Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 czerwca 2023 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie, I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Andrzej Żelazowski (spr.)

Sędziowie: SSA Jerzy Bess

SSA Wojciech Żukowski

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 15 czerwca 2023 r. w Krakowie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko M. P.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 11 października 2021 r., sygn. akt I C 1741/20

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 4.050,00 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I ACa 1535/21

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 11.10.2021 r. sygn. akt IC 1741/21 Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił powództwo (pkt I) oraz zasądził od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 5 417 zł tytułem kosztów procesu (pkt II).

Okolicznością bezsporną było, że w dniu 4.11.2015 r. między (...) Bank S.A. z/s w W., a M. P. została zawarta umowa kredytu gotówkowego nr (...) i na jej podstawie strona powodowa udzieliła pozwanemu, na okres 96 miesięcy, kredytu w wysokości 268 432, 36 zł na sfinansowanie: potrzeb konsumpcyjnych kredytobiorcy, prowizji bankowej za udzielenie kredytu, składki ubezpieczeniowej z tytułu umowy grupowego ubezpieczenia na wypadek zgonu w wyniku nieszczęśliwego wypadku (NW) i poważnego zachorowania, składki ubezpieczeniowej z tytułu umowy grupowego ubezpieczenia na wypadek zgonu, zgonu w wyniku NW, zgonu w wyniku NW, zgonu w wyniku wypadku komunikacyjnego, trwałego inwalidztwa w wyniku NW, całkowitej niezdolności do pracy w wyniku NW albo hospitalizacji w wyniku NW, a także składki ubezpieczeniowej z tytułu grupowego ubezpieczenia na wypadek śmierci albo rozpoznania Nowotworu (§1 umowy).

Zgodnie z treścią §2 umowy kredyt oprocentowany był według zmiennej stopy procentowej, która w dniu podpisania umowy wynosiła 5,49% w stosunku rocznym (pkt 1), a całkowita kwota kredytu została określona na kwotę 150 000 zł, która nie obejmowała kredytowanych kosztów kredytu. Całkowita kwota do zapłaty przez kredytobiorcę ustalona w dniu zawarcia umowy wyniosła 332 530, 41 zł (pkt 2), a według dalszych ustaleń pomiędzy stronami wskazano, że rzeczywista roczna stopa oprocentowania na dzień zawarcia umowy wynosiła 25,9% (pkt 3). Kredytobiorca zobowiązał się do spłaty kredytu w terminach i na zasadach określonych w umowie. I tak, w §3 ust. 2 umowy ustalono harmonogram spłat kredytu (strony postanowiły, że raty kredytu są równe i płatne w okresach miesięcznych dziesiątego dnia każdego miesiąca, a wysokość raty wynosi 3 461,30 zł z zastrzeżeniem, że wysokość pierwszej raty, która jest wyrównawcza, nie będzie wyższa niż 3 706,91 zł (pierwsza rata miała być płatna do 10.12.2015 r. – §3 umowy)

W §9 umowy strony ustaliły nadto, iż bank jest uprawniony do wypowiedzenia umowy z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia w razie: opóźnienia kredytobiorcy z zapłatą pełnej raty wynikającej z harmonogramu spłat, co najmniej za jeden okres płatności, niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu, wprowadzenia banku w błąd, co do tożsamości kredytobiorcy przez podanie nieprawdziwych danych osobowych, wprowadzenie banku w błąd przez złożenie dokumentów lub przedstawienie informacji, które okazały się niezgodne ze stanem rzeczywistym, niewykonania przez pozwanego żądania ustanowienia zabezpieczenia kredytu w postaci poręczenia cywilnego osób trzecich lub wskazania banku jako uprawnionego do otrzymania świadczenia z tytułu zgonu na podstawie ubezpieczenia na wypadek zgonu na skutek wygaśnięcia ochrony ubezpieczeniowej w ramach umowy grupowego ubezpieczenia na wypadek zgony w wyniku nieszczęśliwego wypadku oraz poważnego zachorowania w okresie pierwszych 12 miesięcy trwania umowy, czy utraty zdolności kredytowej przez kredytobiorcę. Po upływie okresu wypowiedzenia umowy, kredytobiorca zobowiązany został do niezwłocznego zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami należnymi bankowi za okres korzystania z kredytu.

Środki kredytowe zostały udostępnione pozwanemu zgodnie z umową.

Ponadto Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny.

