Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 kwietnia 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie, I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Jerzy Bess

po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2024 r. w Krakowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. D.

przeciwko J. D.

o rozwód

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 19 lipca 2022 r., sygn. akt XI C 3440/19

1.  oddala obie apelacje;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 540 zł (pięćset czterdzieści złotych), tytułem kosztów postępowania apelacyjnego, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono.

Sygn. akt I ACa 1400/22

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Krakowie zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 lipca 2022 roku sygn. akt XI C 3440/19:

I.  rozwiązał przez rozwód małżeństwo powoda A. D. z pozwaną J. D. – z winy powoda A. D.;

II.  pozostawił wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim synem stron F. D. ur.(...) obojgu rodzicom ustalając, iż miejscem zamieszkania małoletniego syna będzie każdoczesne miejsce zamieszkania matki J. D.;

III.  nie orzekł o kontaktach powoda z małoletnim dzieckiem stron;

IV.  kosztami utrzymania i wychowania małoletniego obciążył obie strony i z tego tytułu zobowiązał powoda A. D. do łożenia na rzecz małoletniego F. D. kwot po 1.500 zł miesięcznie, płatne z góry do dnia 10-go każdego następującego po sobie miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami na wypadek opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat w terminie płatne do rąk pozwanej J. D. - począwszy od uprawomocnienia się niniejszego wyroku;

V.  nie orzekł o sposobie korzystania z mieszkania przez rozwiedzionych małżonków;

VI.  zasądził od A. D. na rzecz J. D. kwotę 720 tytułem kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

W rozważaniach prawnych Sąd Okręgowy przedstawił m.in. następujące motywy swego rozstrzygnięcia:

Pomiędzy stronami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia małżeńskiego stron w rozumieniu art. 56 § k.r.o. , a nie zachodzą negatywne przesłanki orzeczenia rozwodu.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, sąd ocenił, że winę w spowodowaniu rozkładu pożycia ponosi wyłącznie powód A. D., ponieważ obowiązki wynikające z kodeksu rodzinnego i opiekuńczego naruszył wskutek umyślnego postępowania. Zawarcie związku małżeńskiego powoduje powstanie pomiędzy małżonkami więzi prawnej, która znajduje wyraz w ich prawach i obowiązkach, określonych właśnie między innymi w art. 23 k.r.o. oraz 24 i 27 k.r.o. Do najważniejszych z nich należą prawo i obowiązek wspólnego pożycia, wierności, wzajemnej pomocy i współdziałania dla dobra założonej przez siebie rodziny, wspólnoty w podejmowaniu istotnych decyzji dotyczących rodziny, a także przyczyniania się do zaspokajania jej potrzeb, zgodnie ze swoimi siłami i możliwościami.

Wina powoda jest oczywista i polega na niedochowywaniu wierności małżonce. Powód zdradzał pozwaną przez wiele lat, być może nawet kilkanaście, przy czym manipulował pozwaną, gdyż zdawał sobie sprawę z jej uzależnienia emocjonalnego od niego i tak przedstawiał jej okoliczności, że pozwana przebaczała mężowi, pozwalała wracać do domu i podejmowali pożycie. Taki był schemat działania powoda przez wiele lat małżeństwa, czym doprowadzał pozwaną do wyczerpania psychicznego, musiała kilkakrotnie korzystać z pomocy psychologów i psychiatry.

Powód wniósł wiosną 2019 r. pozew o separację, przekonał do tego również małżonkę, ale wcale nie chciał swojego małżeństwa ratować. Skutkiem orzeczenia separacji nie jest rozwiązanie małżeństwa, lecz instytucja ta stanowi etap przejściowy do nawiązania przez małżonków zerwanych więzi (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 9 września 2009 r. sygn. akt I ACa 565/09). Powód jednak zdaje się potrzebował takiego orzeczenia, aby uzyskać swobodę do nawiązywania kontaktów intymnych z innymi kobietami, uważał, że wówczas nie będzie musiał się tłumaczyć pozwanej, a ona nie będzie miała prawa domagać się od niego wierności. Zresztą powód zawsze wracał do małżonki, obiecywał poprawę zachowania, otrzymywał wybaczenie i podejmował pożycie z małżonką, podczas gdy równolegle utrzymywał stosunki z kochankami. Kochanki później uświadamiały pozwaną o podwójnym życiu powoda.

