2021r . Wobec tego bank od dnia następnego - 30 marca 2021r. , pozostawał w opóźnieniu w jego zaspokojeniu, stąd należność odsetkowa została zasądzona właśnie od tej daty.

W warunkach , gdy powodowie żądali jej zasądzenia od daty wcześniejszej , w pozostałej części roszczenie pieniężne zostało , jako nieuzasadnione , oddalone,

j/ jako nieuzasadniony, Sąd I instancji ocenił sformułowany przez pozwany bank zarzut przedawnienia roszczenia pieniężnego. Powołując się na uchwałę SN z dnia 7 maja 2021r , sygn. III CZP 6/21 oraz wyrok TSUE z dnia 10 czerwca 2021r , sygn. C- 776-19 wskazał , że przed wniesieniem pozwu - 30 marca 2021r, skutkującym jego przerwaniem , termin przedawnienia tego roszczenia nie upłynął.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu był przepis art. 100 zd. 2 k.p.c. w zw. z art. 98 §1, §1 ¹ i §3 k.p.c. , w ramach zastosowania którego Sąd I instancji uznał stronę pozwaną za przerywającą spór z powodami w całości .

Apelację od tego orzeczenia złożyła tylko strona pozwana , obejmując jej zakresem punkty I, II i IV jego sentencji.

We wniosku środka odwoławczego domagała się zmiany zaskarżonych części wyroku z dnia 11 maja 2022r., w następstwie której powództwo zostanie oddalone w całości a powodowie obciążeni kosztami procesu i postępowania apelacyjnego.

Środek odwoławczy został oparty na zarzutach :

- naruszenia prawa procesowego , w sposób mający dla treści wyroku istotne znaczenie , a to:

1/ art. 233 §1kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny zgromadzonych dowodów i zastąpienie jej oceną dowolną . Jego konsekwencją były wady ustaleń faktycznych , które z drobiazgową szczegółowością zostały wskazane na stronach 2-9 apelacji /k. 640-647 akt / . Można je zwięźle podsumować w następujący sposób :

a/ pominięcie przez Sąd I instancji , że bank informował kredytobiorców o ryzyku walutowym w razie zawarcia umowy kredytu indeksowanego walutą szwajcarską. Wiedza o takim ryzyku po stronie małżonków Ś. wynikała także z postanowienia §6 ust. 3 umowy,

b/ nie uwzględnienie ,iż to powodowie we wniosku kredytowym do poprzednika prawnego strony pozwanej , określili termin wypłaty kredytu , a w dniu wypłaty , także bank, nie znał ceny kursu kupna waluty do której indeksowany był kredyt . Zatem wykluczonym jest aby w następstwie korzystania z kursów sprzedaży CHF oferowanych przez bank , doszło do naruszenia interesów powodów , a tym bardziej aby naruszenie to miało charakter rażący.

c/ Sąd I instancji całkowicie pominął to , iż poprzednik prawny, a następnie strona pozwana stosowała kursy kupna i sprzedaży waluty szwajcarskiej wobec złotego , skorelowane ze średnimi kursami NBP o czym wyraźnie stanowił §17 umowy oraz Regulamin ustalania kursu kupna / sprzedaży , a w konsekwencji nie można było ocenić postanowień umowy stron dotyczących sposobu przeliczenia wysokości świadczeń wzajemnych stron , jako abuzywne.

Zarzucana wada miała polegać także na nie objęciu oceną Sądu Okręgowego okoliczności , że w czasie trwania umowy powodowie akceptowali korzystanie przez bank z obowiązującej u niego Tabeli Kursów, a przed podpisaniem umowy mieli możliwość przenalizowania proponowanej im umowy także z punktu widzenia sposobu przeliczania na walutę obcą tak wypłaconego kapitału jak i ratalnych wpłat na poczet zobowiązania. Podpisując umowę na przyjętych warunkach, podjęli zatem świadomą decyzję zaciągnięcia zobowiązania kredytowego w tym kształcie.

d/ Sąd nie uwzględnił także , iż kredytobiorcy byli uprawnieni do spłaty zobowiązania kredytowego bezpośrednio w walucie szwajcarskiej , co w istocie eliminowałoby zagrożenie ryzykiem walutowym , które w sprawie eksponowali jako podstawę kwalifikacji postanowień składających się na mechanizm przeliczeniowy jako niedozwolonych,

e/ zarzucany błąd polegał także na tym , iż nie uwzględnił również , że obydwoje powodowie mieli, z racji swojego wykształcenia i doświadczenia zawodowego w sektorze bankowym , przygotowanie aby właściwie zinterpretować z punktu widzenia ochrony swoich interesów umownych, postanowienia , które obecnie uznają za niedozwolone , a także

f/ nie wzięciu przez Sąd niższej instancji pod uwagę , że postanowienia spornej umowy mogły być z przyszłymi kredytobiorcami indywidualnie uzgadniane [ co do rodzaju umowy czy czasu kredytowania i wysokości rat ]. To , że powodowie na takie negocjacje nie zdecydowali się nie może obciążać , z rozważanego punktu widzenia, spełniania przesłanek abuzywności części postanowień , drugiej strony.

2/ art.235 ² §1 pkt 2 w zw. z art. 227 kpc oraz 278 §1 kpc wobec nieuzasadnionego pominięcia przez Sąd wniosku strony skarżącej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bankowości i rachunkowości mimo , iż wnioski z tego opracowania, odpowiadające na zagadnienia z tezy dowodowej sformułowanej przez bank w odpowiedzi na pozew, były doniosłe dla oceny roszczeń powodów,

3/ art. 235 ² §1 pkt 2 kpc w zw. z art. 227 kpc poprzez nieuzasadnione pominiecie wnioskowanych przez stronę skarżącą dowodów z zeznań świadków : Ł. T. i T. S. mimo , że ich wiadomości , dotycząc okoliczności towarzyszących zawarciu umowy kredytowej z powodami , były relewantne z punktu widzenia rozstrzygnięcia. Z tym zarzutem został ściśle powiązany , jako z niego wynikający zarzut,

4/ naruszenia art. 228 §2 kpc wobec uznania przez Sąd zbędności prowadzenia tych dowodów osobowych w odwołaniu się do przebiegu innych postępowań w tzw. „sprawach frankowych „ w których wnioskowani przez banki świadkowie - pracownicy tychże , takich informacji nie mają ,

5/ art. 316 §1 kpc , jako konsekwencji nie oparcia orzeczenia o stan rzeczy z daty zamknięcia rozprawy w tym na faktach potwierdzających , iż umowa kredytowa może nadal pomiędzy stronami obowiązywać ,

- naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię lub nieprawidłowe zastosowanie:

I. art. 189 k.p.c.,i uznanie ,iż powodowie mają interes prawny w żądaniu uznania umowy kredytowej za nieważną, mimo , że tak nie jest albowiem przysługuje im dalej idące roszczenie o zapłatę; Zaskarżony wyrok w żaden sposób nie prowadzi do ostatecznego usunięcia niepewności prawnej w odniesieniu do relacji stron wynikających z umowy,

II. art. 385 ¹ § 1 k.c. wobec oceny , że postanowienia umowy mogą zostać uznane za abuzywne, podczas gdy brak było ku temu wystarczających podstaw w sytuacji gdy :

- sposób dokonywania przeliczeń kursowych był , w zakwestionowanych przez powodów postanowieniach , jednoznacznie oznaczony ,

- kursy walutowe zamieszczone w Tabeli Kursów, wynikały z danych rynkowych a przy tym nawiązywały do średniego kursu franka szwajcarskiego wobec złotówki , publikowanego przez NBP ,

- powodowie byli , w sposób dostateczny poinformowani o ryzyku kursowym związanym z zawarciem umowy kredytu indeksowanego walutą obcą , tym bardziej , że w 2007r nie obowiązywał żaden przepis prawa , który nakazywałby poprzednikowi strony pozwanej informować klientów o sposobie ustalenia wysokości kursów walut obcych wobec złotego. Nadto kredytobiorcy mogli skorzystać z możliwości jego przewalutowania.

Strona pozwana zwracała przy tym uwagę , iż jej poprzednik prawny a później strona pozwana , wyróżniali się, na tle innych banków udzielających w latach 2006 - 2008 kredytów w walutach obcych, albowiem jako jedyni z działających w tamtym czasie na rynku wskazywał konsumentom bezpośrednio w umowach kredytu, że podstawą ustalania kursów kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego jest średni kurs NBP, a kurs ten był od (...) SA i jego poprzednika niezależny.

Zatem rażącego naruszenia interesów małżonków Ś. nie można wyprowadzić wyłącznie z faktu, że w spornej umowie nie opisano algorytmu ustalania przez bank marży doliczanej do kursów średnich NBP . Nie było do tego odpowiednich przepisów , które wprowadzono dopiero tzw. ustawą antyspreadową z 2011r.,

III. art. 385 ¹§1 i 2 kc w zw. z art. 58 §1 i 3 kc i 358 §1 i 2 kc oraz 65 §1 kc oraz 569 ust. 3 ustawy Prawo bankowe wobec przyjęcia , iż przy potwierdzeniu abuzywności wskazanych wyżej postanowień umowy z dnia 16 kwietnia 2007r umowa nie może obowiązywać nadal mimo , że o niedozwolonym charakterze - chociaż tylko potencjalnie – można mówić w odniesieniu do §17 umowy - dotyczącego ustalania wysokości marży banku . Uznanie tego postanowienia za niewiążące powodów jako konsumentów , nie wystarcza aby uznać żądanie ustalające kredytobiorców za uzasadnione

Ponadto, zdaniem skarżącego, zakwestionowane przez Sąd I instancji klauzule umowne - nazywane przez bank „przeliczeniowymi „[ §7 ust 2 , §10 ust.8 oraz §17 umowy ] mają tylko charakter techniczny, wtórny wobec zaciągnięcia przez konsumenta zobowiązania obarczonego ryzykiem walutowym.

Nie są one jednak źródłem powiązania zaciągniętego zobowiązania z walutą obcą. Dlatego całkowicie błędne jest odwołanie się przez Sąd pierwszej instancji w motywach uzasadnienia zaskarżonego wyroku do orzecznictwa TSUE odnoszącego się do "warunków dotyczących ryzyka kursowego".

Strona skarżąca akcentowała też , powołując kolejny zarzut ;

IV naruszenia art. 385 ¹§1 i 2 kc w zw. z art. 6 ust. 1 Dyrektywy nr 93/13/ EWG , iż celem tej normy nie jest sięganie po najdalej idącą sankcję cywilną jaką jest ustalenie nieważności całości czynności prawnej ale doprowadzenie do przywrócenia zachwianej przez niedozwolony charakter części jej postanowień[ zdaniem banku potencjalnie tylko §17 umowy kredytowej], równowagi kontraktowej stron.

Tej nieprawidłowości bank upatrywał także w braku pouczenia powodów jako konsumentów przez Sąd o konsekwencjach potencjalnego uznania umowy za nieważną ,

V. ten przepis kodeksowy w związku z art 4 ust. 2 wskazanej Dyrektywy , został naruszony również przez to , iż zdaniem apelującej strony, Sąd Okręgowy , w sposób nieuzasadniony ocenił , iż postanowienia umowy kredytowej, w odniesieniu do kwestionowanych klauzul zostały sformułowane przy użyciu języka , który nie był ani prosty ani zrozumiały,

VI. art. 410 § 1 k.c. w zw z art. 405 kc oraz art 411 pkt 2 i 4 k.c., poprzez przyjęcie, iż w okolicznościach rozstrzyganej sprawy , strona pozwana była bezpodstawnie wzbogacona, podczas sporna umowa była zgodna z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa i nie zawierała postanowień abuzywnych. Ponadto powodowie, spełniając kredytowe świadczenia zwrotne, realizowali swój obowiązek , zgodnie z zasadami współżycia społecznego,
VII art. 481 §1 kc w zw. z art. 455 kc w asw z art. 405 i 410 kc wobec niepoprawnego oznaczenia przez Sąd Okręgowy początkowego terminu płatności odsetek od zasądzonego świadczenia pieniężnego. Zdaniem strony skarżącej odsetki mogłyby zostać potencjalnie naliczone dopiero od daty prawomocności orzeczenia , którym zostanie potwierdzony niedozwolony charakter postanowień , które powodowie zakwestionowali w rozstrzyganej sprawie,

VIII. art. 118 kc w z z art. 120 §1 zd.2 kc wobec nieuzasadnionego nie podzielenia przez Sąd I instancji sformułowanego przez bank zarzutu przedawnienia przynajmniej co do świadczeń , spełnionych dziesięć lat wstecz , licząc od daty wniesienia pozwu.

W bardzo obszernej - rozbudowanej ponad rzeczywistą potrzebę motywacji apelacji , która licząc łącznie 83 strony, , z przyczyn teleologicznych nie będzie przez Sąd Apelacyjny relacjonowana , bank w istocie powtórzył te samą argumentację , która przedstawił w motywach odpowiedzi na pozew.