Umowa o kredyt została zawarta pomiędzy stronami w wyniku złożonego przez pozwanego wniosku o udzielenie kredytu konsumenckiego.

W związku z powstaniem zaległości w spłacie kredytu/pożyczki powodowy bank, wysłał na adres pozwanego wezwanie do zapłaty z 27.05.2019 r., w którym wezwał pozwanego pod rygorem wypowiedzenia umowy do uregulowania na rachunek nr (...) w terminie 14 dni od daty doręczenia monitu zaległości w kwocie 111 557, 51 zł. Następnie, sporządził pismo z 27.06.2019 r. (oświadczenie o wypowiedzeniu umowy) zaadresowane na pozwanego, w którym wskazał, iż w związku z nieuregulowaniem zaległości w spłacie kredytu wypowiada umowę nr (...) z zachowaniem okresu wypowiedzenia określonego w umowie, liczonego od dnia doręczenia. Wskazano nadto, że w następnym dniu po upływie okresu wypowiedzenia całość środków kredytowych wraz z odsetkami i kosztami staje się wymagalna i podlega natychmiastowemu zwrotowi. Podano także, że bank rozważy cofnięcie oświadczenia o wypowiedzeniu w wypadku uregulowania w okresie wypowiedzenia całości zaległości obejmujących na dzień sporządzenia pism następujących kwot: 10 358, 62 zł tytułem należności kapitałowej, 4 898, 45 zł tytułem odsetek umownych, 177,10 zł tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie oraz 14,60 zł tytułem kosztów i opłat za czynności banku. W tym samym dniu strona powodowa nadto sporządziła pismo „Zawiadomienie”, w którym zawarła informację, że niespłacenie należności w terminie 30 dni od doręczenia pisma rodzi skutek przewidziany w art. 105a ust. 1 w zw. z art. 105a ust. 3 ustawy – Prawo bankowe w zakresie możliwości przetwarzania danych osobowych osób fizycznych bez ich zgody w okresie pięciu lat od dnia wygaśnięcia zobowiązania.

Wymagalne zadłużenie pozwanego z tytułu umowy kredytu nr (...) według stanu na 1410.2019 r. wynosiło 189.124,71 zł, w tym:



niespłacony kapitał 178.435,07 zł,



odsetki umowne w kwocie 7.720,33 zł,



oraz odsetki za opóźnienie w kwocie 2.950,51 zł,



opłaty i inne prowizje – 18,80 zł.

W ocenie Sądu Okręgowego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, z uwagi na nieprawidłowe wypowiedzenie przez powodowy bank umowy kredytu nr (...) z 4.11.2015 r. zawartej między (...) Bank S.A., a pozwanym dokonanego pismem z 27.06.2019 r. Sąd Okręgowy, opierając się o treść art. 69 ust. 1 i art. 75 ustawy – Prawo bankowe przypomniał, że przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W wypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu bank może umowę wypowiedzieć, przy czym możliwość wypowiedzenia umowy w przypadku uchybienia przez kredytobiorcę jej postanowieniom dotyczącym zasad i terminów spłat kredytu przewidywał także §9 umowy, zgodnie z którym bank ma prawo wypowiedzieć umowę kredytu m.in. w wypadku, gdy kredytobiorca opóźnia się ze spłatą pełnej raty wynikającej z harmonogramu spłat, za co najmniej jeden okres płatności (w treści §9 ust. 2 umowy wskazano, iż po upływie okresu wypowiedzenia kredytobiorca jest obowiązany do niezwłocznego zwrotu wykorzystanego kredytu z odsetkami należnymi bankowi za okres korzystania z kredytu).

Zdaniem Sądu Okręgowego podstawą dokonanego przez stronę powodową wypowiedzenia z 27.06.2019 r. było niedotrzymanie przez pozwanego warunków umowy i nieuregulowanie zaległości w spłacie rat kredytu. Wypowiedzenie to nie zostało jednak dokonane zgodnie z §9 umowy. Treść przywołanego §9 ust. 1 umowy z 4.11.2015 r. wskazuje bowiem, że dokonanie skutecznego wypowiedzenia umowy wymaga skierowania do dłużnika, wezwania do zapłaty, z zachowaniem miesięcznego terminu wypowiedzenia, a dłużnik obowiązany jest do uregulowania zaległości w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania wezwania. Dopiero wówczas, po bezskutecznym upływie tego terminu, jak również w sytuacji , w której złożony przez dłużnika wniosek o restrukturyzację zadłużenia zostanie odrzucony, bank ma prawo wypowiedzieć umowę.