Zarzuty powoda wobec małżonki, jakoby ona też przyczyniła się do rozkładu pożycia, nie zostały udowodnione. Sąd stwierdził, że pozwana jest małżonkiem niewinnym, która w żadnym stopniu nie przyczyniła się swoim zachowaniem do rozkładu pożycia. Wszelkie zarzuty powoda w tej kwestii, to tylko nieudolna próba zdyskredytowania pozwanej, a także odsunięcie od siebie wizji małżonka jedynie winnego. Materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, że powód zachowywał się od bardzo długiego czasu niegodnie i nieuczciwe, zdradzał małżonkę z wieloma kobietami, wykorzystywał jej uczucie i naiwność, aby zaspokajać swoje potrzeby. Pozwana zdaniem sądu wypełniała swoje obowiązki małżeńskie oraz rodzicielskie w sposób wzorowy. Dbała o dom, o dzieci, o męża, prała, sprzątała, gotowała, zawoziła chłopców do szkół, na zajęcia dodatkowe, pomagała w sklepie. Ponadto za każdym razem wybaczała powodowi zdrady, przez które była przecież upokarzana i dręczona, szczególnie przez kochankę G.. Za każdym razem pozwana myślała, że już teraz będzie dobrze, wierzyła w zapewnienia i obietnice męża, najbardziej bała się, że rodzina się rozpadnie. Pozwana zgodziła się nawet podjąć na nowo pożycie z powodem po orzeczeniu separacji, nawet wtedy chciała wierzyć, że mąż się zmienił.

Dlatego też sąd orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.

Na zgodny wniosek stron sąd pozostawił władzę rodzicielską obojgu rodzicom oraz nie orzekał o kontaktach powoda z małoletnim F., na zasadzie art. 58 § 1, 1a i 1b k.r.o., co orzekł w punkcie II i III sentencji wyroku.

W punkcie IV sentencji wyroku, na zasadzie art. 58 § 1 kro, w wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga również w jakiej wysokości każdy z małżonków jest zobowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Takimi kosztami obciążono obie strony i z tego tytułu zobowiązano powoda do łożenia kwoty po 1500 złotych miesięcznie na rzecz małoletniego F..

W myśl art. 133 § 1 k.r.o. rodzice są obowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Obowiązek alimentacyjny obciąża oboje rodziców, przy czym, na zasadzie art. 135 kro, jego zakres zależy od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego oraz od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego. Ponadto wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego. Na zakres świadczeń alimentacyjnych nie wpływają świadczenia z innych źródeł wymienionych w art. 135 § 3 kro, w tym między innymi świadczenia z pomocy społecznej, świadczenia rodzinne czy wychowawcze.

Zdaniem sądu alimenty w zasądzonej wysokości na małoletniego syna stron są adekwatne, aby zaspokoić jego usprawiedliwione potrzeby. Wysokość alimentów jest wytyczną możliwości majątkowych i zarobkowych zobowiązanego i usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego. Ponad wszystko jednak wysokość alimentów ma mieć ten walor, aby dzieci żyły na równej stopie życiowej ze swoimi rodzicami, bez względu na to czy rodzice nadal są razem czy w rozłączeniu. Generalnie o poziomie życia całej rodziny decydował dochód z działalności powoda, który na przykład w roku 2017 wyniósł 21.000 zł miesięcznie, a w 2018 r. wyniósł 15.000 zł miesięcznie. Później każdego roku systematycznie spadał, zwłaszcza w okresie sprawy rozwodowej. Powód doprowadził także do uszczuplenia swojego majątku, kiedy w 2020 r. sprzedał domek letniskowy w G. swojej kochance J. M.. Na podstawie art. 136 kro sąd jednak nie uwzględnił wynikłej stąd zmiany w ustalaniu zakresu świadczeń alimentacyjnych, skoro bez ważnego powodu powód zrzekł się tego prawa majątkowego. Oprócz tego, że powód dotychczas wyjeżdżał do domku z rodziną, to również czerpał zysk z wynajmu.

