Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lipca 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Andrzej Żelazowski

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 lipca 2024 r. w Krakowie

sprawy z powództwa J. P. (1)

przeciwko S. A.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 22 grudnia 2021 r.,
sygn. akt IX GC 126/21

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że nadaje mu treść:

„I. oddala powództwo;

II. zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 5.417 zł
(pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu,
z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.”;

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 6.642,00 zł (sześć tysięcy sześćset czterdzieści dwa złote) w tym podatek od towarów
i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu w postępowaniu apelacyjnym przez radcę prawnego K. O., z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

Sygn. akt I AGa 54/22

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 05 lipca 2024 r.

Powódka J. P. (1) domagała się zasądzenia od pozwanego S. A. kwoty 107.444,98 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od:

kwoty 16 588,20 zł od dnia 8 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty;

kwoty 30.087,00 zł od dnia 8 lutego 2020 r. do dnia zapłaty;

kwoty 30.384,89 zł od dnia 12 marca 2020 r. do dnia zapłaty;

kwoty 30 384,89 zł od dnia 8 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty

oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, w dniu 10 lipca 2018 r. strony zawarły umowę najmu nieruchomości, której przedmiotem był najem nieruchomości zlokalizowanej w K. pod adresem ul. (...). Zgodnie z jej postanowieniami najemcę obciążał obowiązek płatności czynszu w miesięcznej stawce 21.747,40 zł netto + VAT, z zastrzeżeniem, ze czynsz podlega rocznej rewaloryzacji. Ponadto z godnie z umową, najemcę obciążał obowiązek ponoszenia miesięcznych opłat za świadczenia dodatkowe.

Zgodnie z zawartą umową, w związku z najmem wystawiane były comiesięczne faktury, z których pięć pozostał nieuregulowanych. Łączna zaległość pozwanego na rzecz powódki wynosiła 107.444,98 zł.

Zaległość pozwanego wobec powódki była wyższa, albowiem pozwany nie uiścił także czynszu za miesiąc sierpień 2019 r. jednak powódka skorzystała z przysługującego jej prawa zatrzymania kaucji i przeznaczyła całą kwotę kaucji na poczet zaległych faktur – całość zadłużenia z faktury nr (...) oraz część zadłużenia z faktury nr (...). W związku z dokonanym oświadczeniem o przeznaczeniu kaucji na poczet zaległych płatności, do zapłaty z faktury (...) pozostało 16.588,20 zł, gdyż kwota kaucji wystarczyła na zaspokojenie powódki z w/w faktury do kwoty 13.498,80 zł.

Pozwany S. A. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu do sprzeciwu pozwany podniósł zarzut:

a) nieważności umowy franczyzowej z dnia 19 marca 2018 r. oraz umowy najmu z dnia 10 lipca 2018 r. wskutek złożenia oświadczenia z dnia 29 kwietnia 2020 r. o uchyleniu się od skutków prawnych;

b) braku podstaw do domagania się przez powódkę zapłaty świadczeń pieniężnych na poczet umowy najmu z dnia 10 lipca 2018 r. z uwagi na jej nieważność;

oraz zakwestionował zasadność i wysokość wierzytelności opisanych w fakturach VAT o nr (...) jako „refaktura media (...)” i „refaktura czynsz do Wspólnoty (...)”.

Pozwany dodał, że był zainteresowany otwarciem przedszkola w W.. Przeglądając strony www natknął się na stronę (...), która zgodnie z treścią folderu reklamowego oferowała franczyzę w sieci nowoczesnych placówek przedszkolnych pod nazwą (...). Zachęcony warunkami franczyzowymi skontaktował się z przedstawicielami sieci.

Powódka zaoferowała pozwanemu lokal położony przy ul. (...) w K. i wraz z mężem R. P. przedstawiła pozwanemu biznesplan dotyczący tego lokalu, który zakładał otwarcie w nim przedszkola publicznego, koszt dostosowania lokalu do prowadzenia w im przedszkola w wysokości 250.000 – 350.000 zł, zysk w wysokości 20.000 zł, na który miały się złożyć przychody z dotacji z Urzędu Miasta K., marży z posiłków i wpłat od rodziców z zajęcia dodatkowe.

