Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

POSTANOWIENIE

Dnia 28 listopada 2016 roku

Sąd Apelacyjny w Krakowie, I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSA Sławomir Jamróg

Sędziowie: SSA Marek Boniecki

SSA Barbara Baran (sprawozdawca)

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2016 roku w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa B. (...) (...)Funduszu (...)z siedzibą w G.

przeciwko P. J.

o zapłatę

na skutek zażalenia strony powodowej na zarządzenie Przewodniczącego składu orzekającego Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 16 sierpnia 2016 roku, sygn. akt I Nc 533/16

postanawia:

uchylić zaskarżone zarządzenie.

SSA Barbara Baran SSA Sławomir Jamróg SSA Marek Boniecki

UZASADNIENIE

Zaskarżonym zarządzeniem Przewodniczący składu orzekającego Sądu Okręgowego w Krakowie wezwał pełnomocnika strony powodowej o uiszczenie brakującej opłaty od zażalenia w kwocie 2 241 zł w terminie tygodniowym pod rygorem odrzucenia zażalenia.

W jego ocenie od pozwu w sprawach o prawa majątkowe pobierana jest opłata stosunkowa w wysokości 5% wartości przedmiotu sporu, zaś od zażalenia pobierana jest 1/5 część opłaty, a zatem w przedmiotowym przypadku pełnomocnik strony powodowej winien uiścić opłatę w należytej wysokości 2 441 zł, a nie opłatę, którą uiścił w kwocie 200 zł (w rozpatrywanej sprawie w stosunku do strony powodowej nie ma zastosowania regulacja zawarta w art. 13 ust. la u.k.s.c. w brzmieniu przed zmianą dokonaną ustawą o zmianie ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 18 marca 2016 r.). Wprawdzie źródłem roszczenia strony powodowej jest czynność bankowa dokonana przez pozwanego z (...) Bank (...) S.A., niemniej żądanie objęte pozwem wywodzi się z umowy cesji wierzytelności, a nie z czynności bankowej. Umowa cesji wierzytelności, jak i umowa zawarta przez pozwanego nie jest czynnością bankową w odniesieniu do funduszu sekurytyzacyjnego. Powód jako nabywca wierzytelności nie stał się stroną czynności bankowej, lecz beneficjentem wierzytelności z niej wynikającej, a wobec takiego podmiotu nie może więc mieć zastosowania regulacja wprowadzona art. 13 ust. la u.k.s.c.

Zażalenie na zarządzenie złożyła strona powodowa i wniosła o jego uchylenie oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Powyższemu rozstrzygnięciu zarzuciła naruszenie przepisu art. 13 ust. 1a w zw. z art. 19 ust. 3 pkt. 2 u.k.s.c. poprzez jego niezastosowanie, w wyniku uznania, że zażalenie na zarządzenie o zwrocie pozwu podlega opłacie sądowej w kwocie 2 441 zł, podczas gdy prawidłowa wysokość opłaty sądowej od niniejszego zażalenia wynosi 200 zł.

W uzasadnieniu wskazano, że powód uiścił już opłatę sądową od wniesionego zażalenia w formie bezgotówkowej na rachunek bankowy sądu w wysokości 200 zł na podstawie art. 19 ust. 3 pkt 2 u.k.s.c. w zw. z art. 13 ust. la u.k.s.c., stąd wezwanie do uiszczenie opłaty uzupełniającej jest bezzasadne. Zgodnie bowiem z treścią art. 13 a u.k.s.c., w sprawach o roszczenia wynikające z czynności bankowych, o których mowa w art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Prawo bankowe (Dz. U. z 2015 r. poz. 128, z późn. zm.), opłata stosunkowa wynosi 5% wartości przedmiotu sporu lub przedmiotu zaskarżenia, jednak nie mniej niż 30 złotych i nie więcej niż 1 000 złotych. Nie może przy tym budzić wątpliwości, że roszczenie z tytułu umowy kredytu udzielonej przez bank stanowi czynność bankową (art. 5 ust. 1 pkt 3 Prawo bankowe). W wyniku przelewu w rozumieniu art. 509 k.c. przechodzi bowiem na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go dotychczas z dłużnikiem. Skoro więc roszczenie objęte pozwem w niniejszej sprawie wynika z udzielonego przez bank kredytu a powód wszedł w prawa poprzedniego wierzyciela na podstawie umowy cesji, której istota polega na tym, że stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie i dochodzi jedynie do modyfikacji podmiotowej, to należy uznać, że pomimo cesji wierzytelności, roszczenie powoda w dalszym ciągu wynika z umowy kredytu udzielonego przez bank, który stosownie do postanowień art. 5 ust. 2 pkt 1 Prawa bankowego stanowi czynność bankową. W tej sytuacji należy uznać, iż powód prawidłowo ustalił i uiścił opłatę od zażalenia w wysokości 200 zł, a zatem brak było podstaw do wydania zarządzenia w przedmiocie uiszczenia opłaty uzupełniającej w wysokości 2 241 zł.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie zasługiwało na uwzględnienie.

