Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 308/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z 21 czerwca 2023 r., sygn akt III Ko 619/21

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

nie dotyczy

nie dotyczy

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

nie dotyczy

nie dotyczy

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

nie dotyczy

nie dotyczy

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

nie dotyczy

nie dotyczy

3.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zgodnie z dyspozycją art. 427 § 1 i 2 k.p.k. pełnomocnik wnioskodawcy zaskarżył wyrok w części, tj.:

1/ co do pkt II - oddalającego wniosek w pozostałym zakresie, tj. ponad kwotę 60.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez wnioskodawcę H. B., wynikłą w wyniku wykonania decyzji nr 375 o internowaniu z dnia 2 lutego 1982 r. i umieszczenia go w okresie od dnia 16 grudnia 1981 r. do dnia 7 kwietnia 1982 r. w Areszcie Śledczym w K., Ośrodku (...) w N. oraz Ośrodku (...) dla Internowanych w Załężu k. R., w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego;

2/ w zakresie zadośćuczynienia:

w oparciu o art. 438 pkt 2 k.p.k., obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodów i wyciągnięcie z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wniosków sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy i uznanie, że zasądzone zadośćuczynienie spełnia cel i wymogi określone art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (dalej: ustawa lutowa) w przypadku krzywd H. B., doznanych wskutek wykonania decyzji nr 375 o internowaniu z dnia 2 lutego 1982 r. i umieszczenia go w okresie od dnia 16 grudnia 1981 r. do dnia 7 kwietnia 1982 r. w Areszcie Śledczym w K., Ośrodku (...) w N. oraz Ośrodku (...) dla Internowanych w Załężu k. R., w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego;

2/ w oparciu o art. 438 pkt la k.p.k., obrazę przepisów prawa materialnego:

a) t j. art. 445 S 1 k.c. w zw. z art. 445 S 2 k.c. oraz art. 448 k.c., w zbiegu z art. 8 ust. 1 ustawy lutowej, poprzez błędne przyjęcie, że zasądzona kwota zadośćuczynienia jest kwotą odpowiednią w przypadku krzywd H. B., doznanych wskutek wykonania decyzji nr 375 o internowaniu z dnia 2 lutego 1982 r. i umieszczenia go w okresie od dnia 16 grudnia 1981 r. do dnia 7 kwietnia 1982 r. w Areszcie Śledczym w K., Ośrodku (...) w N. oraz Ośrodku (...) dla Internowanych w Załężu k. R., w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego;

b) art. 8 ust. 1 ustawy lutowej w zw. z art. 445 § 1 k.c. poprzez błędne ich zastosowanie skutkujące uznaniem, iż w okolicznościach niniejszej sprawy sumą odpowiednią zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez H. B. jest kwota 60.000,00 zł, podczas gdy Sąd I instancji nie uwzględnił we właściwy sposób wszystkich istotnych okoliczności, które w sposób wyjątkowy miały wpływ na wymiar krzywd wnioskodawcy, tj. poczucia rażącej niesprawiedliwości z powodu niesłusznego pozbawienia go wolności w związku z działalnością niepodległościową, złych warunków, w jakich wówczas przebywał, obawy o bezpieczeństwo bliskich oraz także dolegliwości fizyczne związane z warunkami miejsc izolacji, a w konsekwencji błędne oddalenie w części w pozostałym zakresie wniosku o zadośćuczynienie.

☐ zasadny

☐ częściowo

zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wywiedziona na korzyść wnioskodawcy apelacja nie była zasadna i to w stopniu oczywistym. Przede wszystkim nie można zgodzić się z zarzutem, iż wobec ustalenia kwoty zadośćuczynienia dla H. B. w sposób, jaki poczynił Sąd I instancji „(…) roszczenie o zadośćuczynienie za krzywdę doznaną przez niego wskutek wykonania decyzji nr 375 0 internowaniu z dnia 2 lutego 1982 r. i umieszczenia go w okresie od dnia 16 grudnia 1981 r. do dnia 7 kwietnia 1982 r. w Areszcie Śledczym w K., Ośrodku (...) w N. oraz Ośrodku (...) dla Internowanych w Załężu k. R., w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (…)”, ma charakter jedynie symboliczny i stoi w jaskrawej sprzeczności do wagi krzywd i cierpień, jakich doznał wnioskodawca.