Na podstawie przedstawionego biznes planu w celu otwarcia w lokalu przedszkola powódka przedstawiła pozwanemu umowę franczyzową, którą strony zawarły 19 marca 2018 r.

Po podpisaniu umowy franczyzowej okazało się, że lokal do 31 sierpnia 2018 r. był wynajmowany przez osobę trzecią, co spowodowało pierwsze opóźnienia w przygotowaniu lokalu do otwarcia w nim przedszkola. Strony dopiero 10 lipca 2018 r. zawarły umowę podnajmu lokalu (tj. najpierw powódka zawarła umowę najmu z właścicielem lokalu, a następnie strony zawarły umowę podnajmu.

Przy zawieraniu umowy franczyzowej powódka wraz z mężem zapewniała pozwanego o formalnej możliwości prowadzenia w lokalu przedszkola od 1 października 2018 r. oraz uzyskaniu dotacji celowej na dofinansowanie zadań w zakresie wychowania dla przedszkola powołując się na swoje znajomości w Urzędzie Miasta K..

Powódka po zawarciu umowy franczyzowej i umowy najmu zapewniała pozwanego o należytym złożeniu dokumentacji pozwalającej na prowadzenie przedszkola we wspomnianym lokalu, a tym samym uzyskaniu dotacji z Urzędu Miasta K.. Pomimo otrzymywania przez pozwanego korespondencji świadczącej o braku możliwości otwarcia w ww. lokalu przedszkola, powódka cały czas zapewniała pozwanego, że wszystkie dokumenty były poprawiane i że lada moment uzyska stosowne zezwolenia i wpisy.

Na początku 2020 r. pozwany otrzymał negatywną decyzję Prezydenta Miasta K. w przedmiocie zezwolenia na otwarcie w lokalu przedszkola.

Pozwany twierdził, że podczas przesłuchania w ramach prowadzonego postępowania przygotowawczego dowiedział się o fałszowaniu jego podpisów na pismach składanych do Urzędu Miasta K..

Utraciwszy zaufanie do powódki, pozwany, pismem z dnia 29 kwietnia 2020 r. złożył jej oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych złożonych przez niego oświadczeń woli pod wpływem błędu przy zawieraniu umowy franczyzowej i umowy najmu. Powódka odebrała pismo dnia 11 maja 2020 r.

Pozwany zawierając umowę franczyzy i umowę najmu był przekonany, że lokal spełniał wszystkie wymogi formalne konieczne do otwarcia w nim przedszkola, a następnie uzyskania dotacji celowej. Miał świadomość, że działa z profesjonalnym podmiotem zajmującym się prowadzeniem działalności przedszkolnej zgodnie z zapewnieniami wyrażanymi przez powódkę ustnie, jak i przez foldery reklamowe.

Błąd pozwanego miał charakter istotny. Pozwany, gdyby wiedział, że lokal nie był zdatny do otwarcia w nim przedszkola, oczywiście nie zawarłby z powódką umowy franczyzy i umowy najmu. Błąd pozwanego, jego zdaniem, był spowodowany przez zachowanie powódki o charakterze podstępnym. Działaniem podstępnym może być każde zachowanie, które spowoduje lub utwierdzi u innej osoby błędne wyobrażenie o rzeczywistości. Może ono polegać na nieprawdziwych zapewnieniach ze strony kontrahenta, zatajaniu faktów, fałszywych obietnicach i kłamstwach wywołujących po stronie składającego oświadczenie określone, błędne wyobrażenie o rzeczywistości. Podstępne działanie może polegać na złożeniu fałszywej obietnicy. Powódka nakłoniła pozwanego do zawarcia umowy franczyzy i umowy najmu wiedząc (lub z łatwością jako profesjonalista na danym rynku mogła się dowiedzieć), że lokal nie nadawał się do otwarcia w nim przedszkola z uwagi na brak zapewnionego placu zabaw wymaganego do uzyskania zezwolenia na jego otwarcie. Powódka zrobiła to, w opinii pozwanego celem osiągnięcia korzyści majątkowej, tj. uzyskania opłat franczyzowych i korzyści z różnicy w czynszu pomiędzy umowa najmu a umowa podnajmu w wysokości 5 000 zł.