Na podstawie art. 380 kpc , strona skarżąca wniosła o przeprowadzenie przez Sąd Odwoławczy kontroli poprawności decyzji procesowych o nie uwzględnieniu wniosków o przeprowadzenie dowodów z zeznań wskazanych wyżej świadków oraz opinii biegłego z zakresu bankowości i rachunkowości a w wyniku tej kontroli , o przeprowadzenie tych dowodów w postępowaniu odwoławczym.

Odpowiadając na apelację powodowie domagali się jej oddalenia , jako pozbawionej uzasadnionych podstaw oraz obciążenia oponenta procesowego kosztami postępowania apelacyjnego.

W motywach swojego stanowiska odnieśli się polemicznie do wszystkich zarzutów podniesionych przez bank , sprzeciwiając się także prowadzeniu dowodów wskazywanych przez byłego kredytodawcę w postępowaniu odwoławczym.

Rozpoznając apelację , Sąd Apelacyjny rozważył :

Środek odwoławczy banku mimo , że jeden ze sformułowanych przezeń zarzutów procesowych jest części uzasadniony , nie może zostać ostatecznie uznany za taki , który uzasadnić by mógł postulowaną przez skarżący bank , zmianę wyroku z dnia 11 maja 2022r.

Na wstępie przypomnieć należy , że zarzut procesowy jest uzasadniony jedynie wówczas , gdy spełnione zostaną równocześnie dwa warunki.

Strona odwołująca się do niego wykaże , że rzeczywiście sposób postępowania Sądu naruszał indywidualnie oznaczoną normę [ normy ] formalne. Jednocześnie nieprawidłowości te prowadziły do następstw , które miały istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia. Nieco inaczej kwestię tę ujmując , zarzut procesowy jest usprawiedliwiony jedynie wówczas, jeżeli zostanie dowiedzione , że gdyby nie potwierdzone błędy proceduralne Sądu niższej instancji , orzeczenie kończące spór stron miałoby inną treść.

Biorąc pod rozwagę to generialium powiedzieć trzeba , że ma rację strona pozwana odwołując się do naruszenia przez Sąd I instancji art. 228 §2 kpc. Zarzut ten bowiem łączy się z przyjęciem nietrafnego stanowiska, na podstawie którego Sąd Okręgowy uznał , że przeprowadzanie dowodu z zeznań świadków : Ł. T. i T. S. jest zbędne dla ustaleń doniosłych dla rozstrzygnięcia.

Zupełnie bowiem dowolne jest przyjęcie , z którego Sąd I instancji uczynił podstawę dla tej oceny ,iż ponieważ w innych sprawach tego rodzaju jak rozstrzygana, świadkowie wnioskowani przez bank , nie mieli własnych informacji o okolicznościach towarzyszących zawieraniu umów z indywidulanie oznaczonymi kredytobiorcami [ powodami], to taka sama sytuacja będzie miała miejsce w odniesieniu do świadków S. i T..

Nie sposób zasadnie mówić o braku informacji o istotnych okolicznościach faktycznych u osoby z którą Sąd nie miał żadnego kontaktu i nie zadał mu jakichkolwiek pytań.

Dlatego też uznając , że pominięcie tych dwóch wniosków banku było nieuzasadnione, Sąd Odwoławczy , podzielając te wnioski dowodowe strony apelującej dowody osobowe dopuścił .

Przesłuchany na rozprawie apelacyjnej w dniu 24 lutego 2025r., świadek Ł. T. pracujący u poprzednika strony pozwanej , w latach 2004- 2008 jako m. in. doradca klienta, nie potwierdził , iż brał udział , w tym charakterze, przy ustalaniu warunków umowy kredytowej podpisanej później przez A. i R. Ś. (1).

Zeznał , że (...) Bank SA. wykorzystywał w relacjach umownych z kinetami wzorzec umowny opracowany przez centralę banku , dla każdego z rodzajów kredytu z osobna. Aby w tym wzorcu można było zmienić postanowienie lub jego część pracownik banku - taki jak świadek - który w odniesieniu do części klientów - powadził z nimi rozmowy co do warunków przyszłego kontraktu , musiałby mieć zgodę centrali. T. T. nie przypominał sobie żadnego takiego przypadku , zwracania się do o aprobatę dla zmiany z inicjatywy klienta i zgody tejże na taką korektę wzorca.

/ dowód zeznanie świadka Ł. T. – zapis dźwiękowy rozprawy z dnia 24 lutego 2025 minuty 7-27 , zapis skrócony k. 780 v -781 akt/

Treść tej relacji z przyczyn które wskazano wcześniej , przekonuje , że wskazany wyżej błąd proceduralny Sądu niższej instancji , nie miał jednak znaczenia dla treści wyroku poddanego kontroli instancyjnej.

Wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka T. S. został przez stronę skarżącą na tej samej rozprawie cofnięty, a wobec tego nie był przez Sąd II instancji prowadzony.

Natomiast w odniesieniu do wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bankowości i rachunkowości , Sąd Odwoławczy ocenił , iż decyzja procesowa Sądu Okręgowego o jego oddaleniu była poprawna.

Oto bowiem , przy przyjętym stanowisku prawnym służącym ocenie obu poddanych pod osąd roszczeń , które należy uznać za poprawne , prowadzenie tego dowodu dla weryfikacji tez sformułowanych przez bank w odpowiedzi na pozew jest zbędne.

Przy takiej ocenie , ponowienie tego dowodu, czyni ów wniosek nieuzasadnionym w rozumieniu art. 381 kpc.

Tym samym zarzut naruszenia art. 235 ² §1 pkt 2 , art. 227 i 278 §1 kpc, nie jest trafny.

Odeprzeć należy także zarzut naruszenia art. 316 §1 kpc w sposób , który bank wskazuje w jego motywach.

Ocena abuzywności postanowień umowy z udziałem konsumentów jest prowadzona według stanu na datę jej zawierania. Zatem wszystko to , co towarzyszy jej wykonywaniu oraz w jaki sposób wówczas zmienia się jej treść jest, z tego punktu widzenia pozbawione znaczenia prawnego . Odmienne zapatrywanie strony skarżącej , na którym zbudowała weryfikowany zarzut , czyni go nieusprawiedliwionym.

W tym kontekście dodać jeszcze należy , że dokumenty zgromadzone w aktach sprawy dostatecznie potwierdzają status małżonków Ś. , w czasie zawierania spornej umowy kredytowej jako konsumentów w rozumieniu tego pojęcia jakim posługuje się norma art. 22 ¹ kc.