Na podstawie doświadczenia życiowego sąd wyliczył, że alimenty w kwocie po 1.500 zł miesięcznie są wystarczające, aby zaspokoić potrzeby małoletniego F.. Alimenty są wyższe niż przeciętne dla dziecka w wieku syna stron, ponieważ sąd wziął pod uwagę dotychczasowe dochody ojca małoletniego. Alimenty są w takiej wysokości również dlatego, że powód nie wykonuje żadnych osobistych starań o wychowanie swojego syna, w całości scedował ten obowiązek na matkę. Dlatego zasadne jest, aby swój obowiązek alimentacyjny powód wykonywał w płaszczyźnie finansowej. Alimenty nie mogą być wyższe, gdyż świadczenia pieniężne należy ustalać zgodnie z zasadą prawa dzieci do równej stopy życiowej z rodzicami, jednakże nie powinny być nadmierne i nieproporcjonalne w stosunku do potrzeb uprawnionych.

Na zasadzie art. 58 § 2 kro jeżeli małżonkowie zajmują wspólne mieszkanie, sąd w wyroku rozwodowym orzeka także o sposobie korzystania z tego mieszkania przez czas wspólnego w nim zamieszkiwania rozwiedzionych małżonków. Strony nie mieszkają razem od lipca 2019 r., a zatem orzeczono jak w punkcie V sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono jak w punkcie VI sentencji wyroku na mocy art. 98 § 1 k.p.c.

Od niniejszego wyroku apelacje wniosły obie strony.

Powód apelacją zaskarżył niniejszy wyrok w części, tj.:

1. w punkcie I w części dotyczącej orzeczenia o wyłącznej winie powoda za rozpad pożycia małżeńskiego stron,

2. w punkcie IV w kwocie dotyczącym orzeczenia o alimentach na rzecz małoletniego

F. D., w zakresie przekraczającym kwotę 1.000 zł.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) Naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 233 k.p.c. mające istotny wpływ na wynik sprawy polegające na niewyczerpującym i jednostronnym rozpatrzeniu materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie, poprzez:

A) Uznanie, że winę za rozkład małżeństwa ponosi wyłącznie powód i oparcie tego ustalenia wyłącznie o twierdzenia pozwanej, w sytuacji, w której z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym z zeznań samej pozwanej wynika wprost, że w postępowaniu o separację jakie toczyło się wcześniej między stronami, pozwana podawała dane niezgodne z prawdą, aby osiągnąć swój ówczesny cel procesowy, a co za tym idzie przyznawanie waloru wiarygodności zeznaniom pozwanej składanym w postępowaniu rozwodowym powinno być poparte wszechstronnym rozpatrzeniem całokształtu materiału dowodowego, co jednak nie nastąpiło.

B) Uznanie, że sytuacja finansowa powoda oraz jego możliwości zarobkowe pozwalają mu na płacenie na rzecz małoletniego F. D. alimentów w kwocie 1.500 zł i w sytuacji w której kondycja finansowa prowadzonej przez powoda działalności gospodarczej jest zła, a ponadto stan zdrowia powoda nie pozwala mu na wykonywanie pracy fizycznej w takim zakresie w jakim miało to miejsce w latach 20172019, a także w sytuacji, w której powód płaci jeszcze poza F. alimenty na dwójkę pozostałych synów kwotę 2.300 zł (na M. 1.300 zł, a na A. 1.000 zł).

C) Uznanie, że powód nie ponosi żadnych osobistych nakładów na wychowanie małoletniego F. podczas gdy małoletni spędza z powodem praktycznie każdy weekend począwszy od czerwca bieżącego roku, a czas po powrocie z przedszkola czy półkolonii spędza bądź z rodzicami powoda lub z samy powodem.

Biorąc pod uwagę powyższe, powód wniósł o zmianę :

1. pkt. I wyroku przez orzeczenie rozwodu - z winy obu stron;

2. pkt IV wyroku przez obniżenie zasądzonych alimentów od powoda na rzecz małoletniego syna stron z kwot po 1.500 zł, do kwot po 1.000 zł miesięcznice.