Skutkiem złożonego oświadczenia woli o uchyleniu się od skutków prawnych jest nieważność umowy franczyzy i umowy najmu, a tym samym możliwości domagania się zapłaty przewidzianych w nich świadczeń.

Stan faktyczny pomiędzy stronami w zakresie odnoszącym się do treści wyżej powołanych porozumień oraz zakresu żądanych przez powódkę należności pomiędzy stronami był w całości niesporny. Sąd Okręgowy ustalił nadto, że pozwany i jego żona E. A. wcześniej nie mieli doświadczenia w prowadzeniu przedszkola. Pozwany zajmował się jako przedsiębiorca montażem bram.

Strony nie uwarunkowały zawarcia umowy najmu i kontynuowania tego najmu od faktu, czy pozwany uzyska pozwolenie na prowadzenie przedszkola przy ul. (...). W powyższym lokalu pozwany planował prowadzić przedszkole publiczne, na podstawie licencji otrzymanej od powódki na podstawie umowy franczyzowej z 19 marca 2018 r.

Powódka nie reprezentowała pozwanego w tej sprawie administracyjnej, ani nie składała w imieniu pozwanego żadnej dokumentacji do urzędu.

Dnia 20 stycznia 2020 r., po negatywnej opinii kuratorium, pozwany otrzymał negatywną decyzję Prezydenta Miasta K. w przedmiocie zezwolenia na otwarcie przedszkola w lokalu przy ul. (...) z uwagi na brak zapewnionego placu zabaw.

Sad Okręgowy, oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, wskazał, że zeznania pozwanego w przeważającej części nie zasługują na wiarę albowiem pozwany w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego i zdrowego rozsądku przedstawił przyczyny dla których rzekomo był przekonany, że lokal spełniał wszystkie wymogi formalne konieczne do otwarcia w nim przedszkola. Tłumaczenie pozwanego, że działał w absolutnym zaufaniu do powódki, która jest profesjonalnym podmiotem zajmującym się prowadzeniem działalności przedszkolnej - zgodnie z zapewnieniami wyrażanymi przez powódkę ustnie, jak i przez foldery reklamowe i, że gdyby wiedział, że lokal nie był zdatny do otwarcia w nim przedszkola, to oczywiście nie zawarłby z powódką umowy najmu - jawi się jako próba tłumaczenia zupełnie nieracjonalnych wyborów dokonanych przez powoda, jako przedsiębiorcę od trzech lat funkcjonującego na wolnym rynku (choć w innej dziedzinie, tj. montażu bram). Jako przedsiębiorca, pozwany musiał znać zasady i granice wolnego rynku obowiązujące w Polsce, w tym granice wynikające z konieczności komunikacji z urzędami publicznymi (choćby z urzędami skarbowymi, ZUS, urzędem miasta), od których administracyjnych rozstrzygnięć niejednokrotnie musiało zależeć planowanie, tempo i zakres rozwoju prowadzonej przez niego działalności. Bez wątpienia miał świadomość znaczenia aktów administracyjnych wydawanych przez urzędy dla przedsiębiorców i działając zdroworozsądkowo powinien zawsze liczyć się z konsekwencjami zarówno negatywnych rozstrzygnięć administracyjnych, jak i pozytywnych. W tym kontekście zupełnie niezrozumiałe jest dlaczego pozwany nie skorzystał z przysługujących mu uprawnień w zakresie możliwości zaskarżenia decyzji Prezydenta Miasta K. o odmowie zezwolenia na otwarcie przedszkola w lokalu przy ul. (...) z uwagi na brak placu zabaw, choć o sposobie i terminie wniesienia odwołania, jak wynika z treści ww. decyzji, pozwany był pouczony

W świetle powyższego, zdaniem sądu, pozwany konsekwencje swoich zaniechań oraz subiektywnych wyobrażeń, w szczególności o absolutnie pewnych korzyściach finansowych jakie osiągnie z działalności przedszkolnej - nie opartych ani na faktach, ani na zdroworozsądkowym planowaniu działalności gospodarczej – próbował przerzucić na powódkę, starając się ją obarczyć odpowiedzialnością za niepowodzenie jego zamierzenia gospodarczego w postaci prowadzenia przedszkola przy ul. (...) w K..