Bank pomimo podniesionych w postępowaniu twierdzeń nie wykazał aby powodowie, z racji zatrudnienia w szeroko rozumianym sektorze bankowym, mieli szczególną wiedzę o konstrukcji mechanizmu stosowanego przez bank w ramach klauzuli przeliczeniowej w kredytach indeksowanych walutą szwajcarską, a wobec tego bank był wolny od obowiązku informacyjnego wobec nich jako potencjalnych kredytobiorców lub , że zakres tego obowiązku był , w tym indywidualnym przypadku , po stronie przedsiębiorcy, węższy niż powszechnie wymagany od profesjonalisty w relacji umownej z konsumentem.

Przechodząc do oceny ostatniego z zarzutów procesowych - naruszenia art. 233 §1 kpc i funkcjonalnie z nim powiązanych zarzutów faktycznych , Sąd II instancji także i one uznaje za nieuzasadnione.

Podzielenie ich bowiem wymaga od strony wykazania na czym, w odniesieniu do zindywidualizowanych dowodów, polegała nieprawidłowość postępowania Sądu, w zakresie ich oceny i poczynionych na jej podstawie ustaleń.

W szczególności strona ma wykazać dlaczego obdarzenie jednych dowodów wiarygodnością czy uznanie, w odróżnieniu od innych, szczególnego ich znaczenia dla dokonanych ustaleń , nie da się pogodzić z regułami doświadczenia życiowego i [lub] zasadami logicznego rozumowania , czy też przewidzianymi przez procedurę regułami dowodzenia.

Nie oparcie takich zarzutów ; procesowego i faktycznych na tych zasadach , wyklucza uznanie ich za trafne , pozostając dowolną , nie doniosłą z tego punktu widzenia , polemiką oceną i ustaleniami Sądu niższej instancji.

/ por. w tej materii , wyrażające podobne stanowisko , powołane tylko przykładowo, orzeczenia Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001, sygn. IV CKN 970/00 i z 6 lipca 2005, sygn. III CK 3/05 , obydwa powołane za zbiorem Lex/

Dopóty , dopóki ocena przeprowadzona przez Sąd ocena mieści się w granicach wyznaczonych przez tę normę procesową i nie doznały naruszenia wskazane tam jej kryteria , Sąd Odwoławczy obowiązany jest ocenę tę , a co za tym idzie także wnioski z niej wynikające dla ustaleń faktycznych , aprobować .

Uwzględniając powyższe, zważywszy na to, w czym bank upatrywał błędów oceny i ustaleń Sądu niższej instancji , zarzuty te nie mogą być uznane za trafne.

W miejsce rzeczowej, opartej na wskazanych wyżej kryteriach , odniesionej do indywidualnie oznaczonych dowodów [ i opartych na wnioskach z tej oceny wynikających ustaleń faktycznych , które przez to miałyby być dotknięte podnoszonymi nieprawidłowościami ] , polemiki ze sposobem postępowania Sądu Okręgowego , skarżący bank ogranicza się do przeciwstawienia jego stanowisku własnej wersji tak oceny dowodów jak i faktów doniosłych dla rozstrzygnięcia , jego zdaniem poprawnej.

Nieprawidłowość Sądu na której zarzuty te zostały oparte , zgodnie z argumentacją apelanta - sprawdza się do tego ,że nie przyjął on wersji zdarzeń towarzyszących zawarciu umowy kredytowej z 16 kwietnia 2007r. i interpretacji prawnej jej postanowień , którą skarżący uznaje za prawidłową.

A według przebiegu zdarzeń afirmowanego przez bank , małżonkowie Ś. zostali w sposób dostateczny dla oceny jego skali , poinformowani, przy podpisywaniu umowy, o ryzyku walutowym wynikającym z umowy kredytowej indeksowanej do waluty obcej , a rzeczywisty rozmiar ich zobowiązania kredytowego był oznaczony od samego początku w sposób prawidłowy i dla klientów banku czytelny , nie budzący ich wątpliwości. Ponadto strona pozwana nie mogła tego ich obowiązku kształtować jednostronnie , w sposób dowolny , będąc związana wysokością kursów waluty szwajcarskiej określanej przez obiektywne siły panujące na rynku wymiany walut.

Już stwierdzenie takiego sposobu motywowania stawianych zarzutów wystarcza dla odparcia ich obu.

Dlatego jedynie na marginesie dostrzegając , że w istocie argumenty powołane dla ich potwierdzenia [ w rozbudowanej ponad rzeczywistą potrzebę formie redakcyjnej ] , nie dotyczą wprost oceny dowodów i okoliczności faktycznych ale prawnej weryfikacji okoliczności towarzyszących zawarciu umowy oraz kształtowania danych w Tabeli Kursów walut , które dla dokonywanych przeliczeń /stosowania klauzul przeliczeniowej - spreadau walutowego- i kursowej / , stosował najpierw jego poprzednik prawny, a później pozwany bank , z punktu widzenia przesłanek oceny postanowień umowy stron jako mających / bądź nie / cechy niedozwolonych.

Sąd II instancji dodaje jeszcze , iż podziela , wbrew argumentacji strony pozwanej, stanowisko Sądu Okręgowego zgodnie z którym informacja przekazana A. i R. Ś. (1) przy zawieraniu spornej umowy , o ryzyku walutowym była - z punktu widzenia ich interesów- możliwości racjonalnej oceny swojej sytuacji finansowej w warunkach wzrostu kursu waluty szwajcarskiej , w czasie jej obowiązywania przez wiele lat , niedostateczna i nietransparentna.

Uznaje także za trafną tę jego część , w której wskazywał , że skoro doniosła dla oceny ważności umowy jest chwila jej podpisania, to niezależnie od tego jakie dane kursowe zamieszczał bank / jego poprzednik prawny / w obowiązującej u siebie Tabeli Kursów , istotne było to , że ta część postanowień umownych , która dotyczyła waloryzacji kredytu kursem CHF , nawet potencjalnie , dawała możliwość silniejszej stronie stosunku zobowiązaniowego - przedsiębiorcy- dowolnego / nieograniczonego / ustalania kursu przeliczenia złotówek na franka i odwrotnie , a nie to, czy bank stosował kusy przeliczeniowe wynikające z danych rynkowych.

Stąd bez znaczenia było też to , jak kwestia ta była regulowana później, a także jak kształtowałoby się zobowiązanie powodów , gdyby w miejsce danych kursowych z Tabeli Kursów stosować średni kurs NBP.