Pozwana zaskarżył niniejszy wyrok w części, tj. w pkt. IV i wniosła:

1. o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. IV i zasądzenie od powoda na rzecz małoletniego syna stron alimentów w kwocie po 2.000 zł miesięcznie

2. o obciążenie powoda kosztami postępowania za obie instancje i zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

ewentualnie:

3. o uchylenie zaskarżonego wyroku w tym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

zarzucając:

1. naruszenie prawa materialnego w szczególności przepisu art. 135 § 1 kro przez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że pomimo wysokich kosztów utrzymania małoletniego F. i nie kwestionowania ich przez Sąd, alimenty winny zostać ustalone na poziomie 1 .500 zł, pomimo, że z zebranego w sprawie materiału wynika, iż uzasadnione koszty kształtują się na poziomie 3.000 zł, co wynika z zeznań pozwanej i przedstawionych do akt sprawy dokumentów w postaci faktur i potwierdzeń przelewów,

2. naruszenie przepisów prawa procesowego które miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku a to art. 233 § I k.p.c., przez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i przyjęcie że zasądzona kwota alimentów na rzecz małoletniego F. odpowiada możliwościom zarobkowym i nasadkowym powoda pomimo, że z ustaleń Sądu wynika, iż możliwości zarobkowe powoda kształtują się na znacznie wyższym poziomie, powód zataja swoje dochody, ukrywa je, wyzbywa się majątku po cenach niższych niż rynkowe, celowo nie rejestruje sprzedaży, a nadto, iż strony w trakcie trwania małżeństwa żyły na wysokim poziomie.

Każda ze stron wniosła o oddalenie apelacji strony przeciwnej i o zasądzenie od strony przeciwnej na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Na wstępie wskazać trzeba, że Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenia faktyczne Sądu I instancji i poczynione na ich podstawie rozważania prawne, uznając je za własne. Tym samym - co do zasady - brak jest podstaw do uwzględnienia apelacji obu stron, z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia prawa procesowego, koncentrującego się na szeroko rozbudowanej argumentacji naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. oraz łączącego się z tym, zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych, poprzez naruszenie obowiązku wszechstronnego rozważenia całości materiału dowodowego i dokonanie ustaleń faktycznych jedynie na podstawie dowodów korzystnych dla jednej zez stron, z pominięciem korzystnych dla drugiej strony.

W tym kontekście należy wskazać, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego podnosi się, iż „dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie można poprzestać na stwierdzeniu, że dokonane ustalenia faktyczne są wadliwe, odnosząc się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając" (zob. postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753; wyrok SN z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05, Lex nr 180925). Ponadto Sąd Najwyższy wielokrotnie w swoim orzecznictwie wskazywał, że „jeżeli wnioski wyprowadzone przez sąd orzekający z zebranego materiału dowodowego są logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, ocena tego sądu nie narusza przepisu art. 233 § 1 k.p.c. i musi się ostać, choćby z materiału tego dawały się wysnuć również wnioski odmienne. Tylko wówczas, gdy brakuje logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych związków przyczynowo-skutkowych, przeprowadzona przez sąd orzekający ocena dowodów może być skutecznie podważona "(Zob. m.in. wyrok SN z 7.10.2005 r., IV CK 122/05, LEX nr 187124).

Należy zatem stwierdzić, iż skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 233 § 1 k.p.c. wymaga nie polemiki, lecz wskazania, że Sąd ten uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd doniosłości (wadze) poszczególnych dowodów, ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu pierwszej instancji.

W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzuty apelacji, w tym także zarzut błędu w ustaleniach k.p.c., nie mają żadnego merytorycznego uzasadnienia, a jedynie charakter polemiki z oceną dokonaną przez Sąd I instancji.

W związku z faktem, że wnioski apelacji oparte były na zakwestionowaniu ustaleń stanu faktycznego i na tej podstawie konstruowana zarzuty naruszenia prawa materialnego, to konsekwencją bezzasadności tych zarzutów naruszenia prawa procesowego, jest bezzasadność zarzutów naruszenia prawa materialnego, a tym samym brak podstaw do uwzględnienia apelacji.