Sad Okręgowy wskazał także, iż pozwany nie wykazał również, aby działał pod wpływem błędu istotnego ani, że powódka działała w sposób podstępny, nakłaniając go do zawarcia umowy najmu wiedząc (lub z łatwością mogąc się dowiedzieć, jako profesjonalista na rynku przedszkolnym), że lokal nie nadawał się do otwarcia w nim przedszkola z uwagi na brak zapewnionego placu zabaw wymaganego do uzyskania zezwolenia na jego otwarcie (jak zeznali świadkowie M. Ł. i R. P. – aktualnie w tym lokalu prowadzone jest jednak bez przeszkód przedszkole) oraz, że uczyniła to celem osiągnięcia korzyści majątkowej, tj. uzyskania opłat franczyzowych i korzyści z różnicy w czynszu pomiędzy umową najmu a umową podnajmu w wysokości 5.000 zł.

Nie zasługiwały także na walor wiarygodności zeznania pozwanego w zakresie twierdzeń jakoby umówił się z powódką (choćby ustnie), że będzie w jego imieniu składać dokumentację i reprezentować go w sprawie administracyjnej dotyczącej uzyskania zezwolenia na prowadzenie przedszkola oraz, że płatność czynszu za najem przez pozwanego powódce była uwarunkowana przez strony od faktu uzyskania przez pozwanego zezwolenia na prowadzenie przedszkola ul. (...) w K..

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, że powództwo zasługuje na uwzględnienie w części. Ponieważ pozwany zakwestionował wysokość i zasadność wierzytelności opisanych w fakturach VAT o nr (...) jako „refaktura media (...)” i „refaktura czynsz do Wspólnoty (...).”, to powódka (zgodnie z art. 458 ^{( 5)} §1 k.p.c.) powinna wykazać, przedstawiając dowody, że faktycznie takie należności uiściła. Tego jednak nie uczyniła i nie przedstawiła w ogóle takich dowodów, ani nie wskazała na jakąkolwiek przyczynę niemożności ich przedstawienia.

W oparciu zebrany materiał dowodowy sąd ustalił, że pozwany zalegał wobec powódki tylko w zapłacie czynszu za miesiące od stycznia do kwietnia 2020 r. na kwotę 93.682,24 zł (11.060,60 zł + 27.323,20 zł + 27.649,22 zł + 27.649,22 zł = 93.682,24 zł) , a w ogóle nie był zobowiązany do zapłaty jakichkolwiek płatności z tytułu refakturowania mediów i czynszu do Wspólnoty (...), pomimo takich zapisów w ww. fakturach. Jeśli chodzi o odsetki, Sąd orzekł o obowiązku ich uiszczenia przez pozwanego na podstawie art. 481 § 1 k.c. i art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych w związku z § 6 ust. 1 umowy najmu.

O obowiązku zwrotu kosztów postępowania powódce przez pozwanego Sąd orzekł na podstawie art. 100 zdanie drugie k.p.c. w związku z art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Pozwany w apelacji domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa, zarzucając wyrokowi sądu pierwszej instancji naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść wyroku - art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez:

- błędną ocenę dowodu z zeznań świadków oraz przesłuchania stron i w konsekwencji ustalenie, że powódka nie wprowadziła pozwanego w błąd przy zawieraniu umów pomiędzy stronami,

- uznania za wiarygodne w całości zeznania świadków M. Ł., R. P. i powódki, a jedynie częściowo wiarygodne zeznania pozwanego i świadka E. A., co pozostaje w sprzeczności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego i nie koresponduje z pozostałym materiałem dowodowym.