Tymczasem analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wskazuje na to, że Sąd Okręgowy odniósł się do wszystkich zarzutów podniesionych w apelacji i nie jest rolą sądu odwoławczego ponawianie tych ocen. Wspomnieć jedynie trzeba, że kwestia warunków pozbawienia wolności H. B. była przedmiotem wnikliwego badania na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego. Sąd Okręgowy poświęcił jej wiele uwagi, wskazując powody, dla których przedstawionych przez wnioskodawcę szczegółów osadzenia i jego stanu zdrowia nie uznał za udowodnione zgodnie z art. 6 k.c. Stanowisko to Sąd Apelacyjny akceptuje, uznając podstawę faktyczną wyroku za prawidłową. Twierdzenie w tej sytuacji, że nie wziął wymienionych przez pełnomocnika wnioskodawcy okoliczności pod uwagę, było stąd pozbawione zasadności. Te wszystkie elementy zostały wszak poddane stosownej atencji, jednakże zostały ocenione w ramach swobodnego uznania sędziowskiego odmiennie od oczekiwań skarżącego. To zaś nie stanowi podstawy do formułowania zarzutu apelacyjnego.

Na wstępie niniejszych rozważań należy odnieść się do zasadniczego problemu zawartego w treści wniesionej apelacji, a mianowicie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy internowaniem wnioskodawcy, a zakresem doznanych przez niego szkód o charakterze niemajątkowym, a w konsekwencji wysokości należnego zadośćuczynienia. Kwestia ta była najbardziej eksponowana przez skarżącego, jednakże przedłożone przez niego argumenty w tym zakresie okazały się zupełnie nieprzekonywujące. Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy lutowej zadośćuczynienie przysługuje wyłącznie za wykonanie orzeczenia albo za wykonanie decyzji o internowaniu w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981 r. w Polsce stanu wojennego. Z treści art. 11 ust. 1 lutowej wynika z kolei, że art. 8 - 10 mają odpowiednie zastosowanie również wobec osób, co do których zachodzą przesłanki do stwierdzenia nieważności orzeczenia, jeżeli oskarżonego uniewinniono lub postępowanie umorzono z powodów, o których mowa w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k., i nie zostało prawomocnie zasądzone odszkodowanie i zadośćuczynienie, a osoby te były zatrzymane lub tymczasowo aresztowane. Poza odpowiedzialnością Skarbu Państwa w tym trybie pozostają natomiast inne przejawy represji za działalność związaną z walką o niepodległy byt Państwa Polskiego. Przepisy te przyznają zatem prawo do zadośćuczynienia wyłącznie za szkodę, która wynikła z wykonania orzeczenia lub decyzji o internowaniu, ewentualnie zatrzymania lub tymczasowego aresztowania, ale jedynie taką, która pozostaje w normalnym związku przyczynowym z tymi zdarzeniami. W konsekwencji przyjmuje się, że brak jest podstaw do zasądzenia zadośćuczynienia za inne - choć przecież niewątpliwe przejawy represji, nie związane jednak bezpośrednio z wykonaniem orzeczenia, internowania lub zatrzymaniem i tymczasowym aresztowaniem.

W przypadku wnioskodawcy trzeba stanowczo stwierdzić, że brzmienie ustawy nie pozostawia w tej kwestii wątpliwości - możliwe jest zasądzenie zadośćuczynienia za poniesione szkody wynikające wyłącznie z internowania. Nie jest możliwe uwzględnianie wszelkich, także odległych bądź pośrednich skutków stosowania takiej izolacji dla stanu niemajątkowego. Zakres rekompensaty z tego tytułu winien obejmować wyłącznie krzywdy zaistniałe w okresie internowania lub bezpośrednio z nim związane. Ustawa lutowa nie wprowadza odpowiedzialności odszkodowawczej za wszelkie szkody wynikłe z represji politycznych zaistniałych w okresie od 1 stycznia 1944 r. do 31 grudnia 1989 r. Nie ma ona na celu naprawienia wszystkich niesprawiedliwości i dolegliwości doznanych przez osoby represjonowane przez organa ówczesnej władzy. Regulacja ta zatem ogranicza możliwość zasądzenia - w tym trybie - zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyłącznie do skutków wykonania orzeczenia lub decyzji ewentualnie zatrzymania lub tymczasowego aresztowania. W konsekwencji, brak jest podstaw do zasądzenia zadośćuczynienia za inne niewątpliwe przejawy represji, ale bezpośrednio niezwiązane z wykonywaniem wydanego orzeczenia lub decyzji (postanowienie SN z 24.04.2014., V KK 52/14, Legalis nr 1002425).