Przepis art. 13 ust. 1a u.k.s.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 14 kwietnia 2016 r. stanowił wyjątek od ogólnej reguły wysokości opłaty stosunkowej przewidzianej w art. 13 ust. 1 u.k.s.c. (vide: ustawa z dnia 18 marca 2016 roku o zmianie ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - Dz. U. z 2016 roku, poz. 421). Zgodnie z jego treścią w sprawach o roszczenia wynikające z czynności bankowych, o których mowa w art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Prawo bankowe (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 128 ze zm.), opłata stosunkowa wynosiła 5% wartości przedmiotu sporu lub przedmiotu zaskarżenia, jednak nie mniej niż 30 zł i nie więcej niż 1 000 zł. Nadmienić należy, że stanowiska sądów w ramach wykładni tego przepisu były różne a orzecznictwo niejednolite.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 26 października 2016 roku (sygn. akt III CZP 59/16) w sprawach o roszczenia wynikające z czynności bankowych, o których mowa w art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (tekst jednolity: Dz.U. z 2015 roku, poz. 128 ze zm.) do uiszczenia opłaty stosunkowej przewidzianej w art. 13 ust. 1a u.k.s.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 27 listopada 2015 roku do dnia 14 kwietnia 2016 roku obowiązany był każdy podmiot wnoszący do sądu pismo podlegające opłacie sądowej, a istotne znaczenie miała jedynie okoliczność, iż roszczenie to wynikać powinno z czynności bankowych, czyli z tych czynności, które określone zostały w treści art. 5 ust 1 i 2 prawa bankowego, w tym m.in. z czynności udzielania kredytów oraz pożyczek pieniężnych, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 pkt 1 ustawy – Prawo bankowe. Przelew (art. 509 k.c.) nie zmienia tożsamości wierzytelności, następuje jedynie zmiana podmiotu, który w jego wyniku nabył wierzytelność.

Nadto dostrzec należy, że pozew w niniejszej sprawie został wniesiony poprzez oddanie pisma w polskiej placówce pocztowej w dniu 11 kwietnia 2016 r., zatem tę datę należy traktować jako datę wniesienia pozwu w sprawie (art.. 165 § 2 k.p.c.). Zastosowanie do postępowania do czasu jego zakończenia w danej instancji znajduje zatem przepis art. 13 ust. 1a u.k.s.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 14 kwietnia 2016 r. – zgodnie z treścią art. 2 ustawy zmieniającej z ustawę o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 18 marca 2016 r. (Dz. U. 2016, poz. 421).

W przedmiotowej sprawie strona powodowa powołała się na umowę, na podstawie której nabyła w drodze przelewu wierzytelność przysługującą zbywcy wierzytelności, a wynikającą z umowy kredytu gotówkowego z dnia 14 marca 2013 r., zawartej pomiędzy poprzednikiem prawnym strony powodowej ( (...) Bank (...) S.A.) a pozwanym P. J.. Podstawę żądania strony powodowej stanowiła zatem czynność bankowa, a tak określone roszczenie musiało podlegać opłacie sądowej ustalonej na podstawie wyżej powołanego art. 13 ust 1a u.k.s.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 14 kwietnia 2016 roku, co w konsekwencji oznacza, iż strona powodowa uiściła opłatę od zażalenia na zarządzenie w przedmiocie zwrotu pozwu w prawidłowej wysokości. Skutkiem powyższego zaskarżone zarządzenie winno zostać uchylone.

W związku z powyższym Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 398 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

SSA Barbara Baran SSA Sławomir Jamróg SSA Marek Boniecki