W przedmiotowej sprawie, bank wezwał pozwanego do zapłaty pismem z 27.05.2019 r. Kolejnego pisma, w szczególności zawierającego wypowiedzenie umowy, pozwany od banku jednak nie otrzymał. Z przedłożonych przez bank dokumentów także nie wynika, by przesyłka zawierająca wypowiedzenie umowy została nadana i skutecznie doręczona pozwanemu. Bank przedstawił wprawdzie dokumenty, to jest kopię części książki nadawczej oraz wydruk potwierdzenia ze strony internetowej Poczty Polskiej, jednak nie wynika z nich okoliczność na którą się powołuje (pod pozycją 53 internetowego wydruku kopii książki nadawczej – k. 28 – wskazano dane pozwanego, ale nie określono numeru przesyłki, a z kolei z dołączonego wydruku ze strony Poczty Polskiej „Śledzenie przesyłek” – k. 82 wynika, że 28.06.2019 r. w Urzędzie Pocztowym we W. nadano przesyłkę o nr (...), która została odebrana Urzędzie Pocztowym w (...).07.2019 r., jednak nie wynika z niej kto był jej adresatem).

Według Sądu Okręgowego, bank nie wykazał, że w sposób prawidłowy doręczył pozwanemu wypowiedzenie umowy kredytu z 4.11.2015 r. Pozwany zaprzeczył, by otrzymał wypowiedzenie, a zatem to na banku ciążył obowiązek udowodnienia, że wypowiedzenie umowy dotarło do pozwanego w sposób umożliwiający mu zapoznanie się z jego treścią. Inaczej należało natomiast ocenić pismo z 27.05.2019 r. zawierające wezwanie do zapłaty, które wyczerpywało działania upominawcze, do których bank był obligowany w umowie, w sytuacji stwierdzenia naruszenia obowiązków umowy przez kredytobiorcę. W tym wypadku bank przedstawił prawidłowe dokumenty, które potwierdzały nadanie przesyłki do pozwanego. Mając jednak na uwadze powyższe, nie można przyjąć, by oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy zostało w sposób właściwy doręczone pozwanemu. Okoliczność ta czyni wypowiedzenie umowy za dokonane w sposób nieprawidłowy, a zatem całość zadłużenia z tytułu umowy nie jest zadłużeniem przeterminowanym i wymagalnym. Z uwagi bowiem na brak potwierdzenia nadania, nie wiadomo, w jakiej dacie umowa ulega rozwiązaniu, to jest w jaki sposób liczyć należy okres wypowiedzenia. Jasny i jednoznaczny w tym wypadku jest jedynie przekaz zawierający wezwanie kredytobiorcy do zapłaty i termin w jakim obowiązany jest spełnić swoje świadczenie. Oświadczenie banku zawarte w piśmie z 27.06.2019 r., nie mogło zatem wywrzeć skutku w postaci wypowiedzenia umowy z uwagi na brak potwierdzenia jego nadania, tym samym naruszało postanowienia umowy w zakresie procedury wypowiedzenia. Bank nie złożył zatem pozwanemu oświadczenia o wypowiedzeniu, a w konsekwencji nie nastąpił skutek w postaci pozostawienia w stan natychmiastowej wykonalności całości kredytu, wbrew przedstawionym twierdzeniom (pomimo wezwania banku do złożenia potwierdzenia odbioru doręczenia nadania wypowiedzenia zawartego w piśmie z daty 7.06.2019 r., pełnomocnik banku nie przedstawił żadnych innych dokumentów).

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., a na zasądzone na rzecz pozwanego koszty złożyły się koszty zastępstwa procesowego obliczone zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (5 400 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).