Wydaje się, iż skarżący nie chce dostrzec, iż przepis art. 8 ust. 1 ustawy lutowej stanowi wyjątek od ogólnych zasad dochodzenia roszczeń odszkodowawczych (i zadośćuczynienia). Wprowadza przecież wyjątkowy, szczególny tryb dochodzenia odszkodowania od Skarbu Państwa za poniesioną szkodę wynikającą z wykonania decyzji o internowaniu. Jeśli uwzględnić, że podstawową zasadą wykładni i wnioskowania prawniczego jest zakaz rozszerzającej interpretacji wyjątków od ogólnych zasad - to oznacza to, że w trybie art. 8 ust. 1 ustawy lutowej można dochodzić zadośćuczynienia od Skarbu Państwa, tylko z tytułu wykonania decyzji o internowaniu, a w ogólnym trybie postępowania cywilnego innych roszczeń odszkodowawczych. Tym bardziej, że świadczenia wynikające z omawianej ustawy nie mają charakteru ściśle cywilnoprawnego, lecz charakter publicznoprawny i ich zasadniczą materialnoprawną podstawą jest właśnie ta ustawa. Wprawdzie w postępowaniu o odszkodowanie i zadośćuczynienie ustawy lutowej mają zastosowanie odpowiednie przepisy rozdziału 58 Kodeksu postępowania karnego (art. 8 ust. 3 ustawy lutowej), to jednak postępowanie to ma charakter jeszcze bardziej rehabilitacyjny, co zostało podkreślone także w przepisie art. 9 ustawy lutowej. Analiza zaskarżonego wyroku i jego uzasadnienia pozwala zatem stwierdzić, że Sąd Okręgowy wnikliwie, wszechstronnie i w pełny sposób, ocenił wszystkie istotne okoliczności sprawy i na tej podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne i dokonał właściwej oceny prawnej poczynionych ustaleń. Zaskarżone orzeczenie ma bezsprzecznie walor swobodnego w rozumieniu art. 7 k.p.k. Zaprezentowana przez Sąd Okręgowy wykładnia przepisów ustawy lutowej - w aspekcie podstaw i zakresu odpowiedzialności Skarbu Państwa za szkody wyrządzone wskazanym w niej osobom - jest jednoznacznie właściwa.

W w powyższym kontekście trzeba wskazać, iż w opinii sądowo-lekarskiej z dnia 22 lipca 2022 r. wskazano, że pobyt w izolacji nie wpłynął na stan zdrowia H. B.. Biegły uzasadniał, że opiniowany przed okresem izolacji był leczony z powodu cukrzycy i nadciśnienia, przy czym biegły odwołał się do dolegliwości w trakcie izolacji, jak również do wartości ciśnienia krwi we wpisach w książce osadzonego, które były prawidłowe (k.108-109). W ustnej opinii uzupełniającej biegły wskazał, że nowe dokumenty nie zmieniają jego opinii, podał między innymi, że od internowania do pierwszej hospitalizacji nie ma żadnych dowodów na zaostrzenie choroby, jak również na interwencje służb medycznych. Biegły wskazał ponadto, że w przypadku, gdyby podczas pobytu w izolacji nastąpiło istotne pogorszenie stanu zdrowia, schorzenia wieńcowe powinny nastąpić w pierwszych dwóch latach, w związku z czym można wnioskować, że pobyt w izolacji nie pogorszył stanu zdrowia H. B.. Nadto biegły podał, że w książce zdrowia internowanego brak jest danych na istotne wahania ciśnienia krwi, ciśnienie to było kilkakrotnie mierzone i utrzymywało się w górnej granicy wartości prawidłowych - w związku z powyższym stres na który [wnioskodawca] był narażony i miał prawo występować, nie powodował wartości zmian co do ciśnienia (k.144v-145).

Wnioskodawca zeznał w zakresie stanu zdrowia, że uważa, że jego stan zdrowia pogorszył się po pobycie w izolacji, sam wskazywał, że „od dawna miałem nadciśnienie”, przed internowaniem był leczony kardiologicznie i na cukrzycę, był w leczeniu od 1977 roku (k.73, 74, 126v). Z kolei żona wnioskodawcy zeznała, że wiedziała, iż mąż „od bardzo dawna leczył się na serce”, jako młody człowiek był już pod nadzorem kardiologa (k.75).

Słusznie więc konstatuje Sad Okręgowy, że pomiędzy wymienionymi opiniami lekarskimi a zeznaniami wnioskodawcy i jego żony nie zachodzi sprzeczność. Wnioskodawca i jego najbliżsi mieli prawo podejrzewać, że internowanie mogło mieć negatywny wpływ na stan zdrowia, niemniej jednak ten element stanu faktycznego musiał zostać przez Sąd Okręgowy odrzucony - z uwagi na czytelny w tym zakresie i przekonujący wywód biegłego. Nie zmienia to oczywiście faktu, że internowanie (izolacja), zawsze wiąże się z negatywnymi przeżyciami, i zawsze w jakiś sposób znajdzie odzwierciedlenie w późniejszej kondycji psycho-fizycznej, ale w realiach rozpoznawanej sprawy/apelacji nie sposób tego elementu uważać za argument przemawiający za podwyższeniem kwoty zadośćuczynienia.

