Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Hanna Nowicka de Poraj (spr.)
Sędziowie:	SSA Jerzy Bess SSO del. Michał Niedźwiedź
Protokolant:	st.sekr.sądowy Beata Lech

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2016 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z o.o. w K.

przeciwko (...) S.A. w R.

o zapłatę

przy interwencji ubocznej po stronie pozwanej Syndyka masy upadłości (...) Spółki z o. o. w upadłości likwidacyjnej w W. i M. J.

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 22 czerwca 2015 r. sygn. akt IX GC 182/14

oraz zażalenia interwenienta ubocznego Syndyka Masy Upadłości (...) Spółki z o. o. w upadłości likwidacyjnej w W. na postanowienia zawarte w punktach IV i V wyżej wymienionego wyroku

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach II – IV w ten sposób, że wyrokowi w tej części nadaje treść:

„II. zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w R. na rzecz strony powodowej (...) spółki z o.o. w K. kwotę 150.204,05 zł (sto pięćdziesiąt tysięcy dwieście cztery złote 05/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 6 września 2014 r.;

III. zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 25.888 zł (dwadzieścia pięć tysięcy osiemset osiemdziesiąt osiem złotych) tytułem kosztów procesu:

IV. kosztami opinii biegłego obciąża stronę pozwaną;”;

2.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 10.211 zł (dziesięć tysięcy dwieście jedenaście złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

3.  oddala zażalenie;

4.  zasądza od interwenienta ubocznego Syndyka Masy Upadłości (...) Spółki z o. o. w upadłości likwidacyjnej w W. na rzecz strony powodowej kwotę 1.200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.

SSA Jerzy Bess SSA Hanna Nowicka de Poraj SSO Michał Niedźwiedź (del.)

I ACa 1246/15

I ACz 1672/15

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z o.o. w K. domagał się pierwotnie zasądzenia od pozwanego (...) spółki akcyjnej w R. kwoty 355 266, 99 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi w sposób wskazany w pozwie i kosztami procesu.

W uzasadnieniu wskazano, że powód na zamówienie innego przedsiębiorcy – (...) spółki z o.o. w W. – sprzedawał mu towary, dokumentując każdą dostawę fakturą. Spółka (...) towar odebrała lecz nie zapłaciła powodowi umówionej ceny. Powództwo o zapłatę tych należności zostało uwzględnione prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 21 kwietnia 2011 r. W dniu 28 listopada 2011 r została ogłoszona (...) spółki z o.o. Jeszcze przed złożeniem wniosku o ogłoszenie upadłości, umową z dnia 25 lutego 2011 r, w/w spółka zbyła na rzecz pozwanego zorganizowaną część przedsiębiorstwa (...) (dalej również (...)). Pozwany wiedział o zobowiązaniach zbywcy względem powoda, związanych z częścią przedsiębiorstwa, którą nabył. Pozwany ponosi odpowiedzialność względem powoda na zasadzie określonej w art. 55 ⁴ k.c.

W sprzeciwie od wydanego przez Sad Okręgowy w Krakowie nakazu zapłaty pozwany (...) spółka akcyjna w R. wniósł o oddalenie powództwa, zarzucając, że umową z dnia 25 lutego 2011 r nie doszło do nabycia przez pozwanego zorganizowanej części przedsiębiorstwa lecz określonych składników majątku (...) spółki z o.o., które same w sobie nie stanowiły ani przedsiębiorstwa ani zorganizowanej jego części. Tym samym pozwany nie ponosi odpowiedzialności względem powoda na zasadzie art. 55 ⁴ k.c.

Pismami procesowymi z dnia 23 września 2014 r i 19 lutego 2015 r powód ograniczył żądanie pozwu do kwoty 150 204, 05 zł, tytułem części skapitalizowanych odsetek ustawowych od należności głównej, cofając pozew w pozostałym zakresie.

Sąd Okręgowy w Krakowie wyrokiem z dnia 22 czerwca 2015 r, sygn.. akt IX GC 182/14: I/ umorzył postępowanie w zakresie roszczenia głównego i skapitalizowanych odsetek w kwocie 45 380,66 zł, II/ oddalił żądanie zasądzenia odsetek w pozostałej części; III/ Zasądził od strony powodowej na rzecz strony pozwanej koszty procesu w kwocie 8 591,71 zł; IV/ oddalił wniosek interwenientów o zasądzenie kosztów postępowania; V/ nakazał ściągnąć od syndyka masy upadłości (...) sp. z (...) w upadłości likwidacyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3 553 zł tytułem brakującej opłaty od interwencji.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Sad okręgowy wskazał, że (...) sp. z (...) – która prowadziła przedsiębiorstwo przetwórstwa warzyw i owoców pod firmą (...), w skład którego wchodziła położona w T. i zabudowana halami produkcyjnymi nieruchomość gruntowa, linie produkcyjne, znaki towarowe, receptury, pojazdy, surowce, produkty, wierzytelności wynikające z zawartych umów, w tym umów o prace, księgi handlowe – dążyła do zbycia części przedsiębiorstwa. Negocjacje w tej sprawie były prowadzone ze spółką akcyjną (...). W dniu 15 lutego 2011 r. zgromadzenie wspólników (...) sp. z (...) podjęło uchwałę o wyrażeniu zgody na wydzierżawienie stronie pozwanej zakładu produkcyjnego w T., składającego się z hal produkcyjnych wraz z wyposażeniem, za wyjątkiem tych elementów wyposażenia, które miały być przedmiotem umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Do oddania przedsiębiorstwa w dzierżawę nie doszło.

W dniu 25 lutego 2011 r. G. i (...) sporządziły dokument nazwany umową zorganizowanej części przedsiębiorstwa, po czym aneksem zmieniły nazwę tej umowy na sprzedaż.