Apelacje od powyższego rozstrzygnięcia wniósł bank zaskarżając je w całości i zarzucając mu naruszenie przepisów prawa procesowego, to jest art. 233 §1 k.p.c. w zw. z art. 229 k.p.c. i art. 231 k.p. c. przez uznanie, że oświadczenia o wypowiedzeniu umowy nie zostały skutecznie doręczone pozwanemu, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika fakt doręczenia, gdyż bank przedłożył potwierdzenie nadania przesyłki rejestrowanej oraz tzw. tracking Poczty Polskiej stanowiące dowód, a pozwany nie obalił domniemania skutecznego doręczenia. W konkluzji bank wniósł o zmianę wyroku przez zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty dochodzonej w pozwie z odsetkami oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych. Nadto apelujący wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z książki nadawczej przesyłki zwierającej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy skierowanej do pozwanego w formie zanimizowanej na okoliczność nadania przez powoda do pozwanego listu o numerze nadawczym (...) z 28.06.2019 r.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego, a także o oddalenie zgłoszonego w niej wniosku dowodowego

Sąd Apelacyjny, zważył co następuje.

Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Zarzuty dotyczące popełnionego błędu w ustaleniach stanu faktycznego przyjętego za podstawę orzeczenia nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy uwzględnił bowiem wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody, wyciągnął z nich wnioski logicznie poprawne, w sposób obiektywny, a także wszechstronny rozważył wszystkie okoliczności ujawnione w toku postępowania oraz zawarte w aktach sprawy i w oparciu o nie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, nie naruszając w żaden sposób wskazanych przepisów prawa procesowego. O poprawności jego wniosków świadczą pisemne motywy uzasadnienia, w których przedstawione zostały wszystkie okoliczności stanowiące podstawę wydanego orzeczenia, a także omówione dowody ze wskazaniem, którym dano wiarę. Sąd Okręgowy w sporządzonym uzasadnieniu dokładnie opisał swój proces decyzyjny i przyczyny, jakimi kierował się wydając zaskarżony wyrok.

Powodowi nie udało się nawet w najmniejszym stopniu podważyć ustaleń Sądu pierwszej instancji co skutkuje tym, iż Sąd Apelacyjny musiał podzielić ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy i przyjąć je za własne. Sąd Apelacyjny podzielił również ocenę prawną tych ustaleń dokonanych przez Sąd pierwszej instancji, która skutkowała oddaleniem powództwa wobec M. P..

Zarzuty apelującego odnoszące się do naruszenia wskazanych przepisów prawa procesowego, to jest art. 233 §1 k.p.c. w zw. z art. 229 k.p.c. i art. 231 k.p. c. przez uznanie, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy nie zostało skutecznie doręczone pozwanemu, co w ocenie apelującego pozostawało w sprzeczności ze zgromadzonym materiałem dowodowym, sprowadzają się w istocie do polemiki strony ze swobodną oceną dowodów przeprowadzoną przez Sąd pierwszej instancji, której tak naprawdę nie można nic zarzucić, gdyż nie wykracza ona poza ramy zakreślone w art. 233 §1 k.p.c. Swoje zadanie w przedmiocie oceny wiarygodności i mocy dowodowej oferowanych dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału Sąd Okręgowy wypełnił nienagannie. Powód, nie był w stanie obalić prezentowanej przez Sąd Okręgowy argumentacji, a podniesiony zarzut pominięcia oczywistych faktów z wskazanych przez niego dowodów i pominięcie powszechnie znanych faktów był nieuzasadniony. Skarżący niewątpliwie koncentruje się na próbie forsowania własnego stanowiska w sprawie, ale powyższe nie oznacza, że jego subiektywne spojrzenie ma odzwierciedlenie w rzeczywistości, czyli w faktach ustalonych przez Sąd pierwszej instancji.

Przypomnieć należy, wbrew argumentacji powoda, że dla rozstrzygnięcia o zasadności żądań pozwu, sąd in meriti musi dysponować stosownymi danymi i informacjami, a zgodnie z treścią art 232 k.p.c. (odpowiednio art. 6 k.c.) to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Na powodzie spoczywał zatem ciężar udowodnienia faktów uzasadniających roszczenie, a na pozwanym obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających oddalenie pozwu. Reguły rozkładu ciężaru dowodu, stosowane przez sąd orzekający, mają fundamentalne znaczenie dla dokonania prawidłowej oceny wykonania przez strony obowiązku dowodzenia w zakresie przesłanek uzasadniających roszczenie lub zwalniających od konieczności jego spełnienia. Jeżeli bowiem materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, to sąd in meriti musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, ponosi zatem ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał. Przytoczona regulacja nie obciąża zatem sądu in meriti obowiązkiem dążenia do wykrycia prawdy obiektywnej bez względu na procesową aktywność stron, a działanie sądu orzekającego z urzędu musi być wyjątkowe, gdyż może stanowić naruszenie zasady równości i bezstronności.