Z podanych powodów, uznając , iż zarzuty procesowe , w tym w szczególności zarzut przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i wynikających stąd błędów ustaleń , nie są zasadne , fakty uczynione przez Sąd I instancji podstawą kontrolowanego instancyjnie orzeczenia , jako poprawne i kompletne , Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne. Sąd uzupełnia jej jedynie o okoliczności , które wynikają z powołanych wcześniej zeznań świadka Ł. T., wobec które w ocenie Sądu są wiarygodne.

Rozpoczynając, w oparciu wskazane wyżej ustalenia ocenę zarzutów materialnych sformułowanych przez stronę pozwaną , rozpoczynając ją od zarzutu naruszenia art. 189 kpc , Sąd Odwoławczy uznaje , iż nie jest on uzasadniony.

Nie można zgodzić się z apelującym, iż przysługujące powodom roszczenie o zwrot kwot uiszczonych na rzecz banku tytułem spłat rat kredytu, zapewni im , w relacji z nim odpowiednią , a przy tym kompleksową i wystarczającą dla ich sfery prawnej, ochronę.

Zauważyć należy, że umowa kredytu zawarta została między stronami na okres trzydziestu lat.

Ewentualne uwzględnienie powództwa o zapłatę nie usunęłoby stanu niepewności pomiędzy stronami co do dalszego obowiązywania umowy oraz istnienia praw akcesoryjnych jak chociażby hipoteki ustanowionej na nieruchomości położonej w B.. Bez uznania umowy za nieważną, ze skutkiem ex tunc, strona pozwana mogłaby potencjalnie skorzystać z ustanowionych na swoją rzecz zabezpieczeń spłaty zobowiązania kredytowego.

W orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że powód zachowuje interes prawny do wytoczenia powództwa o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego, mimo przysługującego mu powództwa o świadczenie lub mimo wytoczenia przeciwko niemu takiego powództwa przez stronę przeciwną, na podstawie spornego stosunku prawnego, jeżeli z tego stosunku wynikają jeszcze inne lub dalej idące skutki, których dochodzenie w drodze takiego powództwa nie jest możliwe lub nie jest jeszcze aktualne.

W takim wypadku tylko powództwo o ustalenie nieistnienia tego stosunku prawnego/ nieważności umowy / może definitywnie rozstrzygnąć niepewną sytuację prawną powoda i zapobiec także na przyszłość możliwym sporom, a tym samym w pełny sposób zaspokoić jego interes prawny.

/ por bliżej wskazane jedynie przykładowo orzeczenia SN z dnia 30.10.1990 r. I CR 649/90, z 27.01.2004 r. II CK 387/02, z 2.07.2015 r. V CSK 640/14- wszystkie powołane za zbiorem Legalis/.

Nie ma też racji strona pozwana formułując zarzuty naruszenia art. 385 ¹§1 i 2 kc w powiązaniu ze wskazanymi przez bank przepisami kodeksu cywilnego oraz ustawy Prawo bankowe, a także art. 6 ust. 1 Dyrektywy nr 93/13/EWG.

Zostaną one omówione w sposób zbiorczy, skoro za ich pośrednictwem strona pozwana kwestionuje w istocie dwa elementy oceny Sądu I instancji.

To , że postanowienia umowy kredytowej, w tym w szczególności postanowienia objęte jej § 1 ust. 1 ,§ 7 ust 2 § 10 ust.6 oraz §17 , wskazanymi przez powodów jako niedozwolone , mają taki charakter , mimo wypełnienia przez kredytodawcę bank informacyjnych wobec kredytobiorców w odniesieniu zwłaszcza do mechanizmu waloryzacji / zastosowania klauzul przeliczeniowych / i ich konsekwencji dla wysokości obciążającego ich zobowiązania oraz ryzyka walutowego.

Drugim elementem składającym się na tę apelacyjną krytykę są konsekwencje, które Sąd wyciągnął z potwierdzenia abuzywności części postanowień umowy z dnia 16 kwietnia 2007r , ustalając jej nieważność w całości.

Przepisy art. 385 ¹ i następnych k.c. dotyczące niedozwolonych postanowień umownych mają charakter szczególny , w stosunku do tych norm , które mają generalne zastosowanie do kształtowania przez kontrahentów treści umowy.

Stanowią one implementację w polskim prawie postanowień dyrektywy nr 93/13/ EWG, w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich.

Sądy krajowe, stosując prawo wewnętrzne, zobowiązane są tak dalece, jak jest to możliwe, dokonywać jego wykładni w świetle brzmienia i celu tej Dyrektywy, tak aby osiągnąć przewidziany w niej rezultat, a zatem zastosować się do art. 288 akapit trzeci Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej

/por. wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 13 VI 2016 r., C-377/14./.

Przewidziana przez art. 385 ¹kc sankcja bezskuteczności wobec konsumenta niedozwolonego postanowienia umownego ma dla jego interesu i pozycji wobec drugiej – silniejszej strony kontraktu - działanie ochronne i jest dla niego obiektywnie korzystniejsza, aniżeli sankcja nieważności wynikająca z normy ogólnej 58 kc oraz 353 ¹ kc.

W ten sposób konsument jest chroniony przed upadkiem całej umowy. To on może zrezygnować z przysługującej mu ochrony prawnej przed nieuczciwymi postanowieniami czynności prawnej co spowoduje , że od jego swobodnej i uświadomionej decyzji zależy czy uznaje , iż jego interes przemawia dostatecznie za tym , że pomimo abuzywności niektórych spośród postanowień, umowa będzie nadal obwiązywać. Zatem normę 385 ¹ k.c. należy traktować jako lex specialis względem ogólnej regulacji kodeksowej jaką jest art. 58 §1 i 2 oraz 3 kc oraz art. 353 ¹kc.

W konsekwencji , zarzuty niedozwolonego charakteru postanowień umowy objętej sporem, mogą być oceniane z punktu widzenia tylko tego przepisu, a nie ogólnych, wskazanych wyżej, norm kodeksowych, które wobec tego nie mogły zostać , wbrew argumentom apelującego banku , naruszone orzeczeniem poddanym kontroli instancyjnej.

Sąd I instancji nie popełnił zarzucanych mu błędów zastosowania art. 385 ¹ §1 i 2 kc ,w powiązaniu z innymi powołanymi przez stronę skarżącą , trafnie przyjmując abuzywność postanowień umowy stron , w szczególności tych , określających sposób waloryzacji /przeliczenia / waluty szwajcarskiej na polską i odwrotnie, według Tabeli Kursów obowiązujących u poprzednika prawnego strony pozwanej , a później w Banku (...) S.A.