W świetle art. 56, 353 i 353(1) kc – wywodzi dalej Sad Okręgowy – do zawarcia umowy obligacyjnej dochodzi, gdy strony uzgodnią istotne postanowienia stanowiące o naturze danego stosunku (essentialia negotii), a ponadto gdy w taki sposób zindywidualizują świadczenie, ażeby wierzyciel mógł żądać od dłużnika oznaczonego zachowania. Jakkolwiek przedsiębiorstwo, w znaczeniu wynikającym z treści art. 55 ¹ kc, może być przedmiotem obrotu (art. 55 ² kc), to jednakże ze względu na to, że stanowi zbiór przedmiotów różnych rodzajów stosunków cywilnoprawnych zbycie wymaga zawarcia więcej niż jednego typu umowy. Od sprzedaży przedsiębiorstwa w znaczeniu prawa cywilnego należy odróżnić zbycie realizowane na podstawie norm prawa administracyjnego, w związku z likwidacją majątku, czy też wniesieniem przedsiębiorstwa do innej spółki. Taka czynność, jakkolwiek nazywana w przepisach prawa finansowego i w przepisach k.s.h. umową zbycia przedsiębiorstwa, lub jego zorganizowanej części, w rzeczywistości nie jest umową.

Spółka (...), jak wynika z wyżej wymienionej uchwały zgromadzenia wspólników, dążyła do dokonania dwóch rodzajów czynności cywilnoprawnych, z czego jedna miała polegać na zaciągnięciu za odpłatnością zobowiązania do przeniesienia praw do poszczególnych składników jej przedsiębiorstwa. Wyłączone ze zbioru składniki, zgodnie z przepisem art. 55 ² kc, przestają być częścią masy majątkowej, stając się oddzielnymi przedmiotami obrotu. Zatem dla wywołania skutku prawnego rozporządzającego mieniem konieczne było zindywidualizowanie treści tych praw, jakie miały podlegać odłączeniu ze zbioru. Do takich uzgodnień w formie pisemnej nie doszło, gdyż strony zamiast treści praw cywilnych podały w dokumencie umowy formuły ekonomiczne, jakimi posługują się specjaliści przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych.

Tym samym, wskutek nieuzgodnienia essentialia negotii, kontrakt nie doszedł do skutku w dacie sporządzenia dokumentu. Nawiązanie umowy (umów) nastąpiło w czasie późniejszym, przez czynności faktyczne (art. 60 kc), poprzez wydanie spółce akcyjnej (...) z zakładu w T. urządzeń wchodzących w skład linii produkcyjnej, produktów, receptur i innych przedmiotów.

Z powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego wynika, że strona pozwana nie nabyła przedsiębiorstwa od spółki (...). Tym samym żądanie pozwu oparte na treści art. 55 ⁴ kc należało uznać za bezzasadne. Ze względu na wynik sprawy, na podstawie art. 98 kpc Sąd okręgowy zasądził od strony powodowej koszty procesu na rzecz strony pozwanej. Sąd oddalił natomiast wniosek interwenientów o przyznanie zwrotu kosztów procesu, gdyż w świetle art. 107 zd. 2 kpc uwzględnienie takiego żądania powinno wynikać ze szczególnych przesłanek. Żadne jednak szczególne okoliczności związane z uczestnictwem sprawie nie miały miejsca.

Wyrok Sądu Okręgowego w części oddalającej powództwo (punkty II i III) zaskarżył apelacją powód, zarzucając:

1/ naruszenie art. 227 k.p.c. przez brak przeprowadzenia zawnioskowanego przez powoda dowodu z akt sprawy prowadzonej przed Sądem Rejonowym dla K., sygn. akt IV GC 830/11/S, mimo, że sprawa będąca przedmiotem tego postępowania jest analogiczna do niniejszej sprawy i ma istotne znaczenie, mając na uwadze jednolitość orzecznictwa, że analogicznych spraw;

2/ naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia całego materiału zebranego w sprawie i błędną ocenę wiarygodności i mocy dowodów, w sposób sprzeczny z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego, błędnym rozstrzygnięciem:

- Sąd I pierwszej instancji błędnie uznał, iż umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest nieważna, gdyż podano jedynie formuły ekonomiczne i nie doszło w formie pisemnej do uzgodnienia essentialia negotii, jakie składniki będą przedmiotem sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, mimo że w rzeczywistości w umowie sprzedaży i załącznikach nr 3,4, 5,6 i 20 i do tej umowy podano to kolei dokładnie i szczegółowo składniki będące przedmiotem sprzedaży;

- sąd I instancji błędnie uznał, iż umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 25.02.2011 r jest nieważna, gdyż podano jedynie formuły ekonomiczne i nie doszło w formie pisemnej do uzgodnienia essentialia negotii, jakie składniki będą przedmiotem sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z uwagi na treść opinii biegłego mimo, iż w opinii biegłego nie ma stwierdzenia, że w umowie sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie podano przedmiotu sprzedaży, a wręcz przeciwnie to opinii podano, iż w umowie składniki zorganizowanej części przedsiębiorstwa zostały wymienione;

- sąd I instancji błędnie nie ustalił, iż zawarto skutecznie ważną umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa mimo, iż była ona tak konsekwentnie nazywana w umowie i publicznych ogłoszeniach;

- sąd I instancji błędnie nie ustalił, że zawarto skutecznie ważną umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa mimo, iż wskazują na to składniki, które były przedmiotem sprzedaży, tworzące wyodrębniony pod względem organizacyjnym i stanowiący kompleks składników o charakterze materialnym i niematerialnym, powiązanych ze sobą w sposób funkcjonalny;

- sąd I instancji błędnie nie ustalił, że zawarto skutecznie ważną umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa przez, mimo iż strony tej umowy w punktach 5.2.3. same przewidywały, iż pozwany jest zobowiązany wobec wierzycieli (...) sp. z o.o. jako nabywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa;

- sąd I instancji błędnie nie ustalił, że zawarto skutecznie ważną umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa mimo, że strony w załączniku nr 23 do umowy wymieniały powoda, jako wierzyciela (...) sp. z o.o. a więc same przewidywały, że pozwany jest zobowiązany wobec powoda, jaką nabywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa;

