Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Krakowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Monika Kowalska (spr.)
Sędziowie:	SSA Marta Fidzińska - Juszczak SSA Bożena Lichota
Protokolant:	st.sekr.sądowy Dorota Stankowicz

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2015 r. w Krakowie

sprawy z wniosku A. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C.

o emeryturę

na skutek apelacji wnioskodawcy A. W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie Wydziału VIII Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 21 sierpnia 2014 r. sygn. akt VIII U 2652/13

o d d a l a apelację.

Sygn. akt III AUa 1646/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 21 sierpnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił odwołanie wnioskodawcy A. W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C. z dnia 27 września 2013 r., którą odmówiono wnioskodawcy prawa do emerytury w obniżonym wieku.

Bezspornym w sprawie jest, że A. W., urodzony (...), wniosek o przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury złożył w dniu 13 sierpnia 2013 r. Na dzień 1 stycznia 1999 r. organ rentowy zaliczył mu staż pracy w łącznym wymiarze 26 lat, 10 miesięcy, 29 dni, w tym 11 lat, 2 miesiące i 10 dni pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Sąd I instancji ustalił, że wnioskodawca od 18 września 1971 r. pracuje w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S., jako spawacz i monter oraz monter maszyn i urządzeń przemysłowych – spawacz. Odwołujący pracował również na eksporcie. Zakres wykonywanych prac zależał od bieżących potrzeb pracodawcy. Były to zamiennie obowiązki należące do zakresu czynności spawacza bądź montera.

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach ZUS, akta osobowe i wyjaśnienia odwołującego oraz częściowo zeznania świadków. Dokumenty zgromadzone w aktach ZUS nie budziły zdaniem Sądu wątpliwości co do ich prawdziwości, nie były również kwestionowane w toku postępowania. W odniesieniu do zeznań świadków Sąd I instancji wskazał, że były one lakoniczne, jeden ze świadków nie pracował razem z odwołującym w jednej brygadzie, natomiast pozostali nie byli w stanie sprecyzować czasokresu wspólnej pracy. Zeznania świadków nie pozwoliły również na poczynienie ustaleń w przedmiocie istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności, tj. sprecyzowania okresów i wymiaru czasu pracy na poszczególnych stanowiskach pracy i wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż skarżący nie wykazał, iż pracował co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych o czym stanowi art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dla przyznania prawa do emerytury w wieku obniżonym. Sąd I Instancji podniósł, że w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie był w stanie ustalić w jakim czasie i wymiarze odwołujący pracował na poszczególnych stanowiskach, które można uznać za pracę w warunkach szczególnych. Akta osobowe zawierają dokumenty dotyczące stanowisk monter – spawacz, brak natomiast dokumentacji, że pracował przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej ( o jakim to stanowisku mowa w świadectwie pracy w warunkach szczególnych wystawionym przez pracodawcę) . Stanowisko „monter kotłów” ujęte jest w Wykazie „A”, dział II, poz. 1 pkt 43 zarządzenia resortowego, zaś „spawacz” w tymże wykazie w dziale XIV, poz. 12, pkt 1, zaś stanowisko „monter maszyn i urządzeń przemysłowych” w dziale V, poz. 5 pkt B3 jako monter aparatury i urządzeń chemicznych. Odwołując się do orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2014 r. II UK 294/13, Sąd I instancji wskazał, że nie jest możliwe uznanie za pracę w warunkach szczególnych pracy na jednym stanowisku, podczas której wykonywane są różne czynności odpowiadające pracom wymienionym w różnych działach wymienionych w Wykazie „ A” stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze( Dz. U. nr 8 poz. 43 ze zm.). Zwrócił także uwagę, że jakkolwiek nazewnictwo stanowiska - w tym wypadku dwuczłonowe - nie przesądza o kwalifikacji pracy jako wykonywanej lub nie, w warunkach szczególnych, to w niniejszej sprawie Sąd ten w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy nie był w stanie ustalić, kiedy i w jakim czasie wnioskodawca faktycznie pracował w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pracy objętym warunkami szczególnymi, a takimi nie jest praca montera. Wskazał także Sąd Okręgowy na aspekt, iż samo wykonywanie pracy w warunkach szkodliwych nie przesądza o przyjęciu, że praca ta uprawnia do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, albowiem istotne jest również narażenie na czynniki szkodliwe i eksploatację organizmu na danym stanowisku w trakcie wykonywania obowiązków stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W tym stanie rzeczy Sąd I instancji powołując się na art. 184 i art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r. poz.1440 ze zm.) w zw. z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (DZ. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.) uznał, że wnioskodawca nie spełnia wszystkich warunków, od których zależy nabycie prawa do dochodzonego świadczenia, a skoro tak to złożone odwołanie podlegało oddaleniu, o czym orzekł jak w sentencji na podstawie wyżej wskazanych przepisów prawa materialnego i na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł wnioskodawca zaskarżając go w całości. Zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj.: art.184 w związku z art.32 ust.2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz § 2 i § 4 ust.1 pkt.3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze poprzez błędną ich wykładnię, co skutkowało uznaniem, że odwołanie wnioskodawcy od zaskarżonej decyzji organu rentowego z dnia 27 września 2013 r. nie zasługuje na uwzględnienie; ponadto dokonanie niewłaściwej oceny stanu faktycznego sprawy oraz materiału dowodowego, poprzez uznanie, że wnioskodawca nie udowodnił wymaganego stażu pracy w szczególnych warunkach.