To ten właśnie mechanizm , na zastosowanie którego kredytobiorcy jako klienci – konsumenci - nie mieli żadnego wpływu, ten bowiem był wprowadzony jednostronnie przez kredytodawcę na podstawie wzorca umownego i ostatecznie decydował o tym ile pieniędzy zostało ówcześnie małżonkom Ś., udostępnione przez bank oraz w jaki sposób poszczególne raty kapitałowo – kredytowe wpływały na rzeczywiste zmniejszenie ich zobowiązania kredytowego.

Taki ich charakter prowadził do nieważności umowy jako całości albowiem nie mogła ona nadal funkcjonować, w warunkach uznania tych klauzul za nie wiążące ich jako klientów banku.

Dodać jeszcze należy , iż jak wynika z ustaleń poczynionych w postępowaniu, żadne postanowienie umowne spośród tych , które składały się na mechanizm służący opisanym wyżej przeliczeniom ,nie zostało z kredytobiorcami indywidualnie uzgodnione.

W szczególności bank nie dowiódł- mimo , że to na nim spoczywał obowiązek w tym zakresie- faktów pozwalających na wniosek przeciwny. Powodowie dokonali jedynie wyboru gotowego produktu przygotowanego przez przedsiębiorcę.

Dla zrealizowania przesłanki rzeczywistego wpływu konsumenta na treść postanowień umownych nie wystarczy wykazanie, że dowiedział się o treści postanowień których niedozwolony charakter podnosi, w odpowiednim czasie, a strony prowadziły w tym przedmiocie negocjacje.

Konieczne jest udowodnienie przez przedsiębiorcę , szczególnie jeżeli posługuje się przygotowanym przez siebie wzorcem , wspólnego ustalenia ostatecznej ich treści , w wyniku rzetelnych negocjacji, w ramach których konsument miał realny wpływ na treść określonego postanowienia umownego, chyba że zostało ono sformułowane przez niego i włączone do umowy na jego żądanie.

/ por. w tej materii także judykat Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 2019r , sygn.IV CSK 443/18 , powołany za zbiorem Legalis /.

Takich indywidualnych uzgodnień przed podpisaniem umowy z małżonkami Ś. nie było , w tym w szczególności, w odniesieniu do postanowień określających sposób, w jaki kwota kredytu i sumy rat kapitałowo odsetkowych, będą przeliczane z waluty szwajcarskiej na polską i odwrotnie.

W ocenie Sądu II instancji , kwestionowane w postępowaniu postanowienia umowne dotyczyły świadczeń głównych stron.

W utrwalonym obecnie orzecznictwie sądowym , zostało zgodnie przyjęte zapatrywanie o takim charakterze mechanizmu przeliczeniowego, w kredytach denominowanych i indeksowanych do waluty obcej [ waloryzowanych walutą obcą ]

/ por. powołane jedynie przykładowo wyroki Sądu Najwyższego: z 4 kwietnia 2019 r., sygn. III CSK 159/17, z 9 maja 2019 r., sygn. I CSK 242/18 i z 11 grudnia 2019 r., sygn. V CSK 382/18., wskazane za zbiorem Legalis /.

Obowiązek zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu w oznaczonych terminach spłaty , stanowi główne świadczenie kredytobiorcy. Natomiast klauzula według której dochodzi do przeliczenia dokonywanych przez niego wpłat rat na walutę obcą [ w tym przypadku na franka szwajcarskiego ] wpływa na wysokość tego świadczenia. To z zastosowania tego mechanizmu wynika to , w jakiej wysokości świadczenie główne ma być spełnione, co tym bardziej upewnia poprawność takiej jej kwalifikacji.

Wobec powyższego poddanie tych postanowień umownych kontroli pod kątem abuzywności jest możliwe tylko pod warunkiem, że nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny ( art. 385 ¹ § 1 zd. drugie k.c.) a zatem jeżeli nie zostały wyrażone prostym i zrozumiałym językiem , nie spełniając tym samym wymogu przejrzystości materialnej wynikającej z art. 4 ust. 2 oraz art. 5 dyrektywy nr 93/13/ EWG.

Jak wyjaśnił TSUE w wyroku z dnia 20 września 2017 r. , w sprawie o sygnaturze C - 186/16, wymóg wyrażenia warunku umownego prostym i zrozumiałym językiem oznacza, że warunek ten musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany , a przy tym jako osoba dostatecznie uważna i rozsądna , mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości wzrostu lub spadku wartości waluty obcej, ale również miał realną możliwość oszacowania konsekwencji ekonomicznych takiego potencjalnego następstwa dla swoich zobowiązań finansowych.

Zdaniem Sądu II instancji, ustalenia faktyczne poczynione w postępowaniu , nie dają dostatecznych podstaw do uzasadnionego przyjęcia, iż w momencie zawierania umowy A. i R. Ś. (1) mieli możliwość uzyskania pełnego rozeznania co do wysokości świadczenia, które będą mieli obowiązek spełnić oraz i w szczególności , co do ryzyka zmiany kursu waluty w przyszłości , jak również wpływu tej zmiany na rzeczywiste saldo zobowiązania , przekładające się wprost na ich sytuację ekonomiczną , w dającym się przewidzieć realnie okresie , zważywszy , iż mieli związać się z bankiem węzłem obligacyjnym na okres trzydziestu lat.

W szczególności brak było , w dniu zawierania umowy , możliwości ustalenia wysokości zobowiązania ratalnego kredytobiorców wobec banku , / rat kapitałowo - odsetkowych / albowiem wysokość ta zależna była od danych zamieszczonych w nieokreślonej w umowie Tabeli Kursów, stosowanej przez bank . Przy tym sposób zamieszczania w niej tych danych także był pozostawiony wyłącznej jego decyzji. Klienci – konsumenci - nie mieli możliwości ich sprawdzenia ani tym bardziej jakiegokolwiek wpływu na ich rzeczywistą wysokość. Tym samym warunek jednoznaczności klauzuli waloryzacyjnej / przeliczeniowej i kursowej/ , nie został w umowie stron spełniony.

/ por. w tej materii także stanowisko SN zawarte w judykacie z 19 kwietnia 2021r., sygn. III CSK 159/17- powołanym za zbiorem Lex /.

Okoliczności ustalone w sprawie nie pozwalają na potwierdzenie , iż kredytobiorcy zostali przed podpisaniem umowy w sposób jasny , możliwie pełny i zrozumiały poinformowani o ryzyku walutowym, związanym z możliwością niekorzystnych zmian kursu franka szwajcarskiego w czasie.