- sąd I instancji błędnie nie ustalił, że zawarto skutecznie ważną umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, mimo że pozwany prowadził negocjacje z powodem a więc sam pozwany uznawał, iż jest zobowiązany względem powoda, jako nabywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa:

- sąd I instancji błędnie nie ustalił, że zawarto skutecznie ważną umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, mimo iż dla w umowie sprzedaży z dnia 25 lutego 2011 r przewidziano zabezpieczenie roszczeń pozwanego względem (...) sp. z o.o. w przypadku, gdy pozwany byłby zobowiązany do zapłaty wierzycielom, co wskazuje, iż strony umowy uznawały, iż pozwany jest zobowiązany do zapłaty na rzecz wierzycieli (...) sp. z o.o., jako nabywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa;

- Sąd I instancji błędnie nie ustalił, że zawarto skutecznie ważną umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa mimo, iż wskazuje na to fakt, że (...) sp. z o.o. nie mógł po sprzedaży dalej prowadzić działalności gospodarczej w T.;

- Sąd I instancji błędnie nie ustalił, iż pozwany jest zobowiązany względem powoda z tytułu nabycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, mimo iż wierzytelność powoda wobec (...) sp. z o.o. była związana z zakładem w T., którego zorganizowaną część nabył pozwany;

- sąd I instancji błędnie ustalił, że pozwany na podstawie punktu 4.1.2 umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 25 lutego 2011 r, z którego powód skorzystał, żądając zapłaty, był zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda wierzytelności, jaka powodowi przysługiwała względem (...) sp. z o.o., mimo, iż takie zobowiązanie wynika wprost z powyższego zapisu i załącznika nr 24 do umowy o sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa;

3/ naruszenie art. 278 § 1 k.p.c. przez uznanie, że umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 25 lutego 2011 roku jest nieważna z powołaniem się na treść opinii biegłego, mimo iż opinia biegłego nie może dotyczyć oceny prawnej, w tym ważności umowy, gdyż oceny prawnej dokonuje tylko sąd;

4/ naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. przez niepełne ustalenie stanu faktycznego i nienależyte uzasadnienie faktów uznanych za udowodnione:

- Sąd I instancji błędnie w sposób lakoniczny i niejasny uzasadnił, dlaczego umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 25 lutego 2011 r nie zawiera essentialia negotii co do przedmiotu sprzedaży i dlaczego w związku z tym jest nieważna;

- Sąd Okręgowy błędnie nie odniósł się w ogóle w treści uzasadnienia wyroku i nie wyjaśnił, dlaczego nie dopuścił dowodu z akt sprawy prowadzonej przed Sądem Rejonowym dla K., sygn. Akt IV GC 83/11/S;

- sąd I instancji błędnie uznał, że umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest nieważna, gdyż podano jedynie formułuje ekonomiczną i nie doszło w formie pisemnej do uzgodnienia essentialia negotii, jakie składniki będą przedmiotem sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, mimo że w rzeczywistości w umowie sprzedaży i załącznikach nr (...)do tej umowy podano po kolei dokładnie szczegółowo składniki będące przedmiotem sprzedaży;

- Sąd I instancji błędnie uznał, że umowa zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 25 lutego 2011 roku jest nieważna, gdyż podano jedynie formuły ekonomiczne i nie doszło w formie pisemnej do uzgodnienia essentialia negotii, jakie składniki będą przedmiotem sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z uwagi na treść opinii biegłego mimo, iż w opinii biegłego nie ma stwierdzenia, że w umowie sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie podano przedmiotu sprzedaży, a wręcz przeciwnie w opinii podano, iż w umowie składniki zorganizowanej części przedsiębiorstwa zostały wymienione;

- Sąd I instancji błędnie nie ustalił, że skład zawarto skutecznie ważną umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, mimo że była ona tak konsekwentnie nazywana w umowie i publicznych ogłoszeniach;

- sąd I instancji błędnie nie ustalił, że zawarto skutecznie ważną umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, mimo, iż wskazują na to składniki, które były przedmiotem sprzedaży, tworzące wyodrębniony pod względem organizacyjnym i stanowiący kompleks składników o charakterze materialnym i niematerialnym powiązanych ze sobą w sposób funkcjonalny;

- sąd I instancji błędnie nie ustalił, że zawarto skutecznie ważną umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, mimo że strony tej umowy w punktach(...) same przewidywały, że pozwany jest zobowiązany wobec wierzycieli (...) sp. z o.o., jaką nabywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa;

- sąd I instancji błędnie nie ustalił, że zawarto skutecznie ważną umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, mimo iż strony w załączniku nr (...) do umowy wymieniały powoda jako wierzyciela (...) sp. z o.o. a więc same przewidywały, że pozwany jest zobowiązany wobec powoda jako nabywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa;

- Sąd I instancji błędnie nie ustalił, że zawarto skutecznie ważną umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, mimo że pozwany prowadził negocjacje z powodem a więc sam pozwany uznawał, iż jest obowiązany jako nabywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa;

- sąd I instancji błędnie nie ustalił, że zawarto skutecznie ważną umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa mimo, że w umowie sprzedaży z dnia 25 lutego 2011 roku przewidziano zabezpieczenie roszczeń pozwanego (...) sp. z o.o. w przypadku, gdy pozwany byłby zobowiązany do zapłaty wierzycielom, co wskazuje, iż strony umowy uznawały, że pozwany jest zobowiązany do zapłaty na rzecz wierzycieli (...) sp. z o.o., jaką nabywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa;

- sąd I instancji błędnie nie ustalił, że zawarto skutecznie ważną umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, mimo iż wskazuje na to fakt, że (...) sp. z o.o. nie mógł po sprzedaży dalej prowadzić działalności gospodarczej w T.;