W świetle tak sformułowanych zarzutów apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości oraz poprzedzającej go decyzji i orzeczenie, że przysługuje mu prawo do emerytury w obniżonym wieku na podstawie art. 184 cyt. ustawy, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu apelacji skarżący zwrócił uwagę na świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wystawione przez zakład pracy. tj. Przedsiębiorstwo (...) z siedzibą w S. w dniu 14 czerwca 2013 r. Wskazał, iż spełnia ono wymogi rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i zawiera wymagane elementy. Wynika z niego, że w spornych okresach zatrudniony był na stanowisku o dwuczłonowej nazwie: monter kotłów-spawacz oraz stale i w pełnym wymiarze wykonywał prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych lub prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym. W zależności od potrzeb wykonywał albo pracę montera kotłów albo spawacza. Stanowiska pracy przypisano do odpowiednich pozycji zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 r., a rodzaje wykonywanych prac do wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.: dział II i dział IV poz.12. Wnioskodawca podkreślił, że świadectwo to nie było kwestionowane przez ZUS, również Sąd I instancji nie wyraził w tym zakresie jakichkolwiek wątpliwości. W tej sytuacji przedmiotowe świadectwo wraz z aktami osobowymi stanowi miarodajny dowód w sprawie, zważywszy, iż jego treść nie pozostawała w sprzeczności z zeznaniami świadków. Co do zeznań świadków, to zwrócił uwagę, że z uwagi na znaczny upływ czasu oczywistym jest, że świadkowie mogli nie pamiętać dokładnych dat, niemiej jednak potwierdzili charakter wykonywanej wówczas przez wnioskodawcę pracy zapewniając, iż była świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu.

W ocenie skarżącego Sąd I instancji błędnie odmówił uwzględnienia spornych okresów zatrudnienia argumentując, iż były wówczas wykonywane różne czynności odpowiadające pracom w różnych działach. W tym zakresie apelujący zwrócił uwagę, że charakter działalności Przedsiębiorstwa (...) w S. łączył pracę z różnych działów wymienionych w wykazie A stanowiących załącznik do wyżej cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego1983 r. Odwołując się do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2014 r., II UK 368/13 podniósł, że w sytuacji gdy stopień szkodliwości, czy uciążliwości danego rodzaju pracy nie wykazuje żadnych różnic w zależności od branży, w której jest wykonywana, brak jest podstaw do zanegowania świadczenia jej w szczególnych warunkach tylko dlatego, że w załączniku do cyt. rozporządzenia została przyporządkowana do innego działu przemysłu. Podkreślił także, że prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym umieszczone zostały w pkt.12 działu XIV wykazu A zatytułowanym „Prace różne”, są więc zaliczane do prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego bez względu na branżę, w której są wykonywane.

Odwołując się nadto do orzecznictwa skarżący wskazał, że za pracę w szczególnych warunkach, uznać należy nie tylko jeden rodzaj pracy w szczególnych warunkach, lecz również inne rodzaje prac z poszczególnych działów i pozycji wykazu A wymienionego rozporządzenia z 7 lutego 1983 r., które pracownik wykonywał stale w zatrudnieniu.

Mając na uwadze powyższe wnioskodawca stwierdził, że stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w szczególnych warunkach ujęte w dziale II i XIV poz. 12 wykazu A stanowiących załącznik do wyżej cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego1983 r., a skoro tak to spełnia on warunek legitymowania się wymaganym stażem pracy w warunkach szczególnych. Zaznaczył jednocześnie, że nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze był zatrudniony przy pracach o znacznej, szkodliwości dla zdrowia oraz znacznym stopniu uciążliwości i wymagających wysokiej sprawności -psychofizycznej.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja nie jest zasadna.

Mając na uwadze treść wywiedzionej apelacji należy wskazać, że przedmiot sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do ustalenia, czy okres pracy wnioskodawcy na stanowisku monter kotłów–spawacz (od 1 marca 1979 r. do 31 marca 1985 r., od 7 czerwca 1987 r. do 30 listopada 1989 r., od 1 lutego 1991 r. do 26 lipca 1991 r., od 3 marca 1992 r. do 13 października 1997 r.) oraz monter maszyn i urządzeń przemysłowych -spawacz (od 1 listopada 1973 r. do 30 czerwca 1974 r.) w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S., podlega zaliczeniu do okresu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach o jakiej mowa nie w zarządzeniach resortowych, które mają walor tylko pomocniczy , a w rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 ze zm.). Od zaliczenia tego okresu zależy bowiem nabycie przez wnioskodawcę prawa do emerytury na podstawie art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jedn. tekst Dz.U. z 2015 r., poz. 748) w związku z § 4 ww. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jeżeli zważyć, że organ rentowy uznał już wnioskodawcy 11 lat, 2 miesiące i 10 dni pracy w warunkach szczególnych w (...) na stanowisku samego spawacza ( Dział XIV - Prace różne - poz. 12 wykazu A stanowiącego załącznik do cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.).

Stosownie do § 1 pkt 2 tego cyt. rozporządzenia właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B. Sprawia to, że jedynie zatrudnienie na stanowiskach ściśle ustalonych przez wymienione wyżej organy może zostać zaliczone do stażu pracy w warunkach szczególnych o ile stanowiska te odpowiadają rodzajom prac wymienionych w Wykazie A lub B stanowiących załącznik do ww. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Decydującą rolę, w analizie charakteru pracy wnioskodawcy z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji załącznika A do cyt. rozporządzenia. W świetle art. 32 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jedn. tekst: Dz.U. z 2015 r., poz. 748) pracami w szczególnych warunkach nie są bowiem wszelkie prace wykonywane w narażeniu na kontakt z niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami, lecz jedynie takie, które zostały rodzajowo wymienione w tymże rozporządzeniu powyżej zacytowanym. Przepis § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. stanowi zresztą, że akt ten ma zastosowanie do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4 - 15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do niego.

Sąd Apelacyjny uznał, że rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego jest prawidłowe. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż wnioskodawca nie spełnia przesłanek warunkujących przyznanie prawa do emerytury w wieku obniżonym, bowiem nie świadczył on pracy w szczególnych warunkach przez co najmniej 15 lat.

Wnioskowane okresy zatrudnienia na stanowisku monter kotłów–spawacz oraz monter maszyn i urządzeń przemysłowych - spawacz w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w S., nie mogły zostać zaliczone do pracy w warunkach szczególnych, albowiem wnioskodawca nie świadczył stale i w pełnym wymiarze tylko i wyłącznie pracy w warunkach szczególnych. Z ujawnionych w drodze złożonych przez świadków – E. K., J. K. i J. S. zeznań, jak również zeznań wnioskodawcy A. W. wynika wprost, że nie wykonywał on tylko i wyłącznie prac spawalniczych. W zależności od potrzeb prace te były wykonywane przez jeden- dwa dni, po czym przystępował do innych czynności, które nie były objęte wykazem A lub B cyt. rozporządzenia, gdyż zajmował się montażem –znów przez jeden lub dwa dni, a następnie w zależności od potrzeb pracodawcy, albo spawał, lub montował, czy wykonywał czynności przygotowujące montaż lub spawanie. Bezspornym w sprawie jest, że do jego obowiązków należał montaż kotłów oraz montaż maszyn i urządzeń przemysłowych, a zatem czynności, które zważywszy na profil zakładów, w których je wykonywał, nie mogą zostać zakwalifikowane jako prace, o których mowa w dziale II wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., gdzie chodzi o pracę w gałęzi przemysłu –energetyce ( (...) nie był taką gałęzią przemysłu) i to przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych na skalę przemysłową.

Bez znaczenia pozostaje fakt, iż pracodawca przedmiotowe stanowiska uznał jako pracę, o której mowa w wykazie A dział II cyt. rozporządzenia, albowiem w okolicznościach niniejszej sprawy jest to nie do zaakceptowania. Należy mieć na uwadze, że świadectwo pracy jest dowodem rangi dokumentu prywatnego, którego treścią zarówno organ rentowy jak i sąd nie jest związany. W sytuacji zatem jeżeli okoliczności sprawy budzą uzasadnione wątpliwości, co do miarodajności świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, dokument ten można pominąć i powziąć stosowne informacje w oparciu o inne dostępne środki dowodowe. O uznaniu danego zatrudnienia za pracę w szczególnych warunkach nie decyduje ani treść dokumentów wystawionych przez pracodawcę, ani też nazwa stanowiska pracy, lecz charakter faktycznie wykonywanych czynności. Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Ujawnione przez świadków oraz samego wnioskodawcę informacje dały podstawę do uznania przedmiotowego świadectwa za co do zasady prawdziwe (czyli istotnie wystawione przez pracodawcę), ale niemiarodajne w zakresie wykonywania przez wnioskodawcę pracy określonej w Dziale II wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. Odnosi się to zwłaszcza do spornych okresów zatrudnienia, a dokładnie kwalifikacji prawnej pracy rzeczywiście wykonywanej. Podnieść należy, iż Sąd Najwyższy w swych judykatach niejednokrotnie podkreślał, że nie jest uzasadnione zaliczanie do prac szczególnych w (...), w rozumieniu rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wszystkich prac związanych z montowaniem oraz eksploatacją wszelkich instalacji i urządzeń elektrycznych i cieplnych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2009 r., sygn. akt I UK 24/09, LEX nr 518067 oraz z dnia 17 kwietnia 2014 r., sygn. akt I UK 384/13) ; tak też Sąd Apelacyjny w Krakowie w sprawie III AUa 1742/14 publ. w portalu orzeczeń sądów powszechnych). W uzasadnieniach tych orzeczeń Sąd Najwyższy wyjaśnił, że „energetyka” to gałąź przemysłu zajmująca się wytwarzaniem (przetwarzaniem) energii elektrycznej oraz cieplnej i dostarczaniem jej odbiorcom. Z tego względu, nie jest uprawnione zaliczanie do prac świadczonych w warunkach szczególnych w "energetyce" wszystkich prac obejmujących montaż oraz eksploatację wszelakich instalacji i urządzeń cieplnych. Zaznaczyć należy także, iż wykaz A ww. rozporządzenia ma charakter stanowisko - branżowy i przyporządkowuje podane w wykazie prace w szczególnych warunkach do określonej branży. Stypizowanie prac i ich usystematyzowanie w danym dziale nie jest kwestią przypadku i uwzględnia zaistnienie szczególnie niekorzystnych dla zdrowia warunków pracy, właściwych dla określonego w konkretnym dziale sektora gospodarki. To samo stanowisko pracy w różnych dziedzinach gospodarki nie zawsze wiąże się z jednakową szkodliwością i uciążliwością. Stopień narażenia na ekspozycję na czynniki szkodliwe dla organizmu pracownika jest uzależniony od tego, z jakim procesem technologicznym mamy do czynienia w zatrudniającym tego pracownika zakładzie pracy. Profil prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej z rozważanego tutaj punktu widzenia nie jest zatem bez znaczenia. Wspomnieć również trzeba, że w dziale II omawianego tutaj Wykazu A, to jest w "energetyce" nie chodzi o wszelkie roboty przy urządzeniach ciepłowniczych, lecz tylko o wskazane ściśle prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń cieplnych na skalę przemysłową.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż profil działalności zakładów pracy, w których wnioskodawca wykonywał pracę w ramach zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. w S. odbiegał znaczenie od branży energetycznej. Podkreślić w tym miejscu należy, iż sam wnioskodawca oświadczył, iż w latach 1979-1985 r. wykonywał pracę w zakładach (...). Zakłady te zajmowały się produkcją sody. Ponadto świadek J. K. zeznał, iż pracę wraz z wnioskodawcą wykonywali w O. w byłych Zakładach (...). W sposób nie budzący jakichkolwiek wątpliwości potwierdza to fakt, że wnioskodawca zajmował się montażem kotłów i ich naprawą, przy czym nie miało to miejsca w firmach przynależących do sektora energetycznego. Sprawia to, że czynności tych nie można zakwalifikować jako pracy ujętej w dziale II wykaz A, stanowiącego załącznik do cyt. rozporządzenia.

Zwrócić należy także uwagę, iż powoływanie się na hałas, zapylenie, jak również kontakt ze środowiskiem pracy negatywnie oddziaływującym na organizm człowieka, jest niewystarczające. O prawie do emerytury na podstawie art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1989 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych decyduje łączne spełnienie przez pracownika wszystkich warunków określonych w tym przepisie, a nie jego przekonanie, że charakter lub warunki pracy wystarczają do uznania jej za wykonywaną w szczególnych warunkach.

Reasumując, oprócz prac spawalniczych w okresie nie uznanym przez organ rentowy i Sąd I instancji , które kwalifikują się jako praca w warunkach szczególnych wnioskodawca wykonywał także inne prace, które nie są objęte katalogiem prac wyszczególnionych w wykazach. Sprawia to, że nie spełnia on przesłanki świadczenia pracy w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w spornych okresach, co tym samym uniemożliwia zaliczenie tych okresów do pracy w warunkach szczególnych. Podkreślić trzeba, że organ rentowy zaliczył wnioskodawcy do okresu pracy w warunkach szczególnych okres 11 lat, 2 miesięcy i 10 dni, kiedy to wnioskodawca istotnie pracował w (...) na stanowisku zaliczonym do takich prac – spawacza. Nadmienić należy też, iż w judykaturze ugruntowany jest pogląd, który to Sąd Apelacyjny także podziela, że wykonywanie innych czynności nie powoduje utraty charakteru pracy w szczególnych warunkach w 2 sytuacjach: po pierwsze w sytuacji, kiedy inne równocześnie wykonywane prace stanowią integralną część (immanentną cechę) większej całości dającej się zakwalifikować pod określoną pozycję załącznika do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43). Po drugie ma to miejsce wówczas, gdy czynności wykonywane w warunkach nienarażających na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia mają charakter incydentalny, krótkotrwały, uboczny. W niniejszej sprawie nie zachodzi - co do okresu spornego - żadna z powyższych sytuacji, tak więc nie ulega wątpliwości, iż brak jest podstaw do uwzględnienia tych okresów do pracy w warunkach szczególnych.

Na marginesie należy podać, że wbrew twierdzeniu organu rentowego jak również Sądu I instancji, istnieje możliwość zestawienia w ramach dobowego wymiaru czasu pracy prac ujętych w różnych działach wykazu stanowiącego załącznik do cyt. rozporządzenia, w szczególności jeżeli jedno ze stanowisk odpowiada pracy w dziale XIV, tj. prace różne. Istotne jest przy tym tylko, by profil zakładu pracy odpowiadał branży, w której ujęta jest praca podstawowa, której uprawniony domaga się zaliczenia. Odnosząc to do realiów niniejszej sprawy, faktem jest, że gdyby czynności, o których mowa w dziale II wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. były wykonywane w firmach branży energetycznej i to o znaczeniu „przemysłu energetycznego” , to należałoby by przyjąć, iż wnioskodawca jeżeli by takie prace wykonywał wespół z pracami spawalniczymi stale i w pełnym wymiarze (dział II wykaz A i dział XIV poz. 12), to podlegałyby one zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych. Przeprowadzone postępowanie dowodowe w sposób jednoznaczny wykluczyło jednakże taką sytuację w niniejszej sprawie. W tej sytuacji brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia.

Mając zatem na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny, uznał wywiedzioną przez wnioskodawcę apelację za nieuzasadnioną i na podstawie wyżej wskazanych przepisów prawa materialnego i na zasadzie art. 385 k.p.c. orzekł o jej oddaleniu.

SSA Bożena Lichota SSA Monika Kowalska SSA Marta Fidzińska -Juszczak