Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2023 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:

SSA Wojciech Żukowski

po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2023 r. w Krakowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) S.A. w W. (poprzednio (...) S.A. w W. będący następcą prawnym (...) Bank S.A. w W. z mocy art. 191 ust. 1 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji, na podstawie decyzji z dnia 29 września 2022 r. Bankowego Funduszu Gwarancyjnego ((...)))

przeciwko A. S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 18 września 2020 r. sygn. akt I C 314/20

1.  oddala apelację,

2.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Kielcach na rzecz adw. Ł. F. kwotę 5400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych), obejmującą podatek od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu pozwanej w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I ACa 1328/20

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 24 lipca 2019 r. strona powodowa (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wniosła o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym nakazującego pozwanej A. S. zapłatę na jego rzecz kwoty 114.504,99 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 105.860,15 zł od dnia 18 lipca 2019 r. do dnia zapłaty oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot 5742,62 zł obejmującej odsetki umowne za okres korzystania z kapitału i kwoty 2902,22 zł obejmującej odsetki karne - od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kosztów procesu. Na uzasadnienie żądań strona powodowa wskazała, iż powódka zawarła z powodowym bankiem umowę kredytu. Ponieważ pozwana nie wywiązała się z zawartej umowy roszczenie stało się wymagalne 15 maja 2019 r. Pozwana bezskutecznie wezwana została do dobrowolnej spłaty zaległości z informacją o możliwości restrukturyzacji zgodnie z art. 75c Prawa Bankowego. Z uwagi na brak wpłat umowa została wypowiedziana Wysokość należności głównej oraz odsetki wynikają z Wyciągu Ksiąg Bankowych wystawionego w dniu 17 lipca 2019 r., podpisanego przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych powoda opatrzonego pieczęcią powoda. Przed wniesieniem niniejszego pozwu powód podjął próbę ugodowego rozwiązania sporu jednakże podjęte działania nie doprowadziły do polubownego rozwiązania sporu.

Sąd Rejonowy (...) wL.w dniu 29 sierpnia 2019 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanej A. S. uwzględniający w całości żądnie.

W dniu 13 września 2019 r. pozwana A. S. złożyła sprzeciw, w którym zaskarżyła w całości wydany nakaz zapłaty, wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Zarzuciła, że powód nie wykazał istnienia roszczenia zarówno co do zasady jak i wysokości, brak legitymacji czynnej i biernej. Dodatkowo w złożonej odpowiedzi na pozew zarzuciła, że Bank nie przedstawił zawartej skutecznie umowy pomiędzy stronami zakwestionowała dokument wyciąg z ksiąg rachunkowych, który nie ma mocy dokumentu urzędowego i nie został podpisany przez osobę uprawnioną pracownika banku, naruszenie art. 75c prawa bankowego i brak skutecznego wypowiedzenia umowy.