Zgodnie z treścią art. 445 § 1 i 2 k.c. przyznane zadośćuczynienie winno być odpowiednie. Ustalenie, jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest odpowiednia, z istoty należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. Nie oznacza to jednak dowolności, bo przecież z jednej strony zadośćuczynienie nie może mieć charakteru symbolicznego, a z drugiej - winno odzwierciedlać rzeczywiście doznaną krzywdę i służyć jej skompensowaniu. W oparciu zaś o dotychczasowe orzecznictwo Sądu Najwyższego stwierdzić trzeba, że owa suma odpowiednia, o jakiej mowa w art. 445 § 1 k.c., to nie suma dowolnie przyjęta przez sąd, a suma ustalona w oparciu o wypracowane dotychczas w orzecznictwie kryteria i wskazówki. Wśród okoliczności, które winny być brane pod uwagę zgodnie przyjmuje się, że są to: indywidualne okoliczności każdej sprawy, indywidualny stopień natężenia krzywdy, rodzaj i charakter oraz długotrwałość cierpień, ujemne skutki, jakie pozostały na przyszłość, w tym np. skutki zdrowotne, utrata perspektyw, utrata zdolności do pracy czy możliwości realizacji zamierzonych celów życiowych. Z treści pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny. Dostrzegł i wskazał wszystkie te okoliczności związane z internowaniem H. B., które mają znaczenie dla oceny rozmiaru krzywd, jakich doznał.

W tych warunkach nie można było podzielić poglądu autora środka zaskarżenia, w którym zakwestionowano zakres i sposób przeprowadzenia oceny zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego. Wszystkie istotne zagadnienia podniesione w apelacji wnioskodawców były rozstrzygnięte przez Sąd Okręgowy. Zaniechanie powtarzania argumentacji przedstawionej w pisemnych motywach Sądu Okręgowego jest dopuszczalne w sytuacji, gdy akceptowana analiza i ocena zostały uznane za odpowiednio wnikliwe i szczegółowe. Należy przypomnieć fakt, że normatywna konstrukcja art. 8 ust. 1 ustawy lutowej nie przewiduje żadnych sprecyzowanych kryteriów określania wysokości zadośćuczynienia, pozostawiając te oceny praktyce orzeczniczej w konkretnych sprawach. Podobnie przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące zadośćuczynienia ograniczają się do wskazania, że zasądzona suma ma być odpowiednia - art. 445 § 1 k.c. W konsekwencji o tym czy zasądzone zadośćuczynienie spełnia te kryteria decyduje sąd orzekający na podstawie zindywidualizowanych kryteriów, wynikających z materiału dowodowego sprawy, w następstwie rozważenia wszystkich jej istotnych okoliczności. Zaznaczyć przy tym trzeba, w kontekście konstytucyjnej równości wobec prawa, że odnoszenie wysokości należnej kwoty zadośćuczynienia do innych tego rodzaju spraw jest nieuprawnione z uwagi na to, że rozmiar krzywdy w kontekście konkretnych ustaleń dotyczących danej sprawy, musi być zawsze określony indywidulanie. Subiektywny i indywidualny charakter każdej krzywdy, a także różne okoliczności każdej sprawy, różne tło i uwarunkowania, czynią, iż jakiekolwiek porównania w tym względzie nie są adekwatne i prawidłowe. Pojawiające się zaś poglądy o jednolitości orzecznictwa sądowego mogą być uznane za słuszne tylko o tyle, o ile odnoszą się do przyjmowania przez sądy podobnych kryteriów i wyznaczników pozwalających określić rozmiary doznanej krzywdy i o ile pozostają w zgodności z zasadą indywidualizowania okoliczności w odniesieniu do konkretnej osoby i sytuacji. Z tego też powodu argumenty powołane w apelacji, a odnoszące się do zasądzonych w innych sprawach kwot zadośćuczynień nie mogły mieć większego znaczenia. W szczególności Sąd Okręgowy zasadnie zauważył, że wprawdzie pozbawienie wolności wnioskodawcy trwało okresie od dnia 16 grudnia 1981 r. do dnia 7 kwietnia 1982 r., jednakże nie wiązało się ono ze szczególnym udręczeniem, ani nie było nadmiernie długotrwałe. Nie sposób pominąć, że eksponowane przez skarżącego pełnomocnika inne okoliczności (zerwanie więzi rodzinnych, poczucie bezradności, czy obawa o swoje bezpieczeństwo), stanowią przecież typowe („normalne”) następstwa pozbawienia wolności każdej osoby. Ponadto, wbrew odmiennym twierdzeniom apelacji, w sprawie nie wykazano, aby z powodu internowania, nastąpiło pogorszenie stanu zdrowia H. B.. Wprawdzie apelacja eksponuje okoliczność prowadzenia przez wnioskodawcę działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, jednak przypomnieć wypada, że ustawa lutowa nie daje prawa do rekompensaty za działalność opozycyjną i niepodległościową, lecz jedynie za bezprawne pozbawienie wolności, będące jej wynikiem (zob. wyrok SA w Gdańsku z 21.04.2017 r., II AKa 53/17, LEX nr 2329103). Oznacza to, że zadośćuczynienie oparte na treści art. 8 ust. 1 ustawy lutowej nie służy wynagrodzeniu zasług za działalność niepodległościową, tylko ma na celu rekompensatę rzeczywiście poniesionych krzywd.

Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że powyższe wymagania w niniejszej sprawie zostały spełnione. Autorka apelacji - poza polemiką z oceną dowodów i ustaleniami pozostającymi w tym przypadku pod ochroną art. 7 k.p.k. - nie wskazała żadnych istotnych okoliczności, które nie zostałyby objęte zakresem rozważań Sądu Okręgowego, nie wykazując tym samym wystąpienia naruszeń określonych w art. 438 pkt 1a, 2 i 3 k.p.k. Apelacja pomija przy tym, że w orzecznictwie funkcjonuje utrwalony pogląd, iż odpowiedniość zadośćuczynienia oznacza nie tylko należyte wzięcie pod uwagę stopnia pokrzywdzenia, ocenionego z uwzględnieniem okoliczności składających się na indywidualną charakterystykę sytuacji konkretnej osoby represjonowanej (rodzaju i charakteru oraz długotrwałości cierpień, ujemnych skutków na przyszłość, w tym zdrowotnych, utraty zdolności do pracy, możliwości realizacji planów życiowych), ale oznacza również posiadanie w polu widzenia aktualnych warunków i przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa (postanowienie SN z 22.01.2015., III KK 252/14, KZS 2015/6/56). Rolą sądu orzekającego o finansowym zadośćuczynieniu krzywdy moralnej, jest ujęcie wszystkich elementów mających znaczenie dla ustalenia stopnia pokrzywdzenia w ramy racjonalności i obiektywizmu i to zadanie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie należycie wypełnił, nie uchybiając przy tym przepisom procesowym, w tym regułom rządzącym sądową oceną dowodów, ani też nie czyniąc ustaleń faktycznych i opartych na nich ocen sprzecznie z dyrektywami ustawowymi.

Na zakończenie trzeba zasygnalizować, iż w orzecznictwie dominuje pogląd, zgodnie z którym odsetki od roszczeń przewidzianych w art. 8 ust. 1 ustawy lutowej są należne od momentu uprawomocnienia się orzeczenia sądu w tym przedmiocie. Bazuje on na podkreśleniu odrębności cywilno-prawnego reżimu odszkodowawczego w stosunku do roszczenia wynikającego z uznania za nieważne orzeczenia wydanego wobec osoby represjonowanej za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Stąd też Sąd Okręgowy prawidłowo w zaskarżonym wyroku naliczył odsetki „za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty” (k. 148v). Powyższego stanowisko, opowiadającego się za stosowaną i akceptowaną praktyką orzeczniczą, nie można oceniać w kategoriach naruszenia prawa (por. postanowienie SN z 21.07.2021., IV KK 135/21, LEX nr 3241999).

Wniosek

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 1 i 2 k.p.k., pełnomocnik wnioskodawcy wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1/ zasądzenie na rzecz wnioskodawcy dalszej kwoty 595.436,16 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, doznaną wskutek wykonania decyzji nr 375 o internowaniu z dnia 2 lutego 1982 r. i umieszczenia go w okresie od dnia 16 grudnia 1981 r. do dnia 7 kwietnia 1982 r. w Areszcie Śledczym w K., Ośrodku (...) w N. oraz Ośrodku (...) dla Internowanych w Załężu k. R., w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

2/ ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Krakowie.

☐ zasadny

☐ częściowo

zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski apelacji pełnomocnika wnioskodawcy H. B. okazały się niezasadne w kontekście wystąpienia naruszeń określonych w art. 438 pkt 1a, 2 i 3 k.p.k., a brak było zarzutów apelacji i okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu przez sąd odwoławczy. Jednocześnie sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uchylenia wyroku z urzędu i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania na podstawie w art. 437 § 2 k.p.k. Pełnomocnik wnioskodawcy nie wykazał bowiem w apelacji, jakie istotne środki dowodowe zostały pominięte przez Sąd Okręgowy, jakich ważnych rozbieżności Sąd Okręgowy nie dostrzegł i od oceny jakich wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności dowodów się uchylił. Innymi słowy, skarżący nie wykazał w apelacji uchybień w ocenie konkretnych dowodów dokonanych w zaskarżonym wyroku prowadzących do wniosku, że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena dowodów przekracza granice swobodnej oceny i jest dowolna. Podkreślenia w powyższym kontekście wymaga, że w procesie karnym nie chodzi wszak o to, czy ocena określonych dowodów i dokonane na ich podstawie ustalenia faktyczne są nieprzekonujące dla strony, lecz o to, czy są one przekonujące lub nieprzekonujące dla sądu w kontekście całokształtu materiału dowodowego. Dlatego wobec uznania w całości zarzutów apelacyjnych za niezasadne - także wnioski uznać należało w całości za niezasadne.

3.2.