Pozwany wniósł nadto o dołączenie do akt sprawy jako związkowe akt postępowania Sądu Rejonowego (...) (...) jako mających związek z rozpoznawaną sprawą, a których potrzeba powołania zaszła na etapie apelacji ze względu na datę wyroku i dopuszczenie w poczet materiału dowodowego dokumentów znajdujących się w tych aktach.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, w połączonych do wspólnego rozpoznania sprawach toczących się przed Sądem Rejonowym dla (...) w K.pod sygn. akt (...) i (...), w których odpowiednio pozwany domagał się zasądzenia od powódki kwoty 60.000,00 zł tytułem zwrotu świadczeń uiszczonych na rzecz powódki na podstawie umowy franszyzy z dnia 19 marca 2018 r., powołując się na nieważność umowy franszyzy i umowy najmu spornego lokalu zawartej w dniu 10 lipca 2018 r. w wyniku uchylenia się do skutków złożonego oświadczenia woli ich zawarcia oświadczeniem z dnia 29 kwietnia 2020 r., a pozwana domagała się zapłaty m.in. opłat franszyzowych, zapadł w dniu 22 grudnia 2021 r. wyrok uwzględniający w całości powództwo pozwanego i oddalający w całości powództwo powódki. Przedmiotowy wyrok był przedmiotem kontroli instancyjnej dokonanej przez Sąd Okręgowy w K., który wyrokiem z dnia 21 czerwca 2022 r., sygn. akt (...) oddalił w całości apelację wniesioną przez powódkę.

Twierdzenia stron odnośnie okoliczności towarzyszących zawarciu spornych umów oraz podnoszone przez pozwanego zarzuty w powołanych sprawach oraz w sprawie niniejszej były tożsame.

Z dokonanych w powołanej sprawie ustaleń jednoznacznie wynika, że to J. P. (2) jako (...) znalazła w K. lokal do wynajęcia przy ul. (...), a następnie podpisała ze S. A. umowę najmu tego lokalu, w której była stroną wynajmującą. Pozostawało to w jej interesie bowiem - jak się okazało - czerpała z tego korzyści finansowe. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikało, że M. Ł. - pracownik J. P. (1), na jej polecenie przygotowywał dla S. A. dokumentację w postępowaniu administracyjnym i postępowaniu w przedmiocie wydania zezwolenia na założenie przedszkola i wpis przedszkola do rejestru placówek publicznych. Przygotował w tym przedmiocie odpowiednie wnioski. Co więcej, dokumentacja była weryfikowana przez J. P. (1). Z kolei sama J. P. (1) zajęła się pozyskaniem dotacji dla przedszkola prowadzonego przez S. A.. Następnie J. P. (1) przekonywała S. A., że wszystko jest w porządku i doradzała na każdym etapie, również w przypadku gdy pojawiły się problemy. Powyższe wskazuje na jej pełne zaangażowanie w kwestii prowadzenia przedszkola i potwierdza wersję zdarzeń przedstawiona przez S. A..

Jak wynika z umowy łączącej strony - umowa franczyzowa miała dotyczyć skonkretyzowanego lokalu nadającego się do prowadzenia przedszkola. Lokal ten miał być ujęty w załączniku 1 i 2 do umowy, jednak załączniki te nie zostały sporządzone, kiedy umowę podpisywano. Nie jest to jednak przeszkodą do stwierdzenia, że określenie lokalu było koniecznym wymaganiem na potrzeby umowy franczyzowej o prowadzenie przedszkola. I niewątpliwie umowa najmu lokalu z 10 lipca 2018 r. pozostawała związana z zawarciem umowy franczyzowej.

Sąd Okręgowy wskazał nadto w uzasadnieniu powołanego wyroku , że zgodnie z art. 84 § 1 k.c. w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych oświadczenia woli. Jeżeli oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć.

Podstawą uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli przy zawieraniu umowy franczyzy było mylne wyobrażenie S. A. o treści czynności prawnej, tj. cechach lokalu. Zgodnie z wyobrażeniem S. A. i zapewnieniami J. P. (1) lokal przy ul. (...) w K. miał nadawać się do prowadzenia przedszkola publicznego. Lokal ten, wynajmowany przez niego od J. P. (1), mimo zapewnień jej oraz R. P., nie nadawał się do prowadzenia przedszkola z uwagi na brak dostępu do placu zabaw.

Nie bez znaczenia zatem pozostawało zapewnienie S. A. przez J. P. (1), że wynajmowany od niej lokal zgodny jest z wymogami przewidzianymi w przepisach prawa dla prowadzenia przedszkola (i też w tym celu została zawarta umowa najmu, w której określono przeznaczenie lokalu). J. P. (1) zaoferowała S. A. lokal do prowadzenia przedszkola, z nią jaką profesjonalistą (franczyzodawcą) został zawarta o umowa franczyzy na prowadzenie przedszkola. S. A. kierując się zapewnieniami i profesjonalizmem J. P. (1) działał w pełnym zaufaniu do niej. Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że strony od początku współpracy wiedziały, że umowa franczyzowa będzie dotyczyć konkretnej lokalizacji.