W szczególności wnioski te odnoszą się do apelacji powoda, w tej części, w jakiej kwestionuje on orzeczenie o winie w rozkładzie pożycia stron. W tym zakresie apelacja ta jest oczywiście bezzasadna

Odnosząc się do rozstrzygnięcia o alimentach od powoda na rzecz małoletniego syna stron wskazać należy, że w toku niniejszego postępowania Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 21 lutego 2023 r. sygn. akt (...)w wyniku częściowego uwzględnienia żądania pozwanej, uregulował obowiązek alimentacyjny powoda względem małoletniego syna stron F. na czas trwania sprawa o rozwód od dnia 26.06.2022 r., zasądzając kwoty po 1.500 zł miesięcznie, w miejsce alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z dnia 30 kwietnia 2019 r. sygn. akt(...) w ratach po 1.000 zł miesięcznie. Postanowienie to nie zaskarżyła żadna ze stron.

Następnie, powód pismem z dnia 25.08.2023 r. wniósł o obniżenie tak zasądzonych alimentów z kwoty po 1.500 zł do kwot po 500 zł miesięcznie. Postanowieniem z dnia 26 października 2023 r. sygn. akt I ACa 1400/22, Sąd Apelacyjny oddalił ten wniosek i postanowienie to uprawomocniło się wobec faktu, że powód nie wniósł od niego środka zaskarżenia.

Po wydaniu tego orzeczenia żadna ze stron nie wniosła nowego pisma procesowego.

W tym miejscu, co istotne, należy odnieść się do charakteru postępowania o udzieleniu zabezpieczenia w zakresie alimentów, czy też kosztów utrzymania rodziny, w sprawie o rozwód. wydawanych w trybie art. 445 § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu uchwały z dnia 20 października 2010 r., III CZP 59/10, OSNC 2011, Nr 5, poz. 52, Sąd Najwyższy wskazał, poddanie rozpoznawanych w postępowaniu odrębnym spraw o rozwód ogólnym regułom postępowania zabezpieczającego nie może prowadzić do eliminacji celu tego postępowania, wykraczającego poza sam tylko interes małżonków. Wykładnia przepisów o zabezpieczeniu w odniesieniu do postępowania w sprawach o rozwód powinna uwzględniać zatem, w stopniu niezbędnym do zachowania jego celów i zasad, odrębność tego postępowania, wyrażającą się w zakresie zabezpieczenia kosztów utrzymania rodziny, w szczególnym charakterze postanowienia o jego udzieleniu, jako postanowienia merytorycznego, rozstrzygającego ostatecznie na czas procesu o objętym nim przedmiocie.

Zdaniem Sądu Najwyższego postanowienie to odrywa się od kończącego sprawę o rozwód wyroku i nie podlega w nim weryfikacji, a jego kontrola odbywa się w ramach postępowania zabezpieczającego.

W procesie o rozwód nie chodzi o zabezpieczenia roszczenia z art. 135 § 1 k.p.c.- nie jest ono przedmiotem rozstrzygnięcia w sprawie o rozwód - lecz o wydanie orzeczenia w tej kwestii na czas trwania procesu. Jest to rozstrzygnięcie merytoryczne, które nie wiąże się z przeprowadzeniem jakiegokolwiek innego postępowania w tej sprawie. Postanowienie w tej kwestii nie zabezpiecza więc roszczenia, lecz nakłada w sposób definitywny obowiązek świadczenia. Ma w pełni byt samoistny, nie akcesoryjny.

Analogiczny pogląd wyrażony został w przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu Postanowienia z dnia 24 listopada 2016 r. III CZP 73/16.

W związku z powyższym podstawą prawną wydania w sprawie o rozwód postanowienia o zaspokojeniu potrzeb rodziny na czas trwania postępowania nie mogą być przepisy o postępowaniu zabezpieczającym, a w szczególności art. 753 k.p.c.

System Prawa Procesowego Cywilnego, red. nacz. T. Ereciński, Postępowanie Zabezpieczające, tom V, s. 160 - 173, W-wa 2016,Wolters Kluwer.