Pełnomocnik uczestnika Komendy Wojewódzkiej Policji w K. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 554 S 2b pkt 3 k.p.k., wyrażające się w przyjęciu, że w realiach niniejszej sprawy następcą prawnym Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w K. jest Komenda Wojewódzka Policji w K., podczas gdy nią nie jest, a następcą prawnym i organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawie powinna być uznana Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, jako sukcesor Urzędu Ochrony Państwa, a wcześniej Służby Bezpieczeństwa).

II. na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego to jest art. 8 ust. 1 ustawy lutowej poprzez nieprawidłowe przyjęcie iż kwota 60.000 zł zasądzona tytułem zadośćuczynienia za internowanie jest odpowiednim zrekompensowaniem wszystkich poniesionych przez wnioskodawcę krzywd podczas gdy kwota zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jest nadmierna.

III. na podstawie art.438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i art.410 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść:

1/ poprzez przyjęcie, że organem reprezentującym Skarb Państwa jest Komenda Wojewódzka Policji w K., podczas gdy organem reprezentującym Skarb Państwa winna być uznana Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego;

2/ poprzez przyjęcie, że kwota 60.000 zł zasądzona dla H. B. tytułem zadośćuczynienia za internowanie jest odpowiednim zrekompensowaniem wszystkich poniesionych przez wnioskodawcę krzywd, podczas gdy kwota zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jest nadmierna.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wywiedziona na niekorzyść wnioskodawcy apelacja nie jest zasadna i to w stopniu oczywistym.

W pierwszej kolejności trzeba jednak odnieść się do zarzutu wadliwej reprezentacji uczestnika postępowania zobowiązanego do zapłaty zadośćuczynienia. Nie ulega przy tym wątpliwości wadliwość zarzutu pełnomocnika uczestnika Komendy Wojewódzkiej Policji w K., iż następcą prawnym Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w K. obecnie nie jest Komenda Wojewódzka Policji w K.. W świetle bowiem przepisów art. 146 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U. Nr 30, poz. 179) i § 8 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 4 września 1990 r. w sprawie zasad stopniowego przekazywania kompetencji i mienia Milicji Obywatelskiej i Służby Bezpieczeństwa jednostkom Policji i Urzędu Ochrony Państwa (Dz.U. Nr 64, poz. 381), ex lege następcą prawnym Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w K. obecnie jest Komenda Wojewódzka Policji w K.. Na podstawie art. 146 ust. 1 ustawy Policji z chwilą utworzenia Policji Milicja Obywatelska zostaje rozwiązana. Zgodnie z ust. 4 powyższego artykułu Minister Spraw Wewnętrznych, w drodze rozporządzenia, określi zasady stopniowego przekazywania kompetencji i mienia, o których mowa w ust. 2, do jednostek Policji i Urzędu Ochrony Państwa. Stosownie zaś do przepisu § 8 powołanego rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych jednostkom Policji i Urzędu Ochrony Państwa, z dniem przekazania mienia jednostki przejmujące wstępują w prawa i obowiązki jednostek przekazujących, wynikające z wcześniej zawartych umów. Również kompetencje w zakresie praw i obowiązków dotyczących mienia, o którym mowa w § 1, oraz odpowiedzialności cywilnoprawnej za szkody wyrządzone przez byłych funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej oraz policjantów, a także byłych funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa oraz funkcjonariuszy Urzędu Ochrony Państwa, zgodnie z § 7 tego rozporządzenia, zostały przejęte odpowiednio przez Policję i Urząd Ochrony Państwa. W rozpatrywanej sprawie istotne znaczenie miał fakt, iż likwidacja Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w K. nastąpiła w wyniku przekształcenia organizacyjnego. Nie została ona zatem zlikwidowana całkowicie, nie ustała działalność tej jednostki, mienie stanowiące jej wyposażenie nie zostało zwrócone do organu nadzorującego, ani nieruchomość nie wróciła odpowiednio do właściwego zasobu. W takiej sytuacji znosi się trwały zarząd, bowiem z braku zarządcy następuje jego wygaśnięcie. Likwidacja pośrednia, a taka wystąpiła w niniejszej sprawie, polega na zachowaniu dotychczasowej działalności likwidowanej jednostki, ale w innych strukturach organizacyjnych. Wówczas trwały zarząd przechodzi na następcę prawnego likwidowanej jednostki, którą w tej sprawie jest Komenda Wojewódzka Policji w K., bez potrzeby wydania drugiej decyzji o ustanowieniu trwałego zarządu na rzecz następcy prawnego (por. wyrok NSA z 3.02.2006., II SA/Wr 145/04, Legalis nr 84643). Taki przypadek zaistniał w realiach rozpoznawanej sprawy - na co wskazuje analiza przepisów, na które powołuje się pełnomocnik Komendy Wojewódzkiej Policji w K. w apelacji (por. np. wyrok SR w Wałbrzychu z 15.01.2014., V P 484/13, Legalis nr 2170699; wyrok WSA w Bydgoszczy z 6.05.2009., II SA/Bd 150/09, Legalis nr 158512) – przedstawiając w apelacji (i wcześniejszych wystąpieniach procesowych) wyłącznie ich odmienną interpretację.