Wbrew wyjaśnieniom powoda, praktyka przyjęta przez operatora pocztowego w wypadku korespondencji masowej, nie jest przy tym okolicznością powszechnie znaną, która nie wymagałaby dowodzenia, a fakt dotyczący przyjętej przez Pocztę Polską S.A. praktyki nadawania numerów przesyłek rejestrowanych w przypadku korespondencji masowej (numery nadania są naklejane przy pierwszej ostatniej przesyłce oraz sposób ich rozszyfrowania według ustalonego klucza) winien być wskazany przez powoda już w pozwie. Jest on bowiem w istocie znany jedynie wąskiej grupie pracowników, która zajmuje się wysyłką korespondencji, stąd nie jest możliwe przyjęcie za powodem, że okoliczność ta winna być wiadoma z urzędu sądowi in meriti.

W przedmiotowej sprawie nie przedstawiono żadnych dokumentów i twierdzeń odnośnie sposobu odszyfrowania numerów nadania przesyłki, a które pozwoliłyby sądowi orzekającemu na poczynienie prawidłowych ustaleń faktycznych, o to nawet pomimo wezwania banku do złożenia potwierdzenia odbioru doręczenia nadania wypowiedzenia zawartego w piśmie z daty 7.06.2019 r., kierowanego do pełnomocnika powoda. Tym samym nie sposób uznać w tej sytuacji za właściwe twierdzenie powoda, że bank skutecznie złożył oświadczenie o wypowiedzeniu, a w związku z tym roszczenia banku są wymagalne. Co więcej, także przedstawienie przez powoda zanonimizowanej książki nadawczej, która nie zawierała żadnych danych powoda nie mogło prowadzić do wniosku, że to bank jest ich nadawcą wskazanych przesyłek i nie było możliwe dokonanie takiego ustalenia także na podstawie tzw. trackingu Poczty Polskiej S.A.

Na uwzględnienie nie zasługuje także zgłoszony w apelacji wniosek dowodowy odnośnie dopuszczenia dowodu z książki nadawczej przesyłki zawierającej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z uwagi na prekluzję dowodową statuowaną przez art. 381 k.p.c. Zgodnie bowiem z tym unormowaniem sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Uregulowanie zawarte w treści art. 381 k.p.c. jest wyrazem dążenia do koncentracji materiału dowodowego przed sądem pierwszej instancji, a strona, która dopuszcza się zaniedbania w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, musi się liczyć z tym, że sąd drugiej instancji jej wniosku dowodowego nie uwzględni.

W realiach niniejszej sprawy nie ulega wątpliwości, że powód miał możliwości zgłoszenia wcześniej wniosku dowodowego zawartego w apelacji oraz przywołania całej argumentacji i twierdzeń już przed Sądem pierwszej instancji. Z tej też przyczyny nie jest możliwa do obrony teza, że potrzeba powołania się na ten dowód przez powoda zaszła dopiero po zamknięciu rozprawy, ponieważ taka obiektywna możliwość istniała już niewątpliwie wcześniej, a czego wnioskodawca nie uczynił. Powyższej potrzeby powołania się na dowód nie może bowiem stanowić jedynie okoliczność związana z niekorzystną dla powoda oceną dowodu w sprawie, a wynikającą z braku przedstawienia przez niego stosownych twierdzeń, czy faktów, które prezentowane dowody miały wykazać.

Skoro powód nie uniósł zatem ciężaru przewidzianego w art. 6 k.c., to w dalszej konsekwencji nie sposób było uznać, że doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu łączącej strony postępowania, a tym samym powództwo oparte o twierdzenie, że dochodzona przez bank kwota jest wymagalna i całość zadłużenia z tytułu umowy kredytu stała się zadłużeniem przeterminowanym, jawi się w tej sytuacji co najmniej jako przedwczesne. Powód, jako strona inicjująca proces, był bowiem obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swoje roszczenie, a powinność taka wynika wprost z treści art. 6 k.c., zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (reguła ta znajduje swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c.).

W konsekwencji Sąd Apelacyjny w Krakowie orzekł jak w pkt 1 wyroku oddalając apelację banku jako bezzasadną na zasadzie art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania odwoławczego rozstrzygnięto w zgodzie z art. 98 k.p.c. i art. 108 §1 k.p.c. w zw. z §2 pkt 6 i § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.