Przy tym nie można uznać, że obowiązek ten został spełniony przez bank, który poprzestał na ogólnym pouczeniu o możliwości wzrostu kursu w czasie trwania umowy i wynikającym stąd wpływie na wzrost zakresu obowiązku finansowego jego kontrahentów. Z treści oświadczenia powodów przytoczonego przez Sąd I instancji we wstępnym fragmencie ustaleń faktycznych , taka wyłącznie ogólna treść pouczenia wprost wynika .

Tymczasem dla potwierdzenia wypełnienia przez bank obowiązków informacyjnych dotyczących ryzyka kursowego nie jest wystarczające odebranie od konsumenta standardowego oświadczenia, że o takim ryzyku został poinformowany.

/ por. w tej materii także wyrok SN z 27 listopada 2019r., sygn. II CSK 483/18 powołany za zbiorem Lex /.

Zgodnie z aktualnie obowiązującą w judykaturze wykładnią art. 385 ¹ §1 k.c. nie budzi wątpliwości, iż postanowienia umowy, które określają zasady przeliczenia kwoty udzielonego kredytu na złotówki przy wypłacie kapitału kredytu, a także spłacanych rat na walutę obcą, pozwalające bankowi swobodnie kształtować kurs waluty obcej, mają charakter niedozwolonych postanowień umownych.

/ por. wskazane tylko ilustracyjnie orzeczenia SN z 27 lutego 2019 r. sygn. II CSK 19/18 i z 29 października 2019 r. sygn. V CSK 382/18 , powołane za zbiorem Legalis /

Klauzule takie mają charakter abuzywny, gdyż kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają jego interesy. Przy czym sprzeczność z dobrymi obyczajami i naruszenie tych interesów polega, w tym wypadku, na uzależnieniu wysokości świadczeń banku i konsumenta od swobodnej decyzji silniejszej strony stosunku zobowiązaniowego / przedsiębiorcy/.

/ por. tylko ilustracyjnie wyroki SN z 13 grudnia 2018 r., sygn. V CSK 559/17 i z 11 grudnia 2019 r., sygn. akt V CSK 382/18 powołany za zbiorem Legalis /.

W ocenie Sądu Apelacyjnego postanowienia łączącej strony umowy, w zakresie ryzyka walutowego oraz określające wskazany wyżej sposób dokonywania przeliczeń walut polskiej i szwajcarskiej , w odwołaniu się do danych kursowych kształtowanych jednostronnie przez bank, przybierających postać przygotowanych przezeń i obowiązujących w banku Tabel Kursów, uznać należy, za niedozwolone.

Nie ma znaczenia dla tej oceny to, w jaki sposób umowa w rzeczywistości była wykonywana i jak , po jej zawarciu , zmieniała się jej treść.

/ por. także uchwalę[ 7] Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2018 r., sygn. III CZP 29/17 powołaną za zbiorem Lex.

Przechodząc do oceny skutków niedozwolonego charakteru tych postanowień , wskazać na wstępie należy , iż zgodnie z treścią uchwały SN z dnia 7 maja 2021 sygn. III CZP 6/21 , powołanej za zbiorem Lex /, której stanowisko Sąd II instancji, w składzie rozpoznającym sprawę podziela, niedozwolone postanowienie umowne jest od początku, z mocy samego prawa, dotknięte bezskutecznością na korzyść konsumenta, który ewentualnie może udzielić następczo świadomej i wolnej zgody na to postanowienie i w ten sposób przywrócić mu skuteczność z mocą wsteczną.

W rozpoznawanej sprawie , o czym była już uprzednio mowa , stanowisko powodów , jeszcze przed wszczęciem procesu , o czym świadczy treść pisma reklamacyjnego skierowanego do banku w ramach którego domagali się zwrotu świadczeń pieniężnych kwalifikowanych przezeń jako nienależnie przez nich spełnionych , było jednoznaczne co do tego, iż nie są zainteresowani , w warunkach abuzywności części postanowień, w utrzymaniu w dalszym ciągu umowy jako obowiązującej pomiędzy stronami.

Eliminacja tych postanowień z umowy powoduje brak możliwości określenia mechanizmu oznaczenia wysokości świadczenia jakie konsument - kredytobiorca - ma otrzymać od drugiej strony- skoro jak w rozstrzyganej sprawie - powodowie, otrzymali od banku złotówki po ich przeliczeniu według kursu / ceny / kupna waluty szwajcarskiej oraz byli zobowiązani spełniać na rzecz banku , w ramach umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej, w odwołaniu się do kursu jej sprzedaży przez pozwany bank, wedle którego, [ w stanie faktycznym rozstrzyganej sprawy ] przeliczana miała być wpłata złotówkowa, mająca prowadzić do ograniczenia długu małżonków Ś..

Zgodnie ze stanowiskiem TSUE wyrażonym w motywach wyroku z dnia 3 października 2019r sygn. C – 260/18 , postanowienie art. 6 ust. 1 Dyrektywy 93/13/ EWG , należy wykładać w ten sposób [a jest to wykładania, którą Sądy krajowe muszą brać pod uwagę przy rozstrzyganiu indywidualnych spraw], iż stoi ono na przeszkodzie wypełnianiu luk w umowach spowodowanych eliminacją klauzul uznawanych za niedozwolone , wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, nie będących przepisami dyspozytywnymi lub takimi , które będą mieć zastosowanie dlatego , że strony umowy wyrażą na to wolną i uświadomioną zgodę.

Takiej regulacji ,[ jak dotąd] w polskim porządku prawnym brak.

Nie można też w sposób usprawiedliwiony przyjmować , że wolą stron w 2007r było zawarcie umowy kredytu waloryzowanego walutą obcą , bez mechanizmu waloryzacji wzajemnych świadczeń , na podstawie kursów waluty polskiej i szwajcarskiej, przy równoczesnym pozostawieniu wskaźnika LIBOR stosowanego tylko w kredytach walutowych oraz indeksowanych do lub denominowanych w takim zagranicznym pieniądzu.

Analiza treści pozostałych postanowień umownych w tym w szczególności tych , które określały sposób wypłaty kwoty kredytu i warunki jej spłaty, takiemu zamiarowi w sposób nie budzący wątpliwości zaprzecza , by przypomnieć tylko sposób określenia wysokości należności odsetkowej i sposobu jej wyrażenia.