Wyrokiem z dnia 18 września 2020 r. Sąd Okręgowy w Kielcach zasądził od pozwanej A. S. na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą w W. kwotę 114 504,99 (sto czternaście tysięcy pięćset cztery złote 99/100) złotych, w tym kwotę 105 860,15 (sto pięć tysięcy osiemset sześćdziesiąt 15/100) złotych z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 18 lipca 2019 roku do dnia zapłaty, kwotę 8 644,84 (osiem tysięcy sześćset czterdzieści cztery złote 84/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, oraz kwotę 1463 (jeden tysiąc czterysta sześćdziesiąt trzy) złote tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd I instancji ustalił, że w dniu 28 czerwca 2016 r. A. S. zawarła z (...) Bankiem SA z siedzibą w W. umowę kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...). Na podstawie wymienionej umowy kredytodawca udzielił na wniosek pozwanej kredytu na sfinansowanie potrzeb konsumpcyjnych, prowizji bankowej, składki ubezpieczeniowej w kwocie 134.589,50 zł na okres 96 miesięcy. Zgodnie z § 2 umowy kredyt był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 8,95% w stosunku rocznym. Raty kredytu określono jako równe w wysokości 1968,27 zł, płatne do 24 dnia każdego miesiąca. Wraz z zawarciem umowy na wniosek kredytobiorcy Bank zobowiązał się do otwarcia i prowadzenia rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego ROR, zaś pozwana jako kredytobiorca zapewnienia środków na pokrycie wymagalnych na rzecz banku należności wynikających z zawartej umowy. Natomiast zgodnie z § 7 umowy w wypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu przez kredytobiorcę zobowiązań wynikających z umowy Bank, Bank miał prawo pobierać od kwoty niespłaconych w terminie zobowiązań podwyższone odsetki w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie określonych w art. 481 par 2,1 k.c. począwszy od dnia następującego po wynikającym z harmonogramu spłat terminie wymagalności danego zobowiązania pieniężnego aż do spłaty tego zobowiązania. Stosownie do § 9 Bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia m.in. w wypadku opóźnienia kredytobiorcy z zapłatą pełnej raty wynikającej z harmonogramu spłat za co najmniej jeden okres płatności pod warunkiem wezwania kredytobiorcy przez Bank do zapłaty zalęgłości w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych i braku spłaty zalęgłości w odpowiedzi na to wezwanie we wskazanym przez Bank terminie. W dniu 28 czerwca 2016 r. zostały przelane środki na konto pozwanej oraz na rzecz zawartego ubezpieczenia. Zawarcie umowy przez upoważnienie pracownika Banku zostało potwierdzone przez osobę upoważnioną przez członów Zarządu.

Pozwana niezgodnie z zawartą umową nie zapewniła płynności finansowej na rachunku tj. w terminie określonym w umowie kredytu środków na rachunku w wysokości pozwalającej na dokonanie redukcji kwoty kredytu w określonym przez strony terminie i kwocie na pokrycie należnych Bankowi odsetek

Pismem z dnia 31 marca 2016 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty zaległości na dzień sporządzenia pisma w kwocie 5839,47 zł w terminie 14 dni roboczych od daty doręczenia wezwanie pod rygorem wypowiedzenia umowy. W piśmie tym powód zawarł informację o możliwości złożenia przez pozwaną wniosku o restrukturyzację zadłużenia w terminie 14 dni od daty otrzymania wezwania

Pismem z dnia 20 marca 2019 r. doręczonym pozwanej w dniu 2 kwietnia 2019 r. powodowy Bank wypowiedział pozwanej zawartą umowę kredytu w związku z nieuregulowaniem zaległości w spłacie kredytu, która na dzień sporządzenia pisma wynosiła 5982,22 zł kapitał, 3753,28 zł odsetki umowne, 188,01 podwyższone odsetki za opóźnienie.

Ostatecznie pismem z dnia 20 maja 2019 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty całości wymagalnej należności z tytułu zawartej umowy kredytu tj. kwoty 105.860,15 zł tytułem kapitału, 5742,62 zł - tytułem odsetek umownych, 555,66 zł tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie w spłacie należności kapitałowej pod rygorem wystąpienia na drogę sądowa. Roszczenie stało się wymagalne 15 maja 2019 r.

W dniu 17 lipca 2019 r. został wystawiony i podpisany przez osobę uprawnioną w imieniu Banku (...) z ksiąg bankowych Nr (...) z którego wynika stan zadłużenia 114504,99 zł w tym kwota 105.860,15 zł tytułem należności głównej, 5742,62 zł z tytułu odsetek umownych naliczonych od kapitału za okres od 24 października 2018 r. do dnia 14 maja 2019 r., według stopy procentowej w wysokości 8,95 % w skali roku,, 2902,22 zł odsetek za opóźnienie naliczonych od kwoty niespłaconego kapitału w wysokości 14 % za okres od 24 października 2018 r. do dnia 17 lipca 2019 r.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy zważył, że poza sporem w niniejszej sprawie pozostawał fakt, że A. S. zawarła z (...) Bankiem w dniu 28 czerwca 2016r. umowę kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...). Stosownie do treści art. 69 ustawy Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Kredyt bankowy definiowany jest jako stosunek ekonomiczny pomiędzy bankiem, a kredytobiorcą, którego istota polega na dostarczeniu przez bank określonej kwoty środków pieniężnych kredytobiorcy, pod warunkiem jej późniejszego zwrotu wraz z wynagrodzeniem dla banku (odsetki, prowizja).