Powyżej przedstawiona ocena prawna, analogicznie odnosi się także do oceny charakteru postępowania o udzielnie zabezpieczenia alimentów na rzecz małoletnich dzieci rozwodzących się stron, odnośnie roszczeń za czas trwania tego postępowania, tj. od daty jego wszczęcia do daty jego prawomocnego zakończenia.

Konsekwencją powyższego, przy ocenie zasadności apelacji pozwanego od zaskarżonego wyroku w sprawie o rozwód, w części kwestionującej wysokość alimentów na rzecz małoletniego syna stron, koniecznym jest odniesienie się do tzw. zmiany stosunków w rozumieniu art. 138 k.r.o. pomiędzy datą wydania postanowienia z dnia 26 października 2023 r. w przedmiocie oddalenia wniosku powoda o obniżenie zasądzonych alimentów z kwoty po 1.500 zł do kwot po 500 zł miesięcznie, a datą wydania wyroku przez Sąd II instancji w dniu 3 kwietnia 2024 r. W tym zakresie powód nie przedstawił żadnych nowych dowodowych w tym zakresie. Jedynie na marginesie należy zauważyć, że podniesiona przez faktów oraz wniosków niego argumentacja w piśmie z dnia 25.08.2023 r. nie zasługiwała na uwzględnienie, chociażby z uwagi na racjonalne stanowisko pozwanej wyrażone w odpowiedzi na ten wniosek.

Podkreślić bowiem należy, że rozstrzygnięcie w przedmiocie alimentów zawarte w wyroku rozwodowym odnosi się do świadczeń od daty prawomocności tego wyroku, natomiast zawarte w postanowienia o udzielenia zabezpieczenia, zgodnie z art. 445 § 1 k.p.c., rozstrzyga merytorycznie ostatecznie o tym roszczeniu co do świadczeń za okres trwania tego procesu.

Dlatego przechodząc do oceny zmiany stosunków w rozumnemu art. 138 k.r.o. w tym zakresie podkreślić należy, że Sąd Apelacyjny, czując się związany poziomem alimentów w wysokości po 1.500 zł miesięcznie, orzeczonych postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 lutego 2023 r. – które nie zastało zakwestionowane ani zażaleniem pozwanego, ani też wnioskiem pozwanego o obniżenie tych alimentów, przy braku podniesienia przez powoda nowych okoliczności, apelacje powoda oddalił.

W istocie analogiczna sytuacja odnosi się do oceny zasadności apelacji pozwanej o podwyższenia zasądzonych zaskarżonym wyrokiem alimentów z kwoty po 1.500 zł do kwoty po 2.000 zł miesięcznie.

Także w tym zakresie w istocie pozwana nie przedstawiła nowych istotnych okoliczności przemawiających za przyjęciem oceny, ze od czasu ustalenia poziomu tych alimentów w wysokości po 1.500 zł miesięcznie postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 lutego 2023 r., doszło do zmiany tzw. stosunków w rozumieniu art. 138 k.r.o.

Dlatego zatem także apelacja pozwanej podlega oddaleniu.

Dlatego też Sąd Apelacyjny, uznając obie apelacje za bezzasadne, orzekł jak pkt 1 sentencji na mocy art. 385 k.p.c.

O kosztach o kosztach postępowania, co do zasady, orzeka się według reguły odpowiedzialności za wynik postępowania określonej w art. 98 § 1 k.p.c. Jakkolwiek obie apelacje zostały oddalone, to jednak w sprawach o rozwód w sytuacji orzeczenia rozwodu, co do zasady przegrywającym jest ten, kto został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia małżeńskiego stron .

Tak więc kosztach o kosztach postępowania apelacyjnego pomiędzy stronami orzeczono jak w pkt 2 sentencji według zasady odpowiedzialności za wynik postępowania określonej w art. 98 § 1 k.p.c., w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., a co do wysokości odnośnie zwrotu kosztów zastępstwa, zgodnie z stawkami określonym w § 4 ust. 1 pkt 1 oraz § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2016 r. poz. 1668).