- sąd I instancji nie ustalił, że pozwany jest zobowiązany względem powoda z tytułu nabycia przez pozwanego zorganizowanej części przedsiębiorstwa mimo, że wierzytelność powoda wobec (...) sp. z o.o. była związana z zakładem w T., którego zorganizowaną część nabył pozwany;

- sąd I instancji błędnie nie ustalił, że pozwany na podstawie punktu(...) umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 25 lutego 2011 r, z którego powód skorzystał, żądając zapłaty, był zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda wierzytelności, jaka powodowi przysługiwała względem (...) sp. z o.o., mimo iż takie zobowiązanie wynika wprost z powyższego zapisu i załącznika nr (...) do umowy;

5/ naruszenie art. 55 ¹ k.c. przez niewłaściwą wykładnię i błędne zastosowanie to jest błędne nieuznanie przez sąd I instancji, że pozwany na podstawie umowy z dnia 25 lutego 2011 r nabył zorganizowaną część przedsiębiorstwa mimo, iż składniki, jakie były przedmiotem sprzedaży tworzyły wyodrębniony pod względem organizacyjnym i stanowiący kompleks składników o charakterze materialnym i niematerialnym powiązanych ze sobą w sposób funkcjonalny, a więc tworzyły zorganizowaną część przedsiębiorstwa;

6/ naruszenie art. 55 ² k.c. przez niewłaściwą wykładnię i błędne zastosowanie polegające na błędnym ustaleniu że:

- umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie może być zawarta na podstawie jednej tylko umowy mimo, że zgodnie z tym przepisem umowa sprzedaży może być zawarta na podstawie jednej tylko umowy;

- umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa musi wymieniać wszystkie składniki zorganizowanej części przedsiębiorstwa będącej przedmiotem sprzedaży, mimo że istnieje domniemanie, iż wszystko co wchodzi w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest przedmiotem sprzedaży, jeśli inaczej nie postanowiono i w związku z tym w umowie nie ma obowiązku wymieniania wszystkich składników zorganizowanej części przedsiębiorstwa będącej przedmiotem sprzedaży;

7/ naruszenie art. 55 ⁴ k.c. przez niewłaściwą wykładnię i niezastosowanie, a w konsekwencji oddalenie powództwa mimo, że pozwany jako nabywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa (...) odpowiada za zobowiązania tego przedsiębiorstwa i to wymieniane w umowie;

8/ naruszenie art. 58 § 1 k.c. przez niewłaściwą wykładnię i błędne zastosowanie, to jest uznanie, że umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 25 lutego 2011 r jest nieważna z uwagi na brak essentialia negotii mimo, iż w umowie wszystkie essentialia negotti zostały zawarte w, gdyż w umowie podano zarówno strony umowy, cenę sprzedaży i przedmiot sprzedaży;

9/ naruszenie art. 353 § 1 k.c. przez niewłaściwą wykładnie i błędne zastosowanie to jest uznanie, że strony nie uzgodniły istotnych postanowień umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 25 lutego 2011 essentialia negotii, mimo iż w umowie wszystkie essentialia negotii zostały zawarte w, gdyż w umowie podano zarówno strony umowy ceny sprzedaży i przedmiot sprzedaży;

9/ naruszenie art. 353 ¹ k.c. poprzez niewłaściwą wykładnie i błędne zastosowanie i uznanie, że umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest nieważna z uwagi na brak essentialia negotii, mimo iż w umowie wszystkie essentialia negotii zostały zawarte, gdyż w umowie podano zarówno strony umowy ceny sprzedaży i przedmiot sprzedaży;

- naruszenie art. 393 § 1 i 2 k.c. poprzez niewłaściwą wykładnię i niezastosowanie a w konsekwencji oddalenie powództwa, mimo iż na podstawie punktu (...) umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia25 lutego 2011 roku i załącznika nr (...) do tej umowy, z którego powód skorzystał, żądając zapłaty, pozwany był zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda wierzytelności, jaka powodowi przysługiwała względem (...) sp. z o.o.;

- naruszenie art. 535 § 1 k.c. przez niewłaściwą wykładnię i błędne zastosowanie i uznanie, że strony nie uzgodniły istotnych postanowień umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 25 lutego 2011 roku essentialia negotii i jedno, iż w umowie wszystkie essentialia negotii właściwe dla umowy sprzedaży zostały zawarte, gdyż podano zarówno strony umowy ceny sprzedaży i jak i przedmiot sprzedaży.

Podnosząc powyższe zarzuty powód domagał się zmiany pkt II zaskarżonego wyroku w całości przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty jest 150.204,05 zł, z ustawowymi odsetkami od dnia 6 września 2014 roku oraz zmiany punktu III zaskarżonego wyroku w całości poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu. Ewentualnie powód wnosił o uchylenie w całości punktów II i III zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Postanowienie o kosztach procesu, zawarte w punkcie IV wyroku zaskarżył zażaleniem interwenient uboczny – syndyk masy upadłości (...) spółki z o.o., zarzucając, iż jest ono wadliwe a Sad Okręgowy, odwołując się do przepisu art. 107 k.p.c. nie rozważył w sposób należyty wszystkich okoliczności sprawy. Została spełniona przesłanka zasądzenia przedmiotowych kosztów na rzecz interwenienta, określona w art. 107 zd. 3. k.p.c. gdyż przeciwnik strony do której interwenient przystąpił przegrał sprawę.

Podnosząc powyższy zarzut interwenient wnosił o zmianę zaskarżonego postanowienia przez zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu.

Rozpoznając apelację powoda Sad Apelacyjny, w pierwszej kolejności, uporządkował i uzupełnił ustalenia faktyczne Sądu I instancji, w następujący sposób.