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał ponad wszelką wątpliwość zasadność żądania dochodzonego pozwem. Nie budzi wątpliwości fakt, że strony zawarły umowę kredytu, w której określono warunki spłaty i korzystania ze środków przekazanych pozwanej. Pozwana zakwestionowała powyższe okoliczności nie przedstawiając skutecznych dowodów by zaprzeczyć tym okolicznościom. Jak wynika z historii operacji na kontrakcie kredytowym pozwana zaprzestała regulowania należności związanych z kredytem. Powód pismem z dnia 31 grudnia 2018 roku wezwał pozwaną do zapłaty kwoty kredytu, która stała się wymagalna oraz wypowiedział przedmiotową umowę kredytu pismem z dnia 20 marca 2019r. Powód przedłożył dowód wysłania pisma wzywającego do zapłaty zalęgłości wraz z wnioskiem o restrukturyzację oraz doręczenia dokonanego wypowiedzenia, które osobiście odebrała pozwana.

Podnieść należy, iż powód dokonał skutecznego wypowiedzenia umowy wbrew twierdzeniom pozwanej co wynika z załączonych dokumentów. Zaprzeczyła istnienia roszczenia co do zasady jak i wysokości co w świetle przedstawionych przez powoda dokumentów zaprzecza prawdziwości twierdzeń pozwanej. Przed dokonaniem wypowiedzenia Bank skierował do pozwanej wezwanie do zapłaty w trybie art. 75c prawa bankowego wraz z wnioskiem o restrukturyzację celem oceny sytuacji gospodarczej i finansowej kredytobiorcy - pozwanej. Z dokumentów załączonych przed powoda wynika również, że wbrew stanowisku pozwanej środki z udzielonego kredytu zostały uruchomione w dniu 28 czerwca 2016 r.

Pozwana zakwestionowała wprawdzie wysokość dochodzonego roszczenia nie przedłożyła na powyższą okoliczność żadnych dowodów co w świetle przedłożonych przez bank dokumentów powyższe twierdzenia pozostają gołosłowne. Wysokość dochodzonej należności wynikała z historii operacji na koncie co wynika ze szczegółowego rozliczenia kredytu /k.68- 69/,zestawienia należności i spłat kredytu od 28 czerwca 2016r, do dnia 24 marca 2020r. /k25/j, gdzie znajdują się szczegółowe zapisy co do terminów i wysokości dokonywanych przez pozwaną wpłat na poczet przedmiotowego kredytu. Do spłaty pozostała kwota 105.860,15 zł z tytułu samego kapitału. Do spłaty takiej sumy - kapitału - powód wzywał pozwaną, na taką też kwotę wystawił wyciąg z ksiąg bankowych (powiększony o odsetki). Wezwania do zapłaty, wypowiedzenie umowy, wyciąg z ksiąg Banku oraz sama umowa zostały podpisane przez osoby upoważnione do podejmowania takich czynności w imieniu Banku wbrew stanowisku pozwanej, okoliczności te zostały wykazane przez powoda złożonymi dokumentami wskazanymi w stanie faktycznym / pełnomocnictwa k.32,37/. W tych okolicznościach wobec wykazania zgromadzonymi w sprawie dokumentami dochodzoną, niespłaconą wobec Banku należność z tytułu zaciągniętego kredytu, a wynikającą z zawartej umowy, dokumentu wyciągu z ksiąg bankowych oraz historii rachunku, zaś okoliczności w nich stwierdzonych pozwana w żaden sposób skutecznie nie podważyła, nie zawarła również stosownych zarzutów ani wniosków w złożonym sprzeciwie dlatego na podstawie powołanych przepisów powództwo podlegało w całości uwzględnieniu jako uzasadnione.

O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o treść art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z tym przepisem jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie, które Sąd zasądził od daty 18 lipca 2019 r. od kwoty 105.860,15 zł, które naliczone zostały od kwoty kapitału do dnia 17 lipca 2019 r. i od kwotę 8644,84 zł od daty wniesienia powództwa tj. 24 lipca 2019 r.

Orzeczenie o kosztach procesu znajduje uzasadnienie w treści art. 98 k.p.c. i zasadzie odpowiedzialność za wynik procesu uiszczoną opłatę od pozwu w kwocie 1432 zł.

Apelację od tego wyroku wniosła pozwana, zaskarżając go w całości i zarzucając, że:

- wyrok oparty jest o fałszywe przesłanki (zasada generalna) co powodowało że wszelkie próby podejmowania obrony byłyby bezcelowe w związku z przyjęciem fałszywej podstawy wydania wyroku, - powódka dopuściła się ewidentnej manipulacji w kwestii przedmiotu i wysokości roszczenia co skutkować powinno oddaleniem powództwa w całości, więc dlaczego Sąd zasądził wszystko od nieuczciwego banku ?

- Sąd akcentuje że wyłącznie na podstawie tzw. wyciągu z ksiąg bankowych dał wiarę bankowi i wszystko zasądził co jest objawem skrajnej niesprawiedliwości, utrwaleniem naruszenia art. 720 KC i zasad współżycia społecznego,

materiał dowodowy nie z winy pozwanej był nie pełny, przy okazji to Bank o to się postarał, w efekcie pozostawały kwestie nie wyjaśnione i pominięte co powoduje że Sąd powinien ocenić to na moją korzyść, a tego nie uczynił,

- Sąd otrzymując od pozwanej skargę na radcę prawnego poprzedzoną wymówieniem mu pełnomocnictwa procesowego powinien był zgodnie z wnioskiem pozwanej przesłać jej kopię tej części akt o którą wnioskowała i zezwolić na podjęcie obrony, zamiast tego Sąd wydał skrajnie nieuczciwe orzeczenie co świadczy że wyrok jest wadliwy bowiem najpierw pozwana była reprezentowana niewłaściwie, a następnie pozbawiona została pomocy profesjonalnego prawnika, biorąc pod uwagę ogromną dysproporcję stron wyzyskanie tego przez Sąd i stronę powodową jest rażącym naruszeniem przepisów KPC w tym przepisów o rozprawie głównej i przepisów o orzekaniu,

- Sąd wydał wyrok zamiast przesunąć termin rozprawy głównej i uniemożliwił pozwanej zgodnie z jej wnioskiem naprawienie uchybień radcy prawnego z ujemnym skutkiem dla pozwanej, co jest rażącym naruszeniem moich praw wynikających z KPC w tym rażącym naruszeniem przepisów o przewodzie sądowym, oraz prawa do sprawiedliwego osądzenia sporu konsumenta z bankiem.

W oparciu o te zarzuty wniosła o uchylenie wyroku w całości i oddalenie powództwa w całości rozstrzygając o obciążeniu kosztami(...) Bank, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie postępowania Sądowi I instancji celem ponownego rozpatrzenia. W przypadku przekazania sprawy zawnioskowała by sprawę przekazać Sądowi I instalacji w innym składzie orzekającym, z daleka idącej ostrożności wnioskując o zwolnienie z kosztów w obu instancjach oraz o przyznanie pełnomocnika z urzędu.