Nie ulega także wątpliwości wadliwość zarzutu pełnomocnika uczestnika Komendy Wojewódzkiej Policji w K., iż kwota 60.000 zł zasądzona dla H. B. tytułem zadośćuczynienia za internowanie jest odpowiednim zrekompensowaniem wszystkich poniesionych przez wnioskodawcę krzywd, podczas gdy kwota zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jest nadmierna. Przy czym analiza akt sprawy nie pozostawia wątpliwości, że Sąd Okręgowy zgromadził w niniejszej sprawie materiał dowodowy wystarczający dla dokonania prawidłowego rozstrzygnięcia, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które są rezultatem oceny zebranych w sprawie dowodów, przeprowadzonej zgodnie z regułą określoną w art. 7 k.p.k. Autor apelacji zaprezentował zaś jedynie polemiczne stanowisko, a w konsekwencji nie wykazał trafności postawionej tezy o przekroczeniu przez ten Sąd granic swobodnej oceny dowodów. Wypada także przypomnieć, iż w orzecznictwie powszechnie prezentowany jest pogląd, że wysokość zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, przyznawanego na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy lutowej, należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, co implikuje stwierdzenie, że zarzut wadliwego określenia wysokości zadośćuczynienia może być uwzględniony jedynie w sytuacjach, w których przyznane zadośćuczynienie w sposób oczywisty i rażący nie odpowiada relewantnym okolicznościom występującym w danej sprawie, a więc jest niewspółmierne do stopnia i długotrwałości krzywd doznanych przez represjonowanego (wyrok SN z 18.12.2012 r., III KK 275/12, LEX 1232288; wyrok SA w Gdańsku z 20.12.2018 r., II AKa 381/18, LEX 2698116). Tak więc ustalenie odpowiedniej kwoty zadośćuczynienia należy do dyskrecjonalnej władzy sędziego i tylko wtedy, gdyby doszło do rażąco niesprawiedliwego rozstrzygnięcia w tym zakresie, sąd odwoławczy władny byłby dokonać zmiany orzeczenia. Tymczasem, w ocenie sądu ad quem, sytuacja opisana powyżej, z pewnością nie zachodzi w przedmiotowej sprawie, albowiem ustalone na rzecz H. B. zadośćuczynienie za internowanie, w kwocie 60.000 zł, jest odpowiednie i rekompensuje krzywdę doznaną przez wnioskodawcę na skutek bezprawnego pozbawienia go wolności (internowania) na podstawie decyzji Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w K. numer 375 z dnia 02 lutego 1982 r, która została uchylona decyzją Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej nr 100/82 z dnia 07 kwietnia 1982 r. Sąd Okręgowy, kształtując wysokość należnego zadośćuczynienia, miał na uwadze wszystkie istotne okoliczności sprawy i żadnej z nich nie pominął, a co więcej każdej z nich nadał odpowiednią rangę i wagę. Znalazło to swój wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku z treści którego wynika, iż Sąd Okręgowy miał na uwadze tak rozumianą istotę zadośćuczynienia, słusznie sugerując, że nie może być ono symboliczne, ale też nadmierne w relacji do krzywdy, nie może bowiem prowadzić do uzyskania nieuzasadnionej korzyści majątkowej, czyli bezpodstawnego wzbogacenia (wyrok SA we Wrocławiu z 27.09.2018 r., II AKa 225/18, Legalis 1852348). Wbrew zastrzeżeniom apelacji, Sąd Okręgowy miał na uwadze dostatecznie szeroki wachlarz okoliczności, charakteryzujących sytuację i stan H. B. w okresie internowania. Odzwierciedlił też – aczkolwiek nazbyt nieco lakonicznie - te najbardziej znamienne okoliczności w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, wskazując na doznanie przez H. B. szeregu cierpień fizycznych i psychicznych, rozłąkę z rodziną, niepewność jego losu, poczucie beznadziejności, przebywanie w trudnych warunkach, nadto zaznawanie strachu o własne życie. Także i analizowana apelacja pomija przy tym, że w orzecznictwie funkcjonuje utrwalony pogląd, iż odpowiedniość zadośćuczynienia oznacza nie tylko należyte wzięcie pod uwagę stopnia pokrzywdzenia, ocenionego z uwzględnieniem okoliczności składających się na indywidualną charakterystykę sytuacji konkretnej osoby represjonowanej (rodzaju i charakteru oraz długotrwałości cierpień, ujemnych skutków na przyszłość, w tym zdrowotnych, utraty zdolności do pracy, możliwości realizacji planów życiowych), ale oznacza również posiadanie w polu widzenia aktualnych warunków i przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa (postanowienie SN z 22.01.2015., III KK 252/14, KZS 2015/6/56). Rolą sądu orzekającego o finansowym zadośćuczynieniu krzywdy moralnej, jest ujęcie wszystkich elementów mających znaczenie dla ustalenia stopnia pokrzywdzenia w ramy racjonalności i obiektywizmu i to zadanie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie należycie wypełnił, nie uchybiając przy tym przepisom procesowym, w tym regułom rządzącym sądową oceną dowodów, ani też nie czyniąc ustaleń faktycznych i opartych na nich ocen sprzecznie z dyrektywami ustawowymi.