Skoro tak , to uzasadnionym jest wniosek zgodnie z którym tego rodzaju zabiegi , jakie postuluje bank w ramach zarzutów materialnych , mające polegać na utrzymaniu umowy w mocy , w powołaniu się na tę normę art. 358 §2 kc i przy jej zastosowaniu dla wypełnienia powstałych w niej luk treściowych są - szczególnie przy stanowczym, zrelacjonowanym wyżej , stanowisku procesowym powodów - niedopuszczalne - skoro prowadziłoby to , do tak znacznego przekształcenia umowy, iż wywołałoby skutek nie dający się pogodzić z charakterem stosunku prawnego nawiązanego przez strony czynności prawnej z 16 kwietnia 2007r.

Trzeba także podkreślić , iż eliminacja postanowień niedozwolonych o ile nie miałoby prowadzić do nieważności umowy jako całości , musi zapewniać to , że prawa i obowiązki stron są nadal ściśle oznaczone i w tym zakresie nie zachodzi skutek deformacji regulacji umownej, [także z punktu widzenia celu jaki strony chciały osiągnąć, wyrażając wzajemny konsens poprzez zawarcie umowy kredytowej określonego rodzaju, na oznaczonych naówczas warunkach].

W rozpoznawanej sprawie tego rodzaju deformacja , przy aprobacie dla argumentacji apelacyjnej banku , zwłaszcza zaważywszy na charakterystyczne elementy kredytu waloryzowanego walutą obcą , miałaby, przy jej potencjalnym utrzymaniu , miejsce.

Nie ma racji bank także podnosząc zarzut naruszenia art. 481 §1 kc w zw z art. 455 kc w zw. z art. 405 i 410 kc.

Możliwość dochodzenia świadczenia odsetkowego od zwrotnego roszczenia pieniężnego przez kredytobiorców – konsumentów, w warunkach potwierdzenia nieważności umowy w następstwie niedozwolonego charakteru części jej postanowień , zależy tylko, w świetle aktualnej wykładni przez TSUE normy art. 6 ust. 1 Dyrektywy nr 93/13 od uprzedniego wezwania ze strony wierzycieli do spełnienia tego świadczenia i stwierdzenia stanu opóźnienia realizacji tego obowiązku po stronie banku - dłużnika.

Taki stan powstał w relacji pomiędzy stronami sporu , co najmniej w dacie od której Sąd I instancji przyznał to świadczenie powodom. Szerzej na ten temat Sąd II instancji nie musi się wypowiadać , w sytuacji gdy tylko bank kwestionuje orzeczenie Sądu Okręgowego.

Stawiając zarzut naruszenia art. 410 §1 kc w zw. z art. 405 kc, i art. 411 pkt 1 i 2 kc i widząc jego realizację w tym , iż Sąd niższej instancji niezasadnie przyjął , iż bank jest bezpodstawnie wzbogacony kosztem kredytobiorców , strona skarżąca nie dostrzega , że

stoi on na stanowisku , że pieniężne roszczenie zwrotne jest wynikiem uznania , iż podstawa świadczeń wzajemnych pomiędzy stronami od samego początku nie istniała, wobec nieważności umowy , która była dla spełnionych świadczeń kredytobiorców źródłem i racją prawną.

Już tylko na marginesie i dla porządku dodać należy , że bank nie dowiódł w postępowaniu , a nawet nie starał się tego czynić [ czy chociażby uprawdopodobnić ], iż rzeczywiście kwotą uzyskaną od małżonków Ś. nie jest już wzbogacony.

Nie ma też racji bank twierdząc , że podstawa na której jest wolny od obowiązku jego zwrotu jest to , że powodowie spłacając kredyt , realizowali swój obowiązek w zgodzie z zasadami współżycia społecznego.

Ta podstawa normatywna wyłączenia obowiązku zwrotu świadczenia , dotyczy zupełnie innych sytuacji , gdy za jego brakiem przemawiają szczególne przyczyny o podłożu moralnym , które można potwierdzić po stronie podmiotu , na którym taki obowiązek spoczywa. Z pewnością bank do kręgu takich podmiotów , w relacji do małżonków Ś., jako słabszej strony stosunku zobowiązaniowego wynikającego z umowy kredytu , nie przynależy.

Odparciu , jako nieuzasadniony podlega także zarzut kredytodawcy naruszenia art. 118 kc w zw. z art. 120 §1 zd.2 kc., w sposób w jaki strona skarżąca upatruje jego realizacji.

Sąd II instancji podziela , wspartą treścią uchwały SN z dnia 7 maja 2021r, sygn. III CZP 6/21 oraz wyroku TSUE z dnia 10 czerwca 2021r , sygn. C- 776/19 , argumentację Sądu Okręgowego , zgodnie z którą, o wymagalności roszczenia pieniężnego kredytobiorców poddanego pod osąd w rozstrzyganej sprawie , można mówić najwcześniej po doręczeniu bankowi wezwania reklamacyjnego do zwrotu spełnionych dotąd świadczeń kredytowych , wywodzonego z niedozwolonego charakteru części postanowień umowy. Dopiero od tej daty można przyjąć stan w którym bank dowiedział się o stanowczo wyrażonym braku aprobaty, ze strony małżonków Ś. , dla dalszego - w warunkach abuzywności , obowiązywania pomiędzy stronami umowy kredytowej .

Do daty wniesienia pozwu , dziesięcioletni termin przedawnienia tego roszczenia nie upłynął , co niweczy zasadność tego zarzutu banku , którym m. in. bronił się w procesie.

Uznając zatem , iż także żaden z podniesionych zarzutów materialnych nie może być uznany za uzasadniony , oceniając apelację strony pozwanej za nieusprawiedliwioną , Sąd Apelacyjny orzekł o jej oddaleniu , na podstawie art. 385 kpc. / pkt 1 sentencji uzasadnianego wyroku/.

Orzekając o kosztach postępowania apelacyjnego, Sąd Odwoławczy zastosował art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 391 §1 kpc i wynikającą z tego przepisu dla wzajemnego rozliczenia stron sporu z tego tytułu, regułę odpowiedzialności za wynik sprawy.

Ich suma odpowiada wynagrodzeniu reprezentującego powodów zawodowego pełnomocnika - adwokata , ustalonemu , jako pochodna wartości przedmiotu zaskarżenia , na podstawie §2 pkt 7 w zw. z §10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 [ DzU z 2015 poz. 1800].

Przy czym w warunkach, gdy powodowie są małżeństwem, kwota ta została im przyznana jako świadczenie należne im łącznie.

Kwota należna powodom z tytułu rozliczeń kosztowych została zasądzona , po myśli art. 98 §1 ¹kpc , wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie , o których Sąd II instancji był obowiązany orzec z urzędu. / pkt 2 sentencji uzasadnianego wyroku/.