S. A. przez długi czas (do czasu podjęcia rozmów ze wspólnotą mieszkaniową przy okazji remontów budynku i otrzymania mandatu) nie miał świadomości, że lokal, w którym prowadzi przedszkole tak naprawdę nie ma dostępu do miejsca, w którym może być zorganizowany plac zabaw dla dzieci.

W lokalu wynajętym przez S. A. prowadzone jest przedszkole przez inny podmiot. Istotne jest to, że przedszkole jest prowadzone przez kolejnego najemcę lokalu dlatego, że nowemu najemcy lokalu udało się zapewnić lokalowi dostęp do placu zabaw. W czasie kiedy był wynajmowany przez S. A., lokal takiego dostępu nie miał. S. A. podjął się próby uzyskania dostępu do placu zabaw poprzez rozmowy ze wspólnotą mieszkaniową, ale mu się nie udało. To, że S. A. próbował uzyskać dostęp do placu zabaw i że jemu się to nie udało, a udało się to kolejnemu najemcy, nie powoduje, że wynajmowany lokal miał w chwili zawierania przez S. A. umowy najmu i umowy franczyzy istotną cechę, jaką był dostęp lokalu do placu zabaw. Lokal uzyskał tę cechę dopiero po pewnym czasie.

Na skutek złożenia przez S. A. oświadczenia woli o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli jego oświadczenia woli składające się na umowę franczyzy i umowę najmu utraciły moc, co doprowadziło do upadku skutków tych czynności prawnych. To, co zostało przez S. A. spełnione na podstawie umowy franczyzy, podlegało zwrotowi jako świadczenie nienależne na podstawie art. 405 k.c. w zw. z art. 410 k.c. Na tej podstawie prawnej zostało uwzględnione powództwo S. A. przeciwko J. P. (1). Z kolei powództwo J. P. (1) o opłaty franczyzowe zostało oddalone na podstawie art. 84 k.c.

Sąd wskazał nadto, że nie jest zasadny zarzut J. P. (1), że S. A. nie odwoływał się od negatywnej decyzji Prezydenta Miasta K.. Odwołanie można oprzeć albo na zarzucie naruszenia prawa, albo na zarzucie poczynienia błędnych ustaleń faktycznych. Z okoliczności sprawy wynika, że żadna z tych podstaw odwoławczych nie zachodziła. Nie można zatem czynić zarzutu, że S. A. nie wniósł odwołania, bez wskazania, co S. A. miał w odwołaniu kwestionować, aby odwołanie było skuteczne.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Apelacyjny przy rozpoznaniu sprawy był powołanym wyrokiem związany zgodnie z art. 365 §1 k.p.c. Moc wiążąca powołanego wyroku odnosi się co prawda, ze względu na przedmiot sporu w powołanych połączonych sprawach, do ważności umowy franszyzy, jednakże mieć na względzie należy, że umowa franczyzowa miała dotyczyć skonkretyzowanego lokalu nadającego się do prowadzenia przedszkola, a nadto umowa najmu lokalu z 10 lipca 2018 r. pozostawała związana z zawarciem umowy franczyzowej.

Ponadto Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie podziela w pełni, zarówno w zakresie oceny dowodów jak i oceny prawnej, zapatrywania wyrażone w uzasadnieniu powołanego wyroku Sądu Okręgowego. Sprawia to, że za nieważną uznać należy umowę najmu spornego lokalu wobec skutecznego, z wyżej wywiedzionych przyczyn, uchylenia się przez pozwanego od skutków jej zawarcia, czego następstwem jest niezasadność żądania zgłoszonego przez powódkę w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny, na zasadzie art. 386 §1 k.p.c. , orzekł jak w punkcie 1. sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzekł Sąd Apelacyjny na zasadzie art. 98 § 1, §1 ¹, §3 k.p.c. w zw. z §2, §4 ust. 1 i 3, §8 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.