Wniosek

W związku z powyższym pełnomocnik uczestnika Komendy Wojewódzkiej Policji w K. wnosił o:

1/ uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o

2/ zmianę wyroku i zmniejszenie kwoty przyznanego zadośćuczynienia do kwoty odpowiadającej ustalonym w sprawie okolicznościom.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski apelacji pełnomocnika uczestnika Komendy Wojewódzkiej Policji w K. okazały się niezasadne. Brak było bowiem skutecznych zarzutów apelacji i okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu przez sąd odwoławczy. Jednocześnie sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uchylenia wyroku z urzędu i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania na podstawie w art. 437 § 2 k.p.k. Pełnomocnik uczestnika nie wykazał bowiem w apelacji, jakie istotne środki dowodowe zostały pominięte przez Sąd Okręgowy, jakich ważnych rozbieżności Sąd Okręgowy nie dostrzegł i od oceny jakich wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności dowodów się uchylił. Innymi słowy, skarżący nie wykazał w apelacji uchybień w ocenie konkretnych dowodów dokonanych w zaskarżonym wyroku prowadzących do wniosku, że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena dowodów przekracza granice swobodnej oceny i jest dowolna. Podkreślenia w powyższym kontekście wymaga, że w procesie karnym nie chodzi wszak o to, czy ocena określonych dowodów i dokonane na ich podstawie ustalenia faktyczne są nieprzekonujące dla strony, lecz o to, czy są one przekonujące lub nieprzekonujące dla sądu w kontekście całokształtu materiału dowodowego. Dlatego wobec uznania w całości zarzutów apelacyjnych za niezasadne - także wnioski uznać należało w całości za niezasadne.

4.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z 21 czerwca 2023 r., sygn akt III Ko 619/21

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec uznania w całości zarzutów apelacyjnych - zarówno pełnomocnika wnioskodawcy H. B., jak i pełnomocnika uczestnika Komendy Wojewódzkiej Policji w K. - za niezasadne, to także i wnioski tych apelacji uznać należało w całości za niezasadne.

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

nie dotyczy

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

nie dotyczy

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

nie dotyczy

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

nie dotyczy

5.3.1.4.1.

nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

nie dotyczy

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

nie dotyczy

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

nie dotyczy

nie dotyczy

6.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Oczywiście zgodnie z treścią art. 13 ustawy lutowej koszty postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa i dlatego w sytuacji, gdy wnioskodawcę reprezentuje radca prawny do rozliczenia owych kosztów stosuje się przepisy Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Istota pokrycia kosztów ustanowienia pełnomocnika w sprawie prowadzonej na podstawie ustawy lutowej sprowadza się do tego, iż to Skarb Państwa przejmuje na siebie koszty ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika. Zasady zwrotu kosztów takiej pomocy prawnej regulują rozporządzenia, w tym to będące podstawą orzeczenia w sprawie niniejszej. Zauważyć także wypada, że wnioskodawca był reprezentowany przez radców prawnych (r. pr. K. S. i substytuta adw. A. P.) w sprawie nieodpłatnie (nie przedstawiono/nie wykazano) i brak jakichkolwiek ustaleń, iż istniało pomiędzy nimi porozumienie - nie ma podstaw by na ich rzecz zasądzać zwrot kosztów zastępstwa procesowego, którego nie poniosła (por. postanowienie SN z 29.07.2020., I KZ 19/20, Legalis 2604571). Natomiast zgodnie z treścią § 11 ust. 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265 t.j.) stawki minimalne wynoszą za prowadzenie spraw o odszkodowanie za niesłuszne skazanie lub ukaranie, aresztowanie lub zatrzymanie, w tym spraw wynikających z przepisów o uznanie za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego - 240 zł, co implikowało rozstrzygnięcie w tym zakresie.

III.

Zgodnie z treścią art. 13 ustawy lutowej Sąd Apelacyjny stwierdził, że koszty postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa.

7.PODPIS

SSO Robert Pelewicz SSA Tomasz Grebla SSA Jacek Polański

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z 21 czerwca 2023 r., sygn akt III Ko 619/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik uczestnika Komendy Wojewódzkiej Policji w K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z 21 czerwca 2023 r., sygn akt III Ko 619/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana