Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Beata Kurdziel
Protokolant:	Marta Sekuła

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2022 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa A. L.

przeciwko M. P. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach

z dnia 28 września 2021 r. sygn. akt VII GC 1/21

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 8.100 zł (osiem tysięcy sto złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Beata Kurdziel

Sygn. akt I AGa 423/21

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Kielcach wyrokiem wydanym w dniu 28 września 2021r. w sprawie z powództwa A. L. przeciwko M. P. (1) o zapłatę, zasądził od M. P. (1) na rzecz A. L. kwotę 207 706,38 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: od kwoty 90 974,75 zł od dnia 7 października 2018 r., od kwoty 69 176,06 zł od dnia 29 października 2018 r., od kwoty 23 147,74 zł od dnia 30 października 2018 r., od kwoty 24 407,83 zł od dnia 22 listopada 2018 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 21 203 zł tytułem kosztów procesu.

W uzasadnieniu ww. wyroku Sąd Okręgowy wskazał, że wniesionym w dniu 29.12.2020r. pozwem powódka domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 207.706,38 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie i kosztami procesu, wskazując, że od stycznia 2018r. sprzedawała pozwanemu, w imieniu którego działał jego syn, M. P. (2), na podstawie udzielonego mu pełnomocnictwa, cement. Faktury wystawione do sierpnia 2018r. na kwotę 1.620.424,46 zł zostały przez pozwanego zapłacone. Zamówienia towaru były składane przez pozwanego telefonicznie i na ich podstawie powódka umożliwiała pozwanemu poprzez udostępnienie kodu, który otrzymywała od producenta po złożeniu u niego zamówienia, odbiór towaru bezpośrednio u producenta (...) S.A. w M.. Pozwany nigdy nie kwestionował zasadności wystawionych przez powódkę faktur. Do chwili obecnej pozwany nie uregulował należności za towar z faktur wystawionych we wrześniu i październiku 2018r. w kwocie dochodzonej pozwem.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa, podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia i powołując się na art. 554 k.c. Ponadto podniósł, że zakup od powódki cementu, a następnie odsprzedaż zaproponował pełnomocnikowi pozwanego, M. P. (2), G. M. (1) - partner powódki. Pozwany ani jego pełnomocnik nigdy bezpośrednio nie zamawiali towaru u powódki, ani go fizycznie nie odbierali i nie zapewniali transportu, wszystkim zajmował się G. M. (1). Umowa między G. M. (1) a M. P. (2) była taka, że kiedy G. M. (1) otrzyma zapłatę za towar od ostatecznego nabywcy zapłaci pozwanemu, a ten zapłaci z kolei powódce. Taka współpraca trwała do sierpnia 2018r. Sporne faktury powódki nie zostały przez pozwanego zapłacone. Pozwany złożył zawiadomienie o możliwości popełnienia na jego szkodę przez G. M. (1) przestępstwa oszustwa. Postępowanie w tej sprawie prowadzi Prokuratura Okręgowa w T. Powyższe uzasadnia zastosowanie do roszczenia powódki art. 5 k.c.

Podstawa wydanego wyroku był następująco ustalony stan faktyczny:

W okresie od stycznia 2018r. do końca października 2018r. powódka sprzedawała pozwanemu cement. Umowa została zawarta przez powódkę i w imieniu pozwanego przez jego syna M. P. (2), mającego pisemne pełnomocnictwo M. P. (1) do działania w jego imieniu w sprawach związanych z prowadzoną przez pozwanego działalnością gospodarczą. Telefoniczne zamówienia na dostawy cementu w imieniu pozwanego składał do powódki G. M. (1). Do takich kontaktów z powódką G. M. (1) został upoważniony przez M. P. (2).

Na podstawie tych zamówień, powódka składała zamówienia na cement do producenta (...) S.A. w M.. Powódka przekazywała pozwanemu otrzymany od producenta kod upoważniający do odbioru towaru. Pozwany na podstawie otrzymanego kodu we własnym zakresie organizował odbiór cementu od producenta.

Wystawione powódce przez producenta faktury zawierały m.in. numer dowodu Wz, datę wydania towaru, nazwisko kierowcy i numer samochodu odbierającego towar. Po realizacji zamówienia powódka wystawiała pozwanemu faktury, zawierające numery Wz, na podstawie których cement został pozwanemu wydany przez producenta. Faktury te pozwany przyjmował i księgował nie zgłaszając do nich zastrzeżeń. Należności za dostawy cementu z faktur wystawionych przez powódkę w okresie od 19.01.2018r. do 31.08.2018r. pozwany uregulował w całości. Nie zostały uregulowane przez pozwanego faktury nr:(...) na kwotę 90.974,75 zł, (...) na kwotę 69.176,06 zł, (...)na kwotę 23.147,74 zł, (...) na kwotę 24.407,83 zł. Ta ostatnia faktura wystawiona pierwotnie na kwotę 48.383,23 zł została zakwestionowana przez M. P. (2) w mailu z 15.11.2018r. adresowanym do powódki, jako obejmująca nie zamówiony przez pozwanego cement (...) Adresatem maila był także G. M. (1). W mailu z 11.12.2018r. pozwany poinformował powódkę, że nie będzie zamawiał i odbierał cementu w listopadzie z uwagi na jego wysoka cenę.

M. P. (2) jako pełnomocnik pozwanego zawarł umowę sprzedaży cementu z M. M. (1) właścicielem firmy (...) w M., w imieniu którego działał jego brat G. M. (1). Poczynając od stycznia 2019r. do końca kwietnia 2019r. pozwany nie otrzymał do M. M. (1) zapłaty za sprzedany mu cement. Cement ten kupował od powódki i refakturował doliczając marżę na firmę (...).

Pismem z 2.12.2019r. pełnomocnik pozwanego złożył do Prokuratury (...) w M. zawiadomienie o możliwości popełnienia na jego szkodę przestępstwa oszustwa przez M. i G. M. (1).

Ustalając powyższy stan faktycznych Sąd Okręgowy nie dał wiary twierdzeniom pozwanego , jak i zeznaniom świadka M. P. (2), którzy wskazywali, że ani pozwany, ani jego pełnomocnik M. P. (2) nie zamawiali cementu od powódki i nie zawierali żadnej umowy z powódką na sprzedaż cementu. Twierdzeniom pozwanego, jak i zeznania świadka były w tym zakresie wewnętrznie sprzeczne i pozbawione logiki. Z jednej strony świadek zeznał, że firma ojca nigdy nie zamawiała od powódki cementu i go nie odbierała, a z drugiej, że G. M. (1) zamawiał cement od powódki w imieniu ojca pomimo, że nie miał do tego pełnomocnictwa. M. P. (2) taką sytuację, jak twierdził tolerował przez rok czasu. Świadek przyznał przy tym, że faktury wystawione przez powódkę za dostawy cementu były przyjmowane i księgowane w firmie ojca. Powódka twierdziła i to podtrzymała składając wyjaśnienia, że umowę na sprzedaż cementu zawarła z pozwanym, w imieniu którego działał jego pełnomocnik M. P. (2), syn pozwanego. W trakcie realizacji umowy miała kontakt jedynie z M. P. (2) i G. M. (1), tym ostatnim jako osobą upoważnioną przez M. P. (2) do kontaktu z nią w sprawie zamówień cementu. G. M. (1) w imieniu pozwanego składał w 2018r. telefoniczne zamówienia na dostawy cementu. Dostawy te zostały przez powódkę zrealizowane. W ocenie Sądu zeznania powódki (pozwany nie stawił się na rozprawę celem złożenia wyjaśnień) co do faktu zawarcia umowy z pozwanym i w jej wykonaniu odebrania przez pozwanego zamówionej ilości cementu, zasługują na wiarę. Świadczą o tym faktury wystawione przez powódkę w okresie 19.01.2018r. - 31.10.2018r. zaakceptowane i zaksięgowane przez pozwanego. Co więcej, faktury wystawione przez powódkę obejmujące okres od stycznia 2018r. do 31.08.2018r. zostały przez pozwanego zapłacone. Jedna ze spornych faktur nr (...) z 15.09.2018r. także została w części uregulowana. Fakt składania powódce zamówień na dostawy cementu i odbioru tego cementu przez pozwanego potwierdzają także maile z 15.11. i 11.12.2018r. wysłane z firmy pozwanego i adresowane do firmy powódki. Pozwany twierdził, że w umowie zawartej przez G. M. (1) z M. P. (2) były takie uzgodnienia, że pozwany miał zapłacić powódce za cement dopiero po otrzymaniu zapłaty od G. M. (1). Powódka zaprzeczyła, aby G. M. (1) miał być jej pełnomocnikiem przy zawarciu umowy z pozwanym. Twierdziła, że osobiście zawarła umowę z reprezentującym pozwanego M. P. (2). To, że zamawiający cement G. M. (1) działał w imieniu pozwanego, wynika także z zeznań M. P. (2). Powódka nie potwierdziła, aby miała uzgodnić z M. P. (2), że otrzyma zapłatę za cement dopiero po otrzymaniu przez pozwanego zapłaty za cement od G. M. (1). Nie jest przy tym istotne w ocenie Sądu, czemu powódka zaprzeczyła, czy miała ona wiedzę kto jest odbiorcą cementu od pozwanego. Z zawiadomienia pozwanego o możliwości popełnienia przestępstwa oszustwa skierowanego do organów ścigania wynika, że pozwany w 2017r. zawarł umowę na sprzedaż cementu z G. M. (1), działającym w imieniu M. M. (1) właściciela firmy (...) i że za okres od stycznia 2019r. do 30.04.2019r. nie otrzymał zapłaty za sprzedany cement. Ze stanowiska pozwanego wynika, że powodem nieuregulowania faktur powódki wystawionych we wrześniu i październiku 2018r. był brak zapłaty za cement przez kontrahenta pozwanego, docelowego odbiorcy. Sąd Okręgowy wskazał, że w sytuacji, w której umowa sprzedaży cementu łącząca powódkę z pozwanym nie zawierała zastrzeżenia, że otrzyma ona zapłatę dopiero po sprzedaży przez pozwanego cementu, pozwany winien był uregulować należność w terminach wskazanych przez powódkę w wystawionych przez nią fakturach, których pozwany nie kwestionował ani co do zasady, ani co do wysokości.

Za niezasadny Sąd uznał podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia. Powódka dochodzi zapłaty ceny za cement z faktur, w których terminy płatności przypadały na: 6.10., 28.10., 29.10. i 21.11.2018r. Dochodzone przez powódkę roszczenie jest roszczeniem z umowy sprzedaży, które stosownie do art. 554 k.c. przedawnia się w upływem dwóch lat. Zgodnie z art. 118 zd. 2 k.c. koniec okresu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Biorąc powyższe pod uwagę, koniec terminu przedawnienia roszczenia powódki upływał w dniu 31.12.2020r. W sytuacji, w której pozew został złożony w dniu 29.12.2020r., roszczenie nie uległo przedawnieniu.

Sąd nie znalazł żadnych podstaw w świetle okoliczności sprawy do przyjęcia, że zaszły przesłanki do zastosowania art. 5 k.c. i że domaganie się przez powódkę ochrony jest sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem dochodzonego przez nią prawa lub zasadami współżycia społecznego. Pozwany nie wyjaśnił przy tym na czym ta sprzeczność miałaby polegać, w sytuacji w której powódka nie była stroną umowy łączącej pozwanego z firmą (...).

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy uwzględnił powództwo na podstawie art. 535§1 k.c. i art. 481§1 i 2 k.c. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98§1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany M. P. (1), zaskarżając go w całości i zarzucając:

1/ naruszenie prawa procesowego, co miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a to:

1/ art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób wybiórczy, sprzeczny z zasadą swobodnej oceny dowodów, w tym zasadami logicznego rozumowania, wiedzy oraz doświadczenia życiowego, co miało wpływ na błędne, wewnętrznie sprzeczne, selektywne, wybiórcze i niepełne ustalenia stanu faktycznego,

2/ art. 327 ¹ k.p.c. poprzez:

-

brak wskazania przyczyn, dla których Sąd w ustaleniach faktycznych, pominął fakty podniesione przez stronę pozwaną i wynikające z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy,

-

sporządzenie uzasadnienia, które pomija znaczną część materiału dowodowego w sprawie i dokonanie wybiórczych ustaleń faktycznych na jego podstawie,

-

brak dokonania oceny całości materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy - Sąd dokonał ogólnej oceny zeznań stron i świadka, bez ich wzajemnej korelacji oraz bez powiązania z pozostałym materiałem dowodowym,

-

ograniczenie uzasadnienia oceny prawnej do jedynie wybiórczo wskazanych okoliczności bez szczegółowej analizy stanu faktycznego, a co więcej bez odniesienia się do stanowiska strony pozwanej, którego treść wprost przeczy ocenom dokonanym przez Sąd i bez dokonania oceny przez Sąd w kontekście art. 5 k.c.,

b/ brak dokonania oceny kwestii zarzutu przedawnienia, przy hipotetycznym przyjęciu, że do przedawnienia doszło, w kontekście nadużycia prawa podmiotowego - postępowanie powódki należy uznać za sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa, jak i zasadami współżycia społecznego, gdyż w sposób rażący postępowała względem strony pozwanej,

III/ nierozpoznanie istoty sprawy poprzez zaniechanie zbadania materialnej podstawy żądania pozwu oraz pominięcie stanowiska strony pozwanej w znacznej części tak co do ewentualnego nadużycia przez stronę powodową prawa podmiotowego.

W oparciu o ww. zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, ewentualnie – o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

W uzasadnieniu apelacji pozwany podniósł, że wskazywał, iż powódka faktycznie wystawiła faktury sprzedażowe na rzecz pozwanego i dotyczyły zakupu cementu, jednakże współpraca ta związana była ściśle z działalnością przestępczą G. M. (1), z którym powódka pozostawała w związku uczuciowym. To właśnie G. M. (1) zaproponował pełnomocnikowi pozwanego - M. P. (2), aby ten kupował cement od powódki i następnie odsprzedawał go jemu. Zarówno pozwany, jak i jego pełnomocnik M. P. (2) nigdy bezpośrednio nie zamawiali towaru u powódki, nigdy fizycznie go nie odbierali i nie zapewniali transportu. Wszystkim zajmował się G. M. (1) - partner powódki. Sąd Okręgowy błędnie uznał za niewiarygodne zeznania M. P. (2), który konsekwentnie twierdził, że G. M. (1) był osobą, która decydowała o zamówieniach cementu dla powódki, a następnie dalszej sprzedaży towaru pozwanemu. Umowa między M. P. (2) a G. M. (1) była taka, że kiedy ten ostatni otrzyma zapłatę za towar od nabywcy, ureguluje faktury pozwanego, a następnie pozwany zapłaci powódce. Powódka doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że będzie ona miała zapłacone za wystawione faktury dopiero wówczas, kiedy G. M. (1) ureguluje należność wobec pozwanego.

Sąd błędnie również roszczenie powódki w świetle art. 5 k.c., jako sprzecznego ze społeczno- gospodarczym przeznaczeniem tego prawa, jak i z zasadami współżycia społecznego. Skoro G. M. (1) dopuścił się czynu zabronionego z art. 286 kk, to w tym kontekście należało ocenić postępowanie powódki jako naruszenie zasad z art. 5 k.c.

W piśmie procesowym z dnia 19 sierpnia 2022r. pozwany wniósł o przeprowadzenie dowodu z protokołu z dnia 27 maja 2022r. w sprawie (...) na okoliczność treści zeznań powódki i ich wiarygodności, ponowne przesłuchanie powódki pod rygorem odpowiedzialności karnej, przeprowadzenie dowodu ze sprawozdania detektywa z dnia 20 czerwca 2022r. na okoliczność prowadzenia działalności gospodarczej przez powódkę wspólnie z G. M. (1) oraz na okoliczność reprezentowania przez G. M. (1) strony pozwanej i powodowej w tej samej czynności, jak również przeprowadzenie dowodu z wyroku Sądu Apelacyjnego wR. z dnia 12.04.2022r., (...) na okoliczność ustalenia skazania G. M. (1) w związku z transakcjami, których dotyczy niniejsze postępowanie.

W piśmie procesowym z dnia 8 listopada 2022r. pozwany wniósł o przeprowadzenie dowodu z protokołu z dnia 17 kwietnia 2018r., (...) na okoliczność wiarygodności zeznań powódki.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Ustosunkowując się w pierwszej kolejności do podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia art. 327 ¹ k.p.c., stwierdzić należy, że zarzut ten jest całkowicie niezasadny. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada wymogom określonym w ww. przepisie tj. zawiera wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, obejmującej ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, jak również zawiera wskazanie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. W uzasadnieniu wskazane zostało w szczególności, z jakich przyczyn zeznania M. P. (2) uznane zostały za niewiarygodne. Podkreślić należy, że pozwany na okoliczność podniesionych zarzutów zawnioskował w postępowaniu przed Sądem I instancji (poza dowodem z zawiadomienia z dnia 2 grudnia 2019r. o możliwości popełnia przestępstwa przez G. M. (1)) wyłącznie dowód z zeznań ww. świadka, którym Sąd – w konfrontacji z zeznaniami powódki i dowodami z dokumentów przedłożonymi przez powódkę tj. fakturami, korespondencją mailową oraz niesporną okolicznością zapłaty przez pozwanego za towar objęty fakturami za okres od 19.01.2018r. do 31.08.2018r. – odmówił wiary. Podniesiony zarzut pominięcia znacznej części materiału dowodowego nie obejmuje nawet wskazania, jaki konkretnie materiał dowody apelujący ma na myśli i w związku z tym nie mógł odnieść żadnego skutku.

Nie zasługiwał na uwzględnienie również zarzut naruszenia art. 233§1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób wybiórczy, sprzeczny z zasadą swobodnej oceny dowodów i z zasadami logicznego rozumowania. Wbrew twierdzeniom apelującego, ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została oceniona zgodnie z dyrektywami zawartymi w ww. przepisie. Po pierwsze, trafnie Sąd Okręgowy odmówił wiary zeznaniom świadka M. P. (2), który twierdził, że firma jego ojca (pozwanego) nigdy nie zamawiała od powódki cementu i go nie odbierała. Po pierwsze, pozwany nie kwestionował faktu zapłaty za faktury dotyczące cementu kupionego od powódki w okresie styczeń-sierpień 2018r. Gdyby strony nie zawierały żadnej umowy – pozwany winien nie przyjmować wystawionych faktur i ich księgować, a już w żadnym wypadku nie powinien regulować należności nimi objętych. Uiszczenie należności za faktury wystawiane przez powódkę potwierdza zawarcie umów sprzedaży cementu. Co więcej, okoliczność łączącej strony umowy wynika z korespondencji mailowej (k. 32-34), nawiązującej do istniejącej współpracy. Ponadto, z zeznań świadka M. P. (2) wynika, że faktury wystawiane przez powódkę były przez firmę ojca przyjmowane, a następnie – po doliczeniu marży – refakturowane na firmę (...), co potwierdza fakt zakupu cementu. Dodatkowo świadek zeznał, że powiedział powódce, iż jak otrzyma jakieś środki od M., to się z nią rozliczy. Powyższe świadczy w sposób niewątpliwy o zawarciu umowy i istnieniu u pełnomocnika pozwanego świadomości obowiązku zapłaty za dostarczony cement. Okoliczność, że to G. M. (1) ustalał, do jakiej firmy cement ma być odsprzedany, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Pozwany (działający faktycznie przez syna M. P. (2)) akceptował udział G. M. (1) w prowadzeniu własnej działalności gospodarczej, w tym również kontaktowanie się przez G. M. (1) z powódką w imieniu pozwanego. Trafnie Sąd Okręgowy przyjął, że materiał dowody zebrany w sprawie nie daje podstaw do ustaleń, iż zapłata za cement zakupiony u powódki miała nastąpić przez pozwanego dopiero po uregulowaniu należności na rzecz pozwanego przez G. M. (1). Po pierwsze, powódka zaprzeczyła takim ustaleniom, a po drugie – brak jakichkolwiek dowodów pisemnych, z których wynikałaby ww. okoliczność, a zeznania świadka M. P. (2) w tym zakresie nie są potwierdzone żadnym innym dowodem i trafnie uznane zostały za niewiarygodne. Powyższej oceny dowodów oraz poczynionych ustaleń faktycznych nie podważają dowody z dokumentów przedłożonych na etapie postępowania apelacyjnego. Wskazać należy, że dowód z protokołów obejmujących zeznania powódki w sprawach (...) oraz (...)miał wykazać niewiarygodność zeznań powódki w zakresie braku wiedzy o udziale G. M. (1) w przedmiotowych transakcjach oraz daty zakończenia związku z G. M. (1) przez powódkę. Z zeznań powódki w sprawie (...) wynika, że G. M. (1) kontaktował się z nią w imieniu spółki (...), a M. P. (2) nigdy nie zakwestionował, że G. M. (1) działał w imieniu pozwanego. Powyższa okoliczność potwierdzona została zeznaniami świadka M. P. (2), a zatem o braku wiarygodności zeznań powódki nie może być mowy. Brak również podstaw do zakwestionowania wiarygodności zeznań powódki w zakresie daty zakończenia związku z G. M. (1). W niniejszej sprawie powódka podała, że związana była uczuciowo z ww. osobą do przełomu 2016/2017. Z kolei w sprawie (...) zeznała, że zakończyła związek z G. M. (1) w połowie 2017r. Rozbieżność dat jest na tyle niewielka, że należy uznać ją za wynikającą z upływu czasu od opisywanych zdarzeń. Brak było podstaw do czynienia jakichkolwiek ustaleń na podstawie sprawozdania M. H. oraz dopuszczania dowodu z jego zeznań na okoliczność prowadzenia przez powódkę działalności wspólnie z G. M. (1) i reprezentowania przez G. M. (1) również powódki przy transakcjach z pozwanym. Z treści sprawozdania wynika, że M. H. posiada wyłącznie informacje uzyskane od byłej żony G. M. (2) oraz samej powódki – w zakresie relacji z G. M. (1), która miała być zakończona na przełomie 2016/2017 lub 2017 r. Z ww. sprawozdania wynika, że M. H. nie posiada żadnych istotnych wiadomości w sprawie.

Brak było podstaw do ponownego przesłuchania powódki – jak wykazano wyżej wiarygodność jej zeznań nie została podważona, a nie ujawniły się żadne okoliczności wymagające dodatkowego przesłuchania.

Co się wreszcie tyczy dowodu z wyroku Sądu Apelacyjnego w R.wnioskowanego na okoliczność, iż G. M. (1) skazany został w związku z transakcjami, których dotyczy niniejsze postępowanie, to wskazać należy, że samego faktu skazania G. M. za przestępstwa określone w powyższym wyroku w żaden sposób nie wynika, że przy umowach zawieranych przez powódkę z pozwanym działał jako pełnomocnik powódki.

Wobec powyższego, akceptując ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Okręgowy, Sąd Apelacyjny przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu I instancji.

Za całkowicie chybiony uznać należy zarzut braku rozpoznania istoty sprawy. Do nierozpoznania istoty sprawy dochodzi wtedy, gdy Sąd nie rozpoznał żądań w aspekcie wszystkich twierdzeń powoda lub zarzutów pozwanego. W niniejsze sprawie, Sąd Okręgowy dokonał oceny zgłoszonego przez powódkę żądania, dokonując jednocześnie oceny zgłoszonych zarzutów pozwanego, w tym zarzutu przedawnienia oraz zarzutu sprzeczności dochodzonego roszczenia z zasadami współżycia społecznego. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż za powódkę i pozwanego łączyły umowy sprzedaży cementu, a pozwany pomimo dostarczenia cementu, nie zapłacił za zakupiony towar w uzgodnionych terminach. Skoro w umowach łączących strony brak było jakichkolwiek warunków co do zapłaty ceny ( w tym uzależnienia zapłaty na rzecz powódki od zapłaty na rzecz pozwanego), brak uzyskania przez pozwanego należności od innych kontrahentów pozostaje bez znaczenia dla oceny żądania powódki, również w kontekście naruszenia zasad współżycia społecznego. Rozważania zawarte w tym zakresie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Apelacyjny podziela. Słusznie Sąd Okręgowy podkreślił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż pozwany konstruując zarzut naruszenia art. 5 k.c. nie wskazał nawet, jaka zasada współżycia społecznego została naruszona. Brak podstaw do uznania za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego dochodzenie należności za sprzedany przedsiębiorcy na podstawie zawartych umów towar, za który należność nie została uiszczona w terminie.

Na koniec wskazać należy, że całkowicie chybiony jest zawarty w pkt 2 b apelacji zarzut braku oceny zarzutu przedawnienia – jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy dokonał wyczerpującej i trafnej analizy ww. zarzutu, przy uwzględnieniu terminów płatności należności objętych poszczególnymi fakturami.

Wobec powyższego, apelacja podlegała oddaleniu jako bezzasadna na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98§1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391§1 k.p.c., zasądzając od pozwanego jako strony przegrywającej spór, na rzecz powódki wynagrodzenie pełnomocnika, obliczone na podstawie §2 pkt 7 w zw. z §10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSA Beata Kurdziel