Decyzją z dnia 29 września 2022 r. ((...)) Bankowy Fundusz Gwarancyjny wszczął przymusową restrukturyzację (...) Bank S.A. w W.. Na podstawie tej decyzji wierzytelności (...) Bank S.A. w W. dochodzone w niniejszej sprawie nabył (...) S.A. i w konsekwencji, z mocy art. 191 ust. 1 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji, (...) S.A. wstąpił w miejsce (...) Bank S.A. w W. do niniejszego postępowania (wezwanie do (...) S.A. i do (...) Bank S.A. o wypowiedzenie się w przedmiocie tej okoliczności, k. 299, 302).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Nietrafne są podniesione w apelacji zarzuty odnoszące się do reprezentacji pozwanej przez pełnomocnika oraz nieuwzględnienia wniosku o odroczenie rozprawy. Kwestia czy pełnomocnik z wyboru należycie reprezentował pozwaną nie ma znaczenia dla oceny, czy doszło do nieważności postępowania. Skutki ewentualnych zaniedbań pełnomocnika obciążają bowiem stronę, która pełnomocnika zatrudniła, a sąd prowadzący postępowanie nie ma kompetencji aby ingerować w sposób reprezentacji strony przez ustanowionego przez nią pełnomocnika. Natomiast wniosek o odroczenie rozprawy (k. 103) nie był uzasadniony w sposób należyty i nawet gdyby dotarł do akt sprawy przed wydaniem wyroku, to nie mógłby stanowić uzasadnionej podstawy do odroczenia rozprawy. Zaznaczyć należy, że wniosek pozwanej o ustanowienie pełnomocnika z urzędu nie wstrzymywałby wydania wyroku, co wynika z art. 124 § 1 k.p.c. Wskazać przy tym należy, że pozwana otrzymała odpisy pism strony pozwanej na tydzień przed rozprawą, a zatem miała dostatecznie dużo czasu aby się do rozprawy przygotować. O samej zaś rozprawie pozwana została zawiadomiona na ponad miesiąc przed rozprawą (oba dowody doręczenia - k. 96)

Faktem jest wprawdzie, że wniosek powódki o doręczenie odpisów pism wnoszonych przez stronę powodową (k. 78) nie został rozpoznany. Tym niemniej już na etapie postępowania apelacyjnego odpisy tych dokumentów doręczono ustanowionemu pełnomocnikowi z urzędu powódki z wezwaniem do składania ewentualnych dalszych zarzutów w związku z treścią tych pism (k. 293, k. 295). Pełnomocnik żadnych oświadczeń ani wniosków w związku z doręczonymi dokumentami nie zgłosił.

Nietrafne są również zarzuty apelacji odnoszące się do przeprowadzonego postępowania dowodowego i jego wyników. Na wstępie wskazać należy, że powołane w apelacji nowe wnioski dowodowe mogły zostać powołane w postępowaniu przed Sądem I instancji, co uzasadniało ich nieuwzględnienie na zasadzie art. 381 k.p.c. Podkreślić zarazem należy, że okoliczności, na które wnioski te zgłoszono nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia. Bank miał bowiem prawo odmówić restrukturyzacji a dowody wpłat (k. 143-153) dotyczą wpłat, które zostały przez stronę powodową uwzględnione przy obliczeniu wysokości dochodzonego roszczenia (k. 68-69).

Podniesiony w apelacji zarzut niepełnego materiału dowodowego nie został skonkretyzowany gdyż pozwana nie wskazała konkretnych dowodów zgłoszonych w postępowaniu przed Sądem I instancji na okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia, które nie zostały uwzględnione. Nietrafny jest również zarzut niewykazania wysokości dochodzonego roszczenia. Wbrew twierdzeniom apelacji Sąd I instancji nie oparł się wyłącznie na dowodzie z dokumentu w postaci wyciągu z ksiąg bankowych, ale również na dowodach w postaci dokumentów umowy oraz potwierdzeń realizacji przelewu, a materiał ten stanowił dostateczny dowód na wykazanie dochodzonych roszczeń.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny aprobuje ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji i przyjmuje je za własne, czyniąc podstawą orzekania w sprawie. Zbędne jest natomiast powtarzanie ich w tym miejscu.

W tak ustalonym stanie faktycznym nie ma podstaw do kwestionowania oceny prawnej zasadność dochodzonego roszczenia dokonanej przez Sąd I instancji. Sąd ten trafnie dokonał oceny prawnej dochodzonego roszczenia stosując przepisy regulujące umowę kredytu bankowego, w szczególności art. 69 ustawy – prawo bankowe. Pozwana nie konkretyzuje na czym miałoby polegać powoływane w apelacji naruszenie art. 720 k.c., który reguluje umowę pożyczki, a nie umowę kredytu, podczas gdy strony zawarły umowę kredytu. Nie wskazuje również jakie konkretnie zasady współżycia społecznego zostały wskutek wydania zaskarżonego wyroku naruszone. W świetle wyników postępowania dowodowego nie budzi natomiast wątpliwości okoliczność, że strony zawarły umowę kredytu i środki zostały uruchomione zgodnie z postanowieniami umowy. Strona powodowa wykazała wysokość roszczenia przedkładając umowę i dowody realizacji przelewów świadczeń pieniężnych banku przewidzianych umową. Powódka nie zaprzecza na obecnym etapie postępowania, że kwota zgodnie z umową została jej udostępniona czy to w postaci realnej wypłaty, czy to poprzez potrącenie składek na ubezpieczenie i przewidzianej w umowie prowizji. Nie może natomiast odnieść skutku argumentacja apelacji odwołująca się do rozbieżności pomiędzy kwotą udzielonego kredytu a kwotą dochodzoną pozwem jako kapitał. Zważyć bowiem należy, że zgodnie z § 1 umowy kredytu pozwanej udzielono kredytu w kwocie 134589,50 zł i kwota ta obejmowała również skredytowaną prowizję bankową i składkę ubezpieczeniową, podczas gdy powoływana w apelacji kwota 100.000 zł „całkowitej kwoty kredytu” nie obejmowała kredytowanych kosztów kredytu (§ 2 ust. 2 oraz § 1 ust. 3 umowy). Ponadto pozwaną obciążał również obowiązek spłaty odsetek. W konsekwencji powoływanie się przez pozwaną na spłaty, które miały wynieść 39365 zł nie może uzasadniać twierdzenia, że na chwilę zamknięcia rozprawy zobowiązanie pozwanej do zwrotu kapitału jest niższa, aniżeli powołana w pozwie kwota 105860,15 zł. Z kolei ciężar wykazania, że doszło do spłaty w wyższej wysokości niż przyznana przez stronę powodową ciąży na pozwanej. Pozwana takiej okoliczności nie wykazała, gdyż – o czym była wyżej mowa - przedstawione dowody wpłat, które zostały przez stronę powodową uwzględnione przy obliczeniu wysokości dochodzonego roszczenia. Nie budzi zatem wątpliwości, że obecnie pozwana jest zobowiązana do zwrotu kwoty dochodzonej żądaniem pozwu.

Mając powyższe na uwadze apelacja podlegała oddaleniu o czym orzeczono w pkt 1 sentencji na zasadzie art. 385 k.p.c.

O wynagrodzeniu pełnomocnika z urzędu pozwanej ustanowionego na etapie postępowania apelacyjnego orzeczono w pkt 2 sentencji na zasadzie § 8 pkt 6 w zw. z § 4 ust. 2 pkt 1-4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz. U. z 2019 r. poz. 18) przyznając kwotę 5.400 zł, obejmującą podatek od towarów i usług, z uwzględnieniem podwyższenia stawki, przy uwzględnieniu zawiłości prawnej sprawy, jej szczególnego charakteru oraz nakładu pracy pełnomocnika z urzędu.