W dniu 15 lutego 2011 r na Nadzwyczajnym Zgromadzeniu Wspólników (...) spółka z o.o. w W. została podjęta uchwała nr(...)w której: zgromadzenie, w oparciu o art. 228 k.s.h. i §(...) umowy spółki, wyraziło zgodę na zbycie (sprzedaż) na rzecz pozwanego zorganizowanej części przedsiębiorstwa spółki (...) (punkt (...)). Zgromadzenie postanowiło, że zorganizowana część przedsiębiorstwa zbywana na rzecz spółki (...) obejmować będzie składniki materialne (z wyłączeniem nieruchomości) w szczególności środki trwałe, wyposażenie, zapasy, w tym surowce, produkty w toku i gotowe, receptury oraz składniki niematerialne, w szczególności znaki towarowe oraz prawa i obowiązki wynikające z umów cywilnoprawnych i bazę kontrahentów – stanowiące zakład przetwórstwa owocowo-warzywnego w T. (szczegółowy opis miał zostać określony w umowie – punkt (...) uchwały). Zgromadzenie wyraziło zgodę na zawarcie przez spółkę, jako wydzierżawiającego, z pozwanym, jako dzierżawcą, umowy dzierżawy zakładu produkcyjnego w T. (punkt(...) uchwały).

(dowód: dokument k. 295, opinia biegłej H. Ż. k. 376-377).

W dniu 25 lutego 2011 r (...) spółka z o.o. w (...) spółka akcyjna w R. zawarły umowę nazwaną „umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa”. Jako przedmiot umowy strony określiły „zorganizowaną część przedsiębiorstwa”. Sprzedający ( (...) spółka z o.o.) oświadczył że sprzedaje (...) nabywcy ( (...) S.A) za cenę nabycia w wysokości 3 082 142, 40 zł. W art.(...)umowy strony określiły składniki (...), jako: 1/ maszyny i urządzenia , wymienione w załączniku nr (...) prawa do znaków towarowych (załącznik nr (...)wyroby gotowe (załącznik nr (...)), umowy handlowe (załącznik nr(...)), 6/ receptury (załącznik nr(...)Załącznik nr(...) zawiera (...) pozycje na łączna kwotę 2 635 400 zł. Wymieniono tam jednostkowe urządzenia jak agregaty blanszowniki, kotły tunele, pompy młynki, itp., ale również instalacje przesyłowe czy też linie technologiczne (do rozlewu dżemu, do ogórka). W załączniku nr(...)wymieniono znaki towarowe, w tym znaki słowno-graficzne (...). Wartość wyrobów gotowych, wyszczególnionych w załączniku nr(...) określono w umowie na kwotę 96 742 zł, wartości niematerialne i prawne wyceniono na 350 000 zł.. (dowód: umowa k. 162-179, załączniki k. 180-188, opinia biegłej j.w. k. 377).

W art. (...) umowy kontrahenci zawarli zapis o braku przejęcia zobowiązań, poza tymi, które zostały w niej wyraźnie wskazane w art. (...)Tam zaś postanowiono, między innymi, że kwota 2 091 462, 16 zł zostanie przez kupującego przeznaczona na spłatę tych wierzycieli sprzedającego, którzy zostali wymienieni w załączniku do umowy nr (...). W załączniku nr(...)w pierwszej pozycji został wymieniony powód z wierzytelnością w kwocie 355 266, 99 zł zindywidualizowana przez wskazanie tych dokładnie faktur, które powód wymienił w pozwie w niniejszej sprawie.

(dowód; umowa j.w. załącznik nr (...) k. 317319).

Aneksem z dnia 10 marca 2011 r do umwoy z dnia 25 lutego 2011 r kontrahenci postanowili m.in. dokonać zmiany w w/w załączniku nr (...)do umowy sprzedaży (...), w ten sposób, że wykreśliły poz. Nr(...)na liście, dotyczącą wierzytelności powoda w wysokości 355 266, 99 zł, wskazując jednocześnie, że kwota ta zostanie przeznaczona na spłatę innych wierzycieli sprzedającego, określonych w załączniku nr(...) do umowy.

(dowód: aneks nr (...) k. 275, 276).

W związku z wątpliwościami natury podatkowej, na wniosek (...) spółki z o.o. Dyrektor Izby Skarbowej w W. wydał interpretację indywidualną, w której wyraził pogląd, iż składniki majątku przedsiębiorstwa (...) spółki z o.o. w (...), będące przedmiotem sprzedaży, z wyłączeniem części zobowiązań oraz nieruchomości, nie mieszczą się w pojęciu zorganizowanej części przedsiębiorstwa z art. 2 pkt 27 e ustawy z dnia

11 marca 2004 r o podatku od towarów i usług (j.t. Dz.U. z 2011 r poz. 1054). Decydujące znaczenie dla takiego stanowiska miały dwa elementy: 1/ wyłączenie zobowiązań z masy majątkowej będącej przedmiotem sprzedaży, 2/ wyłączenie nieruchomości z masy majątkowej sprzedaży. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej brak tych elementów powoduje brak finansowego i organizacyjnego wyodrębnienia co jest koniecznym atrybutem będącej przedmiotem obrotu cywilnoprawnego (...).

(dowód: dokument interpretacji indywidualnej k. 209-216).

W dniu 5 marca 2012 r kontrahenci podpisali kolejny aneks do umowy z dnia 25 lutego 2011 r (aneks nr (...)), gdzie postanowili, że tytuł umowy zmienia się z „umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa” na „umowa sprzedaży” a w całej umowę słowa „zorganizowana części przedsiębiorstwa” lub (...) zmienia się na słowa „przedmiot sprzedaży”. W aneksie zamieszczono też nową definicje przedmiotu sprzedaży, który miał oznaczać wymienione w punktach(...) cztery rodzaje składników, w tym: maszyny i urządzenia, prawa ochronne do znaków towarowych i wzorów przemysłowych, wyroby gotowe i receptury. Co do szczegółowego opisu tych składników kontrahencie odwoływali się do załączników do umowy.

(dowód: dokument aneksu nr (...) k. 189-192).

Jeszcze przed zawarciem umowy z dnia z pozwanym Prezes Spółki G., pismem z dnia 16 listopada 2010 r powiadomił powoda o „procesie konsolidacji spółki z innym podmiotem gospodarczym”. Podał, że warunkiem zawarcia umowy w tym przedmiocie jest „wprowadzenie aktywów G. do firmy kupującej, wynikiem czego G. otrzyma środki finansowe na spłatę zobowiązań względem powoda. Kolejnym oświadczeniem z dnia 17 grudnia Prezes spółki G. poinformował powoda i tym, że G. znajduje się w trakcie procedury sprzedaży (...), a środki uzyskane ze sprzedaży zostaną przeznaczone na porycie zobowiązań wobec powoda. Podobne zapewnienia złożono powodowi w piśmie z dnia 28 stycznia 2011 r wraz jednakże wraz z propozycja ugody w ramach której powód zrezygnowałby z dochodzenia części należności (z odsetek).

(dowód: pisma i oświadczenie k. 99101)

Kolejne pertraktacje w sprawie zapłaty zaległych faktur powód prowadził już z przedstawicielami pozwanego, wyrażając zgodę na składane wcześniej prezesa spółki G. propozycje ugodowe.

(dowód: pisma z dnia 24 lutego 2011 r, 25 lutego 2011 r, k. 102-103, korespondencja mailowa k. 107 110).

Pozwany nie prowadzi działalności w T., przedmiotem czynności prawnej z dnia 25 lutego 2011 r nie była nieruchomość. Pozwany prowadzi działalność gospodarczą o identycznym profilu, jak spółka (...) w T., z tym że w innym miejscu tj. w S.. Na stronie internetowej pozwanego (...). w zakładce marka szeroko opisana jest cała historia zakładów przetwórstwa owocowego w T.. W końcowej części podaje się: „ Po wojnie folwark zakładem owocowo-warzywnym, nazwano i długie lata słynął on z produkcji przetworów znakomitych według szlacheckich receptur przyrządzanych. Tam właśnie pielęgnowano tradycję kuchni polskiej aż w 2011 zakład w nowe miejsce przeniesiono. W S., gdzie zakłady stoją, tenczyńskie specjały nadal się tworzy. Długa to historia i pełna tajemnic, ale największym jej sekretem są owe receptury, których treści znają tylko Ci, co specjały owe wytwarzają. To dlatego też przetwory z T. smakują dziś tak samo jak dawniej. Skarb to ogromny, że dziś można szlacheckich specjałów sprzed wieków kilku kosztować i cieszyć się smakiem przetworów wyśmienitych”.

(dowód: zrzut strony (...)

Sad Apelacyjny zważył co następuje.

W świetle przedstawionych wyżej ustaleń faktycznych apelację powoda należy uznać za zasadną.

Powód trafnie zarzuca Sądowi Okręgowemu bezpodstawne przyjęcie, że umowa sprzedaży z dnia 25 lutego 2011 r nie określała essentialia negotti, to jest nie wskazywała składników majątkowych, będących przedmiotem sprzedaży, pozwalających na uznanie, że mamy do czynienia ze sprzedażą zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Z całą pewnością przedmiotowa umowa zawiera wszelkie elementy podmiotowo i przedmiotowo istotne dla umowy sprzedaży. Określa strony umowy, tj. sprzedającego i kupującego, cenę sprzedaży oraz przedmiot umowy. Przedmiot umowy został określony w art.(...) umowy a uszczegółowiony w załącznikach. I tak przedmiotem sprzedaży były: a/ maszyny i urządzenia wymieniony i opisane w załączniku nr (...) do umowy ((...) pozycje), prawa ochronne do znaków towarowych i wzorów przemysłowych opisane w załączniku nr(...) pozycji, w tym znak słowno-graficzny (...)), c/ wyroby gotowe wyszczególnione w załączniku nr (...)rodzaje wyrobów gotowych - produktów), d/ prawa z umów handlowych (załącznik nr (...)umów) , e/ receptury (załącznik nr (...) – dotyczące(...)produktów). Przedmiot sprzedaży został więc w sposób dostateczny zindywidualizowany. Cenę przedmiotu sprzedaży określono w umowie na kwotę, która stanowiła sumę cen jednostkowych wskazanych w załącznikach do umowy w odniesieniu do każdego produktu.

W umowie same strony uznały, że w/w zespół składników stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa, którą kupujący nabył w celu prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie produkcji i zbytu spożywczych produktów przetwórstwa owocowo-warzywnego. Tym samym przy wykorzystaniu składników majątkowych kupionych od spółki (...) pozwany zamierzał prowadzić działalność gospodarczą o profilu tożsamym z tą, którą prowadził zbywca – spółka (...). Jest bezsporne że zamiar został zrealizowany. Wszystko to wskazuje, że zawierając w lutym 2011 roku umowę, obaj kontrahenci – będący profesjonalistami na rynku przetwórstwa owocowo – warzywnego i mający rozeznanie w sytuacji gospodarczej – uważali, że zespół składników majątkowych i niemajątkowych będący przedmiotem zawieranej umowy stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa. Pozwany zmienił stanowisko w tym przedmiocie po otrzymaniu interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 20 kwietnia 2011 r, który uznał, że umowa z dnia 25 lutego 2011 r nie jest umową sprzedaży (...), lecz zindywidualizowanych składników majątkowych. Wykładnia przedstawiona przez Dyrektora Izby Skarbowej nie jest dla wiążąca dla Sądu w rozpoznawanej sprawie. Należy pamiętać, że podstawą wyrażonego w niej poglądu była definicja legalna (...) zawarta w 2 pkt 27e ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług (j.t. Dz.U. z 2011 r, poz. 1054), który stanowi, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania. Definicja ta w procesie cywilnym może mieć jedynie pomocnicze znaczenie. Kodeks cywilny nie zawierał własnej definicji ZPC. Punktem wyjścia musi być więc pojęcie przedsiębiorstwa, określone w art. 55 ¹ k.c. W ujęciu tego przepisu przedsiębiorstwo charakteryzuje się oderwaniem od podmiotu, któremu przysługują prawa składające się na nie; składniki materialne i niematerialne tworzą zorganizowany kompleks przeznaczony do realizacji celów gospodarczych i mogący być przedmiotem obrotu. W tym kontekście za zorganizowana część przedsiębiorstwa uważa się część przedsiębiorstwa wyodrębniona pod względem organizacyjnym i stanowiącą kompleks składników o charakterze materialnym i niematerialnym, powiązanym ze sobą w sposób funkcjonalny , zdatny do prowadzenia działalności gospodarczej (por. m.in. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2009 r, II CSK 215/09, lex nr 551060). O tym czy doszło do nabycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa decydują okoliczności faktyczne danej sprawy z tym, że miarodajne jest tu ustalenie, że nabyto minimum środków, bez których kontynuowanie przez nabywcę działalności gospodarczej nie jest możliwe. Zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa musi zatem objąć co najmniej te składniki, które determinują funkcje gospodarczą spełniana przez przedsiębiorstwo.

W orzecznictwie utrwalił się pogląd, że nawet gdy dany zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań nie zawiera praw do nieruchomości, ale może stanowić niezależne przedsiębiorstwo (jego zorganizowaną część) samodzielnie wykonujące postawione przed nim zadania, to spełnia ono pojęcie przedsiębiorstwa (zorganizowanej części przedsiębiorstwa) określonej w kodeksie cywilnym (por. m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2010 r, I SA/Kr 332/10, uzasadnienie wyroku NSA z dnia 30 sierpnia2011, sygn.. akt II FSK 502/10. Lex nr 917938). W tym drugim orzeczeniu Sąd stwierdził, m.in. „należy mieć na uwadze, że przyczyną wniesienia zorganizowanej części przedsiębiorstwa do innego podmiotu gospodarczego może być właśnie dążenie do zmiany miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i ulokowania jej na nieruchomości, do której ma tytuł prawny. Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie. Pozwany prowadzi swoją działalność gospodarczą polegająca na produkcji owocowo warzywnej w innej części Polski, jednakże jest to taka sama działalność, jaka prowadził były zakład w T.. Powyższa okoliczność jest w zasadzie bezsporna między stronami, wynika z zeznań świadków i stron, została jednoznacznie zobrazowana zrzutem strony internetowej, na której pozwany sam informuję, że kontynuuje produkcję, przedłużając tym samym renomę i tradycje firmy (...). Dlatego też na potrzeby rozpoznawanej sprawy należy zdecydowanie przyjąć, że nieobjęcie nieruchomości umową sprzedaży z dnia 25 lutego 2011 r nie pozbawia jej charakteru umowy sprzedaży (...).

Kolejnym argumentem którego użył Dyrektor Izby Skarbowej dla uzasadnienia swojego stanowiska co do charakteru prawnego umowy z dnia 25 lutego 2011 r był fakt nieobjęcia nią wszystkich zobowiązań zbywcy, tj, spółki (...). Pogląd ten również nie może się ostać na gruncie prawa cywilnego. Przykładowe wyliczenie składników materialnych i niematerialnych przedsiębiorstwa w art. 55 ¹ k.c. wskazuje jednoznacznie, że poza zakresem pojęcia przedsiębiorstwa pozostają zobowiązania i obciążenia związane z jego prowadzeniem. Ustawodawca nawiązał w ten sposób do wąskiego pojmowania majątku obejmującego jedynie aktywa. Przeniesienie przedsiębiorstwa uno actu obejmuje więc jedynie przejście aktywów, przejęcie zatem zobowiązań i innych obciążeń związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa wymaga zachowania rygorów wymaganych przez ustawę dla zmiany stron stosunku zobowiązaniowego (art. 519 i n. k.c.). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 grudnia 2009 r, sygn.. (akt II CSK 2015/09, Lex nr 551060) wskazał, między innymi, że pozostawienie poza zakresem pojęcia przedsiębiorstwa zobowiązań związanych z jego prowadzeniem jest konsekwencją nawiązania przez polskiego ustawodawcę do wąskiego ujęcia mienia, obejmującego wyłącznie aktywa (art. 44 k.c.). Systemową konsekwencja nieobjęcia zobowiązań pojęciem przedsiębiorstwa, jest wprowadzenie do systemu prawnego, w interesie wierzycieli zasady solidarnej odpowiedzialności za zobowiązania przedsiębiorstwa jego nabywcy wraz ze zbywcą (art. 55 ⁴ k.c.) jego nabywcy wraz ze zbywcą.

Podsumowując stwierdzić należy, że stanowisko Sadu I instancji, jakoby umowa z dnia 25 lutego 2011 r nie była umową przeniesienia zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie zasługuje na aprobatę. Ustalone w niniejszej sprawie okoliczności faktyczne – bez potrzeby korzystania z wiadomości specjalnych – jednoznacznie wskazują, że pozwany nabył od G., spółki z o.o. taki zespół składników materialnych i niematerialnych, które umożliwiły mu przeniesienie tej działalności gospodarczej, którą spółka (...) prowadziła dotychczas w T. do innej miejscowości. Zakupione elementy nie są luźno ze sobą związane. Umożliwiły pozwanemu wdrożenie produkcji przetworów owocowo-warzywnych, przy wykorzystaniu urządzeń (linii produkcyjnych) i receptur nabytych na mocy umowy z dnia 25 lutego 2011 r. Dzięki tym urządzeniom, a także recepturom pozwany może produkować to co produkowała firma (...), nabycie znaku T. zapewnia mu ciągłość renomy, na którą chętnie się powołuje, informując potencjalnych klientów, że zakład, którego historia sięga(...)wieku, „na nowe miejsce przeniesiono”.

Zakres odpowiedzialności spółki (...) względem powoda nie był przedmiotem sporu. Wysokość długo tej spółki względem powoda wynika zarówno z dokumentów zamówień, dostawy i faktur dołączonych do pozwu, jak też z dokumentów sprzedaży (...), gdzie należność ta była wymieniana w pierwszej kolejności, jako niezaspokojona. Pozwany ponosi odpowiedzialność względem powoda na zasadzie art. 55 ⁴k.c. Ponieważ dłużnik solidarny – syndyk masy upadłości (...) spółki z o.o. zapłacił powodowi część należności, pozostałą część (ustawowe odsetki za opóźnienie) należało zasądził na rzecz powoda. Trafnie zarzucił apelujący, że wyrok oddalający powództwo prowadzi do naruszenia art. 55 ⁴ k.c. To, że nabywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa ponosi odpowiedzialność na zasadach art. 55 ⁴ k.c. nie budzi wątpliwości w judykaturze (por. m.n.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2005 r, V CK 381/05, Lex nr 180897, wyrok SN z dnia 9 lutego 2011 r, V CSK 213/10, Lex nr 785581).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego może przychylić się do poglądu powoda, iż jego roszczenie znajduje również umocowanie zastrzeżeniu zawartym w art. (...) umowy z dnia 25 lutego 2011 r. Strony umowy postanowiły, że kupujący zapłaci cenę nabycia (...) nie do rąk zbywcy, lecz przez spełnienie świadczeń na rzecz osób trzecich (wierzycieli zbywcy) szczegółowo wymienionych w załączniku nr (...)do umowy. Ten zapis umowy, nazwany przez kontrahentów pactum in faworem tertii, wprost nawiązuje do instytucji uregulowanej w art. świadczenie na rzecz osoby trzeciej, osoba ta, w braku odmiennego postanowienia umowy, może żądać bezpośrednio od dłużnika spełnienia zastrzeżonego świadczenia. W takiej sytuacji prawnej jest powód, którego roszczenia zostały wymienione w punkcie (...) załącznika nr (...) do umowy z dnia 25 lutego 2011 r i któremu umowa ta nie zakazuje dochodzenia swoich roszczeń bezpośrednio od pozwanego. Powód nabył roszczenie względem pozwanego w chwili zawarcia umowy z dnia 25 lutego 2011 r, zawierającej obowiązek świadczenia na jego rzecz. Jednakże jak wynika z § 2 art. 393 k.c. nabycie roszczenia przez osobę trzecią nie ma charakteru definitywnego, jest – co do zasady – odwołalne. Omawiane zastrzeżenie umowne nie może być odwołane lub zmienione, jeśli osoba trzecia oświadczyła którejkolwiek ze stron, że chce ze świadczenia skorzystać. Jak z tego wynika ustawodawca nie obliguje tego osoby trzeciej do przyjęcia świadczenia. Osoba ta może więc skorzystać bądź odmówić skorzystania z zastrzeżenia. Stosowne oświadczenie może złożyć którejkolwiek ze stron umowy jeszcze przed nadejściem terminu spełnienia świadczenia. Jej oświadczenie ma charakter prawokształtujący, jego nie oświadczenia nie wymaga szczególnej formy, może być złożone w sposób dorozumiany. Takie dorozumiane oświadczenie złożył powód obu stronom umowy z dnia 25 lutego 2011 roku, zarówno przed jej zawarciem jak i – co istotne – już po zawarciu. Został poinformowany, że obowiązek spłaty należności objętych niniejszy pozwem, przejął pozwany. Pozwany chciał zmniejszyć zakres swojego obowiązku względem powoda i prowadził z nim pertraktacje ugodowe, które nie doprowadziły do zadowalającego go rezultatu i to było bezpośrednia przyczyną wykreślenia powoda z załącznika nr(...) Dokonane w ten sposób odwołanie pactum in faworem tertii nie było jednak względem powoda skuteczne, dlatego też jego roszczenie znajduje usprawiedliwienie również w przepisie art. 393 § 1 k.c. Również i tej okoliczności nie wziął pod uwagę Sąd okręgowy, oddalając powództwo.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok, zgodnie z wnioskiem apelacyjnym i zasądził na rzecz powoda od pozwanego pozostałe do zapłaty, skapitalizowane odsetki ustawowe w wysokości 150 204, 05 zł, z ustawowymi odsetkami od dnia 6 września 2014 r, czyli od dnia następującego po dniu spełnienia świadczenia głównego przez syndyka masy upadłości (...) spółki z o.o. Data ta nie prowadzi do naruszenia reguły wyrażonej w art. 482 § 2 k.c. O kosztach postępowania przed Sądem I instancji orzeczono na zasadzie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Pozwany ponosi odpowiedzialność za koszty procesu liczone od całej kwoty, pierwotnie dochodzonej od powoda. Powództwo było w całości uzasadnione względem pozwanego. Częściowe umorzenie postępowania nastąpiło z przyczyn od pozwanego niezależnych.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Apelacyjnego w tej części stanowi przepis art. 386 § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na zasadzie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. W skład zasądzonej kwoty wchodzi opłata od apelacji w wysokości 7 511 zł. i wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w kwocie 2.700 zł.

II/ Co do zażalenia

W świetle dokonanej przez Sad Apelacyjny zmiany zaskarżonego wyroku, zażalenie interwenienta ubocznego musi zostać uznane za bezzasadne w stopniu oczywistym. Zasądzenie na rzecz interwenienta kosztów interwencji mogłoby mieć miejsce, gdyby strona do której interwenient przystąpił wygrała spraw, co w rozpoznawanym wypadku nie ma miejsca.

Dlatego też Sąd Apelacyjny oddalił zażalenie interwenienta, jako bezzasadne, w oparciu o przepis art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. O kosztach postępowania zażaleniowego orzeczono na zasadzie art. 98 § 1i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 i 3 k.p.c.

SSA Jerzy Bess SSA Hanna Nowicka de Poraj SSO Michał Niedźwiedź (del.)